Rijden naar Berlijn

Vannacht heb ik minder goed geslapen en ben dan ook om kwart over acht klaar wakker.  Een blik uit het raam laat zien dat het een beetje gesneeuwd heeft.  In de verwachting voor thuis in Vienna zat ook sneeuw, dus nieuwsgierig kijk ik naar de webcam foto op mijn blog.  Die laat een hele witte wereld zien!  Ongekend voor 25 maart, ik kan me niet heugen dat het zo laat in ons gebied nog gesneeuwd heeft dat het bleef liggen.

 

Bewijs via onze webcam

Na twee “100-10” routines achtereen gedaan te hebben, neem ik mijn douche.  Saskia is al klaar en Rick pakt intussen in.  Na het ontbijt vertrekt hij naar Vodafone om werkende SIM kaarten te kopen, T-Mobile hier wil alleen Duitse creditkaarten aannemen en die hebben we natuurlijk niet.

Terwijl Rick op pad is laad ik de bagage in de auto en regel de check out.  Ik moet zeggen dat we enorm te spreken zijn over Belle Blue Zentrum.  Het ligt centraal, is schoon, het internet werkt goed en het ontbijt was ook zeer smakelijk (en met 7 euro per persoon ook zeer redelijk). 

Rick komt blij weer terug want de SIMs werken.  We geven de sleutels terug aan de aardige receptionist en nemen afscheid.  Muenchen was in ieder geval een heel leuk bezoek, hier hoop ik nog eens terug te komen.

We zetten het adres van het hotel in Berlijn in de GPS en dat is zo’n 580 kilometer rijden.  Het wordt even maneuvreren door Rick om de auto uit de nauwe parkeerplaats te draaien, maar uiteindelijk gaat dat toch makkelijker dan gedacht.

Muenchen uitkomen is ook wat moeizaam, maar dan draaien we de A 9 op en kunnen er kilometers gevreten worden.  Rick moet wel duidelijk aan het verkeer wennen.  De ene keer staat er ook als snelheidslimiet 100 km/u, tweehonderd meter verder (of althans zo lijkt het) is het weer 80 of 120.  Pas als we ver uit Muenchen zijn voelt Rick zich veilig genoeg (lees: geen angst voor een boete meer) om 130-140 te rijden.

De Duitsers hebben langs de autobahns om de zoveel tijd bruin met witte borden met bezienswaardigheden geplaatst.  Grappig genoeg zijn de borden met bezienswaardigheden in de VS ook bruin met witte letter, alleen zijn het hier plaatjes. 

We rijden langs van alles interessants, maar doen dit keer Duitsland op zijn Amerikaans.  We hebben helaas geen tijd om ergens echt te stoppen.  Met maar acht nachten moesten we keuzes maken.

Bij Ingolstadt begint het ligt te sneeuwen en dat blijkt heel vervelend door de zoutspray.  Onze prachtige Audi met alles erop en eraan blijkt een elementair onderdeel minder goed te hebben: ruitenwissers.  Regelmatig heeft Rick echt moeite de voorruit schoon te krijgen. 

Zoals ik had gehoopt zijn we precies met lunchtijd in Nuernberg.  Saskia heeft op haar telefoon gezocht naar een restaurant daar en dat werd Auguste.  Het is een burgerrestaurant, maar heeft ook een aantal vegan opties.

Het blijkt een populair tentje te zijn en zonder reserving resteert ons nog een bar-achtige tafel met zeer ongemakkelijke krukken.  Maar ach, het is lunch, dus lang hoeven we er niet op te zitten. 

De bediening, volgens ons de eigenaars, is wel heel vriendelijk en met een mengelmoesje van Duits en Engels (ik verstond bij binnenkomst "anrufen" even niet, dus dat was meteen reden over te stappen op Engels,  hoewel dat van hun net zo slecht is als mijn Duits) komen we er wel.

Het is een interessant menu dat is zeker.  Rick neemt de Kahuna burger, een dubbele burger met van alles erop en eraan.  Saskia de vegan optie van de advocado burger, die er ook erg lekker uitziet.  Ik probeer eens een vlees dat ik nog nooit heb gegeten: kangeroe.  Het is vrijwel vetloos vlees en erg lekker, maar als iemand me gezegd had dat het struisvogel of bison was had ik het zo ook geloofd.

Eigenlijk vind ik het zo jammer dat we in Nuernberg niet langer kunnen rondkijken!  Ik haal Rick nog wel over door de "Altstadt" te rijden en hij is het met me eens dat deze stad eigenlijk een veel langer bezoek verdient. 

Maar ja, wij hebben onze zinnen op Berlijn gezet, want daar zien we ons niet nog eens terugkeren. Doorrijden wordt het dus.  Gelukkig is het inmiddels droog en na een korte stop in Muenchburg voor wat drankjes zien we zelfs de zon doorkomen.

Hoe verder we naar het oosten rijden, hoe zonniger het wordt,  Het landschap is wat heuvelachtig met veel dennenbossen.  We zien zelfs een drietal herten op een vlakte staan.  Rick is nu zo gewend aan de autobahn dat hij zelfs af en toe 190 rijdt.  Hij is duidelijk in zijn element!

Wat ons enorm opvalt onderweg zijn de hele velden met zonnepanelen en heel veel enorme windmolens overal.  Niet dat die in de VS niet voorkomen, maar met zulke regelmaat toch zeker niet. 

Op een gegeven moment rijden we over de "Eenheidsbrug tussen west en oost" Thueringen binnen en dan realiseer ik me dat ik nu in Oost-Duitsland ben.  Toen ik nog in Europa woonde lag dit achter het IJzeren Gordijn.  Het geeft toch een bijzonder gevoel, al is de wereld na de val van de Berlijnse Muur al 24 jaar verder.

Een uur of wat later komen we langs Wittenburg.  Waar komt me die naam bekend van voor?  Ik denk aan Martin Luther (en zeg tegen Rick "Martin Luther King", want die naam heb ik veel vaker in mijn mond).  Inderdaad is dit waar hij zijn Protestantse gedachten ophing (ben vergeten hoe die heetten).  Rick heeft er hoegenaamd geen interesse in en dus karren we lustig door.

Postdam laat ik echter niet zomaar voorbijrijden.  Ik wil tenminste een paleis zien daar.  Dat wordt een beetje een gevloek en gezucht tussen Rick en mij, want hij is moe en de GPS leidt ons verkeerd.  Uiteindelijk komen we toch bij het Nieuwe Paleis uit en dat is toch ook wel mooi genoeg voor Rick om uit te stappen en te fotograferen.

Ook dit doen we weer op zijn Amerikaans, want natuurlijk is hier veel meer moois te zien en doen.  Saskia laat echter duidelijk tekenen van verveling merken, ook al omdat het sms-en via Vodafone opeens niet meer lukt.  Ik laat haar op mijn telefoon sms-en met Lawrence, maar dat kost 50 cent per sms, dus ik zet een limiet van tien.  Tenminste heeft ze weer contact met hem gehad.

 

Het is al donker als we Berlijn binnenrijden en we hebben hard diesel nodig.  Rick tankt bij een Aral bij en intussen bedenken we waar te eten.  Saskia heeft haar oog op een veganistisch pizza restaurant hier, maar dan blijkt wel hoe groot Berlijn is.  Dat restaurant is vijftien kilometer verderop in een voorstad. 

Toch besluiten we vanavond te gaan.  We zijn toch onderweg.  Na wat omzwervingen komen we eindelijk op de bestemming aan, alleen is daar geen restaurant te zien.  Het is een beetje louche woonwijk met kleine winkeltjes.  Uiteindelijk vinden we het restaurant, maar het is hermetisch (met tralies) afgesloten en duidelijk op maandag niet open.

Kijkend naar de buurt vindt Saskia dat geloof ik toch niet zo erg en protesteert ook niet als wij zeggen daar niet weer heen te willen rijden (het is 10 kilometer weg van ons hotel).  Net na achten komen we eindelijk bij het hotel, Tryp Mitte, aan.

We checken in en Saskia en ik brengen onze bagage naar boven.  Rick parkeert de auto en komt met zijn bagage ook hierheen.  We frissen ons even op en hebben al gezien dat er beneden in het restaurant mogelijkheden voor Saskia zijn om mee te eten. 

Druk is het er zeker niet dus we kiezen gewoon een tafeltje.  Genoeg op het menu dat Rick en ik lekker vinden.  Saskia en ik nemen beiden de tomatenconsomme, zij zonder de ricotta gnocchi erin.  Het is vreemd een heldere soep echt van tomaat getrokken, maar smaakt lekker en fris.

We hebben aan de serveerster uitgelegd dat Saskia veganistisch eet en volgens mij toch echt duidelijk gemaakt dat ze daardoor ook geen kaas eet.  Haar spaghetti wordt daar echter toch mee geserveerd.  Als Rick dat opmerkt grijpt de serveerster het bord roepend dat niemand haar verteld heeft dat er geen kaas op mocht (op het menu stond kaas ook niet als ingredient vermeld). 

Rick is er helemaal beduusd van.  Hij heeft nog nooit meegemaakt dat een serveerder boos werd om een in zijn ogen zeer redelijke opmerking.  De serveerster trekt verder haar handen van ons af en laat haar collega de rekening brengen.  Mijn biefstuk tartaar was overigens wel erg lekker.

Boven computeren we nog even en gaan dan slapen. Morgen hebben we een volle dag Berlijn voor de boeg.

Foto's staan hier.