Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, januari 31, 2013

Weer koud en guur nu

Na mijn vorige blog waren er wat vragen over het collegesysteem hier in de VS.  Nu ben ik daar verre van een expert in, ondanks twee kinderen in het systeem, maar ik zal het een beetje proberen uit te leggen.

Als we het over "college" hebben, hebben we het meestal over een vier jaar durende opleiding na de high school.  Er zijn duizenden colleges in de VS met allerlei niveaus.  Soms zijn ze bekend voor bepaalde richtingen, zo heeft Virginia Tech bijvoorbeeld het beste architectuur programma in het land.

Sommige scholen richten zich meer op de "liberal arts" (talen, creatieve vakken e.d.) en andere meer op de exacte vakken (de scholen met "Tech" in hun naam zeker).  Dat betekent niet dat je er niets anders kunt studeren, want bij de meeste colleges heb je een ruime keuze aan "majors" en "minors". 

De vakken daarvan zijn minder vast omlijnd dan het curriculum van een studie in Nederland.  Vrijwel alle studenten zijn verplicht in hun eerste twee jaar te voldoen aan een aantal algemene vakken op het gebied van Engels, geschiedenis en wiskunde, o.a.  Wat die vakken zijn kan verschillen, zo kan astronomie bijvoorbeeld onder wiskunde geschaard worden.

Hoewel de meeste studenten al eerder hun major bepalen heb je tot het einde van het tweede studiejaar nog de kans om het te veranderen.  Je raakt hier dus geen of weinig tijd kwijt, als je eerst met een major begint, maar je later toch bedenkt en een andere kiest.  Katja is zelfs drie keer van major veranderd.

Dan nog de vraag hoe je bepaalt naar welk college je wilt gaan.  Dat ligt ook weer aan een aantal factoren, waaronder natuurlijk of je jezelf daar ziet studeren.  Maar feitelijk is die beslissing om te beginnen aan de scholen.  Het is dus de gewoonte om je bij meerdere scholen in te schrijven, omdat je (meestal) pas aan het einde van het laatste high school jaar te horen krijgt waar je bent aangenomen.

Die scholen bepalen onder anderen op basis van GPA (grade point average wat over de vier high school jaren wordt bijgehouden), SAT score (een gestandaardiseerde test, die vrijwel alle high school studenten afleggen), aantal AP/Honors vakken gedaan op high school (AP = college niveau) en je activiteiten buiten schooltijd (vrijwilligerswerk, een baantje, sport etc) of je aan hun toelatingseisen voldoet.

VCU, bijvoorbeeld, waar Kai studeert, heeft minder strenge toelatingseisen dan Virginia Tech.  Virginia Tech staat in de top 100 van colleges in de VS.  JMU, waar we dus dinsdag waren, zit ergens tussen VCU en Virginia Tech in.  Alle drie de scholen vergen een GPA van 3.3 of hoger en zijn dus vrij streng.  Er zijn ook scholen, die studenten met een lager GPA aannemen, dus er is veel verschil tussen de colleges qua niveau. 

Ook qua grootte verschillen de colleges enorm.  JMU, met ongeveer 18000 undergraduate studenten wordt als een middelgroot college gezien.  Virginia Tech heeft ongeveer 26000 en VCU 32000 ongeveer studenten.  Er zijn ook (veel) kleinere colleges met onder de 10000 studenten, maar ook de "Big Ten", colleges, zoals Rick "alma mater" Michigan State, met zo'n 47000 studenten.  Hopelijk heb ik hiermee wat vragen beantwoord.  Zo niet, dan lees ik dat vast wel. 

Vandaag is er van de warmte van gisteren en eergisteren niets meer te bekennen.  Het is maar net boven het vriespunt en er staat een gure wind.  Gelukkig voel ik me een stuk beter dan gisteren.  Die rare rillingen zijn weg, wat dat nou weer was?

Zoals wel vaker lees ik van alles online onder het genot van een paar koppen koffie en voor ik het weet is het al na half elf.  Hoog tijd om te gaan sporten, dus.  Ik maak er weer een uur op de ARC trainer van en heb weer een goed boek van Luann Rice om me bezig te houden.  Sharon is er ook en vraagt of ik ook mijn spieren zo voel van de yoga van gisteren.  Nou en of, dat doe ik zeker! 

Op weg naar huis sms-t Saskia of ik haar op kan komen halen.  Zij heeft erge hoofdpijn.  Thuis eet ze lunch en gaat dan op bed liggen.  Ze slaapt de hele middag, dat was dus hard nodig!

Intussen ga ik naar Whole Foods onder anderen voor mijn wekelijkse bosje tulpen.  Dit keer wordt het een roze bosje.  Met de waarschuwing dat tulpen slecht tegen kou kunnen (ik weet niet meer wie dat schreef, maar bedankt daarvoor) draag ik het bosje onder mijn jas naar de auto.  Hopelijk blijven ze nu langer staan.

De open haard gaat aan en werk aan mijn Spaanse DuoLingo.com lessen.  Intussen neemt Kai een deel van de garage onderhanden.  Het is makkelijker voor hem als ik daar bij ben, want hij weet niet wat te houden en wat weg te gooien of geven.  Het ziet er na vele jaren weer keurig uit nu.   

 
Winterse zonsondergang

Rick heeft nog maar twee avonden met Kai, want hij gaat zaterdag op zakenreis en zal pas na Kai's vertrek de achtste weer thuiskomen.  Daarom wil hij deze paar avonden nog gezellig uit eten naar restaurants van Kai's keuze.  De eerste vanavond is Seasons 52.

Rick heeft ook uitgevonden dat de Microsoft Store nu de Nokia Lumia 920 in het blauw heeft.  Die wil ik heel graag, in plaats van de saaie witte, die ik nu heb.  Rick en Kai gaan alvast naar het restaurant, terwijl ik de telefoon ga omwisselen.  Op zich is het geen probleem, ware het niet dat ze mijn bon eerst niet kunnen vinden.  Gelukkig gaat het daarna allemaal goed en na een half uurtje loop ik met mijn mooie nieuwe blauwe telefoon de winkel uit.

Bij Seasons 52 wachten de mannen al op mij.  Het wordt zoals altijd een heerlijke maaltijd hier met zeer goede bediening.  Van eerder hebben we geleerd eerst de voorafjes te bestellen, anders komt de hoofdmaaltijd praktisch tegelijk.  Rick en Kai nemen soep en chili en ik tonijn sashimi met een komkommersalade, super lekker!

Als hoofdgerecht heb ik de filet mignon met asperges en champignons.  De biefstuk is zo zacht dat ik het enorme mes dat erbij komt zeker niet nodig heb.  Ik kan het vrijwel met mijn vork snijden.  Na afloop delen we een van hun mini desserts met caramel, koffie en vanille mousse, precies genoeg zoetigheid voor mij. 

Thuis gaat de haard weer aan, want het vriest inmiddels.  We schijnen vannacht zelfs een laagje sneeuw te krijgen.  Idioot, toch?  Gisteren nog met 21 graden buiten zitten en nu weer helemaal winter. Niet ongewoon voor dit gebied echter, wij konden daar de eerste jaren hier echt versteld van staan.
 
Het sterrenbeeld Orion boven ons huis (klik voor grotere foto)

woensdag, januari 30, 2013

Over college bezoeken en etentjes met vriendinnen

Dinsdag

Als ik Rick uitzwaai naar zijn werk valt me de heel warme temperatuur al op.  Het lijkt opeens wel weer lente!  Eigenlijk zou ik wel een lange wandeling willen maken met Cosmo, maar Saskia en ik hebben plannen om een college te gaan bezoeken.  Ik doe dus maar een snelle drie kwartier cardio bij de sporschool.  Cosmo zal vanmiddag van Kai die wandeling wel krijgen.

Thuis tref ik Saskia tot mijn schrik nog in diepe rust.  Het is kwart voor elf en we hadden afgesproken om elf uur te vertrekken.  Gelukkig zijn we beiden sterren in het snel douchen en klaarmaken, dus maar een kwartiertje achter op schema vertrekken we naar Harrisonburg.  We hebben onze lunch mee, want we hebben geen tijd die onderweg te kopen.

Eergisteren zag ik dat er nog plaats was voor de introductie van half twee bij James Madison University daar.  Saskia was ervoor te vinden en zo schreef ik haar in voor haar eerste officiele collegebezoek.  Echt onvoorstelbaar dat het al zover is voor haar, ik zie haar nog zo als het kleine meisje van slechts een paar jaar geleden.

De rit naar Harrisonburg voorloopt voorspoedig, al is de I-81 zoals altijd erg druk met vrachtwagens, die heel hard rijden en elkaar constant inhalen.   Net na enen komen we bij JMU aan en vinden de parkeerplaats meteen.  Er staat ook al iemand met een parkeervergunning klaar, dus helemaal goed geregeld.

Binnen in Sonner Hall krijgen we een brochure met algemene informatie over de school aangereikt en kunnen in de grote zaal plaatsnemen.  Het is er vandaag druk en het blijkt dat iedereen uit onze county komt.  Daar zijn de scholen als enigen in de omgeving gesloten. 

Na een presentatie van een half uur worden we voorgesteld aan de "ambassadeurs".  De studentengidsen, die ons rond gaan leiden op de campus.  Voor mij is dit de derde rondleiding bij deze school, maar Saskia is er nog nooit geweest.  Ik vind het iedere keer weer een erg leuke school met een gezellige en vrolijke atmosfeer.

We lopen langs klaslokalen en door cafetaria (waarbij Mike, onze gids, trots vertelt dat ze vierde staan in het land qua cuisine).  We mogen een dorm kamer van binnen bekijken en zien de gemeenschappelijke ruimtes met allerlei vertier en zelfs een heus postkantoor. 

De rondleiding duurt anderhalf uur en is erg interessant.  Het is ook bijzonder warm buiten, met zo'n 22 graden.  Mike merkt op dat we erg geluk hebben, want vorige week liep hij hier nog met -10 mensen rond te leiden! 

We eindigen op de Quad, het mooie oude gedeelte van deze campus.  Er staat een levensgroot standbeeld van James Madison.  Die was een groot staatsman, maar een heel klein mannetje!  We nemen afscheid van Mike en hij wijst ons nog de boekenwinkel.

Daar kiest Saskia een t-shirt in de schoolkleuren van paars en geel uit en verkleedt zich daar meteen in.  Zij was veel te warm gekleed voor dit weer!  We halen ook snel een paar flesjes water uit de machine, want we hebben flinke dorst gekregen.

Dan zoeken we de auto weer op voor de rit terug naar huis.  Nog even tanken bij de Exxon tegenover JMU en ik draai de I-81 weer op.  Pas een paar kilometer voor we thuis zijn krijgen we met een file te maken, maar die duurt gelukkig niet lang. 

Zo heb ik vandaag toch weer "even" 375 kilometer gereden, maar het was de moeite waard.  Deze school is niet Saskia's eerste keus (dat blijft Virginia Tech), maar ze zou zichzelf hier ook wel heen kunnen zien gaan. 

Na even uitgepuft te hebben, verkleed ik me voor het avondeten.  Ik heb Kirsten alweer heel lang niet gezien en we hebben afgesproken naar de Four Sisters te gaan om te eten.  We delen de heel erg lekkere loempiaatjes en ik kies een gerecht met gegrilde vis en rijstpannenkoekjes.  Zoals altijd is het erg lekker.

Tijdens het eten vertelt Kirsten waarom ze een tijdje van de wereldbodem leek verdwenen.  Zonder in details te treden hebben zij en haar kinderen een erg moeilijke tijd doorgemaakt.  Nu gaat het ietsje beter en zijn ze wat aan de omstandigheden gewend.  Wat zou ik graag daadwerkelijk helpen, maar helaas kan ik enkel een sympathiek luisterend oor bieden. 

Woensdag

Het vreemd warme weer van gisteren duurt nog een dag voort.  Alleen laat de zon zich vanochtend niet zien.  De lucht ziet er de hele dag dreigend uit met warme wind.  Ik heb slecht geslapen en word met vreemde koude rillingen wakker.  Verder heb ik echter niets, dus ga maar gewoon aan mijn dag beginnen.

Na een ontbijt van gepocheerde eieren en heel wat koppen koffie voel ik genoeg energie om te gaan sporten.  De rillingen zijn er nog steeds, heel vreemd.  Ik stel de crosstrainer maar niet te zwaar in en tot mijn verbazing lukt het me toch een uur intensief te "rennen".  Onderwijl lees ik mijn boek en ik denk dat Luann Rice wel een schrijfster is waar ik meer van ga lezen.  

Thuis maak ik me gauw klaar, want ik heb afgesproken te gaan lunchen met Lea Ann. Zij stelde het nieuwe Chinese restaurant, Lotus Garden, in Vienna voor.  Daar maken ze de noedels vers en vond zij de soep erg lekker.  Prima, ik ben altijd te vinden voor iets nieuws.

Dit blijkt een authentiek Cantonees restaurant te zijn.  Die vind je maar weinig hier in de VS, de meeste Chinezen koken de Hunan en Sechuan keuken.  Het menu is uitgebreid, maar ik wil die pulled noodle soep ook wel proberen en bestel hem met varkensvlees. 

Dat smaakt net als het vlees in babi pangang en ik vind het erg lekker.  We kunnen de chefs in de keuken de noedels ook zien "trekken", erg leuk allemaal.  Lea Ann neemt ook een soep en we krijgen een flinke bak voorgezet, die we geen van beiden helemaal opkrijgen.
Het valt Lea Ann en mij op dat de meeste mensen, die hier eten, Chinees zijn.  Ook staat er een menuutje op onze tafel wat alleen maar in het Chinees is.  Later lees ik de rest van het menu online en er staan dingen als vismaagsoep en kwal op.  Iets zegt me dat ik Rick er niet snel heen zal krijgen.

Lea Ann is iemand, die ik al jaren ken, maar pas recentelijk meer mee optrek.  We blijken enorm veel gemeen te hebben, niet alleen onze tieners.  Zij en haar man houden ook heel erg van reizen, net als Rick en ik, en hebben ook al heel wat van Europa gezien.  Ook zijn ze een paar keer naar Hawaii geweest en zal ze mij wat boeken daarover lenen.

Voor we het weten zijn er twee uren voorbij.  Tijd om afscheid te nemen, maar we beloven elkaar snel weer iets samen te ondernemen.  Lea Ann werkt part time en flexibele uren, dus kan tijd vrij maken wanneer ze wil.

Geloof het of niet, maar de rest van de middag gaat de achterdeur open en lees ik mijn boek op het deck uit.  Het waait flink, maar ik zit in de luwte van het huis en het is een graad of twintig.  Cosmo en de katten vinden het ook heerlijk buiten.  Pas als ik me moet verkleden voor yoga ga ik naar binnen.  Bizar hoe warm het is buiten! 

Sharon komt me voor yoga ophalen.  Ondanks die rare rillingen gaat ook deze klas goed.  We mogen kiezen of we op ons hoofd willen staan (dat gaat hem nooit worden met mij, mijn nek en schouders zijn niet sterk genoeg) of een schouderstand.  Die laatste vind ik wel fijn en makkelijk, vreemd genoeg.

En nu wachten we op het zware weer, want natuurlijk is deze warmte niet gewoon voor eind januari.  Er is een tornado watch (betekent dat tornado's mogelijk zijn) afgeroepen voor ons gebied tot twee uur vannacht.  Ook wordt er zwaar onweer verwacht en morgen zal het scherp kouder zijn.  Toch vind ik deze warme dagen tussendoor echte cadeautjes.
 
Cosmo heeft zijn Thundershirt aan en lijkt daar een stuk kalmer door

Intussen heeft Kai eindelijk het adres en telefoonnummers van de mensen in Leipzig doorgekregen.  We maakten ons al wat zorgen, want waar zou hij anders heen moeten.  Het komt nu wel erg dichtbij allemaal!  Ik heb me voorgenomen volgende week veel met Kai te ondernemen voor hij vertrekt!
 
Tja, zo lenig ben ik na de yoga nog niet

maandag, januari 28, 2013

Lang leve het internet!

Het is maar goed dat de scholen vandaag gesloten zijn in onze county, want als ik naar beneden kom zie ik de pegels van de stoelen en tafel op het deck hangen.  Het ijzelt.  Ik ben blij dat ik een uur later dan gewoonlijk met Sharon heb afgesproken, zodat we niet op gladde wegen hoeven te rijden.


Rick blijft thuis werken vandaag en we eten op ons gemak ontbijt samen.  Maar dan komt toch het moment om naar de sportschool te gaan.  Sharon wacht me al op.  Omdat ik me niet zo lekker voel wil ze mijn spieren niet verder pijnigen door heel zware gewichten te doen, maar het wordt ondanks dat toch een intensief uur.  Ik zou het in mijn eentje in ieder geval niet doen.

Na afloop doe ik nog twintig minuten cardio en ga dan weer huiswaarts.  Op Facebook heb ik gezien dat de koningin om 13 uur onze tijd een toespraak gaat maken en krijg ook de live feed van het NOS journaal toegespeeld. 

Terwijl Kai en Rick lunch halen bij Panera en voor mij ook een tonijnsandwich en soep meebrengen, luister ik live op mijn laptop naar de toespraak van de koningin.  Zoals vrijwel iedereen, die dit blog leest, weet geeft zij haar scepter over aan haar zoon. 

Het is bijzonder om dat zo live te kunnen zien op het internet.  De laatste live uitzending omtrent het koningshuis, die wij zagen, was het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima op BVN, alweer bijna dertien jaar geleden.  Daarvoor stond ons hele gezin midden in de nacht op. 

Het feit dat Nederland een monarchie is heb ik altijd bijzonder gevonden.  En nu komt er na 123 jaar weer een koning, ook historisch en speciaal om mee te maken.  Toen Beatrix koningin werd, woonde ik nog in Nederland en studeerde in Utrecht.  Gek genoeg kan ik me van die dag niets herinneren.  30 April dit jaar hoop ik ook weer live online mee te maken.

Eindelijk heb ik weer eens tijd om door te gaan met mijn Spaanse lessen op Duolingo.com.  Kai zit naast mij en doet Duits.  Zo een paar uur met de taal bezig zijn is heel goed, merk ik.  Ik vind dit een heel fijne methode en moet er van mezelf gedisciplineerder in raken om de op gezette tijden te doen. 

Halverwege de middag trakteer ik mezelf op een kop DE kersenthee in een Marjolein Bastin mok en een stroopwafel.  Even een heel Nederlandse middag ervan maken.  De stroopwafel smaakt heerlijk, het is alweer even geleden dat ik er een op had.  Ik vergeet eigenlijk dat we ze in huis hebben, hi hi.

Saskia moet vanavond weer werken.  Ze verdient lekker zo.  Katja vraagt zich intussen af of haar baantje niet teveel van het goede is met het volle schema dat ze heeft.  Zij schreef haar schema van de afgelopen week op en hoe ze dat volhoudt is me inderdaad een raadsel!  Gauw heb ik een portie Campus Cookies voor haar besteld, die in grote dankbaarheid werd aangenomen.

Wij eten vanavond makkelijk taco's.  De open haard gaat weer aan en ik kijk naar de Bachelor.  Rick en Kai kijken af en toe mee en vragen zich af waarom die meisjes zich hiervoor inschrijven.  Nou, dat vraag ik me dus ook altijd af.  Toch zijn er wel een paar permanente relaties uit deze serie gekomen.  De meest bekende nog steeds Trista Rehn en Ryan Sutter, die dit jaar alweer tien jaar getrouwd zijn.

Tot slot heb ik vanavond uitgevonden dat Rick en ik een jaar illegaal hebben samengewoond hier in Virginia.  Met ons ongetwijfeld miljoenen anderen in de afgelopen 138 sinds samenwonen illegaal werd.  Nu probeert met gelukkig die wet terug te draaien, want dat is toch niet meer van deze tijd.  Bron

zondag, januari 27, 2013

Eindelijk dat rustige weekend voor Rick

Zaterdag

We slapen lekker uit want er staat vandaag helemaal niets in de agenda.  Na het ontbijt vertrek ik naar de sportschool.  Vandaag staat er drie kwartier cardio op de ARC trainer op mijn programma.  Rick doet intussen een Kinect Nike + routine in de basement.  Ik voel mijn spieren goed van die routine, die ik gisteren deed!

Het is weer een koude dag en sneeuwt af en toe.  Perfect voor mosterdsoep met zalmsnippers voor de lunch.  Dit is Ricks eerste kennismaking met mosterdsoep en het gaat er bij hem ook goed in. 

Na de lunch brengen we Saskia naar haar werk en rijden dan door naar Great Falls.  Het sneeuwt af en toe zachtjes, maar de zon laat zich ook een enkele keer zien.  Het is niet zo koud als de afgelopen dagen, maar nog wel net onder het vriespunt.  Cosmo is helemaal enthousiast bij het vooruitzicht van eindelijk weer eens een goede wandeling.

De watervallen zijn spectaculair met heel wat water erin.  Het water heeft een groenige kleur door de algen, die meegesleept worden.  Er ligt een dun laagje sneeuw en er is flink wat ijsafzetting op de rotsen. 

Wij lopen naar de drie uitkijkpunten waar ik de nodige foto's neem.  Bij het laatste uitkijkpunt staat een fotomodel in bikini te poseren.  Het ziet er professioneel uit, maar waarom zou je bikinifoto's met ijzige watervallen op de achtergrond willen adverteren?  Het lijkt mij in ieder geval geen pretje vandaag zo te moeten poseren!

Na de uitkijkpunten lopen we een stuk van het rivierpad hoog boven de rivier.  Het is een mooie winterse wandeling.  Helaas kunnen we niet zo ver lopen als we zouden willen, want Saskia moet om vijf uur weer opgehaald worden. 

Wat is het hier weer heerlijk in de natuur en de sneeuw maakt het extra speciaal.  Ik heb een beetje last van de winter blues en hier lopen helpt enorm.  Ik moet daar toch echt meer tijd voor maken!  Op weg terug naar de auto zien we nota bene een kayaker in de ijskoude rivier.  Brrrrr!!!!  Nog erger dan dat poserende meisje in bikini.

Saskia vertrekt meteen na haar werk naar Laura.  Laura's ouders zijn een nachtje weg en Saskia houdt haar tot bedtijd gezelschap.  Laura zou ook hier mogen logeren, maar ze hebben een oude hond, die ze liever niet alleen laat.

Rick en Kai hebben zin in "comfort food" na de koude wandeling in de natuur.  De keuze valt op Indiaas en het restaurant hier vlakbij, Jaipur.  Inderdaad is dat erg lekker en verwarmend eten, zonder dat het zwaar hoeft te zijn.  Mijn gerecht met Indiase kaas en spinazie is dat in ieder geval niet.  Het restaurant is ook warm en gezellig en echt Indiaas ingericht.  Er zitten verschillende Indiase stellen te eten wat altijd veel zegt over de authenticiteit.

De rest van de avond gaat de open haard aan.  Vooral de katten zijn daar dol op.  Flapjack weet niet hoe dicht hij erbij moet gaan liggen om alles uit die warmte te halen!

 
 
Zondag
 
Na ons gewoonlijke Starbucks ontbijt verorberd te hebben, beginnen Rick en ik aan het plannen van onze grote reis deze zomer ter ere van ons vijfentwintig jarig huwelijk.  Die zal, net als onze huwelijksreis, naar Hawaii gaan. 
 
We willen drie eilanden bezoeken in twee weken.  Dat zijn het grote eiland Hawaii, Kauai en Maui.  Omdat we mijlen hebben voor een paar tickets willen we met United vliegen.  Als we de data eenmaal vastgesteld hebben, boek ik de vluchten op de website van United.  Alleen heeft die net vandaag kuren en net als ik alles klaar heb, zo'n anderhalf uur later, gaat de website uit de lucht en is al mijn "werk" voor niets geweest.
 
Zin om het meteen weer allemaal over te doen heb ik niet en bovendien blijkt Rick er voor de mijlen ook aan te pas te moeten komen.  Ik besluit eerst maar eens naar de sportschool te gaan, want het is al bijna middag en ik wil per se iets aan sport doen vandaag.  Dat wordt een half uur op de crosstrainer.
 
IJspegels in de struik naast ons huis
 
Rick is intussen met Saskia naar de Microsoft winkel, want zij heeft genoeg verdiend om een Surface tablet te kopen.  Kai maakt zich weer verdienstelijk en is aan de hobbykast in de basement begonnen.  Daar komt allerlei interessants uit, waaronder allerlei kunstwerkjes van toen de kinderen jonger waren.  We bekijken ze samen en Kai merkt op dat hij het leuk vindt dat ik ze bewaard heb. 
 
Flapjack heeft een bruine pijpenrager gevonden en speelt daar de rest van de middag onophoudelijk mee.  We liggen regelmatig dubbel om zijn capriolen!  Het is ook goede lichamelijke oefening voor hem, die hij als binnenkat niet zo makkelijk krijgt.
 
Rick heeft Saskia afgezet bij Lawrence en na een snelle lunch gaan we verder aan de Hawaii reis.  Ik geniet van de mooie foto's van blauw water en witte stranden, die er voorbij komen.  Perfecte "eye candy" is dat zo midden in de winter.
 
Met behulp van een United reisagent krijgt Rick de mijlentickets voor elkaar en de website doet het weer helemaal goed voor de anderen. Het nam een paar uur in beslag, maar we hebben nu dus geboekt en kunnen aan de hotel selectie beginnen.  De voorpret is er al, want ik ben zo blij dat we met zijn vijven zullen kunnen gaan!  Dat was tot voor kort niet zeker met Katja's schema.
 
Mijn lichaam speelt ondertussen weer fijn barometer.  Naarmate de middag vordert krijg ik in steeds meer spieren pijnlijke trekkingen.  Als Rick Saskia ophaalt van Lawrences huis haalt hij op de terugweg Grieks eten van Plaka Grill
 
Hier in de buurt reed Rick bijna een hert aan, vertelt hij.  Het was hetzelfde groepjes van drie herten, die we maandag zagen, denkt hij.  Zo met roepende vossen, overstekende herten en laatst ook een wasbeer lijkt het wel of we in de natuur wonen in plaats van een voorstad!
 
Straks na het eten ga ik een warm bad nemen en daarin lekker ontspannen en Nederlandse tijdschriften lezen.  Een goed einde van dit weekend en hopelijk helpt het mijn spieren.
 
PS: Kijk eens naar de temperatuur voor woensdag!


vrijdag, januari 25, 2013

Nog een beetje sneeuw

Als ik wakker word ruik ik de verse koffie, die Rick voor mij gezet heeft, al.  Hij weet hoe moeilijk het opstaan is voor mij op deze winterse dagen, dus heel lief dat hij de koffie klaar heeft.  Rick en Saskia hebben intussen al ontbijt gegeten en Rick neemt Saskia naar school. 

Op mijn gemak eet ik ontbijt en probeer dan moed te verzamelen om naar de sportschool te gaan.  Ik heb er helemaal en helegaar geen zin in!  Voor Kerst heeft Rick Nike + voor Kinect gekregen en was daar dit weekend erg over te spreken.  Ik besluit het eens te gaan proberen en bel Rick op voor instructies.

In het theatertje beneden in de basement begin ik aan het programma.  Ik heb gewichten en water mee naar beneden genomen.  Eerst moet ik testen doen om mijn fitness niveau te bepalen.  Helaas gaat dat niet zo goed, want er is eigenlijk te weinig plaats voor sommige oefeningen en de X-Box registreert mijn bewegingen niet allemaal goed.  Daardoor is mijn athletische score hoog, maar mijn fitness score niet.

Dit halve uur was al intensief, maar niet genoeg voor mij.  Ik doe er nog een half uur oefeningen bij en kies "moeilijk".  Ik vind het zeker niet moeilijk, maar heb wel het gevoel al mijn spieren goed gebruikt te hebben na afloop.  Ik zie mezelf dit programma wel vaker gebruiken als ik geen zin in de sportschool heb.

Als ik boven kom gaat de telefoon.  De scholen gaan twee uur vroeger uit vanwege de verwachte sneeuw.  Wij wonen in een enorm grote county en hier wordt weinig verwacht, maar verder naar het zuiden meer.  Men wil geen risico nemen met de schoolbussen op gladde wegen en ondanks de klachten, die ik op Facebook en elders lees, ben ik het daar toch wel mee eens.  Als er ook maar iets verkeerd zou gaan zou iedereen klagen dat het schooldistrict te laks was.

Saskia komt dan ook al snel binnenlopen.  Zij wil graag naar Lawrence, maar ja, mijn van is niet tot haar beschikking en ik ben bang dat het later vanmiddag glad gaat worden.  Ik weiger pertinent met gladheid te rijden.  Ook bij haar broer krijgt ze nul op het rekest, dus blijft ze maar thuis vanmiddag.  Lawrence is meer dan welkom hier, maar dat lukt kennelijk ook niet. 

Een paar weken geleden werd ons tapijt schoongemaakt door het eenmansbedrijfje, Virginia Floors, dat we al 15 jaar naar grote tevredenheid gebruiken hiervoor.  Alleen was ik, toen het eenmaal droog was, helemaal niet blij met de family room hier.  Dat is nieuw tapijt en toch was het nog net zo vies als voor hij was geweest.

Zondag liet ik een berichtje achter op het antwoordapparaat van zijn bedrijfje.  Dinsdag kreeg ik een heel verontschuldigend telefoontje, terwijl ik in Islands of Adventure rondliep.  We spraken af dat hij vanmiddag terug zou komen om het alsnog goed schoon te maken.

Inderdaad ziet hij meteen waar ik het over heb.  Hij snapt niet hoe hij dat heeft kunnen missen en gaat aan de slag.  Een uurtje later ziet het tapijt eruit zoals ik had gehoopt, alsof we het gisteren hebben laten leggen.  In al die vijftien jaren heb ik nog nooit een naam gehoord, dus ik noem het mannetje maar "hij".  Hij is dus blij dat we hebben gebeld en hem een kans gaven het goed te maken, in plaats van niets te zeggen en teleurgesteld te zijn in zijn service.

Intussen sneeuwt het inderdaad een beetje.  Er komt een klein laagje bij.  Saskia moet naar haar werk en Rick komt precies op tijd thuis om haar te brengen.  We betwijfelen dat er veel mensen yoghurtijs zullen komen kopen vanavond, maar Saskia moet tot sluitingstijd werken.  Ze vindt het er duidelijk heel leuk, want er is nog geen negatief woord over haar lippen gekomen.


Rick heeft Kai en mij intussen de opdracht gegeven een warm en gezellig restaurant te vinden om te gaan eten.  Wij vinden een Indiaas, een Ethiopisch en een Iers restaurant waar we of nog nooit zijn geweest of al heel lang niet meer.  Kai heeft geen zin in Ethiopisch vanavond en ik niet in Indiaas, dus we stellen het Ierse restaurant voor aan Rick.

Als bierliefhebber en ook dol op Iers eten komt er van zijn kant zeker geen protest.  Op weg naar The Old Brogue in Great Falls maakt Rick ook nog even een conference call af.  Gelukkig zijn we vroeg genoeg om nog een tafeltje te krijgen.  Naast het haardvuur is het gezellig en behaaglijk warm.

Rick en ik delen een voorafje van gerookte zalm op een aardappelpannenkoekje, zo lekker!  Intussen is deze eetzaal ook helemaal vol en dat maakt het nog gezelliger.  Als hoofdgerecht heb ik de zalm en spinazie en croute.  Wat een ontzettend lekker gerecht!  Ook Rick en Kai smullen.  We houden van Iers eten en deze pub heeft een uitgebreid menu, dus we willen hier vaker heen.

Onze Ierse vriend schreef op Facebook dat het vandaag National Irish Coffee Day is.  Dat was een van de redenen dat ik hier wilde eten.  Opeens heb ik daar enorme zin in!  Het smaakt fantastisch.  Kai heeft een bosbessen "pie" als dessert en Rick neemt capuccino.

Een van mijn Facebookvriendinnen en Ricks collega, die hier in Great Falls woont, ziet mijn foto van de koffie op Facebook.  Het blijkt dat zij vlakbij uit eten zijn en ze stelt voor wodka te gaan drinken bij de Serbian Crown

Helaas zijn zij pas aan hun maal begonnen en wij zijn al klaar.  Als Kai niet mee was geweest hadden we waarschijnlijk gewacht, maar dat zou erg saai zijn voor hem.  We besluiten binnenkort weer eens af te spreken.

Thuis gaat de haard aan en kijken we tv met alle dieren om ons heen.  Het is weer vrijdagavond, wat gaan de weken toch snel voorbij!  Maar toch is het nog steeds januari, deze maand lijkt altijd eindeloos.  Ik weet niet waarom ik daar zoveel moeite mee heb, terwijl andere maanden net zo lang duren en daar sta ik niet eens bij stil.  Hm.

donderdag, januari 24, 2013

IJskoud winterweer

Woensdag

Gisteravond vroor het bij het naar bed gaan 18 graden.  Aangezien wij 's nachts niet de verwarming aanhebben besloot ik voor het eerst in jaren in een lange pijamabroek te gaan slapen.  Daar heb ik geen spijt van gekregen.  De thermometer van mijn wekker geeft bij het wakker worden tien graden aan.  Brrr, Rick doet toch maar even de verwarming aan voor hij gaat douchen.

Saskia is al naar school en ik hoop maar dat ze zich warm genoeg gekleed heeft.  Op weg naar zijn werk stopt Rick altijd bij Starbucks.  Hij sms-t dat het zo koud is dat iedereen de winkel binnen rent voor hun warme drankje.

Gelukkig heb ik om half elf met Sharon afgesproken voor een personal training sessie, anders weet ik niet of ik me ertoe had kunnen zetten de kou te trotseren om te gaan sporten.  Sharon warmt me al gauw weer op en aan het einde van het uur trillen al mijn spieren van de inspanning!

Na nog een half uur cardio spoed ik me ook naar de auto.  Met zo'n bezweet hoofd is de kou al helemaal niet fijn!  Als ik thuiskom staat Kai onder de douche en ik roep gauw naar boven dat ik dat ook wil doen.  Hij heeft nogal de neiging al het warme water op te maken en ik snak naar een hete douche!

Met dit koude weer heb ik enorme zin in pho.  Kai heeft daar ook wel oren naar.  Eerst haal ik wat boodschappen bij Safeway en dan de vissoep bij Pho Thang Long.   Ze geven er ook lekker veel hete saus bij, zodat de soep op twee manieren opwarmt.  Het is Aziatisch "comfort food" en nog gezond ook.


De middag vliegt voorbij met het bewerken van mijn Florida foto's en het schrijven van de blogs.  Voor ik het weet moet ik me weer in sportkleding hullen.  Sharon komt me ophalen om naar yoga te gaan.  Voor de tweede keer vandaag ben ik blij met haar afgesproken te hebben, want het zou oh zo makkelijk zijn geweest om gewoon lekker in een warme pijama thuis te blijven.

Als ik er dan eenmaal ben en zeker na afloop ben ik heel blij dat ik me ertoe gezet heb.  Het rekken en strekken in de sportzaal, die instructrice Mary Beth met een bijzetkacheltje opwarmt, helpt enorm. Bovendien maakt Mary Beth er iets leuks van.  Zo doen we vandaag vooral dierenposes: downward dog, adelaar, kraai en kikker.  Vooral die laatste is heel nodig voor mijn heupen!

Het uur vliegt voorbij en Sharon zet me weer thuis af.  Rick is inmiddels ook thuis en samen bewonderen we Kai's opruimwerk.  Vandaag nam hij ons kastje met kruiden en sauzen onder handen voor het eerst in 14 jaar.  Ja, je leest het goed. 

Het ziet er nu uit als toen we pas in dit huis kwamen wonen.  Klein minpuntje is dat Kai in zijn ijver mijn favoriete Ketjap Asin ook heeft weggegooid.   Maar eens kijken of ik die bij een van de mailorderbedrijven met niet al te hoge verzendkosten weer kan bestellen.

Het haardvuur gaat aan en we bestellen makkelijk Zpizza voor het avondeten.  Alleen komt die van mij met een ingredient dat ik niet besteld had (uien, waar ik niet zo van houd) en zonder het ingredient, pijnboompitten, wat ik nu juist heel graag had.  Ik bel om te vragen hoe dat zit, krijg oprechte verontschuldigen en de belofte voor een gratis pizza volgende keer.  Heel netjes.

Als Rick Cosmo voor het slapengaan uitlaat, sneeuwt het licht.  Volgens het weerbericht kan er een "dusting" (niet meetbaar, dus) vallen vannacht.  Het gaat weer zwaar vriezen, dus de lange pijamabroek gaat weer aan vannacht.

Donderdag

"En, ligt er sneeuw?", vraag ik aan Rick als hij bovenkomt om zich klaar te maken voor zijn werk.  Ik verwacht een negatief antwoord, maar krijg een enthousiaste knik.  Dat niet alleen, maar er ligt genoeg om de scholen twee uur later te laten beginnen. 

Het blijken maar een drietal centimeters te zijn, maar dat is genoeg met deze kou om veel gladheid te veroorzaken.  Met de schoolbussen kunnen ze natuurlijk geen ongelukken riskeren.  De meeste zijstraten worden niet schoongemaakt. Het is in ieder geval wel een mooie wereld, zo wit.  Ook precies genoeg om mooi te zijn, maar niet heel veel ongemak te veroorzaken.

Op mijn Weatherbug zie ik dat het tien graden vriest, maar het waait zo hard dat het voelt als -17.  Toch wil ik na het ontbijt een paar foto's maken, want wie weet of en wanneer we dit witte spul deze winter weer zullen zien.  Langer dan vijf minuten houd ik het buiten niet uit.  Dan zijn mijn handen al gevoelloos, ondanks de handschoenen, en mijn neus en oren ook.  Gauw warm ik op met nog een kop koffie!

Als die op is, heb ik geen excuus meer.  Op naar de sportschool waar het zo rustig is dat ik denk dat de vrieskou en sneeuw mensen ervan weerhouden om te komen.  Ik doe vandaag drie kwartier op de ARC trainer en ik voel mijn spieren goed van gisteren. 

Voor de lunch heeft Kai zin om naar Noodles & Company te gaan.  Daar ben ik ook zeker voor te vinden, lekker warm eten.  We besluiten in het restaurant te eten, want tegen de tijd dat we thuis zouden zijn zou het eten koud zijn.  Ik kies weer mijn favoriete Bangkok Curry met garnalen.  Daar zit zo lekker veel groente in!  Kai neemt de maccaroni met kaas en bbq varkensvlees.  Ik mag er een hapje van proeven en het is erg lekker, maar veel te zwaar voor mij.

Aan de overkant ligt Whole Foods en daar halen we onder anderen ingredienten voor het avondeten.  Ik neem ook mijn wekelijkse bosje verse tulpen mee.  Daar kan ik echt iedere dag van genieten, wat natuurkleur in de winter.  Ik wissel de kleur af en neem dit keer een mooi diep oranje.

Cosmo is helemaal gek op de sneeuw, dus ik neem hem de achtertuin in om met een bal te spelen.  Mijn fototoestel gaat ook mee om zijn speelse enthousiasme in het koude witte goedje vast te leggen. 
Cosmo werkt helemaal mee en ik heb een heel aantal "happy doggy" plaatjes kunnen schieten.

Door de wind is het werkelijk niet uit te houden buiten, hoe dik ingepakt ik ook ben.  Na een tiental minuten ben ik verkleumd en zoek binnen de warmte weer op.  Althans, dat is relatief, want ik zit ook hier te rillen.  Een blik op de thermostaat laat zien dat de verwarming duidelijk weer kuren heeft.

Het is maar 16 graden binnen, terwijl de thermostaat op 21 staat.  Ik herinner me dat Rick zei een knopje aan en uit te doen aan het apparaat in de basement en hem zo weer aan de praat kreeg.  Ik ga eens kijken of ik dat knopje kan vinden. 

Gelukkig is dat het geval en opgelucht hoor ik de verwarming weer aanspringen.  Alleen duurt dat maar even en dan moet ik weer naar beneden om die handeling te herhalen.  De monteur wist een paar weken geleden niet wat er aan de hand was, maar vroeg wel of dit vooral op winderige dagen gebeurt.  Ja, dus.    In ieder geval bereik ik mijn trappen lopen doel op de Fitbit met gemak, want de verwarming blijft maar uitvallen.

Blij dat ik naar een warme plek kan vertrek ik tegen vieren naar Lofty Salon.  Daar brengt Carmen mijn kleur weer aan.  Onder het genot van een glaasje witte wijn wacht ik tot de wekker gaat om het uit te laten wassen.  Daarna knipt Mona mijn kapsel weer goed bij en ietsje korter, zodat het makkelijker in stijl te brengen valt.

Saskia moet vanavond werken.  Ze heeft het enorm druk deze week met vrijwilligersuren, midterms en haar werk.  Om redenen, die ik hier niet uiteen zal zetten, is ze haar privilege om zelf in de van te rijden een paar weken kwijt.  Fijn voor mij is dat Kai zich heeft opgeworpen haar chauffeur te zijn.

Vanavond eten we weer eens Ricks voortreffelijke omeletten.  Hij maakt ze super dun en vult ze met zalmworstjes (dit keer, andere keren ham of kleine garnalen), champignons, paprika, ui en kaas.  Ik heb ze in een restaurant nog nooit zo lekker gegeten.  

De wind is gaan liggen en de verwarming blijft weer aan.  Toch typisch. Eindelijk vandaag heb ik het behaaglijk warm met mijn fleece pijama en een deken over me heen.  Mijn spieren zijn helemaal niet blij. Deze kou, hoe mooi met de sneeuw ook, kan me niet snel genoeg voorbij zijn!  Gelukkig zal de dooi zondag invallen.  Dit weer herinnert me er weer aan dat ik echt niet noordelijker zou willen wonen!

Dag 2 Orlando: Universal Studios

Ricks wekker gaat om half zeven.  Ik hoef niet voor het ontbijt te douchen, dus blijf nog een half uurtje doezelen.  Dan gooi ik wat kleding aan en gaan we samen naar beneden om te ontbijten.  Rick is wat later dan hij had gedacht, dus plant om het buffet te nemen.

Alleen worden we begroet met de mededeling dat het vandaag enkel a la carte is.  Gelukkig is de bediening heel snel.  We nemen beiden de zalm eggs benedict zonder de Hollandaise saus.  Die wordt op een brioche geserveerd en is heerlijk!  Het wordt geserveerd met een enorme portie gebakken aardappels, die we geen van beiden aanraken.  Die liefde van Amerikanen voor aardappels bij het ontbijt snap ik na al deze jaren nog niet. Rick trouwens ook niet en die is geboren en getogen.

Rick gaat na het eten gauw op weg naar zijn afspraak.  Gelukkig is die maar een paar mijl verderop, dus hij heeft meer dan genoeg tijd.  Ik maak me op de kamer klaar en breng dan de bagage naar beneden en geef die af bij de balie, die daar speciaal voor is bestemd.  Dan check ik uit bij de receptie en vraag hoe ik bij Islands of Adventure kom.

Er is een wandelpad dat ongeveer tien minuten duurt, makkelijker kan het niet!  Ik loop het af en het is ook mooi met allerlei tropische planten.  Ik probeer het zoveel mogelijk in me op te nemen, vooral de palmbomen, want thuis zullen we in een diepvries terecht komen.  Het is vanochtend ook niet zo warm hier in Orlando, ik heb spijt dat ik mijn jasje niet mee heb.  In de zon gaat het echter wel, het is koel, maar niet koud.





Net na achten kom ik bij het park aan en ben er ook zo binnen.  Even een wijsvingerafdruk en ik mag door.  Net als alle anderen steven ik meteen op de Wizarding World of Harry Potter af.  Toen we hier twee jaar geleden waren moesten we minstens twee uur in de rij staan voor de attractie in het kasteel. 

Dit uur vroeger het park in mogen is een groot voordeel van Universal Studios hotelgast zijn.  Er is nu maar een wachttijd van 10 minuten en ik neem ook nog de single rijders rij, dus kan zo doorlopen.  

Althans, ik heb mijn tas tot heuptas gemaakt en daar nooit eerder problemen mee gehad op achtbanen. Hier word ik echter teruggestuurd, want ik heb geen "three pronged lock".  Geen idee wat dat betekent, maar mijn tas voldoet dus niet.  De medewerker is onvermurwbaar ondanks dat mijn sluitingen metaal zijn en duidelijk sterker dan zijn "three pronged lock".  Ik loop dan toch maar terug en doe de tas in een van hun (gelukkig wel gratis) kluisjes, zucht.

Het is een leuk en spannend ritje wat we met Harry, Ron en Hermione maken.  Het duurt lekker lang en ik vind de spinnen best eng, al doen de dementors me niet veel (ik weet alle namen in het Nederlands niet, sorry).  Het is werkelijk een van mijn favoriete attracties ooit.

Als het klaar is sta ik in tweestrijd of ik nog eens wil.  De wachttijd is miniem, maar ik vond eigenlijk een keer wel genoeg, dus ga verder.  De volgende attractie is de Griffon.  Op de bordjes staat dat dit een snel bewegende achtbaan is.  Ja, zo snel dat hij met naar wat voelt als een minuut voorbij is.  De man achter mij zei het het best: de laatste stop is het meest opwindende, want die komt heel abrupt.  Ach, ik heb hem gedaan.

Voor Ollivander's Wand Shop (toverstok winkel) staat een rij en ik hoor de medewerker zeggen dat de volgende "show" over vijf minuten begint.  Een paar jaar geleden stond hier zo'n lange rij dat wij dachten dat het iets heel bijzonders moest zijn.  Ik heb er dan ook hoge verwachtingen van!

We worden wat eruit ziet als een oude winkel met allerlei dozen in geleid.  Op de muur staat dat er maximaal 30 personen aanwezig mogen zijn.  Die zijn er nu bij lange niet.  Een zeer zware vrouw wordt gewezen voor mij te gaan staan en besluit mij als leunpaal te gebruiken.  Zo ontzettend ergerlijk!  Ik duw haar herhaalde malen van me af, want er is meer dan genoeg ruimte voor haar.

Of het die ergernis is of gewoon het saaie praatje dat de zogenaamde Mr. Ollivander maakt om een van de aanwezige kinderen een toverstok aan te meten, maar ik vind dit de moeite niet waard.   Na afloop van de tien minuten durende saaie sessie worden we de winkel ingeloodst waar ik net zo snel weer uitloop.  Misschien is dit iets heel leuks voor jeugdige Harry Potter fans, maar ik vind dat ze er meer van hadden kunnen maken.

Helaas is de achtbaan hier, Dueling Dragons, gesloten voor onderhoud.  Dat betekent dat er maar een achtbaan open is in dit park, de Hulk.  Voor ik daarheen loop kijk ik nog even in de winkel met trucs en magische dingen.  Eigenlijk hoop ik hier iets voor Kai en Saskia te vinden, maar het stelt niet veel voor.  Vorige keer hebben we al butter beer geprobeerd, dus dat laat ik dit keer achterwege.  Ik besluit klaar te zijn met Hogsmeade.

Om bij de Hulk te komen moet ik terug door Seuss Landing.  Dit vind ik het schattigste en kleurrijkste deel van dit park.  Het is allemaal gebaseerd op verhalen van Dr. Seuss. Ik ben dol op zijn verhalen en moet ook altijd het Cat in the Hat ritje doen. 

Hier gebruik ik voor het eerst mijn "Express" kaartje, maar er is sowieso niemand voor me.  Het is zo'n vrolijk ritje, ik word er altijd blij van.  Dr. Seuss is voor mij de Annie M.G. Schmidt van Amerika, zoveel fantasie en leuke gedichtjes.

Bij de Hulk doe ik mijn tas voor de zekerheid ook maar weer in een kluis.  Je vingerafdruk geldt als identificatie en het is eigenlijk wel een makkelijk systeem.  Hoe lang het gratis is, is duidelijk gebaseerd op de wachttijd van de attractie, want het verschilt overal.

Er is een wachttijd van vijf minuten, dus ik gebruik mijn Express kaart dit keer niet.  Deze achtbaan gaat maar liefst zeven maal over de kop.  Ik vind het heerlijk, want er is geen gerammel.  Ik overweeg een tweede keer te gaan, maar besluit dat mijn laatste rit van dit park te laten zijn straks.

Volgende attractie is Spiderman.  Dit is een 3D ritje en erg leuk.  Nu begint het park drukker te worden, want de "gewone" bezoekers mogen inmiddels naar binnen.  De wachttijden zijn nog miniem en ik kan zo plaatsnemen. 

Eigenlijk heb ik nu alle attracties, die ik wilde doen, gedaan.  Het is echter pas tien uur, dus nog wel erg vroeg.  Ik besluit door te lopen, zodat ik het hele park rondloop.  Ik kom door het strip gedeelte met ook veel leuks en kleurigs, maar geen attracties.

Het volgende gedeelte is Jurassic Park.  Die rit zou ik wel doen, als je aan het einde niet nat zou worden.  Daarvoor is het vandaag echt te koel.  Ik zie er ook niemand heen gaan. Ik heb intussen toch best dorst gekregen, dus stop bij een Coke Freestyle machine standje. 

Daar kun je of een gewone soda voor drie dollar nog iets krijgen of een speciale beker, die bij die Coke Freestyle machine werkt.  Alleen kost die beker twaalf dollar, maar dan kun je wel de hele dag gratis bijvullen.  Wetend wat een soda liefhebber Rick is kies ik voor de laatste.  Gelukkig heeft de beker een houder, die ik aan mijn tas kan klippen.

Hier is ook de grappige sprekende fontein.  Ik blijf een tijdje kijken hoe die mensen en vooral kinderen, die langslopen, toespreekt.  Het is soms werkelijk hilarisch!  Vooral de kinderen hebben natuurlijk helemaal niet door dat er iemand achter de microfoon zit en denken dat de fontein spreekt.  Lijkt mij een erg leuk baantje in dit pretpark.

Nu loop ik voor de tweede keer Hogsmeade binnen, dit keer van de andere kant.  Inmiddels bedraagt de wachttijd voor het ritje door het kasteel al 45 minuten.  Ik verbaas me over de drukte in dit park op een gewone dinsdag in januari!  Er zijn ook veel groepen, vooral uit Brazilie.  Misschien is daar deze week vakantie.

Nog even geniet ik van de kleurrijkheid van Seuss Landing en loop dan weer naar de Hulk.  Dit keer is de wachttijd 25 minuten, dus ik gebruik mijn Express pas na mijn tas weer in de kluis te hebben gedaan.  De tweede keer is zo mogelijk nog leuker dan de eerste en ik besluit een derde keer te gaan.

Alleen heb ik niet opgelet hoe lang mijn kluisje gratis was.  Ik wil het risico niet lopen ervoor te moeten betalen, want mijn geld ligt in de kluis.  Ik probeer de tas er dus uit te halen, maar iedere keer dat ik mijn vingerafdruk probeer werkt die niet! 

Half in paniek, want ik zie niemand, die zou kunnen helpen, bemerk ik een knop voor als je je kluisnummer bent vergeten.  Ondanks dat ik zeker ben van dat nummer probeer ik die toch maar.  En jawel, "verified" voor het kluisnummer dat ik de hele tijd probeerde.  Grote opluchting, want alles belangrijk zit in die tas!  Ik hevel hem over naar een andere kluis en ga terug naar de achtbaan.

De derde keer is verreweg de beste, maar na eenentwintig keer over de kop te zijn gegaan vandaag ook genoeg.  Het is na elf uur en ik heb Islands of Adventures wel gezien.  Ik sms Rick dat ik naar Universal Studios ga.  Hij schrijft terug dat hij net terug is bij het Royal Pacific hotel.  Hij Is veel vroeger klaar met werken dan verwacht!

We spreken af elkaar voor een vroege lunch bij Bubba Gump op City Walk te ontmoeten.  Het duurt een kwartiertje en dan is Rick er weer.  Zo hebben we een lekkere volle middag voor het Universal Studios park.  Maar eerst lunch.

Sean wordt onze serveerder en is duidelijk een grote Forrest Gump fan!  We hebben coupons voor een gratis voorafje en kiezen de garnalencocktail.  Eerst moeten we echter drie trivia vragen over de film beantwoorden.  Sean vertelt dat hij die dagelijks in het restaurant ziet en hem waarschijnlijk woord voor woord kent, wauw!

Dat is bij ons zeker niet het geval.  Sterker nog, ik heb de film al zo lang niet gezien dat ik me er nauwelijks iets van herinner.  Ricks geheugen is beter en hij beantwoordt alle vragen correct.  Gelukkig, want ik heb inmiddels heel veel zin in die garnalen!

Die zijn ook inderdaad heel groot en erg lekker.  Verder heb ik de spiesjes met gegrilde garnalen en groentes met rijst en een heel lekkere Kentucky bourbon saus om in te dippen.  Rick vindt zijn sandwich ook lekker.  Hij merkt op dat het wel bijzonder is dat deze film zo'n restaurantketen tot gevolg heeft.  Alles heeft met Forrest te maken, zelfs de bordjes, die je naar de wc leiden.  Daar staat "I gotta P" op, net als Forrest zei.

Inmiddels is het nota bene kouder geworden dan vanochtend en er staat een koude wind.  Ik heb het oncomfortabel koud, dus koop een fleece das in de winkel van het restaurant.  Die houdt me even warm, maar niet lang genoeg.   Terwijl Rick zijn kaartje voor Universal koopt, ga ik naar de winkel en koop een winddichte jas.  Jammer dat ik die in Florida nodig heb, maar ik heb geen zin om de hele middag te lopen rillen.

Als Rick eindelijk zijn kaartje heeft en het park binnenkomt, gaan we meteen naar Minions Mayhem, de nieuwste attractie hier.  Rick is vooral dol op de Minions.  Ik heb hem er een hele set met figuurtjes van gegeven voor Kerst.

We moeten ondanks de Express even wachten, want er is iets mis met de attractie.  Maar dan is het ook erg leuk.  We worden opgeleid tot Minions, maar dat gaat natuurlijk niet goed, dus uiteindelijk zijn we toch weer gewoon mensen.  Volgens mij tot Ricks teleurstelling, maar ik ben liever niet geel met een oog.

In de winkel vinden we eindelijk een leuk cadeautje voor Kai en Saskia, een Minion t-shirt.  Er zijn allerlei andere Minion dingen te krijgen en buiten staat een verkeersbord met Minion Xing.  Zo grappig! Wij kijken uit naar de tweede film hiervan.

De enige populaire attractie hier waar je geen Express pas voor kunt gebruiken is de nieuwe Rip Ride RockIt achtbaan.  Rick en ik willen die toch graag doen en zijn blij als de wachttijd maar een half uur bedraagt.  Daar hebben we wel tijd voor.

In de rij leren we hoe we de muziek kunnen kiezen, die we tijdens de rit zullen horen.  Inderdaad zitten we met een half uur in de achtbaan.  Ik kies Donna Summer als mijn lied en jee, dit is wel een van de meest intensieve achtbanen, die ik ken.  Oef!  Wel erg leuk en ook lekker lang.  Een van onze favorieten wordt dit!

De volgende attractie is Men in Black. Hier moeten we Buitenaardse wezens neerschieten en Rick en ik gaan nek aan nek, maar uiteindelijk win ik met 500 punten .  Niet alleen win ik van Rick, maar ook van de rest van de wagen, vier andere mensen.  Trots verlaat ik het wagentje, ha ha!

Ondertussen lopen we door New York en San Francisco, waar ik ook de Coke Freestyle beker een paar keer bijvul en deel met Rick.  Ik denk toch wel dat het het geld waard was, al gooide Rick de beker om in de kluis bij Men in Black, mijn tas helemaal nat makend.  Gelukkig droogt het met dit weer snel en zijn er geen electronica bij gemoeid.

Rick heeft de Simpsons al eens gedaan, maar ik nog nooit.  Hier was Back to the Future voorheen en ze gebruiken dezelfde methode.  Het is een leuk ritje met de typische Simpsons rauwe humor.  Toch mis ik de Delorean van Back to the Future.  ET en Twister zijn nu nog de enige attracties over oudere films, want ook Jaws is weg.

Dan is het alweer tijd voor de laatste attractie van vandaag.  Revenge of the Mummy heeft een onschuldige "engheid".  Ik herinnerde me de rit helemaal niet, maar hij doet me denken aan Space Mountain.  Ook zo'n soort achtbaan binnen.

De tijd begint te dringen en we verlaten het park en lopen terug naar het hotel.  Rick haalt de auto, terwijl ik de bagage ophaal.  Die krijg ik zo weer mee, heel goed geregeld bij dit hotel.

Er is nog een grappig voorval, want Rick stopt zijn auto en gebaart naar mij om de bagage te brengen.  Ik roep hem gekscherend toe dat hij wel zo galant mag zijn mij te helpen.  Onmiddellijk schieten drie medewerkers van het hotel toe.  Zij dacht dat ik het tegen hen had.  Ik moet er wel om lachen. Rick verdedigt zich met te zeggen dat hij enkel mijn aandacht wilde hebben.  Ja, ja.

De rit naar het vliegveld verloopt voorspoedig.  We brengen de huurauto terug en checken dan in.  Rick kan weer door de Pre veiligheidscontrole en ik door de kortere rij voor eerste klas.  We zijn dus ook zo door de veiligheidscontrole en hebben nog een goed uur voor we aan boord moeten.

We nemen een tafeltje aan de bar bij Ruby Tuesday.  Wetend dat we aan boord avondeten zullen krijgen, bestellen we een voorafje van vistaco's om te delen.  Voor mij is een zo'n taco nog teveel, dus ik eet de vis en groentes eruit.

Dit keer zijn we als eersten aan boord.  Om te beginnen zit ik niet naast Rick, maar degene naast hem wil wel van stoel wisselen met mij.  Wel zo gezellig om naast elkaar te zitten, hoewel Rick volgens mij liever zonder mijn geklets naar zijn shows had gekeken.

Voor het avondeten hebben we de keuze tussen een biefstuk wrap of een garnalensalade.  Rick kiest het eerste en ik natuurlijk de garnalen.  Het wordt geserveerd met een heel lekkere kop aspergesoep en vers fruit.  We vinden beiden het eten van United in eerste klas erg goed. 

Kennelijk hebben we de wind heel erg mee, want maar liefst een half uur voor op schema landen we alweer op Dulles!  De bagage komt ook snel en Rick heeft de auto valet geparkeerd, dus die is er ook zo.  Maar goed ook, want ik heb een winterjas aan, maar Rick alleen een dun zomerjack en het vriest dat het kraakt hier!  Het is het koudste weer in twee jaar.

Thuis treffen we alles prima aan.  We kletsen nog wat met Kai, Saskia is al naar bed.  Dan is het tijd om te gaan dromen over dit ontzettend leuke onverwachte reisje.  Ik ben blij dat ik zaterdag de spontane gedachte kreeg om mee te gaan!

Foto's:

dinsdag, januari 22, 2013

Dag 1 Orlando: The Magic Kingdom


Na een korte nacht, want zoals altijd als ik weet dat we vroeg op moeten voor een vlucht heb ik niet zo goed geslapen.  Onbewust ben ik toch altijd bang dat we door de wekker heen zullen slapen, kennelijk.  Dat gebeurt niet en om zes uur staan we naast ons bed. 
Een half uurtje later na de laatste dingen ingepakt te hebben vertrekken we naar Dulles Airport.  Van Kai en Saskia hebben we gisteravond al afscheid genomen.  Saskia heeft vandaag ook nog vrij van school vanwege Martin Luther Kings verjaardag. 
Het is vlak voor zonsopgang en nog flink schemerig.  Het is dus maar goed dat Rick oplet, want in de straat achter ons huis steken vier herten op hun dooie gemakje de straat over.  Een mooi begin van de dag vinden wij, want het blijft toch bijzonder, die wilde dieren gewoon in onze buurt.
Gisteren hebben we allebei al uitgevonden dat we eerste klas mogen vliegen.  We zijn beiden United Premier en als er plaats is in eerste klas krijg je als zodanig een gratis upgrade.  Het moet wel heel rustig zijn in de eerste klas van deze vlucht, want op het scherm zien we een heel aantal "opgewaardeerde" Premier leden.
We weten nu ook dat we ontbijt zullen krijgen tijdens de vlucht, dus hebben daar geen tijd voor gerekend.  Ook het inchecken gaat super snel als je eerste klas reist.  In minder dan vijf minuten hebben we onze boarding pas en zijn de tassen ingecheckt.
Ook de veiligheidscontrole gaat heel snel, want Rick is nu geklaard voor TSA Pre.  Daarvoor hoeft hij niet in de gewone rij en hoeft hij zijn schoenen niet uit en zijn laptop niet apart te leggen.  Omdat ik met hem reis mag ik in een speciale compagnon rij.  Ik moet wel schoenen uit en laptop en vloeistoffen apart in een bak doen, maar er is niemand voor me, dus dat is zo gebeurd.
Met de trein rijden we naar terminal C en daar zien we dat de vlucht al aan het boorden is.  Ik heb stoel 1A, de eerste rij, dus en geen plaats om mijn tas voor onder de stoel te doen.  Dat geeft niet, ik haal mijn tijdschriften en Kindle eruit en hier in de eerste klas is er meer dan genoeg ruimte in de bakken boven de stoelen.  Rick zit zes rijen achter me en naast mij zit een wat norse zakenman.  Er kan in ieder geval geen glimlachje vanaf.
Zodra ik zit komt de flight attendant langs om te vragen wat ik wil drinken.  Ik heb enorme dorst om de een of andere reden en geen tijd gehad om mijn gebruikelijke fles water te kopen.  Ik vraag dus heel saai om water en koffie. 
Als we eenmaal opgestegen zijn wordt het ontbijt geserveerd.  De keuze is tussen een broodje met ei, kaas en ham en cereal met yoghurt en fruit.  Ik neem het laatste en krijg er ook een lekker warm vers kaneelbroodje bij.  Het is werkelijk zeer smakelijk!  Rick vertelt later dat zijn broodje ook erg lekker was.
De rest van de vlucht breng ik al lezend en af en toe met mijn ogen dicht om nog wat rust te krijgen door.  Na een paar uur landen we alweer in Orlando.  Onze bagage komt vrijwel als eerste op de lopende band en dan gaan we de huurauto ophalen.
Omdat dit voor Rick een zakenreis is, is de auto door het reisbureau geboekt.  Rick is al jaren gewend om van Avis te huren, maar dit keer hebben ze zijn reservering niet.  Hij snapt er niets van tot hij op zijn telefoon ziet dat hij bij Hertz moet zijn.  Daar staat de auto al klaar en even later rijden we in een Mazda 3, dezelfde auto, die Katja heeft, weg.
Rick is net een kind als het op Orlando aankomt en dat is een van de redenen dat ik met hem mee ben gegaan.  Hij heeft namelijk als hotel het Royal Pacific Resort bij Universal Studios geboekt.  Daar rijden we als eerste heen na gecheckt te hebben of onze kamer al klaar was.  Onderweg luisteren we naar de radio en horen hoe vice-president Biden en president Obama worden ingezworen bij het Capitool waar wij zaterdag nog liepen.
Bij het inchecken krijgen we een lei omgehangen en een tropisch drankje. Het leuke van de Universal Studios hotels is dat je met je kamersleutel een Express pas kunt krijgen waarmee je onbeperkt de rijen bij de attracties kunt overslaan.   
Ook mogen hotelgasten een uur eerder het park in, zeker handig voor de populairste attracties.  Ik ben van plan dat morgen te gaan doen, maar Rick en ik halen die pas alvast en voor mij een kaartje voor beide Universal parken.  Rick weet nog niet heel zeker of hij tijd zal hebben voor parken morgen.
Vanmiddag heeft hij dat wel, want zijn vergadering van vandaag werd afgelast.  Aangezien we vorig jaar al naar Epcot zijn geweest, hebben we besloten dit keer naar de Magic Kingdom te gaan.  We parkeren op de Villains parkeerplaats en nemen het trammetje naar het Ticket Center.  Daar hebben we onze kaartjes al gauw te pakken en de monorail staat al klaar.
Eenmaal in het park lopen we meteen door naar Cosmic Rays Starlight Cafe, want onze magen rommelen.  Het blijkt flink druk in het park, waarschijnlijk vanwege Martin Luther King's Birthday, hoewel we ook veel vreemde talen horen.  Disney is echter heel efficient, dus de rij in het cafe gaat snel. 
We hebben beiden voor de gegrilde kip sandwich gekozen en eten die buiten op een stoepje op.  Het is bewolkt, maar lekker warm.  Ik schat dat het een graad of 25 is en een beetje vochtig.  Ik ben in ieder geval blij mijn topje met driekwart mouwen aan te hebben, want meer zou te warm zijn geweest.
Na de lunch lopen we naar het nieuwe gedeelte in Fantasyland.  Daar is een heel dorpje uit Beauty en het Beest gebouwd en een nieuwe attractie met de Little Mermaid gemaakt.  Voor die laatste halen we een Fast Pass en kunnen tussen vijf en zes terugkeren.  Men is ook bezig met nieuwe attracties bouwen, zo te zien een met Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. 
We lopen bekijken het dorpje met Gaston en zien een nieuw restaurant met een Beauty and the Beast thema.  We informeren eens of het mogelijk is hier vanavond te eten, maar krijgen als antwoord dat het tot juni volgeboekt is!  Wel kunnen we later terugkomen en kijken of er mensen niet op komen dagen.
Wij lopen verder naar de eerste attractie, die we vandaag willen doen, de Haunted Mansion.  Dit is altijd een van onze favorieten.  De wachttijd van 40 minuten blijkt gelukkig niet waar te zijn, binnen het kwartier staan we al in de lift en mogen daarna in onze "doombuggy" door het spookhuis rijden.  We ontdekken een aantal nieuwe dingen in de attractie of zouden het dingen zijn die ons niet eerder opgevallen zijn?  In ieder geval blijft het leuk en gelukkig komt het meeliftende spook niet mee naar buiten!
Buiten zien we dat Liberty Square is afgezet voor een parade, die een paar minuten later zal beginnen.  We zoeken een goede kijkplek bij een hek waar ik op kan staan zodat ik boven de menigte uit kan fotograferen.  Dat vergt wat verkrampte beenspieren, maar dat heb ik er wel voor over.  Zoals altijd is de parade er een van veel kleur, vrolijke muziek en dans en natuurlijk de bekende Disney figuren.
Als de parade voorbij is, besluiten we voor het eerst in jaren weer eens naar de Country Bear Jamboree te gaan.  De kinderen wilden daar op een gegeven moment nooit meer in en Rick en ik willen het eigenlijk wel weer eens zien.  Het is een leuke show met beren, die Country muziek spelen.  Erg leuk gedaan is het.
We hebben inmiddels wel zin in een snack en delen een doos verse popcorn.  Eigenlijk willen we nu naar de Pirates of the Caribbean, maar daar blijkt het ongewoon druk.  We hebben geen zin om drie kwartier te gaan wachten op deze attractie, die we al zo vaak hebben gezien, al is het een van onze favorieten.
In plaats daarvan halen we een fast pass voor de Jungle Cruise, die een half uur later al ingaat.  In de tussentijd doen we nog een paar attracties, die we al jaren niet hebben gedaan.  Om te beginnen klimmen we omhoog in het boomhuis van de Zwitserse familie Robinson.  Ook goed voor het trappen vandaag gelopen op mijn Fitbit. 
We kijken nog eens bij de Pirates, maar de rij is daar zo mogelijk nog langer.  Dan maar de Enchanted Tiki Room, we lijken vandaag vooral attracties te bezoeken, die we al een hele tijd niet meer gezien of gedaan hebben.  Bij deze attractie zingen een aantal animatronische vogels hun lied.  Ook leuk om weer eens gezien te hebben, maar niet bepaald een opwindende attractie, ha ha.
Nu is het tijd voor onze Fast Pass voor de Jungle Cruise.  Dit is altijd een heel populaire attractie, vandaar dat we deze bij voorgaande bezoeken ook al vele malen oversloegen, omdat we het de wachttijd niet waard vonden.  Met een Fast Pass kun je echter vrijwel meteen aan boord.
Scott is onze "gids" en leidt ons over de rivier waar we van alles langs en in zien.  Van wilde dieren tot koppensnellers en olifanten, die dreigen onze boot nat te spuiten.  Scott vertelt er allerlei flauwe grapjes waar we toch om moeten lachen bij.  Het is vermakelijk en al toont de attractie zijn leeftijd wel toch leuk om weer eens gedaan te hebben.
De tijd voor de Fast Pass voor de Little Mermaid is inmiddels ingegaan, dus we lopen via het kasteel naar dat gedeelte van het park.  We zien nog net de opvoering met Mickey, Minnie, Donald en Goofy voor het kasteel.  Wat is het toch altijd allemaal heel professioneel gedaan hier bij Disney!
Rick wil nog kijken of er annuleringen zijn bij het Beauty and the Beast restaurant, maar daar staat zelfs al een rij mensen op te wachten, weinig tot geen kans, dus.  Als we ooit eens zo georganiseerd worden dat we een Disney bezoek een half jaar van tevoren plannen, hebben we misschien een kleine kans hier ooit te eten!
De Little Mermaid attractie is ontzettend leuk met natuurlijk de favoriete liedjes en veel kleurrijke dansende vissen.  Ik krijg na dit bezoek aan de Magic Kingdom enorme zin om alle Disney tekenfilms in chronologische volgorde te gaan zien.  Saskia kan ik daar vast ook enthousiast voor krijgen.  Misschien een leuk doel voor de winteravonden, die nog komen moeten.

 
Rick en ik hebben de attracties, die we wilden doen, gedaan (met uitzondering van de Pirates of the Caribbean, maar ach).  Het begint al te schemeren en de lichten gaan aan.  We fotograferen en kijken rond in de winkels.  Intussen komt er nog een parade langs.  Helaas zijn we zo moe van de slechte nacht dat we geen puf hebben om voor de Electrical Parade te blijven.  Dat is altijd een favoriet.
Natuurlijk kan ik het niet laten om te kijken of er nieuwe bedeltjes zijn die aan mijn Pandora armband passen.  Dat blijken er opeens een heel stel te zijn!  Ik heb Donald, Eeyore en Mickey al, maar nu is er ook Minnie, Flounder van de Little Mermaid, de lamp van Aladdin en het koetsje van Assepoester.  Ik twijfel tussen Minnie en het koetsje wat op zijn kop op Mickey lijkt.  Het wordt uiteindelijk het laatste. 
Na nog de nodige foto's van het kasteel in verschillende kleuren lopen we terug naar de monorail.  We hebben een reservering voor het avondeten bij The Wave in het Contemporary Resort.  Dit was het enige restaurant dat zo laat nog een redelijke tijd beschikbaar had.  We kozen het, omdat we dachten na het eten nog terug naar het park te gaan, maar het vuurwerk zou tijdens ons eten zijn en het park sluit al om negen uur.  Daar komt nog bij dat we beiden geen energie meer zouden hebben om terug te gaan.
Op mijn telefoon kijk ik welke eetgelegenheden er in ons Royal Pacific Resort zijn en daar blijkt een Emeril restaurant te zijn, Tchoup Chop.  De beslissing is snel genomen.  Ik maak een reservering in ons resort en bel de reservering bij het Contemporary Resort af. 
We nemen de monorail terug naar het Ticket Center en de tram naar de auto.  We hebben beiden flinke trek, dus lopen meteen door naar het restaurant.  Spijt van onze keuze om de reserveringen te veranderen gaan we absoluut niet krijgen!  Alleen het decor van het restaurant is al zoveel mooier dan de foto's van het Disney restaurant.
We krijgen een tafeltje met zicht op het hele restaurant.  Enige nadeel is dat het hier werkelijk stervenskoud is!  Ik heb gelukkig mijn jasje aan, maar Rick niet.  Gauw gaat hij de zijne uit de auto halen.  De serveerder maakt zijn verontschuldigingen, ze hebben geen aparte thermostaat voor het restaurant, dus zijn afhankelijk van het hotel.
In plaats van brood krijgen we een bakje met pittige kroepoek, heerlijk!  Ook bestellen we een potsticker gevuld met crab vooraf.  Ieder hapje smaakt voortreffelijk.
Als hoofdgerecht neem ik zoals wel vaker twee voorafjes.  De ahi tonijn en de verse mozzarella met tomaat en sla, allemaal super goed bereid.  Rick heeft nota bene nog plaats voor een dessert en kiest de appelstrudel.  Ik neem er een paar hapjes van en die zijn ronduit goddelijk.  Een heel goede keuze was dit restaurant en niet eens heel erg duur.
En het beste is dat we maar een paar stappen van onze kamer verwijderd zijn.  Daar computeren we nog even, maar gaan ook vroeg naar bed.  Rick moet morgen vroeg naar zijn werk en ik wil tegelijk met hem opstaan om alles uit Islands of Adventure te halen.

Foto's: