Mijn eerste officiele rondleiding in het Engels aan Ieren

Zodra ik mijn ogen opendoe zie ik de goudgele gloed van de zon op de herfstbladeren van de bomen naast ons huis.  Prima weer voor een rondleiding, dus.  Rick heeft de koffie al klaargezet en na gauw een yoghurtje naar binnen gelepeld te hebben, brengt Rick me naar de metro.

Daar nemen we afscheid tot morgenavond, want Rick gaat vandaag naar Dallas. De metrotrein staat al klaar en een half uur later stap ik bij het Smithsonian station uit.  De vorige keer dat ik hier was het hier uitgestorven, omdat alle musea and monumenten dicht waren.  Nu is het er weer een gezellige drukte.

Er is werkelijk letterlijk geen wolkje aan de lucht en de lucht is prachtig blauw.  Precies om half tien komen Niall en zijn vriend Andrew en Andrew's vader Edward met de roltrap naar boven.  We maken kennis en bespreken onze route. 

Gisteren schreef ik al dat Edward 74 is en misschien niet zoveel kan lopen.  Hij is het daar echter helemaal niet mee eens en aan het einde van de dag zeg ik tegen Niall dat ik op mijn 74ste ook zoveel hoop te kunnen lopen, als Edward!

We beginnen met het rondje monumenten.  Via het Washington Monument lopen we naar het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr.  Memorial.  Zowel hier als bij het Franklin D. Roosevelt Memorial zijn er vrijwel geen toeristen.  Het Jefferson Memorial bekijken we van verre, zodat we niet het hele Tidal Basin rond hoeven te lopen.

Er zijn al aardig wat herfstkleuren te bewonderen, maar de kersenboompjes langs het Tidal Basin hebben nog een paar weken te gaan voor ze op het hoogtepunt zijn.  In de stad is het warmer en duurt het langer voor de bomen om te verkleuren.

Bij het Koreaanse oorlogsmonument is een hele groep Koreaanse oorlogsveteranen met de Honor Flight.  Een van de organisatoren wordt geinterviewd door een journalist en ik hoor dat de Honor Flight nu niet meer alleen voor Tweede Wereldoorlog, maar ook voor Koreaanse oorlogsveteranen wordt gedaan.  En terecht, die mensen hebben ook geleden voor hun land.

 

We lopen door naar het Lincoln Memorial en dan Vietnam.  Dat monument blijf ik het emotioneelste vinden.  Die simpele muur met al die namen en ook vandaag zie ik er weer een volwassen man hard huilen.  Echt verschrikkelijk wat die oorlogen met de psyche van de soldaten doen.  Mijn compagnons zijn er ook van onder de indruk.

Inmiddels is het warm genoeg om zonder jas te lopen.  Het had vrijwel geen beter weer kunnen zijn vandaag en Andrew grapt dat ik moet adverteren dat ik niet alleen een heel interessante rondleiding geef, maar ook schitterend weer garandeer.  Ha ha, was het maar zo!  Hoewel ik moet zeggen dat het gelukkig nog maar heel weinig echt slecht weer is geweest.

Na het Tweede Wereldoorlog monument en de achterkant van het Witte Huis is het tijd voor de lunch bij de Old Ebbitt Grill.  Mark is er vandaag niet, maar Tony begroet mij weer vriendelijk met "hi, honey bunny"  en leidt ons naar tafel 8, volgens hem "mijn" tafel. 

Het wordt weer een lekkere lunch.  Ik neem de herfstravioli gevuld met pompoen en kaas en een lekkere saus met ui, squash en cranberries.  Ik vind Nialls kreeftgerecht er ook super lekker uitzien.  Jammer, dat dat een special voor deze maand is, anders zou ik dat komende zaterdag besteld hebben.  De andere heren nemen de spaghetti carbonara.  Te zwaar voor mij, maar zij vinden het duidelijk erg lekker.

Na het eten lopen we naar de voorkant van het Witte Huis.  Daar vertel ik over de geschiedenis daarvan en neem de heren dan mee naar het Kerkje van de Presidenten.   Het is altijd weer leuk dit kerkje te bezoeken.  Niet alleen vanwege de knielkussens met de namen van de presidenten erop of de bank waar de presidenten zitten, maar ook de mooie gebrandschilderde ramen.

Om Edward lopen te besparen nemen we de metro van McPherson Square naar Capitol South.  Dan zijn we meteen op Capitol Hill en gaan als eerste de Library of Congress in.  Ook hier is het, net als elders in de stad, erg rustig.  We kunnen op ons gemak de grote leeszaal en de rest bekijken.

Na alles hier bekeken te hebben gaan we nog eens door de veiligheidscontrole, dit keer voor het Capitool.  We willen namelijk ook nog "even" de rondleiding door dat gebouw doen.  Helaas wacht ons bij de kaartjes uitreiking een teleurstelling.  Ze doen vandaag geen rondleidingen boven in de rotunda, want er is een evenement gaande, dus vandaag is het alleen de film.

Dat is zonde van de tijd, want Andrew en Edward zijn hier maar een dag.  We gaan het gebouw weer uit en lopen naar boven.  Daar is voor het eerst dat ik langs het Capitool kom alles afgezet en overal politie.  Dat doet mij meteen denken dat de president hierheen gaat komen, want voor "enkel" de afgevaardigden en senatoren gebeurt dit niet.

De vlaggen hingen vandaag overal ook al halfstok voor het overlijden de voormalige Speaker of the House Tom Foley.  Inderdaad wordt er in het Capitool een herdenkingsdienst gehouden, waar zowel Obama als Clinton spreken.  Wij zien een van die twee aankomen bij het gebouw (de auto's dan, want de presidenten krijg je niet zomaar te zien).

Nou ja, we hebben de rondleiding dan niet kunnen doen, maar tenminste een (ex?) president zien aankomen.  We lopen terug naar de metro en nemen de blauwe lijn naar Arlington National Cemetery.  Deze begraafplaats is zo indrukwekkend, ik wil wel beweren de indrukwekkendste ter wereld en ik heb wat met begraafplaatsen dus al heel wat gezien.

De heren zijn ook onder de indruk.  Edward heeft al heel wat gelopen vandaag (mijn Fitbit geeft 16000 stappen aan!), maar hij staat erop naar de graven van de Kennedy's te lopen, in plaats van het busje te nemen. 

We lopen naar boven en bekijken de graven van de Kennedy's. Wat een tragedies in die familie, ik ben er altijd weer stil van.  De graven zijn ook allemaal zo sober.  Heel indrukwekkend is het altijd weer.

Het is nu genoeg voor Edward en Andrew.  Er is natuurlijk nog veel meer te bezoeken op deze begraafplaats, maar ze hebben vandaag al zoveel indrukken opgedaan dat ze klaar zijn om terug naar het vliegveld te gaan.

We nemen afscheid en ik ben blij dat ik ook in het Engels zeer tevreden klanten achterlaat.  Ik had wel een paar keer moeite met op het Engelse woord te komen, zozeer zit het in het Nederlands in mijn hoofd, maar gelukkig drukte dat de pret niet en het was Niall niet eens opgevallen. 

Niall en ik gaan samen terug met de metro en moeten het grootste deel van de route staan.  Nadeel van pas in Virginia instappen, daarom zorg ik er in de stad voor voor Metro Center in te stappen.  Niall biedt aan mij naar huis te brengen, want hij heeft bij het metrostation in Vienna geparkeerd.

Dat neem ik met beide handen aan, want Saskia kwam vandaag halverwege de dag weer thuis met hoofdpijn, sms-te Rick.  Saskia voelt zich intussen wel beter, maar is in het midden van haar proefwerkweek. 

Niall zegt nog een paar keer wat een leuke dag ze gehad hebben en dat is dus iedere keer weer mijn motivatie: toeristen laten zien hoe mooi Washington is.  Niall woont hier ook al vele jaren, maar heeft vandaag ook nieuwe dingen geleerd en gezien.  Missie geslaagd!

Voor mijn avondeten haal ik soep en General Tso's surprise bij het vegetarische restaurant Sunflower.  Het is zo lekker!  Daarna gaan de voeten omhoog en ga ik het niet laat maken.  Het was wel weer een prachtige dag in mijn favoriete stad!

Meer foto's van vandaag staan hier.