De rit naar huis

De airconditioning in dit hotel doet het wel heel erg goed!  Als ik het koud heb in de kamer zegt dat heel wat en dat is vannacht het geval.  Toch slaap ik prima en word pas wakker als Rick om half negen opstaat. 

We maken ons gauw klaar en een half uurtje later zijn we weer ingepakt en klaar om verder te gaan.  Rick en ik dachten dat we nog 500 mijl voor de boeg hadden, maar de GPS geeft ons een aangename verrassing.  Het zijn nog "maar" 419 mijlen (675 kilometer).

We zoeken een Starbucks op voor het ontbijt.  Die heeft een drive thru dus helemaal handig.  Met een turkey bacon sandwich en een sterke ijs-Americano kan ik er weer even tegenaan.  We stoppen nog even bij een Shell om te tanken en een zak ijs voor de haring en zalmpate in de koelbox en dan wordt het weer kilometers vreten.

Dit keer nemen we dus een andere weg.  Van de hoofdstad van Ohio, Columbus, nemen we de I-70 naar het oosten.  Het is een mooie weg door glooiend landschap met boerderijen in Ohio.  Het weer is lekker zonnig en we schieten goed op.

Om een uur of half twaalf rijden we bij Wheeling, WV, de grens met West-Virginia over.  Het landschap wordt steeds mooier.  We gebruiken voor navigatie zowel mijn auto GPS als Ricks telefoon en die geven ieder een andere route aan bij Washington, Pennsylvania.

De een wil de I-79 naar het zuiden nemen, de ander op de I-70 bijven.  We kiezen eerst de I-70, maar realiseren ons dan dat die naar de Pennsylvania Turnpike leidt en we hebben ons voorgenomen dit keer geen tolwegen te rijden.  Gelukkig zijn we nog niet ver van de I-79 afrit en maken rechtsomkeerts.  Deze weg is ook nog eens een stuk mooier.

In Morgantown, West Virginia, zoeken we zeker een kwartier naar de Panera daar.  We zijn net van plan het op te geven als ik hem eindelijk, een beetje van de weg af, ontdek.  Dit restaurant heeft een aantal veganistische keuzes en staat dus hoog op Saskia's lijstje.  Kai en ik vinden er ook van alles van onze gading (hoewel ik kipsalade op mijn sandwich krijg in plaats van de bestelde tonijnsalade, maar dat is ook weleens lekker als afwisseling). 

Na de lunch neem ik het stuur over van Rick.  Het weer is ondanks de voorspellingen nog prima en zelfs warm met zo'n dertig graden.  Jammer dat we dat in deze vierwielige kooi door moeten brengen, maar het is niet anders.

Mijn deel van de tocht is voornamelijk de I-68 (de National Freeway) en ik moet zeggen dat ik die heerlijk rijden vind.  Hij gaat door de bergen van West Virginia en later west Maryland.  Veel klimmen en ook bochten, maar prachtig aangelegd met drie banen en zelfs in de bochten hoef je niet veel af te remmen.  De prachtigste vergezichten zijn onze beloning bovenaan aan de berg.

Maryland's vlag is een van mijn favoriete in de VS

Naar beneden zijn de hellingen zo steil dat vrachtwagens gewaarschuwd worden en er "run away truck" paden zijn.  Er zijn daardoor waarschijnlijk ook maar weinig vrachtwagens en die moeten ook nog eens in de rechterbaan blijven hier.  Dat maakt ook dat het makkelijk is zo eventjes 130 km/u te rijden, dus we schieten goed op.  Gelukkig is er geen politie te bekennen.

In Maryland komen we ook over de oostelijke Continental Divide.   Alle rivieren en stromen ten westen hiervan stromen naar de Golf van Mexico, ten oosten naar de Chesapeake Bay.  De VS heeft natuurlijk meerdere "continental divides", zoals op die Wikipedia link te zien is.

Na de hele I-68 afgereden te hebben (zo'n 170 kilometer) stop ik bij een Sheetz.  Tijd om te plassen, een ijsthee te kopen en het stuur weer aan Rick over te geven.  We hebben nu nog zo'n anderhalf uur te gaan, maar het is ook spitsuur in ons gebied, dus we hopen niet in de file terecht te komen.

Het verkeer valt gelukkig alles mee en voor we het weten rijden we over de Potomac rivier Virginia binnen.  Het is altijd weer een opluchting om het vrolijke "Virginia welcomes you" bord met de cardinaal en dogwood bloemen te zien.  Iedere staat heeft zo zijn eigen welkomstbord. 

Dat van Virginia heeft, anders dan veel andere staten, nooit de naam van de gouverneur vermeld.  Kosten besparend, want Virginia is een van de weinige staten waar de gouverneur maar een termijn kan dienen.

Terug in Vienna stoppen we even bij de Whole Foods voor wat inkopen.  Rick ziet daar nog een ex-collega, die hij al jaren niet heeft gesproken.  Dan is het eindelijk tijd om naar huis te rijden.

Op weg naar Michigan zag ik tot mijn schrik dat mijn Virginia inspectiesticker 7/13 zegt.  Die is dus verlopen.  Buiten de staat is dat geen probleem, maar nu terug wel.  Op weg naar huis komt er in tegenovergestelde richting een Vienna politieagent op een motorfiets langs.  Hij kijkt duidelijk naar mijn voorruit, maar draait gelukkig niet om.  Morgen maar meteen een nieuwe inspectie laten doen!

Thuis ruimen we de van gauw uit, maar ik neem Ricks auto om Cosmo op te halen.  Ik wil het risico op een boete vanwege de verlopen inspectie sticker niet lopen.  Cosmo heeft, zoals altijd, een bad gehad en ondanks de baddoek, die Rick in zijn superschone auto legde, blijven er toch heel wat hondeharen op zijn zwart leren bekleding achter. 

Welkom in mijn wereld, denk ik een beetje gemeen, want mijn van wordt door iedereen als vuilnisbak gebruikt.  Ik weet nu al dat ik na deze reis weer allerlei troep van anderen kan verwijderen, zucht!  Ooit lijkt het mij ook leuk een echt eigen auto te hebben, al roep ik altijd dat ik het prima vind, zolang het maar rijdt.

We pakken onze gisteren gekochte Nederlandse spullen uit en ik neem er ook even een foto van, want we hebben die winkel flink leeggekocht, ha ha!  We hebben, behalve deze "buit", ook nog een pakje met vier haringen meegenomen, koel gehouden met ijs.

Die worden meteen door Rick en mij soldaat gemaakt.  Zo ontzettend lekker!!!  Ik eet ze op de traditionele manier en Rick in stukjes op een cracker.  Heel lief geeft hij mij de helft van zijn tweede haring.  De zalmpate heeft het nota bene bevroren hierheen gehaald.  Morgen ga ik die lekker als lunch hebben.

We bestellen Thais eten en dan is mijn energie op.  Onvoorstelbaar hoe dat na een dag zitten en rijden zo kan zijn.  Lekker America's Got Talent kijken en dan een dag rust voor het volgende avontuur begint. Geen wonder dat de zomer zo snel gaat!  Maar ik geniet met volle teugen van al die leuke dingen.

De rest van de foto's van deze reis staan hier.