Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, mei 30, 2013

Great Falls weer eens

Als ik buiten op het deck mijn muffin met kaas en ei en koffie als ontbijt zit te eten, bedenk ik me dat ik vandaag bij wijze van hoge uitzondering weinig pijn en geen hoofdpijn heb.  Dit komt maar zo weinig voor dat het me opvalt.  Veel mensen vinden dit weer te warm en vochtig, maar ik vind het heerlijk, ook omdat ik me er zo goed bij voel.

Na wat administratie afgewerkt te hebben en broodnodige wassen in de wasmachine en droger gegooid te hebben, besluit ik vandaag eens niet naar de sportschool te gaan.  Dat kan nu we een elliptical trainer hebben.  Ik ga gewoon naar boven en sport daarop een uur net zo hard of misschien zelfs harder als op de ARC trainer bij de sportschool.


Bovendien is het gezellig boven, want Cosmo en Flapjack houden me gezelschap.  Ik moet zeggen dat ik heel blij ben met dit apparaat.  Nu merk ik nog meer hoe ik het gemist heb gewoon boven lekker mijn ding te doen zonder in de auto te hoeven stappen.

Als ik klaar ben ga ik naar Whole Foods voor wat boodschappen.  Daar zie ik ook dat ze nu speculoos hebben, maar als ik zie hoeveel calorieen slechts twee eetlepels hebben laat ik het toch maar liggen. 

Zo dol ben ik er nu ook weer niet op, al lijkt me de crunchy versie, die naar verluid Trader Joe's verkoopt wel lekkerder, hoog tijd dat ik weer eens naar Trader Joe's ga.  Dat is zo'n supermarkt die net niet op mijn "radarscherm" ligt, niet heel ver weg, maar nooit op mijn route.  We hopen allemaal nog steeds dat ze een winkel zullen open in het pand van een oude supermarkt in Vienna dat nu leeg staat.

Maar vandaag ga ik er niet heen.  Ik heb andere plannen.  Voor mijn lunch neem ik sushi mee naar huis en eet dat daar op.  Dan lijn ik Cosmo aan, vul een fles met ijsblokjes en water en ga op weg naar Great Falls.  Cosmo heeft een wandeling in de natuur wel weer eens verdiend.

Met alle onweersbuien van de afgelopen weken is de natuur enorm groen.  Ik krijg het gevoel door een jungle te lopen en ben erg voorzichtig geen poison ivy aan te raken.  Dat plantje woekert overal en kan nare uitslag veroorzaken, die niet makkelijk weg te krijgen is.  Een brandnetel op steroides is het en het ziet er zo onschuldig uit met zijn drie blaadjes.

Terwijl onder het bladerdak loop hoor ik getik op de bladeren.  Op de rivier zie ik dat het flink regent.  Ik voel echter geen spatje, de bomen functioneren als paraplu.  Na een mooie, en dankzij het groen, droge wandeling naar de dam is het gelukkig droog als ik terugloop om de watervallen te bekijken.

Dit keer sla ik de eerste en derde uitkijkpunten over en beperk me tot het middelste.  Hier hoop ik een kayaker te zien, maar tot mijn verbazing is het dit keer een paddle boarder!  Die durft!  Het is hier flink wild water en als hij erin valt geef ik hem weinig kans.  Hij gaat zelfs tegen de stroom in, bijna te eng om te kijken (bijna, hoor, want natuurlijk fotografeer ik het en maak een filmpje).

Ook de reigers zijn heel actief vandaag.  De watervallen zijn erg mooi en de waterstand kennelijk perfect voor hen om te vissen.  Ze vliegen af en aan over de rivier en eentje staat de hele tijd dat we er zijn doodstil.  Gelukkig is de zon een tijdje achter de wolken verdwenen, want de volle zonneschijn is te heet voor Cosmo.

Zodra die dan ook weer tevoorschijn komt lopen we terug naar de van.  Daar drinken we beiden een flinke hoeveelheid koel water en Cosmo gaat, zoals meestal na een wandeling, rustig liggen slapen achterin.  Het is nu ook behoorlijk warm voor hem. 

Op Facebook heb ik gelezen hoe sommige eigenaren hun Aussies scheren, maar onze dierenarts raadt dat af.  De afgelopen zomers is het ook prima gegaan met Cosmo, ik moet alleen opletten hem niet te oververhitten.

Thuis is Saskia nog naar SAT bijles en ik zie mijn kans schoon de hangmat uit te gaan proberen.  Nou, ik kan zeggen dat die heerlijk ligt met dat kussen erbij!  Er staat ook een heerlijk briesje, ik heb een bakje kersen en een Diet Coke erbij en zou hier zo uren kunnen blijven liggen.  Helaas is na een uurtje mijn boek echter uit en heb ik al drie muggenbeten te pakken.  Ze zijn er weer, grrr.

Saskia is intussen ook thuis en vindt dat de bijlessen geholpen hebben.  Dat gaat ze zaterdagochtend vroeg dus uitvinden.  Na haar avondeten vertrekt ze naar haar werk.  Onze dochters zijn mensen die niet graag stil zitten, dat is duidelijk.

Met dit zomerse weer stelt Rick voor om naar Clare and Don's Beach Shack te gaan voor het avondeten.  Daar ben ik meteen voor te vinden, want je waant je daar aan het strand in Florida.  Honden mogen ook mee, dus Cosmo wordt vanavond ons "kind". 

De atmosfeer bij dit restaurant is altijd fantastisch.  We moeten een kwartier wachten op een tafeltje, maar geen probleem.  Er speelt een live bandje en we bestellen een drankje aan de bar.  Cosmo krijgt intussen ruimschoots aandacht.  Er zijn ook een paar andere honden waar hij kennis mee maakt, maar niet heel geinteresseerd in is.  Hij heeft kennelijk bij Great Falls al genoeg andere honden gezien.

Eenmaal aan tafel gaat Cosmo schattig tussen mijn benen liggen.  Hij krijgt een bak met water van het restaurant en drinkt daar gretig van.  Wij bestellen de makreeldip als voorafje en krijgen extra droog stokbrood, waarvan ik Cosmo kleine stukjes voer.
 
Ook Rick vermaakt zich prima

Als mijn hoofdgerecht neem ik, zoals altijd hier, de ceviche.  De portie daarvan is echter een heel stuk kleiner dan voorheen.  Ricks gegrilde vissandwich ziet er erg goed uit, misschien bestel ik dat volgende keer dan maar.  Het smaakt toch heel erg lekker, daar niet van, maar denkelijk neem ik vanavond een dessert van de chocolade pinda's, die ik vandaag bij Whole Foods kocht.

Het is wel erg leuk dat Cosmo zo mee uit eten kan.  Hij gedroeg zich voorbeeldig, de schat!  Steeds meer restaurants hier laten honden toe op hun terrassen.  Natuurlijk moeten die zich wel goed gedragen en Cosmo was vanavond voorbeeldig. 

De rest van de foto's van vandaag staan hier.

woensdag, mei 29, 2013

Zomer!

Althans zo voelt het buiten aan als ik Cosmo uitlaat.  Heerlijk!  Rick heeft mijn koffie al gemaakt en daarmee en een Weight Watcher's Smart Ones kaas en ei muffin ga ik op het deck zitten.  Ik heb nooit zo'n trek in ontbijt en zo'n broodje is weer eens wat anders.

Het is verleidelijk nu maar lekker hier buiten te blijven zitten, maar ik heb met Sharon en Tom afgesproken een workout te doen.  Sharon heeft dit keer een pittige voor vooral benen en schouders.  Sharon moet na drie kwartier weg en ik ga nog een half uur op de ARC trainer doen. 

Saskia had me al gesms-t dat ze wat klasgenootjes mee naar huis nam om aan een projekt voor Engels te werken.  Als ik thuiskom zijn ze inderdaad met zijn vieren hard aan het werk, twee jongens en twee meisjes.  Ze hebben allemaal om de dag het eerste uur (wat veel langer dan een uur duurt) vrij, omdat ze een vak online nemen, in Saskia's geval Duits.

Intussen loopt de temperatuur buiten hard naar de dertig graden toe en opeens vind ik de lentespullen in huis en bij de voordeur niet meer passen.  Die gaan naar zolder en de vrolijke zomer accessoires voor de family room en eethoek komen naar beneden.  Na een kwartiertje ziet het er weer "nieuw" uit met oranje, turquoise en felgroene accenten.


De hangmat die we uit de Outer Banks mee hebben genomen ligt nog in de foyer, dus ik neem hem mee de achtertuin in.  We hebben al een houder ervoor staan en binnen de kortste keren hangt hij.  Het is een vrolijk ding met rood touw en een groen kussen.  Ik ga er nog niet inliggen, want hij staat in de volle zon en dat is te warm. Misschien vanmiddag als de achtertuin in de schaduw ligt.

Met mijn vingers gekruisd dat hij klaar is, rijd ik naar de kleermaker om Saskia's jurk op te halen.  Die begroet me met een grote glimlach en bevestigt dat de jurk gemaakt is.  Een pak van mijn hart, want ergens was ik nog bang dat ze hem toch niet zouden kunnen maken.  Hij ziet er echter weer als nieuw uit en dat voor maar $35.  Deze kleermaker ga ik zeker in gedachten houden en aanbevelen!

Nu ik toch in Vienna ben en mijn maag knort, besluit ik lunch te gaan eten bij Elevation Burger.  Ik bestel hun veggie burger #1 met champignons, jalapenos, tomaat en augurk en balsamische mosterd.  In plaats van een broodje bestel ik het gewikkeld in ijsbergsla. 

De jongen, die mijn bestelling opneemt, hoort "Paige" als ik Petra zeg (en spel).  Hij bemerkt zijn fout wel en vraagt nog eens naar de spelling.  Hij maakt er dan maar Paigeetra van.  Geen wonder dat degene, die mij de burger komt bezorgen dat niet uit kan spreken!  Enfin, alles beter dan Pay Check zullen we maar denken.

De burger smaakt weer bijzonder lekker.  Naast Elevation Burger ligt The Fresh Market waar ze de overheerlijke Belgische chocolade chips hebben.  Kennelijk vonden Saskia en haar vriendinnen die dit weekend ook erg lekker, want mijn voorraad was verdwenen.  Ik neem twee dozen pure chocolade chips mee.

Deze gourmet supermarkt heeft allerlei interessante produkten en net weer wat anders dan Whole Foods.  Ik koop er ook wat lekkere crackers, waaronder Siljans.  De caissiere vraagt wat ik daarin doe.  Soms wat cottage cheese of yoghurt, maar meestal eet ik de bakjes gewoon als cracker.  Ik vind ze heel erg lekker.

Binnen is ons huis nu lekker zomers, maar buiten hangen nog de Paaseieren aan de deur en waaien de lentevlaggetjes nog vrolijk.   Ik besluit bij Michaels te gaan kijken wat ze hebben.  We hebben uit North Carolina al strandachtige vlaggen meegenomen, dus ik moet nog wat voor de voordeuren vinden.

Eigenlijk had ik graag iets zelf gemaakt.  Een paar jaar geleden vond ik een blankhouten anker en reddingsband en versierde die met zomerse tafereeltjes.  Helaas heeft de zon die helemaal verbleekt en niet meer te redden.  Michaels verkoopt die houten ankers e.d. niet meer en verder zie ik ook niets echt zomers om mee te werken.

In de schappen met kant en klare leuke zomerse dingen slaag ik wel.  Ze hebben twee verschillende kleuren teenslipper versieringen.  Eentje zegt "Welcome" en de ander "Life's a Beach".   Precies wat ik zoek! 

Verder zie ik ook een leuke Summer (de M's zijn ook slippers) versiering voor binnen.  Bovendien hebben ze een heel mooie, geborduurde Amerikaanse vlag.  De onze is helemaal aan vervanging toe.  Nog een nieuwe vlaggestok voor op het deck en ik ga tevreden huiswaarts.  Ik had gedacht voor die stok nog naar een andere winkel te moeten.

Thuis hang ik de versieringen aan de deuren en de uit North Carolina meegebrachte vlaggetjes.  Dan  gebruik ik een mes om de Amerikaanse vlag aan de stok te krijgen.  Mijn nagels wil ik daarmee niet in gevaar brengen.  Als laatste zet ik de windmolen van de Hatteras Island vuurtoren in elkaar.  Alles bij elkaar ziet het er lekker zomers en strandachtig uit!

Als vlag voor op het deck hebben we een "It's 5 O'clock Somewhere" vlag mee.  Die past mooi aan de nieuwe stok en nu ziet alles er zomers uit.  Ik bedenk me dat nu de perfecte tijd is om de hangmat uit te proberen, maar ben daarin niet de enige.  Tot mijn verrassing ligt Saskia er al in, hij is helemaal goedgekeurd volgens haar.

Vanavond is er weer een speciale avond voor Stein Club leden bij Gordon Biersch in Tysons Corner.  Het Sommer Brau bier wordt geintroduceerd en daarmee komt ook lekker gratis eten.  Rick is dol op hun bier, maar ik houd het bij een wijntje. 

Ook het gratis eten is mij veel te zwaar, alles is gefrituurd.  Ik ben dus geen "cheap date" voor Rick en bestel de ahi tonijn met een salade van quinoa en boerenkool (zie, daar is die weer).  Wat een goede keuze is dat!  Licht en smakelijk en precies genoeg.

Na het eten lopen we nog even naar de Barnes and Noble tegenover het restaurant.  Daar kiezen we tussen de drie grote reisboeken, Fodor's, Frommer's en Lonely Planet boeken voor de drie eilanden in Hawaii die we volgende maand gaan bezoeken.  De keuze valt op Lonely Planet voor alle drie.  Dit weekend willen we echt gaan werken aan de dingen, die we willen doen en eventueel reserveren.

Op onze oprit staan de auto's van Saskia's vrienden en zij zijn t-shirts aan het batikken (ik moest even denken wat tie dye in het Nederlands is, hopelijk is dit goed).  Grappig is dat de vrienden allemaal jongens zijn, waaronder Lawrence, het vriendje.  Het is een leuke jongen en eergisteren waren ze vijf maanden samen.

Het is nog steeds 27 graden buiten na zonsondergang. Ik wil echter Master Chef kijken.  De komende dagen zal het weer zo warm worden en ik hoop dan wel van de hangmat of zelfs het zwembad gebruik te gaan maken!

De rest van de Outer Banks foto's, waaronder de dolfijnen, staan hier.

dinsdag, mei 28, 2013

Van alles en nog wat

"De melk is zuur", zo begroet Rick mij als ik beneden kom.  Ik moet op mijn tong bijten om hem er niet op te wijzen dat ik al eerder heb gezegd dat we halve gallons moeten gaan gebruiken als Kai niet thuis is.  Niet dat er nog veel in de gallon zit, maar duidelijk krijgen we hem niet voor het verzuren op.

Rick eet altijd cereal met melk als ontbijt en drinkt zijn thee met een wolkje melk.  Hij wil dus zonder melk niet thuis ontbijten.  In plaats daarvan gaat hij voor hij naar kantoor gaat naar de Starbucks

Na alle lekkernijen van dit weekend wil ik licht ontbijten en eet thuis een yoghurtje.  Van zwarte koffie houd ik echter ook helemaal niet.  Ik ga dan ook maar naar Starbucks en bestel een ijs venti Americano.  Die drinkend ga ik dan meteen ook maar melk halen bij Safeway ernaast.  Voor de nieuwsgierigen, ja, het is een halve gallon. 

Thuis maak ik me klaar om naar de sportschool te gaan.  De dag begon bewolkt, maar nu begint de zon door te komen.  Het is lekker warm en ik vind het heerlijk weer zonder jas te kunnen.  Voor de rest van de week worden zelfs regelrecht zomerse temperaturen voorspeld.

Sharon wacht me al op en merkt op dat ze mijn springende Facebook foto zo leuk vond.  Die zal ik hier ook even plaatsen om Ricks fotografiekunsten te laten zien.  De foto laat ook zien hoeveel lol we dit weekend hadden.

 
Sharon heeft weer een heel ander programma voor me dan anders.  Het is een mix van gewichten en calisthenics (spieroefeningen zonder gewichten).  Het uur vliegt voorbij.  Na afloop doe ik nog een half uur cardio wat gauw voorbij gaat met Kai aan de telefoon (alles goed met hem).  Ik haal de tienduizend stappen nog net niet en besluit die met Cosmo vol te gaan maken.
Stop and smell the roses is een uitdrukking hier om het rustiger aan te doen, ze ruiken inderdaad heerlijk
Die gaat natuurlijk maar al te graag mee, want Saskia heeft hem dit weekend alleen in de tuin uitgelaten.  Het valt me op dat er op het moment veel paarse bloemen in bloei staan.  Viooltjes, irissen, Virginia spiderwort (ik leer zo al gaande ook dat er nogal wat inheemse planten zijn voor deze specifieke staat) en een plant waar ik de naam niet van weet.  Verder staan de rozen in volle bloei en de wilde kamperfoelie, dus het ruikt ook nog eens super lekker overal.
Irissen

Virginia Spiderwort
 
Die stakerige bloemen ken ik niet van naam


 
Eindelijk kunnen de echte zomerkleren aan en ik heb zin om mijn lange rok met roze bloempjes te dragen.  Daar krijg ik allerlei complimenten voor vanmiddag en ik neem me voor meer maxirokken te gaan zoeken.  Het zit zo lekker, staat netjes en is ook luchtig in de warmte.

Zolang ze het gerecht nog hebben, want het is enkel een lentegerecht, heb ik me voorgenomen de garden pesto saute van Noodles & Company regelmatig als lunch te eten.  Hij is zo gezond met de verse groentes en zo ontzettend lekker!  Ik eet het op hun terrasje op.

Na de lunch ga ik naar Maple Fashions in de hoop dat Saskia's prom jurk klaar zal zijn.  Dat is helaas niet het geval.  Hij belooft hem morgen of overmorgen klaar te hebben.  Ik vertel hem dat we hem voor vrijdag echt nodig hebben.  Het is een Aziatische man, die volgens mij niet zo goed Engels spreekt, hij knikt echter fervent.  Fingers crossed! 

Als ik Saskia sms met dit mindere nieuws schrijft ze terug dat ze pas zaterdagavond uit zullen gaan.  Haar high school is namelijk zo slim geweest de Prom de avond voor de SAT's te houden!  Ze moeten op haar school tot het einde van de Prom blijven en de SAT's beginnen om acht uur 's ochtends. 

Stiekem ben ik opgelucht na dit nieuws, want we betalen flink wat voor SAT bijles en hoe goed zou Saskia zo'n belangrijke test doen na maar een paar uur slaap?!  Aan de andere kant heeft ze wel "voor niets" zo'n mooie jurk aangeschaft. Ze gaan wel sjiek uit eten, maar komen daarna hierheen. Misschien dat ik voorstel de jurk voor volgend jaar te bewaren.

Alles valt trouwens in dit komende weekend, ook de Relay for Life.  Saskia doet daar dus dit jaar helaas niet aan mee.  Ze wilde wel, maar had het veel te druk en met de SAT  zo vroeg zou ze ook te moe zijn.  Het is ook nog eens proefwerktijd en Saskia heeft de goede cijfers zeer nodig.

Echt niet leuk dat er geen rekening wordt gehouden met de schema's van de scholen.  Ik had ook graag wat luminaria (zakjes met kaarsen en hun naam erop) laten plaatsen voor bekenden, maar het wordt ook nog eens bij een school hier vrij ver vandaan gehouden.  Dan zou ik Rick moeten vragen me speciaal daarheen te rijden om foto's te nemen, aangezien ik niet in het donker kan rijden. 

Het is jammer, maar dit jaar dragen we bij aan de Relay in Muskegon, Michigan, waar Ricks vader en familie meelopen.  Dit jaar is dat vooral een moeilijke.  Een van Ricks ooms heeft net te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft en kanker door zijn hele lichaam heeft.  Zijn moeder en tante zijn er ook aan gestorven helaas.

Mijn nagels zijn weer helemaal aan een beurt toe.  Nu het warmer weer is vind ik het ook belangrijk dat mijn voeten er goed verzorgd uitzien.  T. wacht me al op en verft eerst mijn teennagels donkerblauw.  Voor mijn vingers heb ik een lichtere blauwe gel met wat glitter erin gekozen.  Het ziet er na een uurtje allemaal weer keurig uit.

Tussen de bedrijven door vandaag doe ik allerlei huishoudelijke klusjes, die hard nodig zijn.  Nu het de komende dagen zo heet wordt is het ook van belang om ons dekbed te veranderen naar het zomerdekbed.  Ik zwem zo ongeveer onder het winterdekbed uit, dus kan niet wachten tot wat lichters!

Aan het einde van de middag ga ik naar Lofty Salon om mijn haar te laten doen. Ik vind mijn haarkleur op het moment saai en vertel dat Mona ook.  Bij wijze van hoge uitzondering doet zij kleur, knippen en foehnen allemaal zelf vandaag.  Ik ben zeer tevreden over het resultaat.  Mijn haar is donkerder met een rode gloed.

Terwijl ik zit te lezen met de verf in mijn haar hoor ik opeens een flinke donderklap.  Meteen denk ik aan arme Cosmo thuis, die nu zo bang moet zijn.  Maar ja, ik kan niet naar huis.  Als mijn haar gedaan is lijkt het nog steeds de zondvloed buiten, de straat staat blank.  Ik besluit maar te blijven wachten tot het droog is.

Gelukkig duurt dat niet heel lang en een erg nerveuze hond begroet me.  Zodra ik ga zitten wordt hij al een stuk rustiger, ondanks dat een tweede onweer met veel donder net ten zuiden van ons langstrekt.  Rick belt uit Washington waar het nog helemaal droog is nota bene.

Dat gaat niet lang duren!  Onze printer heeft de geest gegeven en Rick gaat een nieuwe kopen bij Best Buy in Tysons Corner.  Hij wordt doorweekt als hij naar de winkel loopt, maar gelukkig is het alweer droog als hij met het apparaat naar buiten loopt.  In die korte tijd is er 3 centimeter water gevallen.  Zo krijgen wij onze vele centimeters regen per jaar.

Op weg naar huis haalt Rick Thais voor het avondeten bij Natta Thai.  Van iemand, die in Thailand heeft gewoond, weten wij dat dit het meest authentieke Thaise restaurant in de buurt is.  Rick weet mijn bestelling al, de groente dumplings en wild pork.  Die laatste komt met verse groene peperkorrels en is zo heet!  Maar ook zo ontzettend lekker dat ik ondanks dat de tranen in mijn  ogen staan toch door eet.

We naderen hier het einde van The Voice.  Het is onvoorstelbaar wat voor talent daar zit!  Degenen, die ik het beste vind, gaan door naar de volgende ronde, maar iedere week is het moeilijker te bepalen.  Iedereen zingt gewoon zo enorm goed!

Foto's van dag een in de Outer Banks staan hier

maandag, mei 27, 2013

De Outer Banks van North Carolina

Zaterdag

Om kwart over acht word ik na een heel goede nachtrust wakker.  Ik kijk naast me en zie tot mijn verbazing dat Rick al uit bed is.  We hebben een suite met twee kamers, waarschijnlijk zit hij dus in de andere kamer.  Ik draai me nog eens om.

Een kwartiertje later hoor ik iets naast mijn bed.  Het is een venti Americano van Starbucks, die Rick voor mij heeft gehaald.  Hij was al een uur eerder dan ik op!  De koffie helpt zeker me  wakker te maken en we maken ons gauw klaar om de bagage weer in de auto te laden.

Als we dat gedaan hebben, gaan we terug naar binnen om ontbijt te eten.  Er staat een lange rij om een omelet te bestellen en daar hebben we geen zin in om op te wachten.  Ze zien er lekker uit en zijn gratis, maar wij willen verder.  Gelukkig zijn er ook gekookte eieren, fruit en yoghurt.  Een prima ontbijt vinden wij beiden.  Bovendien zijn we binnen het kwartier klaar.

Nu begint de tocht naar de Outer Banks van North Carolina.  Dat is een grote Memorial Day bestemming voor Virginians zoals wij.  Het verkeer valt gelukkig erg mee en de weg is mooi met veel boerderijen en veel standjes met verse produkten.

Eindelijk gaan we de brug naar de Outer Banks, de "barrier islands" van North Carolina, over. We bellen met onze timeshare en horen dat we echt niet eerder dan vier uur welkom zijn.  Geen probleem, het is toch te koel voor het strand.  Tijd om op verkenning te gaan.

De laatste keer dat we hier waren is, denken wij althans, zo'n 13 jaar geleden!  Natuurlijk is het intussen enorm veranderd.  Het is nog steeds niet zo opgebouwd als de grotere badplaatsen verder naar het noorden, maar er zijn veel meer leuke dingen om te doen.

De eerste keer dat ik hier was, was een paar jaar na mijn emigratie.  Toen waren we met een groep jongeren in Nags Head.  Destijds was er hier nog helemaal niets, een paar restaurants, misschien.  Ik herinner me daar vooral van hoeveel verkeer er was op de weg terug, hopelijk ervaren wij dat niet zo!

Aangezien we dus pas aan het einde van de middag in kunnen checken, besluiten Rick en ik de omgeving te gaan verkennen. We gaan naar het zuiden, weg van Duck waar onze timeshare is.  Onze eerste herinneringen hier zijn in Nags Head en dat gedeelte van de Outer Banks willen we zeker weer zien.

Als eerste zien we het Wright Brothers National Memorial.  Op vrijwel alle North Carolina nummerborden staat "First in flight".  Op de locatie van dit monument poogden de gebroeders Wilbur en Orville Wright in 1903 de eerste gemotoriseerde vlucht ooit.  Heel interessant om te lezen hoe dan ging en we lopen de heuvel op naar het monument.  Een bezoek hier is zeker de moeite waard.


Onze magen rommelen inmiddels en na een paar pogingen vinden we  Mama Kwan's.  Super leuk restaurant en er is dus een wachttijd voor een tafel.  Maar wij zijn maar met zijn tweeen en er zijn twee stoelen vrij aan de bar.  Daar kun je gewoon plaatsnemen en eten bestellen en dat doen wij dan ook .

Het is een heel gezellig restaurant en de crabcake sandwich smaakt goed.  Aan de bar zit je natuurlijk met andere mensen en vaak ontstaan er dan leuke spontane gesprekken. Wij kletsen even met het stel naast ons, die uit ons gebied komen en voor wie het het eerste bezoek aan de Outer Banks is.

Naast het restaurant ligt een North Carolina Hammocks zaak en daar lopen we even heen. Onze vorige hangmat is alweer lang ter ziele en we willen graag een nieuwe.  Deze worden plaatselijk gemaakt en zijn heel bekend. Wij kiezen er een met rood gekleurd touw en een donkergroen kussen.  Na dit weekend ziet het weerbericht thuis er ook zo uit dat we in een hangmat zullen kunnen liggen, heerlijk!

De hangmat past gelukkig goed in de auto.  Wij rijden verder naar het zuiden.  We komen door Nags Head waar we vele jaren geleden, toen Katja nog een baby was, een week verbleven.  Er zijn nog dingen hetzelfde, maar veel meer restaurants en winkels dan toen. 

Na Nags Head nemen we de weg langs het strand waar we de mooiste huizen zien staan.  Net ten zuiden van Nags Head bezoeken we de Bodie Island vuurtoren.  Ik ben dol op vuurtorens en de Outer Banks hebben er zeven.  Helaas ligt een aantal daarvan te ver weg om dit weekend te bezoeken.
 
Reflectie!

We lopen naar de vuurtoren en nemen de nodige foto's.  Je kunt er ook met een ranger naar binnen, maar daar heeft Rick geen zin in, dus dat slaan we over.  Wel lopen we via een houten pad naar een uitkijkpunt over het ondiepe water.  Daar zien we een waterslang wegschieten en een grote blauwe crab zijn middagmaal doen.  Heel bijzonder om te zien, ik heb nog nooit een crab zien eten.

Intussen loopt het al tegen drieen en het zal zeker een uur duren om naar Duck te rijden.  Onderweg komen we ook af en toe in de file te staan.  We zijn zeker niet de enigen die hier het Memorial Day weekend doorbrengen.

Net na vieren komen we bij ons Timeshare Resort Barrier Island Station aan.  Het inchecken gaat heel snel en we krijgen de sleutels van ons appartement aangereikt.  Sleutels, want het zijn feitelijk twee appartementjes, die ieder vier mensen kunnen herbergen. 

We herinneren ons eigenlijk maar heel weinig van hoe het eruit zag na al die jaren niet geweest te zijn.  We verwachten niet veel want we hebben online recensies gelezen dat het allemaal erg oud en slecht onderhouden zou zijn hier. 

We zijn dan ook blij verrast als alles er keurig uitziet.  Ok, niet de modernste meubelen, maar wel een nieuwe tv en wifi en alles wat je maar nodig kan hebben in de keuken. Helaas hebben we vanaf ons appartement geen uitzicht op zee, maar we zien in de verte wel het water van de Sound.
 
Er is zelfs een jacuzzi bad in de slaapkamer

Na de spullen naar binnen gedragen te hebben, lopen we naar het strand.  Dat is een wandeling van een minuut of vijf. Het is een mooi breed strand en we lopen een stuk naar de pier.  Natuurlijk moet het water ook gevoeld worden, maar dat is met een graad of 14 veel en veel te koud voor ons!
Rick heeft van een collega een aantal aanbevelingen voor restaurants in Duck gekregen.  Bij een daarvan, Aqua, hebben we gereserveerd voor vanavond.  We krijgen een tafeltje aan het raam bij dit gezellige restaurant.

Het menu is ook helemaal mijn smaak en ik vind het moeilijk kiezen uit de vele lekkere gerechten.  Rick en ik beginnen met het delen van een sushi rol, die gevuld is met jalapeno poppers.  Een ongewone combinatie, maar wel erg lekker.

Als hoofdgerecht neem ik de verse vangst van de dag, mahi mahi.  Die is heerlijk bereid!  Ook Ricks St. Jacobsschelpen zien er erg lekker uit en dat vindt hij ook.  Rick heeft nog zin in een dessert en bestelt de chocolade cake.  Natuurlijk kan ik het niet laten daar ook een paar hapjes van te nemen.  Dit restaurant was zeker een goede keuze!

Inmiddels gaat de zon bijna onder en Fishbones heeft een openlucht bar aan de Sound (de zoetwater waterweg die de eilanden van het vaste land scheidt).  Daar bestellen we een drankje en maken foto's van de heel mooie zonsondergang over het water.
j
We lopen terug naar het appartement en zien daar wat mensen naar iets kijken.  Het blijkt een vos te zijn, die doodgemoedereerd door het gras vlak voor ons appartement loopt.  Even later zien we er nog een.   Ze lijken naar eten te zoeken en trekken zich niets van ons aan.  Pas als het vossenpaar in de bosjes verdwijnt gaan we naar binnen.  Helaas is het te donker voor foto's.

Moe van een lange dag kijken we nog wat tv in het appartement en zoeken dan ons bed op.  Ook over de kwaliteit daarvan hebben we niets te klagen.  De matras voelt nieuw en hard aan.  We vinden het jammer dat we niet de hele week kunnen blijven, maar we gebruiken het appartement nu tenminste na jaren weer.

Zondag

Alweer een schitterend zonnige dag daagt en het voelt vandaag ook een stuk warmer dan gisteren.  We lopen naar Fishbones en krijgen een tafeltje buiten aan het water voor het ontbijt.  Het is warm genoeg om in korte mouwen te zitten, heerlijk!

Rick neemt de croissant met roerei en ik kies de bagel met zalm en cream cheese.  Daarbij delen we een bak tropisch fruit.  Allemaal heel lekker en helemaal met het uitzicht dat we hebben.  Wat is het toch dat eten aan het water zo speciaal maakt?

Als we afgerekend hebben rijden we de 25 kilometer naar Corolla.  Hier staat het Currituck Beach Lighthouse, een bruine bakstenen vuurtoren, die je kunt beklimmen.  Dat gaan wij dus ook doen.  We betalen de $7 per persoon entree en beginnen aan de 214 treden naar boven.  Vanaf de top hebben we prachtig uitzicht over Corolla en omgeving.  Omdat alles zo plat is hier kun je heel ver kijken.

We nemen de tijd om te fotograferen en filmpjes te maken en gaan dan weer naar beneden.  Het is een nauwe ijzeren trap en ik durf die niet zo snel af te lopen.  Rick is dan ook al veel eerder beneden dan ik.  Ik heb nog herinneringen aan van de trap vallen in Nederland en maak dat liever zeker niet op zo'n trap nog eens mee!


Corolla staat ook bekend om zijn kudde wilde paarden, die al honderden jaren net ten noorden van het stadje leven.  Sinds eind jaren negentig staat er een hek zodat ze niet meer het stadje in kunnen komen en nu moet je of een toer boeken om ze te gaan zien of met een 4x4 auto op het strand gaan rijden.

Voor een toer hebben we geen tijd, of althans, willen we de tijd niet nemen en een 4x4 auto is Ricks BMW natuurlijk ook niet.  Iemand bij de vuurtoren vertelde dat de paarden soms op het strand zijn en we besluiten er toch heen te rijden en eventueel te gaan lopen op het strand.

Rick zet mij af en ik loop naar het strand terwijl hij een parkeerplaats zoekt.  Het is enorm druk met 4x4 voertuigen, die het strand oprijden en een politieagent bijt mij toe uit de weg te gaan.  Het strand is niet geschikt voor voetgangers en ik zie in geen velden of wegen paarden.  Die blijven waarschijnlijk weg met al dit verkeer.

Dit was dus geen goed idee.  Ik bel Rick om mij weer op te halen.  Helaas zijn de wilde paarden van Corolla iets voor een andere keer.

We rijden terug naar Duck om Ricks sd kaart op te halen, die hij in zijn laptop had laten zitten.  Dan gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.  In Kill Devil Hills heeft de Beachside Bistro een terras aan het strand.  Dat lijkt ons wel wat en er blijkt nog een tafel vrij te zijn.

Rick vindt alleen dat het weinig sfeer heeft en dat is ook wel zo.  Er staan een stuk of acht bruine picknicktafel en verder niets.   Het uitzicht maakt echter wat mij betreft alles goed.  Wat beter dan strand en zee, tenslotte?  Ook het eten is best lekker, we hebben beiden de sandwich met de verse vangst van de dag, alweer gegrilde mahi mahi. 

Na de lunch rijden we naar duinen van het Jockey's Ridge State Park, waar de hoogste duinen aan de oostkust van de VS te vinden zijn.  Hier worden ook hanggliding lessen gegeven en we zien een groepje les  krijgen.  We lopen er over de grote zandduinen heen en blijven even kijken en fotograferen.  Dit is ook weer iets wat we ooit willen doen hier.

Aan de overkant van de weg ligt een enorme winkel, Kitty Hawk Kites.  Hier willen we een paar vliegers uit gaan zoeken en hebben het plan om op de Mall in Washington daarmee te gaan vliegeren.  Ook alweer iets wat we al heel lang eens willen doen.

Behalve vleigers heeft deze winkel nog veel meer, waaronder allerlei "goed voor je voeten" teenslippers en sandalen.  Precies wat ik zoek!  Ik koop een paar ontzettend lekker zittende zwarte Crocs teenslippers.  Crocs heeft nu zoveel meer keuze aan leuk schoeisel dan in het begin.

We vinden al gauw twee leuke vliegers.  Ook kies ik een paar vrolijke strandachtige vlaggen voor in de tuin en een Cape Hatteras vuurtoren windmolen voor in de voortuin.  Tevreden met al dat leuks gaan we verder.

Op het programma vanmiddag staat het beklimmen van de tweede vuurtoren van vandaag, het Cape Hatteras Lighthouse.  Op mijn GPS lijkt die maar een kilometer of dertig verderop te zijn, maar al gauw vinden we uit dat dat eerder iets meer dan zestig kilometer is.  We zijn nu toch al onderweg en besluiten toch door te rijden erheen.

Onderweg komen we langs hele stukken land met aanweerszijden enkel duinen.  Een van de plaatsjes waar we doorheen komen heeft nauwelijks vegetatie en lijkt wel een woestijn met alleen maar zand en huizen.  Het plaatsje Avon is wel heel erg leuk, maar ook wel erg afgelegen. 

Hierna gaan we de Cape Hatteras National Seashore op, een erg mooi kust natuurgebied.  Al een paar mijl van tevoren zien we de mooie vuurtoren al opdoemen.  In het plaatsje Buxton er vlakbij stoppen we even voor een soda en pit stop.  Daarna rijden we naar de toren.

Deze vuurtoren wordt, net als die van Bodie Island, beheerd door de National Park Service.  We kopen kaartjes voor $8 per persoon aangezien de Nationale Parken pas hier niet geldt.  We hebben geluk en kunnen met de volgende groep van vijf uur naar boven.  Dat is maar vijf minuten wachten.
 
Nog een reflectie

Om vijf uur vertelt een ranger wat feitjes over deze zwart-wit geverfde vuurtoren, waaronder dat het de hoogste vuurtoren in de VS is.  Dan lopen we de 248 treden naar boven.  Zo krijgen we onze beweging wel binnen vandaag! 

Ook hierboven is het uitzicht prachtig.  We zien voornamelijk natuur, want Buxton is maar een klein gehucht.  Hier staat ook een Park Ranger, die interessant over de geschiedenis van vuurtorens (de eerste kwam er in 1802 en deze stamt uit 1870.  Vanwege erosie is deze vuurtoren in zijn geheel in 1999 een stukje verder landinwaarts geplaatst.

Eenmaal weer beneden maken we nog de nodige foto's en beginnen dan aan de terugweg.  Zoals altijd als we een nieuwe plaats bezoeken hoop ik een lokale bedel voor mijn Pandora armband te vinden. 

In Avon zien we een Pandora bord bij Fisherman's Daughter.  Daar blijken ze inderdaad ruime keuze te hebben.  Ik ben duidelijk niet de enige die bedeltjes van reizen verzamelt.  Behalve de echte Pandora strandachtige bedels hebben ze ook een aantal verschillende Cape Hatteras vuurtorentjes, een krab met OBX erop en nog een paar specifiek voor hier.

Na enig twijfelen. omdat ik de krab ook wel erg leuk vind, kies ik toch voor een vuurtorentje met aan een kant OBX (de afkorting voor Outer Banks) erop.  Hij gaat meteen aan mijn armband en ik ben er kinderlijk blij mee.

Op de radio horen we een advertentie van Fishheads, een bar op de Fishermans Pier in Nags Head.  Het lijkt ons wel leuk daar iets te gaan drinken.  Zo gezegd, zo gedaan. Het is er gezellig druk, maar er zijn ruim genoeg zitplaatsen.  Met een biertje en conch fritters en uitzicht op zee is het leuk luisteren naar de live steel band die er speelt!
Na een uurtje gaan we verder richting Duck.  Onderweg stoppen we nog even bij een Brew Thru om isolerende "jasjes" voor drankflesjes en -blikjes te kopen.  Hopelijk past een ervan ook om een waterflesje, zodat mijn water in de zomer niet meteen lauw wordt.

We komen tegen zonsondergang in Duck aan en besluiten ons geluk te beproeven voor een tafeltje bij The Blue Point.  Gisteravond probeerde ik daar een reservering te maken voor vanavond, maar dat was al niet meer mogelijk.  Wij vinden het ook prima om aan de bar te eten, maar tot onze verbazing hoeven we maar tien minuten te wachten op een tafel.

Perfect, want zo kunnen we precies nog de zonsondergang zien en fotograferen.  Het tafeltje blijkt echter helemaal achterin in een hoekje van het restaurant te zijn.  Erg ongezellig en we worden door de serveerders ook prompt vergeten. 

Rick merkt op dat er twee zitplaatsen open waren aan de bar en biedt aan te gaan kijken of dat nog het geval is.  Even later belt hij (ja, zo diep achterin het restaurant zaten we!) dat hij de stoelen bezet houdt.  Dat wordt een heel goede beslissing want de barmannen zijn heel leuk en zorgen ervoor dat iedereen aan de bar aan elkaar wordt voorgesteld (alleen voornaam natuurlijk) en met elkaar in gesprek raakt.

Bij mijn "buren" zie ik een soft shell crab gerecht staan en vraag of het lekker is.  Ze zijn er zeer over te spreken en mijn keuze is gemaakt.  Ik ben dol op die krabben, die je helemaal op kunt eten!  Rick neemt dit keer een biefstuk.  Toe delen we de aardbeien en rabarber crumble en het was alweer een voortreffelijk maal!

Het is voor ons doen al flink laat als we huiswaarts gaan.  Eerst kijken we op ons deck nog even naar de heldere sterrenhemel vanavond.  We kunnen hier veel meer sterren zien dan bij ons thuis.  Na een half uurtje zoeken we ons bed op voor alweer de laatste nacht hier (we hebben de timeshare tot zaterdag, maar Rick moet dinsdag weer werken).

Maandag

Op deze Memorial Day worden we ook weer later wakker dan we wilden.  Onder het genot van een kop koffie voor mij en een kop thee voor Rick maken we ons klaar en pakken onze spullen in.  Dan gaan we weer ontbijten bij Fishbones, de locatie is gewoon niet te versmaden zo vlak aan het water! 
 
Vlaggetjes ter ere van Memorial Day


Dit keer kies ik de Griekse omelet met spinazie, tomaat en feta en Rick de ontbijt taco's.  Het is weer schitterend weer en een stuk warmer dan gisteren.  Nu is het wel echt strandweer, maar helaas, wij moeten er weer vandoor. 

Voor we gaan rijden besluiten we nog een wandeling op het strand te maken.  Zoals altijd 's ochtends aan zee tuur ik het wateroppervlak af voor dolfijnen.  Grappig genoeg ziet Rick ze eerder dan ik dit keer.

Er zijn er zeker tien en een aantal ervan komt heel dichtbij.  Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk mooie foto's te krijgen, maar dat valt absoluut niet mee!  Even later zien we een tweede groep aankomen.  Bij elkaar hebben we zo minstens twintig dolfijnen gezien!  Mijn dag kan niet meer stuk en wat een leuk einde van dit ontzettend fijne weekend hier!

Met tegenzin verlaten we het strand, laden de rest van de spullen in de auto en brengen de sleutels van het appartement terug.  Voor we Duck uitrijden gaan we eerst nog even naar Nags Head Hammocks.  Bij het inladen zag ik dat de kettingen van de nieuwe hangmat al verroest waren.

De medewerkster verontschuldigt zich daar enorm voor.  Het blijkt dat een partij van die hangmatten na tropische storm Sandy een tijd in het zoute water heeft gelegen en de kettingen daardoor verroest zijn.  Waarom ze die hangmatten dan nog in de inventaris hebben is me een raadsel, maar ik ben in ieder geval blij het voor we thuiskwamen opgemerkt te hebben.

Met een roestvrije hangmat gaan we nu dan inderdaad aan de tocht naar huis beginnen.  Het verkeer valt alles mee en na een uur of twee zijn we al bijna halverwege in Newport News, Virginia.  Bij het City Center at Oyster Point openlucht winkelcentrum daar gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.

We kiezen Salsa's waar een gezellig terras is.  We bestellen onze fajita salade (voor Rick) en twee kiptaco's (voor mij) en kijken dan op de GPS hoe het met het verkeer op de I-64 en I-95 gesteld is.  Dat maakt ons niet blij en we besluiten de sluipweg Route 17 te nemen. 

Stiekem ben ik daar blij om, want die weg is veel en veel mooier dan de insterstates.  Overal zijn pinda plantages en pittoreske schuren en boerderijtjes.  Bij een 7-Eleven halen we nieuwe drankjes, voor mij een bramensmaak Sparkling Ice.  Erg lekker!

Hier neem ik het stuur van Rick over.  We schieten enorm op want de snelheidslimiet voor het grootste deel van de weg is maar vijf mijl onder die van de interstates.  Een paar keer komen we door een leuk oud plaatsje en verder is het vooral mooi landschap.  Niet voor niets is dit een Virginia Scenic Byway.

Rick en ik verbazen ons er ook over hoe leeg deze weg is, terwijl de interstates zo druk zijn.  Het is bovendien minder mijlen qua afstand naar huis.  Op de GPS heeft Rick gezien dat we beter door Fredericksburg kunnen rijden voor we de I-95 opdraaien. 

Voor het eerst ooit rijden we de hele weg met dak open.  Rick vindt dat helemaal super, want ik wilde dat nooit.  Ik vind het toch wel iets hebben en krijg opeens zin om een cabriolet als mijn volgende auto te kiezen.  Rick is er helemaal voor.  Hij vindt dat ik lang genoeg in een saaie minivan heb gereden. Maar ach, voor mij is het het belangrijkst om veilig van A naar B te komen, waarin maakt me niet zo heel veel uit.

Dat hebben we precies goed gegokt want we komen nog even in langzaamrijdend verkeer terecht en verder zonder oponthoud thuis.  Zo is die rit van de Outer Banks heel goed te doen!  Rick zegt ook blij te zijn dat ik voorstelde te gaan.

Om dit leuke weekend af te sluiten gaan we nog samen een hapje eten bij Blackfinn.  Om het strandgevoel nog een beetje vast te houden bestellen we een voorafje van crabcakes.  Die zijn ontzettend lekker met heel veel crab erin

Rick bestelt de pasta jambalaya, maar ik heb niet zo heel veel trek en houd het bij een flatbread met feta en groentes.  We eten weer eens aan de bar en worden er zoals altijd op onze wenken bediend.  Zo snel zelfs dat we nog bezig zijn met ons voorafje als de hoofdgerechten worden gebracht.  We hebben de klassieke fout begaan alles tegelijk te bestellen.  Gewoonlijk bestellen we eerst het voorafje en als dat komt pas het hoofdgerecht.  Dan gaat het altijd goed.

Vanavond is de premiere van de Bachelorette.  Bij gebrek aan beter kijk ik het.  Ik verbaas me altijd over de mensen die aan deze serie meedoen.  Toch heeft hij ook wel een drietal (naar ik meen) huwelijken tot gevolg gehad.  Ik las er laatst een special over in People en het is een hele productie.

Zo eindigt een heel erg leuk weekend.  De zomer is hier nu onofficieel begonnen en na morgen gaan we dat ook aan de temperaturen zien.  Ik kan niet wachten de nieuwe hangmat uit te proberen!

De rest van de foto's, waaronder de dolfijnen, volgen later.

vrijdag, mei 24, 2013

Een gure rondleiding

Het is vroeg opstaan vanochtend voor mijn doen.  We gaan dit weekend op reis en direct na mijn rondleiding op weg, dus ik pak gauw in.  Na een kop koffie en bakje yoghurt zet Rick me af bij de metro.  Ik ben blij mijn paraplu mee te hebben, want de 30% kans op regen is 100% op het moment.  Ook is het opeens flink koud na de dertig graden van gisteren.

Bij het Smithsonian station stap ik een half uurtje later uit en zie meteen W. en I. staan.  Het valt me op dat W. wel erg luchtig gekleed is voor het weerbericht.  Hij lijkt het echter niet koud te hebben en het is gelukkig inmiddels ook droog of spettert slechts nog een beetje.

We lopen langs het Capitool naar de Library of Congress waar het behaaglijk warm is binnen.  I. en W. hebben de film National Treasure Book of Secrets gezien, dus de mooie leeszaal heeft hun belangstelling zeker.  Het is vrij rustig hier vandaag en we worden er voor de verandering niet gauw gauw doorheen gejaagd.

Eenmaal weer buiten begint het toch wat harder te regenen en het waait enorm.  Ondanks hun paraplu wordt W. toch nat en nu heeft hij het wel koud.  Zij besluiten bij de grote souvenirwinkel aan 10th Street Washington DC hoodies te kopen.  Ik heb een regenjas aan en houd het daarmee nog wel redelijk uit.

Ze voelen zich duidelijk een stuk behaaglijker met de truien aan.  Omdat W. en I. niet veel foto's maken schieten we goed op.  Zo hebben we nog tijd om de voor- en achterkant van het Witte Huis voor de lunch te bekijken en het kerkje van de presidenten te bezoeken.
 
Ze zit er nog steeds, 31 jaar lang iedere dag

Nog steeds wat vroeger dan onze reservering komen we bij de Old Ebbitt Grill aan.  De host zegt dat hij nog niets voor ons heeft en dat we een kwartiertje moeten wachten.  Hij geeft ons een beeper, maar ik heb al gezien dat Tony er ook is.  Zodra ik hem zie begroet ik hem en hij pakt meteen drie menu's en zegt de host dat hij ons naar een tafeltje brengt.  Ik heb bijna zin mijn tong uit te steken naar die host, niks geen kwartier wachten!

Het is soft shell crab seizoen en ook de Old Ebbitt heeft die op het menu staan.  Tja, dan is mijn keuze snel gemaakt.  Hij wordt met gegrilde asperges en krieltjes geserveerd.  Erg lekker!  W. neemt de beroemde crabcakes en I. de gegrilde kip.  Beiden vinden hun gerechten ook erg smakelijk.

Als we weer naar buiten stappen is het zo mogelijk nog kouder dan voor de lunch.  De wind gaat door alles heen en mijn tanden klapperen zelfs.  Later zie ik dat het maar 12 graden was, idioot koud voor deze tijd van het jaar.

We lopen net langs een paar karretjes met souvenirs en ik ga toch ook maar overstag en koop mijn eerste Washington DC trui ooit.  Ik trek hem meteen aan.  Hij is nog best leuk ook en zeker lekker warm. 

We zetten onze tocht voort en zien dat het Washington Monument nu helemaal in de steigers staat.  Het ziet ernaar uit dat men het eruit gaat laten zien alsof het grote stenen zijn zoals een jaar of tien geleden.  Op deze foto kun je zien hoe dat eruitzag.

Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we al allerlei boeketten met zijden bloemen liggen.  Sommigen zijn geadresseerd aan een specifieke soldaat, anderen bedanken in het algemeen voor de opofferingen voor ons gedaan.  

Deze boeketten komen we bij de drie oorlogsmonumenten tegen.  Ze reflecteren mooi in de muren bij Vietnam en Korea.  Dit weekend is Memorial Day weekend en zondag Rolling Thunder met duizenden motoren, die naar het Capitool rijden.   We zien nu al heel wat van die motoren en veteranen in de stad.


Rond Memorial Day is ook wanneer er nieuwe namen op de muur van het Vietnam Veteranen Monument komen.  Familie kan aanvragen ze daar geplaatst te krijgen.  Ik vraag aan een vrijwilligster bij het monument hoeveel het er dit jaar zijn en dat blijken er vier te zijn.  Veel voor zo lang na de oorlog, vorig jaar was het er maar een.  Tot nu toe zijn er sinds 1982 nog ieder jaar namen bij gekomen.

Bij het Vietnam Memorial
 
I. is heel geinteresseerd in Lincoln en voor haar is het Lincoln Memorial dus heel interessant.  Het Koreaanse monument is altijd indrukwekkend met zijn angstig kijkende soldaten.  Martin Luther King zegt ze niet zoveel en,  al ben ik me ervan bewust dat het een historisch belangrijk monument is, ik vind het ook het minst indrukwekkend.

Bij het Tidal Basin ben ik helemaal blij mijn trui gekocht te hebben.  Het is echt koud!  We zien wel een stel schattige kleine eendjes zwemmen en vragen ons af hoe die uit het water zullen komen.  De wallen hier zijn veel te hoog voor ze.

Waarschijnlijk door het weer is het heel rustig in het Franklin Roosevelt Memorial en helemaal bij het Jefferson Memorial.  We lopen terug naar het Smithsonian station waar ik afscheid van I. en W. neem.  Gelukkig hebben zij ook Facebook en zullen we zo wat contact kunnen houden. 

Intussen is Ricks auto eindelijk gemaakt na het ongeluk van een paar weken geleden.  Ik loop naar het Holocaust Museum waar Rick me makkelijk op kan halen.  Hij heeft de auto ingeladen met onze spullen en we gaan op weg voor een lang weekend naar de Outer Banks in North Carolina.

Daar hebben Rick en ik toen Katja en Kai nog heel klein waren een timeshare gekocht.  In de beginjaren wisselden we dat ieder jaar in voor een week Florida en een keer zelfs St. Maarten.  De week, die we in North Carolina hadden gekocht, viel namelijk nooit samen met schoolvakanties.  Daar hebben we toen echt een stomme zet mee gedaan.

Toen de kinderen ouder werden, werden onze vakanties ook avontuurlijker en we gebruikten die timeshare uitwisseling steeds minder.  Een keer, zo'n veertien jaar geleden alweer, hebben we het Memorial Day weekend in ons "eigen" (althans voor die week) appartement doorgebracht. 

De timeshare staat nu alweer jaren te koop voor een habbekrats, want we raken hem aan de straatstenen niet kwijt!  Wel moeten we ieder jaar in januari nog een flink bedrag in onderhoudskosten betalen. 

Toen ik dus zag dat die week dit jaar samenvalt met Memorial Day (is ook niet altijd het geval) stelde ik aan Rick voor er het Memorial Day weekend heen te gaan.  Daar was hij meteen voor te vinden.

We boden Saskia aan een vriendin mee te nemen en mee te gaan, maar dit weekend is het ook Viva Vienna en daar wil zij met haar vrienden heen.  Laura zal bij haar komen logeren en de buren houden een oogje in het zeil en zo gaan Rick en ik samen op avontuur.

Memorial Day is het officiele eerste zomerweekend van het jaar en heel veel mensen gaan dan richting de kust.  Het gevolg is dat er lange files zijn de stad uit.  Wij komen dan ook al gauw in de file te staan en het duurt twee uur voor we zo'n dertig kilometer hebben gereden.  Daarna is alles echter opeens opgelost en kunnen we goed doorrijden.

In Fredericksburg gaan we bij een Red Robin een hapje eten.  Rick neemt een hamburger en ik een gegrilde kipfilet sandwich.  Ik moet zeggen dat die kipfilet een van de lekkerste is, die ik ooit heb gegeten!  Heel mals is hij.

Vanavond gaan we het niet helemaal naar North Carolina halen.  We kunnen toch morgen pas inchecken.  We boeken een Embassy Suites in Hampton, Virginia, dicht bij Williamsburg en komen daar om een uur of kwart over negen aan.  Nog even relaxen op de kamer en dan gauw slapen, want ik vooral ben doodmoe van vandaag!

donderdag, mei 23, 2013

Nog een gezellige middag in de stad met Christine en Chuck

Rick is al naar zijn werk als ik wakker word.  Ik heb hem niet eens in de badkamer bezig gehoord, heel ongewoon.  Eindelijk eens goed uitgerust sta ik op.  Saskia heeft ook een vroege dag, dus ik denk alleen met de viervoeters thuis te zijn.

Vandaag heb ik zin in twee gepocheerde eieren met geraspte kaas en Tabasco, die ik in de magnetron maak.  Ook zet ik een lekkere kop koffie en ruim de keuken wat op.  Dan valt mijn blik op een sleutelbos op het eiland.  Hee, die is voor Kai's auto, die is Saskia op het moment naar school rijdt...

Boven zie ik inderdaad dat Saskia nog in bed ligt.  Ze heeft erge last van krampen.  Ik meld de school maar gauw dat ze de eerste uren niet aanwezig zal zijn.  Nog iets minder dan een maand en dan is dit schooljaar voor Saskia voorbij en ga ik in ieder geval een grote zucht van verlichting slaken!

Op mijn sportprogramma vandaag staat een uur op de elliptical trainer boven.  Wat ben ik blij er weer een te hebben!  Zo fijn, sporten en meteen in de badkamer ernaast onder de douche springen.  Bovendien heb ik ook echt het gevoel er hard tegenaan te zijn gegaan met het interval programma op de machine.

Net als ik uit de douche kom sms-t Christine dat ze op weg hierheen zijn.  Zij parkeren hun auto op onze oprit en samen lopen we naar de metro.  Omdat er (onweers)buien voorspeld worden nemen we ook alle drie een paraplu mee.  Natuurlijk de garantie dat het droog blijft en wij dat ding de hele tijd voor niets meeslepen.

Bij Metro Center stappen we uit en lopen naar Zaytinya.  Daar hebben we een reservering, maar we zijn een half uur te vroeg.  Gelukkig is er al een tafel, en een leuke ook nog met uitzicht over het hele restaurant, vrij. 

Onze serveerder is Marokkaans en super aardig.  Als hij hoort dat Christine allergisch voor schaaldieren is, rent hij terug naar de keuken en komt even later melden dat de falafels en rode linzen koekjes, die we besteld hadden, in dezelfde olie als garnalen en crab worden gefrituurd.  Christine bestelt dus maar gauw iets anders en Chuck en ik delen die twee gerechten.


Het wordt een ontzettend lekkere maaltijd!  Dit restaurant serveert "mezze", kleine gerechtjes bedoeld om te delen, zoiets als de Spaanse tapas.  We bestellen geroosterde bloemkool, lamspiesje, een kip met kaas en orzo gerecht, zalm en druivenbladeren, allemaal even smakelijk.  Daarbij krijgen we verse pita's met knoflooksaus en harissa.  Ieder hapje is alsof er een engeltje op onze tong piest, zoals mijn opa vroeger zei.

Na de lunch raad ik Chuck en Christine het (alweer gratis) Smithsonian museum aan de overkant aan.  Dat is de National Portrait Gallery and American Art Museum.  Niet alleen is de kunst hier heel interessant, het gebouw is ook prachtig. 

De binnenplaats hier heeft een heel interessant dak wat ik Chuck en Christine eerst laat zien.  Na de nodige foto's daar lopen we naar de historische derde verdieping met zijn mooie zuilen en glas in lood ramen.

Langzaam lopen we door het museum, natuurlijk lang niet alles bekijkend.  De neon kaart van Amerika met allemaal tv's erin van Nam June Paik vind ik altijd schitterend.   Even verderop zien we dat er nu een hele tentoonstelling van hem is.  Vooral de hele muur met tv's heeft onze aandacht en opeens zien we daar zomaar de Nederlandse vlag op verschijnen!  Wat een toeval!

Als laatste bekijken we de portretten van de presidenten.  Het is ook interessant het stukje ernaast te lezen over hun presidentschap.  Wie heeft bijvoorbeeld van James Polk gehoord?  Hij was de elfde president en aan hem hebben we Californie en New Mexico als staten te danken.  Toch ietwat belangrijk lijkt me.

Buiten is het nog steeds droog en vochtig warm.  Wij zijn al blij niet nat te worden.  We besluiten naar het Federal Triangle metrostation te lopen, zodat we zeker zijn van een zitplaats.  Het is altijd zaak in het spitsuur voor Metro Center in te stappen.

Inderdaad krijgen we een zitplaats, maar het is zo vochtig heet in de trein!  Het lijkt wel een sauna, iedereen die binnenkomt klaagt erover.  Onze ruggen zijn dan ook helemaal bezweet als we eindelijk weer uit die sauna stappen.  Je mag niet eten of drinken in de metro, maar met zulke temperaturen snakken we naar ijskoud water!

Het is nota bene buiten een stuk koeler dan in die trein, terwijl het een graad of 26 is!  Thuis drinken we nog een glas koud water en laat ik ze de "nieuwe" meubelen, die alweer meer dan een jaar oud zijn, zien. 

Dan is het weer tijd om afscheid van onze beste vrienden te nemen.  Rick vond het heel jammer er vandaag niet bij te zijn.  Hopelijk kunnen we ze weer eens bij hun thuis zien.  Alabama is niet zo'n aantrekkelijke bestemming, maar misschien op weg ergens anders heen of we kunnen elkaar ergens leuker ontmoeten.  Na volgend schooljaar hebben wij ook een empty nest, dus dan wordt het allemaal wat makkelijker (niet dat ik uitkijk naar dat lege nest!).

Nu het nog lekker warm is, ga op het deck zitten lezen.  Als het begint te spetteren ga ik naar binnen, maar de beloofde onweersbuiten blijven uit.  Saskia voelde zich gelukkig goed genoeg om naar bijles voor haar SAT te gaan, die is volgende zaterdag dus een beetje haast is er wel bij.

We bestellen Zpizza voor ons avondeten en ik heb zoveel groentes en dergelijke op de mijne dat het heel gezond voelt. Lekker even tv kijken en dan morgen weer vroeg uit de veren voor een rondleiding.

Meer foto's van vandaag staan hier.

woensdag, mei 22, 2013

Een gezellige middag en avond met vrienden en een zomerse woensdag

Dinsdag

Omdat Sharon gisteren de college graduation van haar oudste had, hebben we de personal training sessie naar vandaag verplaatst.  Het uur vliegt voorbij en mijn spieren trillen helemaal na afloop, die ga ik morgen op een goede manier voelen! 

Natuurlijk hebben we elkaar van alles te vertellen over de graduations.  Sharons zoon miste zijn ceremonie bijna!  Ook ging hij naar een kleinere school en was er maar een ceremonie, in tegenstelling tot de twee voor Katja.  Verder waren hun caps niet versierd en gooiden ze die na afloop wel de lucht in.  De tradities verschillen dus wel een beetje per college.

Na het uur gewichten doe ik nog een drie kwartier cardio.  Daarna haast ik me, na een stop bij Manhattan Bagel om lunch te halen, naar huis.  Na Cosmo een wandeling gegeven te hebben, maak ik me klaar om naar de metro te lopen.

Saskia komt ook even naar huis om een vergeten boek op te halen.  Ze vertelt dat ze vandaag in anatomie een poes hebben ontleden.  Saskia durfde de poes niet aan te raken.  Hij deed haar teveel aan Flapjack denken.  Zij maakte daarom de aantekeningen.  Ik kan me daar helemaal in verplaatsen!

Terwijl ik naar de metro loop sms-t Christine mij dat Chuck en zij bij de National Gallery of Art gaan lunchen.  Ik spreek af te sms-en als ik bij het Smithsonian Metrostation naar buiten kom.  Dat gebeurt een half uurtje later en we ontmoeten elkaar halverwege tussen het museum en het metrostation.

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik Christine heb gezien en Chuck nog langer.  We omhelzen elkaar dan ook als lang verloren vrienden.  Zo leuk is het ze weer te zien!

Chuck wil graag naar het American History museum, want dat was nog dicht om gerenoveerd te worden toen zij verhuisden.  Het blijft zo bijzonder om, na de tassencontrole, gewoon zonder te hoeven betalen zo'n mooi groot museum te betreden.

We beginnen met de tentoonstelling over de Star Spangled Banner, de enorme originele vlag waar het Amerikaanse volkslied op is gebaseerd.  Het is hier druk, maar er hangt een eerbiedige stilte.  Iets wat ik vaker opmerk als het met de Amerikaanse vlag te maken heeft.  Men heeft er grote eerbied voor. 

Deze vlag is al zo oud en vergaan dat hij niet meer kan hangen.  In plaats daarvan ligt hij en wordt zorgvuldig op temperatuur en licht gehouden, zodat hij niet verder vergaat.  Eromheen staat de interessante geschiedenis ervan beschreven.

Na dit alles bekeken te hebben, gaan we naar beneden.  Chuck wil graag de machines en dergelijke zien, die daar staan.  Hier ben ik al vele jaren niet geweest en verbaas me over de complete locomotieven die hier staan.  Dat laat wel zien hoe enorm dit museum is!


Behalve treinstellen zien we ook oude bussen waaronder een schoolbus uit 1936.  Een caravan van tijdens de Grote Depressie is ook erg interessant om te bekijken.  Verder is er een heuse machinekamer van een schip en nog veel meer.  Gewoonlijk heeft dit niet mijn enorme interesse, maar het is wel grappig hier eens rond te kijken.

Als Chuck alle machines, bussen en treinen uitgebreid bekeken heeft, gaan we naar de derde verdieping.  Hier bekijken we eerst de collectie japonnen van de First Ladies, waaronder de eerste inauguratie baljurk van Michelle Obama. 

Ook staan hier onderdelen van de porceleinen serviezen van de verschillende presidenten en er staat een lijst met First Ladies.  Grappig is het om te lezen dat de jongsten (een dochter van en een nicht van) 21 jaar oud waren!  Heel jong om zo'n belangrijke ondersteunende functie te hebben. Lang niet allemaal waren ze de vrouw van de president.

Als laatste bezoeken we de tentoonstelling over de presidenten.  Ook erg interessant en met veel leuke weetjes en anecdotes.  Als we hier alles bekeken hebben zijn we uitge-museumd.

Het is inmiddels helemaal opgeklaard en lekker warm met een briesje.  Ik stel voor iets te gaan drinken op het terras van Elephant & Castle.  Dat vinden Chuck en Christine een prima idee.  Zij nemen ieder een cocktail en ik mijn favoriete biertje, een Blue Moon met een sinaasappelpartje. 

Intussen hebben we natuurlijk heel wat te bepraten en voor we het weten loopt het al tegen vijven.  We lopen nog even naar hun hotelkamer, een mooie suite in de Hilton Garden Inn en snacken wat Virginia pinda's. 

We wachten tot Rick sms-t dat hij klaar is met zijn werk en lopen dan naar Brasserie Beck.  Ook hier kunnen we gezellig buiten op het terras zitten.  Het is werkelijk een heerlijke temperatuur, wat een genot!

We beginnen met bord charcuterie dat we met zijn vieren delen. Heel erg lekker en alles erop verdwijnt dan ook als sneeuw voor de zon.  Daarna neem ik twee voorafjes, de gegrilde octopus, die zo mals is als kip en de steak tartare ook enorm lekker.  Christine volgt mijn voorbeeld en neemt de het tonijn voorafje en de tortellini, ook een kleine portie.

De mannen nemen beiden de special van de dag, de steak au poivre.  Ook die ziet er bijzonder lekker uit.  Intussen is het zo gezellig dat het voor we het weten al na tienen is en tijd om afscheid te nemen.   Gelukkig hopen we donderdag ook nog samen te kunnen lunchen.

Chuck en Christine lopen terug naar hun hotel en Rick vraagt zijn auto van de valet.  Onderweg naar huis komen we nota bene nog om half elf in de file te staan ook!  Pas na  middernacht zoeken we moe, maar blij met deze leuke avond, ons bed op.

Woensdag

Gisteravond had ik Sharon al ge-smst dat ik niet wist of ik vanochtend wel fut zou hebben gewichten met haar en Tom te doen.  We lagen er zo laat in en ik kon de slaap ook niet meteen vatten.  Toch ben ik om half negen verbazingwekkend genoeg klaar wakker!

Dan sta ik maar op, giet een bak koffie en wat cereal naar binnen en rijd gauw naar de sportschool.  Het is zo vroeg al bijna 25 graden!  Heerlijk, dus, precies mijn soort weer.

Sharon is helemaal trots op mij dat ik er ben en ik eigenlijk ook wel een beetje.  Het vergde toch best veel zelfdiscipline.  We doen weer een circuit van tien oefeningen en dat twee keer en dan is er een half uur gewichtenoefeningen voorbij.

Nog even de spieren die nog niet aan bod kwamen doen en dan begin ik aan mijn cardio.  Natuurlijk ben ik achteraf heel blij dat ik gegaan ben, want de eerstvolgende keer dat ik gewichten kan doen is om verschillende redenen pas weer dinsdag.

Bij Panera haal ik mijn favoriete soep, de boerenkool, bonen en worstsoep, met een tonijnsalade sandwich op tomaten-basilicum brood.  Thuis eet ik die al computerend op het deck op.  Ik heb mijn nieuwe heel zomerse topje en skort van Athleta aan, want het loopt nu tegen de dertig graden maar liefst.

Tegen half twee komt Karin even na haar preschool langs om een cadeautje voor Katja te brengen.  We drinken even iets buiten en kletsen een uurtje lang lekker bij.   Als Saskia uit school komt vertrekt Karin ook om bij haar jongste te zijn.  Het was weer even gezellig haar te zien.

Saskia is in een lichte paniek.  Ze moet vanavond werken en heeft zoveel schoolwerk en mentoring (een derde klasser helpen met schoolwerk, het meisje gaf haar vandaag als dank een ingelijste foto van hun tweeen).  Ik besluit Saskia ziek te melden, haar schoolwerk komt tenslotte boven alles. 

Deze manager heeft vrijwel alleen maar high school scholieren ingehuurd en dat is toch best een risico voor haar zaak, lijkt me, want hun schoolwerk komt toch zeker eerst.  Saskia vertelt dat ik zeker niet de eerste ouder ben, die haar kind daar ziek meldt vanwege teveel huiswerk.

Met dit zomerse weer heb ik zin om te barbecuen.  Daar is Rick ook wel voor te vinden en we besluiten burgers te gaan grillen.  Ik haal de ingredienten bij Whole Foods, lamsburgers voor Rick en hun overheerlijke zalmburgers voor mij. 

Nu het iedere dag zo druk is schiet een goede wandeling met Cosmo er telkens bij in.  Nu heb ik eindelijk even een uurtje vrij en lijn hem aan.  Alleen vindt Cosmo het duidelijk te heet en wil na een paar straten alweer terug.  In ieder geval heeft hij even wat anders dan de achtertuin gezien.
 
Deze roos ruikt zo lekker!

Rick komt vroeg thuis om het gras te maaien.  Er worden vanavond onweersbuien voorspeld en hij wil het klaar hebben voor het weer nat wordt.  Het is best een flinke lap tuin, die we hebben, weet ik van de paar keer dat ik het gras lopend heb gemaaid.  Rick klaart het klusje echter op zijn rijdende maaier binnen het halve uur.

Gelukkig blijven de onweersbuien nog lang genoeg uit om buiten te eten.  Dit zomerse weer zal nog niet duren,  dus het is zaak er zoveel mogelijk van te genieten.  Tot de eerste spetters vallen blijf ik dan ook buiten zitten!