Monumentenrondleiding en tuinen op de Mall

Alweer ben ik een stuk eerder wakker dan gewoonlijk.  Dat zou ik wel vol willen houden.  Met gemak rol ik dus om kwart voor acht mijn bed uit.  Rick is ook al op en Saskia is warempel bezig met haar Duits, want heeft het eerste uur daardoor vrij.

Nu ik mijn yoghurt gisteren weg heb moeten gooien en geen tijd heb gehad ander ontbijt te kopen is het even zoeken naar wat ik zal eten.  Het wordt maar gauw een ontbijtreep.  Ik denk lekker buiten in het zonnetje mijn koffie te drinken en eten, maar brr, het is opeens maar dertien graden!

Het zal vast gauw opwarmen, hoewel het voor september een koele dag met "maar" 25 graden zal worden.  Natuurlijk is dat het perfecte weer om door de stad te lopen!  Ik trek toch voor de zekerheid wel een vest aan en heb het in mijn sandalen eigenlijk ook koud, maar weet dat dat snel beter zal worden.

Rick zet me op weg naar zijn werk weer bij de metro af.  Daar staat het perron vol en ik vrees even voor vertraging.  Maar dan komen er opeens twee treinen vrijwel tegelijk aan.  Ik stap in de latere, want de eerste zit meteen vol.  Ik ben toch te vroeg, dus kom nog ruimschoots op tijd aan.

Terwijl ik sta te wachten krijg ik een sms van B. en L. dat ze een taxi nemen van Union Station en ietsje laat zullen zijn vanwege het verkeer.  Later hoor ik dat ze in Greenbelt, Maryland, hebben gelogeerd en niet doorhadden dat er voor DC aparte navigatie nodig was en dat het verkeer hier in de spits niet mis is.  Het duurde dus veel langer dan ze dachten om bij Union Station te komen met de huurauto.

Niet veel later zie ik hun taxi komen.  Ik maak kennis met B. en L. en B's ouders, T. en T.  Net als gisteren komt dit gezelschap uit Brabant.  Gisteren uit de omgeving Eindhoven, vandaag uit omgeving Tilburg, toevallig!  Ik zie meteen dat het ook weer een leuk stel mensen zijn.

L.  is zwanger en vraagt of we eerst een pit stop ergens kunnen maken.  Dat is prima, er is een Starbucks schuin tegenover de metrostop.  Terwijl T. en ik ook wachten om het toilet te gebruiken, bestelt B. capuccino's voor ons allemaal.  Met "skim" melk (magere), want zo vroeg ik het en dat bestelt B. dan maar meteen voor iedereen.  Ik hoor niemand klagen, dus hopelijk smaakte het ook met magere melk goed.

Al koffie drinkend, ik vind het in ieder geval zeker lekker, lopen we naar het kerkje van de presidenten.  Daar speelt het orgel en zit de pastoor (althans dat neem ik aan, kijkend naar zijn kledij) op een van de banken.  Hij knikt wel vriendelijk, maar ik krijg toch een ongemakkelijk gevoel dat hij ons liever ziet gaan dan komen. De muziek klinkt mooi en ik laat zien waar de meeste presidenten zitten als ze een dienst bijwonen.

We lopen weer naar buiten naar de voorkant van het Witte Huis.  We weten dat de president in Europa is, dus geen kans op interessante ontmoetingen, als die er al ooit zijn.  Ook bij de achterkant is niets gaande.  We bewonderen Michelle's moestuin, al heeft zij die alleen aangelegd met schoolkinderen, hij wordt nu bijgehouden door tuinlieden. 

Langs de nationale Kerstboom, die nieuw is en dus niet zo hoog, lopen we naar het Washington Monument.  Hoe vaker ik het zie hoe genialer ik die "stenen" steigers vind.  Zo is het geen lelijk gebouw in de steigers, maar ziet het er ook interessant uit.

Bij het Tweede Wereldoorlog monument is het weer vrij stil.  We nemen ook foto's van de reflectie van het Lincoln Memorial in de Reflecting Pool, aangezien er vandaag weinig wind is.  Langs de eendenvijver gaan we verder naar het Vietnam Veteranen Monument.

Daar zien we een koortje in rood, wit en blauwe kledij een patriotisch liedje zingen.  Het wordt al gauw duidelijk dat het een groepje mensen met geestelijke beperkingen betreft.  Ze zingen uit volle borst en we worden er vrolijk van. 

Als het lied klaar is worden ze door de dirigente voorgesteld als zijnde een koor uit Cadillac, Michigan.  Het tweede lied wordt ingezet en de soloist zingt met volle overgave. Het is zo aandoenlijk en wat een ervaring voor deze mensen!  Met een glimlach lopen we door naar het sobere monument.

Op de muur laat ik de symbolen zien en als we er bijna uitgelopen zijn, de naam van een geemigreerde Nederlander, die helaas op de muur terecht kwam, en vertel zijn verhaal.  Toevallig loopt er net een grote groep Nederlanders langs (de eerste georganiseerde reis Nederlandse groep, die ik tegen ben gekomen tot nu toe). 

Een heel aantal daarvan blijft meeluisteren en neemt daarna foto's van de naam.  Niemand van hen zegt er iets over dat ik die toelichting in het Nederlands geef of laat verder blijken het opvallend te vinden.  Toch grappig, ik ben er vrijwel zeker van dat Amerikanen in een soortgelijke buitenlandse situatie iets gezegd zouden hebben tegen elkaar, maar misschien heb ik dat ook mis.

Natuurlijk was het vorige week nog de 50-jarige herdenking van de March on Washington en Martin Luther King Jr.'s "I Have A Dream" speech.  Daardoor is het Lincoln Memorial extra interessant voor mijn gezelschap, ook omdat Obama en de andere presidenten daar vorige week nog een speech hielden.  Ik laat zien waar MLK, zoals hij in de volksmond vaak wordt genoemd, stond toen hij die speech hield.

Het Koreaanse oorlogsmonument is ook altijd echt erg mooi, een van mijn favorieten, want er zit zoveel symboliek bij. We steken over naar het Martin Luther King Jr. Memorial.  L. merkt op dat ze het standbeeld niet vriendelijk over vindt komen.  Hij ziet er zo streng en afstandelijk uit, vindt zij.  Dat vind ik dus ook altijd al.  

Onze volgende stop is het Franklin D. Roosevelt Memorial.  Daar luister ik ook even naar een andere gids, die ook wat dingen vertelt, die ik nog niet wist.  Ik neem me voor weer eens een rondleiding met plaatselijke gidsen te nemen.  Iedereen weet weer andere details en ik vind het leuk om nieuwe dingen op te pikken.

De laatste van de monumenten is het Jefferson Memorial.  Mijn favoriete geschiedenisfiguur van dit land staat daar altijd weer in de vorm van zijn zes meter hoge standbeeld.  Thomas Jefferson heeft zoveel gedaan voor zijn land. 

We lopen terug naar de Mall en dan neem ik afscheid van het viertal.  Zij gaan terug naar Union Station om te lunchen en dan door te rijden naar Pittsburgh.  Hopelijk heb ik ze een leuke paar uur hier bezorgd en willen ze terugkomen om alle andere mooie dingen hier te zien. 

Mijn maag rommelt en ik loop naar het American Indian Museum om bij mijn favoriete cafetaria Mitsitam te lunchen.  Ze hebben hun koude soepen nog en ik moet even kiezen, maar het wordt erwtensoep met krab ceviche erin.  Daarbij twee verschillende ceviches, een met baby inktvis en een met witte vis.

Ze hebben ook nieuwe drankjes, waaronder Bai, waar ik de mandarijnensmaak van neem, erg lekker!  Ik ga bij de kassa staan wachten op mijn beurt en schuif mijn blad vooruit.  Wie schetst mijn verbazing als er een oudere dame zomaar haar blad voor het mijne schuift?!  Ze kijkt me aan met een blik van "durf er eens iets van te zeggen".

Mijn eerste reactie is inderdaad er iets van te zeggen, maar ze ziet er buitenlands uit en ik heb geen haast, dus vooruit maar.  Dan val ik van de ene verbazing in de andere, want ik hoor haar in onvervalst Nederlands naar haar man roepen dat hij maar gauw bestek moet gaan pakken.  Het is hier best druk, maar toch niet zo dat je geen bestek kunt krijgen.  Oh, hoe verleidelijk om iets in het Nederlands te zeggen,  maar ik houd me in.  Wie weet word ik ook zo over een jaar of twintig (mag het hopen van niet).

Het eten is heerlijk en tijdens het eten bedenk ik me dat er op de Mall ook buiten van alles moois te zien is.  Om te beginnen de Botanische Tuinen buiten, daar worden alleen inheemse planten vertoond.  Een ding dat ik er leer is dat er in de VS ook heel wat vleesetende planten voorkomen, helaas worden die ook allemaal bedreigd.  Die planten fascineren mij altijd en ik kijk hier dan ook langer rond.

Vleesetende plant, die hier in Virginia ook schijnt voor te komen

Daarna loop ik naar de overkant van de Mall onder anderen door de beeldentuin van de National Gallery of Art.  Richting de metro zie ik opeens dat er naast het natuurhistorisch museum een vlindertuin ligt.  Allerlei planten, die vlinders aantrekken, groeien en bloeien er.  Er zijn een paar Monarch vlinders, die veel fladderen en weinig rusten, maar eindelijk krijg ik er een op de foto.

Mijn voeten protesteren inmiddels weer tegen het vele lopen en ik baan mijn weg terug naar de metro.  Saskia staat me al op te wachten als ik in Vienna naar buiten loop.   Haar eerste schoolweek zit er alweer op en ze is blij met haar leerkrachten en vakken, maar ook doodmoe van het vroege opstaan. 

Rick komt thuis en stelt voor naar Sweet Ginger te gaan.  Daar ben ik natuurlijk meteen voor te vinden, lekker sushi eten!  Rick vindt het een fijn restaurant omdat ze ook andere Aziatische gerechten hebben. 

Hij bestelt krab loempia's, maar breekt bijna een kies op een hard stuk schaal van de krab. Rick klaagt niet gauw, maar als het bij het tweede loempiaatje weer het geval is, zegt hij er toch wat van, zo is het niet te eten! 

Volgens de manager wordt het zo geserveerd en heeft er nog nooit iemand geklaagd.  Wij snappen niet dat hij niet bang is dat een klant er een kies op breekt, maar goed, als het zo hoort hebben wij niets gezegd, natuurlijk.  Later zien we wel dat het gerecht van de rekening is gehaald, toch netjes.

Mijn sushi en sashimi is weer heerlijk en Rick smult verder ook van zijn lamscurry.  Het was weer een heerlijke dag en een leuk begin van het weekend.

 

Foto's van vandaag staan hier.