Helaas vond het gesprek tussen L. en Katja gisteravond niet plaats, want er was de hele tijd een oud klasgenootje van hen bij. Heel jammer en misschien heb ik er daarom vandaag veel meer moeite mee dan anders dat Katja vertrekt. Ik weet dat dit alles haar pijn doet en die zou ik weg willen nemen, maar dat gaat natuurlijk niet.
Om acht uur neemt Katja afscheid en begint weer aan de lange rit terug naar Blacksburg. Gelukkig is het weer nog rustig, al ziet het er somber uit. Dat komt wel overeen met mijn humeur. Ik besluit meteen een datum te vinden, waarop Rick, Saskia en ik alle drie kunnen, om Katja op haar vrije zaterdag op te zoeken. Hopelijk wordt dat 7 juli, zo voelt het niet zo lang. Ik weet het, er zullen tijden komen dat we elkaar nog langer niet zullen zien, maar dat maken we dan wel weer mee.
Voor de zoveelste keer ben ik blij met mijn lidmaatschap bij Anytime Fitness. Ik kom wat laat voor Sharons klas, omdat ik mijn water was vergeten, maar word meteen door iedereen begroet en er wordt plaats voor mij gemaakt. De core training is intensief en leidt mijn gedachten van Katja's vertrek af. Na nog een half uur cardio op de crosstraining is het verdrietige gevoel dat ik eerder vanochtend had verdwenen.
Het helpt ook erg dat ik een gezellige lunch met Karin heb afgesproken. Dat doen wij "traditioneel" vlak voor de zomer, want dan zijn we beiden druk en veel op reis. Onze restaurant keuze is vandaag Seasons 52 in Tysons Corner. Dit is een van mijn favoriete restaurants in deze omgeving. Voor Karin is het de eerste keer hier.
We beginnen met een voorafje van gevulde artisjokbladeren. Ontzettend lekker is het, zoals alles op dit menu. Ik kan het niet laten en neem mijn favoriet, de chili relleno peper. Karin smult van geitenkaas ravioli. Na afloop komen ze langs met alle overheerlijke mini desserts, maar wij hebben genoeg gehad. Dat vind ik altijd bijzonder, want alle gerechten hier zijn minder dan 475 calorieen en toch zijn de porties voldoende.
Veel te snel, want we hebben elkaar heel wat te vertellen, is het alweer tijd om afscheid te nemen. Op de terugweg ga ik nog even naar de Petco vlakbij. Saskia heeft weer eens gewacht tot Flapjack geen eten meer heeft, voor ze me dat vertelde. Het is zelfs voor een zestienjarige best moeilijk om voor een dier te zorgen.
Intussen zie ik in het westen de zwarte wolken samenrapen. Op mijn laptop hoor ik het krekeltje van mijn Weatherbug app. Er is een tornado watch, wat betekent dat de omstandigheden gunstig zijn voor tornadoontwikkeling, en een severe thunderstorm warning. Dat laatste is iets om op te letten, wat er trekt een onweer over met constante bliksem en donder en vooral een zondvloed aan water. Binnen het uur hebben we vijf centimeter regen!
Gelukkig hier geen tornado, maar niet ver hiervandaan wel, waarvan spectaculaire foto's op Facebook verschijnen. Wonder boven wonder is er alleen materiele schade en niemand gewond. Heel bizar is het, als het werkelijk plenst van de regen en daar doorheen de zon schijnt. Ik ga kijken of er een regenboog is, maar die kan ik niet ontdekken.
Het is net weer droog, als ik naar Northern Virginia Massage Center rijd. Daar wacht Roger me al op. Nog steeds ben ik niet gek op massages, maar hij is echt goed. Hij gaat diep waar het moet, maar is veel minder pijnlijk dan Laura. Hij heeft ook door dat ik graag praat tijdens dat uur en heeft een enorm gevoel voor humor. Ik lig al, dus kan niet schrijven dat ik dubbel lig, maar regelmatig moet ik enorm om zijn opmerkingen lachen. Zo gaat het uur ook lekker snel.
Bij het afrekenen hoor ik het al enorm rommelen in de verte. Op de radio hoor ik dat er een tornado waarschuwing is voor het zuiden van Fairfax County. Dit is een grote county, dus hier dondert en bliksemt het aan een stuk door en er komen bakken water naar beneden. Gelukkig begint het pas als ik naar de auto loop, want tegen de tijd dat ik in de garage parkeer kan ik de overkant niet eens meer zien, zo hard regent het!
Saskia heeft een paar vrienden hier, prima. Ik waarschuw ze niet naar buiten te gaan. De bliksem is mijn grote zorg, want die komt bijna constant. Ondanks mijn waarschuwing zie ik Kaylee opeens toch op het deck staan en zij lijkt te praten met mensen. Ik beveel haar naar binnen te gaan en dan wijst ze naar het groepje, waar ze mee sprak (of liever schreeuwde over de harde donder).
Het blijkt vier andere vrienden van Saskia te zijn, die midden in de onweersbui boven op het dak van de schuur van onze buren zitten! Ik draag Saskia op ze onmiddellijk daaraf te bevelen en vier doorweekte jongens staan even later bij de achterdeur. Saskia smeekt me niets te zeggen tegen ze, maar ik kan zoiets niet laten gaan.
Ze hadden wel door dat dak kunnen zakken, met alle vervelende burengevolgen voor ons. Bovendien zaten ze daar, terwijl de schichten letterlijk links en rechts van ze vlogen en het gevaarlijk hard waaide. Ik vraag ze of ze doorhadden dat dat de schuur van onze buren was. Nee, dat hadden ze niet, ze dachten dat het de onze was. Alsof het dan wel ok was geweest, je moet toch lachen om die tieners!
De heren zeggen dat het ze spijt en zijn dan bang dat ze onze vloer nat maken, dus willen niet binnenkomen. Cosmo is zo angstig met dit weergeweld dat ik zo'n beleefdheid niet hoef, binnen met jullie en achterdeur dicht. Saskia haast zich naar boven om een baddoek te halen, zodat ze zich af kunnen drogen.
Dan besluiten ze dat ze wel naar huis kunnen gaan lopen. Ik steek daar een stokje voor, want ik zou Saskia ook beslist niet door dit weer laten wandelen. Ze kunnen zich gewoon even hier vermaken. En zo heb, met Saskia erbij, tien tieners hier. Ze overstemmen de donder zelfs, dat zegt wat!
De tornado's blijven hier uit, maar de beelden uit de omgeving zijn indrukwekkend. Ik ben weer eens blij bovenop een heuvel te wonen, want de overstromingen, ook in Washington zelf, zijn enorm. We zijn er ook nog niet klaar mee, want er komt nog een ronde. De hele avond volgt de ene weerwaarschuwing na de andere. Uiteindelijk krijgen we bijna 8 centimeter regen over ons heen vandaag uit drie onweersbuien! Dag droogte!
Tussen de stormen door komt Rick thuis. Hij vertelt dat hij zich sinds de lunch ziek voelt. Hij heeft het heel koud (terwijl het toch echt wel warm is buiten) en heeft spierpijnen. Gek genoeg is zijn voorhoofd gewoon koel. Hij eet nog wel pizza met ons mee, maar gaat dan naar bed. Hopelijk voelt hij zich morgen weer beter, want we hebben een leuk weekend gepland.
PS: Bij dit schrijven komen de laatste onweersbuien over ons heen. Bij elkaar hebben we uit 3 onweersbuien meer dan 8 centimeter regen gekregen vandaag. Stiekem vind ik dit weer, hoewel angstig, heel spannend en interessant (zolang we allemaal veilig binnen zijn en kunnen schuilen). Zulk noodweer heb ik in Nederland zelden meegemaakt, hoewel een van de keren dat ik echt bang was tijdens onweer juist daar was. We zeilden op de Loosdrechtse Plassen en werden overvallen door onweer. Dan ben je het hoogste punt, natuurlijk. Maar ook dat hebben we duidelijk overleefd.
13 reacties:
Blij dat het allemaal goed is afgelopen. Hoorde dat het goed tekeer ging en heb aan jullie gedacht.
Dat is hier zo gek, hoe hard het kan onweren en regenen. Laatst hier ook, opeens vanuit het niets keihard regen en een stukje verderop zonneschijn.
Dat waren een heleboel tieners opeens in huis. Ze zijn nu eenmaal "invincible", op het schuurtje gaan zitten met onweer! Gekkenwerk.
Voor Katja bestaat er gelukkig ook nog telefoon en Skype als ze met die vriendin wil praten. Niet hetzelfde als persoonlijk, maar toch een mogelijkheid, in plaats van het nog langer laten broeden.
Wat jammer dat het gesprek met Katja en L. niet door is gegaan. Vervelend dat er nu net iemand bij moest zijn, maar iemand wegsturen doe je ook niet zo makkelijk.
Fijn vooruitzicht dat jullie Katja op gaan zoeken met het hele gezin. Zo kun je de twee maanden een beetje opbreken.
Jee, wat een vreselijk weer zeg. Inderdaad wel heel spannend en interessant als je veilig bent. Alhoewel die tieners daar anders over dachten, die zien echt nog geen gevaar.
Wat goed van Katja dat de plooien misschien gladgestreken zijn ts haar en L.
Toen we voor het eerst in Florida waren schrokken we ons rot de eerste keer bij zo'n onweder! Zulke hevige bliksem en donder hadden wij hier in Belgïe nog nooit meegemaakt, we durfden niet eens te gaan slapen! Nu zijn we ondertussen al wel wat gewend ginder, maar het blijft toch telkens erg spannend (zoals je zelf al aangaf :-)).
Nog een vraagje: een tijdje geleden gaf hier iemand een reactie op je pijn en stelde Two Goats lotion voor, ik vraag me gewoon af of die jou helpt. Mijn moeder die ook veel last heeft van artritis heeft heel veel baat met de Mineral Ice die ik door jou ontdekt hebt.
Wow,het klinkt wel heel heftig dat noodeer bij jullie.
Erg jammer dat Katja en L niet hebben kunnen praten, je hoopt natuurlijk van ganse harte dat zo'n vriendschap weer goed komt.
Beterschap met Rick, hoop voor hem dat ie weer snel opknapt
Heftig hoor het noodweer bij jullie. Ik zag een bericht voorbij komen op Twitter en moest meteen aan jullie denken. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Ik begrijp overigens de fascinatie voor het noodweer wel. Enerzijds vind ik het best eng (ooit sloeg de bliksem in bij onze overburen waardoor een fikse brand ontstond), maar anderzijds is het ook heel bijzonder hoe zo'n ontlading ontstaat.
Jammer dat Katja het gewenste gesprek niet heeft kunnen voeren. Hopelijk heeft ze daar snel een gelegenheid voor want anders blijft het maar voortduren.
Geniet van het weekend en beterschap voor Rick!
Wat lijkt me dat vervelend: heb je eindelijk de moed bij elkaar geraapt om een moeilijk gesprek aan te gaan en dan gaat het niet door. Ik hoop voor haar, maar ook voor jou, dat er binnen afzienbare tijd zich een nieuwe gelegenheid voordoet.
Ik vraag me af waarom Katja op dit moment nog naar de universiteit gaat. Ik dacht dat in de VS de zomervakantie al heel vroeg (eind april/begin mei) begon.
Jullie zijn wel ontzettend gastvrij! Dat valt me elke keer weer op. Petje af. Ik zou, geloof ik, helemaal doordraaien met 10 drukke pubers in huis.
Ik hou ook wel van onweer. Het heeft iets gezelligs. Maar inderdaad, er moeten geen ongelukken door gebeuren.
Jammer voor Katja dat ze het niet heeft kunnen uitpraten. Het zou de lucht enorm opklaren lijkt me.
Wat een risico van die jongens, ach ze zien ook geen gevaar.
Ja onweer kan mooi maar ook heel lastig zijn. Ik waag me ook niet buiten dan.
Jaren geleden, we waren op schoolreisje in Brabant, en op bezoek bij de ouders van onze juf.
Iets ongelooflijks zagen we; een rode vuurbal ging het huis aan de voorkant in en dwars door de gang bij de tuin er weer uit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Ik voel met je mee wat betreft Katja.Heb nog steeds hetzelfde als ik m'n dochter een jaar niet zie.En helemaal vorige week, ze kon er niet bij zijn toen haar broer trouwde. Afstand Las Vegas - Den Haag is net te ver en de tickets te duur om even voor een paar dagen over te komen.
Maar we hebben de telefoon en Skype,dat maakt het een beetje goed.
Balen dat het gesprek niet heeft kunnen plaatsen vinden maar zo al met zijn 3-en wandelen is toch al zeer goed. Misschien dat het gesprek volgende keer minder beladen is.
Het weer lijkt me zeker heel eng maar wat je zegt als binnen zit prima. Ik vindt flitsen onwijs mooi maar niet als ik op mijn fiets zit. Gelukkig is bij jullie alles goed gegaan.
Ik hoop voor je dat Rick snel weer opknapt. maar als een man meteen zijn bed in duikt is dat wel een goede indicatie dat er echt iets is.
Liefs Naomi
@Anita - Ja, het was wild weer!
@Annemiek - Inderdaad, en ik wilde er niet verantwoordelijk voor zijn. Ik zal Skype eens voorstellen aan Katja.
@Petra - Die jongens zijn aardige knullen, maar ik werd toch wel boos toen ik ze op de schuur van de buren zag zitten en niet eens om het onweer ;)>
@Brin - Die Two Old Goats lotion kan ik hier plaatselijk niet vinden, ik ga het online bestellen. Ik kan je er dus nog niets over vertellen.
@Wilma - Het is vreemd om Rick ziek te hebben, hij is dat vrijwel nooit.
@Marieke - Het is wel echt gevaarlijk weer, maar dat maakt het ook spectaculair. Niet voor niets zijn er storm chasers, die nemen het nog een stapje verder.
@Marion - Katja is terug naar Blacksburg, omdat ze morgen een zomerbaan bij een boy scout camp begint. Dat is dichtbij Blacksburg, vandaar. Ze gaat dus niet naar school daar deze zomer, hoewel een heel aantal studenten ook zomerschool doen. De helft van die pubers gisteren waren niet uitgenodigd, maar ik kon ze moeilijk in noodweer naar huis sturen.
@Wil - Een jaar je kind niet zien, het zou zomaar onze toekomst ook kunnen zijn. Maar ja, als ze maar gelukkig zijn. Wel erg jammer dat je dochter niet bij de bruiloft kon zijn. Over zo'n vuurbal heb ik ook weleens gelezen.
@Naomi - Ja, Rick is echt wel lamlendig. Heel ongewoon voor hem, ik hoop dat hij snel weer opknapt.
Ik lees je blog graag, Petra ;)
Was je vandaag in het Air & Space? Dan zijn we elkaar "bijna" tegen gekomen ;)
Leuke tip, Shenandoah National Park, daar gaan we ook eens heen.
Gelukkig maar dat je die jongens naar binnen gehaald hebt! Lijkt me ook best eng zo'n zwaar onweer, gelukkig hebben we dat hier bijna nooit.
@Guus - Leuk dat je een reactie gaf! Grappig dat we "tegelijkertijd" in het A&S museum liepen. Ken je de Shenandoah nog niet? Zeker heengaan, erg mooi.
@Ineke - Er blijken nu ook inderdaad 9 tornado's geweest te zijn uit die stormen! Gelukkig niet hier.
Een reactie posten