Dagje varen op de Potomac

Opeens is alle luchtvochtigheid verdwenen en begroet mij vanochtend een staalblauwe wolkeloze lucht.  Het is ook een stuk koeler, dan gisteren.  Deze pauze van de hitte zal maar een dag duren, want morgen denkt men dat er zelfs een warmterecord verbroken zal kunnen worden.  Zaak om er erg van te genieten, dus, en mijn plannen voor vandaag zijn perfect daarvoor.

Eerst moet er echter gesport worden, want dat heb ik de afgelopen twee dagen niet echt gedaan.  Ik heb het tweede boek van de Divergent (Inwijding) serie gisteren uitgelezen, dus begin nu in het nieuwste boek van Emily Griffin, een schrijfster, die ik ook graag lees. 

Het heet "Where We Belong".  Ik stel de Cybex crosstrainer in op een uur en het gaat snel, want ik zit meteen weer in dit boek.  Het gaat over een vrouw, die haar kind ter adoptie heeft gegeven, en dat kind komt 18 jaar later haar opzoeken.  Het is vanuit beide perspectieven geschreven (althans tot nu toe) en ik zit er zelfs zo in dat ik schrik, als Sharon me aantikt om hallo te zeggen.  Ik val bijna van mijn machine, ha ha, Sharon schrikt er op haar beurt ook van.

Thuis wacht Saskia met smart op de sleutels van de van.  Ik kan het niet laten haar even bang te maken dat het niet gaat lukken, want ik heb vandaag met Claudia afgesproken.  Bij het zien van Saskia's heel teleurgestelde gezichtje geef ik haar maar gauw de oplossing.  Zij mag mij bij Claudia afzetten en dan heeft zij verder de van om naar de mall te gaan met Laura.  Een enorme glimlach is mijn beloning.

Claudia heeft mij uitgenodigd voor een boottocht op de Potomac rivier, dus ik doe mijn bikini aan en een dikke laag zonnebrandspray.  Natuurlijk gaat mijn waterdichte fototoestel ook mee, want zo vaak vaar ik niet op de rivier.  Ik heb er enorme zin in, vooral met dit prachtige weer.

Saskia rijdt me bekwaam naar Claudia's huis en ik laat haar nog even zien, hoe ze terug moet rijden, want dat is wat ingewikkeld.  Daar zit het hem denk ik vooral met haar, de weg in de omgeving leren kennen, want als bijrijder let je daar niet zo op.  En dan zie ik mijn jongste voor het eerst alleen in mijn van rijden, wat een vreemde gewaarwording.  Maar het gaat allemaal goed.

Zij neemt nu de van mee naar Tysons Corner om met Laura te gaan winkelen.  Saskia houdt zich aan de afspraak en sms-t als ze daar aankomen en ook weer als ze thuiskomen.  Later vraagt ze ook of ze nog even wat anders mag gaan kopen.  Dat is allemaal prima, ik ben blij dat ze het telkens netjes vraagt.  Een nieuw tijdperk gaat in, waarin ik mijn van ook regelmatig "kwijt" zal zijn, zucht.

Claudia is net aan het einde van een van haar bijlesuren en we wachten nog even tot het meisje door haar moeder wordt opgehaald.  Dan halen we Abbey, Claudia's dochter, die net zo oud is als Saskia, op bij haar vader.  Saskia was vandaag ook uitgenodigd, maar die wilde haar gelegenheid om alleen te rijden natuurlijk niet laten gaan.

Ongeveer drie kwartier later komen we aan bij Tyme n Tyde, de "botel", waar Claudia's boot ligt.  Met een heftruck wordt de boot het water ingelaten. Het is een leuke rood-witte boot met plaats voor acht personen.  Dit is pas de vierde keer dat Claudia er alleen mee op uit gaat, maar gelukkig krijgt ze veel hulp van het personeel.  Na benzine getankt te hebben gaan we op weg.

Opvallend is hoe wijd de Potomac hier is, terwijl hij bij Great Falls, niet zo ver hiervandaan zo nauw is.  Langs de rivier zien we de mooiste huizen, sommigen zo groot als een kasteel.   We zien ook allerlei vogels. en ik wijs Claudia de bald eagles, die met hun felwitte kop en staartveren echt opvallen.  Er zijn ook veel zeearenden (ospreys). 

Na een tijdje varen zie ik opeens een bekend landgoed aan de linkerkant van de boot: George Washington's Mount Vernon.  Dit heb ik nog nooit van het water gezien, echt heel speciaal!  George en Martha Washington wisten het wel, want ze hadden een schitterend uitzicht over de rivier.  Om te voorkomen dat dat uitzicht verpest zou worden met moderne gebouwen hebben de Ladies of Mount Vernon ook het land aan de overkant in Maryland gekocht, zodat het uitzicht altijd zo zal blijven, als George en Martha het hadden.

Wij varen verder en niet veel later hebben we goed zicht op Fort Washington.  Dit is een compleet fort, maar heeft nooit actie gezien.  Ik heb het altijd vanaf de rivier gezien.  Erheen rijden zou waarschijnlijk anderhalf uur of meer in beslag nemen, want dat is helemaal om, terwijl het van de rivier af zo dichtbij lijkt.

Dan komt de Woodrow Wilson brug in zicht.  Deze enorme ophaalbrug is de eerste van vier bruggen, waar wij onderdoor gaan varen.  Vlak erna ligt Old Town Alexandria en daar gaan we aanmeren om lunch te eten. Mijn maag rommelt al een tijdje en Abbey klaagt ook over honger. 

Het aanmeren gaat heel erg makkelijk met veel hulp en we gaan eten bij het restaurant aan de haven, Chart House.  Hier krijgen we een tafeltje aan het water op hun terras.  Ik bestel een gazpacho, die heerlijk is, en een trio van hummus  (vooral de edamame is lekker) met plantaan chips en pita's. 

Claudia neemt de cobb salad, die enorm is, en Abbey de hamburger met speciale saus.  Het wordt een overheerlijke maaltijd, maar we hebben alle drie teveel eten.  Gewoonlijk zouden we dat meenemen, maar op de boot is er niets om het koel te houden.

Helemaal voldaan zetten we onze boottocht voort richting Washington.  Al vanuit Alexandria zien we de "skyline" en ik realiseer me opeens hoe ver het Capitool eigenlijk van het Washington Monument is verwijderd.  Vanmiddag zie ik de monumenten, waar ik zo vaak mensen rondleid, eens van een ander perspectief.  De brug, vanwaar ik het Pentagon altijd aanwijs, passeer ik nu eens van de andere kant. 

Na het Jefferson Memorial en de Memorial Bridge komt het Lincoln Memorial in beeld.  De rivier is is vrij stil, dus er is een mooie reflectie.  Wij varen door naar Georgetown en zien onderweg het Kennedy Center, de enorme schouwburg van de stad, en het Watergate hotel, waar het schandaal rond Nixon plaatsvond.

Met de Washington Harbour in zicht maken we rechtsomkeerts.  Ook de terugweg is prachtig en lekker.  Ik geniet enorm!  Rick wil al heel lang zo'n motorbootje en ik heb het altijd tegengehouden, want verveelde me vroeger dood op de zeilboot van mijn vader.  Misschien is het toch weleens leuk om te kijken wat de mogelijkheden zijn. 

De rivier is deze hele tocht erg rustig.  Gelukkig maar, want ik bedacht me te laat dat ik zeeziek kan worden.  Daar heb ik gelukkig vandaag geen last van.  Eigenlijk alweer te snel, maar wel tegen vijf uur meren we weer aan.  Ik kan me Claudia's liefde voor deze bootritjes goed voorstellen.  Rick zal blij zijn, want mijn mening over varen is een stuk positiever na vandaag.

Bij de jachthaven (oftewel botel) worden we geholpen met aanmeren.  Dan zit deze leuke dag er ook weer op.  Onderweg naar huis staan we een paar keer in ongewone files, een ervan met allerlei brandweerwagens en politie, wat een uitgebrande truck blijkt te zijn. 

Rick is al thuis, als Claudia mij daar afzet. Zij nodigt hem ook uit om eens mee te gaan en ik weet zeker dat ik hem daarna niet meer tegen zal kunnen houden om ook een (tweedehands) boot te kopen.  We zullen zien, maar ik heb in ieder geval van deze dag genoten.

Voor het avondeten bestellen we makkelijk Chinees.  Ik neem de hot and sour soep, dumplings en edamame, Rick General Tso's kip, geen van allen gerechten, die je op een Nederlands Chinees restaurant menu zult vinden.  Ik vind de Chinese keuken, Sichuan en Hunan voornamelijk, hier lekkerder, maar mis de Indonesische invloed van Nederland.

Het zal morgen nog saai worden voor mij zonder zee of rivier, ha ha.  Maar nee, hoor, juli gaat me veel te snel, ik hoop dat een dag zonder heel veel op de agenda de tijd wat langzamer zal doen gaan.

Foto's van vandaag staan hier.