Een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Het eerste wat ik doe is het weerbericht checken.  Dat is niet veranderd sinds gisteravond: "numerous showers and thunderstorms", regenkans 70 procent.  En het zal een benauwde 30 graden worden.
Gauw kijk ik in onze jassenkast en vind een gele Mickey poncho (wel kindermaat) en een helemaal nieuwe nog niet uitgepakte zwarte poncho.   De Mickey is vrolijk, maar echt te klein, en die zwarte is zo somber.  Op het moment is het maar 20 graden, dus ik besluit uiteindelijk gewoon mijn regenjas maar mee te nemen.  Die kan ik om mijn middel knopen.

Rick zet me af bij McPherson Square, waar mijn groepje me al opwacht.  Rick neemt van de gelegenheid gebruik om langs de rivier te gaan hardlopen.  Ik loop vandaag door de stad met twee Belgische zussen en hun echtgenoten.  Zij hebben er, blijkt later, al een hele wandeling vanaf hun hotel opzitten. 

We lopen naar de voorkant van het Witte Huis, waar ik al Secret Service scherpschutters op het dak zie staan.  Dat duidt meestal aan dat de president of zijn familie thuis zijn, maar ik weet toevallig dat ze dat gisteren zeker niet waren.  Als we naar de achterkant van het huis willen lopen worden we opeens door de Secret Service bevolen de andere kant, weg van het Witte Huis, op te gaan.  Dat is mij voor het huis nog nooit overkomen.

Via een omweg lopen we dan toch naar de achterkant, waar ik niet verbaasd ben als we ook daar omgeleid worden naar het midden van de Ellipse.  Net als we daarheen lopen, hoor ik een helicopter naderen en even later zien we de presidentiele helicopter landen achter het Witte Huis!  Dat is toch wel bijzonder, want dat heb ik nog maar een keer eerder meegemaakt in alle keren dat ik hier gelopen heb.  De Obama's kwamen dus inderdaad thuis vandaag.

Na wat foto's van de helicopter gemaakt te hebben (van heel ver af) en met een verrekijker geprobeerd te hebben een van de Obama's te zien (lukte niet, die worden heel goed afgeschermd door de copter), lopen we verder.  Het is ontzettend druk in de stad met heel veel toergroepen, waaronder Japanners en Italianen.  Ook hoor ik vandaag veel Nederlands. 

De beloofde regen blijft gelukkig uit en de zon laat zich zelfs regelmatig zien.  Iedere keer als dat gebeurt is het meteen erg warm en benauwd.  Vooral bij de zwarte granieten muur van het Vietnam Veterans Memorial is het altijd een stuk warmer.  Bovenin het Lincoln Memorial staat er wel een lekker briesje.

Ook bij het Tidal Basin is het wat frisser met een briesje en nog steeds droog!  Ik begin spijt te krijgen van mijn regenjack, want dat hangt om mijn middel en maakt me nog een stuk warmer.  Gelukkig verrast Washington ook dit groepje weer. Ze hebben Ottawa, Toronto (wat ze hoog en druk vonden) bezocht, dus deze stad is weer heel anders. 

Zoals altijd houd ik de tijd in de gaten, want we gaan de kwart over twaalf reservering bij de Old Ebbitt Grill weer niet halen.  Het scheelt niet veel, want we komen om tien voor half een aan en daar wordt ook nooit moeilijk over gedaan, gelukkig.  We krijgen meteen een tafeltje.

Zoals altijd raad ik de crab cakes aan, die twee van het gezelschap bestellen.  Ik weet al zonder het menu zelfs te bekijken dat ik de tomaten en mozzarella salade weer wil.  W. neemt de vissalade, die er ook lekker uitziet.  G. bestelt de steak met frieten, maar krijgt de steak salade. 

De serveerster is een en al verontschuldigingen en belooft de steak frites gauw te halen.  G.  ziet echter dat de salade er erg lekker uitziet en houdt die.  Bij het afrekenen heeft de serveerster onze drankjes van de rekening gehaald ter compensatie voor de gemaakte fout, toch erg netjes.

Het wordt mij steeds duidelijker dat buitenlanders, die voor het eerst door de VS en Canada (zoals dit groepje) reizen, vaak geen idee hebben dat het de gewoonte is een fooi van tenminste 15% te geven in die landen.  Ik heb nu al zeker zes keer meegemaakt dat men hier niet van op de hoogte was.  Ook mijn gezelschap vandaag had er geen idee van tot ik het hen vertelde.  Rick stelde al eens voor het in mijn bevestigingsemail voor de rondleiding te schrijven, maar ik weet niet goed hoe.

De gewaarwording bij het groepje dat deze fooi had gemoeten vind ik wel heel vermakelijk.  Hun hele vakantie hebben ze dus geen fooi gegeven.  "Oh jee, ze dachten vast dat wij gierige Belgen waren", zegt er een.  "Welnee", komt er van een van hen, "ze zagen ons vast aan voor Nederlanders."   Ik moet daar erg om lachen, want ken alleen maar van de Nederlandse kant Belgenmoppen, omgekeerd is net zo leuk.

We zetten onze tocht door Washington voort langs Pennsylvania Avenue.  Het blijft droog, dus waar die "numerous showers and thunderstorms" blijven is me een raadsel.  We lopen langs het Newseum met de voorpagina's uit iedere staat en het is altijd weer leuk de verschillen te lezen.  Op de voorpagina van de krant uit Arkansas staan beelden van overstromingen, terwijl in Indiana de droogte het nieuws overheerst.

Natuurlijk is er niemand aan het werk in de Senaat of het Huis van Afgevaardigden in het Capitool.  Stel je voor dat onze congreslieden in het weekend zouden werken.  Het Capitool als gebouw maakt altijd wel heel veel indruk, zelfs als de regering hier dat niet kan afdwingen.

Zo druk als het in de stad was, zo rustig is het eigenlijk in de Library of Congress.  Er staat nauwelijks een rij en dit keer komt iedereen van ons zonder problemen door de veiligheidscontrole.  Ik had het echt bizar gevonden als er vandaag weer een mes zou zijn ontdekt!

Dan beginnen we aan het laatste stukje langs de musea.  Ik bemerk nu toch wel wat vermoeidheid bij mijn compagnons, die er natuurlijk ook al een flinke wandeling op hadden zitten voor zij mij zelfs ontmoetten.  Er is sprake van een zwembad dichtbij hun hotel, dus het is goed als ik ze bij het Smithsonian metrostation afzet.  Zoals altijd is het afscheid hartelijk en ik wens ze vooral een fijne bruiloft van de oudste van een van de koppels in Virginia Beach volgende week. 

Het is bijna kwart voor vier en Rick wilde graag op een terras aan de Potomac gaan eten, maar daarvoor is het nog wat vroeg.  Ik bel hem op en spreek af dat hij me rond kwart voor vijf op zal halen.  Dat geeft mij tijd om de Miro tentoonstelling in de National Gallery of Art te gaan bekijken.

Die is in het oostelijke gebouw, het verst van me af, en ik heb het zo warm!  Ik besluit bij de dichtstbijzijnde ingang het westelijke gebouw al in te gaan, een tunnel verbindt de gebouwen namelijk.  Na een snelle veiligheidscontrole bevindt ik met in het klassieke kunst museum. 

Dit is mijn favoriete museumgebouw in de stad.  Alles eraan is zo mooi, veel marmer, standbeelden en natuurlijk prachtige klassieke kunst.  Ze hebben speciale tentoonstellingen van Vlaamse en Nederlandse meesters beneden.  Ik verdwaal hier bijna, maar vind de schilderijen helaas niet.  

Door de tunnel met mooie lichtjes loop ik naar het moderne gebouw van de National Gallery.  Hier wil ik de tentoonstelling van Miro bekijken.  Daar krijg ik geen spijt van!  Ik vind veel van het werk van deze surrealistische Spaanse schilder erg mooi en word ruimschoots beloond.  Ook leer ik veel over zijn leven in de verschillende periodes, waaronder de Spaanse burgeroorlog en het regime van Franco.

Net als ik het gezien heb, belt Rick dat hij in aantocht is.  Voor het klassieke gebouw ga ik op hem wachten en niet veel later hoor ik een korte toeter en stap in.  We vinden met gemak een parkeerplek op de parkeerplaats voor Thompson Boat Center.  Voor $2,50 kunnen we hier twee uur parkeren, dit is een van de beste geheime parkeerplaatsen in de stad.

Rick wil kijken of Tony and Joe's of Nick's Riverside Grill weer open zijn na overstromingen vorig jaar.  Duidelijk is dat niet het geval.  De restaurants zijn dicht, maar de terrassen open met een zeer beperkt menu.  We besluiten dan toch maar het hoger gelegen Sequoia te kiezen.

We krijgen een tafeltje aan de rand van het terras met perfect uitzicht over de rivier.  Net als we plaatsnemen begint het enorm te waaien en we zien dreigende luchten, maar het blijft nog droog.  De parasols moeten opgevouwen worden, want die worden makkelijk meegesleurd.  We bestellen wat voorafjes, ik de tonijn tartaar, die werkelijk heerlijk is, en Rick de kip quesadilla.

Net als we beginnen met eten vallen er opeens dikke druppels uit de lucht.  We blijven nog even zitten, maar dan worden de druppels toch wel veelvuldig, dus ik wil naar binnen.  We krijgen daar ook meteen een tafeltje, maar het is werkelijk om te rillen hier binnen!

Onze tweede voorafjes zijn net bezorgd, een meloen met feta salade voor mij en een Thaise "pizza" voor Rick, als de zon zelfs gaat schijnen buiten.  Onze serveerder is heel geduldig en brengt ons eten ook weer naar buiten.  Daar is het een stuk aangenamer dan binnen.  We genieten van het uitzicht en het lekkere eten en zijn net klaar als het echt begint te regenen.

Het is vreemd, want aan de ene kant is er felle zonneschijn en aan de andere kant duidelijk regen.  Daar moet toch een regenboog te zien zijn?  We rekenen snel af voor we doorweekt zijn, wat nog wat voeten in de aarde heeft, want onze serveerder is opeens verdwenen.  Gelukkig helpt een manager, want ik heb geen zin om kleddernat te worden.

De regen valt alweer mee en inderdaad is er een regenboog.  Zo'n mooie boven de monumenten dat Rick omrijdt en mij afzet op de Memorial Bridge om foto's te maken.  Hij hangt vooral boven het Lincoln Memorial en Washington Monument.  Het is erg mooi om te zien en natuurlijk niet goed op de foto te zetten.

Rick haalt me weer op en we rijden huiswaarts.  Bij mij gaan de benen meteen omhoog, want ik heb morgen en overmorgen nog een rondleiding.  Ik vind het naar om Rick dit hele weekend alleen te laten, maar dit was al maanden geleden afgesproken.  Ik ben blij dat we een gezellige avond hadden samen.

Net als ik lekker ontspannen tv kijk, sms-t Katja dat ze vandaag bijna dood was.  Ja, leuk om te horen (niet!).  Ze was uit de boot gevallen tijdens white water rafting (op zeer wild water varen) en kwam vast te zitten.  Gelukkig kon een van de gidsen haar bevrijden.  Helemaal buiten Katja's schuld was dit alles, natuurlijk.

Heel hard probeer ik me geen zorgen te maken om Saskia, waar vlakbij een moordenaar waardt, Kai, die morgen naar Bratislava gaat in het onbekende Oost Europa (ok, ik maak me om hem de minste zorgen), of Katja, die zich kennelijk roekeloos in de wildste wateren van West Virginia begeeft.  Ik zal blij zijn om alle drie hier weer onder mijn vleugels te hebben aan het einde van de maand!
Zondag

Rick haalt ontbijt bij Starbucks en dan gaan we weer op weg naar Washington.  Rick in zijn hardloopkleren, want hij heeft de smaak van in de stad lopen te pakken en ik draag mijn "uniform", een bermuda met een golfpolo.

Als Rick me heeft afgezet bij het McPherson Square station zie ik D. en zijn vader al aan komen lopen. We maken kennis en ik merk meteen dat het weer een leuk gezelschap gaat zijn.  Beiden zijn enorm geinteresseerd in alles wat ik te vertellen heb.

Vandaag mogen we wel dichter bij het Witte Huis komen, maar de familie is duidelijk wel thuis, getuige de scherpschutters op het dak.  Voor de protesttent, die er al 31 jaar staat, vertelt een jongere vrouw over de geschiedenis van dit protest.  Dit artikel erover is al een paar jaar oud, maar vertelt het verhaal van het oude vrouwtje dat er nu nog af en toe zit, hoewel ik haar de laatste tijd niet meer heb gezien en er telkens jonge mensen zitten in haar plaats.

Het is bewolkt, wat de temperatuur iets aangenamer houdt, maar ik zie allerlei blauwe lucht aankomen.  Tegen de tijd dat we het Lincoln Memorial bereiken is de zon helemaal doorgebroken en wordt het weer puffen.  Gelukkig brengt een briesje van de rivier wat verkoeling. 

Jefferson in zijn Memorial

De heren zetten er goed de pas in, wat ik fijn vind, want ik ben zelf ook een snelle loper en moet vrijwel altijd mijn pas inhouden.  Dit keer dus niet, D's vader maakt allerlei foto's, maar dat houdt ons kennelijk niet op, want maar liefst een kwartier voor onze reservering bij Old Ebbitt Grill komen we in het restaurant aan.  Dat is nog niet eerder voorgekomen.

We krijgen dezelfde serveerster als gisteren, die mij aan mijn oorbellen herkent.  Ik bestel weer eens de Norwegian sandwich met gerookte zalm en ei.  We zijn gezellig in gesprek, maar het duurt wel erg lang voor ons eten verschijnt.  Net als ik er iets van wil zeggen, komt de serveerster met een schaal met rauwkost en pita's en hummus.  Er was iets mis gegaan met onze bestelling, dus dit krijgen we gratis, terwijl we wachten. 

Al voelt de airconditioning in het begin altijd erg lekker na de warme wandeling langs de monumenten, na een uur heb ik het koud.  Het voelt dan ook even weer fijn om buiten te komen in de warmte.  Niet veel verderop staat een man water en andere drankjes en ijsjes uit een koelbox te verkopen.  Gisteren had ik alleen een $20 biljet en gaf hij mij het waterflesje gratis, zo aardig!  Vandaag kopen we er ook weer koude flesjes, hij doet goede zaken, want iedereen heeft koele drankjes nodig met dit weer.

Via Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool.  De Library of Congress is op zondag gesloten en D. en zijn vader zijn daar, op mijn aanraden, gisteren al binnen geweest.  Toen hebben ze dus ook het Capitool van voren en het Supreme Court gebouw gezien, wat toch in de steigers staat.  We besluiten dus de klim naar boven op Capitol Hill niet te maken.

In plaats daarvan lopen we achter het Capitool langs naar de National Archives.  D. wil graag de Onafhankelijkheidsverklaring zien.  Voor mij is het al vele jaren geleden dat ik hier binnen was, dus ik ga graag mee.  Het is vandaag niet zo heel erg druk, al moeten we wel even in de rij staan voor de veiligheidscontrole.

Eerst lopen we even door het kleine museum, wat de "Public Vaults" heet, de openbare kluizen.  Hier is van alles te zien en lezen over hoe de archieven van de VS werken en wat er zoal te vinden is.  Heel interessant is dit niet voor buitenlanders, zeker niet voor mensen, die niet zo heel goed Engels spreken.  We lopen er dus snel doorheen.

Dan sluiten we aan bij de rij voor de rotunda, waar de Onafhankelijkheidsverklaring, Constitutie en Bill of Rights (de eerste tien wijzigingen van de Constitutie) te bezichtigen zijn.  Het is hier vrij donker, want deze documenten kunnen niet veel licht verdragen.   Met groepen van ongeveer vijftig mensen mogen we naar binnen, dus lang hoeven we niet te wachten.

Het is altijd weer interessant deze documenten, waarmee de eerste moderne democratie ter wereld (de allereerste was de Iroquois natie van Indianen) ontstond, te zien.  Vooral de handtekening van George Washington op de Constitutie vind ik om de een of andere reden heel bijzonder om in het echt te zien. 

Dat het al van het begin een democratie was blijkt wel uit het feit dat van de Constitutionele Conventie niet iedereen het document ondertekende.  Een van de dissidenten was George Mason, de schrijver van de Constitutie van Virginia, die de eerste Constitutie van de VS was.  Hij was dan ook een van de grote promoters van de Bill of Rights.

Nadat we deze historische documenten hebben bekeken nemen we buiten het gebouw afscheid.  D. en zijn vader vertrekken morgen naar Niagara Falls.  Zij zullen daarheen rijden zonder overnachting tussendoor, dus een lange rijdag.  Dit zal ook hun eerste ervaring buiten New York en Washington zijn.  Ik denk dat het een interessante rit gaat worden.

Voor het Archives gebouw wacht ik tot Rick mij komt ophalen.  Intussen is het niet bepaald saai.  Een trompetter met muziekinstallatie staat op de hoek van de straat "Oh, when the Saints" te spelen.  Een man met koelbox probeert water of Gatorade te verkopen, maar is kennelijk te duur, want al zijn potentiele klanten zien van hun aankoop af.  Een brandweerwagen komt met gillende sirenes door de massa auto's heen. 

Vermoeid zijg ik naast Rick in zijn auto, als hij zich eenmaal een weg door de drukte heeft gebaand.  Ik ben blij alleen mijn paraplu meegenomen te hebben vandaag, want het bleef alweer droog.  De bewolkte dag werd bovendien nog erg zonnig.  De voorspellingen van de afgelopen dagen hebben alleen gelijk gekregen met de (warme) temperaturen.   Maar dat is in de zomer hier niet zo moeilijk.

Op de terugweg halen we boodschappen bij Giant en Whole Foods.  Thuis is de garagedeur open, wat betekent dat Saskia thuis is.  Het is zo fijn haar weer te zien, ik heb haar echt gemist.  Ze heeft een leuke week gehad, alleen is ze gisteren erg verbrand. Niet goed met haar fijne huid. 

Christine belt en we kletsen lang bij.  Intussen grilt Rick in de onweersbui, die natuurlijk nu besloot zich over ons uit te storten.  De zalmburgers met salade en chips zijn lekker, maar met deze hitte heb ik weinig trek en kan het niet op.  Niet getreurd, de katten zijn dol op zalm en hebben zo ook een lekkere snack.

Nu zit ik met mijn benen omhoog, lekker in de airconditioning.  Morgen de derde rondleiding achter elkaar, dus ik wil mijn voeten echt rust geven.  Gelukkig heb ik eindelijk schoenen gevonden, waar ik zelfs drie dagen achtereen zonder problemen op kan lopen. 

Foto's van gisteren staan hier.

Foto's van vandaag staan hier.