Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, juli 31, 2012

De laatste julirondleiding en tandartsbezoek

Maandag

(Er ging kennelijk iets mis met het publiceren gisteren, vandaar twee dagen vandaag)

Vandaag staat mijn laatste rondleiding in juli op mijn kalender.  Dat maakt precies tien rondleidingen deze maand en ik heb sommige mensen moeten teleurstellen, omdat ik op hun aangevraagde datum al een boeking had.  Duidelijk is juli de drukste maand, hoewel augustus net zo zou kunnen zijn, maar dan zijn we natuurlijk zelf de helft van de maand weg.

Saskia brengt me naar de metro en bij Foggy Bottom, het eerste station in het District of Columbia, stap ik weer uit.  Het is al flink warm, maar niet zo warm als het geweest is en er staat een lekkere bries.  Ik loop richting Georgetown om de Belgische familie van G. bij het Melrose Hotel op te halen.

Daar wachten zij mij al op, de tieners al facebookend achter de computers in de lobby.  We wachen even tot zij hun computersessies afsluiten en gaan dan op pad.  Bij het eerste stoplicht staat een gezin achter ons dat de weg kwijt lijkt te zijn.  Ik hoor ze Nederlands spreken, dus vraag of ze hulp nodig hebben. 

Zij willen graag weten waar het metrostation is.  Daar lopen wij straks langs, dus ik nodig ze uit ons achterna te lopen.  Dat doen ze graag en bij het Foggy Bottom station nemen ze met veel bedankjes afscheid.

Wij lopen verder langs 23rd Street en de George Washington University naar de monumenten.  Dit is een heel andere route dan ik gewoonlijk loop, want we beginnen vandaag bij het Vietnam Veteranen Monument.

Maar eerst bedenk ik me dat we vrijwel langs het Einstein beeld van de National Academy of Sciences komen.  Dit beeld, dat er al sinds 1979 staat, is een geliefde toeristenattractie.  Meestal ligt het te ver uit mijn route, maar vandaag neem ik de familie erheen.  Ze vinden het leuk genoeg om een familiefoto met Einstein te maken.

Het Vietnam Memorial maakt weer indruk, net als het Lincoln Memorial.  De Reflecting Pool is nog niet open, maar als het goed is gebeurt dat volgende maand.  Het zal leuk zijn als die lelijke constructie niet meer te hebben, hoewel dan binnenkort het Washington Monument in de steigers gaat.

Bij het Koreaanse monument staan allerlei kransen van de verschillende ambassades met de landsnamen, zoals Belgie, Denemarken en Nieuw Zeeland.  Alleen zie ik Nederland niet.  Het wordt al gauw duidelijk waarom.  Er staat een enorme krans met "Kingdom of the Netherlands" helemaal voorin voor de beelden, erg mooi.

Dan is het tijd voor een korte waterpauze bij het standje tegenover het Korea monument.  Ik kan merken dat vooral de tieners het warm hebben.   Gelukkig is het bij het Tidal Basin wat koeler met een flinke wind.  We lopen langs de drie monumenten daar, altijd een leuke wandeling.

Door de andere route wandelen we nu langs het Bureau of Engraving and Printing en dan vlak langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog Monument.   Daarna is het lunchtijd en deze familie heeft verkozen niet bij de Old Ebbitt Grill te gaan eten, maar bij een van de sandwichschops.  Eigenlijk komt dat mooi uit, want Old Ebbitt is nu nog een flink stuk lopen en zo hoef ik ook niet de hele tijd op de tijd te letten.

Aan 17th Street liggen o.a. Cosi en Potbelly Sandwich Shop.  Ik kies de laatste, want bij Cosi is het in de zomer niet te harden zo warm binnen.  Het verbaast me dat ze nog klanten krijgen!  We hebben geluk bij Potbelly en krijgen meteen een tafeltje, want er staat een flinke rij.

Na het menu bestudeerd te hebben bestellen we onze keuzes.  Voor mij het "skinny" tonijnsalade broodje, maar om de een of andere reden moet ik daar een tijdje op wachten.  Om het goed te maken mag ik een gratis "koekje" (lees koek!) uitkiezen.  Dat is niet aan mij besteed, maar aan de tieners misschien wel.  En jawel, het koekje wordt dankbaar verorberd.

Als we klaar zijn met eten zetten we onze tocht voort, eerst naar de voorkant van het Witte Huis.  Daar is een demonstratie gaande van United Airlines piloten en personeel.  Prima als ze demonstreren, zolang ze maar niet staken, want ze moeten Rick op tijd terugvliegen en wij gaan zaterdag met United naar Aruba.

Bij de achterkant van het Witte Huis moeten we veraf blijven.  Er is kennelijk iets gaande en we zien ook allerlei auto's en mensen daar lopen.  Jammer toch dat je als toerist niet gewoon kunt kijken naar het komen en gaan van de president.

Via Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool waar de Senaat zowaar aan het werk is.  We zijn dan allemaal weer blij de koelte van de Library of Congress binnen te gaan.  Ik ben nog steeds niet uitgekeken op dit gebouw en lees ook telkens weer nieuwe spreuken (zie foto's).

Dan beginnen we aan het laatste stukje rondleiding langs de musea.  Morgen willen zij daar een aantal van bezoeken, dus ik schrijf wat ik de interessantste tentoonstellingen vind op voor ze.  Je kunt dagen in die musea besteden zonder hetzelfde te zien, namelijk.  Als je erlangs loopt krijg je al een gevoel voor hoe enorm ze zijn, want voor je er voorbij bent duurt wel even.

Bij het Smithsonian metrostation neem ik afscheid van weer een leuk stel mensen.  Zij gaan een taxi terug naar hun hotel nemen.  Mijn trein komt vrijwel meteen aan en het is er niet te harden!  Wat is er aan de hand met de Metro airconditioning?  We betalen genoeg om die te laten werken.  Ik zag uit naar een lekker koele rit terug, maar vergeet het maar.

Gelukkig wacht Saskia me bij de metro al op en ik zet de airco in de van hoog.  Meestal vind ik het 's avonds dan nog lekker om buiten te zitten, want zo heet is het nu niet, maar vanavond zoek ik de airco op. 

Kai en ik bestellen Chinees voor ons avondeten. Rick houdt daar niet zo van, vandaar dat ik het altijd ook eet als hij op reis is.  Het is ook "comfort food" voor mij, lekkere pittige hot and sour soep, dumplings en edamame. 

Alleen...er komt een kipgerecht met groentes uit de zak, geen edamame.  Ik bel op en er blijkt een fout gemaakt te zijn.  Volgende keer krijg ik een gratis portie edamame, prima, netjes opgelost.  Wel zonde van dat kipgerecht, want daar eet ik alleen de groentes van, al smult Snickers van de kip.  Die arme kat mag wel wat extra eten hebben, want de jongere katten terroriseren onze twee oudjes best en kapen veel van hun eten. 

Karin komt langs om de van Rick geleende hogedrukspuit terug te brengen.  Ze komt ook gezellig even een wijntje drinken en we kletsen bij.  We hebben elkaar maar iets meer dan een maand niet gezien, maar er is alweer van alles gebeurd intussen. 

Natuurlijk kijk ik de rest van de avond naar de Olympische Spelen.  Helaas vandaag geen tijd om meer live te kijken, want we krijgen maar mondjesmaat van NBC.  Ook de Amerikanen klagen over de programmering zie ik overal.  Maar ja, NBC heeft het monopolie hier in de VS.  Ze kunnen doen wat ze willen en dat houdt zoals altijd ergerlijke er niets toe doende interviews in. 

Dinsdag

Als kind heb ik een enorme tandartsenfobie ontwikkeld, want de tandarts, die wij vroeger in Amersfoort hadden, geloofde niet in verdovingen en mijn zenuwen liggen heel erg aan de oppervlakte.  Ik had nogal wat gaatjes in mijn jeugd en het vullen daarvan deed zoveel pijn dat ik zelfs net deed alsof ik ziek was om maar niet te gaan.

Vannacht kon ik dan ook slecht slapen in de wetenschap dat ik vanochtend naar die kroon moest laten kijken.  Ik heb van alles geprobeerd om niet dat paniekgevoel te hebben, maar niets lukt echt.  Ik werk mijn ontbijt met moeite naar binnen en ben te nerveus om iets aan beweging te doen.  Dat terwijl deze tandarts er alles aan doet om de behandelingen pijnloos te maken, vreemd hoe een phobie werkt.

Gek genoeg ben ik als ik de praktijk binnenstap opeens heel rustig.  Het helpt ook dat er filmpjes van tropische vissen te bekijken zijn, die doen mij aan Aruba denken en ik probeer me daar in het water te visualiseren. 

Er wordt een roentgenfoto genomen en dan komt Dr. Barakat binnen. Helaas heeft hij vandaag geen tijd om het te doen, maar morgen wel en dan zal het ongeveer 2,5 uur duren en dan is het klaar.  Niet zoals bij mijn vorige tandarts eerst een noodkroon en dan een tweede marteling later, maar gewoon meteen het echte ding, want daar hebben ze de machine voor.  Helemaal goed, die paar uur kom ik wel door, hij vertelt zelfs dat hij een Ipad heeft om te gebruiken tijdens het wachten.  Toch wel opgelucht verlaat ik de praktijk weer. 

Nu ik niet gesport heb, wil ik in ieder geval Cosmo een flinke wandeling geven.  Kai heeft wel zin om mee te gaan.  We lopen naar Nottoway Park en praten ondertussen over talen.  Kai heeft in mij wat dat betreft natuurlijk zowel een mede-geinteresseerde, als een bron voor verbetering van zijn Nederlands, gevonden.  Kai is nu halverwege Kruistocht in Spijkerbroek, echt een doorzetter is het!

Met morgen voornamelijk opgeslokt door het tandartsbezoek en donderdag een rondleiding in de planning, besluit ik vanmiddag maar zoveel mogelijk mijn lijstje voor Aruba af te werken.  Mijn nagels zien er bijvoorbeeld alweer niet uit, dus ik heb een afspraak daarvoor bij Pro Nails 3. 

De tijd gaat vandaag wel erg snel, dus ik haal bij de Starbucks naast de nagelsalon gauw een tomaat en mozzarella sandwich en een passion ijsthee.  Op hun terrasje eet ik, al mensenkijkend, mijn lunch. Een vrouw aan het tafeltje achter mij kletst aan haar mobieltje en de details geven mij bijna rode oortjes!  Jemig, iedereen kan meeluisteren, ik snap sommige mensen echt niet!

Harlley (vast niet haar echte naam) is vandaag mijn nagelstyliste, want mijn gewoonlijke drie favorieten zijn er niet.  Ze verft mijn teennagels bekwaam blauwgroen, maar voor mijn vingers kies ik een lichtroze kleur gel.  Even twijfelde ik om die ook blauw te laten lakken, maar roze past toch beter bij de meeste kleding.

Nu ik toch in dit winkelcentrum ben, kan ik ook een aantal dingen van mijn lijstje afkrassen.  Bij de Dive Shop hebben ze de maat 8 shorty nog niet binnen.  Ik probeer dan maar maat 10 en die past eigenlijk prima.  Dit is een ander merk shorty dan wat ik heb, misschien maakt dat het verschil, want mijn maat is niet veranderd.  Ik kan in ieder geval weer snorkelen in Aruba.

Dan is het tijd voor een bezoek aan Safeway.  Daar koop ik meer droog kattenvoer, maar vind ons merk er niet in blikjes.  De katten zullen tijdens onze vakantie thuisblijven en door ons buurmeisje verzorgd worden.  Die blikjes zal ik dus nog later moeten halen.

Ook de keuze aan zonnebrandsprays en -cremes is teleurstellend hier.  Daarvoor loop ik naar buur CVS, daar een ruime selectie verwachtend.  Alleen kan ik geen zonnebrandspullen vinden daar.  Een medewerker wijst me naar het schap, maar dat is leeg.  Na wat puzzelen blijkt alles een stuk verder de winkel in verhuisd te zijn.  Gelukkig, want ik had geen zin om nog helemaal naar een andere drugstore te rijden.  Met twaalf flessen en tubes verlaat ik de winkel weer.

Bij het Safeway benzinestation krijg ik tien cent korting per gallon, dus gooi de van vol.  Thuis ontlaad ik mijn inkopen en maak dan ook meteen rechtsomkeerst naar Lofty Salon.  Door de zon, die tijdens de rondleidingen op mijn haar schijnt, is het weer heel wat gebleekt. 

Carmen doet eigenlijk alles tijdens dit bezoek, Mona kijkt alleen maar.  Ergens vind ik het onterecht het volle pond te moeten betalen met een kapster, die zeker het kaliber van Mona niet heeft, maar ik ben tevreden met de kleur en meer moet ik niet willen.

Op de terugweg haal ik bij Giant nog de blikjes kattenvoer en ook wat nieuwe elastiekjes voor mijn paardestaart.  Mijn haar is eindelijk lang genoeg om er een te dragen en dat doe ik dan ook met plezier tijdens de warme rondleidingen en straks in Aruba.  Ik neem allerlei verschillende kleuren mee om te coordineren met mijn kleding.

De hele dag lijkt de tijd wel te vliegen en het is nu ook opeens etenstijd.  Kai wil graag weer eens naar Glory Days en ik vind een etentje alleen met hem wel leuk.  Hoewel ze er erg hard aan werken ons ook zo snel mogelijk weer de deur uit te krijgen!

De serveerster is aardig genoeg, maar Kai heeft Buffalo kipnuggets besteld als voorafje (!).  Daarvan wil ik er ook een proeven, maar we hebben de eerste nog niet op, of het hoofdgerecht wordt al gebracht.  Ik denk er nog over het voorlopig terug te sturen, maar besluit het vanavond maar te accepteren.  Laat wel weer zien dat het beter is het voorafje eerst te bestellen en pas als dat bezorgd wordt het hoofdgerecht. 

Mijn crabcake met zoete aardappelfrietjes en gestoomde broccoli is erg lekker.  Kai smult ook van zijn kalkoenburger.  Langzamerhand hoor ik ook steeds meer over zijn avonturen in Oostenrijk.  Hij heeft echt genoten en zou zo terug gaan.

Foto's van gisteren in DC staan hier.

zondag, juli 29, 2012

De een vertrekt, de ander komt terug

Zaterdag

Rick en ik hebben zoveel leuke dingen samen gedaan de afgelopen tijd, maar vandaag moeten we voor zes dagen afscheid van elkaar nemen.  Ik heb daar best moeite mee en vind mezelf erg kinderachtig, want ik ken legio mensen, die veel en veel langer zonder hun partners moeten zijn.  Ik weet ook dat het het afscheid is wat ik zo moeilijk vind en het daarna prima zal gaan.

We eten samen nog een Starbucks ontbijt en dan rijdt de taxi voor, die Rick naar Dulles zal brengen.  Dat blijkt ook een Toyota Sienna (net als mijn van) te zijn en we bespreken met de chauffeur of hij volgende week 7 grote tassen en vijf personen erin zal kunnen vervoeren.  Naar Aruba hebben we altijd heel veel bagage met de duik- en snorkelspullen.  De chauffeur denkt van wel, dus Rick krijgt zijn kaartje.

Na nog een laatste zwaai naar Rick loop ik weer naar binnen.  Een beetje met mijn ziel onder mijn arm en ik weet wat daar de remedie voor is.  Tijd voor de sportschool, waar ik een half uur op de Cybex en daarna een half uur op de Life Fitness crosstrainers doe.  Beiden zijn crosstrainers, maar heel anders.

Inderdaad voel ik me na dat uur een stuk beter en zit ik ook weer helemaal in mijn nieuwe boek, "When in Doubt, Add Butter" van Beth Harbison, een superleuk verhaal over een prive kokkin.  Deze schrijfster heeft nog meer boeken, dus ik heb nog wat te lezen, want ik kan dit boek bijna niet wegleggen.

Na de lunch probeer ik Saskia mee naar het zwembad te krijgen, maar daar heeft zij geen zin in.  Zij zit nu helemaal in Divergent en wil op de bank doorlezen.  Prima, dan ga ik wel alleen.  Het is warm en volgens het weerbericht ook vochtig, maar dat vind ik alles meevallen. 

Kennelijk wen je toch echt aan hitte, want ik kan zelfs in de zon zitten lezen en krijg zo eindelijk wat kleur.  Met die temperaturen van tegen de veertig graden gaat dat echt niet, waardoor ik nog vrij "wit" ben.  Ik wil voor Aruba toch wat kleur hebben, dus ben van plan de komende week vaker te gaan, want gelukkig wordt het ietsje koeler.

Met mijn Kindle in de waterdichte hoes ga ik in het water staan lezen, lekker koel.  Ik ben niet de enige, een andere dame staat er ook met haar boek.  Een jongetje springt vlak naast mij in het water, waardoor ik wat spetters op de hoes krijg.  Hij krijgt een flinke berisping van zijn moeder.  Ik vind het zielig, dus vertel dat het geen kwaad kan.  Zij vindt (terecht, hoor) dat hij toch moet leren op te letten.

Het zwembad gaat vandaag helaas al om half vijf dicht, want het is het einde van het zwemteamseizoen.  Dat wordt met een buffetmaaltijd gevierd.  Het is ook wel prima, want inmiddels is het bewolkt en begint wat te regenen, al is dat tegen de tijd dat ik thuis ben ook weer afgelopen.  Langzamerhand wordt de droogte hier ook erger, al is het nog niet zo erg als in het midden van het land, waar ze vee moeten afmaken, omdat er gewoon geen eten voor is.

De vier weken dat Kai in Oostenrijk was zijn alweer voorbij!  Vanavond komt hij thuis en ik zie op het internet dat zijn vlucht een half uur voor op schema aan zal komen.   Ik besluit met het avondeten te wachten, want Kai heeft vast wel trek na het niet zo smakelijke vliegtuigeten.

Om half zeven gaan Saskia en ik richting Dulles Airport.  Zij rijdt, zodat ze nog wat meer snelweg ervaring krijgt.  Het is op zaterdagavond helemaal niet druk, dus perfect om van baan veranderen te oefenen.  Dat moet Saskia wel doen, want de weg naar het vliegveld ligt links van de gewone snelweg.

Net voor Kai's vliegtuig zal landen komen we aan.  Je weet het ook maar nooit hier, soms komen mensen al heel snel naar buiten, zoals Anika in april, maar nu moeten we drie kwartier wachten tot we eindelijk Kai naar buiten zien komen.  Het is zo goed hem weer te zien en hij is ook duidelijk blij ons weer te zien. 

Saskia brengt ons bekwaam thuis en Kai geeft ons de cadeautjes, die hij mee heeft gebracht.  Voor mij heeft hij een fles wijn mee en blijkt aan Rick gevraagd te hebben of dat wel mocht.  Rick dacht van wel, maar ik ben blij dat niemand Kai's tas doorzocht, want het bezit van alcohol, of het nu een cadeau is of niet, is verboden onder de 21 jaar hier in de VS.  Ik neem meteen een glas wijn en het smaakt heerlijk.

Niet alleen wij zijn blij Kai weer te zien, maar Cosmo ook!  Kai gaat met mij de Olympische Spelen kijken en Cosmo gaat direct tegen hem aan liggen.  Zo schattig!  We hebben pizza van Pizza Hut besteld en die gaat er goed in.  Soms is hun thin crust veggie echt erg lekker!

Zondag

Beide kinderen zijn nota bene al op, als ik om negen uur naar beneden kom.  Kai heeft kennelijk last van jet lag, want die is anders nooit zo vroeg.  Tijdens het ontbijt kijken we naar het wielrennen van de Olympische Spelen.  Wat een race en wat leuk dat Marianne Vos won!  Eerste goud voor Nederland, hopelijk volgen er meer.

Als de race voorbij is heb ik geen excuus meer, op naar Anytime Fitness.  Ik heb twee Max Capacity trainingen achter elkaar gepland en na afloop voel ik mijn spieren trillen.  Hopelijk is dit genoeg tot ik weer met Sharon kan trainen.  Na nog een half uur cardio zit mijn sporten voor vandaag er weer op.


Kai heeft wel zin om samen ergens te gaan lunchen en kiest Panera.  Saskia is intussen alweer met Ricks auto naar een vriendin, die wat verder weg woont, vertrokken.  Ze geniet echt van haar nieuwe vrijheid en ik moet toegeven dat ik het ook wel fijn vind niet meer de hele tijd chauffeur te spelen.  Nu Ricks auto beschikbaar is, is het helemaal handig.

Bij Panera kies ik eens de halve kreeftsandwich en krijg daar geen spijt van, want er zit heel veel kreeft op.  Ik vraag me af hoeveel er dan wel niet op de hele sandwich zit!  Ook Kai heeft een lekkere sandwich en soep. 

Intussen hebben we het natuurlijk over talen.  Kai vindt het vreemd om opeens niet mee Duits te hoeven praten.  Hij is ook vastbesloten om Nederlands zonder anglicismen te spreken van nu af aan.  Ik mag hem verbeteren, dus ga hem daarbij helpen.

Het is vandaag heerlijk weer, lang niet zo vochtig en warm als gisteren.  Ik speel met de gedachte om naar het zwembad te gaan, maar eigenlijk wil ik Olympische Spelen kijken, alleen niet binnen.  Ik besluit eens uit te zoeken, hoe ik via NBCOlympics.com online kan kijken.  Dat blijkt heel makkelijk te gaan door ons Directv account te gebruiken.

Eindelijk kan ik zonder irritante er niet toe doende interviews en commentatoren kiezen welk evenement ik wil zien.  Ik kies het synchroonduiken en installeer me met laptop en drinken op het deck.  Als het duiken (wat ik niet live zag, trouwens) voorbij is, kijk ik de zwemfinales live.  Spannende races allemaal en het BBC commentaar erbij ook leuk.  Ik kan het de Neder-Amerikanen hier aanraden.

Als ik Cosmo's eten maak, valt me op dat er opeens een heel aantal vlinders op de vlinderstruik zitten.  Eindelijk mogelijkheden tot vlinderfotografie!  Ze fladderen wel erg, maar het lukt me een paar mooie plaatjes te schieten. 

Helaas zijn andere insekten ook weer ruimschoots aanwezig, namelijk de muggen.  Die vinden mij zo lekker.  Niets helpt er afdoende tegen en ik wil mezelf ook weer niet zo vol met Deet spuiten, dus ik vlucht tegen zonsondergang toch maar naar binnen.   Vanavond het damesturnen op tv, vind ik altijd erg leuk.  Het was een rustig, maar lekker weekend.  Morgen weer een rondleiding, ik heb er zin in.

PS: Tijdens het avondeten, gewoon Chinees met garnalen en varkenshaas voelde ik iets raars bij een van mijn kiezen, maar dacht er niet verder bij na.  Een paar uur later voel ik opeens dat een deel van die kies (een kroon) is afgebroken. 

Enorm balen zo vlak voor de reis naar Aruba!  Ik belde meteen mijn tandarts en liet een berichtje achter en ik was zeer onder de indruk toen ik om tien voor half elf vanavond nog een berichtje terugkreeg.  Morgen zal ze me bellen en hopelijk kan ik dinsdag terecht.  Gelukkig doet het geen pijn, dus hopelijk kan ik er in het ergste geval mee door tot half augustus.
Vlinderfoto's staan hier.

vrijdag, juli 27, 2012

Lazy days of summer

Het voelt eigenlijk heel vreemd om gewoon een paar dagen te hebben zonder ook maar iets in mijn agenda te hebben staan.  Luie zomerdagen noem ik ze maar en deze zomer heb ik er eigenlijk nog niet zo heel veel gehad, dus besluit er goed van te genieten.

Saskia heeft vannacht bij Kaylee gelogeerd en heeft de van daarheen genomen.  Het is toch wel handig, zo'n rijdende tiener, want nu hoef ik haar niet op te halen.  Volgende week zal het ook fijn zijn om naar de metro gebracht en opgehaald te worden.  Nu nog even over die bezorgdheid als ze achter het stuur zit heenkomen, maar die heb ik met Katja en Kai ook nog steeds.

Als ik mijn van eenmaal terugheb, rijd ik naar Anytime Fitness. Daar zie ik Sharon ook weer en vertel haar dat ik spieren voel, waarvan ik niet wist dat ik ze had, na de TRX training van gisteren!  Vandaag wordt het een uur cardiotraining. 

Emily Giffins "Where we Belong" is weer zo'n fantastisch boek, waar ik helemaal inzit.  Het is bijna uit als ik klaar ben met mijn uur.  Gauw lees ik het uit.  Ik kan deze schrijfster van harte aanraden en heb al haar boeken gelezen.  Op het moment lees ik wel heel erg veel, wat een luxe!  Ik download "When in doubt, add butter" van Beth Harbison en zit daar ook meteen weer in.

Vorig jaar is mijn "shorty" (wet suit zonder mouwen of pijpen) gescheurd en in Aruba zal ik er een nodig hebben.   Daar zijn ze echter veel duurder dan hier in de VS, dus ik ga bij de Dive Shop kijken wat ze hebben.  Helaas is mijn maat niet voorradig, maar ze verwachten halverwege volgende week een nieuwe lading.  Op tijd voor mij, dus.

Als ik thuis kom staat Saskia alweer te popelen om de van naar de mall te nemen, dit keer met Kaylee.  Ik laat het maar toe, want de verveling is een beetje toegeslagen bij de dames.  Ik heb de auto toch niet nodig, want ben van plan lekker te gaan luieren aan het zwembad.

Als ik daarheen loop, komt Chris ook net aanlopen.  Haar ken ik al sinds haar jongste een baby was en die jongste is ook in het zwembad en nu vijftien!  Dat vind ik zo fijn aan onze buurt.  Hij is vrij "on-Amerikaans", want veel mensen wonen er generaties lang. 

Chris vertelt me trots dat haar doel deze zomer was om honderd mijl te zwemmen en dat gaat ze vandaag halen na nog 83 (!) banen.  Ik vind mijn record van 66 banen (een mijl) gelijk in het niets vallen.  Honderd mijl (161 km) is echt veel om in een maand te zwemmen!

Het is warm, maar volgens mij niet zo vochtig als men verwachtte.  Ik begin met in het zwembad te lezen, maar bedenk me dan dat ik alweer een tijdje niet met Christine heb gesproken.  Ik bel haar en zij is daar heel dankbaar voor, want ze had net een dipje. 

Haar man is tot half augustus op reis en zij zal de 11e hun dochter alleen naar college moeten verhuizen.  Ik heb echt met haar te doen, want ik vond het afscheid van Katja destijds best moeilijk en om dan in een leeg huis terug te moeten komen...  Ik had toen Rick en de twee andere kinderen nog om me heen.  Helaas zijn wij dan ook op vakantie en ben ik moeilijk te bereiken, dus ik zeg Christine me te skypen als ze wil praten.

We hebben ongemerkt een paar uur volgekletst.  Het is al na vijven en ik heb enorme trek, dus ga huiswaarts.  Met een snack ga ik buiten zitten, maar word al gauw weer gevonden door de muggen, ondanks mijn Off! Clip On.   Rick en ik eten onze zalmburgers met spinazie dus maar binnen op.

Een tweede reden daarvoor is de openingsceremonie van de Olympische Spelen, die hier vertraagd wordt uitgezonden.  We moeten vooral hard lachen om Rowan Atkinson, hi hi.  Dan natuurlijk de parade van atleten, waaronder de vier Arubanen, Belgie (ik wist niet dat de IOC president Belgisch is, trouwens), Nederland (mooie pakken!) en dan onze Amerikanen, die wel erg saai gekleed zijn door Ralph Lauren.  Vergelijk dat met de prachtige kostuums van Cameroen, bijvoorbeeld, het land, waar ik als kind malaria opliep.


Matt Lauer, de commentator van NBC, heeft een Nederlandse vrouw



De Olympische Spelen zijn weer begonnen.  Het blijft bijzonder, die competitie tussen zoveel landen.  Er doen een aardig aantal atleten uit ons gebied mee.  Het wordt weer veel kijken de komende twee weken.

Het was ook nog wel erg leuk om te lezen dat Washington DC tot de een na "coolste" stad van Amerika werd uitgeroepen.  Ik heb het altijd al geweten, want dat is mijn mening al jaren.  New York staat op nummer tien. Dus, mensen, boek eens wat langer in onze hoofdstad, het zal niet teleurstellen.

donderdag, juli 26, 2012

De hitte is terug

Kennelijk staat de link naar mijn foto's van ons reisje naar Delaware niet correct in dat blog.  Hier nog een poging om de juiste link te plaatsen.  Klik hier.  Hopelijk werkt het nu wel.

Vandaag zal een rustig dagje worden.  Ook is de hitte weer helemaal terug en verwacht men zelfs dat er records verbroken zullen worden.  Ik ben dus heel erg blij dat we ons boottochtje gisteren hebben gemaakt!  Gevoelstemperaturen zullen tegen de 45 graden lopen.

Deze maand hebben Sharon en ik moeite om personal training sessies af te spreken.  Vanmorgen is de enige keer dat het tot na de 16e lukt.  Volgende week gaat Sharon op vakantie en daarna gaan wij alweer naar Aruba.  Deze zomer vliegt weer voorbij!

Sharon heeft TRX mee en hangt die op voor mij.  Het is weer een heel ander uur met oefeningen, die ik nog nooit heb gedaan.  Het lijkt allemaal heel simpel, maar oef, dat is het zeker niet!  Dit bijvoorbeeld is lang niet zo makkelijk als het eruit ziet, weet ik nu uit ervaring.

Het uur vliegt wel voorbij en Sharon geeft mij nog suggesties voor routines om zelf te doen in de weken dat ik niet met haar kan trainen.  Dat vind ik fijn, want ik doe sneller gewichten, als ik een schema heb.  Na nog een half uur op de Cybex crosstrainer zit mijn sporten er weer op voor vandaag.

Saskia wacht me al met smart op, want zij wil naar Barnes and Noble om Divergent te kopen.  Zij moet dat dus voor school lezen en ik heb het op mijn Kindle, die ik haar natuurlijk niet wil lenen.  Het geeft Saskia ook weer gelegenheid om auto te rijden, maar voor ze gaat wil ik haar was gedaan zien. Ik heb al een voordeel van dit voorrecht van autorijden gevonden, want opeens is er helemaal geen protest als ik haar vraag eerst haar was te doen.

Even voelt het vreemd om helemaal zonder auto thuis te zijn, want dat is alweer een tijd niet voorgekomen.  Dan bedenk ik me dat Kai's auto hier nog is, dus als ik echt ergens heen wil kan dat.   Saskia's vriendinnen proberen ook al te profiteren van haar rijkunsten, maar daar steek ik een stokje voor.  Ze wonen allemaal binnen loopafstand, dus geen reden om benzine te verspillen daarvoor, hoe heet het ook is.

Mijn uitgroei heeft weer eens aandacht nodig en zodra de van terug is, is het tijd om Mona bij Lofty Salon te bezoeken.  Doordat ik telkens zonnebrandspray op mijn scheiding doe is mijn haar daar helemaal hard.  Zelfs met meerdere keren shampoo wassen krijg ik het er niet uit.  Gelukkig lukt dat Mona wel en ik koop maar gauw een Phyto zonnebrandspray speciaal voor haar.  Het grijs aan mijn slapen en scheiding wordt weer gratis weggewerkt en ik haast me naar huis om mijn haar te drogen.

Daar zijn de schoonmaaksters net bezig en Saskia zit, in spijkerbroek met 38 graden, buiten op het deck te lezen.  Op mijn vraag of ze de fan buiten wil hebben, knikt ze enthousiast.  De luchttemperatuur is 38 graden, maar de gevoelstemperatuur is 43.  Het is zonder fan echt te heet, maar Saskia wilde zich op haar boek concentreren.  Ze is nu ook in Divergent begonnen, maar vindt het tot nu toe saai.  Smaken verschillen duidelijk!

Lang houden we het, ondanks de fan, niet uit buiten.  Zelfs ik moet toegeven dat het gewoon te warm is.  Rick moest vandaag in pak en een stuk lopen naar zijn afspraak en vertelt dat hij werkelijk het gevoel had te smelten. 

Met dit weer hebben we goed functionerende airconditioners nodig.  Wij hebben er twee, een voor boven en een voor de twee benedenverdiepingen.  Die boven heeft met dit weer enorme moeite het echt koel te krijgen, maar die beneden is nu al twee keer in even zoveel weken helemaal afgeslagen en met veel moeite kreeg Rick hem weer aan de praat. 

Daar belde Rick vandaag dus over en tot zijn verbazing zendt Air Treatment Company meteen een technicien.  Die vindt inderdaad wat losse draden, dus hopelijk is het probleem nu opgelost.  Ons contract met Air Treatment Co. dekt ook de kosten, dus dat is mooi meegenomen.

Het is dit keer Rick, die voorstelt naar een Japans restaurant te gaan om sushi te eten.  Ik ben net een hond, die een wandeling wordt aangeboden, want ik sta al klaar bij de deur voor de "s" van sushi van zijn lippen komt! 

Saskia vertrekt ook net, want zij gaat met vriendinnen bij Season 52 in de mall eten en zal Laura daarheen brengen.  Volgens de wet mag zij tot haar 18e niet meer dan een leeftijdgenote in de auto hebben, als er niemand van 21 of ouder bij is. Kaylee en Aoife gaan ook en moeten dus in een andere auto.
Aan Rick stel ik voor Yirasai weer eens te proberen voor sushi.  Daar zijn we een paar jaar geleden geweest, maar toen waren ze pas open en niet zo georganiseerd.  Nu zijn ze dat wel meer, maar er is maar een sushi chef en een handjevol klanten, terwijl ik weet dat de andere sushi restaurants in Vienna op donderdagavond vol zitten. 

Het eten is best goed, maar sommige van de dingen, die ik bij sushi restaurants erg lekker vind, zijn hier niet voorradig.  De kwarteleitjes bijvoorbeeld, de serveerster verzekert me dat ze die hebben, maar ze staan niet op het menu en zijn er ook niet.  Ook vergeet de sushi chef twee van mijn bestellingen te maken, ik moet hem eraan herinneren. 


Lekker fris met komkommer


Erg aardige mensen, maar hoe zij gaan overleven met drie andere heel goede sushi restaurants in een straal van twee kilometer is me een raadsel.  Er is ook niets bijzonders wat hun anders maakt.  Dat gezegd smul ik toch van mijn favoriete eten, natuurlijk.

woensdag, juli 25, 2012

Dagje varen op de Potomac

Opeens is alle luchtvochtigheid verdwenen en begroet mij vanochtend een staalblauwe wolkeloze lucht.  Het is ook een stuk koeler, dan gisteren.  Deze pauze van de hitte zal maar een dag duren, want morgen denkt men dat er zelfs een warmterecord verbroken zal kunnen worden.  Zaak om er erg van te genieten, dus, en mijn plannen voor vandaag zijn perfect daarvoor.

Eerst moet er echter gesport worden, want dat heb ik de afgelopen twee dagen niet echt gedaan.  Ik heb het tweede boek van de Divergent (Inwijding) serie gisteren uitgelezen, dus begin nu in het nieuwste boek van Emily Griffin, een schrijfster, die ik ook graag lees. 

Het heet "Where We Belong".  Ik stel de Cybex crosstrainer in op een uur en het gaat snel, want ik zit meteen weer in dit boek.  Het gaat over een vrouw, die haar kind ter adoptie heeft gegeven, en dat kind komt 18 jaar later haar opzoeken.  Het is vanuit beide perspectieven geschreven (althans tot nu toe) en ik zit er zelfs zo in dat ik schrik, als Sharon me aantikt om hallo te zeggen.  Ik val bijna van mijn machine, ha ha, Sharon schrikt er op haar beurt ook van.

Thuis wacht Saskia met smart op de sleutels van de van.  Ik kan het niet laten haar even bang te maken dat het niet gaat lukken, want ik heb vandaag met Claudia afgesproken.  Bij het zien van Saskia's heel teleurgestelde gezichtje geef ik haar maar gauw de oplossing.  Zij mag mij bij Claudia afzetten en dan heeft zij verder de van om naar de mall te gaan met Laura.  Een enorme glimlach is mijn beloning.

Claudia heeft mij uitgenodigd voor een boottocht op de Potomac rivier, dus ik doe mijn bikini aan en een dikke laag zonnebrandspray.  Natuurlijk gaat mijn waterdichte fototoestel ook mee, want zo vaak vaar ik niet op de rivier.  Ik heb er enorme zin in, vooral met dit prachtige weer.

Saskia rijdt me bekwaam naar Claudia's huis en ik laat haar nog even zien, hoe ze terug moet rijden, want dat is wat ingewikkeld.  Daar zit het hem denk ik vooral met haar, de weg in de omgeving leren kennen, want als bijrijder let je daar niet zo op.  En dan zie ik mijn jongste voor het eerst alleen in mijn van rijden, wat een vreemde gewaarwording.  Maar het gaat allemaal goed.

Zij neemt nu de van mee naar Tysons Corner om met Laura te gaan winkelen.  Saskia houdt zich aan de afspraak en sms-t als ze daar aankomen en ook weer als ze thuiskomen.  Later vraagt ze ook of ze nog even wat anders mag gaan kopen.  Dat is allemaal prima, ik ben blij dat ze het telkens netjes vraagt.  Een nieuw tijdperk gaat in, waarin ik mijn van ook regelmatig "kwijt" zal zijn, zucht.

Claudia is net aan het einde van een van haar bijlesuren en we wachten nog even tot het meisje door haar moeder wordt opgehaald.  Dan halen we Abbey, Claudia's dochter, die net zo oud is als Saskia, op bij haar vader.  Saskia was vandaag ook uitgenodigd, maar die wilde haar gelegenheid om alleen te rijden natuurlijk niet laten gaan.

Ongeveer drie kwartier later komen we aan bij Tyme n Tyde, de "botel", waar Claudia's boot ligt.  Met een heftruck wordt de boot het water ingelaten. Het is een leuke rood-witte boot met plaats voor acht personen.  Dit is pas de vierde keer dat Claudia er alleen mee op uit gaat, maar gelukkig krijgt ze veel hulp van het personeel.  Na benzine getankt te hebben gaan we op weg.

Opvallend is hoe wijd de Potomac hier is, terwijl hij bij Great Falls, niet zo ver hiervandaan zo nauw is.  Langs de rivier zien we de mooiste huizen, sommigen zo groot als een kasteel.   We zien ook allerlei vogels. en ik wijs Claudia de bald eagles, die met hun felwitte kop en staartveren echt opvallen.  Er zijn ook veel zeearenden (ospreys). 

Na een tijdje varen zie ik opeens een bekend landgoed aan de linkerkant van de boot: George Washington's Mount Vernon.  Dit heb ik nog nooit van het water gezien, echt heel speciaal!  George en Martha Washington wisten het wel, want ze hadden een schitterend uitzicht over de rivier.  Om te voorkomen dat dat uitzicht verpest zou worden met moderne gebouwen hebben de Ladies of Mount Vernon ook het land aan de overkant in Maryland gekocht, zodat het uitzicht altijd zo zal blijven, als George en Martha het hadden.

Wij varen verder en niet veel later hebben we goed zicht op Fort Washington.  Dit is een compleet fort, maar heeft nooit actie gezien.  Ik heb het altijd vanaf de rivier gezien.  Erheen rijden zou waarschijnlijk anderhalf uur of meer in beslag nemen, want dat is helemaal om, terwijl het van de rivier af zo dichtbij lijkt.

Dan komt de Woodrow Wilson brug in zicht.  Deze enorme ophaalbrug is de eerste van vier bruggen, waar wij onderdoor gaan varen.  Vlak erna ligt Old Town Alexandria en daar gaan we aanmeren om lunch te eten. Mijn maag rommelt al een tijdje en Abbey klaagt ook over honger. 

Het aanmeren gaat heel erg makkelijk met veel hulp en we gaan eten bij het restaurant aan de haven, Chart House.  Hier krijgen we een tafeltje aan het water op hun terras.  Ik bestel een gazpacho, die heerlijk is, en een trio van hummus  (vooral de edamame is lekker) met plantaan chips en pita's. 

Claudia neemt de cobb salad, die enorm is, en Abbey de hamburger met speciale saus.  Het wordt een overheerlijke maaltijd, maar we hebben alle drie teveel eten.  Gewoonlijk zouden we dat meenemen, maar op de boot is er niets om het koel te houden.

Helemaal voldaan zetten we onze boottocht voort richting Washington.  Al vanuit Alexandria zien we de "skyline" en ik realiseer me opeens hoe ver het Capitool eigenlijk van het Washington Monument is verwijderd.  Vanmiddag zie ik de monumenten, waar ik zo vaak mensen rondleid, eens van een ander perspectief.  De brug, vanwaar ik het Pentagon altijd aanwijs, passeer ik nu eens van de andere kant. 

Na het Jefferson Memorial en de Memorial Bridge komt het Lincoln Memorial in beeld.  De rivier is is vrij stil, dus er is een mooie reflectie.  Wij varen door naar Georgetown en zien onderweg het Kennedy Center, de enorme schouwburg van de stad, en het Watergate hotel, waar het schandaal rond Nixon plaatsvond.

Met de Washington Harbour in zicht maken we rechtsomkeerts.  Ook de terugweg is prachtig en lekker.  Ik geniet enorm!  Rick wil al heel lang zo'n motorbootje en ik heb het altijd tegengehouden, want verveelde me vroeger dood op de zeilboot van mijn vader.  Misschien is het toch weleens leuk om te kijken wat de mogelijkheden zijn. 

De rivier is deze hele tocht erg rustig.  Gelukkig maar, want ik bedacht me te laat dat ik zeeziek kan worden.  Daar heb ik gelukkig vandaag geen last van.  Eigenlijk alweer te snel, maar wel tegen vijf uur meren we weer aan.  Ik kan me Claudia's liefde voor deze bootritjes goed voorstellen.  Rick zal blij zijn, want mijn mening over varen is een stuk positiever na vandaag.

Bij de jachthaven (oftewel botel) worden we geholpen met aanmeren.  Dan zit deze leuke dag er ook weer op.  Onderweg naar huis staan we een paar keer in ongewone files, een ervan met allerlei brandweerwagens en politie, wat een uitgebrande truck blijkt te zijn. 

Rick is al thuis, als Claudia mij daar afzet. Zij nodigt hem ook uit om eens mee te gaan en ik weet zeker dat ik hem daarna niet meer tegen zal kunnen houden om ook een (tweedehands) boot te kopen.  We zullen zien, maar ik heb in ieder geval van deze dag genoten.

Voor het avondeten bestellen we makkelijk Chinees.  Ik neem de hot and sour soep, dumplings en edamame, Rick General Tso's kip, geen van allen gerechten, die je op een Nederlands Chinees restaurant menu zult vinden.  Ik vind de Chinese keuken, Sichuan en Hunan voornamelijk, hier lekkerder, maar mis de Indonesische invloed van Nederland.

Het zal morgen nog saai worden voor mij zonder zee of rivier, ha ha.  Maar nee, hoor, juli gaat me veel te snel, ik hoop dat een dag zonder heel veel op de agenda de tijd wat langzamer zal doen gaan.

Foto's van vandaag staan hier.


dinsdag, juli 24, 2012

Strand en rondkijken in de Delaware strandplaatsjes

Maandag

Rick en ik hebben heerlijk geslapen en worden pas tegen negenen wakker.  Dit hotel heeft het ontbijt inbegrepen, maar daarvoor moeten we naar een zusterhotel, het Atlantic Sands.  Daar serveert de Atlantic Seafood Grille een buffetontbijt.  Ik moet zeggen, het is een van de beste gratis ontbijten, die we gehad hebben.

Er is allerlei warm eten en een omeletchef.  Vers fruit is niet alleen de gewoonlijke twee soorten meloen en wat ananas, maar ook verse aardbeien, bosbessen en meer.  Ik bestel een omelet met tomaat, paprika, champignons en ui en neem daar een bakje fruit bij.  Ook hun koffie is lekker en sterk, namelijk van Douwe Egberts!  Ook hier in de lobby van ons hotel staat een DE machine.

Na het eten lopen we terug naar het hotel en doen onze badpakken aan.  Buiten op het balkon gaat de zonnebrand spray op en mijn Kindle gaat in zijn waterdichte hoes mee.  Rick wil naar het strand rijden, want hij moet nog wat werk verrichten over een paar uur.  Er zijn ruimschoots parkeerplekken open op deze maandag. We halen bij de Atlantic Sands onze gratis parasol op, want we hebben al stoeltjes mee.

Op het strand vinden we een plekje tussen een aantal families in.  We zetten de parasol en onze stoeltjes neer en gaan dan de zee in.  Het water is best fris, maar ook wel erg lekker.  Wij zwemmen net aan de rand van de vlag, die er staat om te voorkomen dat mensen door rip tides worden meegesleurd.  Er zitten niet veel verderop 3 life guards, die zorgen dat we niet dichter bij de ondergelopen pier komen.  Rick en ik vermaken ons prima, want als ik eenmaal door ben is het heerlijk om over de hoge golven te springen.

Om kwart voor twaalf moet Rick echter weg om zijn conference call te doen.  Ik ga in mijn stoel zitten en lees verder in Insurgent.  Voor ik het weet belt Rick tegen enen dat hij klaar is.  Inmiddels is de zon achter de wolken verdwenen en we besluiten ons klaar te gaan maken voor lunch.  Ricks strandstoel is helemaal stuk, dus die gooien we weg. 

In het hotel doen we gauw droge kleren aan en lopen dan naar de Purple Parrot Grill, een van de restaurants, die ons zo leuk leek hier.  Dat blijkt inderdaad een goede keuze, want ik bestel hun crab cake sandwich en die crab cake is de grootste, die ik ooit heb gezien.  Dat niet alleen, maar het is ook nog de lekkerste met heel veel crab erin.  Ook Rick vindt zijn sandwich zeer smakelijk.


Vanmiddag willen we de Delaware kust een beetje gaan verkennen.  We kennen Rehoboth goed, maar de andere drie bekende badplaatsen helemaal niet.  Als eerste rijden we naar Lewes.  We stellen de GPS in op het Zwaanendael museum daar.  Dit gebouw, wat een copie van het stadhuis in Hoorn is, werd in 1931 gebouwd ter herinnering aan de stichting van Lewes (destijds Swanendael) in 1631 door de West Indische Companie.  Het is dan ook zomaar een heel Nederlands gebouw hier in Amerika!

Helaas is het op maandag gesloten, dus we kunnen er niet in, maar maken uitgebreid foto's van de buitenkant.  Een van de medewerkers van het museum is er ook en verontschuldigt zich uitbundig dat we er niet in kunnen.  Volgens hem proberen ze al jaren het in de zomer ook op maandag open te stellen, maar tevergeefs. 

Lewes is verder ook een heel leuk plaatsje met allerlei Victoriaanse kleurrijke huizen en zelfs een oude smid met aanbeeld en alles.  We vinden een parkeerplaats en lopen al fotograferend een rondje.  Dan rijden we verder naar Dewey Beach.  Onderweg zien we ook de grote terminal voor de Cape May (New Jersey)-Lewes (Delaware) pont. Ik had er geen idee van dat dat zo'n groot iets was, ik had eerder een Nederlandse pont over de Lek in gedachten, maar zo werkt het hier in de VS natuurlijk niet.  De oversteek is bijna anderhalf uur hier.

Dewey Beach vinden we maar matig.  Er zijn leuke restaurants, maar geen van allen aan het strand.  Het ziet ernaar uit dat je hier alleen vanuit prive gehuurde huizen het strand kan bezoeken.  We stoppen wel even bij Tidal Rave, een enorme zaak met allerlei strandspullen, om een nieuwe strandstoel voor Rick te kopen om morgen nog te gebruiken.  Die is gelukkig gauw gevonden.

Wij rijden verder naar Bethany Beach over route 1.  Aan de ene kant zien we Rehoboth Bay en aan de andere kant de Atlantische Oceaan.  Bethany Beach, waar ik volgens mij nog nooit ben geweest, ligt dus best afgelegen, zo'n 24 kilometer van Rehoboth of Ocean City af.

We parkeren de auto en lopen wat rond op de boardwalk en langs de winkeltjes hier.  Het is een gezellig plaatsje en wat opvalt zijn de vele bloemen hier.  Ik haal een tooty fruity Dippin' Dots ijsje bij een standje aan de boardwalk en Rick een "kinder"ijsje bij een andere ijssalon.  Als een kind dat "ijsje" had moeten eten, had het gelijk de hele dag geen trek meer gehad, zo groot is het!  Rick eet dan ook nog niet de helft ervan.

In elk van deze plaatsjes is er een hondenzaak, zo ook hier.  Sandy Pawz heeft van alles voor onze viervoetige vrienden.  We zien een aantal Australian Shepherd dingen, zoals een magneet en een handdoek (!), maar kopen niets.  Het verbaast me wel iedere keer weer dat er zoveel verschillende dingen met "Cosmo" erop te vinden zijn.  Er zijn verschillende kleuren Aussies, maar het is altijd de blue merle, zoals hij, die op de artikelen staat.

Aan de ingang van Bethany staat een interessante totempaal en daar willen Rick en ik een foto van maken.  Zo krijg ik ook mijn tienduizend stappen langzamerhand, want ik heb vandaag niet gesport.  Bethany Beach is dus leuk en pittoresk, maar ik zie mezelf er geen week doorbrengen, want behalve strand is er weinig te beleven.. 

We rijden terug naar Rehoboth en in Dewey stoppen we even om een fles witte wijn te kopen.  Hier in Delaware verkoopt men wijn  en andere alcoholische dranken in aparte slijterijen.  Bij ons in Virginia kun je het gewoon in de supermarkten kopen.  Iedere keer als we hier iets betalen valt ons op dat er geen belasting bij op wordt geteld.  We moeten hier toch eens echt gaan winkelen, er zijn ook  heel veel outlet centers met bekende merken.


Eenmaal terug bij het hotel frissen we ons op en lopen dan de grote winkelstraat weer in.  We kijken in een aantal winkeltjes en ik vind het feit dat ik mijn pijama vergeten ben mee te nemen een goede reden om naar een nieuwe te zoeken.  Er is ruime keuze bij Something Comfortable en na wat wikken en wegen kies ik er een met turquoise visjes erop. 

Bij de Greene Turtle Bar hebben ze een terrasje met tafeltjes, die over de Boardwalk en het strand uitkijken.  We besluiten daar even een drankje te gaan drinken.  Het is leuk om zo mensen te kijken, want er komt van alles langs op de Boardwalk.  Rehoboth is duidelijk wel een familiebadplaatsje, we zien veel opa's en oma's met kleinkinderen en grote familiegroepen.  Het is ook niet zo luid als "grote broer" Ocean City, Maryland.

Vanavond willen we toch echt bij Dos Locos eten.  Als we er binnen lopen is er weer een wachttijd van een half uur.  We zetten onze namen op de lijst, maar gaan proberen een paar stoelen aan de bar te bemachtigen.  Daar wordt ook het volle menu geserveerd en is in onze ervaring een veel snellere manier om te kunnen eten. 

Ook dit keer hebben we weer geluk.  We staan nog maar net met een paar mensen te praten, als er al twee stoelen vrijkomen.  Hun menu is zeer uitgebreid, maar ik vind al gauw waar ik zin in heb.  Dat zijn de gegrilde soft shell crab taco's/  Die ben ik nog nergens tegengekomen en ze smaken net zo goed, als ze er op papier uitzien.  Ook Ricks fajita's zien er niet slecht uit.

Op de kamer lezen en computeren we nog wat, maar we gaan vroeg slapen, want de wekker staat op 7 uur voor morgenochtend.

Dinsdag

Alweer heb ik heerlijk geslapen en zeven uur komt al snel.  Ricks horlogewekker gaat af en hij belt de receptie om te vragen of we een late checkout mogen hebben.  Gisteren werd ons verteld dat dat wie het eerst komt, die het eerst maalt is hier, vandaar de zeven uur.  Het werkt in ieder geval, want we mogen tot twaalf uur in de kamer blijven.

Na nog wat doezelen staan we op en maken ons klaar voor het strand.  Het is mooi zonnig weer en al flink warm.  Eerst gaan we weer het gratis ontbijt eten bij de Atlantic Seafood Grille en ik neem hetzelfde omelet en fruit als gisteren, super lekker en gezond.

We halen onze badspullen uit de auto en sluiten aan in de rij voor een parasol.  We zijn zo vroeg dat het hutje, waar die uitgegeven worden, nog niet open is.  Gelukkig arriveert de medewerkster een paar minuten later en kunnen we weer een plekje op het strand gaan uitzoeken.  Dat is een stuk makkelijker, dan gisteren, want het is zo vroeg nog lang niet zo druk.

We lezen wat en dan vindt Rick het toch weer tijd om de golven te gaan trotseren.  Ik wil niet de minste zijn, dus volg hem, maar het water is kouder en de golven hoger, dan gisteren.  Ik vind hoge golven eng, dus het duurt even voor ik de moed vergaar het water in te gaan. 

Dat bekoop ik meteen met een enorme golf, die ver boven mijn hoofd over me heenkomt.  Gauw zwem ik uit de branding en durf dan eigenlijk het water niet meer uit.  Wat een sterke golfslag staat hier en er is niet eens een storm ergens op de oceaan.   Tijdens een wat rustigere periode lukt het me heelhuids weer aan land te komen. 

Eigenlijk had ik me voorgenomen om nu niet nog eens in zee te gaan, maar het is zo warm, zelfs in de schaduw van de parasol, dat ik me na een uurtje toch weer door Rick laat overhalen.  En warempel, dit keer vind ik het heerlijk en ik verbeeld me dat de golven ook iets minder zijn.  Om kwart over elf pakken we met tegenzin ons boeltje weer in en gaan terug naar het hotel.

Keurig om vijf voor twaalf checken we uit.  Ik vind het jammer om Rehoboth alweer gedag te moeten zeggen, want het blijft mijn favoriete badplaats van de Mid-Atlantische staten.  Het is overal heel netjes, de huizen kleurrijk en goed onderhouden en er is ruime keuze aan winkeltjes en restaurants.  Echt een aanrader, dit plaatsje!

Toen we op het strand waren zag Rick in de verte een paar cementen uitkijktorens uit de Tweede Wereldoorlog.  Hij wil daar graag heen om ze van dichtbij te bekijken.  Om dit te doen moeten we een stukje erbij vandaan bij Whiskey Beach parkeren. 

Door heel rul en heel heet zand lopen we naar de torens, die dichter bij lijken, dan ze zijn.  Ik heb er niet zoveel interesse in, maar Rick maakt veel foto's.  Dan lopen we dichter langs de zee terug.  Dat gaat wel makkelijker, maar op een gegeven moment stap ik met mijn sandalen in een soort drijfzand.  Mijn sandalen zitten onder het zand, maar gelukkig kunnen ze tegen nattigheid, dus ik spoel ze af in zee.  Ik loop verder op blote voeten terug en moet het laatste stuk door rul en heel heet zand sprinten.  Au!

Onze volgende stop is Milton, Delaware.  Hier zoeken we allereerst een restaurant voor de lunch.  Er blijkt weinig keuze, dus Irish Eyes wordt het.  Dat is een gezellige Ierse pub en blijkt een goede keuze, want mijn crabcake sandwich is prima en Ricks gegrilde zalm sandwich helemaal.  Ik heb eigenlijk spijt die laatste niet besteld te hebben, maar Rick geeft me een stukje van zijn enorme moot.  Wat kan zalm toch lekker zijn!

Rick heeft weer een conference call, die hij in de auto gaat nemen.  Ik neem de tijd met eten en reken dan af.  Het telefoontje is alweer voorbij als ik de auto instap, dat duurde niet lang! 

De reden dat we in Milton zijn gestopt is de Dogfish Head Craft Brewery hier.  Eigenlijk wilde Rick hier graag een rondleiding doen, maar die zaten jammer genoeg al vol, toen hij er een wilde boeken.  Als we er binnenlopen, krijgt Rick nog even hoop, want we worden op de wachtlijst voor kwart voor drie gezet.  De rondleiding vergt schoenen met bedekte tenen, dus die gaan we gauw aantrekken.

Helaas voor Rick komt toch iedereen, die gereserveerd heeft, opdagen.  Geen rondleiding voor ons dus vandaag, maar we krijgen wel vier "haaitjes" om vier verschillende bieren te proeven.  Ik moet zeggen dat ik een aantal van hun bieren wel lekker vind. 

"My Antonia", het eerste wat ik proef, is daar niet een van.  Mijn hemel, wat bitter!  Daarentegen vind ik "Theobroma", gebrouwen volgens een eeuwenoud recept, wel erg lekker.  Dat is wel weer genoeg bier voor mij en ik houd het daarbij, want de andere twee te proeven smaken zijn niet mijn ding.  Ook Rick proeft twee bieren en koopt daarna een aantal souvenirs in de winkel.   Ondanks dat we de rondleiding niet konden doen was het toch een leuk bezoek.

De weg naar huis verloopt vlot.  Eerst rijden we tussen de maisvelden door in Delaware en daarna al gauw Maryland binnen.  Ook de Bay Bridge heeft geen oponthoud, alleen dichter bij ons gebied staan we af en toe in langzaamrijdend verkeer.  Om ons heen zien we allerlei onweerswolken, maar het blijft droog.

Eenmaal weer thuis treffen we Saskia lezend aan met alle dieren om zich heen.  Het huis ziet er keurig uit, ik ben trots op haar.  Het waren een paar superleuke dagen voor Rick en mij samen en te weten dat Saskia ook zo goed alleen thuis kan blijven maakt dat ik er ook echt van heb kunnen genieten.

Foto's van de afgelopen paar dagen staan hier.

zondag, juli 22, 2012

Een natte rondleiding en naar het strand

Zaterdag

Het weerbericht voor vandaag ziet er niet erg rooskleurig uit, regenachtig en koel.  Mijn regenjack en paraplu gaan dus mee.  Rick brengt me naar het Smithsonian station, waar ik op mijn groepje van vandaag wacht. Het is gelukkig nog droog, maar fris, dus ik ben blij met mijn jack.

We hebben, zoals gewoonlijk, om half tien afgesproken, maar om tien voor tien zijn ze er nog niet.  Gelukkig gaat dan mijn telefoon en zie ik een Nederlands nummer verschijnen.  Ze zijn met de auto en de weg kwijtgeraakt.  Ik geef ze een adres ongeveer waar ik ben en een kwartiertje later hebben ze me gelukkig gevonden.

In het weekend zijn niet alle parkeergarages open, dus ik heb Rick al gebeld voor een suggestie.  Er is nog een plekje voor mij in de minivan en gauw maak ik kennis met het W., W. en hun dochter E. en M., M. en hun dochter J.  Om de een of andere reden had ik uit de reservering opgemaakt dat het een gezin met twee dochters was, dus het is een verrassing om zes mensen te zien. 

We vinden de door Rick aangeraden parkeergarage vlot en terwijl W. de van parkeert, zoeken wij dames de "rustkamers" (restrooms = toiletten) van het Holiday Inn hotel aan de overkant op.  Dan zijn we allemaal klaar om aan de wandeling door de stad te beginnen. 

Af en toe spat het als we naar het Capitool lopen.  Gelukkig regent het niet zo erg dat er geen foto's genomen kunnen worden.  Waarschijnlijk gaat iedereen vandaag wel zoveel mogelijk dingen binnen ondernemen, want in de Library of Congress is het een drukte van jewelste.  We mogen dan ook maar heel kort de mooie leeszaal bekijken, maar het lukt me nog net wat uitleg te geven.

Via Pennsylvania Avenue met het Newseum en FBI gebouw als "attracties" lopen we naar de Old Ebbitt Grill.  Daar komen we, ondanks ons late vertrek, toch op tijd aan voor de reservering.  Alleen had ik die voor vijf personen gemaakt.  Waarom ik het juiste aantal personen niet wist zal me altijd een raadsel blijven, want als ik het reserveringsformulier teruglees staat het er toch heel duidelijk. Gelukkig is een tafel voor 7 ook geen probleem vandaag.

Het wordt weer een lekkere en gezellige maaltijd.  Ik ben blij dat dit restaurant iedere keer zo'n succes is.  Tijdens het eten geef ik o.a. tips voor de rest van hun vakantie, want ze gaan nog naar Philadelphia en Baltimore en daarna naar Florida.  Mijn tomaten met mozzarellasalade smaakt weer erg lekker en ook de anderen smullen van hun gerechten.  Na nog een capuccino zijn we weer genoeg uitgerust om verder te lopen.

Als we buiten komen hoort een man ons Nederlands praten en spreekt ons aan.  Hij blijkt bij een Nederlandse filmploeg te horen, die een documentaire maakt over mensen van over de hele wereld, die iets bijzonders gedaan hebben.  Die zal eind dit jaar worden uitgezonden, hoopt hij.  Dus als jullie zo'n documentaire zien over een paar maanden, heb ik met de maker ervan gesproken.

Inmiddels zijn de enkele spetters overgegaan in een gestage motregen.  Ik ben blij met mijn regenjas, want de temperatuur zal rond de 21 graden liggen en dat voelt voor mij koud aan.  E. heeft haar fototoestel zonder hoes mee en koopt gauw bij een van de standjes dicht bij het Witte Huis een paraplu.

Dan lopen we naar de monumenten.  Opvallend en indrukwekkend vandaag is dat alle vlaggen in de stad halfstok hangen voor de slachtoffers van de schietpartij in Colorado.  De regen weerhoudt de toeristen er niet van de monumenten te bezoeken, want overal is het een zee van paraplu's.  Bij en in het Lincoln Memorial heb ik het zelfs nog nooit zo druk gezien.

Een van de meisjes, J., moet voor haar laatste jaar VWO een scriptie schrijven en die doet ze over Martin Luther King Jr.  Zij hebben dus, net als M. donderdag, veel interesse voor de plek, waar MLK stond tijdens zijn "I have a Dream" speech en het nieuwe monument voor deze strijder voor gelijke rechten voor de zwarte bevolking.  Het is, bedenk ik me, passend dat zijn monument tijdens de regering van de eerste zwarte president is geopend. 

Het blijft maar miezeren, maar de kersenboompjes langs het Tidal Basin bieden wat bescherming tegen de nattigheid.  Gelukkig hebben mijn compagnons nog een aantal dagen in de stad, zodat ze hopelijk ook nog foto's met blauwe lucht zullen kunnen nemen. 

Over foto's gesproken, bij het Franklin D. Roosevelt maak ik de typische foto achter de broodlijn van het gezelschap.  Dat vergt enkele pogingen, want de heren doen grappig en dat kan niet, vinden de dames.  Er moet net zo somber en serieus gekeken worden als de standbeelden.  Op de derde foto is dat het geval, ik moet er wel om lachen.

Na het Jefferson Memorial lopen we terug naar Independence Avenue.  Daar wijs ik hun de weg terug naar hun parkeergarage en nemen we afscheid.  Ook dit was weer een erg leuke rondleiding en ik hoop dat ik ze ook goede tips voor de komende dagen heb gegeven.

Inmiddels regent het flink en Rick is nog maar net van huis vertrokken om mij op te halen.  Na wat foto's van de vijftig halfstok vlaggen rond het Washington Monument gemaakt te hebben, haast ik me naar het American History Museum om te schuilen.  Daar kijk ik rond in de leuke winkel tot Rick sms-t dat hij bij de ingang staat.

Het is inmiddels etenstijd en Rick stelt voor in de stad te gaan eten.  We zijn nog nooit naar Central, het "goedkopere" restaurant van de gerenommeerde Franse chef Michel Richard geweest.  Daar kunnen we een tafeltje in het bargedeelte krijgen.  Richard's sjieke restaurant, Citronelle, is op het moment gesloten, want het Latham hotel waar het in ligt is dat ook. 

Meestal is deze chef er niet als wij in een van zijn restaurants eten, maar nu is Central nog zijn enige restaurant en vanavond is Michel Richard hier aanwezig.  We praten even met hem over zijn gesloten restaurant en ik krijg zelfs een zoen op mijn wang van de goedlachse Fransman.  Dat kwam even heel onverwachts, maar nu kan ik zeggen dat ik door een van de beroemdste chefs in Washington ben gekust.  Wat wil ik nog meer?

Het eten is heerlijk.  Rick en ik delen eerst een bord met de lekkerste prosciutto, die ik ooit heb gegeten.  Daarna bestel ik het voorafje van filet mignon tartare met frietjes, wat meer dan genoeg is voor een hoofdgerecht.  Ik ben blij dat ik het hoofdgerecht ervan dus niet heb besteld, want dit krijg ik al niet allemaal op.  Het is een lekkere afsluiting van een gezellige dag.

Zondag

Als ik wakker word zitten al mijn spieren weer eens vast.  Het is al tegen negenen en ik hoor Saskia al beneden bezig, dus sta maar op, want met die pijnen is mijn bed een martelwerktuig.  Rick volgt niet veel later.

Bij Starbucks halen we ons zondagse ontbijt voor ons drieen.  Voor mij weer eens de "chicken sausage wrap" en een enorme ijs-Americano.  Na het eten moet ik er van mezelf aan geloven en doe een Max Capacity routine, waarbij vrijwel alle spieren aan bod komen.  Dat helpt altijd ze wat uit de knoop te halen. 

Dan pakken Rick en ik in en nemen afscheid van Saskia.  Wij gaan een paar dagen naar Rehoboth Beach in Delaware.  Saskia wilde absoluut niet mee, want die heeft genoeg strand gehad in North-Carolina.  Er komen vannacht en morgennacht vriendinnen bij haar logeren, wat ze duidelijk veel leuker vindt dan met ons oudjes op stap gaan.  Ook heeft haar rijinstructeur besloten vandaag al het examen af te leggen, dus als het goed is heeft Saskia vanmiddag haar rijbewijs.  Yikes!

Op zondagmiddag is het niet druk op weg naar de stranden van Maryland en Delaware.  We gaan zonder oponthoud de Chesapeake Bay Bridge over en rijden dan langs allerlei boerderijen met vooral veel maisvelden door Maryland naar Delaware.  Mooi vind ik de oude rode schuren bij veel boerderijen. 

In Denton stoppen we bij een McDonald's en probeer ik voor het eerst hun Southwest salade met gegrilde kip.  Dat is een aangename verrassing!  Die ga ik vaker nemen, nu ze hun Aziatische salade niet meer op het menu hebben staan.

Eenmaal in Delaware zijn er ook veel kippenboerderijen.  Helaas laat de zon zich nog steeds niet zien, maar de temperatuur is zeer aangenaam.  We komen door pittoreske plaatsjes, zoals Georgetown met vrolijk geschilderde houten huizen. 

Als we de Hopkins Farm creamery zien, besluiten we er een ijsje te gaan halen.  Het is heel bijzonder om versgemaakt ijs direct bij de boerderij te eten, superlekker!  Er zijn wel twintig smaken, dus moeilijk kiezen, maar het wordt voor mij koffie en voor Rick mint chocolate chip.  Al etend gaan we bij de koeien kijken en daar ligt ook een schattig heel jong kalfje.  Een erg leuk tussenstopje, dit!


Zo zonder verkeer is de rit goed te doen en na twee en een half uur rijden komen we in Rehoboth aan.  Dit was de eerste Amerikaanse badplaats, die ik ooit bezocht, dus ik heb er altijd een zwak plekje voor gehouden.  Het is een gezellig plaatsje met veel gekleurde huisjes, winkeltjes en restaurants en een houten boardwalk.  Wel is het (natuurlijk) flink gegroeid in die 28 jaar.

Rick en ik checken in bij het Breakers hotel, maar onze kamer is nog niet klaar. Het is intussen helemaal opgeklaard, dus we besluiten de boardwalk te gaan verkennen.  Op het strand zien we een zee van parasols, zo leuk kleurig!  We kijken wat rond in de winkeltjes en bij Atlantic Jewelers verrast Rick mij met een Pandora bedeltje van een schelp met een zeesterretje erop.  Ik vind het altijd zo leuk dat mijn bedeltjes allemaal een aandenken zijn.

Een van de redenen dat we hier zijn is dat Ricks favoriete microbrouwerij hier zijn originele restaurant heeft.  Daar lopen we heen, onderweg een restaurant voor het avondeten zoekend.  Dat wordt geen probleem, we zullen een keuze moeten maken uit een heel stel leuke tentjes. 

Bij Dogfish Head komen net twee stoelen vrij aan de bar.  Ze hebben een hele lijst bier en ik bestel Namaste, wat fruitig en licht smaakt.  Rick probeert een paar verschillende soorten, waaronder DNA, wat ik ook erg lekker vind en eigenlijk een kruising tussen wijn en bier is.  Het is gezellig aan de bar en de bartender vertelt interessant over de geschiedenis van de brouwerij. 

We blijven een uurtje en lopen dan terug naar het hotel.  Men heeft inmiddels gebeld dat onze kamer klaar is.  We halen de sleutels op en brengen onze spullen naar boven.  Na even relaxen en computeren en een broodnodige massage van mijn schouders door Rick gaan we op weg naar Dos Locos, een van de restaurants, die ons leuk leek.

Daar is echter een wachttijd van 40 minuten, dus we geven onze naam wel, maar gaan toch ook even bij andere restaurants kijken.  Daar is het een stuk minder druk en we kiezen een tafeltje op het terras van Cilantro, een authentiek Mexicaans (dus niet Tex-Mex) restaurant.  Ik bestel de ceviche en een heel lekkere linzen in tomatenbouillon soep.  Ook Ricks eten smaakt hem goed. 

We besluiten bij Dos Locos toch nog een drankje te gaan drinken en Rick heeft nog zin in een toetje.  De man naast ons aan de bar is kennelijk een vaste klant, want hij adviseert ons wat het lekkerst is.  Rick, chocoladefan dat hij is, bestelt de chocolade brownie met vanille ijs en chocoladesaus.  Ik neem ook een paar hapjes en het is erg lekker!

Langzaam lopen we terug naar het hotel, waar we nog even buiten gaan zitten met zicht op het "meer" hierachter.  Daarvoor ligt nog wel een drukke straat en het "meer" is eerder een vijver, maar ach, dat mag de pret niet drukken. 

Saskia heeft vanmiddag haar rijbewijs gehaald en popelt nu (begrijpelijk, natuurlijk) om te mogen rijden.  Wij hebben allang duidelijk gemaakt dat dat pas als wij weer thuis zijn gaat gebeuren, maar onze ongeduldige tiener probeert toch telkens met sms-jes ons op andere gedachten te brengen.  Pas als Rick terugschrijft dat hij erover denkt om dan maar tot het weekend te wachten voor ze er alleen op uitkan, kiest ze eieren voor haar geld.  En zo hebben alle drie de kinderen opeens rijbevoegdheid, waar blijft de tijd?!

Foto's van gisteren staan hier.

Foto's van vandaag staan hier.

vrijdag, juli 20, 2012

Moeder-dochter shopmiddagje

Er wordt vandaag een koelere, regenachtige dag voorspeld.  Inderdaad is er geen zon, die me wakker maakt, waardoor ik ook meteen wat langer slaap.  Dat kan vandaag, want er staat niets bijzonders op het programma voor de verandering.

Rick staat al onder de douche, als ik eindelijk eens mijn lekkere bed verlaat. Hij heeft dan altijd het nieuws op tv aanstaan.  Ja, je leest het goed, Rick is zo aan de tv gehecht dat we er een in de badkamer en een in de keuken hebben! 

Het grote nieuws van vandaag is allerminst goed.  Een of andere gek heeft het vuur geopend in een bioscoop in Aurora, Colorado, en tenminste 12 mensen gedood en nog veel meer gewond.  Ricks zus en ons neefje en zijn vrouw wonen ook in die omgeving, maar we horen al gauw dat zij niet in dat theater zaten.  Die kans is natuurlijk altijd klein, maar toch blij te weten dat zij veilig zijn.

De hele dag moet ik eraan denken en het brengt ook gevoelens terug van 2007 na de schietpartij bij Virginia Tech.  Ik kan me de paniek niet voorstellen en heb enorm te doen met de slachtoffers en nabestaanden van degenen, die vermoord zijn.

Nu heeft de dader ook zijn appartement nog gevaarlijk gemaakt met allerlei brandbare vallen.  Er zijn allerlei gebouwen in de omgeving ontruimd.  Hoe kan een persoon en dan nog wel een student dit allemaal ongemerkt doen?  Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben blij dat hij nog leeft, al denk ik dat zijn mentale staat dusdanig is dat geen enkele straf verschil zal maken. 

Na mijn tijd genomen te hebben en met Saskia samen ontbijt gegeten te hebben, vertrek ik naar de sportschool.  Na een kwartier Max Capacity met gewichten besluit ik drie kwartier cardio te doen, ook omdat ik Divergent (heb net uitgevonden dat het eerste boek in het Nederlands Inwijding heet) bijna uit heb.  Wat een boek, zeg!  Ik kan niet wachten het vervolg te lezen.

Het is eindelijk eens koel genoeg om een flinke wandeling met Cosmo te maken.  We lopen door het bos en het valt me op hoe groen het toch is, ondanks alle hitte van de afgelopen weken.  Kennelijk hebben we tussendoor toch wel genoeg regen gehad.  In het middenwesten van Amerika is dat anders, daar verdroogt alles en moet vee vervroegd geslacht worden, omdat er niet genoeg drinkwater is.

Tijdens de lunch regent het pijpenstelen, maar dat is de enige regen, die we tot na zonsondergang zien.  Hopelijk wordt dat morgen ook zo of minder, het zal in ieder geval de koelste rondleiding in maanden worden. 

De telefoon gaat en meestal neem ik "Out of Area" telefoontjes niet aan, want dat zijn vooral verkopers.  Dit keer zegt een stemmetje ergens het wel te doen en gelukkig maar, want het is Kai.  Hij is dit weekend in Salzburg en gaat morgen in de bergen wandelen. 

Kai vertelt van alles en nog wat en heeft het duidelijk enorm naar zijn zin.  Ik vind het wel lief dat hij mij vanuit een bar belt op zijn avondje uit.  Hij heeft nog maar een week te gaan en vertelt dat sommigen heimwee hebben.  Kai niet, hij vindt het daar helemaal super. 

Net als we op gaan hangen, zegt Kai dat hij mij de hele tijd iets vergeet te vertellen.  Ik verwacht iets heel interessants, maar nee, hij heeft zijn telefoon laten vallen en het scherm is gebroken.  Nee, toch!  Hoe hebben alle drie de kinderen, mijlen van elkaar verwijderd, dat in een week voor elkaar gespeeld???  Lang leve de verzekering!  Kai's telefoon werkt tenminste nog, anders had hij me niet kunnen bellen.

Saskia ziet er niet naar uit in de regen haar rijles te doen, maar gelukkig voor haar wordt het voor ze wordt opgehaald droog.  Haar instructeur vindt in ieder geval dat ze het goed doet, dus grote kans dat ze maandag haar rijbewijs haalt.

Terwijl Saskia weg is, ga ik buiten zitten lezen.  Het is bewolkt, maar droog, en toch nog een temperatuur van zo'n 27 graden.  Meike ligt aan de ene kant van mijn stoel en Cosmo aan de andere, zo lief!  Voor ik het weet ben ik ook weer helemaal verdiept in Insurgent, het tweede deel van de Divergent trilogie. 

Zo verdiept dat ik Saskia niet thuis hoor komen.  Met haar heb ik afgesproken naar de mall te gaan.  De zomeruitverkoop is nu gaande en we willen allebei graag een jurk vinden.  Nu heb ik daar voor mezelf een hard hoofd in, want we hebben maar beperkt de tijd en ik moet meestal erg zoeken naar jurken, die mij met mijn flinke voorgevel goed staan.  Meestal moet ik daardoor een veel grotere maat, die daardoor helemaal verkeerd valt op de rest van mijn lichaam.  Ik bereid me er dus op voor dat we alleen met een jurk voor Saskia zullen slagen.

Saskia rijdt ons bekwaam naar de mall en daar is het veel drukker dan gewoonlijk.  Kennelijk heeft iedereen gedacht deze regenachtige dag dan maar te gaan shoppen.  Saskia heeft er duidelijk zin in.  We beginnen voor mij bij Ann Taylor, maar daar krijgt iedere jurk een "nee" van Saskia. 

Zij spoort mij aan een jurk met veel paars en geel van Lucky Brand te proberen.  Dat wordt ook meteen de eerste hit, want hij past perfect en is heel flatterend.  Wauw, binnen tien minuten in de mall heb ik al een jurk te pakken!

Nu is het Saskia's beurt, want American Eagle is de volgende stop op ons pad.  Daar heb ik via Foursquare altijd een 15% korting coupon voor, maar Saskia vindt niets leuk.  Dat is heel anders bij PacSun, waar alles wat ze aanpast super staat.  Het doet ook weer wonderen voor haar zelfbeeld, want de strakste jurkjes staan haar schitterend. 

Alles is ook enorm afgeprijsd, dus ik verlaat de winkel als trotse moeder van een heel blije tiener.   Anderhalf jaar geleden was Saskia nog zo ontevreden over haar lichaam en hoe ze eruit zag en ik zie nu echt een meisje dat blij is zichzelf in de spiegel te bekijken.  Ze is niet meer zo te dun als vorig jaar, maar precies goed en blijft op gewicht met gezond eten en sporten, helemaal goed.

Op Saskia's aandringen gaan we toch nog door naar Macy's.  Ik geniet ook wel erg van deze alleentijd met mijn jongste.  Onderweg krijg ik van alles te horen over haar leven.  Bij Macy's vindt zij maar liefst vier jurken voor mij, die ik ook leuk vind. 

Ze staan alle vier goed, maar vijf jurken op een dag is me wat teveel.  Ik kan echter niet kiezen tussen twee ervan, dus neem ze maar alle twee.  Met Ricks Macy's kaart krijg ik ook een onverwachte enorme korting, dus helemaal happy lopen we terug naar de auto.  Het is een klein wonder dat ik drie jurken meeheb, die ik ook echt erg leuk vind!


Rick komt net thuis, als wij ook de oprit oprijden.  Hij stelt Indiaas eten voor vanavond en heeft, wetend dat ik daar niet tegen zal protesteren, al een reservering bij Jaipur gemaakt.  Ik bestel het vegetarische gerecht van Indiase cottage cheese met spinazie.  Zo ontzettend lekker! 

Na het eten probeer ik ook mijn "motieven" foto hier te maken.  Dat wordt natuurlijk opgemerkt door de medewerkers.  Een ervan wil de foto's toegestuurd krijgen en is nieuwsgierig waarom ik ze maak.  Ik leg uit dat het een maandthema is.  Hij is vereerd dat ik hun restaurant ervoor gebruik.  Nu maar hopen dat een van de foto's gelukt is!


PS: Wie leest hier mee?  Ik "ken" een aantal van jullie, ook persoonlijk ontmoet, maar ben je hier nieuw, laat me dan even weten.  Ik zie iedere dag de bezoekersaantallen en ben dan weer benieuwd welke personen achter die 413 van vandaag schuilden.

De monumenten en een bierproeverij

Rick moet vanochtend toevallig ook in Washington zijn en ik heb een rondleiding, dus we rijden samen naar de stad.  Omdat we met zijn tweeen zijn kunnen de we HOV I-66 nemen en een half uur voor ik met E. en haar zoon M. heb afgesproken, zet Rick mij bij de Starbucks dichtbij het Witte Huis af.

Er staat een lange rij, maar de barista's zijn efficient, dus al gauw heb ik mijn ijs Americano en de turkey bacon sandwich.  Ik baan me een weg naar de tafel langs het raam, waar ook een vrouw en een jongen zitten.  Dan kijk ik nog eens goed en zij ook, want het blijken E. en M. te zijn!  Dat is ook toevallig.

Al etend en drinkend maken we kennis en vertelt E. haar nachtmerrie met het hotel hier in Washington.  Toen ze zondagavond laat aankwamen zette de taxi hen bij het geboekte Latham hotel af.  Daar troffen ze echter een briefje op de deur dat het hotel gesloten was!  Niemand die haar daarvan op de hoogte had gesteld, heel slechte klantenservice!

Gelukkig troffen ze nog iemand aan, die hen aanraadde naar de Georgetown Suites te gaan.  Die hadden tot haar opluchting nog die nacht een kamer voor hun, maar daarna zaten ze vol.  Via Priceline kreeg E. nu een Best Western bij het Pentagon aangewezen.  Die is een veel minder hotel, dan het Latham, en ook nog eens helemaal niet zo gunstig gelegen.  Thuis gaat E. daar dus wel werk van maken. 

Hun vakantie laten ze er verder niet door verpesten.  Ze hebben dinsdag al een bezoek aan het Witte Huis gebracht en ook al musea e.d. bezocht.  Vandaag ga ik hen het Witte Huis en de monumenten laten zien.  Als ons ontbijt op is, gaan we op pad.

Het is bewolkt en beduidend minder warm dan gisteren.  Op weg naar het Witte Huis zien we dat er een farmers marktje wordt opgezet.  Amish of Mennonietenvrouwen zijn bezig de tafels neer te zetten.  Ik zie dat dit er iedere donderdag is.  Kennelijk heb ik nog niet eerder een rondleiding gedaan op donderdag.

Dit keer zijn de deuren van de "Presidents Church", oftewel St. John's Church, open.  We nemen een kijkje in dit mooie 19e eeuwse kerkje met de prachtige gebrandschilderde ramen.  M. gaat even op bankje 54 zitten, waar de presidenten ook zitten, als ze hier een dienst bij komen wonen.

Voor het Witte Huis wordt een stel acteurs gefilmd.  Uit het "gesprek" maken we op dat een van hen het Witte Huis niet kent.  De acteurs komen me niet bekend voor en de filmploeg ziet er wat amateuristisch uit, dus we nemen aan dat het hier niet om een blockbuster film gaat.

Langzaamaan komt de zon weer tevoorschijn, wat de temperatuur ook meteen een stuk omhoog doet gaan.  Gelukkig staat er wel wat wind, maar zodra we stilstaan voelen we de vochtigheid.  We zorgen dan ook voor voldoende water. 

M.  heeft net als de andere tieners, die ik de afgelopen weken heb rondgeleid, erg veel interesse in alles.  Vooral Martin Luther King Jr. spreekt hem aan, want daar heeft hij een spreekbeurt over gehouden.  Ik laat dus de plek in het Lincoln Memorial zien, waar MLK Jr. zijn "I have a Dream" speech hield.  En natuurlijk maakt Martin Luther King's nieuwe memorial ook indruk.

Net als we aan de wandeling rond het Tidal Basin beginnen, is de batterij van hun fototoestelletje op.  Niet getreurd, we doen hun kaartje in mijn camera en zo maakt E. verder foto's.  M. fotografeert met zijn Iphone. Toch handig al die technische snufjes tegenwoordig. Vroeger kon je je film toch niet uit je fototoestel halen en in hem in een ander doen.

Er is weer van alles gaande in de stad, want als we bij het Jefferson Memorial aankomen zien we drie legerhelicopter over het Tidal Basin vliegen.  Zou de president in een ervan zitten?  Ze landen zo te zien niet bij het Witte Huis.  Even later wordt het verkeer stil gehouden voor een officiele colonne met veel politieescort.  Wie zouden in die zwarte auto's met donkere ramen en zwaailichten zitten?

Het is intussen alweer flink warm, dus ik loop zoveel mogelijk in de schaduw.  Bij het Smithsonian station neem ik afscheid na aanwijzingen te hebben gegeven hoe ze bij het Museum of Crime and Punishment kunnen komen.  Dat staat voor hen vanmiddag op het programma.  E. is ook actief op het Alles Amerika forum, dus het was erg leuk haar in persoon te ontmoeten en M. was weer een leuke tiener om rond te leiden.

Omdat ik mijn "motieven" foto van de dag nog niet heb, loop ik even de Enid A. Haupt tuin voor het Smithsonian Castle in.  Die is werkelijk prachtig en ik maak er de nodige foto's, maar ik denk niet dat ik "de" motievenfoto hier heb gevonden.  En inderdaad, die vind ik niet veel later voor het Air and Space Museum.

Nu ik toch in deze buurt ben, kan ik het niet laten bij Mitsitam in het American Indian Museum te gaan lunchen.  Ik bestel een kop van de superlekkere koude paarse aardappelsoep en de tonijnceviche, die ook zeer goed smaakt.  Er is zowaar een tafeltje met zicht op de fonteinen vrij, dus het is helemaal genieten.

Vanaf Federal Center SW neem ik de metro terug naar Vienna en loop naar huis.  Saskia wordt net opgehaald voor haar rijles.  Ik heb het nu wel weer flink warm gekregen, dus mijn zwempak gaat aan en ik loop naar het zwembad.  Het water is heerlijk koel en ik zit helemaal in Divergent, dus ga in het water zitten lezen.  Mijn waterdichte Kindle hoes komt heel goed van pas en ik krijg heel wat vragen waar die te krijgen is.  Ik heb hem van Amazon.com.

Tegen vijven moet ik me dwingen om niet verder te lezen, maar naar huis te gaan.  Daar is Rick het gras al aan het maaien.  Daarna gaan we op weg naar Chantilly, waar we eerst bij Bonefish Grill een hapje willen gaan eten.  Dat wordt een heel lekkere "lobster roll", een broodje met kreeft, precies zoals je ze in New England krijgt.
 
Daarna rijden we naar Total Wine and More voor een Belgische bierklas en -proeverij.  Nu ben ik niet zo'n bierliefhebster, maar Rick is dol op Belgisch bier en ik vond het saai voor hem om alleen te moeten gaan.  Het wordt nog best interessant, want er is een Vlaamse vertegenwoordiger van Chimay, die interessant over trappistenbier vertelt en er wordt verder ook wat over Belgie verteld.  Vooral biergeschiedenis, maar toch leuk om te weten.

Intussen proeven we twaalf verschillende bieren, waaronder de drie Chimay smaken.  Ik vind er maar een paar echt lekker van, waaronder Kriek Lambic.  Ondanks mijn voorkeur voor wijn vond ik het toch een informatieve avond.

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, juli 18, 2012

Een relaxed dagje

Rick heeft me gisteravond voor het slapen gaan wat bezorgd gemaakt om Kai.  Hij merkte op dat hij nog geen sms van Kai had gekregen, dus die kon zomaar niet terug zijn gekomen uit Bratislava zondag.  Nu weet ik wel dat Kai niet in zeven sloten tegelijk loopt, maar mijn moederzorgvoelsprieten zijn uit.

Het eerste wat ik vanochtend dan ook doe is Kai's Facebook checken.  Ik slaak een zucht van verlichting, als ik zie dat hij nieuwe foto's heeft geplaatst, ook uit Bratislava (wat zo te zien een erg mooie stad is trouwens).  Kai is nu de enige in ons gezin, die in Slowakije is geweest.

Om negen uur is het al 32 graden en dat vind ik te warm om Cosmo een lange wandeling te geven.  Gelukkig moet het na vandaag koeler worden, dus hopelijk gaat het vrijdag lukken er wel met hem op uit te gaan.  Hij heeft die beweging gewoon nodig, maar op het moment komt hij na een paar minuten al hard hijgend binnen, dus het is zaak hem zo koel mogelijk te houden.

Mijn cardio ga ik ook binnen doen, want het voelt als 40 graden buiten.  De airconditioning in de sportschool houdt het ook niet zo goed vol, want het is binnen ook nog erg warm.  Ik ben vast van plan mijn boek, waar ik helemaal in zit, vandaag uit te lezen.  Het is zo'n verhaal, waarvan je eigenlijk niet wil dat het afloopt en aan de andere kant wel het einde wilt weten. 

Na een uur heb ik nog een stukje te gaan en besluit er een half uur op de Cybex bij te plakken. Ook dan is het boek nog niet uit, maar ik heb genoeg van de machine en besluit het later vandaag uit te lezen. 

Eerst moet ik wat boodschappen halen bij de Safeway.  Daar zie ik dat de Yellow Tail rose "bogo" is (buy one, get one free).  Die vind ik erg lekker dus neem zes flessen mee, dan komt er nog een 10% korting bovenop.  Ik ben zo blij eindelijk meer keuze in rose's hier te vinden, want het is mijn favoriete wijn in de zomer en nog maar een paar jaar geleden was er alleen white zinfandel en dat is me te zoet.

Tijdens de lunch lees ik mijn Firefly Beach boek uit en bezoek dan de "Kindle Store" op mijn laptop en koop Divergent.  Sinds ik mijn Kindle heb lees ik zoveel meer dan voorheen!  Het feit dat je met een druk op de knop een boek meteen in je bezit hebt helpt daar natuurlijk ook erg aan mee.

Als Saskia wordt opgehaald voor haar derde rijles, loop ik naar het zwembad.  Het water is werkelijk heerlijk en ik ga aan de rand in het water liggen lezen.  Meteen ben ik in het boek, alleen vliegt er een ergerlijke steekvlieg, die me blijft bijten.  Eindelijk lukt het me hem te verdrinken, rotbeest! 


Net als ik dus weer rustig kan gaan lezen zie ik de donkere wolken boven ons samenpakken.  En jawel, hoor, even later hoor ik de eerste donder.  De lifeguards hebben die niet gehoord, maar ik weet dat het een kwestie van tijd is voor de tweede komt, dus pak op en loop het zwembad uit.  Net als ik de deur uit ben, volgt de tweede donder en hoor ik het lange fluitje wat "iedereen het bad uit" betekent.  Na elke donder moet het zwembad 45 minuten gesloten blijven.

Het regent hier nog niet, dus na mijn douche ga ik op het deck verder lezen.  Bij ons blijft het droog, maar het rommelt in de verte bijna constant.  Wij kunnen de regen wel gebruiken, maar zoals wel vaker komt er geen druppel, terwijl elders zware onweersbuien vallen.  Divergent heeft me al meteen in zijn greep, dus ik lees door.  De temperatuur is door de onweersbuien omlaag en zeer aangenaam.

Pas als Rick thuiskomt ga ik ook naar binnen.  Rick doet een Max Capacity routine en zet daarbij de airconditioning zo koud dat ik mijn spieren begin te voelen.  Gauw vlucht ik weer naar buiten.  Geen straf, want ik zit al helemaal in het Divergent boek.  Het doet me in sommige opzichten aan de Hongerspelen denken, maar is een heel ander verhaal.

Gisteren kondigde Rick aan vanavond zijn befaamde omeletten te willen maken.  Daarvoor heb ik eerder vandaag de ingredienten gekocht.  Rick had ooit een bijbaantje als omeletchef bij een Italiaans restaurant en maakt werkelijk de lekkerste omeletten, die ik ooit heb gegeten.  Hij maakt een flinterdunne omelet en vult die met paprika, ui, champignons, garnalen, ham en kaas.  Werkelijk heerlijk!

Saskia gaat nog naar Vienna met Aoife, die haar rijbewijs en de auto van haar opa heeft.  Ik vind het nog steeds zo vreemd om deze meisjes, die in mijn gedachten nog zo klein zijn, al achter het stuur te zien.  Voor Niall en Serena, Aoife's ouders, is het vast anders, want zij is de oudste en ik herinner me dat ik Katja destijds er zeker oud genoeg voor vond.