Lekker Nederlands shoppen

Vandaag had ik een heel plan voor mijn sporten wat alles met mooi weer te maken had.  Schets mijn teleurstelling (en verbazing, want het weerbericht was helemaal verkeerd!)  als ik druppels en grijze luchten zie bij het opstaan.  Dat wordt weer in de fitnessruimte sporten, dus.

Rick wilde ook graag vroeger bij zijn vader aankomen vanochtend, maar ja, ik heb die beweging echt nodig met al het rijden dat we voor de boeg hebben.  Mijn lichaam protesteerde gisterochtend al flink en ik ben al blij dat ik vanochtend met een stuk minder pijn opsta.

Als eerste lopen we naar de Subway aan de overkant om ontbijt te halen.  Ik neem de 3 inch flatbread (ongeveer 7,5 cm) met ham, kaas en ei.  Rick neemt de 6 inch versie.  Daarbij heb ik koffie en vind hun koffie stukken lekkerder, dan die van McDonald's!

Na dat op de kamer verorberd te hebben, begeef ik me naar de tweede verdieping om te gaan sporten.  Om in die kamer te komen moet je twee keer met je hotelsleutel een deur door.  Op de eerste deur hangt een groot "Out of Order" bordje!  Het zal toch niet???

Eerst kan ik niet mijn lange wandeling langs het strand van het Michigan Meer doen, zoals gepland, en nu kan ik niet bij de cardiotoestellen komen??  Ik zie een vader en dochter, die naar het zwembad wilden, onverrichterzake omkeren.  Maar ik laat me zo gauw niet uit het veld slaan.  Ik probeer mijn kaart keer op keer en opeens krijg ik een groen licht!  Hoera, binnen!

Het zwembad is natuurlijk leeg en de sportkamer ook.  Het halve uur op de elliptical vliegt voorbij.  Gauw ga ik terug naar boven en maak me klaar.  Dan rijden we naar Ricks vaders huis en intussen komt de zon voorzichtig tevoorschijn.  Misschien gaat een ingekorte strandwandeling toch nog lukken, dan.

Bij Dad is het een beetje een mineurstemming.  Zijn hondje, een bichon frise, Rascal, is al een week of zo ziek en de dierenarts weet niet wat het is.  Hij eet weinig en heeft heel veel gewicht verloren.  Zijn staartje hangt maar en af en toe gaat hij jammerend liggen.  Het is zo zielig om te zien!

Zo'n schatje

Zijn witte bloedlichaampjes waren verhoogd wat op een infectie duidt.  Alleen kan men dus niets vinden.  Rascal lijkt nergens pijn te hebben, dus het moet iets interns zijn.  Hij is pas twaalf jaar oud, niet heel oud voor een bichon, dus we hopen maar op een wonder dat de laatste antibiotica hem gaan helpen.  Ik merk aan Dad dat hij er een hard hoofd in heeft.

We kletsen wat en dan gaan Kai en ik toch even een strandwandeling maken, want al het weer lijkt net ten zuiden van ons te trekken.  Dad heeft een State Parks stickers op zijn 22 jaar oude Jeep en Kai mag die van hem rijden.  Dan realiseer je je opeens wat voor moderne gemakken we nu in de meeste auto's hebben. 

Bij het strand is het heel rustig, al zijn er wel een paar families, die er ondanks de bewolking liggen.  We lopen een stuk over het verder helemaal uitgestorven strand, maar horen dan donder en het ziet er wel erg dreigend uit in de verte.  We besluiten toch maar dicht bij de Jeep te blijven, zodat we, mocht het nodig zijn, er gauw heen kunnen rennen.  Bliksem op het strand vind ik altijd erg eng.

Wonder boven wonder blijft het droog en we werpen nog een laatste blik op de vuurtorens.  Dan heeft Kai er genoeg van en rijden we terug.  Rick heeft Dad met wat computerdingen geholpen intussen. 

Het is lunchtijd en ik maak nog een lekkere zalmpate boterham en Dad heeft zelf gerookte witte vis, net makreel, ook erg lekker.  Dan pakken we de van in, een bakje zalmpate gaat mee en nemen we afscheid van Dad. 

Ook moeizaam afscheid van Rascal moet ik toegeven, want ik vrees dat we dat diertje niet weer zullen zien.  Zo verdrietig, hij kwam nog voor Ricks moeder overleed in Dads leven en dat zal het afscheid vast nog moeilijker maken.  Enfin, we blijven hopen.

We rijden eerst naar Grand Rapids en stoppen daar bij vander Veen's, een van de grootste Nederlandse winkels in de VS.  Daar heb ik al heel wat via het internet van besteld.  De winkel van buiten heeft een Nederlands uitziend geveltje.  Van binnen is er van alles van onze gading!

We hebben twee mandjes propvol bij de kassa.  Wat zit er zoal in?  Veel Pickwick thee in allerlei smaakjes, DE koffie, beschuit, pannekoeken- en poffertjesmix, poedersuiker, vlokken, muisjes, pepermunt, drop, ketjap asin, een paar klompensloffen voor Saskia, een paar theedoeken, een poffertjespan voor Kai en meer.  Rick en ik nemen ook een sate smaak kroepoekzak mee om in de auto van te snacken.

Drie volle papieren zakken gaan de auto in en dan rijden we verder.  Het weer is nog steeds niet je van het en af en toe komen we in stortbuien terecht.  In Lansing, vlakbij Ricks Michigan State University, tanken we bij.

De rit naar Ohio verloopt verder goed.  Net over de grens daar besluiten we naar een restaurant voor het avondeten te zoeken.  In Maumee vinden we een Max & Erma's.  Een leuk, typisch Amerikaans restaurant en ze hebben een veganistische burger op het menu, helemaal goed.  Mijn garnalen taco's smaken ook prima.

Ons doel voor vanavond is Columbus, Ohio.  Ondanks een paar zware onweersbuien onderweg schieten we goed op.  We logeren weer bij de Homewood Suites in Columbus, Ohio.  Dit keer nemen we de route door Ohio en West Virginia.  Iets verder, maar wel een veel mooiere route.