Weer een internet ontmoeting na vele jaren

Saskia heeft vandaag een vroege dag en is dus al weg als ik opsta.  Meike en Snickers slapen 's nachts samen in hun eigen kamertje in de basement, dus die ga ik eerst vrijlaten.  Als ik de deur opendoe zie ik alleen Snickers.  Meike is nergens te bekennen!

Even schrik ik, want in hun jongere jaren vonden ze nog weleens op onverklaarbare wijze hun weg naar het plafond waar ze dan via een losse tegel opklommen.  Gauw doe ik het licht aan en dan zie ik waar Meike is.  Ze ligt heel schattig helemaal tegen Snickers aan zodat het een kat met twee koppen lijkt.  Natuurlijk moet ik daar een foto van nemen want dat zo liggen ze niet vaak.

Na mijn ontbijt stel ik mijn GPS in op een adres in het noordoosten van Vienna (wij wonen in het zuidwesten van de stad).  Eergisteren vertelde Kathy, wiens dochter ook in December 1995 is geboren en met wie ik al meer dan 18 jaar via een emaillijst correspondeer, dat ze daar vannacht bij een vriendin zou logeren.

Zij nodigde mij uit voor koffie om elkaar voor het eerst in zoveel tijd eens in persoon te ontmoeten.  Kathy is hier om met een groepje van nog een andere emaillijst een lang weekend bij een meer in zuid Virginia door te gaan brengen.  Ook met de Dec95 emaillijst waar ik haar van ken hebben we het erover een uitstapje te organiseren.  Wat daarvan gaat komen is nog onbekend.

Het is in ieder geval, zoals gewoonlijk, net alsof we elkaar al jaren kennen.  We kletsen bij over van alles en nog wat en voor we het weten is er meer dan een uur voorbij. Erg leuk om weer een "echte" persoon achter de naam te kennen. De dames gaan inpakken voor hun rit naar het zuiden en ik neem afscheid en rijd naar de sportschool, die vlakbij is.

Vandaag staan er gewichten op het programma en ik besluit eens iets anders te doen dan dumbbells.  Ik stel mijn telefoon timer op Tabata in (20 seconden heffen, 10 seconden rust) en doe het circuit apparaten.  Vijf voor mijn benen en vijf voor mijn bovenlichaam en een voor buikspieren.  Dat duurt iets meer dan een half uur en ik heb het gevoel goed bezig te zijn geweest.  Dat ga ik vaker doen!

Na nog een half uur cardio is het weer genoeg voor vandaag.  Thuis fris ik me op en ga dan lunch eten bij Panera.  Ik bestel hun nieuwe ravioli gevuld met butternut squash en eet voor de verandering in het restaurant.  Dit gerecht is heerlijk en gaat op mijn lijstje van favorieten!

Intussen sms-t Katja heel blij dat Leah in Roanoke was en dat ze gisteravond gezellig Thais hebben gegeten en vanmiddag samen hebben geluncht.  Katja had het gevoel dat het oude vertrouwde weer terug was en ze hebben elkaar beloofd weer meer contact te houden.  Erg fijn, want Katja miste die vriendschap echt.

Ook Kai belt met goed nieuws.  Hij heeft een test gedaan voor een online vertaalbedrijf en is daarvoor geslaagd.  Hij mag van nu af aan teksten van Duits naar Engels vertalen voor hen en krijgt daar per woord voor betaald. 

Met al dat goede nieuws is mijn lunch ook op.  Na nog wat boodschappen doen bij Rite Aid en een pakje versturen bij het postkantoor ben ik weer klaar in Vienna.

Het is weer heerlijk weer, hoewel meer bewolkt dan de andere dagen, dus tijd voor een lange wandeling door de buurt met Cosmo.  Een paar straten verderop wonen wat we hier "hoarders" noemen.  Een slecht onderhouden huis en tuin vol met troep, maar er groeit wel een mooie passiebloem struik, een vlag op een modderschuit!

 

Het is ook hard nodig om mijn nagels weer eens te laten doen en Thu wacht me al op.  Dit keer neem ik pompoenoranje ter ere van de herfst.  Met nette nagels verlaat ik de salon weer en voel mijn maag rommelen.

 

Bij Yama bestel ik sushi voor mijn avondeten en zie intussen een heel mooie zonsondergang.  Saskia is met Lawrence naar Washington om te eten bij Sticky Fingers.  Rick merkte al op dat Lawrence wel dol op Saskia moet zijn om bij een veganistisch restaurant te gaan eten. 

 

De sushi smaakt goed en ik vermaak me met het kijken naar onder anderen Undercover Boss en Shark Tank.  Inmiddels is het al na negenen en Saskia is nog niet thuis.  Ik heb haar net een sms gestuurd als ik Lawrence's nummer op mijn telefoonscherm zie verschijnen.

 

Saskia is de weg kwijtgeraakt en bevindt zich nu ergens in Maryland.  Haar telefoons accu is leeg en haar GPS werkt niet en die op Lawrence's telefoon ook niet.  Gelukkig kan ik door middel van zijstraten vinden waar ze zijn en haar in de goede richting sturen. 

 

Dit is een enorm gebied en Saskia reed om te beginnen helemaal de verkeerde kant op! Ze reed zo vijfentwintig tot dertig kilometer in oostelijke in plaats van westelijke richting en was helemaal aan de andere kant van Washington. 

 

Het duurt dan ook nog drie kwartier voor ze opgelucht weer het huis binnenlopen.  Binnenkort ga ik toch maar een kaart voor haar kopen voor het geval de electronica niet voldoende zijn! Bovendien blijkt haar autooplader voor haar telefoon niet te werken, dus die moet ook vervangen worden.