Een schitterende dag in de Amerikaanse hoofdstad

Tot mijn teleurstelling is het bewolkt bij het opstaan.  Er werd ons een heel zonnige dag beloofd.  Nu doe ik toch maar een regenjack aan voor mijn rondleiding.  Na zondag neem ik het zekere voor het onzekere.

Rick brengt me naar de metro en na bij het Smithsonian station uitgestapt te zijn vind ik D. en A. buiten al op mij wachtend.  Ik vind deze locatie ook heel handig, want er staat een kaart van het gedeelte van de stad dat we vandaag gaan lopen. 

Aan de hand daarvan kan ik de vroege geschiedenis van Washington ook goed vertellen.  Als zijnde een van de weinige hoofdsteden ter wereld, die door een architect is aangelegd, is die vrij interessant.

Daarna lopen we naar het Capitool en nemen daar de nodige foto's.  Het is nog steeds bewolkt en er staat een koude bries.  Helaas is er daardoor ook geen goede weerspiegeling in de Capitol Reflecting Pool.  Langzaam zie ik echter stukken blauwe luchten tevoorschijn komen, dus er is hoop.

We lopen door naar de Library of Congress.  Er staat een lange rij om naar binnen te gaan bij de hoofdingang bloven, maar ik weet dat er een andere ingang beneden is.  Daar staat niemand, dus we zijn zo binnen.  Ik voel me opeens echt een gids, want duidelijk is niemand anders hiervan op de hoogte.

 

 

Eens een andere LOC foto

D. en A. hebben de film National Treasure, Book of Secrets gezien en vinden het daarom ook fantastisch de mooie leeszaal hier te zien. Zoals altijd maakt dit gebouw grote indruk.  Zelf kan ik er ook nooit genoeg van krijgen.  Iedere keer zie ik er ook weer nieuwe spreuken staan.  Onvoorstelbaar hoeveel ze in de 19e eeuw op die muren en plafonds geschreven kregen!

Als we weer naar buiten stappen zien we opeens een prachtige blauwe lucht en natuurlijk zon!  Het Capitool ziet er dan helemaal prachtig uit.  Terwijl we daar lopen te fotograferen komen er opeens een ambulance, brandweerwagen en EMS wagen naar de kant van de Senaat. 

De Senaat is op vakantie (wanneer zijn ze dat niet?), dus we vragen ons af wat er aan de hand is.  Waarschijnlijk iemand, die onwel is geworden.  We wachten er verder niet op en gaan Capitol Hill weer af.

Dan komen we het volgende obstakel tegen.  Pennsylvania Avenue voor het U.S. District Court (Amerikaanse rechtbank) is afgezet en wij mogen niet doorlopen.  Een vriendelijke politieagent zegt meerdere malen dat het inderdaad "sucks" (zuigt) en wijst ons de kortste route om de afsperring heen.  Wat hier nu weer aan de hand was zal ons altijd een raadsel blijven.

Langs het Newseum met de vijftig voorpagina's van kranten uit alles staten, lopen we Penn Quarter en Chinatown in.  Altijd opeens een heel andere omgeving met winkels, restaurants en nog wat musea. 

Intussen begin ik toch wel last te krijgen van de grote open blaar, die ik tijdens de rondleiding zondag heb opgelopen.  Die zit op een nare plek recht onder mijn rechter grote teen op mijn voet.  Natuurlijk raakt iedere schoen die.  De sandalen, die ik vandaag draag, schuren het tenminste niet verder, maar de pleister, die ik erop heb gedaan, verschuift wel.

Na Ford's Theatre en het FBI gebouw bewonderd te hebben, in het laatste geval met afgrijzen, want het is ronduit lelijk, lopen we via Pennsylvania Avenue verder.  Bij de CVS koop ik een doosje pleisters om op die blaar te plakken.

Precies op tijd voor onze reservering komen we bij de Old Ebbitt Grill aan.  Daar krijgen we dan ook meteen een tafeltje.  Onze serveerster is een oudere zwarte vrouw, die duidelijk plezier in haar werk heeft.   Ze maakt een persoonlijk praatje met iedereen en vraagt aan mijn compagnons waar ze vandaan komen.  Op hun antwoord uit "The Netherlands" roept ze enthousiast uit eindelijk eens "echte" toeristen te hebben.

Het eten is, zoals altijd, erg goed.  Ik neem maar weer eens de linzenburger, verveelt nooit.  A. neemt een biefstuk met gefrituurde aardappel en D. een kipsalade, die enorm is en ze dus ook niet helemaal opkan.

Na het eten gaan D. en ik nog even naar de wc.  Als we terugkomen staat er een dessert met een kaarsje en "WELCOME" op het bord geschreven voor A.  Cadeautje van onze serveerster ter verwelkoming van D. en A. in de VS.  Zo aardig!

Gelukkig hebben D. en A. nog plaats voor de chocolate chip broodpudding, want ik kan geen hap meer door mijn keel krijgen.  Dan komt de rekening en staat het dessert er zomaar op.  Voorzichtig laat ik de serveerster weten dat we dachten dat het een verrassing was.  Ach, zegt ze, mijn fout en vindt het duidelijk heel vervelend.  Het was haar verrassing, tenslotte, echt een schattig mens.

De nieuwe rekening heeft het dessert er niet meer opstaan.  Voor we vertrekken bedanken we haar nog eens en krijgt D. zelfs een grote "hug" van haar.  Ik heb Tony intussen ook weer gezien en die heeft mijn waterflesje met lekker ijskoud citroenwater gevuld.  Het was dus weer een prima ervaring bij dit restaurant!

Buiten is het intussen heerlijk weer.  Helemaal felblauwe lucht en warm genoeg om zonder jas te lopen.  Eerst bekijken we het kerkje van de presidenten en banen ons dan een weg naar het Witte Huis door de rood, groen en neongeel geklede schoolgroepen.

De rode groep loopt daarna vrijwel met ons mee.  We bevinden ons constant tussen de scholieren.  Opvallend vind ik wel weer dat die zich voorbeeldig gedragen.  Allemaal respectvol en stil in de monumenten, geen gegil of ander opvallend gedrag. 

Bij het Vietnam Monument hebben die scholieren een papiertje gekregen om de naam van een van de gesneuvelden op de muur over te trekken.  Daarmee laten wij deze groep achter ons, maar bij het Lincoln Memorial zijn er weer andere scholen aanwezig.  Dit is duidelijk schoolreistijd.

We lopen rond het Tidal Basin en de monumenten daar.  Het is vloed en een deel van het pad is overstroomd.  We zien baby ganzen en het heel tamme eendenpaar dat zich het vijvertje in de laatste kamer van het Franklin D. Roosevelt Memorial tot huiskamer heeft gemaakt.

Als laatste bezoeken we het Jefferson Memorial, stiekem mijn favoriet, omdat ik die man zo fantastisch vind.  Dan lopen we terug naar de metro en nemen afscheid.  Alweer een heel erg leuke dag lekker Nederlands praten met gezellige mensen!

Het is al na vijven en ik bedenk me dat Rick misschien al op weg naar huis is.  Inderdaad sms-t hij terug dat hij me na zijn bezoek aan Home Depot kan ophalen.  Het zal even duren, maar ik ben weer helemaal in mijn boek, dus geen probleem.

Saskia is intussen weer aan het werk en Rick vertelt dat ze haar anatomie boek nodig heeft.  Na even zoeken in het labyrinth dat haar kamer heet, rijd ik naar Zinga! om het te brengen.  Ik weet meteen waarom Saskia het zo leuk vindt hier te werken.  Een van haar beste vriendinnen Kaylee is er ook.  Probleempje is dat haar schoolwerk eronder lijkt te lijden en dat kan natuurlijk niet.

Terwijl ik Saskia's anatomie boek naar haar breng doet Rick een kort loopje.  Dit is de eerste keer dat hij weer sport sinds zijn erge rugpijnen.  Hij heeft die pijnen nog steeds, maar net als bij mijn fibromyalgie wordt juist beweging erg aangeraden om het te bestrijden.

Voor het avondeten gaan we vanavond naar Pazzo Pomodoro.  We delen een voorafje van Brussels lof met gorgonzola en crab.  Die combinatie kan ik zeer aanraden!  Als hoofdgerecht neem ik de zwaardvis met een sausje van selderij, wortel, pijnboompitten en tomaten.  Heel erg lekker, maar veel te veel!  Gelukkig heeft Rick juist niet genoeg te eten, dus hij eet de rest.

Na meer 25000 stappen gaan thuis de voeten omhoog.  Ik hoop dat de grote blaar gauw beter wordt.  Volgende week heb ik nog een aantal rondleidingen.  Zo raar hoe de eerste paar maanden van het jaar zo langzaam gaan en nu is iedere dag superdruk!