Met Kai naar Philadelphia

Voor mijn doen sta ik op tijd op.  Rick en ik eten samen ontbijt en als hij naar zijn werk vertrekt, vertrek ik naar boven voor een half uur interval op de elliptical.  Kai is intussen ook al op en na mijn sporten pakken we onze tas in.

We nemen afscheid van Saskia en vertrekken om een uur of half elf in Kai's auto naar Philadelphia.  Zonder verkeer is dat zo'n tweeeneenhalf uur rijden.  We verliezen wat tijd door een korte file op de Beltway bij Washington (het zal weer eens niet) en ook in Delaware staan we een tijdje stil door een ongeluk.

Onderweg moeten we drie keer tol betalen, bij elkaar maar liefst $16!  Door het oponthoud doen we drie uur over de reis en komen we om half twee bij de parkeerplaats van de Eastern State Penitentiary aan. 

Voor we de gevangenis gaan bezoeken gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.  We hebben beiden flinke trek.  Gelukkig zien we aan de overkant Rembrandt's liggen en dat ziet er goed uit (alles had er voor mij goed uitgezien, zo rommelt mijn maag!).

We nemen plaats op hun terrasje, want het is alweer heerlijk weer om buiten te zitten.  We bestellen beiden een van hun flatbreads.  Kai met chorizo, avocado en ei en ik met geitenkaas en peer.  Het gaat er prima in!

Dan is het tijd om de gevangenis waar o.a. Al Capone heeft gezeten te gaan bekijken.  Ik ben hier twee jaar geleden al geweest, maar Kai nog nooit.  Toen hebben we de audio tour echter niet gedaan en die komt gratis bij de toegangskaarten.  Het is enorm interessant en het duurt anderhalf uur voor we alles wat we wilden zien gezien hebben. 

We hadden nog veel langer naar de verhalen op de band kunnen luisteren, maar hebben zo een goede indruk van hoe het er hier van het begin van de negentiende eeuw tot 1971 aan toeging.  Deze gevangenis stond in de 19e eeuw model voor veel gevangenissen in Europa tot men uitvond dat eenzame opsluiting mensen langzaamaan gek maakt.  Ook in deze gevangenis kregen gedetineerden op een gegeven moment een celmaat om de eenzaamheid tegen te gaan.

 

 

Celblok 7

 

Van buiten is het net een kasteel

De cel van Al Capone is als geen enkele gevangeniscel, die ik ooit heb gezien.  Ok, eigenlijk heb ik enkel Alcatraz (deze gevangenis vind ik overigens minstens zo interessant) en deze bezocht, tenzij je de slavengevangenis op Ile de Goree in Senegal meetelt en daar was al zeker geen luxueus onderkomen zoals Al Capone hier had!

Al Capone had het goed hier

Na zo'n anderhalf uur geluisterd en gefotografeerd te hebben, hebben we wel genoeg gezien en geleerd.  We hadden nog een stuk langer kunnen blijven, want er staan allerlei interessante verhalen op de audio tour over het ziekenhuis (vroeger waren gevangenissen een stuk luxueuzer dan nu, al kosten ze de belastingbetaler nu veel en veel meer en zitten er ook veel meer mensen gevangen).

We geven de audioapparatuur terug en bespreken even wat nu te doen.  Er zijn hier een heel aantal musea, die ik graag zou bezoeken, maar daar heeft Kai geen oren naar.  We besluiten eerst maar eens te gaan inchecken bij het Omni hotel.  Na enig zoeken vinden we dat en het kan niet gunstiger liggen midden in het historische gedeelte van de stad.

We geven de auto af aan de valet en gaan dan inchecken.  Dat duurt letterlijk twee minuten, zo snel!  Toen ik de reservering maakte heb ik ook een Omni lidmaatschap aangevraagd.  Daarmee krijg je namelijk gratis internet en, zoals we op de kamer zien, een welkom met twee gratis flesjes water.

De kamer heeft uitzicht op Independence Hall en we hebben een king bed, groot genoeg voor ons tweeen.  We frissen ons even op en gaan dan weer naar buiten, want Kai wil graag een bus toer doen.  De opstap daarvoor is om de hoek, maar de bus is net weg.

Niet getreurd, we betalen en dan brengt een shuttlebusje ons naar de volgende stop waar de bus net aan komt rijden.  Prima service van Philadelphia Sightseeing Tours, want wij hebben geen tijd om op de volgende bus te wachten.   Joan is onze gids (ook fijn dat ze een live gids hebben, sommige bedrijven, zoals Big Bus hebben dat niet altijd) en we nemen op het bovendek plaats.

De volgende anderhalf uur zien we zo'n beetje alles wat Philadelphia te bieden heeft aan ons voorbijkomen.  Ik neem me voor hier ook eens enkel voor een museumbezoek heen te gaan.  Vooral de kunstmusea lijken me zeer interessant, maar daar kan ik Kai niet warm voor krijgen.  Rick waarschijnlijk ook niet, dus eens kijken of andere geinteresseerden zijn.

Op een gegeven moment stapt Joan uit en komt terug met een zak pretzels van de Philadelphia Pretzel Factory.  Ze deelt uit en Kai en ik delen een pretzel, want dat moet je in Philadelphia ook gegeten hebben.  Het is zo vers en lekker en ook een leuke geste van dit bedrijf wat ze boven de andere dubbeldekkerbedrijven zet.  Hun bussen zien er ook leuk uit met bezienswaardigheden van de steden erop geschilderd. 

Na anderhalf uur zijn we terug bij het beginpunt.  We bedanken Joan hartelijk en geven een goede fooi.  Zeker nu ik zelf mensen rondleid kan ik haar baan waarderen.  Ik vind die van mij een stuk leuker, want ik trek echt met mensen op en hoef niet acht keer per dag hetzelfde verhaal te vertellen.  En toch bleef zij enthousiast en vertelde met hart over haar stad.

We lopen terug naar het hotel en verkleden ons voor het avondeten.  Dit wordt een speciaal diner voor Kai en mij.  Het restaurant van de Iron Chef Morimoto ligt hier namelijk maar twee blokken vandaan en daar heb ik gereserveerd.

Het is even zoeken naar het restaurant, want er is maar een klein bord met de naam en verder niets.  Het decor is ook heel apart en modern.  De kleuren van de banken veranderen en de muur en het plafond zijn golvend en doen aan de zee denken. 

We krijgen een tafeltje voor twee en bestellen meteen een drankje.  Voor mij de julep met yuzu, die ontzettend lekker en fris is.  Kai neemt een biertje.  Mij spreekt de "omakase" erg aan, 7 verrassingsgerechtjes.  Kai neemt de tempura als voorafje en ik krijg allerlei lekkere vis liflafjes.  Tonijntartaar met caviaar, een carpaccio van een vis, die ik niet ken, maar erg lekker is en makreel met een salade.

Dan beginnen we aan de warme gerechten.  Kai heeft de surf en turf, wat vis en biefstuk betekent.  Deze is kobe biefstuk en hamachi sashimi met avocado salade.  Ik ben nog wat bezorgd, want Kai heeft nog nooit rauwe vis gegeten.  Hij vindt het echter (gelukkig) heerlijk.  Ik vertel hem dat hij dan ook sushi kan eten, want dat is net zo (althans zolang hij het bij gewoon vis houdt).

Mijn warme gerechten bestaan uit een grote St. Jacobsschelp met gnocchi en een heel lekkere salade.  Alles is ook zo mooi gepresenteerd, alsof ik aan Iron Chef America meedoe als jurylid!  Het tweede warme gerecht is barbecue pork (varkensvlees op zijn zuidelijks gemarineerd en gebarbecued) met twee kleine stukjes varkenshaas en perzikcompote.  Alsof er een engeltje op je tong piest, zei mijn opa altijd!

Kai heeft nog wel zin in dessert en kiest, na er kop of munt om gegooid te hebben, de chocolade pot de creme.  Daar heeft hij zeker geen spijt van.  Ik neem een klein hapje en het smaakt heerlijk.  Mijn dessert bestaat uit een bavarois van geitenkaas en mango met perzik compote.  Al met al een ontzettend gezellige "date" met mijn zoon en ook zo leuk dat hij nu de leeftijd heeft dit te doen. 

We rekenen af en lopen terug naar het hotel.  Onderweg nemen we nog foto's van de verlichte Liberty Bell en Independence Hall.  Voor Washington DC werd gebouwd was Philadelphia (voornamelijk) de hoofdstad van de Verenigde Staten.  Morgen gaan we onder anderen dat deel van de geschiedenis van dit land verkennen. 

 

We computeren nog wat en ik bel met Rick, die meteen de gelegenheid zonder mij waarnam om naar de film te gaan.  Hij is zo'n filmliefhebber!  Hoewel hij deze film kennelijk niet zo bijzonder vond.  Ik stel voor eens voor een weekend hier naar Philadelphia te gaan en daar heeft Rick ook wel oren naar.  Kai en ik maken het niet laat, morgen hebben we veel meer van deze historische stad te verkennen.

De rest van de foto's van vandaag staan hier.