Katja's bliksembezoek en St. Patrick's Day

Vrijdag

Hoe laat Rick en de meisjes gisteravond thuis zijn gekomen weet ik niet, want ik lag al uren in diepe rust.  Ik sta vanochtend zelfs bij wijze van hoge uitzondering (gedurende de week) eerder op dan Rick!

Net voor ik naar de sportschool vertrek komt Rick ook beneden.  De dames zijn goed aangekomen, maar waren te moe om hem veel over hun avonturen te vertellen.  Het zal dus wel even duren voor die twee boven water komen vandaag.

Voor ik de gewichtenroutine met Sharon en Tom ga doen warm ik even op op de crosstrainer.  Daarna doen we weer de twee keer vijf intensieve oefeningen, 40 secondes en dan 20 secondes rust.  We kennen hem inmiddels uit ons hoofd en binnenkort komt Sharon met een nieuwe.  Ik ben benieuwd.

Na nog een half uur cardio rijd ik huiswaarts.  Daar is het nog steeds helemaal stil, dus ik laat eerst Cosmo maar eens uit.  Nadat ik gedoucht en gekleed ben is het ver na twaalven en vind ik het tijd om Katja te wekken.  Dat gebeurt het beste door lunch of voor haar brunch voor te stellen.   Katja weet al waar ze heen wil: Pho Thang Long.

Katja wekt Kellin en zodra de dames klaar zijn gaan we naar het restaurant.  We delen wat summer rolls, lekkere in rijstpapier gerolde garnalen met groentes en rijstvermicelli.  Katja en ik nemen beiden de vispho en Kellin de kippho.  Meestal neem ik de soep mee naar huis, maar het valt me op dat hij hier in het restaurant nog lekkerder smaakt. 

Natuurlijk krijg ik allerlei verhalen over de cruise te horen.  Ze hebben duidelijk genoten.  Verder bespreken we wat de dames willen doen op hun laatste vakantiemiddag.  Het is prachtig weer en Kellin is nog nooit bij Great Falls geweest.  Lezers van dit blog weten dat ik dol op dat park ben en Katja is dat ook. 

Zodra Cosmo thuis de woorden Great Falls hoort staat hij al bij de deur.  Kellin en Katja vergapen zich onderweg aan de landhuizen waar we langs rijden.  Met mijn nieuwe National Parks pas kunnen we bij de ingang zo doorrijden.  De parkeerplaats is vrij druk voor deze tijd van het jaar, waarschijnlijk omdat het voor veel collegestudenten spring break is.

We lopen eerst richting het adelaarsnest waar de ouders inderdaad op het nest zitten.  Ik laat de meisjes door de zoemlens van mijn fototoestel kijken, want met het blote oog zijn de witte koppen van de vogels moeilijk te zien.  Ik ben ervan overtuigd dat dit een nieuw nest is.  Helaas is het meer verborgen dan het vorige, zodra er bladeren aan de bomen komen zal het niet meer zichtbaar zijn.

We kunnen hier al zien dat er veel water in de rivier zit en dat wordt bij het eerste uitzichtpunt over de watervallen helemaal duidelijk.  Hier ontmoeten de dames ook een paar mannelijke medestudenten, die Cosmo een mooie hond vinden (en er zelf niet slecht uitzien).  Jammer dat ze uit Wisconsin komen, iets te ver weg voor Katja's smaak vertelt ze later.  Het wordt wel een leuk gesprek want ook zij willen naar medical school, net als Kellin en Katja.

 

Veel meer water dan vorige week!

Bij het volgende uitkijkpunt loopt een ongeveer tweejarig meisje met haar ouders.  Zij is helemaal idolaat van Cosmo en roept heel enthousiast iets dat als "Chewbacca" klinkt.  Daar moeten de meisjes enorm om lachen.  De vader vertelt ons echter dat wat zijn dochtertje riep "Sobaka" was, wat Russisch voor "hond" is.  Weer een woord erbij geleerd.

Het meisje blijft idolaat van Cosmo, die de aandacht prima vindt.  Bij het laatste uitkijkpunt staat een familie en de vader heeft een babymeisje in de drager.  Ook die wordt zo enthousiast bij het zien van Cosmo dat ze helemaal gaat dansen op haar vaders buik, zo schattig!  Lachend lopen we terug naar de van.  Cosmo is een harige Don Juan voor kleine meisjes, duidelijk.

Als ik de parkeerplaats afrijd zien we een politieauto staan.  Ik let er niet zo op, want die staan er wel vaker, alleen staat er nu een agent naast met iets in zijn handen.  "Hee!", zegt Katja. "Is hij snelheid aan het meten?"  En jawel, hoor, hij stapt op ons af met de radar in zijn handen.

Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat de snelheidslimiet is hier en ik reed naar mijn gevoel stapvoets.  De agent laat mij zien dat ik 23 mijl per uur reed.  Lijkt mij niet snel en ik vraag dus wat de snelheidslimiet dan is, verwachtend dat het 20 mijl per uur is.  Hij wijst op een bordje achter ons en zegt 10 mijl.  Oeps!

Zo onschuldig mogelijk zeg ik nog dat mijn snelheidsmeter 15 mijl aangaf, maar volgens hem is zijn radar accurater.  Ik geef op en vraag hem wat hij van mij nodig heeft, helemaal verwachtend dat ik een boete zal krijgen.  Dan lacht de agent vriendelijk, zegt dat dit een waarschuwing is en wenst ons verder een fijn weekend.  Oef!!! 

De meisjes zijn er helemaal van onder de indruk.  Volgens mij heb ik weer wat meer respect geboekt bij Katja, want volgens haar was ik een zeer overtuigende actrice.  Ik laat haar maar niet weten dat mijn handen trillen, want ik vind politieagenten in dit land altijd erg intimiderend!   Terugdenkend heb ik nog nooit een boete gekregen, ondanks dat ik een aantal keren ben aangehouden.

Na Cosmo en de meisjes thuisgebracht te hebben ga ik door naar de bank.  Daar bestel ik euro's voor volgende week.  Alleen is de enige persoon daar, die dat kan doen, uitgerekend vandaag vrij.  Gelukkig kan een ander haar tenminste een e-mail sturen, zodat ze ze morgen kan bestellen.  De reis naar Duitsland komt nu heel snel dichtbij!

Met zijn allen gaan we naar Sushi Yoshi om Katja's 23ste verjaardag te vieren.  Saskia moest eigenlijk werken, maar heeft een vervangster gevonden.  Gelukkig staan er ook een heel aantal veganistische gerechten op het menu.

Dit is absoluut ons favoriete Japanse restaurant in Vienna en voor mij in de hele omgeving, want ze hebben exotische gerechten.  Iedereen geniet van het eten en het gezelschap.  Kellin is een leuk spontaan meisje, dus zij past er helemaal bij.  Natuurlijk griezelt iedereen weer bij het zien van mijn bord, maar het mooie kunstwerk smaakt mij weer prima.

Na het eten rijden we naar Zinga!, zodat Saskia haar zus kan laten zien waar zij werkt.  Daar is het flink druk.  Saskia kan als vegan niet meeeten met Katja's verjaardagstaart, dus zij neemt een veganistisch dessert mee.

Thuis halen we die taart dus naar boven.  Het is een chocolade ijstaart van Coldstone.  We zetten er een 2 kaars en drie individuele kaarsjes op.  Met zijn allen zingen we "Happy Birthday" en Katja voelt zich volgens mij ook echt wel jarig.  Een deel van de cruise was haar verjaarscadeau, maar er zijn vanavond, Amerikaanse gewoonte, nog wel een paar leuke verjaarskaarten met kleine cadeaubon voor haar.

Al met al zeker een leuke, een dag te late, verjaardag voor onze oudste.  De dames gaan beneden Life of Pi kijken en wij hangen wat voor de tv, maar zoeken al gauw ons bed op.

Zaterdag

We slapen vanochten lekker uit en het weerbericht volgend verwacht ik met regen en grijsheid op te staan.  Tot mijn verbazing schijnt de zon door de lamellen.  Dat geeft meteen veel meer energie!

Rick en ik gaan naar Starbucks om ontbijt te halen.  We hebben de bestellingen van Katja, Saskia en Kellin mee.   Cosmo weet thuis ook al dat hij zijn weekend halve broodje van mij zal krijgen.

Na het ontbijt gaan de meisjes inpakken en Rick begint aan de tuin voor.  Ik doe een 100-10 routine zonder gespring en ga dan Rick buiten helpen.  Het is veel lekkerder en zonnig weer dan voorspeld, gelukkig.

 

De maples lopen al flink uit

Katja wil graag naar Le Pain Quotidien voor lunch.  Het is grappig hoe zij probeert die naam uit te spreken.  Voor mij is het zo gewoon, maar voor Amerikanen een hele mond vol.  Hoe moeilijk de naam ook is, het restaurant is ook hier een succes en weer druk.

Er komt net een "booth" vrij, een tafel met aan weerszijden een bank.  Ze hebben hier zo'n lekker menu, eigenlijk zou ik iets anders moeten bestellen, maar ik neem weer de pot au feu (kippensoep). Katja neemt mijn andere favoriet, de zalm tartine, Rick een omelet, die er ook erg goed uitziet, en Kellin een hummus tartine.  We smullen allemaal.

Nu breekt het laatste uur van Katja hier aan.  Ik moet toegeven dat ik daar nog altijd moeite mee heb.  Ik weet dat haar leven nu in Christiansburg en Blacksburg is, maar het is zo ver weg!  Ik wil gewoon "even" langs kunnen gaan, maar daarvoor is het net te ver.

De meisjes hebben hun was gedaan, want de wasmachine in hun huis werkt niet.  Als dat allemaal klaar is laden we de auto in.  Zorro gaat in zijn reiskooi en dan zijn ze klaar om weg te rijden.  Hoogstwaarschijnlijk is de volgende keer dat we Katja zien bij haar graduation half mei.  Gelukkig hebben we tussendoor heel veel contact online.

Met toch een beetje een leeg gevoel, lees ik buiten op de stoep mijn boek uit.  Saskia is naar haar werk en Rick werkt aan de tuin.  Ik zou hem helpen, maar mijn linkerknie speelt me nog steeds parten, reden ook dat ik vandaag niet heb gesport.

Net als mijn boek uit is, wordt het opeens heel donker en hoor ik de eerste druppels vallen.  Dat mag nu wel want we hebben onverwachts uren van lekker lenteweer mogen genieten.

Rick stelt voor naar Lost Dog Cafe te gaan voor het avondeten.  Dat is een gezellig restaurant en bierwinkel.  We beginnen met een van hun tapbiertjes, ik doe vandaag eens mee.  Rick heeft zin in knoflookbrood en ik eet er een paar hapjes van mee, maar ik ben er niet dol op.

De pizza's zijn wel heel lekker.  Ik bestel de tomaat met feta pizza.  Die heeft ook rozemarijn en pijnboompitten.  Het smaakt me zeker goed.  Zoals gewoonlijk eet ik alleen wat op het deeg ligt.  Dat vindt iedereen altijd heel grappig, want er ligt na afloop natuurlijk gewoon een "naakte" pizza op mijn bord.

Precies als wij thuiskomen komen Saskia en haar (zoals zij ze gekscherend noemt) "boyfriends" ook aanrijden.  Zij gaan beneden een film kijken.  Ik vind het leuk dat ze ons huis opzoeken en ga dat over iets meer dan een jaar zeker missen. 

Zondag

Midden in de nacht word ik wakker door een harde piep.  De batterij van een van onze rookmelders moet vervangen worden.  Waarom die dingen altijd in het holst van de nacht gaan piepen is me een raadsel!  Hij piept ook maar af en toe, maar telkens juist als ik weer bijna in slaap ben.

Pas tegen zevenen val ik weer in een diepe slaap en droom vreemd over een basketbalwedstrijd.  Met schrik word ik om tien uur wakker.  Rick en Saskia zijn beiden al (lang?) op.

Rick stelt voor om naar Panera te gaan, want daar heeft hij nog nooit ontbeten.  Ik vind het prima, want zij hebben lekkere koffie.  We bestellen beiden een "power sandwich", meergranen brood met ham, kaas en ei.  We eten het in het restaurant op, het is er gezellig met allerlei in het groen geklede mensen vanwege St. Patrick's Day. Wij hebben heel stout niets groens aan, gelukkig knijpt niemand ons, want dat mag op deze Ierse feestdag.

Het is koud en grijs, maar voorlopig droog weer dus Rick gaat door met werken in de tuin.  Mijn knie voelt wel ietsje beter, maar ik dwing mezelf toch tot nog een rustdag.  Ik doe weer de 100-10 routine zonder gespring en laat het daar voor vandaag bij.  Hopelijk kan ik er morgen weer tegenaan.

Rond het middaguur vallen er opeens witte vlokken uit de lucht.  Nee, toch?  Jawel, sneeuw, hoogst ongewoon na half maart.  Het enige positieve wat ik aan deze late kou kan vinden is dat de kersenbloesems in Washington er hopelijk later door in bloei zullen staan.  Op het moment is de voorspelling van het hoogtepunt voor volgende week, precies als wij er dus niet zijn.

Dit weer en de slechte nacht maken me slaperig, dus ik doe iets wat ik mezelf maar zelden toelaat, een middagslaapje!  Gelukkig heeft Rick inmiddels uitgevonden dat de koolmonoxide detector de boosdoener van het gepiep was en de batterij erin vervangen.  Cosmo werd ook helemaal onrustig van die luide piep, maar natuurlijk wel goed dat er zo'n waarschuwingssysteem is.

Meike en Cosmo vergezellen me naar boven en het ligt lekker met die warme dierenlijfjes tegen me aan.  Slapen doe ik door het luide gespin van Meike niet, maar na een half uurtje ben ik voldoende uitgerust.

Het is vandaag 17 maart en dus St. Patrick's Day.  Nu heb ik geen druppel Iers bloed  in mij, maar Rick en de kinderen via Ricks moeder wel.  Haar meisjesnaam was Riley en daar komt ook het rode haar van Rick, Kai en Saskia vandaan.

Andere jaren hadden Niall en Serena een feestje, maar daar hadden ze dit jaar geen zin in.  Rick en ik willen het toch altijd wel met wat Iers eten vieren, dus hebben een reservering gemaakt bij de Old Brogue.

Op de heenweg stoppen we even bij Barnes and Noble om kaarten en gidsen voor Duitsland te kopen.  We vinden een paar leuke gidsen en een Map Easy kaart van het land.   Het zal nog een uitdaging worden veganistische restaurants, of althans restaurants, die ook veganistisch eten serveren, te vinden voor Saskia.  Daar heb ik wel een beetje een hard hoofd in, maar we zullen zien.

Bij het Old Brogue restaurant zien we dat het van buiten al heel leuk versierd is.  Er zijn ook allerlei mensen in groene kledij buiten.  We zijn wat vroeg, dus nemen eerst een biertje in de pub.  Daarna krijgen we onze tafels toegewezen.  Wij zitten lekker dichtbij de Ierse zangers, die ons vanavond gaan bezighouden.

Het menu is prix fixe, maar mijn favorieten staan erop.  Ik begin met gerookte zalm op een aardappelpannenkoekje, waarvan Rick ook wat probeert.  Hij heeft de banger rolls, een soort saucijzenbroodjes.  Daarvan proef ik een paar stukjes.  Het smaakt allemaal even goed!

Intussen zingen de speciaal uit Ierland overgevlogen zangers leuke traditionele liedjes.  Sommige kennen we, anderen niet.  De sfeer zit er al gauw in, want de aanwezigen worden aangemoedigd mee te zingen.  Hoe serieus de Ieren hun St. Patrick's Day nemen zie ik als ik het toilet bezoek.  Het water daarin is zelfs groen!

Als hoofdgerecht kies ik de zalm en spinazie "en croute", dus in bladerdeeg.  Die is werkelijk heerlijk.  Rick neemt de beef bourguignon, niet echt Iers, maar het ziet er ook erg lekker uit.  Verder staat shepherd's pie, fish and chips en Guinness stew op het menu.  En natuurlijk ook corned beef met kool, een Amerikaans Iers gerecht wat in Ierland niet bekend is, grappig genoeg.

Als de band pauze neemt, neem ik de gelegenheid waar mijn favoriete en heel bekende Ierse liedje aan te vragen: Cockles and Mussels.  Onder het genot van dessert en Ierse koffie (voor Rick een gewone capuccino) zingen we allemaal luidkeels mee met dat liedje. 

Wij rekenen af en verwachten inmiddels al sneeuw buiten, moesten we het weerbericht geloven.  Het is wel koud, maar droog.  Het zal me benieuwen of er vannacht wat gaat vallen.  Het was in ieder geval echt een leuke manier om St. Patrick's Day te vieren en ik heb de liedjes nu nog in mijn hoofd!