Boone Hall plantation en een ritje met een koets

Heerlijk heb ik vannacht geslapen!  Om kwart over acht sta ik dan ook uitgerust op.  Mijn eerste doel is om ergens ontbijt te gaan halen.  Het hotel ligt midden in het historische district van de stad, dus ik verwacht makkelijk iets te kunnen vinden.

Dat valt een beetje tegen.  Het enige tentje dat ik tegenkom ziet er niet zo heel schoon uit en het menu is erg zwaar.  Na nog even onverrichterzake (maar wel genietend van de mooie oude huizen) door het French Quarter gelopen te hebben, stel ik mijn GPS in op de dichtstbijzijnde Starbucks.

Die blijkt ongeveer een kilometer weg te zijn, maar het is een mooie wandeling.  Ik heb spijt dat ik mijn grote fototoestel niet meeheb en neem me voor er voortaan niet meer zonder op uit te gaan.  Ik bestel mijn favoriete ijs Americano en een tomaat met kaas pasteitje. 

Die laatste hebben ze niet bij onze Starbucks, dus ik eet toch nog iets nieuws.  Het smaakt me prima en het is precies genoeg ontbijt voor mij.  In het hotel begeef ik me naar de fitnessruimte.  Daar doe ik een half uur op de enige elliptical, die er is.

Dan maak ik me klaar om aan mijn Charleston en omgeving dag te beginnen.  Ik zend Melanie een sms-je en niet veel later komt zij haar auto voorrijden.  Wat een service!  Ik bedank haar dan ook zeer hartelijk.  Misschien toch een geluk bij een ongeluk dat ik gisteren pas zo laat hier was, anders had ik vast een of meerdere dure tours gekocht niet wetend dat ik Melanie's auto zou kunnen lenen.

De rit naar Boone Hall plantation is heel makkelijk en rechttoe rechtaan, al heb ik mijn telefoon gps wel aan gezet.  Zo'n vijfentwintig minuten later betaal ik de $20 toegang en rijd op de beroemde laan met de enorme oude eiken met Spaans mos.  Prachtig, hij lijkt ook wel eindeloos!  Die ken ik alleen uit foto's en films.

Na de auto geparkeerd te hebben lees ik wat er zoal te doen valt.  Ik besluit als eerste de tramrondleiding over de plantage te doen.  Erg mooi is die en goed om een idee te krijgen hoe groot die is.  Het was vroeger een katoen en pecannoten plantage, maar van dat katoen is nog maar een heel klein veldje over en de meeste pecanbomen zijn door orkanen verwoest.

Toch zien we van beiden nog voorbeelden.  Hier is het voor het eerst dat ik katoen nog aan de plant voel, want die groeit vlak langs de parkeerplaats.  Na een half uurtje zijn we terug bij het cafe.  Het is lunchtijd en ik koop een salade, die maar zeer matig is, maar het vult de maag weer even.

Na nog wat foto's in de vlindertuin te hebben genomen loop ik naar het huis.  Daar wordt ieder half uur een rondleiding gegeven en ik ben net op tijd.  Het huis stamt uit 1936 en zou zo in Gone With The Wind mee hebben kunnen doen (foto's van de beroemde eiken zijn wel in die film te zien). 

Bij Boone Hall zijn verscheidene films en tv series opgenomen, waaronder North and South.  Het is ook de oudste nog werkende plantage in de VS.  Voor het huidige huis stonden er nog een aantal, dus.  De gids vertelt interessant over de geschiedenis en de families, die hier gewoond hebben.

In een van de kamers wijst hij ons op een boodschappenlijst uit de 19e eeuw.  Hun beschamendste stuk geschiedenis noemt hij het en ik ben er erg van onder de indruk.  Bovenaan de lijst met boter, melk, eieren en groentes staat "one negro girl $995". 

Slaven werden als dingen verkocht, families uiteengerukt en meer.  Ik denk meteen weer aan Senegal waar we plaatsen bezochten vanwaar de slaven naar de "Nieuwe Wereld" werden verscheept, zelfs als acht- of negenjarige staan die beelde nog in mijn geheugen gegrift.

Na nog even door de mooie tuin gelopen te zijn bezoek ik als laatste de enige nog bestaande "slavenstraat" in Amerika.  Dit zijn negen kleine hutten, die slaven huisden.  Nu heeft iedere hut informatie over de geschiedenis van de slavernij en segregatie.  Het is en blijft een hartverscheurende en wrede bladzijde uit de geschiedenis.

Er is nog een presentatie om drie uur, maar ik heb geen zin om daarop te wachten.  Het was zo al een interessant genoeg bezoek.  Ik bel Melanie dat ik weer richting Charleston ga en zij wacht me voor mijn hotel op om haar auto weer mee te nemen.  Hopelijk kan ik hem morgen weer lenen voor de meer zuidelijke plantages.

In het hotel koop ik een kaartje voor een ritje in een koets van Carolina Carriages.  Zo'n ritje moet je in Charleston gedaan hebben.  Er zijn acht koetsenbedrijven en overal zie je ze rijden.  Ik kan over een half uur mee, dus ga me even op de kamer opfrissen.

Dan loop ik naar de overkant waar de koets net aan komt rijden.  Omdat ik alleen ben krijg ik een hele bank voor mezelf.  Fijn om aan beide kanten foto's te kunnen maken.  We rijden mee met Kayla en haar paard Carolina.  

Een mooie regenboog onderweg

Kayla vertelt heel enthousiast over de verschillende huizen en gebouwen waar we langskomen.  Ik hoop deze dagen ook nog een lange wandeling door de stad te kunnen maken en te fotograferen.  Dat had ik eigenlijk voor gistermiddag gepland, maar dat lukte dus niet.

Een uurtje later zijn we klaar.  Carolina, het paard, houdt van pepermuntjes vertelt Kayla.  Toevallig heb ik nog een rolletje King pepermunt in mijn tas.  Ik voer er een en geef er een aan de vrouw achter mij, die ook zo graag wil.

Mijn maag rammelt, want die salade eerder was wel heel erg weinig. Ik vraag aan Kayla of er ergens een supermarkt is om wat snacks te kopen.  Zij verwijst me naar de Harris Teeter een paar blokken verderop.  Daar koop ik wat gekookte pinda's, een zuidelijke specialiteit, die ik lekker vind (als enige van ons gezin).

Terug in het hotel wacht ik tot Melanie me belt dat ze klaar is met haar werk en mij op komt halen.  Samen rijden we een paar straten verderop waar vrienden van haar net vanuit Stuttgart hun nieuwe historische huis aan het inrichten zijn. 

Na kennis gemaakt te hebben met Maria en Steven, laat Maria ons hun 218 jaar oude huis zien.  Dit huis stamt uit 1795 en heeft nog de originele vloer, muren en meer.  Echt bijzonder om dat zo te zien.  Alles is van hout, dus het fabeltje dat houten huizen niet duurzaam zouden zijn wordt weer eens tegengesproken.

We bespreken waar we willen gaan eten en de keuze valt op Low Country Bistro.  Het is zelfs warm genoeg om buiten op de veranda te zitten.  Het gesprek is geanimeerd, want Maria is ook een leuke klets. 

Melanie en ik, eerste foto samen na achttien jaar

In het zuiden van de VS moet je gewoon eens "shrimp and grits" eten en dat bestel ik hier.  Het is een enorme portie met fried green tomatoes (gefrituurde groene tomaten, nog een specifiek zuidelijk gerecht) en een jam van tomaat en bacon.  Heel erg lekker, maar veel en veel te veel voor mij!  De porties hier zijn beduidend groter dan ik in onze omgeving gewend ben, gisteren ook al met de tonijn.

Het miezert wat als we klaar zijn met eten.  Hopelijk is dat morgen niet meer het geval, maar ik heb vandaag al veel geluk gehad met het weer.  Ik ben voorbereid op regen, want hier aan de kust weet je maar nooit, waarschuwde Melanie al.

De anderen lopen mee naar het hotel en dan nemen we afscheid.  Leuk om Maria ontmoet te hebben en Melanie zie ik morgen ook weer.  Ik weet weer helemaal waarom we beste vriendinnen waren, die klik is er meteen weer en we hebben zoveel bizarre dingen meegemaakt die eerste jaren dat ik in de VS woonde.  Nu gauw slapen, zodat ik morgen weer alles uit de dag kan halen.

Foto's van vandaag staan hier.