Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, september 09, 2012

Tough Mudder en wijngaarden

Zaterdag

Rick en ik staan al vroeg op en om half acht gaan we op weg naar Maryland.  In Vienna stoppen we even voor een Starbucks ontbijt.  Ik neem de turkey bacon sandwich en een grande ijs-Americano met een extra espresso shot en weinig ijs. 

Tot mijn verbazing is mijn beker Americano maar voor de helft vol.  Dat heb ik nog niet meegemaakt en vraag de barista om uitleg.  Of ik meer ijs wil dan?  Eh, nee, en het is dat ik liever niet teveel drink om straks niet constant naar de "Don's Johns" te hoeven rennen, anders had ik er meer werk van gemaakt, want andere barista's vullen het gewoon tot de top.

Het is pas tien voor acht als we op we gaan naar Frederick, Maryland.  Daar wordt de Tough Mudder gehouden.  Deze race van tien mijl met allerlei natte en modderige obstakels wordt op verschillende plaatsen in het land en buitenland gehouden.  De opbrengsten zijn voor het Wounded Warriors Project, Ricks Microsoft team (bijna 50 mensen) heeft hun doel van $16000 daarvoor gehaald.  Er doen ook veel (ex-)militairen en gehandicapte veteranen mee. 

Ricks starttijd is 10:40, dus we vonden het wat raar dat we al om 8:40 verwacht werden.  Achteraf is het maar goed, want mijlen voor de race komen we al helemaal vast te staan in de file voor het evenement.  De tijd begint snel af te tikken en de emails en sms-jes vliegen heen en weer tussen Rick en zijn collega's.

Gelukkig is een van hen heel erg bekend met de omgeving en geeft ons de perfecte omleiding.  We komen nog net voor de starttijd aan en parkeren op het enorme veld van de boerderij.  Op de een of andere manier is die groot genoeg om zo'n parcours van 10 mijl (16,1 km) uit te zetten.

Rick haalt zijn registratiepapieren op en ik mijn toeschouwersbandje, want voor deze race moeten toeschouwers ook (flink) betalen.  Ik speld Ricks nummer op zijn t-shirt en dan gaan we op zoek naar andere Microsofters.  Al gauw vinden we Cindy en Dustin, die Rick vertellen dat zijn groep net de "warm up" in is gegaan.

Arme Rick moet eigenlijk enorm plassen, maar haast zich toch maar de warm up in.  Daar "warmt" een Tough Mudder medewerker een grote groep deelnemers "op".  De waarschuwingen voor de verschillende obstakels worden nog eens herhaald.  De militaire deelnemers krijgen applaus en dan zingt de hele groep, mijzelf incluis, het volkslied.  Ik krijg er zoals altijd een brok van in mijn keel!

Om precies elf uur lopen Rick en zijn groep onder de "Start"  boog door.  Rick is van plan om met drie anderen het parcours te gaan lopen in plaats van hardlopen.  Dat maakt het voor mij makkelijk ze te volgen, althans dat denk ik nog aan het begin.

Mijn blaas protesteert ook hevig , dus ik jog naar de port-a-potties (draagbare toiletten).   Daarna zie ik gratis flesjes FRS.  Ik tast diep in het ijs met mijn arm om een koud flesje te vinden en heb meteen sympathie voor Rick, die straks in een zwembad met ijs moet springen.  Dit flesje zal mijn drinken voor de komende vier uur zijn.

Gauw loop ik naar het eerste obstakel, dat ijsbad waar ik net over schreef.  Ik zie allerlei mensen er rillend uitkomen en het duurt niet lang voor ik Ricks hoofd zie.  Helaas kiest hij het bad het verst bij mij vandaan, dus ik zie alleen een deel van zijn hoofd als hij eruit komt.  In Alaska deed hij al zo'n koude duik, maar dit is vele malen erger vond hij.

Rick loopt verder en het is voor mij even uitzoeken waar het tweede obstakel is.   Wij als toeschouwers kregen maar heel weinig aanwijzingen hoe we onze deelnemers kunnen vinden.  We kregen een kaart met het parcours, maar daar staat niets voor toeschouwers op. 

Met een andere vrouw ga ik op zoek naar het tweede obstakel.  Dat vind ik net voor Rick het neemt, dus ik kan hem ook daar fotograferen.  Dan ben ik letterlijk de weg kwijt.  Ik vind obstakel nummer 15 (van 20), maar daar wil ik niet blijven, want het zal nog uren duren voor Rick daar aan zal komen.

Op geen manier kan ik de weg naar obstakels 4,5 of 6 vinden, dus ik ga op zoek naar 7.  Nou, dat wordt interessant.  Ik vind 13 en zie, na een wandeling door een sojabonenveld, van verre nummer 9.  Aan voorbijlopende mensen, die nota bene bij de race horen, vraag ik waar 7 is en word de verkeerde kant op gestuurd.  Grrr, intussen heb ik het ook superwarm, want de zon schijnt en het is erg vochtig.

Na bijna een uur geef ik het op om obstakel 7 te vinden.  Ik maak mijn volgende doel obstakel 9, "Walking the Plank", wat ook een bijna onmogelijk iets blijkt om te vinden.  Naarstig probeer ik mensen te vinden, die weten hoe ik bij obstakel 9 kom.

Opeens hoor ik iemand zeggen dat ze de weg nu vast verder zelf kunnen vinden.  "Waarheen?", vraag ik.  Obstakel 9 is het antwoord.  Ah, dan volg ik jullie, wat de twee dames prima vinden.  Maar die weg vinden we dus niet zo makkelijk zelf.  Ik moet het nog een paar medische medewerkers vragen, die het ook niet precies weten.  Onvoorstelbaar!

Rond tien voor half een kom ik eindelijk bij obstakel 9 aan.  Het is een leuke om te blijven kijken.  De deelnemers moeten eerst een vrijwel verticale houten "muur" opklimmen met slechts drie houvasten.  Van bovenaf moeten ze dan een bad met modderig water inspringen.  Wat me erg verbaast, is hoeveel mensen "gered" moeten worden door de lifeguards aan de kant. Minstens een persoon iedere vijf minuten!

Voor ik Rick zie, komt er een heel aantal andere Microsofters langs, die ik ook fotografeer, want ik weet niet wie daarvan Rick ook kent.  Net begin ik te twijfelen of ik ze toch gemist heb en dan zie ik Rick in de verte.  Hij ziet er aardig modderig, maar nog steeds heel happy uit.  Ik maak wat foto's van hun viertal en dan maken zij zich klaar om de muur op te gaan.

Al de hele tijd heb ik met mijn mede-toeschouwers de lucht in de gaten gehouden, want die ziet er dreigend uit.  Zwarte wolken komen onze kant op en net als Rick de muur op wil klimmen, fluiten de life guards een lange fluit en is dit obstakel voor tenminste twintig minuten gesloten.  Erg jammer, vind Rick, begrijpelijk.

Het volgende obstakel is heel dichtbij, dus ik loop met ze mee en fotografeer dat.  Nummer 11 is echter onmogelijk te bereiken voor mij als toeschouwster.  Dat is ook echt een klacht, die ik ga schrijven aan de organisatie, want ik vind het raar dat meer dan de helft van de obstakels niet toegankelijk is voor toeschouwers.  Waarom moesten wij dan een flinke entreeprijs betalen?

Het regent een beetje, maar het is duidelijk dat dat niet zo gaat blijven.  Ik zie een paar schuren met hooibalen, waar ik zou kunnen schuilen tijdens onweer, maar loop eerst even terug naar obstakel 12.  Daar wil ik Rick graag weer zien.  Ik heb al mijn electronica (mijn en Ricks smartphone, mijn Kindle en de SLR) in plastic tassen gedaan, zodat die niet nat kunnen worden.  Voor mijzelf heb ik echter geen bescherming en ik heb geen behoefte zeiknat te worden.

Vlakbij obstakel 12, waar ze onder electriciteitsdraadjes door moeten kruipen, zie ik een tribune met dak.  Ik sprint erheen, want de hemel opent zich opeens helemaal.  Nog niet heel erg nat sta ik tussen een heel aantal vreemdelingen, maar droog en met zicht op de Tough Mudders.  Voor hen is nog iets meer nattigheid niet zo'n probleem, al hoor ik later dat het het parcours een stuk moeilijker maakte (voor de toeschouwers ook, stay tuned).

Natuurlijk is het gesprek geanimeerd tussen diegenen van ons, die staan te wachten tot "onze" Tough Mudders langskomen.  Vooral het slechte verkeer om hier te komen is onderwerp van gesprek.  Wij vonden het al moeilijk, maar er zijn mensen, die uren na hun starttijd pas aankwamen en later hoor ik van Rick over een paar meisjes, die maar aan het einde van de race erin sprongen, omdat ze alles verder gemist hadden.  Dit evenement is in alle opzichten zeker "Tough" en in heel veel opzichten ook terecht "Mudder", hoezeer dat laatste het geval is zullen we pas later meemaken.

Eindelijk, pas 35 minuten nadat ik hem voor het laatst heb gezien, zie ik Rick weer aankomen.  Gelukkig ziet hij mij ook meteen op het platform.  Het plenst van de regen en ik roep hem toe dat ik niet weet of ik nog een ander obstakel zal kunnen zien.  Hij roept dat hij dat begrijpt. 

Ook obstakel 12 met de electriciteit mag Rick niet doen door het weer. Stiekem ben ik daar blij om.  Achter me staan een paar jonge mannen, die de race al klaar hebben, en zij zeggen dat die electriciteit echt pijn deed.  Die electriciteits (10000 volt volgens het verhaal) obstakels vind ik het engst (achteraf gezien viel dat eigenlijk mee, meer mensen liepen verwondingen op door van muren te vallen).

De regen blijft maar komen en ik besluit onder het afdak te blijven schuilen.  Daardoor kan ik ook foto's nemen van onze goede kennissen Cindy en Dustin.  Het is ook gezellig onder het afdak, iedereen praat met elkaar.  Maar ja, ik wil eigenlijk heel graag Rick ook weer bezig zien, dus ik hoop dat de harde regen snel weggaat. 

Intussen sms-t Saskia dat het bij ons thuis noodweer is.  Gelukkig is het hier slechts regen met een enkele bliksem of donderslag.  Saskia zegt dat er bij ons, niet zo heel veel zuidelijker, zelfs tornado waarschuwingen zijn.  Ik druk haar op het hart met die waarschuwingen de basement in te gaan. 

De regen wordt wat minder, dus ik ga op weg naar het volgende obstakel.  Dat is nummer 15, een moddergedoe, waar de deelnemers helemaal onder de modder en onherkenbaar uitkomen.  Alleen is het niet meer zo makkelijk lopen, ook niet voor ons toeschouwers. 

Alles is een modderbad geworden en je kunt niet zien hoe diep het is.  Ik weet waar ik moet zijn, dus probeer erheen te snellen.  Slecht idee!  Mijn Teva sandalen hebben goede zolen, maar zijn hier duidelijk ook niet tegen bestand. 

Op een weg met stenen voel ik mijn voeten onder me vandaan glijden en ik val heel onelegant op mijn knieen.  Die lijken in eerste instantie enkel onder de modder te zitten, al doet het wel pijn, dus ik loop door.  Gelukkig hebben mijn beide fototoestellen het overleefd (ik heb ook mijn waterdichte toestelletje mee, waar ik ook wat foto's mee neem, handig met de regen).

Strompelend, want het deed toch best pijn, loop ik naar obstakel 15.  Daar zie ik Cindy en Dustin al, dus weet bijna zeker dat Rick dat obstakel al heeft genomen.  Jammer, want ik had graag een foto van hem onherkenbaar door de modder gehad. 

Je als toeschouwer snel voortplaatsen is er niet meer bij na de regen en ik zie er waarschijnlijk inmiddels net zo uit als een deelnemer, overal modder.  Het hele veld staat onder water en iedereen worstelt zich voort.  Ik bedenk een nieuwe strategie.

De hele dag al heb ik geen idee waar Rick zich bevindt, dus ik wil er zeker van zijn hem niet gemist te hebben.  Tevens moet ik me voetje voor voetje verplaatsen om niet nog eens met mijn neus in de modder te vallen.  De kaart bekijkend lijkt mij obstakel 18, "Twinkle Toes" een zekerheid om hem te zien.

Ook dat is een leuke plek om de deelnemers gaande te slaan.  Ze moeten over een dunne balk naar de overkant lopen, anders mogen ze zwemmen.  Dat lijkt makkelijk, maar wij zien heel wat mensen in het water vallen.  Het begint ook weer te regenen, maar gelukkig mag ik onder de paraplu van mijn "buurvrouw" schuilen.  We zien ook een team van VCU, Kai's school, strijden hier.

Natuurlijk heb ik geen idee of Rick hier al geweest is.  De hele dag zien we ook ambulances rondrijden, dus ik ben erg blij als ik Ricks vrolijke hoofd weer zie.  Ballerina's zijn hij en zijn teamgenoot Mike zeker niet.  Beiden halen de overkant niet zonder te zwemmen.  Ik maak een paar grappige foto's.

Nu is er nog minder dan een mijl te gaan en ik kan met Rick meelopen.  Hij probeert de "Everest"  twee keer.   Het is een gladde muur, die ze op moeten rennen, om er vervolgens door helpers overheen geholpen te worden. De tweede keer lukt het Rick bijna deze gladde "berg" op te komen, maar hij ziet genoeg mensen eromheen lopen dat hij geen derde poging waagt.

Dan zijn we aangekomen bij het laatste obstakel.  Hier moet Rick door hangende electriciteitsdraden rennen. Ik zie aan hem dat dat bij tijden niet prettig is, maar dan is hij ook klaar!  Ik maak een heel triomfantelijke foto van hem bij de finish en raak hem dan meteen kwijt.  Ik moet zeggen, ik heb me veel zorgen gemaakt over deze race en Ricks fysieke staat ervoor en ik ben enorm trots dat hij hem zo heeft volbracht in drie uur en drie kwartier!

Door de regen en alles heb ik het koud gekregen, dus ben blij voor een "zilveren" cape, die wordt afgegeven bij de finish.  Ik doe hem om mijn schouders en heb het meteen een stuk warmer.  Die mogen wij toeschouwers nog wel hebben, maar het gratis biertje bij de finish is alleen voor de deelnemers.  Ook dat vind ik raar, wij hebben tenslotte ook betaald.

Rick mag zijn biertje niet buiten de "grens" brengen, maar ik heb ook enorm veel dorst, dus hij deelt stiekem over de "grenzen" zijn biertje met mij.  We hebben natuurlijk ook geen hap gegeten sinds ons ontbijt.  Rick had wel wat "gels" bij zich, maar heeft toch ook veel trek.  Het is vier uur inmiddels.  We halen een hamburger bij het enige standje met eten en ik kan serieus zeggen dat dit mijn favoriete hamburger ooit is.  Zoveel trek had ik, want gewoonlijk ben ik niet zo'n burgerfan.

Een paar mensen waarschuwden ons al dat het moeilijk zal worden uit de parkeerplaats te komen.  Volgens het verhaal zijn er al sleepwagens aan te pas gekomen en zitten tientallen mensen vast in de modder.  Dit is eigenlijk dus de ware "tough mudder".

Als we de van hadden genomen, had ik me geen zorgen gemaakt, maar met Ricks BMW heb ik er geen fiducie in.  We lopen door de diepe modder naar de auto en bedenken onze strategie, want om ons heen proberen inderdaad tientallen auto's zonder succes de heuvel op te komen.   Het lijkt wel hoe het is na een sneeuwstorm.

Rick probeert eerst naar achteren te gaan, maar dan geeft een vrouw hem een tip om naar voren te gaan, want bij een rode auto een paar rijen verderop is een uitgang.  De beste tip ooit, want een paar keer slipt de auto flink (en ik zou dan in paniek raken, maar Rick absoluut niet), maar dan rijden we zo de parkeerplaats uit!

Onderweg naar huis staan we nog af en toe in de file, want in ons gebied was het weer veel erger dan waar wij waren.  Saskia sms-te mij al dat er tornado waarschuwingen waren.  Onderweg zien we omgevallen bomen en veel takken, duidelijk wild weer geweest!

Door mijn val zijn mijn benen ook een en al modder en bloed.  Rick gaat eerst douchen en laat op de grond een hele troep modder achter.  Het zat bij hem in alle hoeken en gaten.  Zelfs voor mij duurt het even voor alles van mijn benen en wondjes is afgewassen.  Ik doe maar gauw wat antibiotische zalf erop.  Rick zit helemaal onder de krassen, maar nog niet zo erg als Amy, een collega van hem, die zo'n jaap in haar knie kreeg dat het gehecht moest worden. 


Vanavond is ook de receptie voor het huwelijk van de broer van Leah, Jim, en Lindsey, zijn bruid.  Zij trouwden in augustus in Rhode Island.  De gewoonte is dan voor de ouders van de bruidegom om ook een receptie te geven.  Dat doen Jan en Paul gewoon thuis, dus het is makkelijk voor ons om even langs te gaan.

We willen maar kort blijven, want het was een lange dag en Rick heeft geen fut meer om lang te staan.  We kletsen even met wat buren en feliciteren het bruidspaar en Jan en Paul, de ouders.  Dan belt Saskia gelukkig dat ze ons nodig heeft, dus we hebben een prima excuus om weg te gaan. 
Regenboog en mooie zonsondergang na noodweer


Saskia wil de van om naar IHOP te gaan met vriendinnen.  Prima, Rick en ik gaan met zijn auto naar Gordon Biersch voor ons avondeten.  Onder het eten raken we niet uitgepraat over de avonturen van vandaag.  Ondanks alle ontberingen, ook voor mij, had ik het toch niet willen missen.  Ik vind het super van Rick dat hij het volbracht heeft!  Niks voor mij zo'n race, dat weet ik nu zeker!

Zondag

Het eerste wat Rick me vertelt als ik beneden kom, is dat de Tough Mudder voor vandaag afgelast is.  Dat verbaast ons niets, want hoe ze binnen 24 uur dat terrein weer begaanbaar zouden kunnen maken, was ons al een raadsel. 

Later horen we van ingewijden dat er wel wat meer gaande was dan alleen afgelast door de terreinomstandigheden.  De organisatie is in grote problemen gekomen met de stad Frederick en het politiecorps daar en de burgemeester van Frederick heeft hun vergunning ingetrokken.  Het grote verkeersproblemen en de onveilige situatie, die dat creeerde, waren de hoofdredenen.  We krijgen een lange email vol verontschuldigingen van Tough Mudder, maar Rick en ik hebben een leuke dag gehad gisteren, al kan ik me voorstellen dat er duizenden mensen razend zijn.

Na het ontbijt ga ik even naar de sportschool voor een half uur cardio. Ik lees mijn derde Barbara Freethy boek uit en ben blij dat ze nog veel meer geschreven heeft.  Ze heeft een stijl van schrijven, die je helemaal met de hoofdpersonen begaan maakt.  Rick heeft intussen het gras gemaaid, wat ook nodig was.

Omdat mijn verjaardag morgen op een maandag valt, willen we vandaag alvast wat leuks doen ervoor.  Ik ben sowieso voorstandster van een verjaardagsweek, i.p.v. maar een dag.   We beginnen met lunch bij Cafe Nemooneh.  Voor mij hun "kookoo" sandwich met de omelet met kruiden, erg lekker.

Daarna nemen we de I-66 naar het westen om een paar wijngaarden te bezoeken.  Na de onweersbuien van gisteren is het weer prachtig.  Weg is de vochtigheid en het is zo'n 27 graden met zon en mooiweerswolken. 

Voor de verandering willen we eens wat wijngaarden bezoeken, die we nog nooit eerder gezien hebben.  Christine raadde onder anderen Three Fox Vineyards aan in Delaplane.  Vlak daarbij blijken nog een heel aantal andere wijngaarden te liggen.  Bij Delaplane verlaten we de snelweg dus.

Three Fox is inderdaad een prachtig gelegen wijngaard!  Ze noemen het Toscane in Virginia en inderdaad doet het erg Italiaans aan.  Je kunt tussen de wijngaarden in aan tafeltjes wijn drinken.  Het is extra leuk, omdat nu de druiven aan de ranken hangen.  

We doen een wijnproeverij. Rick is de BOB, dus hij proeft en spuugt de wijn dan uit.  De sfeer hier is super, maar de wijnen vinden we geen van beiden lekker.  Vooral de rode wijnen niet, die spuug ik ook uit.  Later horen we van anderen dat ze van dezelfde mening zijn.  Ik ben geen grote wijn connoisseur en ga werkelijk alleen op smaak af.  Hun wijnen hebben wel prijzen gewonnen, dus we missen vast iets. 

Na nog wat foto's genomen te hebben, rijden we verder naar de volgende wijngaard, Delaplane Cellars.  Op het eerste gezicht is het hier minder leuk, dan bij Three Fox, maar "looks can be deceiving".  We lopen de heuvel op de proefkamer binnen.

Daar is het een gezellige drukte aan de proefbar en buiten op het terras.  Er is live muziek en het uitzicht op de heuvels is onvoorstelbaar mooi!  Opeens zien we Lisa, een van Ricks collega's, hier zitten met een groep buren. 

We kletsen even en dan gaan zij wijnproeven.  Het is lekker druk aan de bar en ik bestel ook een wijnproeverij.  Rick doet dit keer niet mee, maar dat geeft niet, want we proeven met een groepje.  De wijnen hier zijn vele malen lekkerder dan bij Three Fox.  Ik vind zelfs de rode wijnen lekker, ongewoon hier in Virginia, want ik houd niet zo van heel droge rode wijn met veel tannine.

Als ik mijn laatste slokje dessert wijn aan het proeven ben, komt Lisa ons uitnodigen bij hun aan hun tafel buiten wat wijn en crackers te komen nuttigen.  Dat wordt erg gezellig!  Het is een leuke groep mensen, waaronder een Russische, dus ik ben niet de enige "buitenlandse". 

De man van de Russische heeft jaren in Voorschoten gewoond, dus vraagt honderduit over Nederland.  Lisa en Rick zien zelfs nog een collega met zijn vrouw, ook iemand, die ik ken, kleine wereld!  Delaplane gaat op mijn lijstje favoriete wijngaarden. 

Om half vijf nemen we afscheid, want iedereen wil nog een wijngaard bezoeken voor sluitingstijd (meestal 17 of 18 uur).  Ik ben heel benieuwd naar de Barrel Oak Winery, dus daar gaan Rick en ik als laatste heen.  Dit blijkt een grote wijngaard te zijn, die heel hondvriendelijk is.  Hier moeten we Cosmo ook eens heen nemen. 

Ook hier is de sfeer weer heel goed.  Overal staan picknicktafels en hebben mensen eten mee.  Ook wordt er pizza e.d. verkocht.  Ook hier weer hebben we prachtig uitzicht over de wijngaard en het landschap van Virginia.  Rick en ik zijn het erover eens dat we zo in Frankrijk of Italie zouden kunnen zijn.  Het enige verschil is de architectuur, die typisch Virginiaans is.

Ze hebben hier een heerlijke rose, weet ik, dus daar bestellen we een glas van.  Er is ook live muziek, een heel goede zanger.   Voor mij voelt dit als een mini-vakantie.  We hoeven niet ver weg te gaan voor al dit moois.  Met wat tegenzin moeten we als de wijngaard sluit wel terug naar huis.  In ieder geval hebben we weer een paar leuke wijngaarden ontdekt en een aantal anderen vlakbij nog te bezoeken.

Als we in Vienna aankomen geeft Ricks auto 0 mijlen aan benzine aan.  Oei!  Gauw tankt hij bij de Shell, die vlakbij Yama ligt.  We hebben inmiddels flinke trek gekregen en Rick weet natuurlijk hoe dol ik op sushi ben.  Hij rijdt na het tanken de verkeerde kant op, dus ik vraag, waar hij heen gaat.  Met een grote glimlach vraagt Rick of ik zin heb in sushi.  Jippie!!

Het wordt het perfecte einde van een heerlijk en avontuurlijk weekend.  We zijn allebei een beetje zenuwachtig voor het gesprek dat Rick morgen met zijn hoogste manager gaat hebben, maar onze gedachten zijn prima afgeleid deze twee dagen.  En wat een verschillende dagen waren het!

Foto's van gisteren staan hier.

Foto's van vandaag staan hier.

24 reacties:

José zei

Gefeliciteerd met onze verjaardag. Vandaag (10) allebei 51.

Wendt zei

Hi Petra,
Allereerst gefeliciteerd met je verjaardag!!
Wat leuk weer om te lezen van jullie avonturen! Knap hoor van Rick om die race te lopen!
Ik duim dat het gesprek van Rick goed verloopt!
Groetjes

Tineke zei

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Wat apart dat zoveel , relatief 'ongetrainde' mensen zo'n zwaar parcours doen; knap van Rick!
Geniet van je verjaardag en denk maar positief over rick's gesprek; ze hebben vast nieuwe uitdagingen voor hem.

Anoniem zei

Gefeliciteerd Petra! En ik zal duimen voor een goed gesprek voor Rick vandaag!
Gerda

Wilma Loeffen zei

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, en als het gesprek van Rick goed gaat, zou dat toch een welkom geschenk zijn?

En wat een spektakel die race, heel knap van Rick, en leuke foto's heb je erbij geplaatst.

Groetjes en een hele fijne dag.

Danielle zei

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!! Wat is Rick een bikkel zeg, pittige run zeg.
Tja en voor vandaag geen mooier cadeau dan een goed gesprek voor Rick! Dat geeft toch de meeste rust.
Fijne dag vandaag!!

marianne zei

Van harte gefeliciteerd, en een hele fijne dag toegewenst!
Hoop dat het ook bij Rick goed gaat, dat zou toch wel moeten na zoveel jaren goed werk. Zal voor hem duimen. Echt dapper van hem om die race te lopen!

Marie zei

Wow, deze event doet zijn naam wel eer aan zeg! En het was voor jou als toeschouwer ook echt een 'tough mudder'! Petje af voor Rick, en ook voor jou natuurlijk! Klinkt als een super weekend!

Anoniem zei

Petra, van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Je heb het gisteren goed gevierd. Wat een prachtige wijngaarden.

Prestatie van Rick, hoor, om zo'n zware tocht te volbrengen.
Ik hoop dat zijn gesprek goed verloopt. Hopelijk loopt het met een sisser af.

Groetjes,

Anika

Nel zei

Hoi Birthday-girl !! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag.

Het was gisteren een goed begin van je verjaardagsweek. Genoten van de mooie omgeving en de lekkere wijn. Er zal nog wel veel meer leuks volgen, jullie kennende.

Wil je m'n felicitaties overbrengen aan Rick en de kids ? En natuurlijk ook extra voor Rick voor z'n super prestatie in de modder.... Wat een gevaarlijk parcours zeg, snap wel dat het de andere dag afgelast werd.

Ik wens je een fijne dag (week) en nog hgeel veel fijne jaren met je lieve gezin.

Anoniem zei

Knap dat Rick die race gedaan heeft! Een mooie prestatie om dat te volbrengen.
Die naam Don's Johns vond ik zo leuk dat ik daar vorig jaar in DC een foto van gemaakt heb :)
Een fijne verjaardag vandaag!
Annemiek

Anoniem zei

Hi Petra,

Van harte met je 29e :-). Ik hoop dat Rick geen spierpijn heeft (en jouw knietjes ook weer heel zijn) en wens Rick onwijs veel succes vandaag met zijn gesprek, ik kan me niet voorstellen dat het niet goed gaat met zo'n dedicated medewerker!!!

Sushi en wijn, wat ziet het er heerlijk en gezellig uit, zou er zo voor in Vienna gaan wonen :-)Mijn weekend bestond uit strand en varen......

Fijne dag!
Groetjes, Evelyn

Anoniem zei

Wat een spannend en leuk weekend hebben jullie gehad.
Speciaal aan Rick, veel succes vandaag met je gesprek.
Groet, Bea

Anoniem zei

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Leuk te lezen dat jullie weer zo'n super weekend hadden.
Knap van Rick dat hij deze race heeft uitgelopen, zeker in deze omstandigheden. 't Lijkt wel een militaire training.
Nog een fijne dag,
groetjes
Wil

Anoniem zei

Allereerst, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Een verjaardagsweek lijkt me ook idd veel leuker dan alleen een dag ;-)
Knap van Rick dat ie hem uitgelopen heeft, de Tough Mudder. Zag er indrukwekkend uit, al die hindernissen. Geloof niet dat het iets voor mij zou zijn, maar als toeschouwer lijkt het me wel grappig. (als het beter georganiseerd is)
Hoop dat het gesprek van Rick goed is gegaan.
Lief van hem dat jullie sushi zijn gaan eten. Is ook mijn favoriete eten hoor, heerlijk!
Nou, nog een leuke dag verder, enjoy.

Anoniem zei

Vergeet bij het vorige berichtje mijn naam te zetten. Dus hier is tie.
Groetjes Tine.

jolanda zei

Van harte proficiat met je verjaardag. Die modderrace... niets voor mij!

Ineke zei

Wat een prestatie van Rick (en alle anderen) om die race te lopen.
Schrok ook toen ik die foto van je benen zag, heb je er nog last van?

En natuurlijk... gefeliciteerd met je verjaardag!

Anja zei

Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag!!!

naomi zei

Hallo

Als eerste van harte gefeliciteerd en hoop dat je een leuke dag hebt.

Ten tweede hoop ik dat Rick zijn gesprek goed uitpakt.

Wat een bikkel is Rick met die race. Het is niet alleen hardlopen maar ook al die hindernissen en dan flink de modder. Ik geloof dat hij alles wat ie aanhad zo weg kon gooien. Te vies. Steeds het water in. En heftige dingen zoals die ice-bad en vindt dingen met elektriciteit en nattigheid wel een gevaarlijke combinatie. Ik vondt je foto's erg leuk. Wat vies iedereen. Ik hoop dat jij niet te veel last van je knie hebt.

En gister hebben jullie heerlijk samen ontspannen in de wijngaarden ziet er heel gezellig uit en zeer nog al wat in de buurt.

Liefs Naomi

Margreet zei

Wow, super van Rick! De foto's zijn erg leuk.
Gefeliciteerd met je verjaardag en hopenlijk is het gesprek goed verlopen.

Petr@ zei

Sorry, een poosje afwezig geweest. Maar inmiddels weer helemaal bijgelezen.

Wat knap dat Rick die race heeft uitgelopen. Klinkt als een hele pittige race. Ik ben wel erg benieuwd of hij nou ruim 3 uur zijn plas op heeft moeten houden, hi hi.

Leuk dat je op zondag alvast je verjaardag hebt gevierd. Heb je het maandag nog eens dunnetjes overgedaan?

Becs zei

Wat gaaf dat Rick de hele race heeft gedaan en wat beschrijf je het toch leuk! Het is bijna alsof ik er zelf bij ben geweest, ik zie het helemaal voor me.

Petra zei

@Joae - Echt? Hebben wij precies dezelfde verjaardag? Dan ben jij de eerste ooit, die ik heb ontmoet.

@Wendy - Dank je wel. Het gesprek is goed gegaan.

@Tineke - Ja, nieuwe uitdagingen zeker, hopelijk is het komende jaar beter.

@Gerda - Dank je

@Wilma - Dan je wel, het was een avontuur.

@Danielle - Inderdaad, een goed gesprek = rust. Hopelijk heeft het geholpen.

@Marianne - Het gesprek ging volgens Rick wel goed, al bleef de waardering hetzelfde.

@Marie - Het was echt een avontuur, die race, ook voor mij.

@Anika - Die wijngaarden doen me wanen in een ander land te zijn. Ik hoop ook dat het met een sisser afloopt, maar dat zullen we waarschijnlijk pas volgend jaar weten, als Rick weer een waarderingsgesprek heeft.

@Nel - Bedankt voor de lieve wensen!

@Annemiek - Ik moet ook altijd om die Don's Johns naam lachen.

@Evelyn - Rick heeft wel flink wat spierpijn, geloof ik. Het is duidelijk dat Rick zijn successen beter bekend moet maken.

@Bea - Spannend was het zeker, ik was blij dat hij de race heelhuids volbracht!

@Wil - Het is inderdaad bedacht door Britse militairen.

@Tine - Ik zou ook van mijn leven niet zo'n race willen doen!

@Jolanda - Mij ook niet gezien!

@Ineke - Ja, mijn benen zijn flink blauw, maar ach, dat gaat wel weer over.

@Anja - Dank je!

@Naomi - Rick wil wel proberen zijn spullen schoon te krijgen. Het zal niet meevallen!

@Margreet - Dank je en ja, zover het goed kon verlopen.

@Petra - Ha ha, nee, hij is in een veld gegaan, dat is het makkelijke van man zijn.

@Becs - Het was ook wel een avontuur!