Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, februari 28, 2013

Dag sneeuwpoppen en hartjes!

Mijn hemel zeg, ik kan wel merken dat ik gisteren eens anders dan anders heb gesport!  Ik voel spieren, die ik niet wist dat ik ze had.  Kreunend en steunend sta ik op.

Rick en Saskia moesten vanochtend tegelijkertijd en dus vroeg weg.  Tot mijn verbazing staat de koffie wel al voor mij klaar.  Heel lief van Rick en ik schenk meteen een dampende kop in.  Mijn ontbijt wordt weer een "Australisch" (hier in de VS gemaakt) yoghurtje.  Deze yoghurt doet me het meest aan de Nederlandse denken en is niet zo dik als Griekse yoghurt.

Gisteren stuurde Christine me een 100 tot 10 fitness routine, die claimt in twee weken tien pond te doen verliezen als je hem dagelijks.  Nu weten wij intussen wel dat dat niet gebeurt alleen omdat je extra sport, maar Christine schreef dat ze het wel een fijne routine vond. 

Voor de geinteresseerden, dit is de routine, die ik direct na het ontbijt doe:
100 crunches
90 jumping jacks
80 lunges
70 squats
60 seconden op de plaats rennen
50 seconden plank
40 jumping jacks
30 squats
20 knee highs
10 push ups

Het voelt inderdaad goed, maar verder wil ik ook nog een uur cardio doen.  De dag begon zonnig, maar terwijl ik op de ARC Trainer sta wordt het steeds donkerder.  Eigenlijk wilde ik Cosmo ook nog meenemen naar Great Falls vanmiddag, maar heb daar met dit weer toch geen zin in, want dat doet dan toch alleen mijn spieren (nog) meer pijn. 

Op het moment moet ik erg tegen de winter blues vechten.  Ik probeer er van alles tegen, maar het lukt niet echt.  Thuis zie ik dat Saskia bijna geen appels meer heeft.  Bovendien heb ik zin in lunch van Whole Foods, dus ik ga daarheen om de zinnen even te verzetten. 

De vrolijk gekleurde bloemen-, groente- en fruitafdeling doet al heel wat voor mijn gemoed.  De hyacinthenplanten zitten nog helemaal in de knop, maar ik besluit er een mee te nemen en er de Kerstster thuis mee te vervangen. Ik neem pinata appels mee voor Saskia, een soort waarvan ik nog nooit heb gehoord.  Tegenwoordig zijn er sowieso heel wat nieuwe appelsoorten. 

Voor mijn lunch bestel ik een sandwich van hun meergranenbrood met ham en een hele stapel groentes.  Ik drink er een Vitamin Water Zero bij.  In het gezellige cafetaria eet ik mijn lunch.  De sandwich is heerlijk, maar dat Vitamin Water kan me niet zo bekoren.  Er zit een vreemd nasmaakje aan.

Opeens heb ik zo'n genoeg van de sneeuwpoppen en hartjes in en voor ons huis!  Eigenlijk wilde ik met de lentespullen tot morgen wachten, maar besluit vandaag de vrolijke kuikentjes en haasjes al van zolder te halen.  Al willen de temperaturen buiten nog niet doen wat ik wil, binnen kan ik dat wel bewerkstelligen.


Binnen het uur ziet het er weer vrolijk uit, maar ik mis toch een paar leuke accentjes.   Meestal heeft Target wel leuke lentespulletjes, dus daar ga ik eerst kijken.   Inderdaad vind ik er een leuke loper voor de eettafel met Paaseieren erop.  Het is wel al flink leeggekocht, kennelijk ben ik niet de eerste, die naar Paasspullen zoekt!

Verderop in de winkel kan ik het niet laten door de snoepafdeling te lopen. Vooral de Peeps schuimpjes, die typische Paassnoepjes zijn hier, zijn weer ruim vertegenwoordigd.  Ik vind die erg lekker, maar weerhoud me ervan een pakje te kopen.  Als ik echter de witte chocolade M&M's zie, die alleen bij Target te krijgen zijn, ben ik verkocht.  Daarvan gaat een zakje mee!

Bij Michaels kijk ik ook nog even voor leuke lentespulletjes.  Hier koop ik drie grappige kleine kuikentjes, een schaaltje en wat zijden mini-narcisjes.  Ik bedenk me dat het leuke snuisterijen winkeltje, Black Eyed Susan, in Vienna vast ook leuke dingen heeft. Ik heb nog tijd voor mijn kappersafspraak om daar even te gaan kijken. 

Dit winkeltje ligt, of liever lag, vlak tegenover de sportschool en ik kocht er nog een leuk Kerstcadeautje voor Sharon in december.  Tot mijn verbazing is het pand echter leeg.  Het winkeltje is weg, zo jammer!  Later hoor ik van Mona dat het Vienna stadsbestuur vond dat ze niet netjes genoeg waren voor hun historische Church Street en daarom hun contract niet hebben verlengd.

Dan maar meteen door naar Lofty Salon.  Mona en Carmen wachten me al op.  Carmen brengt de kleur aan die Mona haar met nummers toeroept.  Ik blijf het zo vreemd vinden dat ik Mona betaal, maar Carmen doet het leeuwendeel van het werk.  Mona knipt mijn kapsel na afloop in model en ik kan er weer even tegenaan. 

Rick heeft toen ik in de verf zat al ge-sms-t dat hij graag naar Glory Days wil gaan voor het avondeten.  Ik vind het prima, lekker en makkelijk.  Dit is zo'n restaurant waar ik niet eens op het menu hoef te kijken, want ik vind er eigenlijk maar een gerecht lekker (met uitzondering van de cheese fries, die ik zeker niet in mijn eentje bestel!). 

Het wordt weer de crabcake met gestoomde broccoli en worteltjes en zoete aardappelfrietjes.  Het is weer de tijd voor St. Patrick's Day, dus veel restaurants hebben Ierse gerechten op het menu.  Zo ook hier en Rick bestelt de corned beef, die je in Ierland niet op het menu zal vinden, maar de Ierse immigranten hier als belangrijkste gerecht hebben.

En zo eindigt de laatste dag van februari.  Maart heeft toch wel de belofte van lente hier, al zal die maand een stuk kouder beginnen dan vorig jaar.  Ik zie overal knoppen en binnenkort zullen die toch ook moeten uitkomen.  Al kan ik me Sharons gevoelens ook voorstellen, zij vindt juist deze aanloop tot de lente zo fijn, omdat als die er eenmaal is het voor we het weten ook weer zomer is.

woensdag, februari 27, 2013

Een actief dagje

Woensdag alweer! Het is een late dag voor Saskia, maar zij is nog zo moe dat ze vraagt of ze nog door mag slapen.  Ik heb ernstige bedenkingen bij haar werk, al houdt Saskia bij hoog en laag vol dat ze daar niet zo moe van is.  Waarvan dan, vraag ik me af.

Tijdens Cosmo's ochtendwandeling merk ik meteen dat het een stuk warmer is.  De zon schijnt en ik word er meteen vrolijk van.  Alleen staat er een gewichtenroutine op mijn programma, dus na het ontbijt rijd ik met frisse tegenzin naar de sportschool.

Gewichten zijn niet mijn favoriet en in mijn eentje een programma afwerken vergt zo ongeveer het toppunt van mijn zelfdiscipline.  De Max Capacity helpt wel wat, maar om te zeggen dat ik het met plezier doe, nee. 

Eenmaal binnen zie ik Sharon en Tom, met wie zij een aantal dagen per week gewichten doet.  Zij beginnen net aan een nieuw programma van Men's Health.  Het ziet er interessant uit en tot mijn blijdschap vragen ze of ik mee wil doen.  Ja!!!  Het is een intensief programma, tien oefeningen, ieder twee keer 40 seconden met 20 seconden rust. 

We zijn het erover eens dat we in ongeveer twintig minuten helemaal klaar zijn met vrijwel alle spiergroepen.  Er zit ook flink wat cardio bij, oef!  Sharon vertelt dat ze er vrijdag niet zal zijn en Tom zegt dat hij hoopt de discipline te hebben in zijn eentje te trainen. 

Daar heb ik dus ook zo'n moeite mee en stel voor dat wij dan samen dit programma nog eens afwerken op vrijdagochtend.  Aan Toms opgeluchte gezicht te zien vindt hij dat een prima idee. Nu heb ik dus vrijdagochtend een workout buddy, hopelijk, en meteen zie ik er minder tegenop.  Na nog wat armoefeningen doe ik nog een half uur cardio. 

Woensdag is tegenwoordig schoonmaakstersdag.  Zij zijn net aangekomen als ik thuiskom.  Aangezien ze altijd boven beginnen kan ik niet meteen mijn voorgenomen douche nemen.  Ik wacht dus geduldig en doe nog eens een paar Spaanse lessen. 

Die komen niet veel later van pas, want de dames spreken geen Engels en verstaan me niet als ik vraag of de badkamer klaar is.   Misschien niet grammaticaal correct, maar "es el bano listo para usar" wordt gelukkig begrepen.  Een vriendelijke knik volgt, dus ik haast me naar boven.

Weer presentabel voor de buitenwereld ga ik naar Whole Foods.  Ondanks de vele wolken is het wel maar liefst 13 graden buiten en ik heb de lente in mijn bol.  Ik sms Rick of hij misschien zin heeft om te grillen vanavond.  Volgens mij verklaart hij mij ietwat voor gek, maar schrijft toch terug dat dat prima is zolang het weer droog blijft.  Daarvan zijn we door de weermannen verzekerd, dus ik waag het erop.


Nu ik hier toch ben en het ook weer lunchtijd is, trakteer ik mezelf op sushi.  De aardige sushi chef maakt speciaal voor mij een rol met half tonijn en komkommer en de andere helft met zalm en avocado.  Het smaakt me bijzonder goed.

Na de boodschappen thuis weggelegd te hebben, lijn ik Cosmo aan.  Tijd voor een lange wandeling door de buurt en het Southside Park bos.  Het is echt genieten met al het vogelgezang om ons heen, vooral de cardinaaltjes zijn volop bezig hun liefdeslied te zingen.  Ik zie ook een paar mannetjes vechten, duidelijk toch heel belangrijk om hun terrein vast te stellen.

Overal bloeien krokusjes, gele, maar vooral paarse.  Zelfs in het park bloeien die in het wild.  Heerlijk, die kleuren!  Even later zie ik dat iemand zijn Kerstspullen nog niet heeft opgeruimd.  Een lege opblaas "Santa" ligt nog op het dak.  Dat is toch wat laat, zo eind februari!  Sneeuw is hier zeker geen excuus geweest om de kerstspullen niet op te ruimen.

Mijn 10000 stappen zijn weer bereikt op mijn nieuwe Fitbit One (de oude ging weer eens stuk en deze lijkt een stuk duurzamer).  Cosmo heeft ook zijn beweging weer binnen en ik ga met een Diet Coke en mijn Kindle voor het huis zitten lezen.  Er is maar weinig zon, maar uit de wind is het lekker.

Onze overbuurman Mark loopt met zijn kleintjes rond onze cul de sac.  Kleine Ella van bijna drie vindt ons huis prachtig.  Met Halloween en Kerstmis kwam ze al buurten.  Nu heeft onze Mickey kabouter haar volle aandacht, want ze zijn pas geleden naar Disney World geweest.  Zo schattig!  Alles is nog zo magisch voor die kleintjes, prachtig om te zien.

Als het me te koud wordt buiten doe ik mijn sportkleding weer aan.  Sharon komt me ophalen voor yoga.  Het wordt weer een uur van in pretzelvormen draaien, maar wat voelt het goed!  Alleen heb ik tevoren een glas sinaasappelsap gedronken om mijn vitamines mee weg te drinken.  Geen goed idee! 

Ondanks dat mijn maag zo ongeveer in mijn keel zit, doe ik volgens Mary Beth een supergoede schouderstand.  Ook heb ik volgens haar heel sterke buikspieren.  Daar kan ik Sharon dan voor bedanken.  Toch ben ik vandaag blij als het uur voorbij is, want brandend maagzuur is niet echt mijn ding.

Op weg naar huis geeft Sharon me haar recept voor krieltjes uit de oven, want die ga ik vanavond maken.  Het kan niet makkelijker: halve krieltjes op een bakblad, olijfolie, rozemarijn en zeezout en dan een half uur bakken of tot ze bruin zijn.  Intussen grilt Rick de kipsate's en koken we de spinazie.  Het wordt een superlekker, zomers aandoend, maal. 

Helaas wordt het dit weekend weer kouder, maar van deze lenteachtige dag hebben we volop genoten.  Ik kan niet wachten tot we dat gegrilde eten ook buiten kunnen eten. 

dinsdag, februari 26, 2013

Een stormachtige dinsdag

Weg is de zonneschijn van gisteren weer.  Net verder naar het westen gaat er ijzel vallen, maar hier zal het weer saaie koude regen worden.  Dan heb ik eigenlijk nog liever sneeuw, maar lieverkoekjes worden niet gegeten zei mijn oma altijd.

Gelukkig is het nog droog als ik Cosmo uitlaat.  Na de nodige koppen warme koffie en mijn yoghurtje met Cosmo gedeeld te hebben (hij likt altijd het bakje uit) is het tijd voor het (bijna) dagelijkse sporten. 

Een half uur op de ARC Trainer en daarna op de crosstrainer en het zit er weer op.  Ik moet toegeven dat ik wel weer eens wat anders wil.  Wat dat betreft is zo'n heel kleine sportschool natuurlijk wel maar gelimiteerd in de keuzes aan toestellen.

Het regent inmiddels flink en ondanks een warme douche blijf ik het maar koud houden.  Ik besluit lekker warme pho te gaan halen voor de lunch bij Pho Thang Long.  Ik doe er extra hete saus door en dat verwarmt wel goed.  Het is ook echt gezond "comfort food" met alle groente erin.

Rick emailde gisteren dat we dit weekend naar een bal gaan.  Dat is natuurlijk heel leuk en geeft mij weer eens een excuus om mijn nagels te laten doen.  Bovendien is dat de perfecte manier om een regenachtige middag door te brengen! 

Na een uurtje heeft "T" (ik ben er nog steeds niet achter wat haar ware naam is) mijn handen weer helemaal zacht gemanicuurd en zijn mijn nagels weer sprankelend rood.  Intussen lees ik in mijn trouwe Kindle, want na even T's schattige foto's van haar baby bewonderd te hebben, reikt haar beperkte Engels niet veel verder.

Aangezien ik de enige klant ben, wordt er verder enkel Vietnamees gesproken tussen de nailstylistes onderling.  Ik probeer er ook maar een klank uit te halen, die bekend is, maar dat lukt alleen als er af en toe een Engels woord doorheen komt.  Het doet me weer eens aan dit grappige stukje denken:



Blij met mijn nette handen reken ik af en Saskia sms-t waar ik ben.  Ik haast me naar huis, maar daar tref ik haar al in diepe rust.  Pas na vijven wek ik haar maar eens, anders kan ze vannacht weer niet slapen. 

Intussen razen de wind en de regen om het huis.  Ik laat Cosmo even zonder hem aan te lijnen naar buiten en hij komt vrijwel meteen weer terug.  Dat zegt wel wat over hoe slecht het weer is, want meestal neemt Cosmo ruim de tijd als hij los mag lopen in de cul de sac.

Om Cosmo toch een beetje bezig te houden speel ik binnen met hem.  Verbazingwekkend genoeg overleeft zijn Kong vosje nog steeds, al sinds november.  Dat is toch wel een record voor een "pluche" speelgoeddier.
 
Kom op!  Speel met mij!

De open haard gaat aan en Saskia en ik kijken naar oude episodes van Friends.  Wat was dat toch een leuke serie!  Na haar avondeten gaat Saskia naar Lawrence om met hem huiswerk te maken.  Ik druk haar op het hart om vooral voorzichtig te rijden, want met zulke harde regens is er een "flash flood watch" en kleine stroompjes en beken kunnen dan opeens buiten hun oevers treden en wegen onbegaanbaar maken.

Rick en ik hebben een paar weken geleden gelezen dat Bangkok Street, een vrij nieuw Thais restaurant hier vlakbij, nu ook thuis bezorgt.  Hun menu is weer wat anders dan van de andere Thaise restaurants, dus we besluiten het vanavond te proberen. 
 
Hij blijft een heerlijk fotografie onderwerp

Hun Tom Yum soep is heerlijk en lekker pittig.  Ook de gegrilde zalm is erg lekker en licht met gestoomde wortel en broccoli en een beetje saus.  Meteen mijn favoriete Thaise gerecht want de meesten zwemmen in saus.  Rick vindt de gebakken rijst met ananas ook zeer smakelijk. 

Op avonden als deze is het gewoon lekker om "bank te hangen".  Ik vind Celebrity Wife Swap een leuk programma, dus kijk dat.  Daarna is er "The Taste", een programma waarin chefs teams hebben, die met een hapje op een lepel een lekker gerecht moeten geven.  Heel moeilijk, duidelijk, maar leuk om te kijken.

maandag, februari 25, 2013

Washington & Old Dominion Trail

Gisteravond werd het een latertje met de Oscars, die we natuurlijk per se tot het einde wilden kijken.  Dat werd beloond met de First Lady, Michelle Obama, die de Oscar voor beste film aankondigde.  Helaas werd dat niet Lincoln, maar Argo, een film, die Rick en ik ook graag willen zien.  De beste acteur (Daniel Day Lewis' Lincoln was ook echt Lincoln!) en actrice had ik wel goed geraden.  Echt bijzonder dat Jennifer Lawrence, een meisje van Katja's leeftijd, al een Oscar in de wacht sleepte.

Saskia hoor ik tot mijn verbazing om zes uur al bezig.  Ze heeft vandaag een late dag, dus waarom al zo vroeg, vraag ik me af.  Ik vraag het haar niet, want ik ben nog veel te slaperig voor conversatie.  Als ik dus met veel moeite om kwart over acht opsta, ben ik verrast Saskia nog in bed te zien liggen.  Huh?

Het bleek dat zij toch ook nog wel erg moe was en ze is terug naar bed gegaan.  Geen wonder na drie avonden achter elkaar tot sluitingstijd werken en vanavond moet ze weer.  Rick en ik zien hoe moe Saskia ervan is, maar ze vindt het zo leuk en haar cijfers zijn prima, dus reden om het te verbieden hebben wij ook niet.

Op weg naar de sportschool voel ik de late avond flink en vraag me af hoe ik het uur personal training met Sharon ga overleven.  Gelukkig valt dat alles mee, mijn lichaam wordt net op tijd wakker.  Het uur gaat lekker snel en na afloop doe ik, zoals bijna iedere maandag, nog een half uur cardio.

Het is vandaag weer erg lekker weer, warmer dan vijf graden wat tegenwoordig een soort van hittegolf is hier.  Voor morgen wordt weer heel slecht weer voorspeld, dus ik wil vandaag zoveel mogelijk van de zon genieten.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik Cosmo mee heb genomen naar het Washington & Old Dominion Trail.  Deze vroegere spoorweg, het stationnetje van Vienna staat er nog, net als een oude locomotief, is omgetoverd in fiets, wandel, en paarrijdpad van bijna 75 kilometer. 

 
Het stationnetje

Het loopt dwars door Vienna, dus is heel makkelijk te bereiken.  Met Cosmo rijd ik naar Manhattan Bagel en haal daar een dunne bagel met ei, asperge en champignons.  Daarna parkeer ik tegenover het stationnetje en picknick op het bankje daar. 

 
Iedereen deelt het pad
 
Cosmo ruikt van alles en is helemaal klaar voor een lekkere wandeling.  Alleen zijn wij niet de enigen op dit druk bezochte pad.  Na de zoveelste hond en Cosmo in bedwang moeten houden, die dit nog steeds duidelijk "zijn" pad vind, besluit ik het ernaast gelegen Northside Park in te gaan.

Hier is het heel rustig en lopen we langs een kabbelend beekje.  Ik zie overal tekenen van een bever, maar zijn of haar onderkomen niet.  Eigenlijk had ik ook gehoopt om herten te zien, maar ook die zijn vandaag niet aanwezig.  Neemt niet weg dat ik toch erg geniet en Cosmo ook.  Vooral ook alle geluiden van de natuur met de vele zingende vogels, hoe kun je daar niet vrolijk van worden?

 
Net voor we weer terug zijn bij de van
 
Eenmaal weer op het pad wil Cosmo niet verder lopen.  Ik vind het ook wel genoeg geweest, dan.  We lopen terug naar de van en thuis gaan we lekker voor het huis zitten.  Ik met mijn boek en een Diet Coke en Cosmo rent wat rond en komt dan bij mij liggen.  Ook Snickers houdt me gezelschap.

Op het stoepje voor onze voordeur is het zo beschut dat ik er zelfs met 8 graden comfortabel in de zon kan zitten lezen.  Ik heb een erg leuk boek en lach soms zelfs hardop.  Echte "chick lit" is het, maar zeer vermakelijk. 

Saskia komt thuis uit school en hopelijk maakt ze vandaag eindelijk haar "babyboek" project klaar.  Haar vriendin Laura heeft nu ook haar rijbewijs en als eerste ritje komt zij naar Saskia toe.  Langzamerhand krijgen alle vrienden en vriendinnen rijbewijzen, het wachten is op Saskia's vriendje Lawrence, want nu doet zij al het chaufferen.

Als de zon achter de huizen verdwijnt wordt het te koud om buiten te zijn.  Noodgedwongen werp ik me maar eens op een aantal broodnodige huishoudelijke taken.  Gelukkig hebben wij hulp in de huishouding, maar het is verbluffend hoeveel afwas en was maar een tiener thuis veroorzaakt!  Natuurlijk vraag ik haar wel om af en toe mee te helpen, vooral als ik zoveel pijn heb, maar haar leven is al zo druk. 

Rick sms-t of hij avondeten van Friends mee zal brengen.  Tja, daar zeg ik nooit nee tegen.  Hun zalm kabobs zijn altijd perfect gegrild.  We eten gezellig samen, want Saskia is alweer naar haar werk vertrokken.  Kai is goed in Marburg aangekomen, dat kreeg Rick via sms door van hem.  Een nieuw hoofdstuk in zijn Duitse avontuur.  Over een week of drie zijn wij daar ook, vreemde gedachte!

zondag, februari 24, 2013

Over injeras en Oscars

Zaterdag

Om te beginnen heb ik een administratieve mededeling.  Marion merkte op dat misschien niet iedereen weet dat ik (bijna) iedere avond de reacties op het blog van de dag ervoor beantwoord.  Dus wellicht ten overvloede, maar als je reageert krijg je dus van mij een reactie terug.

Nu ik niet naar New Jersey ben gegaan neem ik de gelegenheid waar om flink uit te slapen vanochtend.  Rick doet daar graag aan mee, alleen noemt hij het "sleeping in".  Ik heb dat altijd zo'n grappig verschil tussen het Nederlands en Engels gevonden.

Het is een miserabele, koude, miezerige dag. Na het ontbijt vertrek ik maar gauw naar de sportschool voor ik van gedachten kan veranderen.  Ik ben niet de enige die dit idee had, want bijna alle machines zijn bezet en er zijn een heel aantal bekenden.  Ik doe een uur cardio op de enige vrije ARC Trainer en heb gelukkig weer een leuk boek om te lezen en de tijd mee door te komen.

Op de terugweg haal ik voor Rick en mij lunch bij Noodles & Company.  Ik neem weer eens de Bangkok curry, dit keer ook met extra spinazie.  Zo zitten er acht verschillende groentes in, lekker en gezond, maar ook warm en behaaglijk. 

De middag besteden we rustig thuis. Ik leer weer een paar uurtjes Spaans op Duolingo.com en Saskia werkt aan verschillende achterstallige schoolprojekten, waarbij ze ook foto's uit haar babyboek moet copieren.  Het is altijd leuk en een beetje nostalgisch daar weer eens door te bladeren. 

Kai plaatst weer een aantal sneeuwfoto's uit Leipzig op Facebook.  Duidelijk heeft hij het daar naar zijn zin gehad en schrijft ze wel te gaan missen als hij maandag naar Marburg vertrekt.  Katja voelt zich gelukkig weer een beetje beter, want met studie, ambulancewerk en haar werk als serveerster heeft ze geen tijd om uit te zieken.

Voor het avondeten op deze grijze dag hebben Rick en ik zin in eens iets anders.  De keuze valt op Ethiopisch.  Dat hebben we alweer een paar jaar niet gegeten.  We kiezen er Meaza voor, want dat komt er van alle Ethiopische restaurants hier dichtbij (er zijn er meer dan ik dacht!) het beste uit op Yelp.

Als we eraan komen is er een Ethiopische bruiloft in volle gang in de zaal naast het restaurant.  In het restaurant is de muziek daarvan dus ook goed te horen.  Dat maakt het helemaal authentiek.  We bestellen een Ethiopisch biertje voor Rick en ik probeer de honingwijn.  Erg lekker, moet ik zeggen!

Dit restaurant staat erom bekend dat ze hun injera (pannenkoek van zurig deeg) van authentiek teff meel maken. Wij bestellen een rundvleesgerecht met groene paprika en een pittig lamsvlees gerecht.  Als groente nemen we collard greens (geen idee hoe dat in het Nederlands heet) met jalapenos.  Dit wordt allemaal op een grote schaal bedekt met een injera geserveerd.


Wij krijgen ieder ook een aparte injera en het is de bedoeling om het eten met een stukje daarvan op te scheppen en te eten.  Er komt dus geen bestek aan te pas, je eet met je handen.  Ik heb enorme trek en het smaakt superlekker.  Ethiopisch is niet iets wat ik iedere week zou willen eten, maar vanavond vind ik het heerlijk.  Rick smult naast mij net zo hard mee.  Veel blijft er dan ook niet over!

Helemaal voldaan gaan we weer huiswaarts.  Rick heeft intussen de film Hitchcock via de X-Box gedownload.  Die gaan we in ons theatertje in de basement kijken.  Het is een zeer onderhoudende film en het verbaast ons dat hij niet meer dan een Oscar nominatie in de wacht heeft gesleept.
 
Net of we echt naar de bioscoop gaan

 
Zondag

What a difference a day makes!  De zon schijnt stralend als we opstaan en als ik Cosmo uitlaat voelt het ook een stuk warmer dan gisteren. 

We halen ons zondagse ontbijt bij Starbucks waar het vandaag enorm druk is.  Gabe weet zonder dat ik het hoef te vertellen al hoe ik graag mijn venti Americano heb.  Ik besluit weer eens een spinaziewrap daarbij te nemen in plaats van het broodje groenteomelet.  Verandering van spijs doet eten, zullen we maar zeggen.

Na het ontbijt besluit Rick mij naar Anytime Fitness te vergezellen.  Rick doet het op het moment echt goed met sporten, want gisteren heeft hij ook Nike Kinect Plus gedaan beneden in de basement.  Zijn doel ik drie keer per week te sporten wat ik met de drukte op zijn werk momenteel erg knap vind.

Op mijn programma staat een uur afwisselend vooruit en achteruit "rennen" op de crosstrainer.  Al Wordfeud spelend en lezend gaat de tijd altijd lekker snel.   Ik vind het zelfs een beetje jammer als het uur voorbij is, want ik zit weer helemaal in mijn boek. 

Op de terugweg stoppen we bij Whole Foods voor de nodige boodschappen.  Ik neem ook weer eens een vrolijk bosje tulpen mee.  In de voortuin zag ik dat de narcissen al knoppen hebben en de tulpenbladeren al opkomen, dus hopelijk duurt het niet heel lang meer voor ze buiten ook weer bloeien.  Dit soort tekenen dat de lente echt ooit zal komen helpen mijn humeur flink.

Nu we toch bij Whole Foods zijn nemen we ook maar gelijk lekker veel gezonds mee om sandwiches te maken.  Die van mij maak ik van hun multigrain harvest brood met heel veel zaadjes erin.  Daarop heb ik Virginia ham, spinazie, wortel, rode paprika, tomaat, komkommer, champignons en mosterd.  Verrukkelijk!

Cosmo verdient allang weer eens een lange wandeling en met dit mooie zonnige weer geef ik hem die graag.  We lopen een stuk door de buurt en het is duidelijk dat iedereen van de zon geniet.  We zien heel wat bekenden en Cosmo wordt regelmatig door kinderen geknuffeld.
Spelen, Vrouwtje?

Om drie uur hebben we afgesproken met Kai te Skypen.  Dit is alweer zijn laatste avond in Leipzig.  Morgenochtend vertrekt hij naar Marburg.  Hij heeft het erg naar zijn zin gehad in dat huis en heeft er een aantal nieuwe vrienden bij.  Alleen sprak Kai er minder Duits dan hij had gehoopt, omdat veel van de anderen ook uit andere landen kwamen waardoor de voertaal toch vaker Engels was.  In ieder geval was het een goede ervaring voor hem.

Na het gesprek ga ik nog even buiten in de luwte voor het huis zitten.  Het is maar een graad of tien, maar de zon is al sterk genoeg om flink wat warmte te geven.  Lang duurt het niet voor de zon weer achter de huizen verdwijnt.  Gek te bedenken dat over twee weken de zomertijd alweer in zal gaan hier!

Als avondeten bestellen Rick en ik makkelijk Zpizza en vertrekken dan naar de basement.  Vanavond zijn de Oscar uitreikingen en die beginnen altijd met de interviews op de rode loper.  Dan zie je wat de sterren dragen.  Ik ben benieuwd wie er gaan winnen.  Ik heb dit jaar een groter aantal van de genomineerde films gezien dan andere jaren.  Ik hoop op Lincoln voor beste film (al waren Life of Pi en Silver Linings Playbook ook erg goed), Daniel Day Lewis voor beste acteur en Jennifer Lawrence voor beste actrice, eens kijken of ik gelijk krijg.

 
Een lieve foto van Snickers

vrijdag, februari 22, 2013

Een beetje baaldagje

Gisteravond was ik er al bang voor en helaas word ik vanochtend helemaal "in de knoop" wakker.  Al mijn spieren branden en ik heb een enorme hoofdpijn.  Het kost me heel wat moeite om om kwart over acht op te staan.

Het plan was vandaag met Marcella en Liz naar Pat in New Jersey te rijden om Pats fotografietentoonstelling te bekijken.  Optimistisch pak ik mijn kussen toch in en hoop dat Sharons klas genoeg zal helpen om me goed genoeg te doen voelen om mee te gaan.

Rick heeft de koffie al klaar staan voor me en is ook erg bezorgd over hoe ik me voel.  Hij werkt vanochtend van huis uit.  Na het ontbijt rijd ik naar de sportschool.  Daar blijkt dat Sharon er niet is en eigenlijk wist ik dat ook.  Stan neemt haar klas over, maar het is heel anders en doet weinig om mijn pijnen te verlichten.

Halverwege de klas weet ik het gewoon, ik kan niet drieeneehalf uur in de auto zitten vandaag en morgenochtend weer.  Ik zou ook niet gezellig zijn, dus niemand heeft daar wat aan.  Ik bel Marcella en laat een berichtje achter, want ze is niet thuis.   Ik maak de klas af, al vind ik Stans methode van lesgeven niet fijn, hoe aardig hij ook is. 

Zodra ik in de auto zit, bel ik Marcella weer.  Zij is net thuisgekomen en luisterde naar mijn berichtje.  Haar sympathieke reactie heeft me bijna in tranen.  Ik wilde zo graag gaan, maar ik weet ook dat het alleen maar nog meer pijn zou betekenen. 

Onderweg naar huis bel ik ook Pat om haar persoonlijk te vertellen dat het vandaag niet gaat lukken.  Ook zij is zo lief en begrijpend.  Gelukkig loopt haar fototentoonstelling tot juni, dus ik kan als het warmer is en ik me beter voel ook nog gaan kijken.

Vroeger durfde ik nooit toe te geven dat ik iets gewoon niet kon doen door de fibromyalgie uit angst voor de reacties van anderen.  Gevolg was dan dat ik met veel pijn alles toch deed en 's avonds gewoon dood was.  Gaandeweg heb ik geleerd te weten wanneer het absoluut niet een goed idee is om verder te gaan.  Neemt niet weg dat ik deze beslissing met veel twijfels heb genomen.

Thuis is Rick bezig met een conference call, maar met gebaren maak ik duidelijk dat ik thuisblijf.  Als hij klaar is met zijn telefoontjes haalt Rick lunch bij Plaka Grill voor hij naar zijn presentatie in Springfield moet.  Voor mij neemt hij avgolemono soep mee, het perfecte "comfort food".  Intussen sneeuwt, hagelt en regent het buiten.

Rick moet naar zijn presentatie en Saskia komt vervroegd terug van school, want ook zij voelt zich niet lekker.  Ook Katja schrijft ziek te zijn, hoofdpijn, keelpijn en koorts.  De hele afgelopen week was moeilijk voor haar, want ze had ook voedselvergiftiging van iets wat ze bij Five Guys had gegeten, blijkt.   In dat restaurant zul je mij niet vinden, alles is er supervet!  Al met al zou ik willen dat ze thuis was, zodat we voor haar konden zorgen, maar ja.

De middag dwing ik mezelf rust te houden.  Ik gebruik voor het eerst in lange tijd weer eens mijn saunatentje.  Lang houd ik het daar niet in uit, maar de warmte moet mijn spieren goed doen.  Mijn boek lees ik uit, ik vind de boeken van Juliette Sobanet heel makkelijk te verteren.

"Mijn" cardinaaltje komt vanmiddag weer in de boom tegenover ons huis zingen.  Ik moet zeggen dat dit vogeltje heel wat doet om mij vrolijk te stemmen.  Niet alleen is hij een mooi rood vlekje tussen al het grijze, maar hij zingt ook zo vrolijk zijn lied.  Alsof er helemaal geen koude regen valt.


Saskia gaat naar vrienden en Rick sms-t of ik zin heb naar Cafe Renaissance te gaan.  Hij wil niet dat ik thuis pijn zit te lijden en vindt dat dat ook kan bij een gezellig restaurant.  Ik ben weer eens heel blij met mijn man.  Anders had ik hier thuis gezeten en gebaald van de leuke avond in New Jersey, die ik miste.

We zijn alweer jaren niet bij dit romantische restaurant in Vienna geweest.  Saeed, de eigenaar, herkent ons echter meteen (vroeger kwamen we hier regelmatig).  Hij heeft een aantal veranderingen aangebracht, die het menu een stuk aantrekkelijker maken, waaronder heel wat "specials", die niet op het menu staan.

Als voorafje neem ik de tonijn tartaar, die werkelijk heerlijk is!  Voorheen was dit echt een restaurant waar oudere mensen kwamen, maar ze zijn nu een stuk moderner.  Ricks gerookte zalm is ook erg lekker, hoewel minder in presentatie.  De Turkse kok komt ook regelmatig kijken of zijn eten in de smaak valt. 
Het menu is zo uitgebreid dat ik moeite heb te kiezen.  Ik houd van lever en er staat kalfslever op het menu.  Dat heb ik al zeker dertig jaar niet gegeten, dus ik bestel het.  Gelukkig houd ik er nog steeds van, het is zelfs super lekker!  Hoe ik ook probeer, Rick wil geen hapje nemen. 

Onze serveerder is Bulgaars en daar heeft Rick ook gewoond als kind.  Hij kent zelfs nog wat Bulgaars.  De mensen achter ons bestellen een Bananas Foster en onverwachts krijgen wij daar ook een gratis een van.  Ik kan echter echt niets meer op en ben ook doodmoe van het "opzitten".  Een paar hapjes en dan is het genoeg.

Saskia komt nog thuis met Lawrence, dus wij moeten wel opblijven.  Ik vind het nog steeds zo jammer dat ik niet met mijn vriendinnen in New Jersey ben, maar ben Rick ook erg dankbaar voor het romantische etentje uit.  Hopelijk wordt het morgen een minder pijnlijke dag.

donderdag, februari 21, 2013

Vlinders en orchideeen

Wijs geworden na gisternacht ben ik vannacht in mijn lange broek pijama (de enige, die ik bezit, overigens) gaan slapen.  Daar heb ik geen spijt van, want het is weer een koude nacht.  Saskia heeft een late start vandaag, dus we slapen lekker tot tegen negenen uit.  Alleen wekt Cosmo's geblaf in antwoord op buurhond Dallas, grrr!  Ik wou dat de buren die hond geen eigen deurtje hadden gegeven!

Saskia vertrekt naar school en ik naar de sportschool.  Daar doe ik een uur cardio op de ARC trainer.  Die kun je op verschillende hoogtes en verschillende zwaartes instellen.  Ik wissel die twee dingen af en krijg zo een gevarieerde routine. Intussen ben ik weer helemaal in mijn boek, niets literairs, maar het leest lekker weg.

Thuis laat ik Cosmo gauw uit, rillend van de kou en wind.  Daarna maak ik me klaar om naar Washington te gaan.  Oplettende lezers zullen gemerkt hebben dat mijn tolerantie voor de kou ernstig verminderd is.  Aangezien ik van mezelf weet dat de winter blues nu makkelijk toeslaan dwing ik mezelf erop uit te gaan en kleur en warmte op te zoeken.

Claudia bood vriendelijk aan dat ik een van haar parkeerpassen mag gebruiken om in haar buurt tegenover de metro te parkeren.  Het is ook leuk haar weer even te zien, want dat is ook alweer maanden geleden.  Lang praten kan niet, want Claudia is bijleslerares en heeft een student boven.

De wind gaat door merg en been als ik het kleine stukje naar de metro loop.  Ik check even gauw of ik genoeg geld op mijn Smartrip kaart heb staan.  Die momenten zorgen ervoor dat ik de trein net mis!  Gelukkig komt de volgende al snel.

Al lezend gaat de metrorit zo snel dat ik bijna mijn uitstapstation mis!  Bij Federal Triangle stap ik uit en loop via Pennsylvania Avenue naar de Franse bakkerij Paul.  Onderweg valt het me op dat het druk is met toeristen, zowel Amerikanen als buitenlanders.  Duidelijk is Washington een steeds populairdere bestemming, goed om te zien. 

Bij Paul is het ook druk, dus ik bestel mijn broodje gerookte zalm voor de zekerheid "to go".  Gelukkig komt er net een stoel vrij aan de gemeenschappelijke tafel met uitzicht op de National Archives.  Ieder hapje van dit broodje smaakt zo ontzettend lekker! 

Als het op is, loop ik naar het Natural History Museum. Na de tassencontrole loop ik naar de tweede verdieping en koop een kaartje voor de vlindertuin.  Ik moet even wachten voor ik naar binnen kan, want er is net een grote groep binnen.  Na een tiental minuten mag ik de warmte en mini tropen binnenlopen.

Het is vrij druk in het museum en hier ook, maar na een twintigtal minuten heb ik de vlinders even voor mezelf.  Althans, met de vrijwilligster, die erover waakt.  Zij heeft heel wat interessante informatie over de verschillende soorten.  Eigenlijk wilde ik alleen fotograferen, maar luister met graagte naar haar uitleg over de verschillende manieren van eten van de vlinders en hoe een ervan eruit ziet als een slang, super mimicry!  Dat laatste had ik absoluut niet opgemerkt!


Met heel wat foto's verlaat ik de vlindertuin weer.  Voor ik naar buiten mag moet er gecheckt worden of ik lifters mee heb, maar geen gevleugelde zesvoeters hebben me naar buiten begeleid.  Eerder in de vlindertuin zat er wel een in mijn haar en dat voelde ik goed.  Als de deur naar buiten wordt geopend is er ook zo'n sterke tegenwind dat welke vlinder op je dan ook meteen terug de tuin in wordt geblazen.

Met Rick ben ik een paar weken geleden al naar de orchideeententoonstelling beneden geweest. Toen had ik echter mijn SLR toestel niet mee en bovendien een ongeduldige niet geinteresseerde man.  Ik loop dus naar de eerste verdieping en fotografeer zoveel mogelijk van de orchideeen.  Wat zijn ze weer prachtig!  Dit jaar is het in dit museum, volgend jaar weer bij de Botanic Garden. Het is hoe dan ook een genot van kleur en pracht in de wintermaanden.

Als ik alle orchideeen uitgebreid bewonderd en gefotografeerd (nou ja, bijna allemaal) heb, loop ik weer richting metro.  Er is vertraging, maar dat merk je hier eigenlijk nooit zo, tenzij het urenlang is.  Binnen de tien minuten zit ik weer in de trein.  Gelukkig zijn een heel aantal van de foto's wel gelukt (een heel aantal ook helemaal niet).

Na Claudia haar parkeerpas teruggegeven te hebben en ook nog even naar ons vroegere huis tegenover haar te hebben gekeken, rijd ik weer huiswaarts.  Daar zie ik Saskia nog net voor ze naar haar werk gaat.  Rick belt ook net dat hij weer veilig is geland.

Rick is helemaal blij weer thuis te zijn en ik om hem weer hier te hebben.  Hij stelt voor om bij Pazzo Pomodoro te gaan eten en daar zeg ik geen nee tegen.  We gaan aan de bar zitten en bestellen wijn en bier en delen een bord met verschillende prosciutto's. 

Rick bestelt de lasagne als hoofdgerecht en ik een pizza met groentes, mozzarella en feta.  Alleen komt die feta er gewoon koud bovenop, niet lekker! De serveerster neemt hem terug om te vragen de feta te smelten.  Ik krijg een nieuwe pizza, die nu helemaal geen feta heeft. 

Dat bemerk ik pas na een paar happen, maar ach, kan me niet echt schelen.  Het was toch "overkill".  Toch zeg ik er iets over en totaal onverwachts wordt de pizza van de rekening gehaald.  Teveel gedoe om het goed te krijgen, volgens de serveerster.  Nou daar klagen we natuurlijk niet over!

Nu is het lekker voor de open haard liggen en gekke shows kijken.  Eindelijk heb ik het warm genoeg!  Zelfs bij het restaurant had ik mijn jas aan en waren mijn handen en neus koud.  Ik fantaseer over mijn heel warme rondleidingen in de zomer.  Herinner me daar even aan als het zover is1

Foto's van vandaag staan hier.

PS: Mag ik nog eens zeggen dat ik reacties erg leuk vind? Vandaag meer dan driehonderd bezoekers en vijf reacties.  Wie zijn jullie en wat vinden jullie van dit blog?

woensdag, februari 20, 2013

Brrr, is alles wat ik kan zeggen...

...Vrees niet, natuurlijk heb ik meer te vertellen, hoewel ik het grootste deel van de dag rillend doorbracht.  Het begint al vroeg, want ik hoor Saskia om half zes al bezig.  Ik merk dat ik het heel koud heb ondanks het dekbed over me heen.  Een blik op de thermometer op mijn klok laat elf graden zien.  Zo koud is het binnen de hele winter nog niet geweest!

Gauw trek ik een lange pijamabroek aan en maan Saskia zich warm te kleden.  Ik ga weer terug mijn bed in en het lukt me zowaar weer in slaap te vallen.  Met moeite sta ik om een uur of negen op.  Mijn spieren vinden deze kou duidelijk ook niet fijn en het was dom om het zo koud te laten worden in de kamer.

Na een paar koppen koffie en een bak yoghurt ga ik dus maar gauw naar de sportschool.  Daar lees ik mijn boek uit tijdens een uur intensieve cardio.  Dat warmt in ieder geval goed op.  Het is maar net boven het vriespunt en er staat een harde wind.

Daarvan hebben we deze winter erg veel met alle gevolgen van dien voor de verwarming. Thuis bel ik dan ook de verwarmingsmonteur maar weer eens, maar hij heeft nog geen antwoord van de fabriek van de verwarmingsketel.  Dat schiet dus niet op.

Met de zetelverwarming aan rijd ik naar Vienna voor wat boodschappen.  Ik zou bijna de hele dag in de auto blijven in die lekker warme stoel, want het lukt me maar niet om warm te blijven vandaag. Zodra ik een voet naar buiten zet gaat de wind door merg en been.

Gelukkig is mijn eerste stop de bank en die heeft een drive thru.  Niet nodig om naar buiten te gaan, dus, al moet het raam wel open om met de medewerkster op het televisiescherm te praten. 

Even overweeg ik ook bij Rite Aid door de drive thru te gaan, maar besluit Saskia's pil recept toch maar binnen te gaan halen. Dankzij "Obamacare", de bij veel Amerikanen controversiele nieuwe wet op de ziektekostenverzekeringen,  worden voorbehoedsmiddelen en andere preventieve gezondheidszorg helemaal gedekt door de verzekering.  Ik hoef dus niets te betalen.  Een goed iets, vind ik.

Het is inmiddels weer lunchtijd en ik ga langs Panera om soep en een halve sandwich te halen.  Het wordt vandaag weer de tonijnsalade sandwich op tomaat-basilicum brood en ik kan die iedereen aanraden.  Het is bijna alleen tonijn met net genoeg mayonnaise, zo lekker!

Net als ik klaar ben met eten komen de schoonmaaksters.  Ik neem van de gelegenheid gebruik om Cosmo mee te nemen voor zijn wandeling.  Oei. dat houd ik, ondanks mijn sneeuwbroek, niet lang vol.  De wind gaat door merg en been (en broek en handschoen).  Helaas voor Cosmo wordt het maar een kwartiertje voor ik verkleumd weer naar binnen loop.  Hoe mensen dat doen waar het maandenlang vriest is me een raadsel!

Op Facebook zag ik al dat Katja vandaag van plan was bloed te gaan geven.  Haar geschiedenis met naalden kennend en Saskia's ervaring gisteren nog vers in mijn gedachten heb ik daar al zo mijn bedenkingen bij.  En inderdaad, ik krijg een sms dat ook zij flauw is gevallen. 

Dat vind ik zo naar voor haar, want Katja probeert keer op keer haar vrees voor naalden te overwinnen en iedere keer gaat het mis.  Ze heeft niet eens genoeg bloed kunnen geven en ik kan merken dat dat haar dwars zit.  Ik schrijf haar dat ik trots ben dat ze het toch voor de zoveelste keer heeft geprobeerd.  Rick is ook altijd goed met bloed geven.  Ik mag het hier niet doen, onder anderen omdat ik uit een land met gekke koeienziekte kom (en omdat ik malaria had als kind).

Woensdagmiddag is yoga middag, maar net voor ik wil vertrekken sms-t Sharon me dat het vandaag is afgelast.  Mary Beths dochter, die zwanger is, moet naar het ziekenhuis.  Natuurlijk hopen we beiden dat er niets ernstigs is en ik voel me wat schuldig dat ik het jammer vind dat de klas niet doorgaat.

Als avondeten bestel ik sushi bij Yama.  Ik weet het, ik weet het, ik klaag de hele dag over kou en bestel dan koud eten.  Maar het is mijn favoriete eten en Rick is er (zeker in de winter) niet dol op, dus ik heb het alweer een tijdje niet op.  Het is echt weer even smullen, al moet ik Snickers en Cosmo soms letterlijk wegslaan, die vinden die vis ook niet te versmaden.


Saskia vertrekt naar Lawrence om daar haar huiswerk te doen.  Hoeveel daarvan gebeurt als ze samen zijn weet ik niet, maar haar cijfers zijn goed, dus ik heb geen  been om op te staan.  Zolang ze maar op de afgesproken tijd thuis is en dat is het geval.  In gezelschap van onze viervoeters kijk ik intussen naar leuke shows als Modern Family.
 
Close up van Cosmo, die schuldig kijkt omdat hij weet dat hij niet in Ricks stoel mag zitten

dinsdag, februari 19, 2013

Lincoln

Ondanks dat Saskia een late dag heeft vandaag hoor ik haar toch om zes uur al bezig.  Op mijn vraag waarom zo vroeg antwoordt ze dat ze een map wil halen van school.  Prima, ze heeft nu haar eigen vervoer, dus ik ga terug naar bed.

Pas om kwart voor negen word ik weer wakker.  Saskia heeft mijn handtekening nodig, want ze gaat vandaag bloed geven voor het Rode Kruis.  De vorige keer ging dat mis. Men vond haar ader niet en Saskia viel flauw.  Na dat alles werd haar ook meegedeeld dat ze niet genoeg bloed hadden kunnen tappen om te kunnen gebruiken.  Ik heb dus mijn bedenkingen hierbij, maar Saskia staat erop dat ze het wil doen en dat vind ik toch ook wel erg knap en mooi.  Hopelijk gaat het vandaag wel goed.

Saskia is net naar school vertrokken als het enorm begint te sneeuwen.  Opeens ligt er een laagje, maar gelukkig niet genoeg om de wegen glad te maken.  Het is ook niet van lange duur.  Als ik na mijn ontbijt naar de sportschool rijd is het alweer droog, maar wel erg koud.  Ik moet toegeven dat ik helemaal klaar ben met de winter.  Ik staar de knoppen zo ongeveer de grond uit op het moment.

Na een half uur cardio komt Sharon me ophalen voor een uur personal training.  Ook zij is klaar met de kou.  Maar goed dat we niet noordelijker wonen, want het kan natuurlijk nog veel erger. Wat ik altijd zo knap vind van Sharon is dat we tijdens het uur gezellig kletsen, maar zij ook bepaald geen zachte heelmeesteres is.  Iedere keer is het uur ook weer anders, waardoor het nooit saai wordt.

Thuis laat ik Cosmo gauw uit en maak me dan klaar om Lea Ann op te halen.  Ik bedacht me gisteravond dat ik wel erg graag de film Lincoln wil zien.  Rick heeft daar om de een of andere reden geen interesse in, maar ik wel heel erg.  Wat beter dan een regenachtige middag om te gaan en ik vond Lea Ann bereid en open om mee te gaan. 

Na Lea Ann opgehaald te hebben bespreken we waar we zullen lunchen.  Er zijn tegenwoordig aardig wat keuzes bij het Mosaic District.  Ik heb ze allemaal al eens geprobeerd, maar Lea Ann nog niet.  Ik geef haar dus de keuze en dat wordt weer Le Pain Quotidien, omdat zij daar uit Belgie goede herinneringen aan heeft.

Helemaal prima, want ik zou hier wel iedere dag kunnen eten.  Lea Ann neemt de tartine met prosciutto, geitenkaas en peer.  Ik neem weer de kip pot au feu, want die is zo lekker met dit koude weer.  Het duurt even voor onze gerechten worden geserveerd, dus we hebben nog vijf minuten voor de film begint als we afrekenen.

Gelukkig is het Angelika Film Center maar een paar stappen verderop.  We kopen kaartjes en een soda van de Coke Freestyle machine en zoeken onze gereserveerde zitplaatsen in de zaal op.  Er zijn best veel mensen zo midden op de dag.

Van het begin af aan heeft de film mij in zijn greep.  Het is werkelijk of we in 1865 zijn.  Alles is precies zo, zelfs het Capitool met blauwgeverfde koepel in plaats van de tegenwoordige witte.  Ook kon je ten tijde van Lincoln nog zo het Witte Huis binnenlopen.

Ook de karakters zijn briljant uitgevoerd. Van Lincolns zoons tot zijn vrouw Mary, gespeeld door Sally Field, en alle kleurrijke politieke figuren van die tijd.   De tweeeneenhalf uur vliegen voorbij.

Natuurlijk is het einde van de film tragisch voor Lincoln en zijn familie, wat dat betreft is het net als Titanic, je weet wat er gaat komen.  Maar als het dan gebeurt is het toch nog even schrikken.  Het zoveelste meesterwerk van Steven Spielberg, daar zijn Lea Ann en ik het over eens!

We zijn het er ook over eens dat dit de beste manier was om een saaie regenachtige middag door te brengen.  Lea Ann weet veel over deze tijd en erna in de Amerikaanse geschiedenis en vertelt mij onder anderen over Jefferson Davis, de Zuidelijke president.  De nasleep van de Burgeroorlog zou heel anders zijn geweest als Lincoln niet zes dagen na de capitulatie van het Zuiden was vermoord.

Dat Virginia echt nog een Zuidelijk staat was en in vele opzichten nog steeds is, blijkt wel uit het feit dat we in Arlington een Jefferson Davis Highway hebben.  Buiten ons gebied is de Confederate vlag ook nog regelmatig te zien.  En deze staat heeft geen Martin Luther King Jr Birthday, maar Lee Jackson (Virginiaanse Burgeroorlog generalen) Day (hoewel die nu politiek correct "Lee-Jackson-King Day" wordt genoemd).  Zo maar wat feitjes, die laten zien hoe die verdeling 150 jaar later nog speelt.

Na Lea Ann weer thuis te hebben afgezet rijd ik door naar Whole Foods.  Saskia heeft bananen nodig en ik heb ook een lijstje af te werken.  Nu ik hier toch ben haal ik ook gelijk eten voor mijn avondeten. 

Saskia wacht me thuis op.  Dit keer is het bloed afnemen wel gelukt, maar ze is weer flauwgevallen, het arme kind!  Volgens haar is het omdat ze te snel opstond.  Ze vertelt zich nu wel heel zwak te voelen en gaat even liggen.  Meer dan een halve liter (een pint) bloed afnemen van zo'n klein meisje is ook niet niks.  Maar ze doet het toch maar.

Mijn avondeten van Whole Foods, zalm, een olijfbroodje en gestoomde spinazie smaakt heerlijk.  Intussen waait het weer keihard en je raadt het al: de verwarming valt weer telkens uit.  Morgen maar weer eens Airflow opbellen, zucht.  Gelukkig is daar de open haard, die gezelligheid en warmte brengt.

Mijn dagelijkse "Love" thema foto werd wat moeilijk vandaag, dus ik besloot iets binnen te fotograferen.  Ik ben dol op fantasiefiguren en overal hier in huis zijn ze te vinden.  Geen enorme verzamelingen, maar een paar kabouters hier, een aantal draakjes daar, feetjes zijn ook favoriet.  We hebben trollen en zelfs een levensgrote in de gang en gargoyles, ook voor het huis om het te beschermen tegen kwade geesten.  Hier een paar van mijn feetjes:



maandag, februari 18, 2013

Presidents Day

Vandaag zijn de scholen dicht, want het is Presidents' Day.   Deze feestdag wordt op de maandag van de week van 22 februari (George Washingtons verjaardag) gehouden.  Sinds 1971 heet het Presidents' Day om alle presidenten sinds George Washington te eren, ook al hebben die lang niet allemaal een grote bijdrage aan de geschiedenis van dit land gedaan.

Wij kunnen dus lekker uitslapen.  Rick gaat later vanmiddag weer op reis en werkt vandaag van huis uit.  Terwijl ik nog lag te doezelen heeft hij ontbijt voor ons gehaald bij Starbucks.  Samen eten we het op en dan gaat Rick aan het werk.

Saskia heeft vandaag een afspraak bij de gynecoloog.  Zij heeft enorme last van acne op het moment en krijgt de pil daarvoor voorgeschreven.  Terwijl ik in de wachtkamer op haar wacht vermaak ik me met de kleintjes, die er met hun zwangere moeders zijn.  Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik zo zat met Saskia in mijn buik en nu is zij al oud genoeg voor een vrouwenarts!

Voor Rick vertrekt gaan we nog even samen lunchen.  De keuze valt op Le Pain Quotidien.  Ik vind het heerlijk dat restaurant zo dichtbij te hebben!  Ik bestel de gerookte zalm tartine en Rick de quiche lorraine.  Die ziet er ook heerlijk uit, ik neem me voor ook eens een van de quiches te bestellen.

Dan is het weer tijd om afscheid van Rick te nemen.  Hij gaat weer naar Seattle.  Saskia en ik zullen de komende dagen dus weer met zijn tweetjes zijn.  Hoe vaak ik het ook al heb gedaan de afgelopen kwart eeuw en hoezeer ik ook weet dat de dagen omvliegen, toch vind ik het afscheid van Rick iedere keer weer moeilijk. 

Het is maar net boven het vriespunt en waait weer, dus erg koud.  Maar de lucht is staalblauw en de zon schijnt uitbundig.  Ik lijn Cosmo aan voor een lange wandeling door de buurt en het bos.  Zoals altijd helpen het buiten zijn en de natuur mijn ietwat sombere bui te verjagen.  Vooral als we in het bos ook een paar herten tegenkomen.  Helaas ziet Cosmo ze ook en zijn blaf verjaagt ze voor ik een foto kan nemen.



Saskia moet vanavond tot sluitingstijd werken, dus ik heb het rijk alleen met mijn viervoetige vriendjes.  Ik haal linzensoep en gevulde druivenbladeren van Plaka Grill en eet dat met de open haard en tv aan op.  Maandag is How I Met Your Mother en Rules of Engagement avond. Beiden sitcoms, die ik erg leuk vind.

zondag, februari 17, 2013

Films en lekker eten, zoals een weekend moet zijn


Zaterdag

Brrr, het lekkere weer van gisteren heeft plaatsgemaakt voor gure kou!  Na de lekkere warme muffin met ei, die Rick voor ons ontbijt heeft gemaakt,  met een paar koppen koffie te hebben verorberd, vertrekken we rillend (althans ik) naar de sportschool.

Daar wacht Sharon mij al op voor een uur personal training.  Rick gaat liever zijn eigen programma afwerken.  Sharon is goed op dreef vandaag en na afloop van het uur trillen mijn spieren helemaal van de inspanning!

Op de terugweg naar huis halen we lunch bij Panera.  Ik wijk eens een keer van mijn tonijnsalade op tomaat-basilicumbrood af en bestel een halve panini met mozzarella en tomaat.  Bij Robeks haal ik er een sweet green sap bij, spinazie, boerenkool, selderij en wortelsap, erg lekker!

Thuis begin ik naar het zoeken van hotels in Muenchen en Berlijn voor onze reis eind maart.  In Muenchen zal Kai ons hopelijk ook vergezellen, dus daar hebben we een kamer voor vier personen nodig.  Via Booking.com vind ik een paar goede hotels.  Of deze het blijven weet ik nog niet, ik blijf nog even zoeken, vooral in Muenchen.  Als iemand daar een goed hotel met parkeergelegenheid dichtbij het oude centrum weet houd ik me aanbevolen.

Het is alweer een tijdje geleden dat Rick en ik naar de bioscoop gingen.  Daar gaat vanmiddag verandering in komen, want we willen Identity Thief zien.  Rick heeft online al kaartjes gekocht, maar goed ook, want met dit koude en sneeuwerige weer bevindt de hele bevolking van Noord Virginia zich in Tysons Corner Mall.  We moeten zelfs boven op het buitendek parkeren.

Terwijl de voorfilms al bezig zijn lopen we de zaal binnen.  Tot onze verrassing zijn er nog stoelen vrij met de balustrade ervoor.  Die zitten altijd het lekkerst, want daar kunnen we onze voeten op leggen.  Het is werkelijk een heel grappige film!  Het einde is ook geloofwaardig en "feel good", een aanrader wat ons betreft. 


Het enige minpunt vond ik dat de oplichtster de hele tijd net doet of ze fibromyalgie heeft om aandacht te krijgen of af te wenden.  Voor mij voelde dat als die aandoening als iets belachelijks en niet echts afdoend, maar Rick heeft er een andere kijk op en zegt dat de aandoening op deze manier steeds meer bekend wordt.  Ik weet het niet, ik vind de aandoening niets grappigs hebben en als ze in plaats daarvan een andere meer bekende ziekte had voorgewend had niemand gelachen.  Enfin, genoeg gevoeligheden over een comedy film, verder is het een leuk verhaal.

Als we uit de mall komen sneeuwt het licht.  Er ligt zelfs een heel klein laagje op het gras en daken.  Onvoorstelbaar toch dat ik gistermiddag om dezelfde tijd nog met 16 graden in de zon voor het huis zat te lezen?

Thuis verkleden we ons gauw, want we hebben voor het avondeten met Nancy en Lars bij Open Kitchen in Falls Church afgesproken.  Nancy werkt ook voor Microsoft en bij ieder Microsoft feest konden we het altijd enorm goed met elkaar vinden. Iedere keer zeiden we eens samen uit eten te willen gaan en nu komt het er eindelijk van.

Wij komen als eerste bij het restaurant aan en nemen plaats aan ons tafeltje.  Nancy en Lars volgen al snel.  Nancy komt uit Kenya en Lars uit Denemarken.  Het gesprek verloopt dan ook heel internationaal.  Over Nancy's kindertijd in Afrika en die van Lars, Rick en mij in Europa, want ook Rick is daar voornamelijk opgegroeid.

Het eten is ook erg goed.  We beginnen met hun charcuterie, kaas en olijven voorafjes.  Het is allemaal even lekker.  Als hoofdgerecht bestel ik de St. Jacobsschelpen met polenta.   Ik vind het een beetje duur voor de drie scallops die op mijn bord liggen en een enorm stuk polenta, maar het smaakt prima.  Ook de anderen zijn tevreden over hun gerechten.

Rick is de enige, die nog plek heeft voor dessert.  Alleen hebben ze zijn keuze niet meer.  Het dessert van de dag is een spicy red velvet cupcake, dus die neemt hij dan maar.  We beloven allemaal mee te proeven.  Nou, dat is ongeveer de minst lekkere cupcake, die ik ooit heb geproefd.  Hij is enorm droog!  Ook de anderen vinden hem niet te pruimen.

We vertellen dit aan de serveerster, die zegt dat het haar spijt, maar er verder niets aan doet.  Wij kletsen lekker verder en pas als we de keuken zien sluiten en personeel naar huis zien gaan vragen we de rekening.  Daarop zie ik dat die cupcake maar liefst $9 kostte.  Dat is me te gortig, dus ik wijs de serveerster nog eens op de overgebleven driekwart ervan en zeg dat we die echt niet te eten vonden.  Ze zegt meteen toe hem van de rekening te halen, toch erg netjes.

We nemen afscheid van Lars en Nancy, al zijn we nog lang niet uitgepraat.  Hopelijk laat een volgend etentje geen twee jaar op zich wachten.  Thuis wacht ons een hele groep tieners.  Saskia is vandaag begonnen met in het Nederlands te sms-en naar mij en vroeg of "som van haar vrienden" langs konden komen. 

Helaas moet ik toegeven dat we een beetje een eigen taaltje met veel anglicismes hebben ontwikkeld met de jaren.  Duidelijk wil Saskia haar Nederlands beteren, dus ik neem me voor haar te verbeteren waar nodig.   Beter laat dan nooit. 

Kinderen consequent tweetalig opvoeden als zij nooit in het land van de tweede taal hebben gewoond en jij de enige bent die de tweede taal als moedertaal heeft is niet eenvoudig en ik ben er zeker niet perfect in geweest.  Ik ben al heel blij dat Rick ook zijn gebroken Nederlands met ze spreekt, zodat ze in ieder geval ook Nederlands terug spraken, want mijn neefjes en nichtjes hier in Noord Amerika doen dat niet.

In ieder geval zit er dus een tiental tieners, twee meisjes en acht jongens, rond onze eettafel.  Een jongen heeft Turkse ouders, zijn vader werkt voor het IMF.  Hij verstaat het als Saskia het over "benzine" heeft, want dat is hetzelfde woord in het Turks.  Het zijn stuk voor stuk leuke en spontane jongeren.  Saskia vertelde laatst dat ze een eigen Facebook groep hebben en iedereen spreekt een tweede taal.

Zondag

Gisteravond werd het later dan we wilden en we slapen flink uit.  Ik voel al mijn spieren door de personal training.  Het was misschien wel een beetje te veel van het goede gisteren, want ik heb er nek- en hoofdpijn door.  Met een paar Advils hoop ik me weer wat beter te voelen.

Samen met Rick ga ik ons gewoonlijke zondagse ontbijt bij Starbucks halen.  Rick gaat even naar Safeway voor wat boodschappen en ik ga de bestelling doen bij Starbucks.  Zoals iedere week zijn Gabe en Tom er.  Ik zie dat Gabe heel groot op Ricks beker "Hi Rick!!" schrijft.  Ik vind het knap van de barista's hoe ze mensen onthouden en echt doen voelen alsof ze ertoe doen.  Dat is zeker een sterk punt van dit bedrijf.

Zodra we klaar met eten zijn, haast ik me naar Anytime Fitness.  Het wordt een uur cardio om de fibromyalgie knopen eruit te werken.  Dat gaat prima.  Intussen is het buiten berekoud, de wind raast en af en toe vliegt er een sneeuwvlok langs.  Vervelend is wel dat onze verwarming met die wind ook weer vervelend doet.  Morgen het HVAC bedrijf maar weer eens bellen, zucht!

Na de lunch zoek ik een hotel in Frankfurt of Marburg.  Het wordt het laatste, want met Pasen is er kennelijk in Frankfurt maar weinig te vinden.  We kunnen vanuit Marburg ook mooi excursies naar verschillende oude plaatsjes maken.   Nu hebben we in ieder geval logeerplaatsen in Duitsland, misschien veranderen ze nog, maar ik vind dit een prettig gevoel.

Voor de tweede dag achtereen gaan we naar de bioscoop.  Dit keer naar het Angelika Film Center, we willen al een tijdje Silver Linings Playbook zien, vooral nu het ook Oscar nominaties heeft.  We kopen een wijntje en biertje om mee de zaal in te nemen en hebben weer een stoel met balustrade ervoor.

Van de twee films dit weekend wint deze het ruimschoots!  Het is een heerlijk verhaal van een "gewoon" gezin met volwassen kinderen in Philadelphia.  Van begin tot einde zijn de karakters geloofwaardig, zie je echte emoties en leef je met de spelers mee.  Ik vind het een superfilm en hoop dat hij goed scoort bij de Oscars.  Jennifer Lawrence, de hoofdrolspeelster, is nota bene jonger dan Katja! 

Als de film voorbij is, is het al na zessen.  Rick stelt voor aan de bar van Sea Pearl een hapje te gaan eten.  Helaas is hun sushi bar op zondag gesloten, maar mijn tonijn tartaar en mosselen met linzen gaan er dan toch goed in.  Rick heeft een soort loempia, waarvan ik ook een stukje proef, erg lekker!  Hoofdgerecht voor hem is spaghetti met verse crab, zo te zien ook prima. 

Intussen heeft Saskia weer een groepje vrienden hier.  Wij vinden het fijn dat ze hier willen komen.  Zo weten we wat er gaande is.  Ze spelen beneden X- Box en kijken films.  Morgen is het een vrije dag van school voor Presidents Day.  Helaas geldt dat niet voor Rick, want die moet weer naar de andere kant van het land vliegen.

Foto's van mijn reis naar Massachusetts staan hier.

vrijdag, februari 15, 2013

Valentijnsdag en een lenteachtige vrijdag

Valentijnsdag/donderdag

Newburyport ligt met goed verkeer zo'n drie kwartier rijden van het vliegveld in Boston verwijderd.  Alleen heeft Boston, zoals de meeste grote steden, te kampen met een flink spitsuur.  Mijn vlucht vanochtend zal om 11 uur vertrekken en het zal mijn zus niet lukken om en de kinderen op tijd naar school te brengen en mij op tijd bij het vliegveld te hebben.

Gelukkig rijdt er een directe bus vanuit Newburyport naar het vliegveld en die ga ik nemen.  Ongeveer tegelijkertijd met mijn zus en de kinderen sta ik op.  We eten ontbijt en dan gaat iedereen de auto in om mij naar het busstation te brengen.  Het is eigenlijk ook nog wel net zo makkelijk, want ik heb altijd moeite met het afscheid nemen bij het vliegveld.  Nu is het even een snelle kus en klaar.

De bus komt al gauw en de bagage wordt onderin geladen.  Het is een comfortabele bus met gratis wifi.  Dat uurtje kom ik dus wel door.  De buschauffeuse kondigt aan dat het verkeer op Route 1 gisteren heel slecht was en zij daardoor een andere route gaat nemen, zodat ze ons toch op tijd kan afleveren. 

Het wordt een mooie route door achttiende eeuwse plaatsjes, zoals Saugus.  Voor ik het weet komen we, een kwartier voor op het schema, aan bij Logan Airport.  Daar ben ik ook al gauw ingecheckt en door de veiligheidscontrole en ga bij de gate wat zitten computeren voor we aan boord gaan.

Vandaag gaat alles precies volgens schema met de US Airways shuttle vluchten, dus we vertrekken keurig om elf uur.  Het is de hele weg mooi zonnig weer waardoor ik halverwege New York City mooi onder ons kan zien liggen.  Helaas zit ik wel aan de verkeerde kant om de monumenten van Washington te kunnen zien, maar Manhattan had ik anders gemist.

Zodra we geland zijn loop ik naar de baggage claim.  Binnen een paar minuten komt mijn tas daar al aan, heel wat anders dan maandag!  Ik neem een taxi naar huis en binnen de twee en een half uur na vertrek uit Boston ben ik weer op stek. 

Thuis word ik natuurlijk heel enthousiast begroet door Cosmo en er staat een prachtig boeket met verschillend gekleurde rozen met een lief briefje erbij van mijn Valentijn.

Mijn maag rommelt en ik haal gauw een avgolemono soep bij Plaka Grill.  Het is vreemd om weer ergens te zijn waar geen sneeuwhopen liggen!  Hier lopen zelfs de maples al een beetje uit, zie ik.

Als ik uitgepakt heb en wat huishouden heb gedaan komt Saskia uit school.  Zij is blij mij weer te zien en vertelt over Valentijnsdag op school. Ze had een Star Wars mok met chocola gevuld voor Lawrence, maar hij had zijn cadeautje voor haar niet mee naar school.  Voor ze naar haar werk gaat wil Saskia daarom nog even langs Lawrence.  Die blijkt een teddybeer en een lekker lotion voor haar te hebben.

Rick komt vroeg thuis en ik bedank hem voor de mooie bloemen.  Hij vond het vervelend dat hij mij niet van het vliegveld kon halen, zoals hij oorspronkelijk van plan was.  Maar ja, het werk gaat nu eenmaal voor en die taxi was makkelijk genomen.

We verkleden ons in onze nette plunje, Rick in pak en ik in mijn rode jurk met driekwart mouwen.  Onder die laatste moet ook een panty en wat vind ik dat toch vervelende dingen!  Met de eerste loop ik naar beneden en voel er dan zonder dat er ook maar iets het aanraakt al een ladder in springen.  Argh!!! Het tweede paar houdt het tenminste tot na het eten uit, maar dan raakt mijn ring hem en hup, ook een ladder.  Dat niemand nu nog een elegante, maar onverwoestbare panty heeft uitgevonden!

Op weg naar Washington komen we een aantal keren in de file te staan.  Duidelijk zijn wij niet de enigen, die Valentijnsdag met een etentje gaan vieren.  Gelukkig is het geen probleem dat we bijna een half uur later dan we gereserveerd hadden bij Marcel's aankomen.

We krijgen een tafeltje in de gezellige, warm aandoende eetzaal en dan kan het smullen beginnen.  Het menu is prix fixe en vanwege Valentijnsdag is er beperkte keuze tussen gerechten.  Gelukkig klinkt alles even lekker.

We beginnen met mijn favoriet van de avond waar ik er wel tien van op zou kunnen: kreeftenmousse en caviaar geserveerd in een eierschaal.  Alsof er een engeltje op je tong piest zou mijn opa zeggen.

We kunnen kiezen uit drie soorten brood bij de maaltijd.  Meestal eet ik geen brood erbij, maar dit ziet er zo lekker uit dat ik me laat overhalen een snee olijfbrood te nemen.  Daar krijg ik geen spijt van!

Voor de tweede gang kunnen we kiezen tussen op twee manieren bereidde St. Jakobsschelpen of een Engelse erwtensoep.  Wij nemen beiden het eerste.  Dit restaurant maakt kleine kunstwerkjes van de gerechten, dus we nemen er eerst een foto van.  Het smaakt alweer net zo voortreffelijk als het eruit ziet.
 
 
Een verfrissende salade van venkel en waterkers en Parmezaanse kaas volgt.  Ook deze smaken gaan weer heel goed samen en het is lekker licht.


Nu is de beurt aan het hoofdgerecht.  De keuze hier is tussen New York strip steak met tuffel, zoete aardappel en geitenkaas of red snapper (vis) met bietjes.  Een van de weinige dingen waar ik niet dol op ben zijn bietjes, dus hier hoef ik niet over na te denken.  Ook Rick neemt het vlees, ondanks dat hij geen grote geitenkaas fan is.  We smullen er beiden van en Rick vindt de kaas lekkerder dan hij dacht.

Tussen de gerechten door wisselen we Valentijnskaarten uit.  Rick is dol op de Flintstones en ik heb daar een heel leuke van gevonden.  Rick verrast mij ook nog door een klein doosje uit zijn jasje te halen.  Daarin zit een schattig kettinkje met een goud met parelmoer plumeria bloemetje eraan van de Hawaiiaanse juwelier Na Hoku.  Dat is mijn favoriete geur en we gaan ze in Hawaii weer zien.  Natuurlijk gaat het kettinkje meteen om mijn nek!

Veel te gauw is het alweer tijd voor het dessert.  Ook hier weer twee gerechten op het menu: een passievrucht cheesecake en chocolade mousse met bloedsinaasappel.  Rick vindt de cheesecake lekkerder klinken, terwijl mij de mousse het meest trekt.  Zo kunnen we ook van elkaar een hapje proberen. 

Het wordt mooi gepresenteerd.  Mijn hele mousse is in de vorm van een rood hartje gegoten en ook op Ricks dessert prijkt een hartje.  Gelukkig voor Rick kan ik nooit zoveel zoets op, want de cheesecake valt hem tegen.  De mousse vindt hij daarentegen net zo lekker als ik hem vind.  Ik heb genoeg aan een halve portie en geef Rick de rest.

Met de rekening krijgen we ook nog een schoteltje met eigengemaakte bonbons en mini maccarons.  Daar had ik ook wel heleboel meer van opgekund, want ze zijn super lekker!  Bij het afscheid krijg ik nog een rode roos aangereikt en helemaal voldaan en nog nagenietend rijden we weer huiswaarts.

Daar zet ik de maandag opgenomen episode van Andrew Zimmern Bizarre Foods aan.  Die speelt namelijk in Washington.  Het is grappig te zien hoe de agressieve snakehead vis, die een aantal jaren geleden in de Potomac werd gevonden en zich sindsdien daar snel vermenigvuldigt nu wordt gevist en gegeten.  Zelfs bij The Source, waar Rick en ik vorig weekend nog aten, maakt de chef er soms gerechten mee.

Ook komen de vele verschillende food trucks, rijdende restaurantjes, die iedere lunch langs de straten van DC staan, aan bod.  Daar worden allerlei verschillende cuisines uit geserveerd, van crepes tot Hawaiiaanse gerechten.  Ook chef Jose Andres, van wie onder anderen mijn favoriete Zaytinya is, komt aan het woord. Kortom, erg leuk om deze aflevering over het bijzondere eten in onze eigen stad te bekijken.

Vrijdag

Saskia is al in Kai's autootje naar school getuft als ik wakker word en Rick ook al op als de koffiegeuren van beneden me wekken.  Het doet me opeens aan de oude Supra reclame denken: "Het aroma komt je tegemoet zodra je Supra opendoet".  De koffie ruikt zo lekker en binnen de kortste keren zit ik met een dampende kop samen met Rick aan het ontbijt.

We hebben HLN op staan met het nieuws dat het gestrande cruiseschip van Carnival eindelijk is aangemeerd en de arme passagiers weer aan land.  Die meer dan 3000 mensen hebben een aantal verschrikkelijke dagen in erbarmelijke omstandigheden doorgemaakt na een brand in de motoren van de Carnival Triumph. 

De verhalen over naar het toilet gaan in emmers en wasbakken en andere vieze dingen doen me denken dat die mensen waarschijnlijk de door Carnival aangeboden gratis cruise nooit zullen nemen!  Ik zou niet meer op zo'n schip willen na zo'n ervaring.

Rick vertrekt naar zijn werk en ik maak me klaar om naar de sportschool te gaan.  Als ik de deur uitloop, zie ik Cosmo er een beetje zielig bij staan.  Opeens voel ik me schuldig dat ik niet met hem ga wandelen in dit schitterende weer, in plaats van binnen te gaan sporten.  Ik sluit een compromis met mezelf en besluit een half uur naar de sportschool te gaan en daarna een stuk met Cosmo te gaan lopen.

Zo gezegd, zo gedaan.  Op de stairmaster doe ik een half uur intervals.  Dat is altijd even heel erg afzien, dus hopelijk ook goed voor me.  Thuis gaat Cosmo natuurlijk maar al te graag mee. 

Het is heerlijk weer, niet alleen strakblauwe lucht en zonnig, maar ook zo'n vijftien graden.  De eerste tekenen van de lente zijn er ook al.  Genietend loop ik door de buurt en zie al knopjes aan de maples en de eerste krokusjes in bloei.  Er komt weer kleur in de natuur!  Ook zingen de cardinaaltjes hun liefdeslied weer, een zeker lenteteken.

Al lopend krijg ik steeds minder zin in de massage waarvoor ik om een uur een afspraak heb.  Ik heb helemaal geen zin om met dit schitterende weer anderhalf uur pijn te lijden op die tafel.  Alleen kan zo op het laatste moment afzeggen om die reden niet.  Ik besluit maagproblemen voor te wenden en bel af.  Het voelt net of ik van school spijbel, opeens ligt de hele middag voor me.

Er wordt aangebeld en de postbode drukt me een enorm pakket uit Nederland in handen.  Naomi heeft me allerlei traktaties gestuurd: ketjap, mosterdsoep, drop, stroopwafels, thee en een heel aantal kranten en tijdschriften over de troonswisseling.  Meteen weet ik hoe ik die middag ga besteden!
 
 
Flapjack is vooral heel blij met de doos

Voor mijn lunch maak ik een picknick van brood met pindakaas en sambal en een bakje frambozen.  Met het leesvoer en mijn eten ga ik voor op de stoep genieten van de warme zon.  Onvoorstelbaar dat er voor morgen weer temperaturen rond het vriespunt en zelfs sneeuwbuien worden voorspeld!  Het is dus even zaak alles uit deze lekkere middag te halen.

Als Saskia uit school komt, komt zij er gezellig bijzitten.  Ze vertelt hoe ze het brein van een schaap moest ontleden in anatomie.  Ze heeft hoofdpijn van de formaldehyde. Ook moet ze een project doen voor AP psychologie over haar babytijd. 

Daarvoor heeft ze mij natuurlijk nodig, want er zijn vragen als hoe mijn zwangerschap was, welke andere namen we voor haar in gedachten hadden (Nienke stond op de derde plaats voor een meisje en Saskia Marjolein zou Jip Martijn zijn geworden als ze een jongen was geweest).  Ook onze ouderschapsstijl (Attachment Parenting) en wanneer ze haar eerste stapjes nam (iets was ik absoluut niet meer weet, schaam!) passeren de revue.  Saskia vindt het duidelijk leuk om te doen, zo buiten in het zonnetje.

Saskia is moe en gaat even slapen en ik hoor achter in de tuin "mijn" cardinaaltje zingen.  En inderdaad, daar zit hij weer in de boom aan de zijkant van het huis.  Zijn lied komt er uit volle borst uit en ik maak er een videootje van.  Helemaal blij word ik van deze eerste tekens van de lente!

En dan is het zomaar alweer een week geleden dat Kai vertrok.  De berichten uit Leipzig zijn allemaal goed.  Hij logeert in het huis wat ze aan het renoveren zijn.  Zeker geen luxe, maar dat wist Kai van tevoren.  Hij vindt de andere mensen daar erg leuk.  Het is er ook nog winter, want gisteren zette Kai een foto van sneeuwruimen op Facebook.

Ook van Katja krijgen we goede berichten.  Ze heeft het beredruk, maar tijd om te gaan spelonken met een nieuwe vriend, die haar gisteren ook een prachtig boeket bloemen gaf voor Valentijnsdag.  Hopelijk kunnen we binnenkort weer eens wat regelen om haar te zien, want ik begin haar weer flink te missen.

Vanavond maken Rick en ik het makkelijk en bestellen pizza.  De temperatuur is met een windvlaag van zestien graden tot vier graden gedaald, dus de open haard gaat weer eens aan.  Gelukkig heb ik na vandaag weer goede moed dat zulke dagen alleen maar weer vaker zullen voorkomen en we de ergste winter gehad hebben (die in vergelijking met ten noorden van ons natuurlijk helemaal niet zo erg was).

PS. Met Valentijnsdag en het mooie weer heb ik nog geen tijd voor de foto's van Newburyport gehad.  Hopelijk morgen, al zullen er niet zoveel zijn, want mijn zwager wil liever geen foto's van de kinderen op het internet.