Over Planetarium en Post Hunt en het BRATY dieet

Zaterdag

Rick blijkt echt ziek te zijn, iets wat in ons huwelijk nog maar heel zelden is voorgekomen.  Ik maak me dan ook best zorgen erom. Hij heeft in de basement geslapen, want hij had het telkens warm en dan weer heel koud en wilde de hete fan op zich.  Daar zou ik niet bij kunnen slapen, dus gelukkig hebben we die optie van de logeerkamer. 

Als ik opsta ga ik eerst bij hem kijken of hij iets nodig heeft.  Dat is niet het geval, hij voelt zich doodmoe en heeft zijn koorts niet gemeten, maar dat hij die heeft is wel duidelijk.  Hij heeft ook darmproblemen en ik spoor hem aan in ieder geval goed te drinken.  Hij ziet eruit als een vaatdoek!

Saskia heeft bij Alexandra gelogeerd en daar kennelijk niet geslapen, want ze vertrekt bij thuiskomst meteen naar haar bed.  Kai slaapt, zoals gewoonlijk, het grootste deel van de ochtend uit.  Wat een vreemde zaterdagochtend is dit! 

Het is wel schitterend weer na alle geweld van gisteren (er blijken maar liefst 9 tornado's geweest te zijn bij die stormen, gelukkig niet hier in de buurt!).  Ik eet op het deck ontbijt en doe daarna een half uur boven op de crosstrainer.  Maar eigenlijk wil ik gewoon naar buiten.

Cosmo gaat maar al te graag mee en al zoekend naar een abstracte foto, wat deze maand het thema voor de dagelijkse foto is, lopen we door het bos.  Nu vind ik het moeilijk om iets abstracts in de natuur te vinden, dus die foto lukt niet.  Maar genieten is het wel tussen al het groen.  Op een gegeven moment hoor ik luid geklop in een boom en zie een prachtige "Woody Woodpecker" specht met knalrood kopje.  Helaas lukt een foto niet, want hij vliegt net weer weg.

Thuis is Kai ook op en Rick heeft ook wel zin in wat lekkers voor de lunch.  Hij negeert mijn advies om zijn darmen rust te gunnen en het BRATY dieet te volgen (banaan, rijst, appelmoes, toast en yoghurt, grappig genoeg zijn alle initialen van die woorden hetzelfde in het Engels en Nederlands).  De keuze valt op Cafe Nemooneh, waar ik natuurlijk de Kookoo sandwich van neem.   Kai vindt die ook erg lekker.

Uiteindelijk heeft Rick toch geen zin in zijn sandwich en gaat terug naar bed.  Het is hoogst ongewoon voor hem om ziek te zijn en hij baalt enorm.  Hij is zo eigenwijs, ik moet hem gewoon opdragen naar zijn lichaam te luisteren!  Terecht merkt Rick op dat dat meestal zijn taak is met mij, oeps. 

Vorige week zei Saskia opeens: "Mammie, je neemt mij nooit mee naar een museum!". Ik wist niet wat ik hoorde en moest de verleiding weerstaan haar voorhoofd te voelen. Dit van het meisje dat nooit mee wilde, want musea waren saai. Wie ben jij en wat heb je met mijn Saskia gedaan?

Maar Saskia meende het serieus en zij en Kai bedachten dat ze graag naar het National Air and Space Museum's Planetarium wilden gaan.  Dat gaan we dus vanmiddag doen.  Het is wel pech voor Rick dat hij niet meekan, maar hij spoort ons aan toch te gaan.

We rijden naar de metro en daar staat de trein al te wachten. Een geluk op het weekend, wanneer de treinen ieder kwartier komen. Alleen moeten we er twee stations later bij West Falls Church weer uit, want er rijden geen treinen tussen West en East Falls Church. De trein zit vol met voetbalsupporters voor El Salvador en Honduras, die naar een vriendschappelijke interland hier in DC gaan, en baseballsupporters voor de Nationals.

Hierdoor vrees ik dat we lang zullen moeten wachten voor de shuttlebus tussen de twee metrostations.  Ik bereid me al voor maar een taxi te nemen om tijd te besparen.  Maar Metro heeft het goed geregeld, er staat een hele rij Metrobussen om ons mee te nemen en zo'n kwartier later zijn we al bij East Falls Church.  Zo hebben wij ook eens in de moderne, op aardgas rijdende, Metrobus gezeten.

We stappen uit bij het Smithsonian station en lopen via de Mall naar het museum.  Zoals altijd is het daar flink druk, maar we krijgen met gemak kaartjes voor de Planetarium shows.  Met mijn Smithsonian lidmaatschap krijgen we korting en verkiezen twee shows achter elkaar te zien (ieder duurt ongeveer 25 minuten).  Het worden Dynamic Earth, door Liam Neeson ingesproken, en
Journey to the Stars met Whoopi Goldberg.  Vooral die laatste vind ik heel interessant.

Na afloop lopen we nog wat door de verschillende tentoonstellingen.  Mijn favoriet is de Apollo tentoonstelling over de maanlandingen en die spreekt de kinderen ook aan.  Eigenlijk wilden ze ook nog naar de National Gallery of Art, maar die gaat om vijf uur al dicht.  Dat moet voor een volgende keer zijn, dus.  Gelukkig wonen we er zo dicht bij.

Op de terugweg verloopt de bustocht tussen de Falls Church stations net zo vlot.  Het is leuk om zo met de twee jongsten op pad te zijn geweest.  Ik zie meteen allerlei mogelijkheden, waaronder hun eens de rondleiding langs de monumenten te geven.  Ze beginnen zich te realiseren dat ze echt wel bij een interessante stad wonen.

Voor het avondeten bestellen we Chinees.  De kinderen en ik zijn daar dol op en Rick niet, dus perfect voor vanavond.  Voor Rick maak ik kippensoep, die hij gelukkig helemaal opeet.  Hopelijk is hij morgen wat beter.

Foto's van Air and Space staan hier.

Zondag

Rick heeft weer beneden geslapen en ik word door de zon gewekt.  Ik ga ons zondagse Starbucks ontbijt halen, alleen voor Rick dit keer thee en geen sandwich.  Hij voelt zich nog steeds belabberd en gaat vandaag naar de Vienna Urgent Care Clinic.

Na het ontbijt gaan Kai en ik met Cosmo op weg naar Washington.  Daar gaan we meedoen aan de jaarlijkse Post Hunt.  Natuurlijk had Rick heel graag meegedaan, maar hij wil dat wij het zonder hem gaan doen.  Ik vind het ook wel erg leuk om dit samen met Kai te doen, al zouden we meerdere breinen goed kunnen gebruiken.

Het is maar goed dat we ruim van tevoren weg zijn gegaan, want mijn hoop een gratis parkeerplaats langs de weg te krijgen vervaagt al snel.  Na meer dan een half uur te hebben gezocht, besluit ik Kai en Cosmo bij Franklin Square, waar de Post Hunt begint, af te zetten.  Het begint namelijk precies om 12 uur en dan worden de coordinaten gegeven.  Zonder kun je het spel niet spelen.

Daarna haast ik me naar de parkeer garage onder het Ronald Reagan gebouw.  Natuurlijk heb ik alle lichten tegen en kom ook nog eens bij de ingang, die in het weekend dicht is, aan.  Gelukkig is de open ingang niet ver weg en de garage is vrij leeg.  Toch moet ik flink aanpoten om nog voor twaalven op Franklin Square te komen.  Vijf minuten voor de aanvang van de Hunt vind ik Kai en Cosmo daar terug!

Vorig jaar was het in een ander gedeelte van de stad, dus ik ben heel benieuwd.  Het begint met Dave Barry, die ons de vijf nummers geeft om te beginnen.  Iedereen heeft een kaart uit het Washington Post magazine, maar alleen nummers zeggen Kai en mij niets.   Dan bedenk ik me dat ik gisteren al een quiz moest doen en de antwoorden daarvan waren letters.  Zo vinden we onze coordinaten voor de eerste vijf puzzels.  Alle antwoorden van de puzzels zijn nummers en dat is de enige hint, die we krijgen.

We lopen achter de menigte aan naar K4 op de kaart.  Daar treffen we een "veiling" aan, waar vier dingen worden geveild.  De "winnende" prijzen hebben duidelijk iets met de puzzel te maken.  Nu moet ik een beetje Engels geven, want in het Nederlands klopt het niet.  Geveild werden: a pile of poop, a level, a kayak and a race car. 

Het duurt niet lang voor Kai opmerkt dat dat palindromen zijn, woorden, die hetzelfde zijn als je ze omkeert.  Kijkend naar de "bedragen" zie ik meteen dat er maar een daarvan ook een palindroom is.  Dat nummer staat ook op de lijst van mogelijke antwoorden, dus we besluiten, argwanend, want wat als we iets gemist hebben, dat als antwoord te kiezen.

Bij de volgende puzzel zien we een grote zwarte bal en krijgen een cryptisch gedichtje in de handen gedrukt.  Het is ons al gauw duidelijk dat het een bowling bal is en op Franklin Square bij het begin zagen we een grote kegel staan.  Het heeft dus allemaal iets te maken met bowling en kegels, die op verschillende plekken te vinden zijn binnen een driehoek op onze kaart.  Die puzzel besluiten we tot later te houden.

Wij lopen door naar John Marshall Park.  Dat is een flinke wandeling en we komen door delen van de stad, die we eigenlijk nooit zien.  Ik zie een grote rij mensen wachten op eten van een "cookout" bij een Gospel kerk en een prachtige bibliotheek waarvan ik het bestaan niet eens wist. 

Het is genieten voor mij en Kai vindt het ook leuk.  Het enige probleem is dat Cosmo heeft besloten op iedere langskomende hond af te gaan!  Meestal houdt hij zich in onbekende gebieden koest, maar vandaag niet.  Op een gegeven moment is hij zo sterk dat ik meegesleept word met als gevolg een pijnlijke schouder.  Volgende keer gaat de gentle leader absoluut om!

Bij de derde puzzel krijgen we een blad met een blanco "schaakbord" erop.  Dat schaakbord staat, met letters erop, ook in het Washington Post Magazine.  Alleen is het hokje, waarop staat "Start here", wit op het papier en zwart in de Magazine.  Dat blijkt later een fout te zijn, waar we gelukkig ook niet op gelet hebben. 

We gaan in het gras zitten puzzelen.  Er speelt muziek en al snel merkt Kai op dat ze "(K)night moves" zingen.  De "knight" in het Engels is het paard in het Nederlands op het schaakbord. We weten nu dus dat we moeten verspringen, zoals het paard.  Maar het lukt ons niet iets te vinden.  Aangezien het al na enen is, besluiten we een lunchplek te vinden.

Op Indiana Avenue gaan we op het terrasje van de Penn Quarter Tavern zitten.  Honden mogen op terrasjes in de stad, dus helemaal prima.  Cosmo krijgt zelfs een bak met water. Ik neem een lekker Blue Moon biertje met een sinaasappelschijf en de vistaco's.  Kai heeft een enorme barbecue kip pizza.   Het is genieten met dit prachtige weer!

Kai puzzelt tijdens de lunch

Tijdens de lunch vindt Kai het antwoord van de schaakbordpuzzel.  Het is 15 (fifteen), nu hebben we dus al twee antwoorden en denken de derde ook wel te kunnen vinden.  Maar de tijd begint erg te dringen. 

Snel lopen we naar puzzel 4.  Die wordt bij het Spy Museum uitgereikt, maar dat blijkt later helemaal een "rode haring" te zijn.  We krijgen een verhaal over een "dreaded red number".  Kai vindt 007 (James Bond, dus) in rood, maar hoe dat "dreaded" (gevreesd) zou zijn?  We komen er niet uit en hebben nog maar twintig minuten.

We besluiten te gaan kijken of we de bowling kegels kunnen vinden binnen de driehoek, die daarvoor werd gegeven.  We vinden er een, maar hebben geen idee wat ermee te doen.  Dan maar gauw naar puzzel vijf, die op Franklin Square, het beginpunt, is.  Helaas komen we daar net te laat aan, de laatste voorstelling is net klaar.

Blij met tenminste twee antwoorden, luisteren we naar de laatste aanwijzing, die ons niets zegt.  We zitten lekker op het gras en wachten op ontwikkelingen.  Helaas besluit de 20% kans op een bui zich boven ons hoofd te ontladen, maar het blijft goddank bij wat gedruppel.

Er moet nog een hint worden gegeven, maar dan is er ook een winnend team, de prijs is $2000.  Net als vorig jaar is het een vrij groot team.  Er wordt gezegd dat een ideaal team vier personen heeft, maar volgens mij is hoe meer breinen, hoe beter!   Kai en ik hopen volgend jaar ook wat anderen mee te krijgen.  Wij denken dat heel wat mensen, die wij kennen dit een leuk spel zouden vinden.

Kai en ik lopen terug naar Pennsylvania Avenue.  Ondertussen zoek ik naar een abstracte foto en Kai helpt mee.  Ook hebben we dorst en ik koop ijsthee bij Starbucks.  Cosmo mag niet naar binnen bij het Reagan gebouw, dus ik haal de van en pik Kai en Cosmo even later buiten op.  De rit naar huis verloopt zonder oponthoud.

Arme Rick heeft een heel andere middag doorgemaakt.  Hij ging rond kwart voor twaalf naar de Urgent Care Center en werd daar aan een infuus gelegd, want hij was uitgedroogd.  Ook hebben ze allerlei testen gedaan.  Ze denken dat hij iets gegeten heeft, waar een bacterie inzat.  Wat ik helemaal mooi vind is dat hem is opgedragen een BRATY dieet te volgen.  Vreemde ogen dwingen en Rick heeft daarvoor nu de ingredienten in huis gehaald.

Het is zulk heerlijk weer dat we buiten eten.  Kai en ik Thais en Rick toast, rijst en appelmoes. Rick is geen fan van zijn dieet, wie is dat wel?  Ik hoop dat hij er gauw bovenop is, want hij is er zo ongelukkig door.  Dat ben ik van mijn altijd "happy go lucky" man niet gewend. 

En zo eindigt een leuk weekend, maar wel met iets missend, want het was nog veel leuker geweest natuurlijk, als Rick mee had kunnen doen.  Hopelijk heeft het doktersbezoek verschil gemaakt. Morgen neemt Rick in ieder geval zijn eerste echte ziekteverlof sinds ik hem ken, dat zegt wel wat!

Foto's van de Post Hunt staan hier.