Dag 1 Aruba: De Heenreis

Om tien over vijf worden Rick en ik gewekt door onze taxichauffeur, die wil laten weten er op tijd te zullen zijn.  Dit is dezelfde chauffeur, die Rick vorige week naar het vliegveld bracht voor zijn reis naar Phoenix.  Vijf minuten later gaat Ricks wekker en staan we op.

Niet veel later maken we de kinderen ook wakker.  Het wordt nog een geschipper met de bagage, want Rick gebruikt zijn koffer weegschaaltje en ziet dat een paar tassen boven de 50 lbs uitkomen.  Het vergt even wat toiletspullen overhevelen naar lichtere tassen en dan kunnen we ze in de taxi gaan zetten.

De rit naar het vliegveld verloopt vlot en we mogen vanwege Ricks Executiver Premier status in de kortste rij voor het inchecken aanschuiven.  Daar scannen we onze paspoorten en bevestigen onze zitplaatsen en aantal in de kiosk en dan...niks.  Boarding passen en bagage labels worden niet uitgeprint en de medewerkster snapt er niets van.

We moeten naar een United medewerkster, die allerlei ingewikkelds moet doen om de een of andere reden.  Het is iets met Kai's reservering en zij moet hem opnieuw boeken.  Nu moeten we opeens $25 voor Kai's tas betalen.  Na 1 juni moet er namelijk voor iedere ingecheckte tas naar het Caribisch gebied ook betaald worden.  Alleen hebben wij de tickets al in maart gekocht en voor ons geldt de oude regel nog. 

Omdat zij Kai opnieuw moest boeken zouden we dan opeens moeten betalen.  Dacht het niet!  Ik ben dan soms blij reisagente geweest te zijn en nog wel op het United systeem, want ik weet hoe het werkt.  Oh ja, lichtje gaat ook bij de medewerkster aan, we hoeven inderdaad niet te betalen.

Intussen is onze tijdsvoorsprong flink geslonken en rennen we naar de veiligheidscontrole.  Daar wordt Saskia's Fitbit verdacht gevonden en dat houdt ons even op.  Tijd om ontbijt te kopen hebben we niet meer, want we moeten bij de gate meteen aan boord.  Gelukkig zijn er tijdens de vlucht maaltijden te koop.

Zodra ze daarmee langskomen kopen neem ik een broodje met ham en kaas en koffie.  De flight attendant is een grapjas.  Dat hadden we voor het vertrek al door.  Hij geeft me even later nog een kopje, omdat ik volgens hem speciaal ben.  Ik mag een beetje humor altijd wel.

Een prachtige regenboog vanuit het vliegtuig

Boven de Dominicaanse Republiek krijgen we te maken met erg veel turbulentie.  We zitten nu in de buurt van tropische storm Ernesto en dat is te voelen.  Ver voor de landing wordt de cabine er al voor klaargemaakt, want de flight attendants moeten ook blijven zitten. 

Keurig op tijd landen we op Aruba, waar het bewolkt en benauwd is.  We zijn met onze Nederlandse paspoorten zo door de controle en dan is het wachten op de bagage.  Om tijd te besparen wil Rick alvast de auto gaan huren, maar ik wil ook kunnen rijden, dus moet mee voor mijn rijbewijs.  Geen probleem zeggen de kinderen, wij wachten wel op de tassen en brengen ze naar buiten.

Voor we vertrokken heb ik (dacht ik althans) al onze spullen het vliegtuig in zien gaan, dus we verwachten geen problemen.  Ik denk er dan ook niet aan de labels met de bagageinformatie aan een van de kinderen te geven.  We huren de auto van Amigo en vinden het dan toch wel lang duren met de bagage.

Bij de uitgang van de douane komen allerlei mensen naar buiten, maar niet Katja, Kai of Saskia.  Ik begin me net echt zorgen te maken, als Katja verschijnt om te vertellen dat een van de tassen er niet is.  Gauw ga ik Rick zoeken om de labels aan Katja, die natuurlijk achter de douane moet blijven, te geven.  Het is even een beetje paniek, want ik mag niet meer door die deuren.

Gelukkig is de officier, die net buiten de deuren zit, heel vriendelijk.  Ik overhandig Katja de labels en via sms-jes houdt ze ons op de hoogte.  Een van de duiktassen met Katja's toiletspullen er ook in was door de TSA achtergehouden om duistere redenen.  Hij zal morgen bij ons hotel bezorgd worden.

Eindelijk kunnen we het vliegveld verlaten.  Rick en Katja nemen de huurauto en Kai, Saskia en ik een taxi met de overgebleven bagage.  We krijgen een erg aardige chauffeur, die helemaal onder de indruk is dat de kinderen Nederlands spreken.  Hij heeft zelf een aantal jaren in Nederland gewoond en heeft er nu nog een dochter wonen.

Voor Rick en Katja komen wij bij het Westin hotel aan.  Hier worden we vriendelijk ontvangen.  Een van de kamers is al klaar, van de andere krijgen we de sleutel terwijl we op Rick en Katja wachten.  Als zij eenmaal aankomen begeleidt de bellman ons naar boven.  De lift is te vol voor hem en hij geeft aan met de volgende naar boven te komen.

Wij hebben kamers op de 11e verdieping met uitzicht op zee en het zwembad, precies zoals we het gevraagd hadden.  Onze kamers zijn aangrenzend, die van de kinderen met twee bedden en een bijzetbed en die van ons met een king.  Het voelt echt weer een beetje als thuiskomen. 

Twintig minuten nadat we de kamer zijn binnengegaan is de bellman er nog niet.  Ik bel maar eens naar beneden, want misschien is hij het kamernummer vergeten of zo.  Het blijkt dat hij in de lift vast kwam te zitten met onze bagage.  Vol verontschuldigingen verschijnt de arme man een paar minuten later.

Na dit alles loopt het al tegen drieen en onze magen rommelen, want het ontbijt in het vliegtuig is natuurlijk allang verteerd.  We lopen naar Bugaloe en bestellen allerlei lekkers.  Voor mij een lichte salade met gerookte zalm en veel groente, erg lekker.  We zien ook weer twee bekenden, die hier al een paar jaar werken, waaronder M., die zwanger is van een meisje, zo leuk!

Op het internet zie ik dat Superfood tot 20 uur open is.  Hier gaan we dus wat spullen inslaan voor het ontbijt en snacks.  Wat een genot is het altijd om hier te lopen.  Al die Nederlandse lekkernijen bij elkaar, het is een luilekkerland.  De kinderen en Rick vinden dat duidelijk ook, want we hebben een volle wagen tegen de tijd dat we klaar zijn. 

We zijn allemaal moe van de dag, dus rusten op de kamer een paar uur uit.  Het was de hele tijd bewolkt hier, maar tegen zonsondergang komt de zon af en toe tussen de wolken door.  Dat maakt voor mooi gekleurde wolken en natuurlijk ook mooie foto's.

Voor het avondeten kiezen we Cafe Rembrandt.  Dat is een leuk Nederlands restaurant binnen loopafstand.  Katja en Rick zijn zo moe dat ze erheen rijden, maar Kai, Saskia en ik lopen.  Het wordt een heerlijke maaltijd.  Rick, Katja en Kai nemen hun mini rijsttafel en eigenlijk had ik die ook wel erg lekker gevonden.

Saskia heeft de kipsate, ook erg lekker en ik klaag ook zeker niet over mijn tonijn carpaccio en "Van Rijn" salade met tonijn, ei en allerlei lekkere groentes.  Intussen hebben we elkaar natuurlijk heel veel te vertellen, vooral Katja en Kai, die elkaar al meer dan twee maanden niet hebben gesproken. 

Terug in het hotel gaan de lichten gauw uit, want iedereen is moe van de lange dag.

Foto's van vandaag staan hier.