Een dagje Muenchen

Gisteravond om zeven uur pleegde ik nog maar weer eens een telefoontje aan Lufthansa, maar kreeg slecht nieuws.  De agente verzekerde me dat de tas niet op de laatste vlucht vanuit Manchester meewas, want anders had dat in haar computer gestaan.  Aangezien die vlucht al onderweg was, vervloog mijn hoop dat ik mijn spullen nog voor het slapengaan zou krijgen.

Overtuigd dat de winkels hier op zaterdag al voor zevenen sloten baalde ik natuurlijk enorm.  Rick, de Amerikaan, kon het niet geloven dat er niets meer open zou zijn en ging het aan de receptie van het hotel vragen.  Triomfantelijk kwam hij terug met de mededeling dat de Kaufhof vlakbij tot 20 uur open was.

Meteen zijn we erheen gelopen en in drie kwartier had ik alle benodigdheden voor de komende paar dagen bij elkaar.  We raceden letterlijk van afdeling naar afdeling en gelukkig waren de rijen bij de kassa's maar kort.  Rick merkte ook nog op dat het gunstig was dat ik mijn Europese maten weet.

De kleding, die ik heb gekocht, is nog eens erg leuk ook, dus zelfs als de tas wel aan zou komen was ik er toch erg blij mee.  Zo heb ik dan een paar Duitse dingen in mijn kast hangen straks. 

Het was dus inmiddels al na achten en we hadden nog niet gegeten.  Op de terugweg naar het hotel zagen we het Millennium restaurant.  Rick vooral had wel zin in een Europese pizza en ik vond het ook prima.  We sms'ten Kai, die nog in het hotel was, om erheen te komen.  Saskia lag nog steeds voor Pampus.

Terug in het hotel kon ik het niet nalaten toch de Lufthansa website weer te checken.  Tot mijn grote verbazing en opluchting stond er dat de tas in Muenchen was aangekomen en onderweg naar het hotel was.  Hoera!!

Alleen bleef de receptioniste maar tot middernacht en om half twaalf was de tas er nog niet.  Ik kon echt niet meer wakker blijven en Rick was natuurlijk ook doodmoe.  De receptioniste stelde voor ons kamertelefoonnummer op de voordeur van het hotel te plaatsen, zodat ze ons konden bellen als de tassen arriveerden. 

Rick is in zijn kleren gaan slapen en om kwart voor een ging eindelijk de telefoon.  Voor het grootste gedeelte van de nacht heb ik dus heerlijk kunnen slapen met mijn kussen.  Het zijn hier heerlijke bedden, dus we zijn allemaal goed uitgerust als de wekker om negen uur gaat.

Het ontbijt beneden is erg lekker.  Een zachtgekookt eitjes, roggebrood, kaas en een lekkere sterke bak koffie en ik kan er weer tegenaan.  Alleen Saskia vindt er weinig van haar gading.  Zij eet een Clif reep, die ze mee heeft uit de VS, maar ik hoop morgen naar een supermarkt hier te gaan en wat ontbijtspullen voor haar te kopen.  Ze kan de hele week toch niet op Clif repen leven.

Om tien uur hebben we afgesproken met Angelika.  Haar ken ik al vele jaren virtueel via een Nederlandse emaillijst (en later via Facebook).  Angelika is getrouwd met een Nederlander en woont ook in Nederland, maar komt oorspronkelijk uit Muenchen.  Toevallig is zij hier dit weekend op bezoek bij haar moeder en ze bood heel aardig aan ons rond te leiden in "haar" stad.

Het is alweer berekoud met een snijdende wind, maar de zon schijnt tenminste.  Hoe dik we ook ingepakt zijn, voor onze gezichten en benen moeten het toch ontgelden.  Vooral Saskia heeft het heel koud.

We lopen via de Karls Thor naar Marienplatz.  Daar trotseren we de kou en wachten tien minuten met andere toeristen tot het Rathaus-Glockenspiel begint. Dat is leuk om te zien, maar we zijn blij als het klaar is, zo door en door koud zijn we.

Gelukkig staan we precies voor het Cafe am Marienplatz.  We lopen rillend naar binnen en er is gelukkig nog precies plaats voor vijf personen.  Allemaal bestellen we een warm drankje. 

Dit restaurant zegt ook de geboorteplaats van Wiesswurst te zijn en daar moet Rick er dus natuurlijk een van bestellen.  Angelika legt uit hoe het gegeten dient te worden en ik probeer ook een hapje.  Het is lekker, al ben ik niet zo'n worstenmens.

Weer helemaal opgewarmd (hoewel dat gauw ongedaan wordt gemaakt in de wind) lopen we naar de St. Peterkirche. Dit is de oudste kerk in Muenchen, hoewel het kerkgebouw zelf van na de Tweede Wereldoorlog stamt.  De oude kerk werd in 1945 helaas gebombardeerd.  We gaan er even binnen, maar de mis begint bijna en er mag niet gefotografeerd worden, dus we staan gauw weer buiten.

De volgende stop is de Viktualienmarkt.  Helaas is alles hier op zondag gesloten, maar voor ons is de Meipaal heel bijzonder, dus daar maken we een aantal foto's van.  Inmiddels weer goed verkleumd lopen we naar het Hofbrauhaus.

Daar is het een drukte van jewelste en niet alleen met toeristen.  Veel plaatselijke mensen komen hier ook en hebben een "stammtisch".  Boven die tafels hangen allerlei unieke bordjes.  Ook zit er een traditioneel bandje te spelen.  Mijn opa noemde dat dijenkletsersmuziek, maar het past helemaal in deze omgeving.

Natuurlijk willen Rick en Kai hier een liter pul bier gaan drinken.  We hebben enorm geluk dat er net een tafel vrijkomt, die pas over twee uur "stammtich" zal worden.  Rick en Kai bestellen hun bier en ik neem een halve liter weissbier, lekker, maar wel heel veel!

Kai wil hier ook graag iets eten.  Rick heeft na die weisswurst van eerder nog helemaal geen trek, maar Saskia en ik ook wel.  Angelika zal met haar moeder lunchen.  Er staat natuurlijk bar weinig tot niets op het menu voor Saskia tot we ontdekken dat de Beierse uiensoep niets anders dan uien en kruiden heeft.  Ik vraag maar niet wat voor bouillon het is, want Saskia wil eindelijk ook eens iets eten hier.   Het smaakt erg lekker, is natuurlijk ook heel licht, maar het is iets in de maag.

Na nog wat souvenirs te hebben gekocht, voor mijn eendenverzameling twee plastic "badeendjes" gekleed in Beierse kledij,  Angelika laat ons nog een aantal mooie oude gebouwen zien, waaronder de Residenz, het koninklijk paleis. We lopen over Maximilianstrasse en zien de brede Ludwigstrasse. 

Dan is het alweer tijd voor Angelika om afscheid te nemen.  We bedanken haar hartelijk voor de leuke rondleiding.  Als ik het nog niet wist weet ik nu waarom mensen mijn rondleidingen zo waarderen. 

Gebouwen e.d. "spreken" veel meer als je er wat achtergrond bij verteld krijgt.  Dingen, die ons al waren opgevallen, zoals dat er nauwelijks Duitse vlaggen te zien zijn, worden door Angelika uitgelegd.  Onder Hitler moest er altijd gevlagd worden en daardoor is de vlag uithangen nu alleen iets voor hoogtijdagen.  Het was ook erg leuk om Angelika na zoveel jaren online gecorrespondeerd te hebben nu in levende lijve te hebben gezien.

Wij lopen langzaam terug naar het hotel, onderweg menu's bekijken om uit te vinden of er ergens ook gerechten geschikt voor Saskia zijn.  Zo vinden we ook het favoriete restaurant van Ricks moeder.  Kai denkt het te herkennen van toen hij hier met Ricks vader was.  Rick neemt een foto van het bord om naar zijn vader te sturen om zeker te zijn.  Ik merk aan zijn reacties dat Rick het heel bijzonder zou vinden hier te eten.

In het hotel rusten we even uit en dan pakt Kai zijn boeltje bij elkaar.  Saskia heeft het helemaal gehad met de kou en wil niet mee Kai uitzwaaien.  Met zijn drieen lopen we dus naar het station.  Natuurlijk is in de stad op (Palm)zondag vrijwel alles dicht, maar hier zijn de winkels wel open. 

Bij dit station lopen de sporen op hetzelfde niveau als de straat.  We zien Kai's trein dus al staan.  Voor Rick is het heel bijzonder dat je zomaar het perron op kunt lopen.  Zelfs in onze metrostations moet je eerst een kaartje kopen. 

We nemen afscheid van Kai, die we donderdag weer zullen zien.  Daarna kijken we rond of we nog iets te eten voor Saskia kunnen vinden.  Eerst delen Rick en ik een ham en kaas breze (wij noemen die pretzels), erg lekker. 

Er staat een sushi standje en ik zie daar een paar veganistische rolletjes. Een ervan heeft pinda's en komkommer en de ander mais, paprika en een chilisaus.  Die nemen we mee voor Saskia, al klinken de combinaties wat vreemd. 

Blij eindelijk iets voor Saskia gevonden te hebben lopen we terug naar de kamer.  Daar treffen we Saskia ook opgewonden aan, want ze heeft eindelijk een vegetarisch restaurant binnen loopafstand gevonden dat niet dicht is op zondag. 

Als snack proberen we dan maar de sushi en trekken allebei een zuur gezicht.  Zoals ik al schreef zijn de combinaties wat vreemd, maar ach, wie weet werkt dat juist.  Maar nee, het is werkelijk de verschrikkelijkste sushi, die ik ooit heb gegeten!  Pinda's en mais passen niet in sushi, vinden wij, helaas.

Kijkend naar het menu van Saskia's restaurant zie ik er van alles lekkers op, maar Rick griezelt bij alle tofu.  Vegetarisch eten is nu eenmaal niets voor hem.  Ricks vader heeft ook terugge'emaild dat dat restaurant inderdaad zijn moeders favoriet was.

De restaurants liggen redelijk dicht bij elkaar, dus we besluiten eerst naar dat van Saskia te gaan en daarna naar Ricks.  Ik zal dan wel in beiden iets kleins bestellen, zodat geen van beiden alleen hoeft te eten. 

Zo gezegd, zo gedaan en we lopen door het gezellige oude gedeelte van de stad naar Prinz Myshkin.
Hier zijn heel wat tafels gereserveerd, maar we vinden er nog een open.  Saskia wil graag guacamole en salsa met chips, dus die delen we met zijn drieen.  Ik bestel ook een heel lekker drankje, verse granaatappelsap met prosecco en Rick prosecco met Aperol en jus d'orange.

Saskia neemt een Aziatisch hoofdgerecht met boekweit noedels, interessante paddestoelen (vind ik, want Saskia houdt er niet van), groentes en gerookte tofu.  Ik bestel om haar gezelschap te houden een bowl met linzen en tomatensoep. 

Het zijn beiden enorme porties en we kunnen ze niet op, maar het is erg lekker.  Tot nu toe gaat het Duits spreken me in de restaurants althans prima af.  Het is misschien niet perfect met de die - der - das, maar men verstaat me goed en, bijna belangrijker, ik versta hen ook

Het is nog steeds bijtend koud en vooral de wind wil maar niet gaan liggen, dus rillend lopen we naar Zum Spoekmeyer.  Daar kunnen we plaatsnemen in een typische Beierse "eckbank" (althans we nemen aan dat het Beiers is, in ieder geval Duits).  Zoeen heeft Ricks vader er ook in zijn eetkamer staan, dus Saskia herkent het meteen.

De serveerders en serveersters dragen hier traditionele kledij.  Deze Biergarten bestaat dan ook al sinds 1450 (helaas is dit gebouw niet het originele).  Rick bestelt een Wiener schnitzel en ik een voorafje van gerookte zalm met reiberdatschi, een soort aardappelpannenkoekje.  Ook dit is weer een flinke portie, dus met de soep van het andere restaurant meer dan genoeg voor mijn avondeten.

Rick heeft zijn Gorillapod statiefje mee en wil graag foto's van het verliche Rathaus maken.  Ik heb mijn kleine toestelletje mee en zet dat op nachtfotografie.  Mijn ervaring is dat het daarmee goede foto's maakt.  Het nadeel van zo'n Gorillapod is dat het maar klein is en je het dus ergens op moet zetten.  Rick gaat zelfs op het plein liggen met dat ding tot grote hilariteit van Saskia.

Langzaam nog hier en daar fotograferend lopen we terug naar het hotel.  Wat een leuke stad is Muenchen!  Wel erg jammer dat vandaag uitgerekend alles dicht was, maar ik zie ons hier nog weleens terugkomen met Ricks liefde voor bier, Alpen en Zwitserland.  Morgen gaan we op pad naar Berlijn.

Foto's zijn hier op Facebook te bekijken: klik.  Voor degenen, die ze niet op Facebook kunnen bekijken en ze toch willen zien, email mij even.  Ik heb niet genoeg tijd om ook een dubbel album op Photobucket te zetten, dus als daar genoeg animo voor is zal ik dat als we weer thuis zijn doen.