Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, april 25, 2013

RIverwalk en de missies

Vannacht heb ik heerlijk geslapen en omdat het hier een uur vroeger is dan thuis sta ik om half negen uitgerust op.  Ik besluit eerst even een 100-10 routine te doen en me dan klaar te maken voor de dag.  Mijn oorspronkelijke plan om naar de fitnessruimte hier te gaan laat ik varen, want ik wil San Antonio verkennen en zo proberen mijn 10000 stappen voor vandaag bij elkaar te krijgen.

Gedoucht en met een rommelende maag loop ik een half uurtje later het hotel uit.  Ik heb al gezien dat er een Starbucks en een ander tentje, Sip, op de hoek van de straat zijn.  Sip ziet er niet bijzonder uit, dus ik kies de Starbucks.

Met mijn grande Americano en voor de verandering eens een kalkoenbacon met kaas en ei sandwich ga ik bij het raam zitten.  Om me heen is het gesprek van de dag het koude weer.  Laat het aan mij over om de koudste lentedagen hier uit te kiezen om te komen!  Gelukkig heb ik mijn regenjas mee tegen de felle wind, die er staat.

Het weer weerhoudt me er dan ook niet van om de stad een beetje te gaan verkennen.  Dit is de derde keer dat ik in San Antonio ben, maar de vorige keer is ongeveer precies negen jaar geleden, dus alles lijkt weer nieuw.

Als eerste loop ik naar de Alamo.  Daar neem ik wat foto's maar ga er vandaag nog niet binnen.  Ik hoop morgen ietsje mooier weer te krijgen en de missie en tuinen dan te gaan bekijken.  Daarna loop ik naar de Riverwalk.

Mijn hotel ligt daar pal aan, dus heel gunstig.  Ik kijk op de kaart en besluit naar La Villita te lopen.  Kate sms-t dat ze wat later zullen zijn dan gedacht, dus ik heb tot ongeveer half twaalf.  Ruimschoots tijd om dit gedeelte van de heel lange Riverwalk te verkennen. 

Hier wordt het voornamelijk 's avonds druk en nu is het heel rustig.  Al fotograferend loop ik naar het oude gedeelte van de stad.  Daar is het ook nog uitgestorven, maar wel kleurrijk met de versieringen.  Ook hier neem ik de nodige foto's.


Dan loop ik terug naar het hotel en verander mijn schoenen.  Kate sms-t dat ze dichtbij zijn en als ik de lobby inloop herken ik haar meteen.  Haar man, Tony, rijdt even een blokje om en we wachten op hem.  Het is meteen ook weer alsof we elkaar al jaren kennen, wat ook eigenlijk zo is, maar dan virtueel.

Tony blijkt ook een heel gezellige man te zijn, ik voel me meteen helemaal op mijn gemak bij hen.  Als eerste gaan we lunchen bij Demo's.  Daar hebben ze werkelijk heerlijke kip souvlaki, zo blijkt.  Kate en ik nemen de "micro" wat nog een flinke portie blijkt te zijn.  Tony heeft een gerecht met lamsvlees.  We hebben er een lekkere Griekse wijn bij en nemen rustig de tijd om te eten.

Omdat ik graag de missies hier wil bezoeken heeft Kate uitgezocht wanneer er rondleidingen zijn.  Bij de grootste van de missies, San Jose, kijken we eerst een interessante film over de Spaanse Franciscaanse broeders, die deze missies begonnen met de Indiaanse inheemse bevolking. 

Helaas waren het zware tijden voor die Indianen en voor de Spanjaarden.  Ik vind het allemaal heel interessant en een deel van de Amerikaanse geschiedenis waar ik niet zo veel van weet.

Onze volgende stop is Mission Espada, een veel kleinere missie dan San Jose.  Kate had gezien dat ze om half vier een rondleiding gaven, maar daar is geen teken van.  We kijken zelf wat rond en bewonderen de prachtige bloembakken vol met kleur, die in het prive gedeelte van de Franciscanen staan. 

Hier wonen nog altijd Franciscanen en iedere missie, behalve de Alamo, heeft nog een werkend katholiek kerkje.  De families, die naar die kerken gaan, zijn veelal afstammelingen van die oorspronkelijke Indianen. 

In het kleine museum en bezoekerscentrumpje treffen we een heel enthousiaste National Parks ranger.  Als we laten blijken graag wat meer over de geschiedenis te leren, heeft hij allerlei interessante verhalen te vertellen.  Het valt me op dat iedereen hier echt hart voor de missies en de geschiedenis van Texas heeft.  Ik snap dat helemaal want zo voel ik me over ons gebied.

Het is vier uur als we klaar zijn met rondkijken bij deze missie.  Om vijf uur sluiten de missies en Mission San Juan Capistrano is ook dichtbij, dus daar gaan we nog gauw heen.  Deze missie is recentelijk gerenoveerd en is als enige wit gestuccoed (of dat een Nederlands woord is betwijfel ik, maar goed).  Ook dit kerkje is weer klein, maar net als de anderen nog steeds in werking.

In het museumpje hier zien we een aantal inheemse planten, die door de Indianen als medicijnen werden gebruikt.  Zo te lezen zijn die planten voor van alles goed en wij vragen ons af waarom we die niet overal in winkels zien in plaats van allerlei chemisch spul.

De enige missie waar we niet aan toekomen is Mission Concepcion.  Misschien dat we daar morgen nog aan toekomen, maar ik denk het niet en het zij dan maar zo.  Ik ben erin geinteresseerd, maar er is veel meer in de stad dat ik nog wil zien.

We rijden terug naar San Antonio en proberen bij de Tower of the Americas te parkeren.  Dat lijkt niet te lukken en alles is afgezet vanwege de Fiesta hier.  Tony besluit met een gastenpas in de garage van mijn hotel te parkeren en we nemen een taxi naar het restaurant.

Onze reservering is voor zeven uur en het is pas half zes.  We krijgen een "beeper" mee voor als er een tafeltje openkomt voor ons.  Eerst nemen we de lift naar het observatiedek waar het flink waait, maar het uitzicht is prachtig.  Deze toren is een overblijfsel van de World Fair van 1968, zo jammer dat er al zo lang geen World Fairs (Expos) meer in de VS zijn geweest (New Orleans in 1984 was de laatste).

Na rondgelopen te hebben en vrijwel weggewaaid te zijn nemen we de lift naar een verdieping lager.  Daar is de lounge en happy hour is gaande.  We krijgen een tafeltje en bestellen lekkere drankjes.  Ik ben geen liefhebster van zoete drankjes en op hun menu staat een fiery komkommer martini.  Precies wat ik lekker vind, denk ik, en ik krijg gelijk.  Zo lekker!

We kletsen er lekker op los en de tijd vordert rap.  De "beeper" gaat echter telkens maar niet af.  Om kwart voor zeven gaat Tony eens vragen hoe het zit.  En kijk eens aan, we kunnen opeens meteen aan tafel.  We hebben ook prachtig uitzicht over de stad in dit langzaam ronddraaiende restaurant.  Ik heb nu in New York, Seattle, Washington, Ottawa en San Antonio in zo'n restaurant gegeten en het is altijd weer een bijzondere ervaring.
 
Alweer een bijzondere internet ontmoeting
 
Het Chart House restaurant heeft een heerlijk menu.  Het is moeilijk kiezen.  Kate houdt niet zo van vis, maar Tony wel en wij delen spiesjes met tempura garnalen en avocado en een lekker sausje als voorafje.  Ik neem weer eens twee voorafjes als hoofdgerecht: de tonijn rauw en met avocado en gazpacho voor de groentes.  Alles even lekker!

Tony volgt mijn voorbeeld en neemt de crabcake, die er heel goed uitziet, en clam chowder.  Kate neemt de kleinste prime rib, die nog zo groot is dat ze de helft mee naar huis neemt.  Alles is even lekker en ik vind het na deze dag jammer dat we zo ver van elkaar wonen.  Ik weet zeker dat Rick het ook goed met Tony (net als gisteren met Fred) had kunnen vinden.  Opeens mis ik hem echt, hoe leuk het ook is om alleen op reis te zijn.  Een romantisch reisje hier met Rick lijkt me super!

Weer beneden vragen we de hostess een taxi te bellen.  Buiten wachten we daarop en een minuut of vijf later verschijnt hij, maar een paar vrouwen stappen erin.  Tony, die moeilijk loopt en staat en moe is van de dag, gaat gauw checken of dit onze taxi is.  Dat blijkt het geval, dus exit dames.  Zij zijn natuurlijk niet blij, maar hebben geen taxi gebeld, dus we raden ze aan bij die hostess er een aan te vragen.

Vijf minuten later worden we bij het hotel afgezet.  Daar blijkt de lift naar de garage buiten werking te zijn.  Een medewerkster van het hotel vertelt Tony en Kate dat zij een makkelijkere manier weet dan vier verdiepingen trappen lopen. 

We nemen samen de lift naar boven en ik neem op de vijfde verdieping afscheid.  Zij moeten volgens de medewerkster naar de zevende verdieping om in de garage te komen. Tony zie ik waarschijnlijk niet weer, maar hopelijk Kate morgen wel.  In ieder geval was dit een heel erg leuke dag waar ik hen zeer dankbaar voor ben. 

Natuurlijk heb ik vandaag veel meer foto's genomen en die volgen later.

3 reacties:

naomi zei

Hallo

Als eerste het NL woord is gestucte muren (iets simpeler. Wat een leuke dag weer en zo leuk om al die internet vriendinnen te ontmoeten. En ook leuk dat mannen erbij zijn.

Prachtig die missie kerken ook mooi van binnen, zeker leuk om wat extra verhalen te horen maakt het wel levender. Dat had ik in Rome nog wel gewilt iets met een gids, maar NL kennen ze daar niet qua talen en gidsen of folders.

Ik vindt de riverwalk ook erg leuk straks is even googlen om meer beeld te krijg ik denk nu aan een soort boardwalk maar is toch anders denk ik.

Nog veel plezier vandaag.
Liefs Naomi

Anoniem zei

Prachtig die foto's van de missies! Wist niet dat die in San Antonio waren. Ik heb er diverse bezocht in California. Op de een of andere manier hebben deze missies een enorme aantrekkingskracht op mij. Wellicht herkenning uit een vorig leven?
Veel plezier nog.
Encinitas

Petra zei

@Naomi - Het is wel anders dan een boardwalk, al liggen hier ook allerlei restaurants langs.

@Encinitas - Grappig, die aantrekkingskracht voel ik dus ook en ik bezoek als het enigszins kan in Californie ook de missies. Daar zijn ze natuurlijk wel nieuwer dan hier in Texas en degenen, die ik daar bezocht, waren ook minder vervallen.