Kai terug naar Richmond

Au, au, au!  Ik word om half vijf wakker met mijn nek, schouders en rug in een grote knoop.  Het lukt niet meer om in slaap te komen, maar ik probeer zo te liggen dat ik zo min mogelijk pijn heb, want ik moet echt genoeg rust krijgen om Kai vandaag te helpen verhuizen. 

Nogal wanhopig, want het is een serieuze pijndag, sta ik om negen uur op.  Rick vindt het heel vervelend dat hij niet mee naar Richmond kan om te helpen, maar hij heeft een belangrijke presentatie te geven. 

Toegegeven kan ik de waterlanders even niet tegenhouden.  Hoe kan ik in 's hemelsnaam twee keer 170 kilometer rijden, als ik me zo voel?  Rick heeft sterke koffie klaarstaan en daarna hoop ik dat een half uur op de elliptical alles wat losser zal maken.  Terwijl ik sport pakt Kai zijn dingen in de van en zijn auto.  Gelukkig is dat veel en veel minder dan wat Katja altijd heeft.

Inderdaad helpen het sporten en een paar Excedrin Migraine pillen genoeg om me weer een beetje beter te voelen.  Saskia zou eerst meegaan, maar heeft nu toch geen zin, ook al staat VCU (die universiteit bestaat dit jaar 175 jaar) op haar lijst van scholen waar ze zich voor gaat opgeven.  Ze zegt in september de Color Run weer te willen doen en de campus dan wel te zullen zien.

Om kwart voor elf vertrekken Kai en ik.  De van heeft benzine nodig, dus die tank ik even snel bij het Safeway station.  Dan draaien we de I-66 op en vervolgens de I-495, oftewel de Washington Beltway.  Het verkeer is prima en we schieten lekker op.

Op de I-95 besluit ik de Express Lanes te nemen.  Een goed idee blijkt niet veel later, want op de gewone banen staat een ellenlange file.  Het scheelt ons heel wat tijd, deze Express Lanes!  Gelukkig is die file opgelost als de Express Lanes op de gewone interstate uitkomen.

Verder gaat de rit voorspoedig.  Het is letterlijk kilometers vreten, want de I-95 is hier supersaai!  Bomen aan weerszijden, er is niets anders te zien en enkel ander verkeer om naar te kijken.   Gelukkig heb ik satellietradio en ik luister naar CNN.

Kai moet bij Doswell, waar we gewoonlijk naar Kings Dominion gaan, tanken.  We maken van de gelegenheid gebruik een pit stop te maken.  Het weer is ronduit idioot koel voor augustus hier, maar 22 graden en zwaar bewolkt.  Gewoonlijk is het dertig of meer graden met hoge luchtvochtigheid (waarbij ik me een stuk beter voel, overigens).

Eenmaal in Richmond vinden we al gauw een gratis parkeerplek.  We doen onze jassen aan, want het is mij te koel voor korte mouwen.  We willen eerst gaan lunchen en lopen naar het restaurantje waar we een aantal keren hebben gegeten en erg lekker vonden.  Alleen blijkt dat er niet meer te zijn en vervangen met een bar, die pas om vijf uur opengaat.

"Panera dan?", stelt Kai voor.  Ik wist niet eens dat hier een Panera was, maar dat vind ik prima.  Ik neem de "you pick two" van citroen kip orzo soep en een tonijnsalade sandwich op tomaat-basilicum brood.  Waar heb je dat meer gehoord?  Juist, op dit blog, want dat is mijn standaard keuze bij dit restaurant.

Omdat Kai tot zaterdag nog tijdelijke nummerplaten op zijn auto had kon hij niet, zoals de andere jaren, zijn parkeerpas online bestellen.  Na de lunch lopen we dus naar het kantoor waar die opgehaald kan worden.  Mijn hoop dat dat zo even gaat gebeuren vervliegt als ik de rij daarvoor zie staan!

Terwijl Kai het formulier invult ga ik alvast in de rij staan.  Maar goed ook, want die wordt snel langer.  Het duurt eeuwig voor we aan de beurt zijn, maar liefst anderhalf uur!  Iedereen in de rij is geergerd, maar het valt me weer eens op dat iedereen verder geduldig afwacht.  Het verbroedert wel en als we niet kletsen lees ik op mijn telefoon wel verder in mijn boek, lang leve de Kindle app.

Eindelijk mogen wij ook en natuurlijk zijn wij binnen de vijf minuten klaar en loopt Kai met zijn parkeerpas naar buiten.  Nu is het dan tijd om naar de auto's te gaan en uit te laden.  Laat het dan ook uitgerekend nu gaan regenen!  Ik voel me, ook na al dat staan en wachten, echt verschrikkelijk, maar ja, we moeten door.

Kai stelt voor eerst zijn sleutel op te gaan halen, hopelijk is het daarna droog. Op de radar op mijn telefoon zie ik dat het inderdaad om een buitje gaat, gelukkig.  Kai krijgt meteen zijn sleutel, een agenda en een lijst van dingen om te checken of ze wel goed zijn in zijn dorm.

We rijden de auto's voor het appartementengebouw en halen twee rollende bakken om de spullen in te doen.  Die zijn zo handig!  Daar zouden andere universiteiten, waaronder Virginia Tech, een voorbeeld aan kunnen nemen.  Al Kai's spullen passen ook nog eens in die twee bakken!

De binnenplaats van Kai's dorm

Binnen is het even zoeken naar zijn appartement.  We kunnen de lift naar de derde verdieping nemen, maar dan moet er nog een trap opgegaan worden.  Na de regen is het enorm vochtig geworden en ik druip van het zweet.  Die trap is me dus net echt teveel.

Kai heeft mij vanochtend zien huilen van de pijn en weet ook dat dit gewoon te veel is voor mij.  Hij stelt voor te gaan kijken of er iemand thuis is in zijn appartement en komt even later terug met zijn kamergenoot Matt.  Het lijkt mij een aardige jongen, zo op het eerste gezicht.

Niet iemand om stil te wachten heb ik al het een en ander naar boven gedragen intussen.  Met zijn drieen neemt het maar een paar minuten om alles het appartement in te dragen.  We bedanken Matt van harte en gaan dan de rollende bakken terugbrengen.

Voor ik op weg terug ga zoek ik de toiletten op en koop een fles water voor terug naar huis.  Dan is het tijd om afscheid van Kai te nemen.  Ongelooflijk dat hij alweer aan zijn laatste jaar college begint!  Ik ben erg trots op hem, want hij doet het toch maar, dit jaar ook weer met een kamergenoot, die hij niet kent. 

Om precies vier uur neem ik afscheid van mijn dappere zoon.  Ik bel Rick dat ik onderweg naar huis ben en begin aan de 170 kilometers terug.  Ik ben werkelijk doodmoe en hoop dat het allemaal goed zal gaan.  Gelukkig is dat zo, ik heb maar een paar keer te maken met langzaamrijdend verkeer en kom tegen zessen weer veilig thuis aan.

Daar wacht Rick me al op met een Aperol Spritz cocktail.  Dat niet alleen, maar het ziet er hier beneden ontzettend netjes uit.  Als ik dat opmerk vertelt Rick dat Saskia dat gedaan heeft en nu haar kamer aan het opruimen is.  Misschien moet ik eens vaker huilen? (grapje, hoor)

Rick stelt ook voor sushi te gaan eten bij Yama.  Dat is voor mij natuurlijk het ultieme eten na een nogal moeilijke dag.  We nemen plaats aan de sushi bar en krijgen een lekker gratis hapje vis.  Dit restaurant is het oudste in Vienna en heel populair.  Niet voor niets, sushi is lekker en vers en goedkoop vergeleken bij de andere restaurants.

Na een zeer smakelijk en gezellig maal gaan we huiswaarts.   Het lukt me nog net deze blog te schrijven, zo moe ben ik.  Voor wie het zich afvraagt, Saskia gaat pas 3 september terug naar school voor haar laatste jaar high school (en thuis).