Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, juni 30, 2013

Dag 6 Hawaii: Helicoptervlucht en Waimea Canyon

Alweer heel vroeg staan we op.  Een blik naar buiten laat nogal wat wolken zien en het lijkt of het ieder moment kan gaan regenen.  Daar zijn wij niet blij mee, want we hebben vandaag mooi weer nodig!  Gelukkig merken we al gauw dat het weer hier letterlijk met de minuut verandert.

Terwijl ik mijn koffie maak, gaat Rick op het balkon ontbijt.  Opeens hoor ik hem enthousiast roepen dat ik moet komen.  Een van de mooiste regenbogen, die wij ooit hebben gezien, hangt recht voor ons.  Hij begint zo te zien bij het cruise schip wat Rick doet grappen dat die mensen dus het goud gevonden moeten hebben en is een perfecte boog.  De dag begint dus al prachtig.


Wij hebben vanochtend een helicopter toer gereserveerd bij Jack Harter.  Voor Rick en mij de tweede keer in een helicopter, voor de kinderen zal het de eerste keer zijn.  Het kantoor is maar vijf kilometer van ons hotel verwijderd, dus we zijn er zo.

Daar moeten we allemaal op de weegschaal, maar ons gewicht wordt gelukkig geheim gehouden. Cornell vertelt ons hoe het allemaal gaat verlopen en dan mogen we in een busje stappen dat ons naar de helipads brengt. 

Onze piloot Craig zit al klaar.  We hebben een prive vlucht in een helicopter voor zes personen. Saskia en ik zitten voorin, de anderen achter ons.  Als we opstijgen regent het helaas en ik krijg daardoor slechts een grijze foto van ons hotel uit de lucht.

Gelukkig klaart het gauw op en hebben we schitterend uitzicht op het landschap onder ons.  Het is onmogelijk om de prachtige natuur van dit eiland te beschrijven of zelfs te fotograferen, al proberen we dat laatste zeker. 

We vliegen door groene valleien, zien de waterval van Jurassic Park, meer regenbogen en meer watervallen.  Dan de Waimea canyon, de grootste canyon in de Pacific.  Ik vind hem mooier dan de Grand Canyon zelfs.  Wij vliegen er helemaal in, heel speciaal.  Ik had verwacht bang te zijn in een helicopter, maar merk dat ik het alleen maar allemaal fantastisch en prachtig vind zo uit de lucht gezien.

We vliegen langs de Na Pali kust en in valleien daar waar een boot natuurlijk niet kan komen.  Ook zien we een van de grotten van gisteren van boven. Het is allemaal weer heel anders vanuit de lucht gezien.  Ook de noordelijke kust,  waar we morgen heen hopen te gaan, is prachtig.

Veel te snel voor mijn gevoel is het alweer tijd om te landen.  Wat een ervaring was dit!  Ik zou zo weer willen.  We hebben zoveel moois gezien en Craig was ook een goede gids.  Zowel de gids van gisteren als vandaag zeiden dat het nooit hetzelfde is en zo voel ik het in Washington dus ook.  Ik vind het grappig hun beiden dat ook onafhankelijk van elkaar te horen zeggen.

 Met het busje gaan we terug naar onze van en dan op zoek naar een restaurant voor de lunch.  Eerst stoppen we nog even bij een Hilo Hattie.  Daar krijgen we een gratis schelpen"lei" (Hawaiiaanse ketting) en kijken rond.  De meisjes en ik vinden wat leuke bloemen haardingen en Kai een sticker met "Kai" erop (zijn naam betekent "oceaan" in het Hawaiiaans en we zien het overal).  Rick vindt echter niet zijn begeerde Hawaiiaanse shirt.

Via Yelp hebben we Dani's restaurant in Lihue gevonden voor de lunch.  Het kreeg vier sterren en blijkt een heel simpel restaurant met inderdaad een authentiek plaatselijk menu.  Katja en ik krijgen er meteen zin in, maar voor de anderen is het wat te avontuurlijk.  Vooral Saskia ziet er geen enkel vegetarisch gerecht op het menu.

Dan maar terug naar het hotel, want daar lijken de leukste restaurants in dit gebied te zijn.  Inderdaad eten we een heerlijke lunch bij de Barefoot Bar met zicht op zee.  Saskia bestelt een vegetarisch gerecht en de rest van ons het heel Hawaiiaanse taro (een soort wortel) broodje met barbecue varkensvlees.  Die varkens zijn wilde varkens, die overal in Hawaii ruimschoots vertoeven en dus ook gejaagd worden.

Helaas heeft Saskia een flinke verkoudheid opgelopen en voelt zich helemaal niet lekker.  Zij blijft in het hotel en kletst met haar vrienden thuis, die ze na een week alweer flink mist.  Lawrence was weg met een kamp, dus daar heeft ze ook maar miniem contact mee kunnen hebben.  Gelukkig geven haar broer en zus haar genoeg vertier, het is leuk om te zien hoe die drie met elkaar omgaan.
 
Rick, Katja, Kai en ik gaan op een excursie naar Waimea Canyon, de Grand Canyon van de Pacific.  Hiervoor rijden we terug naar het kantoor van de boottocht gisteren, want de weg daarheen begint er vlak tegenover. De kapitein raadde dat gisteren ook hard aan.

Hij zei niets te veel, want het is een schitterende weg.  We vinden zelfs een heel mooie waterval in het droogste gebied van het eiland.  De lucht ziet er dreigend uit en bij aankomst bij het uitkijkpunt van de canyon plenst het.  Zullen wij weer hebben, er valt hier gemiddeld maar ongeveer vijftig centimeter per jaar, maar wij zijn er als er een aantal millimeters daarvan naar beneden komen.

Denkend dat het vast wel over zal drijven, wachten we even in de auto.  Anderen om ons heen doen dat ook.  Langzaamaan trekt de regen inderdaad weg.  We lopen naar het uitkijkpunt en krijgen mooie foto's met mistflarden en dan als het helemaal opentrekt met de diepe rode en groene kleuren, die de canyon zo bijzonder maken.  We besteden er bijna een uur met fotograferen en gewoon deze prachtige natuur in ons opnemend.

Op de terugweg wil Rick graag gaan kijken bij een winkel met Hawaiiaanse kleding, die zich in het Grand Hyatt hotel in Poipu bevindt.  Zo zien we ook weer een beetje meer van het eiland.  We komen onder anderen door het leuke oude plaatsje Koloa. 

De Grand Hyatt is een schitterend hotel, vandaar dat de prijzen daar ons budget te boven gingen.  Rick vindt zijn winkel, maar dat zijn naar mijn mening echt allemaal oude mannen shirts daar.  Rick draagt graag Hawaiiaans-achtige shirts in de zomer en dat kan ook goed in ons gebied waar het nota bene op het moment telkens flink warmer is dan hier in Hawaii!  Maar ik vind dat het wel een beetje vlot moet zijn, geen bloemetjes shirt (en al zeker niet voor $100!).

We kijken nog even verder rond hier en rijden dan terug naar Lihue.  Daar stoppen we bij de supermarkt voor snacks en dranken voor morgen.  Dan gaan we de noordkant van het eiland verkennen en daar zullen geen restaurants zijn. 

Saskia voelt zich gelukkig weer wat beter en met zijn allen gaan we naar het Gaylord's restaurant voor het avondeten.  Dit ligt in een oude plantage en het restaurant is gesitueerd op de binnenplaats daarvan.  Het is een heel mooie en romantische atmosfeer.  Wij krijgen een tafel aan het grote gazon en horen niet veel later de luau aan de overkant beginnen.

Onze waterglazen worden gevuld en daarna gebeurt er een tijdje helemaal niets.  De andere tafels om ons heen worden op hun wenken bediend intussen.  Net als Rick wil vragen of we iets kunnen bestellen, komt de serveerder, die zich verontschuldigt voor de wachttijd. 

We krijgen onze drankjes en de voorafjes, die erg lekker zijn.  Kai en Saskia nemen geen voorafje en hebben zin in het brood dat alweer netjes bij de tafels om ons heen wordt bezorgd, maar niet bij ons.  Als de tafel achter ons voor de tweede keer brood krijgt, terwijl zij later dan wij aankwamen, zeg ik er wat van.  Eindelijk krijgen de kinderen hun begeerde stukje (met de nadruk daarop, want het zijn kapjes van een stokbrood) brood.

Het is gezellig en we kletsen met zijn allen, maar jee, het hoofdgerecht blijft wel heel lang weg en niemand komt eens vragen of we nog wat willen drinken of zo.  Na anderhalf uur heeft zelfs Rick (hij is nooit confronterend in tegenstelling tot ondergetekende) er genoeg van en vraagt of ons eten al onderweg is. Oh ja, hoor, wij zullen de volgenden zijn, zegt de serveerder met klem.

Tien minuten later is hij terug.  Het spijt hem zeer, maar onze bestelling is nooit doorgekomen en sterker nog, hij weet niet meer wat die was.  Hij belooft dat zijn manager meteen zal komen om het goed te maken.  Tja, vergissen is menselijk, dus we reageren sympathiek en worden niet boos.

De manager lijkt echter niet zo bezorgd hierom en het duurt even voor hij komt.  Dan is zijn reactie echt zo van het kan gebeuren en het spijt ons, maar ja.  Tja, dan moet je niet bij Rick zijn.  Die is altijd een mak lam, maar niet als hij voelt dat hem onrecht wordt aangedaan.  Hij vertelt de manager dat dit iets is dat hem nog nooit in zijn leven is overkomen en hij heeft al bij heel wat restaurants gegeten (lees honderden, zo niet duizenden).

De manager voelt duidelijk dat hij hier niet met wat provinciaaltjes te maken heeft en opeens krijgen we allemaal, al dan niet gewild, een gratis rondje drankjes.  Het eten komt dan eindelijk ook en is goed, maar waarschijnlijk door de haast niet fantastisch te noemen. 

De manager komt nog even langs om te kijken of het gesmaakt heeft en daar blijft het bij.  Katja is zelf serveerster geweest en zelfs zij vindt dit beneden peil.  Rick, die altijd heel ruim fooi geeft, geeft hier maar tien procent.  Dat is eigenlijk in alle jaren dat we samen zijn nog nooit gebeurd! 

Toch frappant dat wij, die meestal minstens 17% en meestal 20% fooi geven, hier op Kauai al twee keer maar tien procent hebben gegeven.  En geloof mij, het is met moeite, maar wij vonden het beide keren echt niet verdiend om 15% te geven.

Het is al te laat om nog veel anders te doen vanavond.  We zetten nog wat foto's online en gaan dan slapen.  Morgen willen we weer vroeg op pad voor onze laatste dag op dit prachtige eiland.

Foto's van de helicoptervlucht staan hier.

Foto's van Waimea Canyon staan hier.

vrijdag, juni 28, 2013

Dag 5 Hawaii: De Na Pali kust

Gisteravond sliep ik voor mijn doen heel vroeg, om kwart over tien.  Daardoor ben ik nu net na zevenen, ook mede door een nare nachtmerrie, klaar wakker.  Rick ligt nog helemaal voor Pampus, maar ik heb mijn fan app aan op de laptop, waardoor hij mij niet zal horen als ik stilletjes aan doe.

Het koffie apparaat staat hier in de badkamer.  Prima, want zo kan ik daarmee Rick ook niet wekken.  Er is een flinke koffieplantage op Kauai (waar we later vandaag langs zullen rijden, blijkt) en het is dus lokale koffie, die ik brouw.  Met een kop ga ik op het balkon zitten en zie dat er een NCL cruiseschip in de haven ligt.

Als de kop koffie op is, begin ik aan een dubbele Max Capacity training op het balkon.  Met zo'n uitzicht gaat dat vrij snel.  Op een gegeven moment zie ik ook een man een palmboom inklimmen om de bladeren eraf te snijden.  De bomen hier zijn flink hoog, maar hij doet dat als een aap zo bekwaam.

Na iets meer dan een half uur is mijn routine klaar en ben ik toch blij weer wat aan sport gedaan te hebben.  Rick is inmiddels ook op en in de andere kamer heeft Saskia al ontbeten, maar zijn de twee oudsten klaar om naar het ontbijt te gaan. We hebben ons voorgenomen tenminste een keer in ieder hotel te ontbijten.

We krijgen snel een tafeltje, maar daarna gaat het allemaal tergend langzaam.  Het eten is wel heel erg lekker.  We delen flinke schotels verse papaya en ananas en Katja en ik nemen de fritata met spinazie, avocado, champignons en tomaat, heerlijk!  Maar de serveerster komt niet meer kijken of we nog meer te drinken willen en blijft als Rick om de rekening heeft gevraagd ook almaar weg. 

Rick heeft nog van alles te doen voor onze excursie van vandaag en de tijd begint flink te dringen.  Katja en ik blijven dus wachten tot die rekening komt en dat gebeurt maar niet.  Sterker nog, ik zie onze serveerster in geen velden of wegen.  Dan schiet ik maar een van de andere serveersters aan, die zegt op zoek te zullen gaan naar de onze.

Voor ik het weet is al het personeel op zoek naar haar.  Als ik niet zo'n haast had gehad zou het komisch geweest zijn.  Nu ben ik opgelucht als ik een manager met onze rekening aan zie komen.  Zij verontschuldigt zich voor het lange wachten, maar ik doe toch iets wat ik al vele jaren niet heb gedaan.  Ik geef maar een tien procent fooi en vind dat eigenlijk nog teveel voor de slechte bediening, maar wie weet wordt die gedeeld met het andere personeel en het eten was wel goed.

Terug in de kamer haasten we ons en vertrekken een kwartier later dan ik als vertrektijd had gezet.  Gelukkig ken ik ook mijn pappenheimers goed en reken altijd wat extra tijd.  We komen dus, na een mooie rit langs onder anderen die koffieplantage, ruim op tijd voor onze boottocht in Waimea aan.


Sterker nog, er is zelfs nog niemand aanwezig.  Saskia is verkouden en wil graag papieren zakdoekjes en neusspray en we vinden vlakbij een winkel, die dat verkoopt.  We zien hier ook het monument voor Captain Cook, wat feitelijk enkel een standbeeld van hem is.

Inmiddels is de boot voor onze vaartocht naar de Na Pali kust gearriveerd.  We checken in bij Na Pali Riders en krijgen twee waterdichte tassen om onze spullen in te doen.  Daarna rijden we naar het haventje waarvandaan we zullen vertrekken. 

Daar leveren we onze schoenen aan wal in.  Het enige wat op de boot meemag zijn de tassen, snorkelspullen (wij hebben onze eigen mee) en fototoestellen.  De tassen worden aan touwen geklipt en wij gaan in onze zwemkleding op de rand van de zodiak boot zitten.  Het verbaast me dat we geen zwemvest aanhoeven, de strenge regels hier in de VS kennende.

We zijn met dertig mensen op een vrij kleine boot, dus we zitten dicht op elkaar.  Kapitein Chris instrueert ons ons goed vast te houden aan het touw dat rond de boot loopt en waar we allemaal op zitten (helaas zitten er ook knopen waar ik natuurlijk precies op kom te zitten, resulterend in een flinke blauwe plek). 

De kinderen zitten voorin de boot waar je de golven het meest voelt.  Rick en ik zitten meer naar het midden, want ik wil geen zeeziekte riskeren, ondanks dat ik er een pilletje tegen heb genomen.  Aan het begin van de rit lijkt het ook heel erg mee te vallen en vinden wij het ten allen tijde vasthouden aan het touw overdreven.  Ook worden we niet nat.

Zodra we echter de kliffen zien liggen verandert dat.  Opeens wordt de boot letterlijk de speelbal van de golven.  Ik houd mijn hart vast voor Saskia, die zo'n hoofdpijn had na de rit naar de vulkaan.  Ik zie haar echter vrolijk lachen met haar broer en zus en een aantal andere tieners voorin.  Kennelijk gaat het goed.

Als we eenmaal bij de kliffen komen is de natuur adembenemend.  We varen een zeegrot in en zien allerlei watervallen.  Het water is een onbeschrijflijk mooie kleur turquoise-blauw.   Vooral de kliffen, die "cathedraal" heten, zijn schitterend mooi.  Hier zijn ook heel wat films opgenomen, waaronder Jurassic Park.

Kapitein Chris neemt de tijd om alles rustig te bekijken en lijkt zelf nog net zo verliefd op dit gebied als altijd.  Hij zegt wat ik ook altijd zeg als mensen vragen of de rondleidingen niet saai worden.  Het is iedere keer weer anders.

Op de terugweg stoppen we in een baaitje om te snorkelen.  Op het strand daar liggen zeker drie enorme zeeschildpadden, maar ook een monk seal, die op de lijst van beschermde dieren staat.  Dat is dus een soort zeehond, al weet ik de precieze vertaling in het Nederlands niet. 

Het snorkelen is maar zeer matig hier, al vindt Rick een enorme schildpad waar we een stukje mee zwemmen.  Verder is er weinig varieteit in vissen.  Eigenlijk is die zeehond voor mij het hoogtepunt hier.  Ik zwem er wat dichter naar toe, maar op het strand gaan is natuurlijk uit den boze.  Die dieren hebben hun rust nodig.

Opeens hoor ik de kapitein roepen niet op het strand te gaan.  Ik ben er een flink eind vandaan, maar denk dat hij het tegen mij heeft omdat ik net dacht dat dat geen goed idee zou zijn (hij kan toch niet telepathisch zijn?).  Ik zwem terug naar de boot en zie dan dat Rick degene was, die te dicht bij de kust kwam.  Het zal mijn eigenwijze man weer niet zijn!

Terug aan boord blijkt Rick zijn benen ook flink open te hebben geschaafd aan de rotsen.  Chris, de kapitein, maakt er een grapje van, maar ik zie dat hij niet bepaald blij is met Ricks gedrag.  Grappig genoeg heeft Rick daar helemaal geen erg in, hoor ik later van hem.

De terugrit is zo nodig nog ruiger en zelfs bij het schrijven van dit blog voel ik me nog alsof ik op de woelige baren zit!  Ik ben dan ook blij als we weer aan land zijn!  Maar alweer was het de ruige bootrit meer dan waard om deze overweldigende natuur te aanschouwen.

We gaan terug naar het kantoor en zien de foto's, die vandaag gemaakt zijn door fotograaf Philip.  Die van ons als gezin zijn leuk gelukt, voor zover dat met iedereen in badkleding kan, dan.  Niet de flatteuste kleding, maar ach, we kopen de cd ermee toch.  Of het een foto voor de Kerstkaart is valt nog te bezien. 

Terwijl Katja en ik nog wachten tot de dvd met de video's klaar is, gaan Rick en de andere twee drankjes kopen bij de McDonald's.  Volgens Rick is die vlakbij, maar het duurt maar en duurt maar.  Iedereen is intussen vertrokken en Chris en Philip zijn hard aan het werk de boot schoon te maken.

Het gesprek tussen die twee gaat over de tochten van vandaag.  Katja en ik horen hoe ook Rick de revue passeert.  Chris was dus echt boos op hem en heeft het er zelfs over het snorkelen maar uit de excursie te halen.  Kennelijk is Rick niet de enige, die zich niet aan de regels houdt.

Eindelijk zien we de zwarte van weer verschijnen.  Het blijkt dat de McDonald's een stuk verder weg was dan gedacht.  Op de weg terug naar het hotel stopt Rick nog even bij de koffie plantage.  Daar neem ik wat foto's van de planten.  Graag was ik ook naar het bezoekerscentrum gegaan, maar helaas ben ik de enige koffiedrinkster in dit gezin, hoewel Katja het ook steeds lekkerder vindt.

We zijn al in zwemkleding, dus op naar het zwembad eenmaal terug in het hotel.  Ik ga weer een van de gratis Mai Tai's halen.  De anderen houden er niet van en ik ga die gratis drankjes niet laten verlopen!  Hij smaakt weer heerlijk en ik lees intussen verder in Inferno. 

Rick en Kai vermaken zich intussen in het zwembad.  Het is opeens bewolkt en ik heb vandaag genoeg water gezien, waardoor ik de behoefte tot een duik niet voel.  Katja is van dezelfde mening en Saskia heeft zelfs geen zin in het zwembad en is alweer boven op de kamer.  Vandaag is het zes maanden geleden dat zij verkering kreeg met Lawrence, een mijlpaal in een jong leven.

Feitelijk hebben we, behalve een paar stukjes appel en sinaasappel en een zakje chips, de lunch overgeslagen.  We hebben dus allemaal flinke trek als we om een tafeltje vragen bij Kukui's, het Japans-Amerikaanse restaurant langs het zwembad.  Hier aten we ook ontbijt, maar de sfeer 's avonds is heel anders (en de bediening gelukkig ook).

We krijgen een tafel met zich op zee en het zwembad.  Net als we de drankjes en voorafjes hebben besteld begint het plotseling flink te regenen.  "Welkom op Kauai", zegt de serveerder, die de hele laag op zich krijgt.  Wij zitten vrijwel droog onder een parasol en zo gauw als de regen kwam is hij ook weer weg.

Mijn maal wordt helemaal sushi.  Als dat op het menu staat kan ik niet anders.  Rick en Katja bestellen sushi als voorafje, maar verder neemt iedereen een warm hoofdgerecht.  Alweer stelt niets teleur.  Ik vind de sushi hier zelfs enorm lekker en vers.  Jammer, dat ik alleen Katja er warm voor kan krijgen, anders zou ik het morgenavond weer willen eten.

Moe van de lange dag gaan we allemaal op bed liggen computeren.  Laat zal het weer niet worden en maar goed ook, want morgenvroeg hebben we een van de bijzonderste excursies van deze vakantie gepland.  Ik kan echt niet wachten en hoop op net zulk mooi weer als vandaag.

Foto's van vandaag staan hier (wel met kleine fototoestel in onderwaterbehuizing genomen, dus zou veel beter kunnen, maar geeft hopelijk een goede indruk)

donderdag, juni 27, 2013

Dag 4 Hawaii: Naar Kauai


Om kwart over zes al gaat Ricks wekker.  Eerst halen we koffie van het standje bij onze kamer.  Dan maak ik een heerlijke rijpe mango schoon van onze fruitschaal en daarvan eten we ieder de helft als ontbijt.  Ik ga buiten zitten, voor het laatst met zicht op de dolfijnen.  Dat waren wel heel bijzondere buren hier!

De kinderen zijn ook al gewekt en het wordt weer een passen en meten met de gewichten van de tassen.  Om onverklaarbare redenen is die van Katja opeens meer dan 50 lbs., terwijl ze er volgens haar niets meer bij heeft gedaan.  Tegen achten zijn we eindelijk zo ver en rollen de tassen naar de lobby.

Meg was intussen zo in gesprek met Katja dat ze haar bus van acht uur mist.  Gelukkig is er om drie uur nog een bus naar waar ze heen moet en het is geen straf om in dit resort daarop te wachten.  Wij nemen afscheid van haar.  Het was leuk en bijzonder haar uitgerekend hier weer te zien.

De rit naar het vliegveld verloopt vlot en na alle bagage bij de Hawaiian Airlines balie afgezet te hebben, gaat Rick de minivan terugbrengen naar Budget.  Intussen word ik benaderd door een porter, die aanbiedt het hele check in proces voor ons te doen. 

Ze doen dat voor fooien en daar heb ik best een twintigje voor over.  Er staat een lange rij voor de gewone check in en dat gezeul met zeven enorme tassen en de handbagage is ook nogal wat.  Een kwartiertje later is het allemaal geklaard en krijgen we onze instapkaarten aangereikt.

Als Rick terugkomt gaan we door de veiligheidscontrole.  De meisjes blijken nog zitplaatsen te hebben.  Die krijgen ze bij het aan boord gaan.  De Hawaiian Airlines Boeings 717 zijn vrolijk beschilderd met een hula meisje op de staart.  Ze zijn ook heel comfortabel met voldoende beenruimte.


In het vliegtuig zitten we verspreid van elkaar.  Maakt ook niet uit, want het is maar een korte vlucht van een minuut of veertig naar Honolulu.  Ik vermaak me met het lezen van het tijdschrift van Hawaiian Airlines waar leuke artikelen over plaatselijke gebruiken in staan.  Voor ik het weet staan we bij de gate in Honolulu.
 
Honolulu vliegveld, anderen kunnen er een voorbeeld aan nemen

Hier hebben we een overstaptijd van bijna twee uur en we besluiten die voor de lunch te gebruiken.  Er is een leuk restaurant, Stinger Ray's, waar ik een portobello champignon met geroosterde paprika en basilicum bestel met daaroverheen brie en mozzarella gesmolten.  Erg lekker moet ik zeggen.

Ook tijdens de vlucht naar Kauai zitten we niet bij elkaar, maar die is nog korter dan die naar Honolulu.  Rond kwart over een landen we op het "Garden Island", Kauai.  Onze bagage is er ook vlot en dan nemen we het busje naar Budget om alweer een minivan op te halen.  In iets kleiners past al onze bagage niet.

Het valt ons hier, net als in Kona, op hoe ontzettend langzaam Budget is!  Het is er helemaal niet zo druk, maar Rick moet een half uur wachten voor hij eindelijk aan de beurt is.  Wat ze allemaal met die klanten bespreken is ons een raadsel, want Rick is binnen de vijf minuten klaar en krijgt de sleutels van de minivan. 

Intussen heb ik allerlei brochures met dingen, die hier in Kauai te doen zijn, gepakt.  Dat is veel!  Dit eiland is echt een paradijsje, dat zien we ook meteen aan de prachtige natuur.  Niet voor niets heet het "Garden Island", het is een grote tuin. 

Hier begonnen Rick en ik 25 jaar geleden onze huwelijksreis en we hopen het hotel waar we toen logeerden, maar dat in de jaren negentig door een orkaan zijn deuren sloot, te gaan bekijken.  Het is triest dat het niet weer is geopend, want het was het oudste Polynesische hotel.

Terug naar deze reis, we krijgen dit keer weer een Dodge Grand Caravan mee, maar nu zwart (de vorige was wit).  We herinneren ons hoe alles vanochtend paste en al snel zijn we op weg.  Het Marriott Kauai ligt maar ongeveer drie kilometer van het vliegveld vandaan, dus daar zijn we na een paar minuten al.

De bagage wordt meegenomen door de bell man en de auto even valet geparkeerd.  Meteen zien we dat dit ook weer een prachtig hotel is met een enorme vijver vol koi vissen en allerlei exotische watervogels.

Door de heel vriendelijke Amor worden we ingecheckt.  Dit keer hebben we aansluitende kamers met een deur ertussen.  Het uitzicht is ook weer niet mis.  We kijken uit op het prachtige zwembad en strand en zee. 
 

Zodra de tassen worden gebracht, verkleden we ons en gaan naar het zwembad.  Rick en ik gaan ook meteen even een reservering maken voor het avondeten.  We hebben trouwens enorme trek, maar veel restaurants zijn nog dicht.  Aan de bar kunnen we een flatbread met champignons en tomaten bestellen.  Alle vijf nemen we een stukje daarvan en dat stilt de rommelende magen weer even.

Bij het inchecken kregen we ook vier bonnetjes voor een gratis Mai Tai.  Saskia is nog te jong om alcohol te mogen drinken.  Ik ben de enige, die deze cocktail wel lekker vindt, dus gebruik een bonnetje om lekker aan het zwembad van het drankje te genieten.  De anderen bestellen bier.

We genieten een uurtje van de zon en de verfrissende wind.  Het zwembadwater heeft ook precies de temperatuur voor mij, niet te warm, maar wel zo door.  Dan laten we Katja en Kai in het zwembad achter en gaan Rick, Saskia en ik op zoek naar een supermarkt.

Daar kopen we drankjes, snacks en ontbijtspullen, hoewel we dat laatste morgen in het hotel willen eten.  In ieder hotel willen we tenminste een keer ontbijten om het meegemaakt te hebben.  Rick vindt ook allerlei lekkernijen met macademia noten, waaronder ook Hershey kisses.  Ik ben wel benieuwd hoe die smaken!

We zijn net op tijd terug in het hotel om de fakkel ceremonie te kijken vanaf ons balkon.  Daar komt een heel verhaal en hula dansen bij kijken.  Alweer doet het Rick en mij aan 25 jaar geleden denken.  In dat hotel werd deze ceremonie iedere avond gehouden. 

Voor het avondeten hebben we een reservering bij Duke's.  Althans, dat denken we, want als we er aankomen blijkt die reservering voor zondag gemaakt te zijn.  Dan zijn we niet eens meer op het eiland!

Gelukkig kunnen we na even wachten plaatsnemen.  Het is ook nog eens een tafel met uitzicht op zee, dus helemaal goed.  De heel vrolijke Claudia is onze serveerster.  Het eten is erg lekker en onze hoofdgerechten geven toegang tot de uitgebreide salade bar.  Ik smul vooral van de boerenkoolsalade daar, erg lekker!

Het hoofdgerecht, voor Katja, Rick en mij weer vis, komt met een mooie paarse orchidee.  Die zijn eetbaar, maar mijn tafelgenoten wagen zich er niet aan.  Ik wel en het smaakt neutraal, erg lekker met de saus, die bij de vis kwam. 

Moe van de lange dag gaan we tv kijken op de kamer.  Laat zullen we het niet maken.  We hebben hier op Kauai meer excursies gepland dan op Hawaii.  Of ik hier aan sporten toekom valt nog te bezien. 

woensdag, juni 26, 2013

Dag 3 Hawaii: De laatste dag op het eiland Hawaii

Met ietsje meer moeite dan de voorgaande dagen staan Rick en ik om half acht op.  Saskia sms-t of we Advil hebben voor haar hoofdpijn en komt dat halen.  Die boottocht gisteren heeft haar echt problemen opgeleverd.

Als ik mijn Facebook ga lezen wordt het raadsel van het fruit en de champagne meteen opgelost.  Het was een heel lieve geste van Karin en Laurens!  Laurens werkt voor Hilton en toen Karin zag dat wij in dit hotel logeren vroeg ze hem met de general manager hier iets voor ons te regelen.  Echt superlief, nogmaals heel hartelijk bedankt, Karin en Laurens!!!

Rick wil graag ontbijt halen van Starbucks en met bestellingen van Katja en Saskia op zak ga ik met hem mee.  Ik bestel mijn favoriete ijs-Americano en de barrista hier schrijft zonder naar de spelling te vragen mijn naam feilloos op de beker.  Dat is me in de VS nog niet eerder overkomen. 

Rick neemt ook een sandwich, maar ik eet liever het fruit op de kamers als ontbijt.  Er is o.a. een halve papaya, een van mijn favoriete vruchten.  Buiten op het balkon met uitzicht op de spelende dolfijnen eten we het op.

Vandaag is alweer onze laatste dag op dit eiland en ik neem me voor zoveel mogelijk van dit uitzicht te gaan genieten.  Niet dat ik de rest van de vakantie geen mooie uitzichten verwacht, maar een dolfijnenverblijf zal het niet weer zijn.

Eerst gaan we weer proberen mooie foto's met de schildpadden te krijgen.  Dat lukt vandaag een stuk beter dan gisteren.  Ik merk dat het water in het diepere gedeelte van de lagune een stuk minder troebel is.  Daar zwemmen ook net twee mooie schildpadden helemaal op hun gemakje rond.  Zulke elegante dieren zijn het.

Ook Rick vindt van alles van zijn gading.  Samen maken we foto's van een schildpad, die net het water uitkruipt de rotsen op.  Voor we hier kwamen wist ik niet dat zeeschildpadden ook het water uitkomen om op stranden en rotsen te slapen en zonnen.  Na anderhalf uur snorkelen krijg ik het koud en gaan we met wat tegenzin het water uit.  In Aruba ben ik altijd blij als ik ook maar een schildpad zie en hier hebben we er wel tien gezien op deze ene plek!


Hoe weet ik niet, maar zonder dat ik het wist heb ik ook deze lange video opgenomen.  Ik raad aan het geluid uit te zetten, maar het is mooi de zwemmende schildpadden te zien

De kinderen zijn alweer aan het hardlopen en Rick gaat dat ook doen.  Ik vertrek weer naar de ietwat saaie fitnesskamer voor mijn halve uur op de elliptical machine.  Gelukkig gaat een half uur altijd snel genoeg voorbij.

De anderen vertrekken naar het zwembad, maar daar is geen schaduw en zwembaden zullen we bij de andere hotels ook hebben.  Ik besluit op het balkon de dolfijnenontmoetingen te gaan kijken en intussen mijn blogs bij te schrijven.  Het is gewoon een gratis dolfijnenshow zo.

Om een uur of twaalf komt Rick terug de kamer in.  Meg, Katja's vriendin, is inmiddels in Kona aangekomen na een verschrikkelijk lange busreis.  Wij gaan haar bij de Target daar ophalen.  Helaas is er veel verkeer en de veertig kilometer daarheen gaan tergend langzaam.  Ook de terugweg duurt lang waardoor we pas net voor tweeen aankomen bij ons lunchrestaurant.

Dat wordt net als zondag de Tommy Bahamas en ik ben heel saai en kies precies hetzelfde maal.  De ahi tonijn "taco's" zijn zo ontzettend lekker!  Katja had zondag al spijt die niet te hebben genomen, dus kiest hetzelfde.  Ook de anderen smullen.

Intussen is het helaas bewolkt en we zien het ten oosten van ons flink regenen.  Gelukkig houden wij het droog, al blijft het bewolkt.  Ik neem mijn plaats op het balkon weer in en kijk naar de verschillende programma's, die de dolfijnen en hun trainers afwerken. 

Sommigen mogen de dolfijnen veel aanraken, anderen zien vooral kunstjes van ze.  Saskia toonde zondag wel interesse om het ook te doen, maar toen ze de prijs zag toch maar niet. Wij hebben het jaren geleden in de Bahamas al eens gedaan en daar was het een stuk goedkoper, hoewel toegegeven met lang niet zoveel tijd in het water met de dieren.

Rick gaat weer in de lagune zwemmen en de anderen naar het zwembad.  Als Rick klaar is met fotograferen gaan we ook nog even naar het zwembad, maar het is inmiddels te koel voor mij om erin te gaan.  We proberen nog een cocktail te scoren bij de zwembad bar, maar die sloot om vijf uur (whatever happened to "it's 5 o'clock somewhere"?).


Op de terugweg naar de kamer halen Rick en ik dan maar een cocktail bij de bar bij de dolfijnen.  Terwijl Rick mijn blue Hawaiian bestelt, kijk ik nog even naar die schattige dolfijnen.  Ze zijn duidelijk ook dol op mensen, want ze komen telkens kijken en springen en dollen erop los.  Ik zie ze eerlijk gezegd liever in het wild, maar vind dit ook wel heel erg leuk zo en zal ze missen.

Na de douches is het alweer tijd voor het avondeten.  Daarvoor hebben we een reservering bij het KPC restaurant in het hotel.  Dat ligt aan het strand en heeft mooi zicht op de zonsondergang.  We krijgen meteen een tafel buiten en het wordt erg gezellig.  Meg blijft vannacht logeren, dus eet ook mee.

De zonsondergang is prachtig en het wordt een heel gezellige maaltijd.  Meg past er helemaal bij.  Katja en ik delen onze maaltijd dit keer, zoals we gisteravond hadden moeten doen.  We beginnen met een voorafje van krabpoten, garnalen, ahi poke (de tonijn salade) en lokale oesters, heel lekker.  Het hoofdgerecht dat we delen is ook ahi tonijn filet met champignons en soba noedels. 

We denken klaar te zijn met eten als de serveerster met een dessert van strawberry shortcake aankomt.  De kinderen hebben dat voor ons geregeld vanwege ons zilveren huwelijksfeest, heel lief (ik heb het waarschijnlijk al vaker geschreven, de echte dag is pas 20 augustus, maar we vieren het nu dus uitgebreid).  We delen het dessert met zijn allen en het smaakt zeer goed.

Terug in onze kamer gaan we de fles champagne soldaat maken.  Katja, Kai en Meg doen mee met de toast op nog eens 50 jaar huwelijk.  Saskia drinkt geen champagne, dus gaat alvast inpakken.  Haar tas ziet eruit alsof hij ontploft is, ik neem aan dat dat even tijd gaat nemen.

Rick en ik zijn heel netjes en zo weer ingepakt.  Onze dagen hier op de "Big Island" van Hawaii zitten er helaas weer op.  Het was een unieke ervaring.  Rick wilde hier eigenlijk niet heen, maar ik ben dolblij dat we gegaan zijn.  Morgen vliegen we naar Kauai.

Onderwater foto's van vandaag en gisteren staan hier.

dinsdag, juni 25, 2013

Dag 2 Hawaii: Lava die in zee vloeit


Alweer zijn Rick en ik lekker vroeg op, net na zevenen.  We lopen even naar het koffiestandje vlakbij onze kamer.  Daar bestellen we beiden een ijskoffie met macademia notensyroop.  Die noten zijn specifiek Hawaiiaans en erg lekker.  De koffie smaakt dan ook prima.  Als ontbijt eet ik een Kind reep.

Dan grijpen we gauw onze snorkelspullen en lopen naar de lagune om met schildpadden te zwemmen.  Later op de dag is het daar druk en zijn er kayakken en paddle boards, maar nu is er nog vrijwel niemand.

Al gauw vinden we onze eerste schildpad, maar het water blijkt erg troebel te zijn.  Ik herken dat troebele nog van jaren geleden in Mexico.  Het is brak water, zoet en zout water mengen zich hier wat dat troebelende effect heeft.  Wel erg jammer, want zo is het natuurlijk moeilijk mooie foto's van de schildpadden te maken.  Hopelijk zijn er een paar gelukt.

Intussen hebben de kinderen veel aan elkaar, nu ze alle drie min of meer volwassen zijn.  Zij willen een halve marathon gaan lopen en beginnen vandaag met trainen.  Alleen hebben Saskia en Kai hun hardloopschoenen vergeten en gaan op blote voeten.  Dat is een minder goed idee en we besluiten vandaag een sportzaak te vinden om schoenen voor ze te kopen.

Na het snorkelen doe ik een half uur cardio op de elliptical trainer in de cardio kamer.  De machines hier zijn mooi nieuw en modern, maar wel saai zonder enige ramen.  Nou ja, ik lees en speel Word Feud en dan is dat halve uur ook zo voorbij.  Ik ben dus Inferno aan het lezen, goed tot nu toe, maar het is nog niet zo ver dat ik het niet meer weg kan leggen.

Tegen tienen zijn we allemaal klaar om op pad te gaan.  Vandaag staat een dag eiland verkennen op het programma.  Hawaii is een vulkaaneiland en we hopen later vandaag de lava van een van de actiefste, zo niet de actiefste, vulkanen ter wereld te zien vloeien.

Eerst stoppen we voor drankjes en snacks bij de dichtstbijzijnde supermarkt.  Daarna beginnen we de rit naar Hilo aan de oostkant van het eiland.  Behalve de door de mens aangelegde resortgebieden bestaat het deel van het eiland waar zij zitten voornamelijk uit kaal lavalandschap.

We kiezen de weg dwars door het midden van het eiland en komen zo langs een van de grootste ranches in de Verenigde Staten.  Het landschap is hier bedekt met een deken van gele bloemen, erg mooi.  Links van ons zien we de hoogste berg ter wereld als je het gedeelte onder water meerekent, Mauna Kea.  Behalve wat wilde kalkoenen is het hier verder helemaal leeg.

De weg loopt gaandeweg omhoog en als we over het hoogste punt zijn verandert het landschap opeens.  Opeens lijkt het wel een jungle.  We zijn duidelijk aan de regenkant van het eialnd aangekomen, al is het vandaag gelukkig droog.

Hilo ziet er dus heel anders uit dan de bewoonde wereld waar wij zitten.  Het is er groen en mooi.  Ook is dit de grootste plaats op het eiland en we vinden hier dan ook een Sports Authority waar Kai en Saskia hardloopschoenen kopen. 

Intussen heeft Katja afgesproken met Meg, een van haar beste vriendinnen op de basisschool, die wij ook goed kennen natuurlijk.  Zij gaat met ons lunchen.  We halen haar op bij een winkelcentrum en hebben intussen via Yelp een restaurant gevonden dat leuk en goed klinkt.

Het Hilo Bay Cafe stelt allerminst teleur.  Er is een leuke atmosfeer en het menu is heerlijk!  Saskia en ik nemen beiden de zwarte quinoa salade met onder anderen feta kaas.  Het is leuk Meg weer te zien en te horen over de bijzondere baan, die zij hier heeft.

Ze is kampleidster voor een kamp voor moeilijke tieners tussen de 13 en 17.  Die worden door hun ouders van over de hele wereld naar zo'n kamp gestuurd.  Het is een elite kamp wat $500 per dag kost!  De "klanten" zijn dan ook veelal kinderen van rijke mensen en ook regelmatig van bekende Amerikanen.

Na de lunch nemen we afscheid van Meg en gaan op zoek naar het Isaac Hale Beach Park.  Omdat dat niet via GPS te vinden is hebben we een uitgebreide routebeschrijving mee.  De weg erheen is prachtig, we komen onder anderen langs een mango plantage.

Zonder oponthoud vinden we het park en zijn nog te vroeg voor onze lava boottoer.  De golven hier blijken het beste voor surfen te zijn van het eiland Hawaii.  We vermaken ons met het kijken naar de surfers.  Sommigen zijn heel goed!

Om vier uur komt de lavaboot aanrijden.  Er kunnen acht passagiers mee en behalve wij gaat er ook een Duits echtpaar mee.  Kai neemt meteen de gelegenheid waar om zijn Duits weer even te oefenen.  De kapitein heet Kos en zijn assistant Lane.

Nadat we allemaal aan boord zijn gegaan wordt de boot het water in gereden.  We krijgen ieder een lekker zachte stoel, die we ook wel nodig hebben, want de zee is zo ruig dat de boot regelmatig een flink klap maakt op de golven.  Ik ben blij dat ik Dramamine heb ingenomen!

De bootrit naar de lava van de Kilauea volkaan duurt ongeveer veertig minuten.   In de verte zien we de stoom van de lava al van de berg af komen en dichter bij de enorme stoomwolk waar de hete aarde het koude water van de oceaan raakt.

Dan beleven we een van de uniekste dingen van ons leven.  De boot vaart tot vlakbij de vloeibare lava.  We zien hoe een continue brandende stroom lava in zee valt.  Het is prachtig, indrukwekkend, angstaanjagend en toch schitterend, ik vind het moeilijk te beschrijven.  Wat een natuurfenomeen is dit!

 

We gaan nog naar een paar andere locatie en Kos vertelt dat de lava actiever is dan vanochtend.  Hebben wij even geluk!  Het is natuurlijk ook onvoorspelbaar dus hij houdt de boot constant paraat om ervandoor te gaan.  Hij heeft een keer meegemaakt dat een stuk lava opeens explodeerde. 

Kos doet deze bootexcursies naar de lava al alle (dit jaar precies) dertig jaar dat Kilauea uitbarst.  Hij heeft dus al het een en ander meegemaakt en weet ook dat de lava zich opeens kan verplaatsen.  In 1990 heeft het zo een heel dorp overspoeld.

Veel te snel voor mijn smaak beginnen we aan de terugweg.  Die is zo mogelijk nog ruiger dan de heenweg!  We vermaken ons met het kijken naar de vele vliegende vissen.  En die vliegen ook echt, zo'n afstand zelfs dat ik eerst denk dat het vogels zijn.

Niets te snel voor Rick en Saskia zijn we weer terug aan land.  Ricks maag hield het maar net en hij heeft spijt geen Dramamine te hebben genomen.  Saskia heeft hoofdpijn van het gehobbel en geschud.

In het dichtstbijzijnde stadje Pahoa kopen we bij de General Store gauw wat Advil.  Alweer via Yelp hebben we hier ook een leuk restaurant voor het avondeten gevonden.  Kaleo's is een echt Hawaiiaans tentje met live Hawaiiaanse muziek.

Het is ook populair en we hebben geen reservering, maar gelukkig kunnen we nog terecht op het terras.  Ook hier staat weer allerlei lekkers en gezonds op het menu.  Katja en ik nemen hetzelfde, de ahi poke (rauwe tonijn met groentes) en een orzo salade met feta en tomaat. 

Het is erg lekker, maar de serveerster had ons wel kunnen vertellen dat die porties enorm groot zijn.  Katja en ik hadden met gemak een portie van ieder kunnen delen en dan nog over gehad.  Helaas kunnen we het ook niet mee terug nemen.  Les geleerd: volgende keer weer naar de grootte van de porties vragen.

De serveerster heeft intussen gehoord dat wij nog terug naar de andere kant van het eiland moeten rijden.  We waren van plan dezelfde weg terug te nemen, maar dat raadt zij van harte af.  Vanwege de hoogte van die weg ligt die meestal op deze tijd van de dag in de wolken waardoor je geen hand voor ogen kan zien.  Dat gepaard met het feit dat het bijna donker is doet ons dan maar besluiten de kustweg, die ietsje langer is, te nemen.

Die weg is vast prachtig, maar in het donker zien we er natuurlijk weinig van.  Wel zien we de heel heldere sterrenhemel waar dit schaars bevolkte eiland beroemd om is.  De Grote Beer heeft er nog nooit zo groot uitgezien.

Terug in het hotel wacht ons een grote verrassing.  Er staan een enorme fruitschaal met allerlei tropisch fruit en een fles champagne.  Er zit een kaartje bij van de general manager, die ons feliciteert met ons 25-jarig huwelijk.  Rick herinnert zich niet er bij dit hotel iets van gezegd te hebben, dus het is ons een raadsel hoeze hiervan op de hoogte waren (een raadsel dat morgen opgelost zal worden).

Moe van de dag lezen we nog wat en zetten onze foto's online.  Dan gaat het licht uit en hopen we morgen weer vroeg van de partij te zijn.

Foto's van vandaag staan hier.

maandag, juni 24, 2013

Dag 1 Hawaii: Dolfijnen, schildpadden en meer

Tot een uur of kwart over vijf slaap ik als een roos, maar als ik dan eenmaal wakker ben, kan ik de slaap niet meer vatten.  Ik doezel nog een paar uur door, maar ben blij als iemand me om net na zevenen sms-t. 

Zoals ik al verwachtte is het Saskia.  Het is een foto van dolfijnen vlak buiten hun kamer.  Wat?  Ik vlieg het balkon op en ja, hoor, daar zie ik die schattige dieren spelen en springen.  Het blijkt dat wij uitzicht hebben op de lagune waar mensen met dolfijnen kunnen zwemmen.  Echt super! 

 
Je kunt de dolfijnen niet goed zien, maar ze zwemmen onder onze neus

Rick is intussen ook wakker en Saskia heeft enorme trek.  We gaan op zoek naar een restaurant om ontbijt te eten bij dit gigantische resort.  Rick heeft iets gelezen over een cereal restaurant, maar dat vinden we maar niet.  We vragen een medewerker ernaar en dan blijft dat dat restaurant niet meer bestaat.

Alles ligt hier ver uit elkaar en we lopen wat af.  Onderweg zien we natuurlijk ook veel dingen.  Er is bijvoorbeeld een natuurlijke lagune waar een zandstrandje bij is gemaakt.  Hier zien we een heel aantal zeeschildpadden in het heldere water. We hopen daar vanmiddag mee te kunnen gaan snorkelen.

Eindelijk, nadat ik al meer dan een derde van mijn stappen voor vandaag bij elkaar heb, vinden we het grote ontbijtrestaurant.  Er wordt hier een buffet geserveerd, maar je kunt ook a la carte bestellen.  Meteen is het ons duidelijk dat we de andere ochtenden ontbijt op de kamer willen eten.  Mijn hemel, wat een prijzen!
 
Ananas!

Saskia neemt het buffet, want ze heeft zoveel trek.  Er is heel veel vers tropisch fruit en dat ziet er wel lekker uit, maar Rick en ik besparen toch maar een paar (letterlijk) dollars en bestellen a la carte.  Ik neem de spa omelet, eiwitten met groentes en feta, verse asperges en gegrilde tomaat.  Erg lekker, dat wel. 

Als we bijna klaar zijn krijgt Rick een telefoontje van Kai.  Hij is in de lobby op zoek naar ons.  Hij komt ook naar het restaurant en bestelt eten.  Katja is nog in diepe rust en haalt later een yoghurt parfait bij het koffiestandje dichtbij onze kamer.

Tegen die tijd heb ik me al naar de fitness ruimte begeven.  Ik heb gisteren in mijn Women's Health tijdschrift een leuke gewichtenroutine gezien, die ik ga doen.  Drie rondes van 40 seconden met een pauze van 20 seconden. 

Het is een saaie gewichtenzaal zonder ramen met kreunende en steunende mannen, dus ik ben trots als ik het halve uur heb volbracht.  Ik hoop dit dinsdag weer te doen en zo mijn sportroutines wat bij te houden.

Intussen zijn de anderen allemaal gevoed en klaar om op stap te gaan.  We gaan dit prachtige resort verkennen.  Het is zeer indrukwekkend mooi allemaal.  De dolfijnen, de schildpadden, de turquoise en diepblauwe zee, zwembaden met watervallen, het draagt allemaal bij aan het "paradijs" gevoel.  De meisjes laten ook nog foto's maken met papegaaien, maar vinden die toch niet zo leuk.
 
Dit is Christian, die graag sieraden steelt

Tegen de tijd dat we terug zijn bij de kamer heb ik met gemak 10000 stappen op mijn Fitbit teller staan.  Na het idioot dure ontbijt zijn we vastbesloten wat boodschappen te gaan doen.  Als eerste vinden we de Kings Shops

Daar is wel een General Store waar we een paar dingen kopen, maar het is geen supermarkt en de kinderen en Rick willen yoghurt en dergelijke als ontbijt.  Daar gaan we dus nog verder naar op zoek.  Ook is het inmiddels lunchtijd.  De restaurants in dit winkelcentrum staan ons niet zo aan.

Op Yelp zien we een leuk restaurant, maar dat blijkt alleen avondeten te serveren. Bij het Mauna Lani winkelcentrum krijgen we de jackpot.  Ten eerste is het Tommy Bahama Cafe een superleuk openlucht restaurant.  Het eten is super, we genieten allemaal en denken er dinsdag weer heen te zullen gaan.
 
Dit was heel erg lekker

Na het eten lopen we naar de supermarkt en vinden er alles wat we nodig hebben.  Ook allerlei macademia noten om later te snacken, typisch Hawaiiaans.  We vinden het zo bijzonder zo ver weg van huis te zijn, maar nog steeds in eigen land!  Het is zo'n andere cultuur hier, zelfs met een eigen taal.

Nu we alles hebben, haasten we ons terug naar het hotel en maken ons klaar voor het zwembad en snorkelen.  De kinderen hebben helemaal geen interesse in snorkelen en vermaken zich bij het zwembad.  Rick en ik hopen toch nog die schildpadden te zien en gaan naar de lagune. 

Inmiddels is het vloed en het kleine strandje staat vrijwel onder water.  Wij leggen onze dingen dan ook maar op het gras en gaan het water in.  Dat heeft een zeer aangename temperatuur.  Inmiddels zijn er echter allerlei kayaks, paddle boards en snorkelers in het water.

Er is geen schildpad of vis meer te bekennen in het gebied achter de zwemboeien.  De waarschuwingen negerend, want we hebben elders in heel wat wilder water gezwommen, begeven Rick en ik ons buiten het voor zwemmers afgezette gebied.

Daar zien we wel een aantal mooie vissen, maar het is nog steeds troebel water, heel anders dan het superheldere water vanochtend.   Waarschijnlijk is dat dus door het getij en de vloed.  Jammer, maar we hebben wel heel andere vissen gezien dan in Aruba.  Hopelijk lukt het dinsdagochtend te gaan snorkelen met helderder water.

Na een uurtje hebben we het wel gezien en gaan terug naar het zwembad.  Ik heb mijn Kindle in een waterdicht zakje en ga lekker in het water lezen.  De anderen gooien intussen een bal heen en weer en de meisjes proberen vast wat te trainen voor hun halve marathon, die ze in november willen gaan lopen.

Dan is het tijd voor een cocktail en dan vooral een Mai Tai, een drankje dat mensen met Hawaii vereenzelvigen.  De vrouw, die de cocktail voor ons maakt, vertelt echter dat het eigenlijk in Californie is uitgevonden bij het Trader Vic's restaurant in Beverly Hills.  De donkere rum, die ze gebruikt, heeft het Trader Vic's merk. 

Vroeger was er in het Hilton in Washington een Trader Vic's restaurant.  Wij hebben daar een aantal heel leuke en lekkere maaltijden genoten.  Dat is er niet meer en wij dachten dat Trader Vic's helemaal van de aardbodem was verdwenen, maar kennelijk niet. 

Tijd om ons klaar te maken voor het avondeten.  We hebben daarvoor een reservering bij Sansei.  Maar goed ook, want het is er enorm druk.  De serveerster waarschuwt er ook voor dat het wel lang kan duren en gerechten misschien niet tegelijk worden geserveerd. 

Dat valt alles mee.  We krijgen onze voorafjes allemaal tegelijk en ik vind mijn komkommer en zeewier salade ontzettend lekker.  Als "hoofdgerecht" heb ik een sushi rol met verse ahi (tonijn), ontzettend lekker vers en een rol met crabsalade en groentes.  Ik vind het allemaal even lekker en de anderen zijn ook zeer tevreden over hun keuzes.

Het leukste is nog dat we toch op tijd zijn voor de zonsondergang!  Terug bij het hotel gaan de kinderen en ik gauw foto's maken en Rick parkeert de van.  Dan belt hij ons dat hij een superleuk restaurant heeft gevonden met uitzicht op de zonsondergang.  We maken meteen een reservering voor dinsdagavond.

De kinderen gaan naar hun kamer en Rick en ik naar de onze.  Rick kijkt naar zijn films en ik doe de televisie aan.  Eerst kijk ik naar een typisch Hawaiiaanse surfwedstrijd en dan gewoon naar Breaking Amish op TLC.  Het is nu pas tien over half tien, maar Rick ligt al te slapen en ik ga zo ook plat.  Het is wel lekker, vroeg naar bed en vroeg op, merk ik hier.

zondag, juni 23, 2013

Naar het eiland Hawaii


Blog naar Hawaii,

Rick en ik zijn duidelijk opgewonden om aan onze special reis te beginnen en zijn daarom om half acht al klaar wakker.  Ook Kai is al uit de veren en zelfs al gedoucht.  Katja komt wat moeilijker tot leven en Saskia helemaal.  Zij zegt maar twee uur te hebben geslapen en nadat ze helemaal is ingepakt gaat ze weer even een tijdje liggen.

Wij leggen de laatste hand aan het inpakken en wegen dan de maar liefst zeven tassen, die we mee hebben, met een bagageweegschaaltje.  Dat is maar goed ook, want zowel Ricks tas als de tas van Kai en Saskia wegen meer dan de toegestane 50 lbs.  Er volgt wat geschuifel met spullen tot alles onder die limiet weegt.  Lang leve dat weegschaaltje, want dat was een gedoe geweest op het vliegveld!

Met al die bagage en vijf personen hebben we twee taxi’s besteld.  Dat is goedkoper dan de hele tijd dat we weg zullen zijn op het vliegveld parkeren.   Rick heeft de taxi’s voor half tien besteld, maar een ervan is maar liefst tien minuten te laat.  Ben ik even blij dat ik erop heb gestaan ze een half uur eerder te bestellen dan Rick nodig vond!

Rick en de meisjes nemen de ene taxi en Kai en ik de ander.  De rit naar het vliegveld verloopt gelukkig voorspoedig.  Ik reken af en Kai en ik nemen onze tassen naar binnen.  Daar staan Rick en de anderen ook al, hun taxi reed iets sneller.

Rick heeft voor deze reis Gold status van United Premier en ik Silver.  Daarmee zouden we vijf tassen gratis mee moeten mogen nemen, maar de computers doen moeilijk.  Het neemt even voor de United agent het voor elkaar heeft, maar dan hoeven we maar voor twee van de tassen bij te betalen. 

De veiligheidscontrole gaat enorm snel.  We zijn daar natuurlijk zo langzamerhand ook goed op voorbereid.  Laptop in een bak, schoenen, zakje vloeistoffen en Fitbit in een andere en tassen apart.  Dan door de scanner, armen omhoog en natuurlijk “ziet” die mijn armbanden en horloges, dus mijn polsen moeten apart bekeken worden.

De trein brengt ons naar de C terminal waar we nog ongeveer een uur hebben voor we aan boord zullen gaan.  We besteden dat met drankjes en lunch kopen.  Dat laatste doen we bij California Tortilla.  Ik kies hun “street taco’s”, drie verschillende mais mini taco’s, die ontzettend lekker zijn.  De anderen hebben burrito’s in een bowl (dus zonder tortilla eromheen).

Keurig op tijd gaan we aan boord voor onze vlucht naar Los Angeles.   De agent die onze instapkaarten aanneemt zegt vrolijk dat dit de vlucht naar Hollywood is.  Inderdaad, en dat hebben wij in het verleden ook al bezocht, maar dit keer gaan we verder weg.  Het verst ooit in ons leven van huis en toch blijven we in hetzelfde land!

Rick en ik hebben Economy Plus in de exit rij.  Ik heb de raamplaats en geen stoel voor me, waardoor ik enorm veel beenruimte heb.  Klein nadeel is wel dat mijn tas ver weg is, maar veel heb ik daar toch niet uit nodig.  De kinderen zitten in een gewone rij stoelen twee rijen achter ons.
 

Dit wordt een lange vlucht van bijna vijf uur.  De film kan me niet boeien, maar mijn nieuwe boek van Juliette Sobanet, Midight Train to Paris, des te meer.  Vrijwel zonder pauze lees ik het in ongeveer 3,5 uur uit!  Volgende op de lijst is Inferno van Dan Brown, maar ik kan niet zomaar van het ene naar het andere spannende verhaal gaan.  De laatste anderhalf uur van de vlucht besteed ik dan ook met blog schrijven en spelletjes op mijn laptop.

Om kwart voor zes onze tijd en kwart voor drie Californie tijd landen we op LAX, het vliegveld van Los Angeles.  Voor ons gevoel is het ongeveer tijd voor avondeten, dus we gaan op zoek naar een restaurant.  Er blijkt er in deze terminal maar een te zijn, waar het niet meeneem eten is, de B Grill.

Wij vragen een tafeltje en krijgen er een bij het raam.  Alleen staat er nauwelijks iets vegetarisch op het menu, dus Saskia haalt een tosti en tomatensoep bij het cafe ernaast.  Ik bestel de zalm met broccoli en frietjes en die is best lekker.  Het is in ieder geval al zo genieten om met het hele gezin te zijn! 

Na het eten gaan de kinderen hun verschillende apparaten even opladen.  Dit vliegveld heeft veel stopcontacten, heel fijn daarvoor.  Rick en ik hebben gezien dat de bar in het restaurant ook allerlei stopcontacten heeft  en we hebben nog meer dan een uur voor het vertrek. 

Tijd voor nog een biertje en wijntje, dus, en Eric bedient ons heel vriendelijk.  We laden onze laptops op en naast ons zitten een paar aardige, maar zeer aangeschoten Australiers.  Rick is dan altijd heel vriendelijk en gaat het gesprek met ze aan.  Het maakt mij altijd een beetje ongemakkelijk, dus ik werk mijn blog maar weer eens bij.  Jullie krijgen een van minuut tot minuut verslag zo, ha ha.

Opeens zie ik dat ze bij onze gate al mensen aan boord laten.  United boordt per groep en wij hebben een hoge prioriteit,  groep 2.   Gauw neemt Rick afscheid van zijn nieuwe Australische vrienden en we manen de kinderen om zich klaar te maken.

Ook deze vlucht hebben Rick en ik de raam- en gangpadplaats bij een exit.  Tussen ons in komt een Russische man te zitten, die graag bij zijn familie wil en probeert Rick de middenplaats aan te smeren.  Daar voelt Rick niks voor, dus de man komt tussen ons in te zitten.  Heel romantisch, maar niet heus, maar de middenplaats is nu eenmaal geen fijne plek om te vertoeven.

De kinderen zitten dit keer acht rijen achter ons en achter mij zit een kind, die het leuk vindt mijn stoel te trappen.  Ik heb met de moeder te doen, want ik ben zeker ook in die positie geweest vroeger, dus ik doe er niet moeilijk over.

Deze vlucht duurt zelfs nog langer dan die naar Los Angeles en er is dit keer zelfs geen film te bekijken!  Wel is er een spelletje gaande wie precies raadt wanneer we halverwege zijn.  Aangezien ik absoluut geen wiskunde kan doe ik daar maar niet aan mee. 
 
Na een heel lange dag gaat net voor de landing in Hawaii de zon onder
 

De tijd kom ik door met lezen in Inferno, waar ik meteen in ben, en spelletjes op de computer.  Ook komen de flight attendants regelmatig langs in hun Hawaiiaanse schorten om drankjes rond te brengen.  Eigenlijk zou ik moeten slapen, want tegen de tijd dat we landen is het voor ons gevoel twee uur ’s nachts, maar slapen in een vliegtuig moet ik na al die jaren nog steeds leren!
De bagage komt al snel en alle zeven tassen zijn er, gelukkig.  We nemen het busje van Budget naar hun kantoor en sluiten aan in de korte rij om onze auto op te halen.  Alleen heeft Rick een Ford Explorer geboekt en we denken niet dat we daar met zijn vijven en alle bagage inkunnen.  Gelukkig hebben ze ook nog een Dodge minivan voor dezelfde prijs en daar past alles keurig in.
Over een nogal donkere weg rijden we de ongeveer 25 kilometer naar ons hotel, het Hilton Waikoloa Village.  Daar gaat het inchecken vlot en onze bagage wordt ook al gauw gebracht.  Onze kamers zijn niet naast elkaar, maar wel op dezelfde verdieping.  Prima dus, de kinderen zijn oud genoeg om zonder supervisie te kunnen.
Kai en Saskia gaan meteen slapen, maar Rick, Katja en ik hebben nog trek en bestellen room service.  Ik neem een kop uiensoep, licht, maar toch genoeg vullend.  Voor ons gevoel is het al tegen vijven 's ochtends, dus zodra het op is duiken we onze bedden in.

vrijdag, juni 21, 2013

Een schitterende rondleiding

Stralende zonneschijn stroomt de kamer binnen vanochtend, het makkelijker makend om wat vroeger op te staan dan gewoonlijk.  Rick is zelfs al op en we eten samen ontbijt.  Daarna rijdt Rick me naar de metro.  Hij gaat ook nog even naar zijn werk, maar zal vroeg thuiskomen om in te pakken.

De trein staat al klaar en de rit naar Washington gaat vlot.  Bij het Foggy Bottom station komt er echter opeens een donkere man de trein binnen, die de passagiers om een baantje vraagt.  Hij vertelt net uit de gevangenis te zijn na twee jaar vastgezeten te hebben en smeekt om werk, want elders wordt hij niet aangenomen en hij is echt wel te vertrouwen, verzekert hij ons.

Als niemand reageert, vraagt hij of er mensen zijn die een dollar kunnen missen voor hem.  Ook daarop komt geen reactie en bij het volgende station verlaat de man de trein ons allemaal naar de hel verwensend.  Ik zou ook echt niet geweten hebben wat voor werk te geven aan hem en had geen dollars bij me, maar dit lijkt me sowieso niet de manier om aan werk te komen. 

De vrouw naast mij vertelt dat ze hem de afgelopen maand regelmatig 's avonds in de treinen heeft gezien.  Ik voel me er niet prettig bij.  Voor hetzelfde geld heeft zo iemand een pistool bij zich en begint om zich heen te schieten.  Er zijn genoeg instanties in Washington die hem zouden kunnen helpen.

Bij het Smithsonian station stap ik uit en kom op de Mall weer boven de grond.  Ik zie nog niemand die aan de beschrijving van B. en M., mijn gezelschap voor vandaag voldoet.  Tot ik aan de overkant een stel wat er wel erg Nederlands uitziet aan zie komen lopen.  En ja, hoor, het zijn M. en B.  Wat ze nu precies zo Nederlands eruitziend maakt?  Geen idee.

We maken kennis en ik gebruik weer eens de kaart, die daar staat, om te vertellen over de vroege geschiedenis van de stad.  Daarna lopen we langs de Smithsonian musea naar het Capitool.  Zij hebben gisteren al een rondleiding in het Capitool gedaan, dus ik vertel wat over de buitenkant en hoe het Congres werkt.


Daarna gaan we de Library of Congress binnen.  Dat gebouw maakt altijd weer indruk.  Voor degenen, die het zich afvragen, ook nog steeds op mij.  Ik zie iedere keer weer nieuwe spreuken op de muren of plafonds.

Via het Supreme Court gebouw dat nog steeds in de steigers staat, lopen we naar de voorkant van het Capitool.  Het is zulk schitterend weer en dat gebouw ziet er nog mooier uit met die staalblauwe lucht erachter.  Er worden dan ook de nodige foto's genomen.

Bij het Newseum is er alweer geen Nederlandse krant te zien.  Ik wacht nog op die dag.  Het is altijd weer leuk om de voorpagina's te lezen.  Daarna lopen we Chinatown in om M. en B. een meer bruisende buurt van Washington te laten zien.  Het typische toeristengedeelte van de Mall is namelijk wel mooi, maar gezellig is het niet te noemen.  Deze buurt is heel anders.

Zelfs na zoveel rondleidingen gebeurt er nog weleens iets wat ik nog nooit heb gedaan, zo ook vandaag.  M. en B. hebben gelezen over de portretten van Martin Luther King Jr. in de Martin Luther King Jr. bibliotheek van Washington.

Dit gebouw is niet mijn favoriet qua architectuur, al is het ontworpen door de befaamde architect Ludwig Mies van der Rohe.  Binnen blijken echter mooie portretten van MLK te hangen, die door kinderen zijn gemaakt.  Er is ook een mooie muurschildering te bewonderen.  Weer wat nieuws geleerd dankzij mijn klanten, nota bene.

We gaan ook naar binnen in St. Patrick's Church.  M. en B. zijn Rooms Katholiek en willen graag een kaarsje branden, maar we kunnen niet vinden hoe dat hier werkt.  Dan geven we maar ons kleingeld voor de mensen in Oklahoma, die hun hebben en houden hebben verloren door de tornado's.

Intussen krijg ik ook sms-jes van Katja, die vandaag thuis moet komen.  Zij moet op het laatste nippertje nog allerlei gevallen van trauma, mentale problemen en druk op de borst meemaken om haar EMT klas af te maken.  Gelukkig werken de patienten mee en om een uur of twee is ze daarmee klaar.

Wij lopen intussen via de FBI en het stadhuis naar de Old Ebbitt Grill.  Daar word ik nu ook door de andere hosts herkend en we krijgen meteen een tafeltje. M. neemt op mijn aanraden de crabcake, die ze erg lekker vindt. B. en ik bestellen de ravioli, maar die is niet hetzelfde als vorige week.  Het is nu een roomsaus en dat is me eigenlijk wat te zwaar.  Ik eet dus maar zo min mogelijk saus en het smaakt wel erg lekker.

Na de lunch klets ik nog even met Tony, de maitre d' van het restaurant.  We hebben het erover hoe Washington in de afgelopen 30 jaar zo veranderd is.  Het is nu echt een wereldstad, toen wij hier kwamen wonen absoluut niet. 

Tony is een geboren en getogen Washingtonian en was dertig jaar geleden ook al werkzaam hier.  Hij vertelt dat de omzet toen $6 miljoen per jaar was, nu is het 30 miljoen!  Onvoorstelbaar, toch, voor een restaurant?  Maar het is hier dan ook altijd druk, maakt niet uit welk tijdstip het is.

Nadat B. wat geld uit de muur heeft getrokken bij de bank tegenover het Witte Huis lopen we naar het kerkje van de presidenten.  De knielkussens met de namen van de presidenten en de vele glas in lood ramen maken dit kerkje zeer de moeite van een bezoek waard.

Op het dak van het Witte Huis lopen Secret Service agenten en dat betekent meestal dat de president er is.  Op het internet heb ik inderdaad gezien dat hij vergaderingen in het Witte Huis heeft.  We mogen dan ook niet dicht bij de achterkant van het gebouw komen.  Dan maar foto's van verre, die wel het hele huis erop hebben.

Het Washington Monument is nu helemaal "versierd" met blauw doek alsof het heel grote stenen heeft.  Ik moet zeggen dat dat ook wel wat heeft.  Het is in ieder geval beter voor foto's dan kale steigers. 

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is het weer druk in de fontein.  Ik probeer me maar niet te ergeren aan de badende mensen, want ik vind het zo weinig respect voor de betekenis van dit monument tonen.  Maar ja, het is warm en het is water.  Aan de park rangers om dit te voorkomen, al heb ik de neiging iedereen eruit te jagen.

Het Vietnam Memorial blijft indrukwekkend in zijn soberheid.  Lincoln zit in zijn tempel in het op een na oudste monument in de stad.  De roestvrij stalen soldaten in het Koreaanse monument vereeuwigen de angst, die de soldaten in die jungle hebben moeten voelen.
 
Deze laatste brief naar huis van een soldaat is zo verdrietig


Aan de rand van het Tidal Basin staat het Martin Luther King Jr. Memorial.  Na de nodige foto's hier vraag ik weer of ze helemaal rond het Tidal Basin willen lopen of met het Franklin D. Roosevelt eindigen.  Het besluit is het laatste.  We hebben tenslotte dan uiteindelijk vandaag ook 16 kilometer gelopen!

Terug bij het Smithsonian metrostation laat ik nog even zien hoe ze meer geld op hun Smartrip kaart kunnen zetten.  Dan nemen we afscheid en gaan M. en B. nog even naar het Air and Space museum voor het sluit.  Ik spring in de trein naar Vienna, die net aankomt.

Daar komt Rick me van het station halen en we gaan verder met inpakken.  Saskia en Lawrence komen even thuis om Saskia's spullen in te pakken en vertrekken dan weer om te eten en naar de film te gaan. De tortelduifjes zullen elkaar drie weken niet zien, ik verwacht wat moeilijke dagen.

Rick haalt avondeten van Friends Kabob, ook voor Katja.  Die komt tegen achten aanrijden en dan is iedereen weer thuis.  Ik geloof nooit dat iets bijzonders ook echt gaat gebeuren tot we in het vliegtuig zitten, maar begin nu te denken dat het allemaal gaat gebeuren, die bijzondere reis naar Hawaii voor ons 25-jarig huwelijk waar Rick en ik het al vele jaren over hebben.

Foto's van vandaag staan hier