Een koele rondleiding

Als Rick opstaat doe ik ook mijn ogen voorzichtig open.  Helaas zie ik de beloofde zon niet door de lamellen schijnen en het is ook best koel in onze kamer.  Als ik een kwartiertje later zelf mijn warme bed verlaat herzie ik dus maar de kledingkeuze voor vandaag, die ik gisteren had klaargelegd.

Het zal een voor ons koele herfstdag worden met temperaturen van slechts 18 tot 20 graden.  Als Rick me op weg naar zijn werk bij de metro afzet is het maar 13 graden.  Voor ons, die toch nog steeds temperaturen van tegen de 30 graden gewend zijn, voelt dat echt flink koud aan.

Bij het Smithsonian station kom ik weer boven de grond.  Op mijn gezelschap ga wachten onder de grote Metro M sta ik toch echt even te rillen ondanks mijn lange broek en winddichte jack.  Ik zie mensen in korte mouwen en korte broeken uit de metro komen, duidelijk niet naar het weerbericht gekeken!

Om half tien zie ik nog niemand, die aan de beschrijving van een Nederlands stel kan voldoen.  Voor de zekerheid bel ik J.'s mobiel dus maar even.  Het blijkt dat ze vanaf Metro Center zijn komen lopen en er bijna zijn.  Inderdaad zie ik ze niet veel later aan komen lopen.

Na het gewoonlijke geschiedenis van de stad verhaal lopen we richting Capitool.  Er wordt op de Mall opgeruimd van het National Book Festival dat er dit weekend werd gehouden.  Ieder jaar neem ik me voor daarheen te gaan en voor ik het weet is het weer voorbij.

We lopen langs het Capitool naar de Library of Congress.  Tot mijn verbazing staat hier een rij tot buiten de deur en ook binnen is het drukker dan ik zou verwachten.  Ieder jaar zijn er dan ook beduidend meer toeristen in de stad en ook meer tijdens de gewoonlijk rustigere periodes.  Natuurlijk is dat een goed iets voor de lokale economie.

Net heb ik wat verteld over de grote leeszaal als een gids komt zeggen dat we best mogen blijven, maar stil moeten zijn, want zij gaat haar groep toespreken.  Daar luisteren we een tijdje naar, want ze vertelt wel wat interessante weetjes (hoe iedere gids toch weer wat anders naar voren brengt blijft me verbazen). 

Buiten komt langzaam de zon tevoorschijn en zodra dat gebeurt wordt het ook een stuk warmer.  De jas kan al gauw uit, in ieder geval.  We lopen door Chinatown en langs Ford's Theatre waar Lincoln werd neergeschoten en het huis aan de overkant waar hij uiteindelijk uren later overleed.

Langs het FBI gebouw lopen we terug naar Pennsylvania Avenue.  Ik kijk eens op mijn horloge en het loopt tegen twaalven.  Net niet meer genoeg tijd om ook het Witte Huis nog te bekijken, dus we komen een kwartiertje voor onze reservering bij de Old Ebbitt Grill aan.

Daar word ik enthousiast begroet door Mark, de host. Het blijft leuk om zo'n bekende klant bij dit drukke restaurant te zijn.  Geeft helemaal niets dat we vroeg zijn, onze tafel staat al klaar.  Op het menu zie ik dat veel van mijn favorieten er niet meer opstaan.

De linzenburger is weg, zo jammer!  Mijn oorspronkelijke favoriet, de sandwich met gerookte zalm is er ook allang niet meer. De heirloom tomaatsalade staat er niet meer op, maar die hoort bij de zomer en het menu is al helemaal herfst, zelfs met een Oktoberfest gerecht.

Onze serveerder, James, is heel vriendelijk en komt herhaalde malen vragen of we al klaar zijn om te bestellen.  Ik ben echter niet de enige, die het uitgebreide menu even uitgebreid wil bestuderen.

James vraagt waar we vandaan komen en zij antwoorden "Holland".  Dat doet zijn ogen oplichten, want daar komt zijn "Oma" vandaan.  Hij is er zelf nog nooit geweest en spreekt geen Nederlands, maar heeft duidelijk grote interesse om eens te gaan.

Er staan dus ook nieuwe dingen op het menu en een daarvan kies ik.  Het wordt de "pizza" met vijg, pancetta, butter squash en ricotta.  Heel erg lekker!  Wel heel veel, dus ik eet veel van de top, maar meer kan ik als lunch echt niet op.  James vraagt bezorgd of ik het niet lekker vindt, maar dat is het niet, het is gewoon teveel. 

D. heeft een burger met frietjes besteld en J. een sandwich, ook met frietjes.  "Willen jullie er mayonnaise bij?", vraagt James.  Dat is wel echt voor het eerst ooit in de VS dat een serveerder dat heeft gevraagd bij patat!  "Mijn oma heeft me dat geleerd", vertelt hij en brengt twee volle bakjes mayonnaise.  Ik bedenk me dat James in dezelfde familiepositie staat als mijn toekomstige kleinkinderen.

Na de lekkere maaltijd en een kort praatje met Tony, de manager, die mij altijd weer "Honey Bunny" noemt, gaan we verder met de rondleiding.  Helaas is het kerkje van de presidenten vandaag gesloten vanwege onderhoud. 

Voor het Witte Huis zit Concepcion weer met haar 32 jaar oude protest.  Een paar weken geleden was het groot nieuws dat het tijdelijk opgeheven was.  Het moet contractueel 24 uur per dag bemand zijn en was een paar uur lang verlaten, dus ruimde de politie het op.  Heel snel daarna was het terug, maar het was de eerste onderbreking in al die tijd!  Het is nu meer een toeristenattractie, vind ik.

We bekijken de voorkant van het Witte Huis en lopen dan naar de achterkant.  Daar wacht ons nog een leuke verrassing, want de nieuwste Obama huisdier aanwinst wordt net uitgelaten.  Sunny is een jaar oude Portugese waterhond en pas sinds vorige maand bij de Obama's.  Het is bijna net zo speciaal hun hond te zien als de familie zelf, ha ha.

Wij lopen verder naar de monumenten.  Intussen is er een felblauwe lucht, dus prachtig voor foto's.  Het is werkelijk heerlijk weer en eindelijk loop ik eens niet transpirerend en me afvragend hoe slecht ik er uitzie rond. 

Het is ook lekker rustig overal, hoewel veel meer toeristen dan een paar weken geleden.  We nemen overal de tijd voor.  Het is gewoon een plezier om buiten te zijn, nu, al zijn mijn voeten in mijn Dansko klompen niet zo blij als ik me van het begin van dit jaar herinner. 

Tegen de tijd dat we bij het Martin Luther King Jr. Memorial zijn en aan het Tidal Basin beginnen, zijn mijn tenen helemaal niet blij!  Als het geen hielpijn is, is het wel tenenpijn, grr!  Het is mooi fotograferen bij het Franklin Roosevelt Memorial, er is bijna niemand.  Datzelfde geldt voor het Jefferson Memorial.

We lopen terug naar het Washington Monument en dan nemen we afscheid. J. en D. willen nog even snel naar het American History Museum voor het sluit.  Na nog wat advies te hebben gegeven ga ik terug naar het Smithsonian metrostation.  

Eenmaal weer in Virginia bel ik Saskia om me op te halen.  Maar haar vriendje heeft net een kleine aanrijding gehad waar zij bij was en dat gaat niet lukken.  Ik denk er maar niet aan dat dit nu de tweede aanrijding in heel korte tijd is voor hem en hij heeft zijn rijbewijs pas een paar maanden. 

Mijn voeten doen teveel pijn om de kilometer naar huis nog te lopen, dus ik neem een taxi.  Ik geef de chauffeur een bijna 100% fooi, want ik vind het zielig dat ze een langere rit missen door mijn zwakte.  Daar is hij dan ook wel heel erg dankbaar voor, mijn goede daad van vandaag.

De klompen gaan dan ook zo snel mogelijk uit en ik heb inderdaad een paar blaren bovenop mijn grote tenen.  Zo vreemd!  Cosmo heeft mij natuurlijk zeer gemist en heeft ook honger.  Met hem Flapjack, die altijd een paar hapjes hondeneten steelt.

Nu vind ik onze La-Z-Boy stoelen zo lekker!  Benen omhoog en ontspannen maar.  Rick neemt Friends mee voor het avondeten en The Voice is vanavond voor het eerst weer op tv (samen met allerlei andere nieuwe afleveringen van series).  Ik voel me rozig en weet zeker dat het lekker slapen wordt straks.

Vandaag heb ik ook eens geexperimenteerd met cinemagraph, een andere manier van fotograferen, en de resultaten staan hier en hier.

Foto's van vandaag staan hier