Een lekker lenteachtig weekend

Zaterdag

Een van mijn favoriete uitspraken uit de film Aladdin is de uitspraak van de Genie: "Ten thousand years will give you such a crick in the neck!".  Vandaag geldt die uitspraak ook voor mij, al heb ik geen tienduizend jaar in een lamp gezeten.  Mijn nek zit helemaal vast en ik kan nauwelijks naar rechts kijken.

Na het ontbijt ga ik dan ook gauw naar de sportschool, hopend dat cardio met arm oefeningen mijn nek wat zal helpen.  Helaas is dat niet het geval, maar ik maak een uur vol en dat is weer genoeg.  Rick is intussen hard bezig zijn jalapeno's en andere pepers te planten.

Saskia vraagt of we voor haar lunch en andere spullen kunnen halen bij Whole Foods.  Daar halen wij dan ook maar gelijk onze lunch en nog van alles lekkers.  Voor mezelf maak ik een meergranen sandwich met wortel, komkommer, champignons, ham en dijon mosterd.  Dat brood vind ik heerlijk met allerlei zaden en de rest is ook erg lekker.

 

Flapjack heeft nog een doel voor de Whole Foods tassen

Rick gaat na de lunch nog even verder met zaden planten in de tuin.  Hij hoopt ook grote pompoenen te cultiveren en nog meer.  Ik heb er niet veel fiducie in, want de afgelopen jaren zijn die experimenten niet gelukt.  Maar wie weet, ik wil hem in ieder geval niet ontmoedigen.

Halverwege de middag nemen we Cosmo mee voor een wandeling bij het Iwo Jima Memorial en Netherlands Carillon.  Althans we denken er met behulp van de GPS zo te komen, maar Rick vertrouwt haar (de stem is vrouwelijk) instructies niet, want wij rijden vlak langs het monument en denken de ingang voorbij te zijn gereden.

Een werkelijk zeer frustrerende serie van verschillende verkeerde afslagen en niet goed luisteren naar de GPS zorgt ervoor dat we onderweg prachtige uitzichten op de stad en o.a. het Airforce Memorial en Pentagon hebben, maar de ingang naar de parkeerplaats van het Iwo Jima Memorial telkens voorbij rijden.  Ik heb Rick zelden zo horen schelden op de wegbewijzering hier, maar eerlijk is eerlijk hij was zelf ook wat eigenwijs.

Eindelijk rijden we dan de parkeerplaats op en parkeren met gemak de auto.  Er komen hier bussen met toeristen, sommigen zelfs onder politiebegeleiding.  We vragen ons af wie er in die bussen zitten.  Die komen echter vooral voor het Iwo Jimo Memorial.  Bij het Nederlandse carillon lopen en zitten vooral mensen uit de buurt zo te zien.

Wij lopen erheen en de tulpenvelden staan er prachtig bij.  Hier heb je ook goed uitzicht over de stad en vooral de Mall.  Ik neem dus de nodige foto's met tulpen met het Lincoln Memorial, Washington Monument (in de steigers) en Capitool in de verte.  Rick heeft het koud, want geen jas aan en een koele wind waait.  Hij blijft dus lekker in de zon wachten met Cosmo.

Vlak naast het Nederlandse Carillon (wij horen het ook spelen, best mooi, maar de stellage waarin de bellen hangen vinden wij niet aantrekkelijk) begint Arlington National Cemetery.  We lopen er even binnen om de graven met de bloeiende dogwoods en kersenbloesems te fotograferen. 

Na nog wat laatste foto's met de tulpen en Rick en Cosmo bij een van de twee leeuwen, die bij het Carillon liggen, zijn we hier klaar.  De rit naar huis verloopt gelukkig een stuk makkelijker dan de heenrit!

Voor het avondeten besluiten we naar Alegria te gaan.  Het is een heel stuk koeler dan gisteren met een graad of 16, maar hee, in Europa is dat terrasjesweer, toch?  Wij vragen dus een tafeltje buiten, met een jasje aan is het goed te doen.  We zijn ook niet de enigen, die buiten zitten.

De eigenaar, Patrick, komt even een praatje maken. Hij kent mij van Anytime Fitness, de sportschool.  Even later zien we onze buren Jeanne en Ross ook aankomen met hun mooie Jeep uit de jaren vijftig.  Zij gaan bij Bazin's, het restaurant naast het onze, eten.  En niet veel komen Mary Ellen en Phil ook om bij Alegria te eten.  Alleen vinden zij het te koud buiten en gaan binnen aan de bar zitten.  Grappig dat zoveel bekenden hier ook komen.

We krijgen zoals bij vrijwel ieder Mexicaans restaurant hier eerst een gratis bakje tortilla chips met twee verschillende salsa's.  Daar probeer ik niet te veel van te eten.  Liever deel ik met Rick het voorafje van drie kleine taco's.  Ik neem degene met gegrilde vis en Rick de andere twee ook met vis en met varkensvlees.  In die paar happen hebben ze het klaargespeeld heel wat smaak te verwerken!

Dat laatste geldt ook voor mijn hoofdgerecht, de gegrilde zwaardvis met groentecouscous.  Het wordt leuk gepresenteerd en smaakt ook fantastisch.  Ook Ricks fajita's zien er goed uit.  De porties zijn ook niet gigantisch wat ik altijd prettig vind.

Thuis doe ik zakken ijs op mijn stijve nek, die goed helpen.  Voor het slapen gaan smeer ik er Mineral Ice op en hopelijk is het dan morgen wat beter.

Zondag

Mijn nek is gelukkig ietsje beter, ik kan tenminste weer zonder al te veel pijn over mijn schouder kijken.  Vanavond nog meer ijs en Mineral Ice, want dat heeft duidelijk geholpen.

Rick haalt ons Starbucks ontbijt, terwijl ik nog wat langer uitslaap.  Het is opeens een heel stuk koeler met temperaturen maar net boven het vriespunt.  Moeder Natuur laat duidelijk blijken dat het nog maar april is.  Gelukkig schijnt er wel een stralende zon.

Ricks nieuwe hobby is de tuin en hij gaat daar weer in werken.  Ik begeef me na een aantal emails over rondleidingen te hebben beantwoord maar weer eens naar Anytime Fitness.  Ik heb weer een heel leuk en spannend boek, dit keer van Camilla Chafer.  Ik kan het nauwelijks wegleggen.

Na de lunch ga ik dan ook in het zonnetje voor het huis zitten lezen.  De buren zijn ook allemaal buiten en ik klets bij met beide naaste buren.  Vooral Wendy rechts van ons heb ik al een tijd niet gesproken en voor we het weten is er een uur voorbij en moet zij zich naar een afspraak haasten. 

Wij hebben het gelukkig heel goed getroffen met al onze buren in de straat en kunnen het met iedereen heel goed vinden.  We lopen de deur misschien niet bij elkaar plat, maar ik weet dat we indien nodig altijd op hun kunnen rekenen.

 

Flapjack op zijn uitkijkpost

Met tegenzin ga ik naar binnen als het tegen vijven te koel wordt om buiten te zitten.  Gisteren hebben we ingredienten voor een barbecue maaltijd ingeslagen.  Zelfs Saskia eet gezellig mee wat een stuk makkelijker is nu ze vegetarisch eet. 

We hebben alle drie iets anders van de barbecue.  Rick een enorme t-bone steak, ik een tonijn "biefstuk" en Saskia een vegetarische burger.  Daarbij roostert Rick voor het eerst wortels en natuurlijk de altijd aanwezige "corn on the cub" (gegrilde maiskolven).  Ik maak ook nog een frisse komkommersalade gemarineerd in azijn en zout en we hebben een zeer smakelijke maaltijd.

 

Ricks biefstuk

Helaas is het te koel om buiten te eten, maar binnen is het ook gezellig.  Na het eten is het tijd voor een nieuwe aflevering van Once Upon Time.   Het wordt een leuke afsluiting van het weekend.

PS.  Cosmo hoest nog steeds wat, maar het wordt iedere dag iets minder, gelukkig

Foto's van gisteren staan hier.