Op weg naar Michigan

Rick moet vanochtend vroeg op weg naar zijn werk.  Na afscheid van hem genomen te hebben, draai ik me nog eens om.  Ik ben echter wel heel wakker en ik zie de zon, die voor vandaag niet voorspeld was, schijnen.  Opstaan geblazen, dus, om daar even van te genieten.

De koffie staat klaar om te maken en ik zet het apparaat aan.  Cosmo even laten plassen en dan neem ik op het deck plaats met een kop koffie en een Kashi ontbijtreep.  Ja, niet veel ontbijt, maar meer kan ik meestal niet door mijn keel krijgen.

Na de nodige dingen op het internet te hebben gelezen heb ik geen excuus meer.  Naar boven ga ik met water, mijn Kindle en telefoon voor een uur interval op de elliptical trainer.  Na afloop heb ik ook echt het gevoel flink gesport te hebben!

Inmiddels zijn de kinderen ook op en ik maan ze tot inpakken.  Dat doe ik zelf ook, want we vertrekken vanmiddag voor een "road trip" naar Ricks vader.  Die woont 1130 kilometer bij ons vandaan in west Michigan.  Vroeger deden we dat in een dag, maar nu als het enigszins lukt in twee met een overnachting.

Als ik heb ingepakt en mijn douche heb genomen, breng ik Cosmo naar de kennel.  Die vindt het daar helemaal prima.  Een van de verzorgsters is er al en herkent hem meteen.  Cosmo begroet haar ook enthousiast.  Dat is fijn om te zien, want hij vindt het hier dus duidelijk ook erg leuk.  Na nog een knuffel neem ik voor bijna een week afscheid van hem.

Op de terugweg gooi ik de van vol bij een Shell en haal extra droog kattenvoer bij de Safeway.  Ik neem ook gelijk een spuitbus Off! mee, want weet dat er daar aan het meer bij mijn schoonvader nogal wat muggen kunnen zijn. 

Via mijn telefoon bestel ik mijn lunch bij Noodles & Company.  Die staat klaar als ik hem op kom halen, natuurlijk weer de garden pesto saute, zo lekker!  Ik eet hem buiten op hun terras op en rijd daarna naar Whole Foods er tegenover.

Daar haal ik, behalve andere benodigdheden voor gewoon thuis, Cocktail Virginia pinda's als cadeautjes voor de mensen, die we in Michigan gaan bezoeken.  Ik neem voor Ricks vader de in pure chocolade en voor de anderen de in melkchocolade gedoopte pinda's mee.  Voor mezelf dan ook weer een pure chocolade doosje, want die zijn zo ontzettend lekker!!!

Thuis maak ik verder alles zoveel mogelijk klaar om zodra Rick uit zijn werk komt te kunnen vertrekken.  Kai en Saskia hebben hun dingen inmiddels ook ingepakt.  Dan ga ik op het deck zitten en de andere twee afleveringen van My America van Michiel Vos kijken. 

Die serie vind ik heel goed gedaan en Michiel heeft laten zien hoe divers en enorm verschillend dit land is en ook dat dit toch een heel andere cultuur is dan de "Europese".  Mijn Amerika is ook weer heel anders, dan dat van Michiel, die zich toch wel door zijn in de politiek vooraanstaande schoonmoeder in andere kringen begeeft, dan wij.

Rick komt thuis en we pakken gauw de van in.  Net na vieren vertrekken we en, al komen we bij Leesburg op de 15 even in de file te staan, schieten goed op op weg naar Pennsylvania.  Het stuk door Maryland via de I-70 verloopt vlot, al regent het af en aan flink.

Bij Breezewood rijden we de Pennsylvania Turnpike op.  Inmiddels rammelen de magen, maar in Breezewood is niets leuks te vinden om te eten.  We besluiten de eerste afrit te nemen, zo'n 22 kilometer verderop naar Bedford.

Iedere mogelijke keten is vertegenwoordigd in Breezewood, niet de mooiste plaats in Amerika!

Dit blijkt een leuk oud plaatsje te zijn, maar niet veel keuze aan restaurants, die ook veganistische opties hebben.  Lees: geen keuze daaraan.  Uiteindelijk strijken we neer in de gezellige Bad Boyz Bistro.  Er is een live gitaarspeler en hun menu is leuk, alleen niet echt iets voor Saskia.

Jammer van de regen, maar wel een leuk gezellig plaatsje, Bedford

Zij neemt uiteindelijk de pindakaas met jelly boterham en een salade.  Rick, Kai en ik nemen verschillende burgers.  Die van mij met groentes, best lekker, al is een burger nooit mijn eerste keuze.  Ik vertel Saskia weer eens hoeveel geluk zij heeft in ons gebied te wonen met veganistische keuzes te over!

Na het eten beginnen we aan het laatste stuk van onze reis vandaag.  Helaas regent het zo hard dat Rick vaart moet minderen om nog wat te kunnen zien.  Heel eng is dat enorme achttien wiel vrachtwagens langs ons denderen, hun spray verblindt Rick helemaal. 

Een tijdje later houdt het op met regenen, maar niet voor lang.  Wij kennen de bergen van Pennsylvania ook eigenlijk vrijwel alleen met veel regen, dus verrassend is het niet.  We willen het vanavond tot Pittsburgh halen, dus Rick rijdt stug door.

Om een uur of tien gaan we bij de Pittsburgh afslag de Turnpike af.  Hier zijn een heel aantal hotels en wij willen graag een suite dus proberen als eerste de Springhill Suites. Gelukkig is daar plek en we slepen de bagage naar de vierde verdieping.  Nog even wat computeren en lezen en dan slapen, morgen nog 475 mijl te gaan (765 kilometer).