Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, april 26, 2013

Schrik voor Rick en terugkeer uit San Antonio

Wetend dat ik er op een bepaalde tijd uitmoet slaap ik wat rusteloos.  Om het kwartier kijk ik op de wekker en bedenk me hoe lang ik nog kan blijven liggen.  Zo irritant!  Gevolg is wel dat ik klaarwakker ben als room service om acht uur belt dat mijn ontbijt op weg naar boven is. 

Dat stel ik erg op prijs, want meestal wordt er gewoon op een gegeven moment op de deur geklopt.  Nu kan ik me even verkleden zodat ik de serveerder niet in mijn pijama hoef te begroeten.  Gelukkig want het is een man, altijd een beetje ongemakkelijk zo in je slaapkamer.

Het eten is lekker.  Ik heb twee gebakken eieren "sunny side up", dus met de dooiers naar boven.  Daarbij is er een vers gebakken biscuit en ham steak.  De altijd aanwezige aardappeltjes laat ik links liggen.  De koffie is ook lekker sterk, gelukkig, want dat kan nog weleens slap slootwater zijn.

Omdat ik toch wel een beetje zenuwachtig ben om het autoverhuurbedrijf terug te vinden, neem ik ruim de tijd om terug naar het vliegveld te rijden.  Het weer is zeker geen reden om langer te blijven, want vandaag is het mistig en miezerig, geen weer dat je bij zuid Texas zou denken.  Gelukkig was het gisteren wel lekker en ik heb het weer mijn reisje hierheen niet laten beinvloeden.

Na uitgecheckt te hebben, brengt de valet mijn huurauto uit de garage.  Die auto had ik achteraf gezien helemaal niet nodig.  Ik had er geen idee van dat Kate en Tony mij woensdag mee zouden nemen in hun auto, vandaar dat ik er een gehuurd had.  Gelukkig zat hij bij het arrangement inbegrepen.

Door de mist rijd ik terug naar het vliegveld.  Om onverklaarbare redenen "spreekt" de GPS nu opeens wel en dat niet alleen, maar met een sterk accent in haar Nederlands.  Ik versta het ook nog net, maar Nederlands is het niet.  Ik moet er wel om lachen en na wat omrijden (niet de fout van de stem) kom ik weer bij Dollar aan.

De mederwerkster checkt mijn auto op schade, die er natuurlijk niet is, want het ding heeft drie dagen geparkeerd gestaan.  Ik lever de sleutels in, haal de bagage uit de auto en kan dan meteen met het busje naar het vliegveld mee.

Bij het inchecken vraag ik of ze een "Priority" sticker op mijn tas kunnen doen.  Ik heb namelijk maar 35 minuten overstaptijd in Houston en moet nog van terminal veranderen ook. Ik leg uit dat ik fibromyalgie heb en in die tas een kussen zit dat ik echt nodig heb 's nachts. 

Maar nee, dat kan absoluut niet en is alleen voor VIP's.  Gelukkig zijn er nog wel drie andere vluchten vanuit Houston naar Washington na de mijne, dus volgens de agent zal mijn tas zeker vandaag aankomen.  Vooruit dan maar, meer kan ik toch niet doen.

Er is absoluut geen rij voor de veiligheidscontrole en ik ben er zo doorheen.  Zoals altijd moeten na de scan mijn polsen gecheckt worden.  Ik moet daar altijd wel een beetje om lachen en deze TSA agente ook.  Dat zijn tenslotte duidelijk mijn Pandora armbanden.  Wat kan iemand nu aan zijn of haar polsen binden?

Eenmaal bij de gate bel ik Rick.  Ik had al eerder vanochtend geprobeerd hem te bellen, maar geen antwoord.  Dat is niet heel ongewoon, maar vandaag had het een vervelende reden.  Rick was op weg naar Baltimore en kwam plotseling in een file te staan en er reed een idioot keihard op hem in.

Hij had, zoals ze hier in de VS aan het einde van een file doen, zijn knipperlichten aan, maar hoorde opeens allerlei gerem achter hem en werd in volle vaart aangereden door een Acura.  Via sms stuurt Rick foto's van de auto's. 

De Acura zit helemaal in de kreuk, Rick heeft veel schade aan de bumper van zijn BMW, maar het is een wonder dat het niet meer is!  De jonge bestuurder van de andere auto heeft wat schrammen en volgens Rick trilde hij zo erg dat hij niet kon schrijven. Rick heeft nog meer pijn in zijn rug, maar weet niet of dat door het ongeluk komt. 

Als ik bel heeft Rick al een VW huurauto en is op weg naar zijn werk.  Hij heeft nota bene zo te horen nog medelijden met de Acura bestuurder ook!  Rick had ook ernstig gewond geweest kunnen zijn.  Aan de foto's te zien is het een wonder dat ze er beiden zo goed vanaf zijn gekomen.

Nu wil ik natuurlijk helemaal zo snel mogelijk naar huis!  Ik ben dan ook niet bepaald blij als de vlucht vanuit San Antonio vertraagd is.  We moeten zelfs een kwartier op de baan wachten voor we mogen opstijgen. 

Gelukkig krijg ik al wachtend een telefoontje van United dat de vlucht vanuit Houston vertraagd is.  Dat komt mij natuurlijk prima uit.  Dat extra halve uur maakt veel verschil.  Onze vlucht van San Antonio naar Houston duurt maar een half uur en we komen niet heel veel later dan het schema aan.

Hier moet ik van terminal veranderen.  Als mijn DC vlucht op tijd zou zijn geweest had ik het waarschijnlijk niet gehaald.  Nu neem ik rustig de trein naar de andere terminal en heb zelfs nog tijd om een sandwich met prosciutto en mozzarella te kopen bij Starbucks.

Niet veel later kunnen we aan boord en ik zie "Directv on this flight" bij het instappen.  Hoera, lekker de hele weg tv kijken!  Behalve dat zijn er ook een zevental films te zien.  Vroeger moesten wij onze kinderen iedere minuut bezighouden, ouders vandaag zetten ze gewoon voor Rapunzel of Mulan!  Ik kies Parental Guidance en dat is een goede keuze, soms moet ik me ervan weerhouden hardop te lachen.


Als de film voorbij is kijk ik een documentaire over Prins William van Engeland.  Voor het einde daaarvan is het alweer tijd om te gaan landen.  Dit keer helaas over Alexandria, dus ik ben blij op de heenweg de foto's van de monumenten te hebben genomen.

Het is zonnig en mooi weer hier in Washington en ik heb zo'n enorm "thuiskom" gevoel vandaag.  Waarschijnlijk ook omdat ik Rick zo graag wil zien en er zeker van zijn dat hij echt ok is na het ongeluk.  De foto's logen er niet om!

Gauw loop ik naar de baggage claim en sms intussen met Rick.  Het wordt een heel blij weerzien, want ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou kunnen zijn.  Rick vertelt dat hij een reservering heeft bij het Spaanse tapas restaurant Jaleo vlakbij.

Mijn tas komt keurig aan, naar mijn mening dankzij de vertraging.  Rick heeft een huurauto, een Volkswagen Passaat, terwijl zijn BMW wordt gemaakt.  In Arlington waar het restaurant is, is ook een hardloopwedstrijd gaande.  Het is een gezellige drukte. 

Na de auto geparkeerd te hebben, krijgen we een tafeltje aan het raam bij Jaleo.  Er staat van alles lekkers op het menu en we bestellen een selectie ervan die ons beiden lekker lijkt.  Mijn favorieten zijn de crab met een frisse salade van paprika en komkommer, asperges met yoghurt en hazelnoten en pittige gamba's. 

Alles smaakt echter goed.  Alleen krijgen we bij een gerecht een hele pan met vermicelli en een enkel stukje garnaal erin voorgeschoteld.  Daar zijn ze niet bijster gek op, maar ach, we eten wat we er lekker aan vinden (de stukjes garnaal).  Onze serveerder ziet dat we er niet zo dol op zijn, maar dat kan gebeuren, denken wij.
 
De asperges, zo lekker!

Een paar minuten later komt de manager vragen hoe alles is.  Prima, hoor, antwoorden wij.  Maar ik hoorde dat jullie de pasta met garnalen niet zo bijzonder vonden, zegt zij dan.  Ja, nu je het vraagt, we vonden het te veel pasta en te weinig garnalen.  Ze bedankt ons vriendelijk, want de chef vindt dat soort opmerkingen belangrijk en ze zal het gerecht van onze rekening halen.  Wauw, dat hadden we niet verwacht, maar geen protest, natuurlijk.

Het was een voortreffelijke maaltijd en ik ben zo blij dat ik Rick gezond en wel hier heb.  Wat komt een ongeluk toch geheel onverwachts en op een nare manier.  Rick had gehoopt foto's te nemen in het aquarium voor de app waar hij aan werkt.  De snelheidsduivel die op hem inreed stak daar een stokje voor, want de rest van de dag had Rick presentaties.

Thuis weet ik weer waarom ik zo graag een hond heb.  Cosmo komt naar buiten alsof ik al jaren weg ben geweest!  Zo lief!  Volgens Rick heeft hij mij ook echt gemist. 

Het is goed weer thuis te zijn, maar wat een leuk reisje was dit ook!  Ik ben blij Annette, Fred en Tosca weer gezien te hebben en Kate en haar man Tony na zoveel jaren te hebben ontmoet.  San Antonio en New Orleans blijven twee steden waar ik eindeloos heen zou kunnen gaan zonder me te vervelen. 

5 reacties:

Petra zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Bah, dat is schrikken als je zo'n telefoontje krijgt en je zit nog zo ver weg! Gelukkig is Rick in orde en zijn jullie gezellig gaan eten. Wat is de klantenservice toch goed bij jullie.
Fijn weekend!
Anja L.

naomi zei

Hallo

Wat schrikken van het ongeluk, maar gelukkig is Rick ongedeerd. Ik ben benieuwd wat voor app hij aan het maken is. Dat hij foto's moest maken in een aquarium.

Wat een heerlijk etentje samen met Rick. Fijn dat je reis zo soepel is verlopen.

En zo herkenbaar hoe Cosmo jouw begroet en dat herken ik helemaal van Stitch na ik terug kwam uit Rome. Ik werdt ook wel gemist in huis zoeken naar mij.

Liefs Naomi

Anoniem zei

Jeetje wat een toestand met Rick, inderdaad een geluk dat hij niets ernstigs heeft.
Groet, Bea

Anoniem zei

Ik zie dat de reacties terug aanslaan deze avond.
Dank u Petra.
Op de vorige blog had ik alarm geslagen maar schijnbaar was dat te voorbarig.
Groetjes van Hilde uit B.