Dag 3 Aruba: Snorkelen met een schildpad.

De fans doen het helemaal.  We hebben werkelijk heerlijk geslapen!  Ik sta dan ook helemaal uitgerust als eerste op om half negen.  Met een lekkere kop koffie (ze hebben Starbucks pads in dit hotel) en mijn beschuitjes ga ik op het balkon zitten.  Het is schitterend weer!

Om daar zoveel mogelijk van te genieten, besluit ik meteen naar de Westin Workout kamer te gaan voor een half uur cardio.  Als ik terugkom ligt alleen Katja nog te slapen.  Saskia maakt zich ook klaar voor de sportkamer.  Rick, Kai en ik besluiten een strandwandeling te gaan maken in de richting van de kite surfers, zo'n 2,5 kilometer hiervandaan.

Onderweg fotografeer ik veel van de sprekende kleuren.  Vooral het water hier heeft een kleur, die je niet vaak zo diep turquoise ziet.  Net na de kite surfers kunnen we niet verder, want daar heeft een schildpad een nest gemaakt.  Is ook prima, want ik heb inmiddels mijn 10000 stappen wel.

Op de terugweg lopen we langs de juice bar van het Hyatt hotel voor een gezond drankje.  Ik neem een "For Your Eyes Only", half wortelsap, half jus d'orange.  Rick kiest een smoothie met papaya en mango en Kai een meloendrankje met vanille yoghurt.  Daar komt anderhalve beker uit, dus die proef ik ook.  Heel erg lekker, allemaal!

Bij Unique Sports reserveert Rick de eerste duiken voor hem, Katja en Saskia.  De eerste is morgenmiddag en dan gaan Kai en ik ook mee om te snorkelen.  Ik ben altijd stiekem blij dat Kai niet geinteresseerd is in duiken.  Zo heb ik toch wel gezellig een maatje om iets anders mee te doen. 

De anderen gaan bij het zwembad liggen, maar ik ga naar boven om een paar telefoontjes te plegen.  Als eerste bel ik Madi om te kijken of zij beschikbaar is om ons zondag naar de Natural Pool te brengen.  Dat is gelukkig het geval. 

Daarna probeer ik een reservering te krijgen bij het exclusieve restaurant Carte Blanche voor Rick en mij zaterdagavond.  Helaas gaat dat niet lukken, zij zijn tot oktober volgeboekt!  Misschien niet verwonderlijk, want er staan maar 14 stoelen in hun restaurant. 

Dan maar een ander restaurant wat hoog wordt aangeschreven op Trip Advisor, 2 Fools and a Bull.  Daar hebben we gelukkig en krijgen een reservering, want ook zij hebben maar 17 plaatsen in hun restaurant.  Als laatste bel ik Papiamento, ieder jaar weer een traditie voor ons, om voor vanavond te reserveren.  Ook dat lukt prima.

Inmiddels is de ochtend alweer voorbij.  We zwemmen en lezen nog wat en lopen dan weer naar Bugaloe voor de lunch.  Dit keer kies ik het broodje tonijnsalade, heel erg lekker!  Ook de anderen smullen en ik weet al wat ik de volgende keer ga bestellen, want Kai broodje ziet er ontzettend lekker uit!

De meisjes willen vanmiddag weer in het zwembad relaxen, maar Rick, Kai en ik hebben zin om te snorkelen.  Eerst rijden we nog even naar de Blokker voor een SD kaartje voor Saskia en naar de Bruna voor Kai en mij.  Daar vind ik een zestal Suske en Wiskes, die ik nog niet heb gelezen, en een heel stel tijdschriften.  Kai kiest een paar boeken uit, waaronder "Norton zoekt de zon op" van Peter Gethers. Dat ziet er leuk uit, misschien ga ik dat na Kai lezen.

Bij Arathi parkeren we de auto en nemen onze snorkelspullen mee het strand op.  Er is hier meer golfslag, dan aan Palm Beach, dus het vergt wat moeite om het water in te komen met vinnen.  Als dat eenmaal gelukt is, bemerkt Rick dat hij zijn fototoestel verkeerd om in de onderwaterhoes heeft gedaan en Kai dat zijn masker niet goed zit.  Zij moeten dus een tweede keer worstelen, terwijl ik al visjes kijkend op ze wacht.

Het water is vrij troebel door de golfslag, maar we zien toch een aantal mooie vissen.  Op een gegeven moment hoor ik Kai roepen: "Mammie, een schildpad!".  Gauw zwem ik naar hem toen en inderdaad, heel op zijn of haar gemak zwemt er een schildpad onder ons.  Het lukt me een heel aantal foto's te nemen voor een paar jet ski's het te gevaarlijk maken om verder te zwemmen. 

Tegen vieren heeft Kai het wel gezien en ik heb het, ondanks mijn shorty, wat koud.   Het is genoeg voor vanmiddag.  Het zwemmen met de schildpad was sowieso het hoogtepunt.  Dit was de eerste keer in drie jaar dat we al snorkelend een schildpad zagen.

We treffen de meisjes aan bij het zwembad.  Katja's Kindle doet het opeens niet meer en daar baalt ze natuurlijk van.  In het ergste geval moeten we dan maar wat boeken voor haar kopen bij de Bruna.  Wel heel fijn dat die boekhandel er nu is op het eiland.  Hopelijk krijgt ze de Kindle weer aan de praat, echter.

Maandagavond is altijd de manager's receptie in het hotel.  Rick en ik gaan erheen, terwijl de kinderen zich klaarmaken voor het avondeten. Katja en Kai komen later ook.  Er zijn allerlei hors d'oeuvres en we kletsen even met Richard Roy, de manager van het hotel. 

Hij herinnert zich ons van vorig jaar (waarschijnlijk omdat ik assertief genoeg was te vragen om compensatie vanwege het uitvallen van de airconditioning vrijwel de hele tijd dat we hier logeerden).  We horen vandaag ook dat niet iedereen in het hotel hiervoor uit wordt genodigd, alleen wij Starwood Gold en Platinum leden.  De snacks zijn dan ook erg lekker en er is gratis wijn, bier en rum punch.

Rick wilde graag een Westin polo shirt kopen dit jaar, maar die winkel is dicht.  Richard zegt te zullen zien wat hij kan doen.  Het is echt een aardige man en dit hotel kan met recht een "resort" genoemd worden, heel goede service overal!

Bij Papiamento wacht onze tafel al.  We krijgen er een helemaal achterin de tuin, ver van het zwembad.  We hebben dan ook wel laat gereserveerd, natuurlijk.  Dit restaurant stelt eigenlijk nooit teleur, want we bestellen allemaal, behalve Kai, de op een steen gegrilde maaltijden.  Die wordt op die steen aan tafel geserveerd, dus je kunt zelf uitmaken hoe gaar je eten moet zijn.

De kinderen nemen een uiensoep met Goudse kaas erop gesmolten als voorafje.  Met de snacks tijdens de manager's party hebben Rick en ik daar geen behoefte aan.  Mijn "Neptune", een Caribische kreeftenstaart, drie gamba's en een stuk wahoo vis en verschillende groentes op de steen is werkelijk heerlijk! 

Ook de anderen zijn blij met hun gerechten.  Het blijft een bijzonder restaurant.  Het eerste jaar "moesten" we binnen eten in de cunucu uit 1886 en die zat vol Delfts blauwe en andere oud-Nederlandse dingen.  Nadien hebben we altijd buiten gegeten hier, want het huis heeft geen airconditioning en het is dus erg warm binnen.  Jammer dat ze geen website hebben, alhoewel ze die duidelijk niet nodig hebben, getuige de drukte op een maandagavond.

Terug in de hotelkamer wacht ons een verrassing.  Er staat een tas met twee t-shirts met I Hartje Aruba en het groene poloshirt met Westin logo wat Rick zo graag had gewild.  Er zit geen briefje bij, maar het is duidelijk dat het van Richard Roy, de manager, komt.  Echt superaardig van hem!

We hadden allerlei plannen na het eten, zoals het casino of een drankje bij Bugaloe, maar zijn alle vijf uitgeteld.  Het wordt Olympische Spelen kijken en dan slapen!

Foto's van vandaag staan hier.