Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, augustus 30, 2012

"Road trip" naar Michigan

We hebben gisteravond al ingepakt, dus het neemt niet veel tijd om ons klaar te maken.  Nog voor negen trekken we de voordeur achter ons dicht en beginnen aan de bijna duizend kilometer lange rit naar Michigan.

In het centrum van Vienna halen we ontbijt en koffies bij Starbucks en rijden daarna al snel de I-495 (Washington Beltway) op.  Omdat het spitsuur is, verwachtten we hier in de file terecht te komen, maar dat valt alles mee.  Zonder oponthoud rijden we niet veel later de I-270 naar het westen op.

Die gaat over in de I-70 en het landschap wordt steeds mooier.  Buiten het stedelijke gebied rijden we door groene heuvels en langs mooie boerderijen.  Voor we het weten zijn we door Maryland en rijden Pennsylvania binnen.  Daar maken we bij het Welcome Center een nodige pit stop. 

Niet veel later, zo'n 2,5 uur na vertrek, rijden we Breezewood binnen.  Dit plaatsje aan de ingang van de Pennsylvania Turnpike heeft zo ongeveer iedere goedkope keten in de VS vertegenwoordigd.  Het wemelt er dan ook van de borden. 


Gelukkig gaan wij in westelijke richting verder, want de oostelijke richting staat helemaal vast.  Later zie ik dat dat komt, omdat er een vrachtwagen met meloenen in brand heeft gestaan en dat gedeelte van de turnpike gesloten is. 

Het is alweer jaren geleden dat we de turnpike reden en we zijn blij te zien dat we de tol nu met onze EZ Pass kunnen betalen.  Het is schitterend weer en het verkeer licht, dus we schieten heel goed op.  .In Pennsylvania wordt het steeds heuvelachtiger en we rijden door hele stukken niemandsland.  Onvoorstelbaar altijd hoeveel onbewoond land er ook hier aan de oostkust nog is.

Onderweg probeer ik een aantal van de typisch Amerikaanse boerderijen te fotograferen.  Bij Johnstown zien we een bordje voor het Flight 93 Memorial.  Hier stortte het vierde vliegtuig dus neer op 11 september 2001, over een paar weken alweer 11 jaar geleden!

Alleen is de zomer ook wegwerkzaamhedentijd, dus af en toe is er wat oponthoud, maar we zijn al verder dan we verwacht hadden als we stoppen voor de lunch bij het New Stanton Plaza.  Na dit plaza is de volgende plaza langs de turnpikes maar liefst 122 mijl verderop!  We tanken dus ook maar gelijk.  

Saskia heeft haar lunch mee en ik haal een heel lekkere sandwich met kalkoen en kaas bij de Starbucks.  Rick neemt een sandwich van Burger King waar hij ziet dat ze Douwe Egberts koffie serveren.  In het zonnetje picknicken we even en gaan dan weer verder.

Om klokslag twee uur rijden we de grens met Ohio over.  Bijna onmiddellijk verandert het landschap en wordt vlak.  We komen nu in de buurt van het Erie Meer.  Bij de eerste service plaza aan de Ohio Turnpike neem ik het stuur over van Rick, die een paar uur wil werken.

Het landschap om ons heen is doodsaai, maar al luisterend naar CNN op de satellietradio gaan de mijlen snel.  Na een uurtje wordt het weer mooier en rijden we door een gebied met zonnebloemvelden, die me aan Italie doen denken.  Ook zijn er natuurlijk de maisvelden, die je hier in het oosten overal ziet.

Niet ver van Toledo stop ik bij het Erie Islands service plaza.  Saskia en ik halen nog een ijspassiethee van Starbucks en dan beginnen we aan de laatste loodjes van deze rit.  Katja heeft inmiddels ook gebeld dat ze op weg is.  We verwachten haar rond middernacht en ik zal blij zijn als het zover is, want ik vind het maar eng dat ze alleen zo'n enorme afstand rijdt.

Drie uur duurde het om door Ohio te komen, want om vijf uur passeren we de grens met Michigan. "Pure Michigan" staat er op het welkomstbord.  Michigans landschap heeft veel weg van Nederland, vlak met veel boerderijen.  Geen wonder dat hier zoveel Nederlanders heentrokken.  Het zag er voor hen uit als "thuis".

Bij Ann Arbor, waar University of Michigan,  de grote rivaal van Ricks Michigan State University, gevestigd is, komen we voor het eerst vandaag in een flinke file te staan.  Het blijkt om een flink ongeluk te gaan, maar zo te zien gelukkig geen gewonden.

Eindelijk komen we tegen zevenen in East Lansing aan.  Rick ziet meteen zijn oude dormitory en we rijden naar het centrum van het stadje.  Net als in Blacksburg bij Virginia Tech zijn hier ook de schoolkleuren overal aanwezig: donkergroen met wit. 

Rick stelt Coral Gables voor, want daar gingen ze altijd bier drinken op donderdagavond.  Dat hij niet meer die college student is, blijkt wel als we het restaurant binnen lopen.  Het ziet er allemaal niet erg gezellig uit, maar ja, ik wil natuurlijk Ricks herinneringen niet bederven, dus zeg dat het prima is.  Als we eenmaal zitten, fluistert Rick me toe dat hij had gehoopt dat ik er niet heen zou willen.  We verzinnen een smoes voor de serveerster en gaan op zoek naar iets anders.

Dat wordt Dublin Square, een gezellig Iers restaurant in het even gezellige centrum van East Lansing.   We krijgen een tafeltje buiten waar ook live muziek is.  Rick en ik hebben flinke trek, dus bestellen de Ierse nachos.  In plaats van tortilla chips zijn dat handgemaakte chips, ontzettend lekker!
Omdat die chips best zwaar zijn, bestellen we er beiden een salade bij.  Voor mij is het de spinaziesalade, die erg lekker en precies genoeg is. 

Het verbaast me altijd weer hoe vermoeiend zo'n lange autorit is.  We rijden naar de Staybridge Suites, waar we een suite met twee slaapkamers hebben.  Het is werkelijk een prachtige kamer met een aparte kamer met twee queen bedden voor de meisjes, een woonkamer en keukentje ertussen in en dan een kamer met king bed voor Rick en mij. 

We gaan vast lekker slapen vannacht (zodra Katja veilig hier is, althans).  Morgen gaan we het groepje collegevrienden van Rick ontmoeten, ik ken er maar een paar van en die heb ik al meer dan 20 jaar niet gezien, dus ik ben benieuwd! 

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, augustus 29, 2012

Een gewone woensdag

"Wat als er nu echt helemaal niets gebeurd is tijdens je dag, waar schrijf je dan over?", vroeg Rick me laatst.  "Gewoon", antwoordde ik, want meestal heb ik toch nog wel wat te vertellen. Vandaag belooft echter wel een heel rustige dag te worden.  Stilte voor de storm, zullen we maar denken.

Na lekker uitgeslapen te hebben, eet ik mijn ontbijt op het deck, want het is zulk fantastisch weer.  Het heel hete van de zomer is nu wel vertrokken, denk ik.  Het is zelfs koel genoeg voor mij om in de zon te zitten.  Even wat vitamine D opdoen.

Op mijn sportprogramma van vandaag staat een half uur Max Capacity. Sharon is er ook en dit keer zelf aan het sporten. Ik ken echt niemand, die zoveel sport, als zij, maar toch ook weer niet op een ongezonde manier.  Zij is wel geinteresseerd in de Tabata timer op mijn telefoon.  Het is ook wel handig, zo'n ding wat voor je aftelt, zodat je niet, zoals zij eergisteren, telkens de klok in de gaten hoeft te houden.

Het halve uur cardio gaat al lezend in Our Husband van Stephanie Bond, ook weer een boek wat makkelijk wegleest, snel voorbij.  Op de terugweg stop ik bij de Shell.  Daar gooi ik de van vol.  Die zal morgen weer vele mijlen trouwe dienst moeten doen als we de interstates weer onveilig gaan maken.

Terwijl ik aan het sporten was, stuurde Saskia mij een sms met een foto van een vlinder, die ons huis binnen was gevlogen door de deur, die Cosmo open duwde.  Het lukte Saskia niet de vlinder weer naar buiten te krijgen en zij gaf al gauw op, volgens mij.  In ieder geval lukte het Flapjack wel hem in de foyer te vangen, want daar liggen allemaal kleine stukjes vlindervleugel.

Voor de lunch wil ik coupons gebruiken, die ik voor Panera en Robeks heb.  Gratis een halve Panera tonijnsaladesandwich en een van Robeks' gezonde (groente)sappen verkrijgen kan ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. 

Duidelijk ben ik daar niet de enige in, want er staat een enorme rij bij Panera, waar ik geen tijd voor heb, en bij Robeks zijn alle groentes op.  Boehoe!  Dan maar gauw een troost bagel met gerookte zalm en cream cheese halen bij Manhattan Bagel, hopelijk lukken de coupons nog eens volgende week. 

Net op tijd voor mijn kappersafspraak kom ik bij Lofty Salon aan. Mona wacht me al op, hoewel zij enkel haar assistente Carmen laat weten hoe ze mijn kleur wil hebben.  We gaan weer wat donkerder, want mijn haar is met de zomerse zon flink opgelicht. 

Intussen maakt Mona zich druk om haar visitekaartjes, waar ze "curlyologist" op wil hebben staan.  Aan de muur zie ik op een officieel formulier dat Mona die term intussen zelfs haar "trademark" heeft gemaakt!  Gelukkig voor mij kan ze ook goed overweg met steil haar, want op mijn hoofd is geen krul te bekennen!  De kleur ziet er weer goed uit in ieder geval en Mona knipt mijn haar weer zo in model dat ik het niet meer constant in een paardestaart hoef te doen.

Thuis heb ik even tijd om buiten te lezen voor Rick thuiskomt.  Hij wil zijn auto wegbrengen voor reparaties en die garage ligt toevallig dichtbij Cosmo's kennel.  Terwijl Rick zijn auto afgeeft, breng ik Cosmo weg.  Op de terugweg haal ik Rick weer op en samen rijden we naar huis.

Daar neemt hij de van om een personal training sessie met Sharon te doen.  Na afloop belt Rick meteen dat het vandaag menens was.  Dat had Sharon mij al gezegd, vorige week leerde ze hem vorm, nu is het echte trainingwerk begonnen. 

Saskia en Aoife komen thuis uit Washington waar ze naar het American History museum zijn geweest.  Ze hebben daar de tentoonstellingen over de oorlogen (die ik nog nooit heb bezocht), presidenten, vlag en de jurken van de presidentsvrouwen bezocht.  Ze hebben het duidelijk erg leuk gevonden.  Dat was een paar jaar geleden wel anders geweest.  Saskia draagt nu ook telkens lippenstift, die haar er een stuk ouder uit doet zien.  Mijn kleintje wordt helemaal groot!

Voor het eten wil ik nog even een foto van de zonsondergang gaan maken voor mijn dagelijkse thema.  Als ik de straat uitloop, zie ik daar Mary Ellen met haar hond.  Haar heb ik alweer een tijd niet gesproken, dus ik loop een stuk met haar mee. 

Haar dochter studeert bij Tulane in New Orleans waar natuurlijk op het moment de orkaan Isaac raast.  Gelukkig kon Lindsay met een vriendin mee naar haar huis verder landinwaarts.  Tulane is zeker de rest van de week nog gesloten.

Hier zou je niet zeggen dat elders in dit land een grote storm huishoudt.  Het is heerlijk weer en ik aanschouw een prachtige zonsondergang.  Rick en ik bestellen Thais eten en pakken in voor morgen.  We willen zo vroeg mogelijk op weg naar Michigan. 

dinsdag, augustus 28, 2012

Laatste vakantieweek is ingegaan

Ssakia en ik nemen het er nog even van deze week en Rick is dus de enige, die vroeg opstaat.  Het zal weer wennen worden voor Saskia, die wekker om half zes!  We hadden nog gehoopt dat de latere bel er voor de high schools door zou komen dit jaar, maar dat is niet het geval, helaas.  Maar goed, we hebben nog bijna een week.

Het weer begint wat grauw en het heeft vannacht weer geregend, maar als ik naar de sportschool rijd, begint het op te klaren.  Na het uur cardio op twee verschillende crosstrainers stap ik naar buiten in de volle zonneschijn.  De benauwdheid van eerder is ook weg en het belooft een supermooie dag te worden.

Nu Saskia veganistisch eet, wil ze ook telkens mee naar Whole Foods.  Dat is natuurlijk een mecca voor dat soort produkten.  Ik heb Saskia dan ook nog nooit eerder zo enthousiast gezien in een supermarkt.  Als een kind in een snoepwinkel, zoals we hier zeggen.  Intussen trakteer ik mezelf op een sushi rol voor mijn lunch en sla avondeten voor Rick en mij in. 

Thuis zie ik dat onze vlinderstruik opeens vol vlinders zit.  Letterlijk tientallen vliegen van de ene naar de andere bloem.  Veel ervan zijn "saaie" kleine bruine vlinders, maar er zijn ook Eastern Tiger Swallowtails, de zwarte versie daarvan (wat geloof ik het vrouwtje is) en Painted Ladies.  Gauw grijp ik mijn camera en schiet een heel aantal plaatjes. 

De zwarte vlinder blijkt een probleem voor mijn fototoestel om de een of andere reden.  Ik krijg er wel wat ok foto's van, maar ben er niet heel tevreden over.  De andere vlinders zijn zeer medewerkzaam en ik heb heel wat foto's, waaruit ik een selectie zal moeten maken.

Terwijl ik daar aan het fotograferen ben, komt de ijscowagen de cul de sac binnenrijden.  Hij speelt zijn vrolijke muziekje en de kinderen komen links en rechts hun huis uit voor ijsjes.  Opeens heb ik ook enorme zin in een ijsje.  Ik kies een roomijsje met sinaasappel eromheen. 

Alleen heb ik enkel een $20 biljet en daar heeft de ijscoman geen wisselgeld voor.  Oei, ik heb geen $2 en zie dat ijsje al mijn neus voorbij gaan.  Ik heb even een kinderlijk teleurstellingsgevoel, maar denk dan "ach, het is maar een ijsje".  Saskia vindt het echter zielig en gaat gauw binnen $2 in kwartjes uit haar spaargeld halen.  Natuurlijk zal ik haar terug betalen en het ijsje smaakt extra lekker.


Saskia en Laura maken pindakaasballetjes met chocolade chips en kokosnoot en bieden er mij ook een aan.  Erg lekker, moet ik zeggen!  Zo heb ik meer zoet op op een middag, dan ooit, want ik ben gewoonlijk niet zo'n zoetekauw.

De rest van de middag lees ik buiten op het deck mijn boek uit.  Om me heen vliegen de vlinders af en aan, maar ook de muggen.  Dit jaar is het aantal West Nijl virus gevallen hier in de VS veel hoger dan andere jaren.  Al zijn er in dit gebied nog geen mensen ziek van geworden, ik vind het, nog afgezien van de jeuk, toch niet prettig om lekgebeten te worden.  Ik spuit Off!, maar dat werkt niet afdoende, dus brand ik ook maar een Off! spiraal.  Uiteindelijk jagen die rotbeestjes me toch naar binnen, grrrr!!!

Saskia gaat naar haar "Fall Kick Off" bij Madison High School.  Ze rijdt Laura en zichzelf erheen, voor het eerst zonder een van ons ouders.  Met een grote glimlach komt Saskia thuis.  Ze heeft een aantal vakken met vriendinnen, altijd fijn.  Alleen heeft ze iedere dag Latijn, daar is ze minder blij om.

Rick komt net thuis en we kletsen bij met buren, die we al een tijdje niet hebben gezien.  Zij hebben alweer een "senior" en zullen na dit jaar een leeg nest hebben.  Ik herinner me nog dat ik toen Kai naar college ging dacht: "Gelukkig heeft Saskia nog vier high school jaren voor de boeg.".  Daarvan is alweer de helft voorbij.  Onvoorstelbaar dat zij alweer een junior is!

Ons avondeten vandaag is makkelijk, taco's.  Maar wel wat bijzonder, want met bisongehakt gemaakt.  Ook heb ik verse salsa van Whole Foods en ontzettend lekkere maistortilla's.  Het mag dan allemaal wat duurder zijn bij Whole Foods (niet eens zoveel), maar hun produkten smaken ook echt een stuk beter dan de bleke maistortilla's van bijvoorbeeld Safeway.

Vanavond kijken we weer eens America's Got Talent.  Dit jaar is dat een favoriete show van zowel Rick als mij.  Er zijn zoveel goede acts! 

Foto's van de vlinders staan hier.

maandag, augustus 27, 2012

Meadowlark Gardens

Om tien voor half negen word ik wakker door Ricks afscheidskus.  Ik denk, verward, dat er iets mis is, maar hij is helemaal in pak en das gekleed en klaar om naar zijn werk te gaan.  Een bezoek aan het Ministerie van Defensie in het Pentagon staat op het programma, vandaar de keurige kleding.

Het gebeurt maar heel zelden dat ik tot zo laat ook echt slaap.  Ik heb dan ook even moeite uit mijn droomwereld te komen.  Ik droomde dat ik voor een familie in Australie werkte en voor eentje in de VS en dat ik moest kiezen waar ik wilde blijven wonen.  Waar dat nu weer vandaan komt?  Ik ben nooit in Australie geweest, al zou ik er wel graag op vakantie gaan.

Rick heeft de koffie al klaar staan en met een mok in mijn hand laat ik Cosmo uit.  De regen van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een blauwe lucht, al hangen er hier en daar nog mistwolken.  Het belooft in ieder geval een prachtige zomerse dag te worden. 

Sharon wacht me al op bij de sportschool en merkt meteen dat ik me vandaag goed voel.  Ik kan veel meer dan vorige week, toen mijn nek en schouders helemaal in de knoop zaten.  Het wordt dan ook een uur hard werken met de gewichten.  Intussen kletsen we natuurlijk over onze kinderen en dergelijke.  Soms is het gewoon heel fijn om te weten dat tieners nu eenmaal tieners zijn en dat wij moeders ook niet altijd het engelengeduld daarmee hebben.

Na het uur personal training doe ik nog een half uur cardio en zit meteen weer helemaal in mijn nieuwe boek, "Blue Bistro" van Elin Hildebrand.  Van haar heb ik al eerder een boek gelezen wat me goed beviel.  Haar boeken spelen op het eiland Nantucket waar ik jaren geleden ben geweest.  Dat was een kort bezoek, dus ik denk niet dat ik daarom die boeken lekker leesvoer vind. 

Op het deck eten Saskia en ik lunch en dan vertrekt Saskia naar de sportschool.  Dit is de laatste week dat het zwembad open is, dus ik besluit daar nog even gebruik van te gaan maken.  Alleen is het water me te koud, dus ik ga alleen met mijn benen erin. 

De rest van de tijd ga ik op een ligstoel onder een parasol liggen lezen.  Er zijn vooral moeders met kleinere kinderen aanwezig.  Naast mij ligt een van die moeders te zonnen, als haar zoontje opeens heel opgewonden aan komt rennen. 

"Mommy!", roept hij, "Halloween and Thanksgiving are just around the corner!"  Kreunend antwoordt zijn moeder dat dat inderdaad het geval is.  Ze zal er zo lekker in het zonnetje nog wel niet aan willen denken.  Ik ook niet, maar gisteren zagen Rick en ik op onze wandeling een huis dat nu al versierd is voor Halloween! 

Met moeite onttrek ik me tegen vieren aan mijn boek.  Ik heb namelijk al sinds vorige week een bezoek aan Meadowlark Gardens willen brengen.  Vandaag is daar de perfecte dag voor.  Ik haal mijn fototoestel thuis op en rijd erheen. 

Onderweg belt Christine en we kletsen de hele wandeling, die ik door het park maak, door.  Intussen fotografeer ik ook het een en ander.  Hopelijk is het scherp, want ik heb natuurlijk mijn mobieltje tussen mijn oor en schouder onderwijl.  Het is zo fijn weer eens een goed gesprek te hebben en we verzuchten beiden dat we het zo missen dicht bij elkaar te wonen.  Hopelijk gaat het lukken elkaar begin volgend jaar in ieder geval weer te zien.


Rick is al thuis als ik de oprit weer oprijdt.  Hij gaat een stuk hardlopen, training voor de Tough Mudder race, die maar twee weken van nu is.  Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat worden, want tien mijl met allerlei obstakels zou ik zelfs moeilijk vinden en ik sport toch heel wat meer dan Rick, hoewel hij de laatste tijd goed bezig is.

We bestellen makkelijk Zpizza.  Saskia eet ook mee, want ze hebben een veganistische pizza.  Hun pizza's zijn werkelijk de lekkerste en ook de gezondste.  De mijne komt met tomaat, artisjokharten, olijven, champignons en feta kaas. Heerlijk!

Vanavond kijken we naar een nieuwe serie van Gordon Ramsay, Hotel Hell.  Gordon doet het hier in de VS wel erg goed met zijn programma's.  Ik zou graag eens in een van zijn restaurants eten.  Rick heeft dat een keer gedaan in Londen en had daar toch ook wel opmerkingen over. 

Foto's van vandaag staan hier.

zondag, augustus 26, 2012

Op en neer naar Blacksburg en een rustige zondag

Zaterdag

Om acht uur staan Rick en ik op, nemen een snelle douche en springen dan in de van.  We hebben besloten onderweg ontbijt te halen.  Tot onze verbazing is het vrij druk op de I-66 zo vroeg op de zaterdagmorgen.

Het wordt ons al gauw duidelijk dat we het weekend dat de meeste Virginia Tech en JMU studenten (terug) naar hun school gaan hebben verkozen.  Maar goed dat we vandaag zijn gegaan dan, want morgen zullen er gegarandeerd files staan.

Na zo'n drie kwartier stoppen we om ontbijt te halen bij de Starbucks in Front Royal.  Die heeft een drive thru waar Rick doorheen probeert te rijden.  Dat gaat echter mis met de aanhangwagen, die ergens tegenaan schaaft.  Rick raakt er ietwat door in paniek, maar het lukt mij hem er zonder verdere kleerscheuren uit te leiden.  Het schaven was ook alleen aan de stoep, dus het valt gelukkig allemaal mee.

Dan parkeert Rick het gevaarte maar langs de kant en gaan we binnen ons eten en drinken bestellen.  Voor mij wordt het een venti ijs Americano en een van de wraps.  Rick neemt zijn favoriete "skinny hazelnut latte" en de kalkoenspek sandwich.  Het gaat er allemaal goed in.

Al snel draaien we nu de I-81 op.  Ik geniet altijd van deze snelweg, want het landschap langs de weg is zo mooi.  Allemaal oude boerderijen met de typische schuren en silo's, maisvelden en af en toe koeien.  We passeren zelfs een aanhangwagen met long horn stieren erin.

Zoals altijd rijden er enorm veel vrachtwagens op deze weg.  Ik sta er altijd weer versteld van hoe lang sommigen zijn en hoe hard ze rijden!  Helaas regent het ook af en toe, maar we schieten goed op.  Een keer tanken we tussendoor en dan rijden we net na enen Katja's straat binnen. 

Rick vindt een plek om het gevaarte te parkeren en Katja wacht ons al op met Zorro in haar armen.  Zorro lijkt warempel blij ons weer te zien.  Hij blijft maar kopjes geven!  Volgens Katja is hij opeens een stuk aanhankelijker en slaapt zelfs op haar bed.

Met vereende krachten dragen we de bank en stoel van de aanhanger het huis binnen.  Gelukkig is het droog en passen ze door de voordeur, want daar waren we nog even bezorgd om.  Er staan al twee groene fauteuils van een ander meisje, dus ons blauwe meubilair past daar niet echt bij, maar het gaat ze erom genoeg zitplaatsen te hebben in de woonkamer.

Het ziet ernaar uit dat Katja's nieuwe huisgenoten nog minder proper zijn, dan zij.  Of misschien is het dat Katja eindelijk wel in een wat schoner huis wil wonen.  Ze vertelt constant de keuken op te moeten ruimen om zelfs maar te kunnen koken en van een paar meisjes staan de verhuisdozen nog in de kamer.  Ik grap met haar dat ze in ieder geval niet dezelfde problemen zal krijgen als aan het einde van vorig schooljaar, maar zo'n heel vies huis is natuurlijk weer het andere uiterste.

Als het meubilair eenmaal staat, gaan we in Katja's auto naar het centrum van Blacksburg.  Het is al bijna half twee, dus de magen rommelen.  Katja kiest Pita Vera, een Mediterranees restaurant aan de hoofdstraat. 

Het is een goede keuze, want alles is even lekker.  Van de hummus en enorme pita, de warme boonsalade, die ik nooit eerder heb gegeten, tot de kabobs met heerlijke gegrilde groentes.  Het is natuurlijk ook heel fijn om zo weer gezellig met onze oudste te lunchen en bij te kletsen.


Na het eten bezoeken we nog even de Virginia Tech boekenwinkel.  Ik koop er een paar nieuwe magneten voor de van, want de oude zijn na meer dan vier jaar wel versleten.  Katja koopt tijdelijke Hokie tatoes voor de footballwedstrijden en natuurlijk de zoveelste trui met het VT logo erop.  Dat is het uniform van iedereen hier, zo ongeveer.

Bij Rite Aid stoppen we nog even voor wat benodigdheden en gaan dan terug naar Katja's huis.  Daar haalt ze Rick nog even over om haar gordijnroe op te hangen wat hij natuurlijk met plezier doet.  Helaas is het daarna alweer tijd om afscheid te nemen, want we moeten vanavond nog de aanhanger terugbrengen.  Hopelijk zien we Katja volgende week weer in Michigan.

Zodra we aan de terugweg beginnen, openen de hemelsluizen zich.  Saskia had al ge-smst dat het bij ons thuis ook flink vies weer was.  Toch blijft het landschap hier me boeien en ik neem me voor in de herfst eens op een schuren fotosafari te gaan.  Die oude schuren in allerlei verschillende kleuren, maar vooral donkerrood, zijn zo fotogeniek, maar zeer moeilijk scherp te krijgen met een snelheid van 120 km/u.

Na Staunton wordt het droog en dat is toch een stuk prettiger rijden.  De eerste tekenen van de herfst zijn in de hogergelegen gebieden al te zien.  Een struik, die in de bermen groeit, heeft daar al zijn felrode herfstkleuren, erg mooi. 

Het is al na achten als we eindelijk de aanhanger terugbrengen in Falls Church.  Rick heeft net verzucht blij te zijn dat het droog is, als het begint te plenzen!  De arme man moet in de stromende regen de aanhanger losmaken, de zakken met tuinhoutsnippers, die erin liggen om hem leeg wat gewicht te geven, eruit halen en de wagen op zijn plaats trekken.  Gelukkig heb ik een handdoek achterin liggen, waarmee Rick zich ietwat kan afdrogen.

Nu we toch in het centrum van Falls Church zijn en het al tegen negenen loopt, besluiten we te gaan eten bij Ireland's Four Provinces.  Rick heeft het koud en ik heb ook wel zin in lekker Iers eten.   We bestellen beiden een kop soep, ik de uiensoep, die heerlijk is!  Het is gezellig ook hier in de bar. Ierse muziek en veel sportwedstrijden gaande, hoewel de Nationals vanavond verliezen.  Ik grap met Rick dat wij gewoon niet moeten kijken, want de Nationals doen het heel erg goed, behalve als wij toeschouwers zijn.

Als hoofdgerecht heeft Rick de lam "stew" en ik de mosselen.  Voor mij is het perfect, lekker licht eten, maar meer dan genoeg.  Ricks ogen waren groter dan zijn maag, zoals we hier zeggen, en hij krijgt zijn maaltijd bij lange niet op.  Hij krijgt de vraag of hij een doos wil om de rest mee naar huis te nemen, een "doggy bag" noemen we dat hier.  Maar Rick heeft vooral aardappelpuree over, dus bedankt daarvoor.

Thuis treffen we Cosmo en de katten aan, blij ons te zien.  Saskia logeert vannacht bij een vriendin.  Ze wilde eerst een feestje bouwen bij ons thuis, maar Rick en ik zijn daar te moe voor.  Gewoonlijk graag, maar vanavond willen we dat even niet.  Wij voeren de dieren en kijken daarna nog even tv en dan is het bedtijd.

Zondag

De lange rit van gisteren heeft ons toch wel erg moe gemaakt en we slapen lekker lang uit.  De voorspelde regen is er nog niet, dus we eten buiten op het deck in het zonnetje ontbijt.  De temperatuur is heel aangenaam, maar het is zo vochtig dat het wel duidelijk is dat het weerbericht gaat kloppen.

Energie voor echt sporten heb ik vandaag niet.  Zolang het nog droog is, besluiten Rick en ik daarom Cosmo mee te nemen voor een lange wandeling door Nottoway Park.  Intussen pakken donkere wolken zich samen en ziet de lucht er steeds dreigender uit.  Ook horen we in de verte gerommel.

Net als ik denk dat we het toch droog zullen houden tot we thuis zijn, openen de hemelsluizen zich.  Het is maar goed dat we regenjassen mee hebben genomen, hoewel die niet voorkomen dat we toch heel nat worden. 

De rest van de dag is het afwisselend zonnig en dan weer een enorme plensbui.  Het wordt dus een rustige middag van lezen, in mijn geval, en een dutje doen, in het geval van de andere twee, want Saskia heeft vannacht ook weinig slaap gehad.  In ieder geval is mijn trilogie van de Vijftig Tinten nu uit, dus mijn oren zijn weer terug naar hun normale kleur.

Gisteren heeft Saskia de film "Paranorman" gezien en raadde ons aan die te gaan zien.  Aan het eind van de middag rijden Rick en ik dus naar Tysons Corner. Het is droog als we vertrekken, maar onderweg begint het weer te stortregenen.  Echt zo'n bui, waarbij in korte tijd een paar centimeter regen valt.

Vanaf de parkeergarage zijn er geen overdekte oversteken naar de mall, dus onder Ricks kleine parapluutje rennen we zo snel mogelijk naar binnen.  De paraplu helpt niet veel, dus we hopen dat de airco niet te koud zal staan in de zaal.

Gelukkig valt dat mee en we kunnen zelfs onze favoriete plaatsen (met de railing als "voetsteun") innemen.  Rick haalt wat popcorn en dan kan de pret beginnen.  Eerst zien we ongeveer tien voorfilms, waarvan het gros erg leuk is.  De meesten komen eind dit jaar uit.

Paranorman is net zo leuk als Saskia zei.  Ik vind het ook zo knap hoe ze die film hebben gemaakt.  Wat een werk!  Een kleintje in de zaal vindt het allemaal te spannend en protesteert luidkeels dat hij deze film niet wil zien.  Wat zijn ouders doen, weet ik niet, maar na zijn protesten zegt hij telkens "au!".  Uiteindelijk reageren de mensen om hun heen en nemen ze het kind eindelijk de zaal uit.

Voor kleintjes is het ook best een spannende film, maar een erg leuk verhaal.  De anderhalf uur vliegen dan ook voorbij.  Gelukkig schijnt de zon weer als we naar buiten komen, maar in de verte ziet de lucht er gewoon paars uit, zo donker!  We hebben de regen hard nodig, dat wel.

We maken er verder een rustige tv zondagavond van en zullen het vast niet laat maken.  Gek genoeg mis ik Katja vandaag meer dan ooit.  Of eigenlijk dat het hele gezin bij elkaar is, want het zal waarschijnlijk maanden duren voor dat weer het geval is.
 
Mijn hondenvriendje

zaterdag, augustus 25, 2012

National Gallery of Art met Saskia

Bah, ik word weer wakker met veel pijn in mijn schouders en nek, resulterend in een flinke spanningshoofdpijn.  Zodra ik opsta voelt het wel wat beter, maar het vergt grote discipline om na mijn yoghurt ontbijt de van in te stappen naar de sportschool.

Voor het eerst in maanden woon ik Sharons core training klas weer eens bij.  Het is leuk om als lang verloren "lid" verwelkomd te worden.  Het is gelukkig niet zo druk, dus we kunnen intussen lekker kletsen.  Dat maakt altijd dat de tijd een stuk sneller gaat.  Intussen werken we hard met een bal en tabata (twintig seconden oefening, tien seconden rust).   Zoals altijd helpt het sporten erg en ik voel me na afloop stukken beter.

Het halve uur cardio na Sharons training gaat ook heel snel voorbij.  Mijn hemel, ik zit helemaal in het tweede "Vijftig Tinten" boek!  Thuis geef ik mezelf tot half twaalf om verder te lezen.  Dan moet ik onder de douche.  Saskia en ik hebben vanmiddag namelijk plannen om naar Washington te gaan.

Na de lunch lopen wij met zijn tweetjes naar het Vienna metrostation.  Zo fijn dat dat maar een kwartiertje lopen is en onderweg vertelt Saskia mij van alles. Ik koop een Smartrip kaart voor Saskia, want die gaat vast nog vaker naar de stad.

De trein staat al klaar.  Achter ons zit een Amerikaans stel dat duidelijk nog nooit in Washington is geweest.  Het kleine kaartje dat ze hebben helpt duidelijk niet, want ze willen bij Rosslyn uitstappen.  Ik kan het niet laten en vraag waar ze heen willen.  Dat is de Mall.  Ik raad ze aan bij McPherson Square uit te stappen en geef nog wat meer adviezen.  Rosslyn zou veel te ver weg geweest zijn. Zij zijn er heel dankbaar voor dat ik ze ervoor behoed heb te vroeg uit te stappen.

Sas en ik stappen uit bij Smithsonian en staan dan weer zomaar op de National Mall.  Aan de ene kant de obelisk van het Washington Monument, aan de andere de koepel van het Capitool, ik zal waarschijnlijk nooit genoeg van die aanblik krijgen!

Saskia wil graag naar de National Gallery of Art. We lopen eerst door de beeldentuin van dit museum, waar interessante dingen staan en mensen pootje baden in de grote vijver met fonteinen.  Een kleintje met een Washington DC zonnehoedje ligt diep in slaap in haar buggy en ik kan niet laten er een foto van te maken.

Saskia heeft aangegeven moderne kunst het leukst te vinden, dus we gaan eerst het oostelijke gebouw in.  Ik had gehoopt dat de Miro tentoonstelling er nog zou zijn, want die was echt leuk geweest voor haar.  Helaas is die echter weg en verder is er niet veel interessants te zien in dit gebouw.  Het is ontworpen door de beroemde architect I.M. Pei, maar hij heeft er niet erg aan gedacht dat een museum ook veel tentoonstellingsruimte nodig heeft.

Via de lichtjes tunnel lopen we naar het westelijke gebouw.  Onderweg kopen we een flesje water in het cafe en kijken we in de grote winkel.  Saskia koopt een leuk paar oorbelletjes.  Ik zie een aantal leuke kalenders, maar heb geen zin om die mee te sjouwen, dus koop niets.

In het westelijke gebouw hangt de klassieke kunst en in tegenstelling tot het moderne gebouw zijn hier eindeloos veel galerijen.  We bewonderen eerst de vele impressionisten, waaronder een heel aantal Monets en ook een paar van Goghs, onder anderen zijn zelfportret.  


Er is een speciale tentoonstelling van de stillevens van Willem van Aelst.  Ik blijf het zo knap vinden dat men zo'n vierhonderd jaar geleden zo kon schilderen.  Alsof je de stukken fruit zo van het schilderij zou kunnen pakken. 

Saskia heeft geloof ik alweer genoeg kunst gezien voor een middag.  Ik wil nog wel even langs de Nederlandse meesters en haar Ginevra di Benci, het schilderij van Leonardo da Vinci in dit museum, laten zien.  Daar staat een docente, die interessant vertelt over de achtergrond daarvan en hoe Leonardo een van de eersten was, die met olieverf schilderde.


Op de terugweg naar het metrostation lopen we nog eens door de beeldentuin.  We bewonderen de werken, die we op de heenweg niet zagen, waaronder een peinzende haas en een "trap" van stoelen.  Ik moet inwendig wel lachen om Saskia, die nu duidelijk verveeld is.  Ach, in ieder geval hebben we een gezellig cultureel uitje gehad met zijn tweeen.

De trein komt al aanrijden, als wij het perron opkomen en niet veel later lopen we weer door de buurt naar huis.  Saskia maakt intussen plannen om met vriendinnen naar de film Kung Fu Panda 2 te gaan, die vanavond in het park bij het Community Center gedraaid zal worden.

Zodra Rick thuiskomt, gaan wij op weg naar U-Haul.  Daar halen we een aanhangwagen op, want we willen morgen een bank en stoel naar Katja in Blacksburg gaan brengen.  De aanhangwagen is een flink ding en Rick moet eraan wennen ermee te rijden.

We besluiten een hapje te gaan eten bij Clare and Don's Beach Shack hier vlakbij.  Het parkeren gaat niet bepaald makkelijk, maar het lukt Rick uiteindelijk de van en aanhangwagen dwars over een paar plaatsen te zetten. 

Er is nog net een tafeltje vrij op het terras van dit gezellige restaurant dat ons altijd in Florida doet wanen.  We delen dan ook de gerookte makreel dip, die we voor het laatst in Clearwater Beach aten.  Als hoofdgerecht kan ik het niet laten zoals altijd de ceviche te bestellen.  Lekker fris smaakt het met garnalen, tomaat, ui en citroen. 

Thuis maneuvreert Rick de aanhangwagen op de oprit.  Buurman Chuck biedt aan te helpen de meubelen erin te dragen en zo staat hij klaar om morgenvroeg te vertrekken.  Ik zie ernaar uit Katja weer te zien!

Foto's van vandaag staan hier.

donderdag, augustus 23, 2012

Helemaal in de "Shades of Grey"

Gisteravond gebeurde het opeens, ik kon de Fifty Shades of Grey (Vijftig Tinten Grijs in het Nederlands) niet meer wegleggen en las het eerste boek in een ruk uit.  Ik moet toegeven dat ik regelmatig overwogen heb op te houden met lezen.  Te intens, te gedetailleerd en meer, maar ik was toch te nieuwsgierig waar dit heen zou gaan (en ben dat nog). 

Vandaag "mag" ik dus aan het tweede boek beginnen.  Ik eet gauw ontbijt en maak me dan klaar voor de sportschool, want daar krijg ik pas van mezelf toestemming om te lezen.  Eerst wil Saskia mee, maar dan zijn de batterijen van haar telefoon en Zune leeg, dus ze besluit dan maar boven te gaan hardlopen. 

Het tweede boek heeft mij meteen in zijn greep!  Het uur op de crosstrainers (een half uur op Life Fitness en een half uur op Cybex voor de afwisseling) vliegt voorbij en ik neem er nog een "cool down" tien minuten bij om verder te kunnen lezen. 

Net als ik klaar ben gaat mijn mobieltje.  Het is Saskia met de vraag wanneer ik thuis zal zijn.  Laura's vader kan zijn van niet aan de start krijgen en zij wil Laura naar hem brengen om een andere sleutel voor de van te geven.  De vader staat bij Target, zo'n twintig kilometer hiervandaan en het beste via de interstate (vierbaans snelweg) te bereiken.

Oei, ben ik wel klaar om Saskia daar in haar eentje heen te laten rijden?  Terecht wijst Saskia mij erop dat ze helemaal terug heeft gereden uit Richmond met zat interstate rijden erbij.  Daar heb ik geen weerwoord op en ik vind het ook zielig om Jim daar te laten staan, dus geef mijn toestemming.  Gelukkig gaat het allemaal goed, al krijgt Jim zijn van ook niet met de andere sleutel aan de praat en geeft Saskia hem dus ook een lift terug naar huis.

Intussen lees ik verder buiten op het deck en vergeet de tijd helemaal.  Als Saskia terugkomt, rijd ik gauw naar Whole Foods om wat boodschappen te doen.  Ik gebruik mijn Superfood tas uit Aruba en daar past alles in.  Het valt me op dat de boodschappentassen uit Nederland en Aruba veel groter zijn dan die hier in de VS. 

Thuis ga ik met een grote fles water op het deck zitten en verder lezen.  Er is van alles te doen binnen, maar het is heerlijk weer en dit boek heeft me in zijn greep!  Maar ja, Saskia is er ook nog en zij wil heel graag naar Plato's Closet om wat oude kleren te verkopen. Dit is een winkel voor tweedehandskleding specifiek voor tieners en twens. 

We halen onderweg Laura op, die ook wat kleding mee heeft.  Het is even zoeken naar de winkel, waar ik gisteren voor het eerst over hoorde.  Het blijkt een zeer populaire winkel te zijn.  De kleding, die Saskia en Laura meehebben, wordt aangenomen en we krijgen te horen dat het zo'n drie kwartier zal duren voor ze aan de beurt zijn.

Slik!  Daar had ik niet op gerekend, want ik wilde nog graag naar Meadowlark Gardens.  Saskia wist dit ook niet van tevoren en voelt zich er duidelijk niet fijn over.  Ze stelt voor dat ik dan wegga en hun weer op kom halen, maar dat heeft geen zin.  Lang leve Wordfeud, ik heb nog 9 spelletjes en daarmee gaat de tijd snel. 

De meisjes winkelen intussen en Saskia vindt een viertal leuke en zeer goedkope topjes.  Wat dat betreft is dit een prima winkel voor haar.  Hoewel, als ik voorstel hier ook voor Prom jurken te gaan kijken, haalt ze haar pas gepiercde neus hoog op.  Saskia "verdient" maar liefst $16 aan haar kleding, die meteen ook weer opgaan aan de topjes.  Ook Laura moet bijbetalen, daarom is zo'n zaak natuurlijk succesvol.

Het loopt al tegen vijven als we terug naar huis rijden.  Ik besluit Meadowlark Gardens te laten voor wat ze zijn.  Dan maar gewoon een foto van de lucht achter ons huis voor het dagelijkse thema, ik ben gewoon te moe.  Of eigenlijk, ik wil verder lezen in mijn boek, jeetje, het is zo ongewoon voor mij om zo te willen blijven lezen!

Rick heeft vanavond zijn eerste personal training sessie met Sharon.  Ik ben blij dat hij dat doet, want hij moet de goede vorm leren.  Hij krijgt telkens last van zijn knieen met squats, bijvoorbeeld, omdat hij die helemaal verkeerd doet.  Moe, maar voldaan, komt hij thuis.  Rick heeft nog ongeveer 3 weken voor de Tough Mudder, dus hij kan alle hulp goed gebruiken!

Het is alweer een heerlijk warme avond, dus Rick grilt de kipspiesjes met verschillende kruiden, die ik eerder vandaag bij Whole Foods kocht.  Daarbij eten we zoete aardappelfrietjes en spinazie.  Het smaakt allemaal heerlijk en estra goed omdat het buiten opgegeten kan worden. 

Na het eten lees ik verder tot ik me eindelijk om een uur of acht weg kan trekken van dit intense boek.  Af en toe moet ik zelfs tranen wegblinken, iets heel ongewoons voor mij bij een boek!  Dus ja, ik kan nu de Vijftig Tinten serie zeker aanraden!

woensdag, augustus 22, 2012

Great falls met Saskia

We genieten nog even van Saskia's laatste vakantiedagen.  Al te snel zal haar wekker weer om half zes afgaan.  Hoewel, met de neus piercing is slaap niet zo makkelijk voor Sas.  Ze zou blijven logeren bij Kaylee, maar kwam (toen ik allang op een oor lag) rond middernacht toch maar hier slapen.  Ze vertelt dat ze kennelijk toch wel vaak op die kant van haar neus slaapt.  Tja, wie mooi wil zijn...

Rick doet het ook nog wat rustiger aan.  Veel mensen zijn nog op vakantie, dus hij kan met ons ontbijten en dan wat later naar zijn werk vertrekken.  Het is zulk mooi weer dat we lekker buiten onze koffies en yoghurts (of in Saskia's geval amandelmelk met cereal).

Dan vertrekt Rick naar zijn werk en ik naar Anytime Fitness.  Daar zie ik Sharon, die me vraagt hoe ik me voel.  Gelukkig een stuk beter, maar zij haalt me over om tot vrijdag alleen cardio te doen om mijn schouders echt rust te geven.  Aangezien ik gewichten alleen toch al niet zo leuk vind, neem ik dat advies graag aan. 

Steeds verder lees ik in Fifty Shades of Grey en ik moet toch tot de conclusie komen dat, ondanks dat het allemaal zeer grafisch beschreven is, het verhaal geen verbloemde porno roman is, zoals sommige critici doen voorkomen.  Er is een reden dat zoveel mensen de serie hebben gelezen en ik begin die langzaam te zien.

De van heeft hard benzine nodig, dus ik tank bij de Shell bij. Met onze Giant kaart krijg ik maar liefst 50 cent per gallon korting.  Altijd meegenomen nu de benzineprijzen weer omhoog gaan.  

Daarna rijd ik naar het postkantoor.  Niall liet me via Facebook weten dat daar een foto, die Saskia heeft genomen, hangt.  Het Vienna postkantoor rouleert kunstwerken van plaatselijke scholieren aan hun muren.  Nu is het de beurt aan Madison High School en Saskia's foto van een kersenbloesem hangt daar ook. 

 
Saskia's foto
 

Als ik binnenloop vraagt een medewerker of ik iets op kom halen.  Ik antwoord dat ik een foto kom nemen van mijn dochters bloesemfoto, die hier hangt.  Hij loopt mee en wil weten welke foto het is en waar ze hem heeft genomen. 

Opeens zijn er allerlei bewonderaars van Saskia's foto, want er staan nogal wat mensen in de rij en allemaal hebben ze er wel wat goeds over op te merken, zo leuk!  De medewerker vertelt dat ze een paar jaar geleden dit programma wilden afschaffen, omdat niet alle postkantoren het doen.  Gelukkig is dat niet gebeurd en er komen, volgens hem, zelfs grootouders het werk van hun kleinkinderen bewonderen.

De tijd vliegt weer en mijn maag rammelt.  Ik haal een halve tonijnsaladesandwich bij Panera en heb een onbedwingbare zin in het "Crazy Carrot" sap van Robeks. Dat bestaat uit het sap van wortel, tomaat, paprika en citroen.  Ik heb het niet eerder op, maar het is net zo lekker als het klinkt.

Thuis wachten Saskia en Cosmo me al op, want we gaan bij Great Falls wandelen.  Saskia wil graag rijden, zodat ze de weg erheen weet.  Dat gaat allemaal prima.  Het is alweer even geleden dat we hier waren en Cosmo vooral is zeer enthousiast om terug te zijn.  Ik ben ook blij om hem weer eens een lekkere natuurwandeling te geven.

We lopen naar Riverbend Park en daarna naar de verschillende uitkijkpunten boven de watervallen.  Er zit meer water in dan ik had gedacht, want we hebben hier wel geen enorme droogte zoals elders in het land, maar we hebben wel een tekort van meer dan twintig centimeter regen.  Kayakers werken hun baan via de watervallen naar beneden, altijd een fascinerend gezicht.  Saskia vindt het duidelijk ook leuk om te zien.

Intussen vind ik het stiekem heel leuk dat mijn jongste zoiets samen met mij wil doen.  Great Falls en helemaal een "hike" daar waren een tijdlang echt dingen, die ze pertinent weigerde.  Ze laat zelfs doorschemeren dat zij alleen of met een paar vriendinnen ook best (een deel van) mijn rondleiding zou willen doen.  Ik vind sowieso dat de kinderen hier veel te weinig weten van de stad waar ze vlakbij wonen, dus dat zou ik erg leuk vinden.

Weer thuis vertrekt Saskia meteen voor een wandeling met Kaylee naar Caffe Amourri en komt met incense van Terra Christa terug.  Tegenwoordig ruikt het huis ook regelmatig naar incense, zoals op het moment dat ik dit schrijf.  Rick vindt het eng en brandgevaar, ik vind het lekker ruiken. 

Gelukkig zijn de dames terug voor het vervaarlijk begint te rommelen om ons heen.  Cosmo is weer helemaal zenuwachtig.  Maar het blijft bij rommelen, geen drup regen hier.  We eten dus weer buiten, want het is precies de juiste temperatuur om buiten te zijn.
 
Hij blijft toch zo schattig?


Foto's van vandaag staan hier.


dinsdag, augustus 21, 2012

Neus piercing

De zon schijnt weer buiten en mijn pijnen zijn gelukkig meteen een stuk minder.  Het lijkt steeds meer echt met weersverandering te maken te hebben.  Ik moet toegeven dat ik er ook weer even aan moet wennen dat de twee oudsten weer naar school zijn.  Het is altijd zo gezellig als iedereen thuis is.  Gelukkig heeft Saskia nog twee schooljaren te gaan!

Gauw ga ik sporten dat helpt mijn gemoed altijd net zoveel als mijn spieren.  Ik ben in "Fifty Shades of Grey" begonnen en weet nog niet wat ik ervan moet denken.  Katja heeft de boeken in een ruk uitgelezen en vrijwel iedereen, die ik ken, is er lyrisch van.  We zullen zien.  Het uur op de crosstrainer gaat in ieder geval snel.

Saskia wacht me ongeduldig op.  Zij heeft Rick eindelijk overgehaald om een neus piercing te mogen nemen.  Wat mij betreft was dat al prima.  Het is haar eigen geld (en lichaam) en ik vind het eerlijk gezegd ook best leuk staan bij zo'n tiener.  Als ze er genoeg van heeft groeit het wel weer dicht.

Bij Marlowe Ink tekenen we de nodige formulieren en dan mag Saskia mee met Phil, die haar piercing gaat doen.  De mensen hier passen helemaal in een tattoo parlor, want ze zitten zelf ook helemaal onder de versieringen.  Gek hoe je er toch aan went, want vroeger had ik toegegeven toch altijd een bepaald beeld bij iemand met tatoeages.  Nu fascineert het me eerder waarom mensen bepaalde tatoeages nemen en mijn eigen zoon heeft er een.

De neus piercing ziet er pijnlijk uit.  Saskia's oog traant ervan en het bloedt ook meer dan bij de andere piercings.  Als ik al interesse gehad zou hebben er een te nemen, ben ik na het bekijken van de procedure helemaal genezen.  Maar het staat Saskia goed en ze is er dolblij mee.  Ze heeft Rick nu wel moeten beloven dat er verder voor haar 18e niets gepierced of getatoeeerd gaat op haar lichaam.


Een clandestiene foto van tevoren, want het mag eigenlijk niet


(klik op de foto voor de grotere versie)

Op de terugweg stoppen we bij de Russian Gourmet.  Ik heb gehoord dat de prijs voor caviaar hier idioot laag is en Rick en ik zijn daar dol op.  Inderdaad kost een potje ongeveer de helft van wat we in de supermarkt zouden betalen!  Dat wordt vanavond lekker op een toostje!

Ook neem ik een pakje maatjesharing in olie mee.  Die heb ik bij iemand thuis gegeten en deed me aan Nederlandse haring denken.  De Russische medewerkster kan volgens mij nauwelijks Engels of ze is niet erg vriendelijk, want ze beantwoordt mijn vragen nauwelijks.

Saskia heeft een vriendinnetje beloofd om naar de mall te gaan, dus ik ben mijn van weer eens kwijt.  Prima, maar ik wil dan dat ze mijn Pandora armbanden en ketting meeneemt om schoon te laten maken.  Dat doen ze bij die winkel gelukkig gratis, want ik heb het zelf al geprobeerd en krijg met geen mogelijkheid de laag zonnebrandspray eraf, vooral niet van de ketting.  Ik doe mijn sieraden altijd af bij het insmeren, maar kennelijk komt het er naderhand toch aan. 

Het is heerlijk weer buiten, dus Cosmo en ik gaan op het deck zitten.  Ik bedenk me na een uurtje dat het een perfecte middag is om naar Great Falls te gaan.  Ik loop zelfs de garage in en zie dan de lege plek, waar gewoonlijk de van staat.  Natuurlijk, Saskia heeft mijn auto mee.  Geen Great Falls voor Cosmo en mij dus vandaag, maar ik zet het meteen voor later deze week op mijn programma!

Als Saskia weer terug is, gaan we naar Whole Foods.  Ik wil creme fraiche en toostjes voor de caviaar kopen en haal ook gelijk burgers (voor mij "cramon" (mix zalm en crab) en voor Rick lams) met paprikasalade voor vanavond. 

Saskia is sinds dit weekend een veganistisch dieet begonnen en koopt daar een aantal dingen voor.  Ik dacht dat ze het vooral deed voor haar gezondheid, maar in de winkel verklaart Saskia dat dat niet haar hoofdredenatie is.  Ze heeft dingen gelezen over hoe dieren worden behandeld en wil daar geen deel meer in nemen.  Ze wil het veganisme dan ook 100% doorvoeren in haar levensstijl, niet alleen in haar dieet. 

Het is voor mij interessant dit kind haar eigen persoon te zien worden.  Als ons derde kind zou je denken dat ze een mengeling van Katja en Kai zou zijn.  Maar nee, Saskia is weer een heel ander individu met haar zeer eigen meningen en gedachten.  Ik ben heel benieuwd hoe haar schooljaar zal gaan en helemaal waar ze na haar high school terecht gaat komen (maar heb zeker geen haast dat te weten te komen, ik wil uitgebreid van de jaren dat ze nog thuis is genieten).

Saskia gaat een wandeling maken met vriendinnen en daarna bij Kaylee logeren.  Rick en ik eten onze burgers gezellig buiten op met het gezang van de krekels op de achtergrond.  Daarna kijken we America's Got Talent.  Mensen, die er eerder uitgestemd zijn, krijgen een tweede kans en wauw, wat een talenten!  Het is dit jaar echt een heel interessante competitie met heel veel bijzondere artiesten.  Ik zou echt niet kunnen voorspellen wie er gaat winnen!

24 jaar getrouwd!

Na alle Mineral Ice en massages van mijn nek en schouders had ik werkelijk gehoopt vandaag met minder pijn wakker te worden.  Helaas is dat niet het geval, integendeel zelfs.  Voor ik wist dat sporten helpt zou dit beslist een dag in bed geweest zijn.  Maar dat maakt het juist erger, dus eruit met mijn pijnlijke spieren! Het ligt vast ook aan het weer wat ook vandaag onkarakteristiek somber en regenachtig is. 

Katja vertrekt al vroeg om op tijd te zijn voor haar interview.  Later belt ze dat dat erg goed is gegaan, maar ze bieden maar tien uur per week werk.  Ze gaat dus ook nog op sollicitatiegesprek bij de andere CVS daar, dat gesprek zal zaterdag plaatsvinden. 

Sharon wacht me al op bij Anytime Fitness en past het programma wel een beetje aan vanwege mijn klachten.  Ik merk ook dat mijn bovenlichaamspieren lang niet zo sterk zijn als anders.  Zoals altijd helpt het sporten wel en voel ik me een stuk beter als ik een uur later weer huiswaarts rijd.

Daar is Kai al bezig met zijn auto in te pakken.  Saskia helpt ook mee en binnen de kortste keren zijn we klaar om Kai naar Richmond terug te verhuizen.  Eerst halen we nog even benzine bij het Safeway benzinestation.  Daar merkt Kai dat hij zijn credit card is vergeten.  Gelukkig zijn we pas een paar minuten van huis en kan hij hem nog op gaan halen.

Intussen halen Saskia en ik een vroege lunch bij Starbucks.  Een tomaten en mozzarella panini voor mij, een "raw bar" (reep met allerlei rauwe zaadjes en nootjes) voor Saskia en een ham en kaas panini voor Kai.  Nu kan de 160 kilometer lange rit beginnen.  Ik ben blij dat Saskia ook mee is om te helpen.

Met een paar files onderweg duurt het twee uur voor we bij Kai's dormgebouw voorrijden.  De meeste mensen zijn dit weekend al aangekomen, dus we kunnen rustig voor parkeren.  Kai gaat zijn sleutel halen en Saskia en ik een paar van de grote gele rollende bakken. 

Die zijn precies genoeg voor al Kai's spullen, want veel heeft hij niet mee.  Hij gaat nota bene heel toevallig in precies dezelfde unit wonen, als vorig jaar.  Alleen moet hij dit keer een kamer delen met zijn huisgenoot van vorig jaar, Liam. 

Liam ligt nog te slapen als we om half drie de kamer binnenlopen.  De jongens hebben dus wel dezelfde slaapgewoontes, want Kai kan ook zo enorm lang uitslapen.  Binnen de kortste keren staan Kai's spullen in de kamer en kunnen de gele bakken terug. 

Langs de deuren lopend valt mij twee deuren van Kai's appartement verwijderd op dat een van de meisjes daar "Marjolijn" heet.  Die moet toch wel tenminste van Nederlandse afkomst zijn.  Ik ben benieuwd of Kai haar gaat ontmoeten.



Dan is het moment van afscheid weer gekomen.  Ik vind het toch altijd weer even moeilijk, dus houd het kort.  Kai zullen we in ieder geval over een paar weken weer zien, omdat Saskia en hij een race gaan lopen.  Saskia rijdt terug naar huis, zodat ik mijn schouders wat rust kan geven.  Ook nu komen we weer een paar keer in de file terecht, de I-95 is echt verschrikkelijk!

Vierentwintig jaar geleden was dit wel een heel andere dag, dan vandaag!  Wie had toen kunnen denken dat wij nu twee kinderen op college en eentje in high school zouden hebben.  Die 20e augustus 1988 was het ook bewolkt en regenachtig, net als vandaag.  Maar dat deerde ons niet en we hadden een prachtig huwelijksfeest.

Rick heeft voor vanavond een romantisch etentje geregeld en met alle files heb ik nog net een uurtje om me daarvoor op te tutten.  Als ik beneden kom staat er een rode vaas met 24 prachtige rozen.  Een voor ieder jaar dat we getrouwd zijn.  Ze ruiken hemels!


Dan komt de chauffeur voorgereden.  Ja, je leest het goed, Rick heeft een prive chauffeur ingehuurd om ons naar Restaurant Eve in Alexandria te rijden.  In de heel gerieflijke auto zoeven we even later over de Beltway.  Omdat je in dit gebied nooit van het verkeer op aan kunt, heeft Rick ruim de tijd genomen.  Natuurlijk is het uitgerekend nu helemaal niet druk en we komen een half uur voor onze reserveringstijd al bij het restaurant aan.

Dat is geen probleem, we kunnen meteen in de Tasting Room plaatsnemen.  We krijgen een heel bijzondere tafel met zicht op de hele kamer.  We zitten naast elkaar op een bankje en voor ons staan kleurrijke borden.  Onze maaltijd zal bestaan uit allerlei kleine gerechtjes.  We krijgen het menu en bovenaan prijken onze namen en "Happy Anniversary", zo attent.

We beginnen met een Kir Royal en toasten op onze huwelijksverjaardag.  Erbij krijgen we een verrassing van de chef: mini canape's, die zo lekker zijn dat ik er wel vijf van op zou kunnen.  Vooral de meringue met een kaasmengsel smaakt zo bijzonder dat ik het nog lang zal onthouden.

Op het menu kun je kiezen uit 5, 7 of 9 gerechten.  Wij kiezen de middelste en laten ons verder verrassen door de chef (je kunt ook kiezen uit bepaalde gerechten).  Het wordt een van de lekkerste maaltijden, die we ooit hebben gegeten en dat wil wat zeggen.  Alles is even bijzonder en de smaken gaan zo goed samen!  De presentatie, die ik ook altijd belangrijk vind, is bij ieder gerecht weer een kunstwerkje. 

Het is een paar uur intens genieten en het schaaltje met bonbons dat we na ons dessert krijgen maakt het helemaal af.  Alleen kan ik die met de beste wil van de wereld niet meer op!  Onze chauffeur staat ons al op te wachten en zet ons een half uurtje later weer thuis af.  Gauw naar bed, zodat we verder nog kunnen dromen van deze sprookjesachtige avond!

zondag, augustus 19, 2012

Laatste zomervakantieweekend voor de college studenten

Zaterdag

Gisteravond regende het en dat heeft schijnbaar de lucht "schoongewassen".  Weg zijn de hitte en vochtigheid van gisteren.  Ze hebben plaatsgemaakt voor helemaal perfect weer: felblauwe lucht en felle zonneschijn. 

Rick gaat buiten hardlopen.  Saskia en ik gaan naar Anytime Fitness om een uur cardio te doen.  Ik vind het echt gezellig dat zij zo met mij meegaat. Katja en Kai maken van hun laatste dagen vrij gebruik om lang uit te slapen.

Katja heeft ook een lijstje met dingen, die ze graag wil eten alvorens terug te gaan naar "small town Virginia".  Zodra ik terugkom van de sportschool vraagt ze dan ook of ik pho als lunch wil.  Daar zeg ik nooit nee tegen, natuurlijk.  Ik haal de vissoep van Pho Thang Long en buiten op het deck eten we het, samen met Rick en Kai, die sandwiches met meegebrachte kaas uit Aruba eten.  Aan hen is pho niet besteed.

We zitten met dit mooie weer zoveel mogelijk buiten, maar Katja en ik hebben ook een afspraak bij Pro Nails 3 om onze nagels te laten doen.  Saskia zou eerst ook mee gaan, maar haar vriendin Laura heeft de dvd van de Hongerspelen, die na middernacht uitkwam.  Saskia heeft de boeken net in Aruba gelezen, dus wil de film nu dolgraag zien.  Zij heeft dezelfde reactie, als Katja en ik, dat de film natuurlijk de essentie van het boek niet weer kan geven.

Thu maakt mijn nagels weer helemaal mooi.  Katja moest gisteren wel lachen, toen ik de afspraak maakte.  "Thu" spreek je uit als "to" of "too" en het klonk kennelijk erg grappig, omdat ik die laatste twee woorden ook regelmatig gebruikte.  Proberen met de gebrekkig Engels sprekende Vietnamese nagelstylistes te telefoneren is een kunst op zich.

Mijn teennagels zijn diepblauw en vingernagels felroze nu.  Katja heeft fel oranje op haar vingers en donkerrood op haar tenen.  Bij Starbucks naast de nagelsalon halen we nog een ijskoffie voor Katja en een ijs passiethee voor mij.  Daar geniet ik van op het deck, terwijl ik de uit Aruba meegebrachte Suske en Wiskes lees.  Wat een leuke strips zijn dat toch!  Ik ben blij dat ze doorgezet worden na de dood van Willy vanderSteen.

Katja en Kai mogen deze laatste paar avonden kiezen waar te eten.  Zij besluiten dat het Mad Fox Brewing Company wordt, want ze willen nog eens bitterballen eten voor ze naar school vertrekken.  De bitterballen hier zijn heel anders, dan de traditionele Nederlandse met ragout.  Ik vind deze eigenlijk nog lekkerder, ze hebben gehakt en groente als vulling.

We eten de portie bitterballen aan de bar, al wachtend op een tafeltje buiten.  Met dit mooie weer willen we zoveel mogelijk buiten zijn.  Net als de laatste bitterbal op is (duurde niet lang) gaat onze "beeper" af, die ons zelfs letterlijk aanmaant naar de host stand te gaan voor onze tafel.  Ik heb ze nog niet eerder pratend meegemaakt.




Deze week is het restaurant week in deze omgeving en veel restaurants hebben dan een speciaal 3 gangen menu voor $35.  Zo ook dit restaurant en Katja en ik vinden de gerechten daarop er erg lekker uitzien.  We willen echter niet ieder $35 besteden en besluiten het menu te delen.

Vooraf nemen we nog een kopje komkommer gazpacho, heel erg lekker en verfrissend!  Rick neemt die ook.  Daarna delen Katja en ik een carpaccio van tonijn met versgemaakte chips, heel erg lekker!  Ons tweede restaurant week gerecht is een Virginia pinda salade.  Die stelt wat teleur, want de pinda's zijn zeker geen Virginia pinda's, die zijn vele malen groter, maar de smaak is wel voortreffelijk.

Ons hoofdgerecht is gegrilde zalm met zoete aardappelpuree en een salsa met ananas, tomaat en jicama.  Super lekker is het!  De mannen genieten ook van hun burger en in Ricks geval de "bier blik kip", kip op een bierblik gegrild.  Het is een erg gezellige een na laatste avondmaaltijd met de twee collegestudenten.

Zondag

Zodra ik wakker word, weet ik dat het mis is met mijn lichaam vandaag.  Dit wordt een pijndag.  Het voelt alsof er een zwaar pijnlijk juk op mijn schouders hangt.  Ik probeer van alles, Excedrin Migraine, aspirine, massages door Rick en Kai, maar niets mag echt baten. 

Toch probeer ik het zoveel mogelijk te negeren, want dit is de laatste dag dat Katja en Kai thuis zijn.  Daardoor hebben we ook van alles te doen.  Rick en ik halen om te beginnen ontbijt bij Starbucks.  Dat eten we gezellig met zijn vijven buiten op het deck op.  Het is zwaar bewolkt, maar een zeer aangename temperatuur.   Later vandaag wordt er regen verwacht en het naderen van dat lage drukgebied heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn pijnen.  Mijn lichaam is echt een barometer!

Om te proberen mijn spieren een beetje los te krijgen ga ik een half uur cardio op de crosstrainer bij de sportschool doen.  Daarna rol ik mijn rug en schouders in de hoop de knopen er wat uit te krijgen.  Het is zo erg dat het helemaal naar mijn armen uitstraalt.  Zo vervelend net na Aruba toen ik zelfs hele dagen zonder pijn had.

De twee oudsten hebben nog van alles nodig voor ze terug naar school gaan en als eerste staat een bezoek aan Target op het programma.  Onderweg stoppen we bij Manhattan Bagel voor lunch, want Katja wil heel graag een bagel met zalm en cream cheese eten.  Kai en ik nemen een tonijnsalade dunne bagel en Rick een sandwich met rosbief.

Onderweg naar Target begint het te plenzen!  Gelukkig is het bij aankomst alweer bijna droog, want we hebben geen paraplu's mee.  Rick gaat met Kai zijn lijstje afwerken en ik ga met Katja mee.  Ik begin me echter steeds slechter te voelen.  Rick ziet mij en weet dat het mis is.  Hij geeft me de autosleutels en in de van doe ik mijn stoel op de ligstand en sluit mijn ogen.  Ik baal zo enorm dat ik juist nu me zo naar voel!

Thuis ga ik een half uurtje liggen in de hoop dat dat me beter zal doen voelen.  Met Meike spinnend op mijn buik en Cosmo tegen me aan liggend wil ik bijna niet meer opstaan!  Maar het even rusten helpt wel en ik ben in ieder geval in staat om met de anderen mee naar Tysons Corner te gaan.

Daar splitsen we op.  Rick gaat met Kai en Saskia mee en ik met Katja.  Zij heeft morgenmiddag een sollicitatiegesprek bij CVS en wil daarvoor nette kleding kopen.  Ze heeft op de website van Express leuke dingen gezien.  Inderdaad slaagt zij daar met een broekpak, nette broek en twee topjes.  Niet goedkoop allemaal, maar ik ben helemaal blij als ik via Foursquare maar liefst $120 korting krijg!  Dat is meer dan tweederde van de prijs!
Ook bij de Gap geeft Foursquare 30% korting op de jeans, die Katja koopt.  Intussen krijg ik constant  sms-jes van Saskia en Rick.  Saskia wil Katja's en mijn mening voor haar dingen bij Urban Outfitters. Intussen loop ik echt op mijn tandvlees en staat het huilen me nader dan het lachen. 

Maar goed ik bijt door en we ontmoeten Saskia bij Urban Outfitters.  Katja heeft nog een paar winkels op haar lijstje staan en Saskia ook, dus ik hoop wat hulp van Rick te krijgen, want ik trek het niet meer.  Als ik Saskia vraag waar Rick en Kai zijn, blijken zij lekker aan de bar te zitten bij Gordon Biersch

Gewoonlijk zou ik dat fijn vinden voor ze, want ik vind winkelen met de meisjes ook erg leuk.  Maar ik trek het niet meer vandaag.  Ik bel Rick om te zeggen dat hij echt de rest moet doen, anders heeft hij gewoon een huilende vrouw.  Als er iets is wat mannen niet leuk vinden, zijn het huilende vrouwen.  Rick maant mij dus naar beneden en heeft al een glas wijn voor mij klaar staan bij Gordon Biersch.  Kai houdt mij gezelschap, terwijl Rick de meisjes "overneemt".

Niet veel later zijn ze terug, want de dames hebben de rest van de winkels laten varen.  Dit kunnen later ook nog.  De belangrijkste spullen zijn binnen.  Alle drie zijn in ieder geval in opperbeste humeuren en Rick en ik ook, want het is duidelijk uitverkoop overal, dus de prijzen zeer schappelijk.

Eerder vandaag heb ik een reservering gemaakt voor ons vijven bij Seasons 52.  Dit blijft een van mijn favoriete restaurants.  Ook vanavond is het eten weer voortreffelijk.  Een van mijn gerechten is weer de chili relleno met kipvulling, zo ontzettend lekker! 

Laatste familiefoto van deze vakantie

Katja zou vanavond al vertrekken, maar ziet dat toch niet zitten.  Zij gaat nu morgen heel vroeg op pad, want ze heeft om half twee dat sollicitatiegesprek.  Ik ben blij dat ze niet vanavond rijdt, want het weer is slecht.  Morgen zal het hopelijk beter zijn. 

Ook hoop ik zelf morgen beter te zijn, want Kai moet morgen terugverhuizen naar Richmond.  De bedoeling is dat ik met een van vol zal volgen en hem zal helpen alles in zijn dormkamer te brengen.
Als ik me weer zo slecht voel kan het zijn dat Kai het allerbelangrijkste meeneemt en dan dit weekend terugkomt voor de rest, maar hopelijk zal het niet zover komen.  Allemaal even spierontspannende gedachtes sturen a.u.b., wie weet helpt dat.

vrijdag, augustus 17, 2012

Nog een paar dagen met een compleet gezin

Om vijf uur word ik gewekt door een vreemd geluid.  We hebben vannacht de ramen open gezet, omdat het een lekker koele nacht werd.  Met het gezang van de krekels vielen we (weliswaar ver na middernacht) in slaap. 

Gezang is het niet wat me wekt.  Eerder een geluid als een gillende vrouw of kind.  Gelukkig heb ik het al eerder gehoord en kan het meteen plaatsen.  Het is een roepende vos.  We zijn duidelijk weer terug in groen Virginia met alle (nacht)dieren, die ertussen wonen.

Helaas heeft het met mijn zware rugzak door de vliegvelden lopen zijn tol geeist van mijn nek en schouders.  Die zitten helemaal vast en ik heb een ernstige spanningshoofdpijn erdoor.  Daarmee kan ik niet weer in slaap komen.  Excedrin Migraine to the rescue!  Nog geen twintig minuten later is de pijn vrijwel weg en ik slaap nog tot half tien uit.

Alleen Saskia is eerder op dan ik.  Rick staat niet veel later op en we hebben natuurlijk niets in huis om te eten.  We hebben wel, om het ons makkelijk te maken, al een Peapod bestelling in aantocht later vandaag. 

In Margriet of Libelle las ik in het vliegtuig dat de meeste mensen meteen na aankomst thuis van een vakantie weer in de stress schieten om alles wat weer moet.  Specifiek boodschappen doen en het was- en strijkwerk werden genoemd.

Er werd aangeraden boodschappen te laten bezorgen.  Dat doen we dus helemaal goed.  Die was komt later vandaag wel en strijkwerk, wat is dat?  Ik geloof dat wij het wel door hebben hoe we, althans minder, stressen bij thuiskomst, als ik dat artikel zo naga. 

Ach jee, zonder ontbijt in huis "moeten" we wel naar Starbucks.  Daar worden we welkom thuis geheten door Tom en Dave, die hier iedere vrijdag tot en met zondag werken.  Ze weten onze favoriete drankjes ook.  Erbij bestel ik een spinazie wrap en Rick een kalkoenspek sandwich.

Mijn zomerkoffie is een venti ijs Americano met allerlei extra's, zoals weinig ijs, caramelsyroop en een beetje melk.  Dat ontlokt aan Tom de opmerking dat hij mijn Americano "of sorts" (of zoiets) klaar heeft voor mij.

Na het ontbijt neemt Rick mij naar het Tysons Corner Collision Center om de van op te halen.  Die ziet er goed als nieuw uit.  Nu maar hopen dat het weer even duurt voor iemand er weer krassen op maakt.  Rick rijdt verder naar zijn werk.  Hij heeft een zakenlunch in Maryland en komt daarna weer naar huis om ook wat uit te pakken.

Nu ik toch rijd, besluit ik ook meteen Cosmo op te halen.  Dat is aan de andere kant van Vienna en zo'n half uurtje rijden.  Cosmo is heel blij mij weer te zien en ruikt heerlijk, want hij heeft net een bad gehad.  Dat heeft ook allerlei plukken haar losgemaakt en op de parkeerplaats trek ik er zo ongeveer nog een halve Cosmo uit voor hij de van vol haren maakt.  Er zullen vast vogels zijn, die daar weer een lekker nestje van kunnen maken.

Inmiddels zijn Kai en Katja ook op en Kai gaat mee met mij naar Whole Foods om wat boodschappen en lunch te halen.  Katja geeft mij haar bestelling, sushi met bruine rijst, zalm en advocado.  Ik neem ook sushi, natuurlijk.  Kai kiest van de warme gerechten "bar".

Vanochtend reden we langs het zwembad en Rick drukte me op mijn hart om daar vanmiddag heen te gaan.  Ik betwijfelde dat ik daar tijd voor zou hebben met alles wat gedaan moest worden.  Rick zei dat hij boos zou zijn als ik niet zou gaan.  Hij kent mij beter, dan ik mijzelf, want ik ga anders maar door op zo'n dag om vervolgens 's avonds en 's nachts het met pijn te bekopen.

Wat heel erg helpt is Saskia's verrassing om niet alleen haar eigen, maar ook Ricks en mijn was op te vouwen!  Zo ontzettend lief, want daardoor mag ik van mezelf om twee uur richting zwembad gaan.  Het is lekker warm en het water verfrissend.  Ik besluit een kilometer te gaan zwemmen, want ik heb vandaag nog niets aan sporten gedaan.


Een heerlijk verfrissende duik

Dan voel ik de late avond en korte nacht toch wel, want na 850 meter kan ik echt niet meer.  Heel ongewoon voor mij.  Ik besluit de resterende zes baantjes later te zwemmen en ga op een ligstoel met mijn meegebrachte Nederlandse tijdschriften rustig lezen. 

Chris, die deze zomer meer dan honderd mijl heeft gezwommen, komt nog even kletsen.  Twee van haar vier dochters gaan ook naar college en net als Katja en Kai dit weekend terug.  Wat is deze zomer voorbij gevlogen en de college jaren ook, daar zijn we het over eens.  Kai begint alweer aan zijn een na laatste jaar en Katja zal eind dit jaar natuurlijk "graduaten". 

Na de resterende zes baantjes te hebben gezwommen, zodat ik echt kan zeggen de kilometer volgemaakt te hebben, ga ik huiswaarts.  Rick komt ook net thuis en we zijn allemaal heel moe.  We bestellen kabobs van Friends en eten ze buiten op.  Zo lijkt het wel een barbecue, alleen hoefde Rick er niets voor te doen. 

Behalve Katja en Kai zullen we hem na dit weekend ook weer moeten missen

De warme turquoise zee in Aruba lijkt (en is natuurlijk) alweer mijlenverweg, maar ik geniet nog na met de foto's van gisteren.  Het is echter ook wel weer heel erg lekker om thuis te zijn.  Het groene van Vienna is weer prachtig na het woestijnachtige van het eiland.

De laatste Aruba foto's van gisteren staan hier.

Dag 13 Aruba: Afscheid van ons favoriete eiland


Het lukt ons allemaal lekker vroeg uit de veren te zijn om nog optimaal te genieten van de laatste uren van de vakantie.  Dit keer komt Kai met mij mee om een smoothie van de Kadushi Juice Bar als ontbijt te halen.  We nemen beiden de Melon Medley (drie soorten meloen en vanille yoghurt), want die is toch het lekkerst.

Traditioneel gaan Rick en ik op de laatste ochtend nog even snorkelen bij de rotspartij voor het hotel.  Helaas is het water nogal troebel vanochtend, maar ik zie toch een aantal mooie French angels en andere vissen.  Ook fotografeer ik de pelikanen op de rotsen, die helemaal niet bang lijken te zijn van mijn gele snorkelmasker.

Na bijna een uur zijn we wel uitgekeken.  Het is vandaag zulk mooi weer met felblauwe lucht dat ik mijn SLR fototoestel ophaal en weer naar de rij gekleurde Adirondack stoelen langs het loop.  Ik maak er nog een aantal foto’s van uit verschillende hoeken. 

De meisjes zijn nog niet klaar met pakken en dus al naar boven vertrokken, maar Kai en ik gaan nog lekker van de zee genieten.  De klok van het Westin hotel laat echter al snel half twaalf zien en dan moeten we toch echt naar boven.

Aangekleed voor onze vliegreis lopen we niet veel later naar Bugaloe.  De anderen hebben hun nettere schoenen al aan, maar ik heb expres mijn Crocs slippers nog aan.  Ik wil nog een laatste keer met mijn voeten door het zachte zand en koele zeewater lopen. 

Bij Bugaloe weet Myrthe dat dit onze laatste lunch van deze vakantie is.  Ze zorgt ervoor dat ons eten gauw wordt bezorgd.  We delen nog een portie bitterballen en ik bestel mijn lievelingsstokbroodje hier, met gerookte zalm.  Dan nemen we afscheid van Myrthe en de gezellige Bugaloe pier.

Omdat het via het strand sneller terug naar het hotel lopen is, ben ik als eerste weer op de hotelkamer.  Ik bel om een bellman om onze bagage naar beneden te brengen en die is er vrij snel.  Rick en Katja gaan in de huurauto en ik neem met de andere twee een taxi.

Alleen is die taxi niet zo groot als we op de heenweg hadden en we hebben een extra tas.  Die laatste past er niet meer in.  Gelukkig heeft Rick de tegenwoordigheid van geest om te komen kijken of er misschien ook nog bagage in de huurauto moet, dus doen we die laatste tas in zijn achterbak.

Zonder oponthoud komen we bij het vliegveld aan en laden alles uit.  Dan gaat Rick de huurauto terugbrengen, terwijl ik de boarding passen haal bij een kiosk.  Omdat Rick Star Gold status heeft, mogen we bij die balie inchecken en dat is zo gebeurd.

Nu volgen de gewoonlijke eindeloze checks, eerst paspoortcontrole nummer een, dan controle nummer twee.  Vervolgens de eerste veiligheidscontrole, schoenen uit, laptop en vloeistoffen apart etc.  Dan zijn we in een hal met winkels, waarvan ik weet dat een ervan ook Nederlandse tijdschriften verkoopt.  Ik koop de Libelle, Margriet en een paar roddelbladen.  Kai koopt een Nederlands puzzelboekje met Zweedse puzzels en de meisjes een paar Amerikaanse fitnesstijdschriften.

De volgende stap is de bagage weer ophalen om door de Amerikaanse douane te gaan.  Ze hebben hier het systeem wat we in de Bahamas en Montreal zagen duidelijk nog niet.  Daar hoefden we onze bagage enkel te identificeren via foto’s en de tassen niet daadwerkelijk weer op te halen.

Gelukkig is het een heel stuk minder druk dan vorig jaar.  We zijn al vrij snel aan de beurt.  Op ons douaneformulier heb ik aangekruisd dat we voedsel meehebben.  In vorige jaren werd die tas geinspecteerd, maar deze beambte vraagt slechts wat erin zit en gelooft ons op ons woord.

Na onze bagage weer afgegeven te hebben, volgt de tweede veiligheidscontrole. Weer schoenen uit, laptop, blah blah.  Maar dan zijn we eindelijk bij de gates en hebben nog twee uur voor onze vlucht vertrekt. 

Rick en ik weten het wel en gaan linea recta naar de Old Dutch Bar.  Daar bestelt Rick een flinke Heineken en ik nog een laatste Amstel Bright.  Ook kopen we bij het Duty Free winkeltje ertegenover drie verschillende smaken Goudse kaasjes (gewoon, kruiden en komijn, geloof ik) en een stuk Goudse kaas met mosterdzaad, waar ik dol op ben.  Omdat we zoveel kaas kopen krijgen we er nog wat oude Goudse bij ook, aardig!

Bijna een uur voor vertrek wordt er al omgeroepen dat men aan boord kan gaan.  Iedereen zit dan ook al ruim voor de vertrektijd in het vliegtuig en tot onze verbazing vertrekken we maar liefst tien minuten voor op schema!  Niet dat dat ons zal helpen, want we moeten in Charlotte overstappen.

Daar hebben we bijna twee uur.  We moeten een end lopen naar de gate en onderweg zie ik een sushi standje.  Na de lange zit in het vliegtuig kan ik wel wat beweging gebruiken.  Na de tassen bij de anderen bij de gate achtergelaten te hebben, haal ik er dus een lekkere “summer roll” (garnaal en groentes in een crepe van rijstpapier gewikkeld).

De vermoeidheid heeft alweer toegeslagen en allemaal wachten we gelaten tot we eindelijk aan boord kunnen voor onze vlucht naar Washington.  Die verloopt voorspoedig en we komen ongeveer een kwartier vroeger dan verwacht aan. 

Het vliegtuig parkeert aan een Z gate, die aan de hoofdterminal vastliggen.  Zo hoeven we geen trein of busje te nemen wat ook fijn in tijd scheelt.  Onze bagage komt als eerste op de band en, alsof het zo moest zijn, de eerste beschikbare taxi is een Toyota Sienna, waarin al onze bagage past! 

Binnen het uur na aankomst lopen we ons huis weer binnen, waar we enthousiast worden begroet door de vier katten.  Ze staan ons alle vier bij de deur op te wachten.  Nog even ontspannen we met een drankje en dan rollen we uitgeput ons bed in.
Foto's van vandaag volgen later.