De Tough Mudder

Vrijdag

Het is weer prachtig zonnig weer.  Terwijl ik mijn ontbijt van gepocheerde eieren zit te eten geniet ik van de maple van onze achterburen.  De blaadjes zijn geel en rood aan het verkleuren en de zon schijnt er doorheen waardoor de boom wel in brand lijkt te staan.

Na mijn ontbijt is het tijd voor de sportschool.  Mijn rug speelt me nog steeds flinke parten, dus ik besluit de gewichtenmachines te doen  Zo ontzie ik mijn rug en dat gaat goed.  Daarna nog een half uur cardio en het is weer goed voor vandaag.

Op de terugweg haal ik een dunne bagel met zalm en een beetje cream cheese.  Werkelijk mijn favoriete sandwich, zo eentje die je met heel kleine hapjes langzaam oppeuzelt.   Zoals altijd heb ik er ook gezelschap van Snickers en Flapjack bij, die kattenneusjes pikken de zalmgeur meteen op.

Tijdens de wandeling met Cosmo geniet ik van de iedere dag dieper wordende herfstkleuren.  Ook hebben steeds meer mensen hun tuinen versierd, ofwel voor Halloween ofwel met vrolijke herfstspullen.  Dit seizoen is het altijd zo leuk om door de buurt te lopen.

Thuis pak ik mijn en Ricks spullen in.  Rick gaat morgen de Tough Mudder lopen en die is dit jaar in West Virginia.  Om morgen niet voor dag en dauw weg te moeten gaan we vannacht in Winchester logeren.

De weg naar dit plaatsje in het noordwesten van Virginia is prachtig.  De GPS leidt ons bovendien nog via een kleiner weggetje.  Rick vindt dat altijd irritant, maar ik vind het heerlijk om het mooie landschap met boerderijen en wijngaarden niet met een sneltreinvaart te doorkruisen.

Na iets meer dan een uur komen we bij ons hotel, het Wingate.  We laden de spullen uit en rijden dan naar het historische centrum van Winchester.  Daar wacht ons een aangename verrassing, namelijk het antwoord op een herinnering, die Rick en ik hadden van een heel leuke plaatsje in Virginia dat we vele jaren geleden een keer bezochten.  We waren alleen vergeten welk plaatsje dat was.

Beiden herkennen we het meteen.  Het was Winchester met zijn heel gezellige voetgangers hoofdstraat met allerlei restaurants eraan.  Het is ook nog eens Oktoberfest, dus nog gezelliger.  Alleen zitten daardoor alle restaurants aan die straat propvol.

Op Yelp had ik goede recensies gelezen over La Nicoise Cafe.  Een authentiek Frans bistrootje en net buiten de hoofdader.  Daardoor is er hier wel plaats en wat een leuk restaurantje is dit!  De bediening is ook superaardig en later blijkt de serveerder de zoon van de Franse chef te zijn.

Het eten neemt me ook terug naar Frankrijk.  Ik bestel kikkerbilletjes als voorafje, dat is lang geleden dat ik die gegeten heb!  Heerlijk zijn ze en de soft shell crab en asperges met prosciutto als hoofdgerecht ook.

Kikkerbilletjes

Op de terugweg naar het hotel kopen we nog wat proteinerepen en water voor morgen tijdens de race.  Op de kamer kijken we wat tv en maken dan het extra bed klaar voor Kai.  Die heeft vandaag vrijwilligerswerk gedaan bij het Oktoberfest in Richmond en zal na middernacht hier aankomen, zodat hij morgen mee kan naar de race.

Zaterdag

Midden in de nacht ben ik blij te zien dat Kai inderdaad in het bed ligt.  Ricks telefoonwekker gaat om kwart voor acht af en we maken ons snel klaar en checken uit.  Bij de McDonalds drive thru halen we ontbijt.  Een egg mcmuffin en koffie voor mij, het smaakt goed voor fast food.

Al is de starttijd van Ricks team pas om kwart over elf, ze verzamelen al om negen uur op een parkeerplaats dichtbij om team t-shirts uit te delen.  Daarna rijden we in convooi naar de parkeerplaats voor de Tough Mudder.

Het parcours

Daar blijkt dat het maar goed is dat we ruim de tijd hebben, want we worden met schoolbussen naar het terrein van de race gebracht.  Die busrit duurt ook nog eens een half uur en daarna moeten we nog een kilometer naar de ingang lopen. 

Halverwege bemerkt Rick dat hij zijn handschoenen is vergeten.  Er is geen tijd om terug te gaan, maar gelukkig zien we na onze armbanden omgekregen te hebben eenmaal binnen een grote tent met kleding en andere sportbenodigdheden.  Tot Ricks grote opluchting zitten daar ook handschoenen tussen.

Nog schoon en droog

Na de lange rij voor de wc's te hebben doorstaan is het tijd voor Rick om met zijn drie collega's, die ook gaan wandelen en niet hardlopen, naar de start te gaan.  Kai en ik beloven op hem te zullen wachten bij het eerste obstakel dat voor ons toeschouwers te bereiken is.

Voor wij het veld opgaan zien we een standje met eten.  Wetend dat er op het terrein verder niets is neemt Kai een burrito.  Ik houd het bij een banaan, want ik heb de repen van gisteren om als lunch te eten.

We lopen heuvel op heuvel af tot we bij het obstakel "Arctic Enema" zijn.  Hier klimmen we op een heuvel en gaan op Rick wachten.   Intussen zien heel wat andere "Mudders" in die Arctic Enema bak springen.  Daarin zit ijswater met een gemiddelde temperatuur van -3.  Ik moet er werkelijk niet aan denken!  Het is ook maar een graad of 15 buiten, brrr!!!

Net voor de arctic enema

 

Het duurt een goed uur voor we Rick in de verte aan zien komen.  Ook hij springt met zijn gewoonlijke enthousiasme in dat ijswater.  Later vertelt hij wel dat dat het obstakel was waar hij het meest tegenop zag.

Dit parcours is veel beter aangelegd dan dat van vorig jaar.  Toen besteedde ik meer dan de helft van de tijd aan het zoeken naar obstakels, waardoor ik er Rick maar een aantal heb zien doen.  Dit keer is het vrij makkelijk te volgen en Kai en ik zien Rick maar liefst vijftien van de 25 obstakels doen.

Sommigen zijn vrij makkelijk, maar anderen, bijvoorbeeld degenen, die electrische schokken geven, zou ik voor geen goud willen doen.  Natuurlijk fotografeer en soms film ik erop los.  We vermaken ons ook met het kijken naar de grappige kostuums, die sommige mensen aanhebben.

Na ongeveer vier uur en een kwartier komt Rick over de finishlijn.  Kai en ik hebben intussen ook flink wat afgelopen als toeschouwers.  Mijn Fitbit laat 18490 stappen zien, 8,31 mijl en maar liefst 110 trappen, zo heuvelachtig was het terrein.

Klaar!

Rick heeft het toch maar weer volbracht!  Naar mijn gevoel is hij minder kapot dan vorig jaar, maar hij heeft er dit jaar ook meer voor getraind.  We drinken nog even een van de gratis Dos Equis biertjes en lopen dan terug naar de bus.

Gelukkig is het vandaag de hele dag droog gebleven, maar nu zien we wel een dreigende grijze lucht.  En inderdaad, als de bus ons weer bij de parkeerplaats afzet plenst het.  Arme Rick, die het toch al zo koud heeft, en Kai, die kleddernat wordt.  Gelukkig heb ik een regenjas aan en paraplu mee dus voor mij valt het wel mee.

Druipend racen we naar de auto en zetten voor Rick de verwarming hoog aan.  We rijden terug naar het hotel waar Kai zijn auto heeft laten staan.  De regen is inmiddels weg en Rick doet gauw een droog shirt aan.   Dan rijden we achter elkaar aan naar huis.

Daar neemt Rick een lange douche om alle modder weg te wassen en dan gaan we naar Tysons Corner.  Rick wil graag bij Gordon Biersch eten en een paar lekkere biertjes drinken.  Ik bestel de tonijn met een warme salade van quinoa, boerenkool en cranberries.  Die laatste is werkelijk heerlijk!  Ik zou er wel bakken van opkunnen.

Kai rijdt terug naar huis waar Rick meteen zijn bed op gaat zoeken.  Kai en ik kijken nog wat tv en gaan dan ook spoedig naar boven, ook wij zijn moe van de hele dag buiten en heuvel op en af lopen.

Foto's van de Tough Mudder staan hier.

Filmpje hier en hier