Op weg naar Duitsland

Vrijdag

Nou, ik moet vaker ijskoude rondleidingen gaan doen, want ik heb in tijden niet zo lekker geslapen!  Saskia en Rick klagen over Flapjacks nachtelijke escapades, maar daar heb ik niets van gemerkt.  Pas om vijf over zeven word ik wakker.

Rick blijft vanochtend thuis werken en Saskia gaat niet naar school.  Op deze laatste dag voor de Paasvakantie is de helft van de leerlingen er toch niet, dus er wordt niets bijzonders gedaan op school.  Saskia heeft gisteravond afscheid genomen van Lawrence, die naar Californie ging, dus moet nog helemaal inpakken voor onze reis.

Sharon sms-te me gisteravond al dat Tom en zij de gewoonlijke gewichten routine niet zouden.  Zij is jarig vandaag en Tom voelt zich niet lekker door de pollen.  Ik vind het wel prima, want dan doe ik gewoon mijn eigen ding. 

Na het ontbijt doe ik eerst de 100-10 routine, die ik me voorneem ook in Duitsland regelmatig te doen.  Daarna rijd ik naar de sportschool voor een uur cardio.  Intussen brengt Rick Cosmo naar de kennel waar hij ook gelijk zijn jaarlijkse prikken krijgt.  Dat gebeurde kennelijk meteen, want op mijn terugweg belt de dierenarts al dat Cosmo kerngezond is.  Dacht ik al, maar toch goed om te weten.

Voor de lunch wil Rick graag naar Glory Days.  Daar geven ze vandaag bij de aankoop van een Palm biertje een gratis Palm glas weg.  Ik ga graag mee, want zo gaat de tijd voor we naar het vliegveld gaan snel voorbij.  We zijn beiden al helemaal ingepakt en Saskia ook.

We bestellen beiden de gegrilde vistaco's en om Rick aan twee glazen te helpen bestel ik ook een Palm biertje.  Ik ben meestal niet zo'n bierdrinkster, maar ik vind deze wel lekker. 

De vertegenwoordiger van Palm in deze omgeving komt ook even buurten en vertelt dat ze steeds meer Belgisch bier verkopen.  Ik geloof het graag, want Stella Artois bijvoorbeeld heeft Heineken vrijwel overal van de tap verdrongen.  Nu ik erover nadenk zie ik eigenlijk nog maar heel weinig Nederlands tapbier hier.  Vroeger was dat vrijwel het enige buitenlandse bier dat je hier zag.

Keurig om drie uur komt de taxi voorrijden.  Het is geen grote auto, dus het vergt wat proppen om alle tassen erin te krijgen.  Gelukkig past het en zo'n 3,5 uur voor ons vertrek komen we bij Dulles Airport aan.

We wilden zo vroeg hier zijn omdat we grote menigtes verwachtten vanwege spring break, die dus vandaag begon.  Dat hebben we goed gedacht, want het is een chaos en enorm druk. We sluiten aan in de rij voor internationale vluchten en die gaat toch wel lekker snel.  De meeste mensen zijn er voor binnenlandse vluchten.

Vanwege Ricks en mijn Premier status bij United mogen we bij de veiligheidscontrole ook bij de snelle rij aansluiten.  Dan nog even de "people mover" in naar de D gates en onze gate is ook nog eens de eerste.  We hebben dus meer dan twee uur voor we aan boord kunnen gaan.

Saskia gaat bij de gate zitten lezen en op onze spullen passen.  Rick en ik gaan iets drinken aan de bar bij Moe's.  We bestellen ook maar even een snack.  Een garnalencocktail voor mij en hamburger sliders voor Rick.  Het eten aan boord zal, ondanks dat ik een Kosher maal heb besteld, waarschijnlijk niet super zijn.

Om kwart over zes is het dan eindelijk tijd om aan boord te gaan.  Ik heb mijn Snuggie en speciale kussentje mee, dus hoop tenminste te kunnen doezelen.  We moeten overstappen in Manchester en zullen daar om zes uur morgenochtend aankomen, voor ons gevoel dus twee uur 's nachts.  Ik hoop dat mijn Jetzone tabletten weer gaan helpen!!

Zaterdag

De nachtvlucht is prima verlopen.  We zaten in Economy Plus dus met extra beenruimte.  Saskia kreeg een vegetarische maaltijd, terwijl ik een veganistische had besteld.  Wel vervelend, want hier zat kaas in die ze niet wilde eten.  Gelukkig had ze ook wat snacks van thuis meegenomen.

Voor mezelf had ik een kosher maaltijd besteld.  Ik heb regelmatig gelezen dat het gewoon vliegtuigeten meerdere malen wordt verwarmd en goeggehouden, maar de speciale maaltijden worden apart bereid en zijn daardoor verser.  Ik vond in ieder geval mijn kipfilet in tomatensaus met een brownie er veel lekkerder uitzien dan Ricks "gewone" pasta maaltijd.

Zodra het eten geserveerd en opgehaald was heb ik me met Snuggie en kussentje geinstalleerd en zoveel mogelijk gedoezeld.  Ondertussen nam ik om de twee uur een Jetzone pilletje.  Ik zweer bij dat middeltje!  Raad het iedereen aan, want ik ben serieus de enige van ons drieen, die absoluut geen last van jet lag heeft.

Na een uur of drie gaat het licht weer aan.  Het is ochtend boven Ierland en ik krijg mijn kosher ontbijt geserveerd.  Dat stelt niet veel voor, een bakje sinaasappelsap en een bagel met Philadelphia cream cheese.  Ook de ontbijten van de anderen zien er niet erg smakelijk uit, maar ach, voor ons gevoel is het een uur 's nachts, dus veel trek hebben we toch niet.

Ongeveer 25 minuten achter op het schema landen we in Manchester.  We hoeven hier niet door de douane, omdat we overstappen, maar wel met een bus naar een andere terminal.  Daar moeten we ook weer door de veiligheidscontrole, die langer duurt dan verwacht met maar twee mensen voor ons.  De tijd tikt weer lekker door en we moeten flink aanpoten om op tijd voor onze vlucht naar Muenchen te zijn.

Jammer, want Manchester blijkt best een leuk vliegveld te zijn met veel winkeltjes.  Rick vooral had wel wat Engelse lekkernijen willen inslaan.  Achteraf gezien had dat ook best gekund, ware het niet dat we in het vliegtuig moesten wachten tot de laatste bagage (maar kennelijk niet mijn tas, zo blijkt later) wordt ingeladen en de vleugels ontijsd worden.

Tijdens deze Lufthansa vlucht zitten we niet bij elkaar, vreemd genoeg. Ik heb een raamplaats in de exit rij en mag daarom geen bagage aan mijn voeten hebben.  Geeft niet, het is maar twee uur, dus ik haal mijn Kindle en een tijdschrift eruit om in te lezen. 

We krijgen een lekkere warme wrap met ei en tomaat als ontbijt waar United nog een voorbeeld aan kan nemen.   Ook komen de flight attendants in die anderhalf uur maar liefst drie keer met drankjes langs.  Ik probeer nog wat te doezelen, maar ben eigenlijk klaarwakker en lees dus lekker.

Ongeveer een half uur te laat landen we in Muenchen.  Heel wat mensen missen daardoor hun aansluitingen en een aantal moeten nu tot morgen wachten op de volgende vlucht.  Dan baal je wel!

Nou, balen doe ik ook als na een snelle paspoortcontrole Rick en Saskia's tassen wel tevoorschijn komen, maar die van mij niet.  Daar zit wel mijn geliefde kussen in, het enige waardoor ik vrijwel pijnloos kan slapen.  Er zit niets anders op dan het vermist te melden. 

Een meisje die ook in ons vliegtuig uit Washington zat heeft haar tas ook niet.  Dat stemt me enigszins gerust dat ze gewoon in Manchester zijn achtergebleven.  Garantie dat ze met een van de twee andere vluchten vandaag mee gaan komen krijgen we echter absoluut niet. We krijgen een nood toilettas en de mededeling dat we online kunnen kijken of er wat aan de situatie veranderd is.

Hopend dat de tas (of eigenlijk tassen, want een tas met schoenen mist ook) vandaag toch nog bezorgd zal worden lopen we naar Sixt om onze huurauto op te halen.  Die balie kan niet gemist worden want hij is helemaal oranje verlicht.  Rick krijgt de sleutels voor prachtige Audi met alles erop en eraan, inclusief navigatiesysteem.

Alleen is dat navigatiesysteem in het Duits ingesteld en wij vinden niet hoe we de taal kunnen veranderen.  Gelukkig heeft Rick ook Kai's Garmin mee, dus die gebruiken we dan toch maar.  Bij de uitgang van de garage zien we een machine waar je een kaartje in moet doen om naar buiten te kunnen rijden.  Alleen hebben wij zo'n kaartje helemaal niet gekregen.

Rick loopt dus maar terug naar Sixt en inderdaad, oeps, die waren ze hem vergeten te geven.  Toch ook wel goed dat hij terugging, want nu heeft hij ook de gebruiksaanwijzing van de navigatie.  Binnen de kortste keren is die in het Engels en gebruiken we die toch maar.

Naar Muenchen is het ongeveer 40 kilometer rijden.  Na een enkele keer verkeerd gereden te zijn vinden we ons hotel, het Belle Blue Zentrum.  Alleen zien we niet waar hun parkeergelegenheid is.  Rick gaat dus rondjes rijden terwijl ik dat ga vragen.  De parkeerplaats blijkt met enorme deur afgesloten te zijn, die alleen van binnen te openen zijn. 

Ik sms Rick en die maneuvreert de toch wel erg grote Audi op het nauwe parkeerplaatsje.  Dat wordt interessant om er weer uit te komen!  We checken in en krijgen twee tweepersoonskamers op de tweede verdieping.  Het zijn nette, blauw geschilderde kamers met een queen bed. 

Net als we onze spullen boven hebben gebracht belt Kai dat hij op het station staat.  Ik geef hem aanwijzingen naar het hotel wat maar een paar minuten lopen daarvandaan ligt. Het is superleuk hem weer te zien!

Saskia is doodmoe, want zij heeft zelfs niet geprobeerd te slapen in het vliegtuig.  Zij gaat dus rusten, maar Rick, Kai en ik hebben trek.  We gaan op zoek naar een Cafe wat ik op Yelp heb gevonden, maar in werkelijkheid onmogelijk te vinden is.

Dan zien we het Altmunchner Gesellenhaus met een typisch Beyers menu en kiezen dat dan maar.  Daar krijgen we geen spijt van.  De mannen eten een heerlijk bord met allerlei plaatselijke worsten en zuurkool.  Ik bestel de maatjesharing met appelroom, ook erg lekker. 

Intussen is het buiten zachtjes begonnen met sneeuwen.  Het is ook hier berekoud met een harde wind.  Ik ben dolblij dat ik wel een winterjack mee het vliegtuig in genomen heb, anders zou ik niet eens buiten kunnen lopen. 

Terug in het hotel bel ik Lufthansa nog maar eens, maar er is geen nieuws en degene met wie ik spreek klinkt zeer ontmoedigend.  Ik ga dus maar bedenken hoe ik kan gaan slapen zonder mijn kussen.  Ook vertelt ze dat ik tot 1250 euro aan vervangende spullen mag kopen.  Goed om te weten, maar dat wil ik helemaal niet.  Enfin, ik ga maar heel hard hopen dat de tas vandaag of morgen tevoorschijn komt!

Nadat Rick en Saskia wat bijgeslapen zijn, gaan we nu op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Duimen jullie allemaal even heel hard dat die tas voor maandagochtend present is?  Zonder gaat dit voor mij toch een veel minder fijne vakantie worden, helaas.