Weer een leuke rondleiding met tieners

Zoals voorspeld is het bewolkt en miezert het vanochtend.  Ik heb weer een rondleiding en hoop maar dat de echte regen tot vanavond wegblijft, zoals beloofd.  Na een lekkere English muffin met ei en kaas en een fikse kop koffie maak ik mijn tas klaar en neem een flesje water mee.

Gisterochtend had ik het koud, dus ik zorg ervoor dik genoeg gekleed te zijn.  In laagjes, zodat ik dingen uit kan trekken als het onverwachts toch warmer wordt dan gedacht.  Ook gaat dit keer mijn paraplu mee, geen zin om er weer een te moeten kopen, hoe onhandig het ook is dat ding de hele dag mee te dragen.

Omdat mijn gezelschap van vandaag om kwart voor tien met de trein uit New York zal aankomen kan ik wat later vertrekken dan gewoonlijk.  Rick hoeft ook niet vroeg naar zijn werk en zet mij op weg daarheen bij de metro af.

Bij het Smithsonian station stap ik een half uurtje later uit.  Ik loop even naar buiten om te kijken of zij misschien al op mij staan te wachten, al zouden ze vleugels moeten hebben om er zo snel al te zijn. 

Inderdaad staat er niemand bovenaan de roltrap, dus ik haast me weer naar binnen om niet te nat en koud te worden al wachtend. Onvoorstelbaar dat ik dat in mei schrijf, meestal is het nu al lekker warm weer.

Denkend dat het wel even gaat duren voor T. en haar kinderen C. en M. aan zullen komen, lees ik nog wat op mijn Kindle.  Intussen houd ik wel telkens in de gaten wie er naar boven komt uit de treinen. 

Ook bel ik Tony, de manager van de Old Ebbitt Grill, maar vast dat we later dan kwart over twaalf aan zullen komen voor de lunch.  Dat is helemaal geen probleem en ik zegen het feit dat ik zijn directe telefoonnummer heb maar weer eens.  Hij noemt mij "honey bunny" waar ik wel om moet lachen.  Het past helemaal bij hem en hoe hij met zijn klanten omgaat.  Tony is volgens mij een van de redenen dat dit restaurant zo populair is.

Tot mijn verbazing zie ik minder dan een kwartier later al mensen naar boven komen, die op de via email toegestuurde foto lijken.  Inderdaad zijn het T., haar 16-jarige zoon C. en 14-jarige dochter M.  Na kennis gemaakt te hebben nemen we de roltrap naar buiten waar het nog steeds wat mist.  Een paraplu helpt niet, want er staat ook een stevige koude wind.

Bij de grote kaart van dit gedeelte van Washington die bij de uitgang van het station staat vertel ik weer mijn verhaal over het ontstaan van de VS en de stad Washington.  Onmiddellijk merk ik dat deze tieners zeer geinteresseerd zijn en allerlei vragen stellen. 

Grappig hoe dat met de verschillende persoonlijkheden van de kinderen verschilt (natuurlijk is dat bij volwassenen ook wel zo, trouwens).  Soms hebben ze duidelijk interesse, maar nemen alle informatie stilletjes in zich op en andere keren, zoals nu, komen er allerlei vragen naar boven drijven.  Gelukkig heb ik nog niet meegemaakt dat kinderen of tieners zich verveelden.

Via het Capitool lopen we naar de Library of Congress.  Hier mogen we vandaag niet beneden naar binnen van de strenge politieagent en moeten boven in de rij aansluiten.  Gelukkig is die op maandagochtend vrij kort.

Dit gebouw van binnen spreekt ook iedereen aan.  De electronische interactieve panelen leggen veel van de heel veel dingen aan de muren en plafonds uit en ik geef er meer uitleg bij. 

Natuurlijk gaan we ook de grote leeszaal van boven bekijken en terwijl ik sta te vertellen wat we hier zien, trekt iemand aan mijn mouw.  Laat dat nou E. zijn en zijn gezin, die ik gisteren heb rondgeleid!Ze hebben mijn raad dus opgevolgd om hierheen te gaan.  Wel heel toevallig dat we er precies tegelijkertijd zijn!

Buiten worden nog de nodige foto's van het Capitool genomen.  Zelf neem ik vandaag maar weinig foto's.  Het is zulk grijs weer en het is ook weleens lekker om gewoon te kijken en niet de hele tijd de mooiste foto in gedachten te hebben.  Ik merk dat dat meestal de manier is hoe ik naar de wereld om mij heen kijk. 

We lopen Pennsylvania Avenue af en na het Newseum geven we de kinderen de keuze: of de langere weg door Chinatown of gewoon doorlopen op Pennsylvania Avenue.  Zij kiezen het laatste.  Ik denk ook wel wijs, want ze zijn gisteravond in New York aangekomen uit Nederland, dus de jet lag speelt ook mee. 

Langs het FBI gebouw en Old Post Office Pavillion wandelen we naar de Old Ebbitt Grill.  Als ik Tony's naam noem bij de Host stand krijgen we meteen een tafeltje.   Even later zie ik Tony zelf en bedank hem. 

 

Het zegel van de FBI op het gebouw

Het neemt even voor we allemaal hebben gekozen wat we willen eten.  Ik probeer vandaag eens de zwaardvis sandwich.  Die is lekker, maar de vis wat droog.  T. heeft de crabcake en M. canelloni, C. neemt een echt Amerikaanse hamburger met blauwe kaas en verklaart dat die wel een van de lekkerste is, die hij ooit heeft gegeten.  Het constante gratis opnieuw vullen van zijn glas Sprite verbaast hem ook en is inderdaad zo heel anders dan in Europa.

Na een gezellige maaltijd en nodige rust, M. laat nu duidelijk zien last van de jet lag te hebben, gaan we verder.  M. wordt meteen weer wakker als ik voorstel om de White House souvenir winkel in te gaan.

Hier is ook een namaak Oval Office waar je, zolang je $5 in de winkel besteedt, een foto mag (laten) maken of met $10 zelfs vijf foto's.  Grappig genoeg vindt M. niets van haar gading, maar C. spaart baseball caps en koopt daar een van.  Die kost meer dan $10, dus we mogen foto's achter het bureau van de president laten maken.  De medewerkster maakt er zelfs zeven, tel ik, dus zo nauw nemen ze het ook weer niet.

Het is nog steeds droog en voelt zelfs wat warmer aan, als we het Witte Huis aan beide kanten bekijken.   De steigers op het Washington Monument zijn bijna aan de top aangekomen.  Nog even en het hele monument is erin verborgen.  Nu kan ik nog net de grote zichtbare beschadiging bovenaan aanwijzen.

De fonteinen bij het Tweede Wereldoorlog Monument zijn weer aan en wat een verschil met als die droog staan.  Laat wel zien hoe belangrijk fonteinen voor het totaal beeld zijn.  Ook het Vietnam Memorial maakt indruk en natuurlijk Lincoln op zijn "troon" in het Lincoln Memorial.

 

Vietnam Veteranen Memorial

Het Koreaanse monument is echter afgezet door de Park politie.  Voor een uur of twee, drie krijgen we te horen.  We zien wat Koreanen in keurig militair uniform en vragen ons af wat hier gaat gebeuren.  Dit is ook voor mij iets nieuws.  We hopen op een bankje dichtbij het gebeuren gade te slaan, maar worden daar na korte tijd weggejaagd door een agente.

Nu moeten we wel erg ver weg gaan staan en we weten niet wanneer de plechtigheid plaats gaat vinden, dus na wat overleg zetten we onze tocht voort.  We bekijken het Martin Luther King Memorial en dan is er weer een keuze moment.

Gaan we helemaal rond het Tidal Basin om het Jefferson Memorial te bezichtigen of bekijken we het van hier aan de overkant.  Getuige hoe moe M. eruit ziet verbaast het me niet dat het het laatste wordt.  Stiekem ben ik blij, want ik heb enorme last van de blaar, die ik alweer meer dan een week geleden heb opgelopen. 

We hebben hier ook goed zicht op het Jefferson Memorial, dus ik vertel ter plekke over deze bijzondere man.  Hij was de schrijver van de Onafhankelijkheidsverklaring en de derde president, maar ook zoveel meer.

Het laatste monument waar we doorheen lopen is dus het Franklin Delano Roosevelt Memorial.  C. weet heel wat over deze president, zeker meer dan ik wist toen ik hierheen verhuisde!  Ook hier weer komen er vragen, die ik niet meteen weet te beantwoorden.  Hoera voor de smartphone waar het antwoord zo naar voren komt.  Dankzij dit groepje heb ik vandaag ook weer wat nieuwe dingen geleerd.

M. is nu echt duidelijk aan het einde van haar Latijn.  We proberen een taxi te vinden om hen naar hun hotel te brengen, maar het is spitsuur en alle taxi's, die langskomen, hebben al passagiers.  Uiteindelijk lopen we dan toch maar naar de metro waar ik nog even help het ingewikkelde kopen van kaartjes.

Dan nemen we afscheid. Vandaag en gisteren waren weer een voorbeeld waarom ik dit zo leuk vind om te doen.  Allebei heel erg leuke gezinnen met heel geinteresseerde en beleefde tieners en toch ook weer zo anders.  Ik hoop ze allemaal iets meegegeven te hebben over de geschiedenis van dit land en deze stad.  Blij met ook weer deze ervaringen stap ik in de metrotrein terug naar huis.

De rondleiding eindigde vandaag later, omdat we later begonnen.  Voordeel daarvan is dat Rick mij hopelijk op kan halen van het metrostation.  Dat is inderdaad het geval en mijn voeten danken hem.  Ook dat vind ik zo knap van die kinderen, ze hebben zonder klagen allemaal tussen de 15000 en 21000 stappen gezet en dat is niet mis.

Precies als ik uit het metrostation kom, begint het te regenen.  Dat hebben we vandaag toch maar lekker gemist, behalve de paar druppels vanochtend.  Gelukkig is er morgen geen rondleiding, want dan wordt er heel wat regen voorspeld.

Voor het avondeten bestellen we Thais.  Voor mij Pad Thai met garnalen, helemaal lekker.  Dan hangen voor de buis en The Voice kijken.  Morgen dus geen rondleiding, maar wel een enorme "te doen" lijst!