Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, september 30, 2013

Herfstkleuren binnen

We hebben alle drie moeite op gang te komen deze maandag.  Pas om kwart voor negen word ik wakker, ongekend!  Ik heb Rick niet eens op horen staan en word enkel wakker omdat hij gaat douchen.

Saskia heeft het eerste uur vrij en we eten samen ontbijt.  We zijn allebei dol op Crispix, al eet ik het niet te vaak.  Saskia eet het met amandelmelk en ik met gewone melk.  Dan vertrekt zij naar school en ik naar de sportschool.

Daar wacht Sharon me al op.  Wat vind ik het toch fijn om de personal training op maandag te hebben!  Het is een gezond begin van de week en ook gelijk sociaal, want Sharon en ik hebben nooit gebrek aan gespreksonderwerpen.

Na het uur doe ik nog een half uur cardio en haast me dan naar huis om van het schitterende weer te genieten.  Voor dat kan ga ik gauw boodschappen doen bij Whole Foods.  Ik haal ingredienten voor het avondeten en wat andere spullen.  Er ligt weer allerlei herfstlekkers met pompoensmaak, maar ik laat me niet verleiden!

Wel neem ik sushi mee voor mijn lunch, die ik buiten op het deck opeet.  Daarna neem ik Cosmo mee voor een heel lange wandeling door de buurt.  Hij vindt het allemaal prachtig en wacht geduldig als ik weer bijtjes en andere insekten scherp op de foto probeer te krijgen.


Tot de zon achter de huizen verdwijnt en de muggen mij weer meteen vinden, ga ik in de zon voor het huis zitten lezen.  Cosmo vermaakt zich intussen ook in de voortuin.  Hij blijft lief bij mij, behalve als er een bekende auto aankomt. 

Als Saskia terug uit school komt, moet ze echt stoppen om zeker te zijn dat Cosmo niet onder haar wielen loopt.  Ik heb eens gelezen over een Australische herder, die auto's tot zijn "schapen" telde.  Gelukkig is Cosmo niet zo erg, maar ik wil hem toch afleren zo dicht bij rijdende auto's te komen.

Nadat de zon weg is, is het mijn teken om binnen aan de gang te gaan.  Na de nodige huishoudelijke taken is het tijd om de zomerspullen op te ruimen.  Op deze laatste dag van september kan ik er niet onderuit dat de herfst is gearriveerd.

De zomerspullen gaan de zolder op en de herstversieringen neem ik naar beneden.  Hoe graag ik ook een eeuwigdurende zomer zou willen, het is ook weer vrolijk en gezellig om de rode, oranje en gele kleuren van de herfst binnen te hebben.  Flapjack vindt het ook leuk om ermee te spelen, wat voor een schattige foto zorgt.


Rick komt thuis en gaat eerst even hardlopen.  Dan maken we een zomers maal op de barbecue, zalmburgers.  Ik ben daar dol op en Rick vindt ze ook lekker (al heeft hij er ook een gewone burger bij).  Twee dames bij Whole Foods vroegen mij hoe die burgers zijn, een dacht dat ze droog zouden zijn, maar dat is echt niet het geval.

Vanavond is het weer tijd voor The Voice.  Ik vind vooral de eerste rondes erg leuk.  Bovendien kan iedereen goed zingen.  American Idol en andere talentenshows hebben in de eerste rondes vaak mensen, die zich belachelijk maken.  Op een gegeven moment is dat niet leuk meer.  Ik heb liever dit, mensen, die talent hebben en dan, ondanks dat ze niet gekozen worden, toch gezien worden door mogelijk geinteresseerde partijen.

zondag, september 29, 2013

Renaissance Festival

Zaterdag

Als ik opsta zijn Saskia en Kaylee al hard bezig met voorbereidingen om naar Washington te gaan.  Daar gaan ze het DC Veg Fest bezoeken.  De hele dag krijg ik allerlei enthousiaste sms-jes van Saskia.  Een keer schrijft ze zelfs dat het de beste dag van haar leven is.  Duidelijk genieten ze enorm, Kaylee is vegetarisch, dus ook in haar element.

Na mijn ontbijt en lekker lui allerlei website en de Washington Post weer eens gelezen te hebben, begeef ik me naar boven voor een uur interval op de elliptical.  Op het weekend is het moeilijk parkeren bij de sportschool en zo'n interval is ook flink sporten.

Eigenlijk wil ik ook wel naar een of ander herfstfestival of Oktoberfest, maar een zoektocht online laat zien dat de meesten de komende paar weekenden worden gehouden.  Toch heb ik zin om foto's van herfstachtige dingen te nemen.

Eerst haal ik een dunne bagel met gerookte zalm en cream cheese bij Manhattan Bagel.  Die is erg lekker, alleen doen ze er, ondanks herhaalde verzoeken tot een dun laagje,  toch weer zoveel cream cheese op dat de smaak daarvan overheerst.  Volgende keer ga ik vragen het maar aan een kant te smeren, misschien dat dat helpt.

Dan rijd ik naar DePaul's Urban Farm, een boerenstand midden in Vienna.  Daar zijn onder anderen allerlei kleuren chrysanten, verschillende soorten pompoenen en appels en appel- en pompoenboters en andere jams te koop.  Een kleurrijk geheel en ik gebruik mijn telefooncamera veel. 


Met een groot fototoestel durf ik hier niet zonder toestemming rond te lopen, maar zou dat graag willen!  Sowieso krijg ik mooie foto's met de telefoon en opeens heb ik ook wel zin in de herfst.  Om niet enkel maar te fotograferen, maar ook wat geld in het laadje te brengen voor dit kleine bedrijf koop ik een paar sierpompoenen in de vorm van zwanen.

Thuis lijn ik Cosmo aan voor een wandeling door de buurt.  De zon is een beetje verdwenen, maar het is verder heerlijk weer.  In de verte zie ik ook weer blauwe lucht aankomen en met bewolking is er beter licht voor foto's.   Ik maak er een paar onderweg van bloemen, maar ook van de tuin van de hoarders.  Daar wil je toch niet naast wonen?

De auto is er niet, maar die zit dus ook vol troep
En toch zo'n mooie bloem in de tuin

Intussen ben ik al een tijdje van plan om het nieuwe seizoen van America's Next Top Model te gaan kijken.  Dat is al weken bezig en dit keer zitten er ook mannen bij.  Ik besluit de rest van de middag een ANTM marathon te houden.  Extra leuk om ze achter elkaar te kijken!

Om een uur of vijf komen Saskia en Kaylee terug.  Ze hebben zakken vol met spullen mee, veel gratis en ook een aantal t-shirts en bijzondere veganistische etenswaren.  Ik mag er een paar dingen van proeven en moet zeggen, het smaakt prima.  Ze hebben duidelijk genoten.  Toch fijn dat we zo dicht bij de metro wonen, zodat het makkelijk is voor de tieners om naar Washington te gaan.

Voor het avondeten heb ik alweer enorme zin in sushi, maar ja, dat had ik gisteren ook al. Ik ben gewend iedere dag iets heel anders te eten, merk ik. Dan bedenk ik me dat Japanners vast ook meerdere keren per week sushi eten.  Ik bestel heel andere dingen dan gisteren, waaronder een paar van Yama's speciale rolls. 

Een half uurtje later haal ik ze op en het is weer smullen!  Intussen kijken Saskia en ik meer America's Next Top Model afleveringen.  Ik vind de mix van meisjes en jongens erg leuk.  Tegen half elf komt Rick ook weer thuis. 

Gek hoe ik het altijd moeilijker vind de weekenddagen zonder hem door te komen dan de dagen door de week.  Rick heeft hetzelfde, vandaar dat ik door de weeks reis als ik op weg ga, tenzij hij mee kan.  De weekenden zijn onze tijd samen, duidelijk.  Ik heb weer eens extra respect voor mensen, die hun partner voor langere tijd moeten missen.

Zondag

Rick leeft kennelijk nog op "mountain time", het tijdsverschil met Denver is twee uur.  Ik ben al gedoucht en klaar voor hij opstaat.  Dat is zeer ongewoon.  Rick maakt zich ook gauw klaar en dan gaan we in Vienna ontbijt halen.

Voor mij eerst een power breakfast sandwich van Panera, mijn favoriet.  Bij Starbucks bestel ik mijn ijs-Americano en Rick zijn latte en kalkoenbacon sandwich.  In de auto eten we het op, want we gaan vandaag naar het Maryland Renaissance Festival.  Het is alweer een tijd geleden dat er geen kinderen meegingen, maar Saskia voelt zich niet lekker en heeft veel huiswerk.

Het is zo'n drie kwartier rijden en vorig jaar hebben we een sluipweg gevonden om het zware verkeer het park in te vermijden.  Vandaag vinden we zelfs helemaal een achterom weg en zonder enig oponthoud rijden we de noordingang binnen.  Beduidend minder mensen gebruiken deze ingang dus we staan ook al gauw bij de kaartjesloketten.  Iets om voor volgende jaar te onthouden, deze route!

Al snel lopen we het Middeleeuwse "dorpje" binnen.  Het is een permanent "oud-Engels" uitziend dorpje en heel veel mensen zijn in kostuum.  Niet alleen de officiele deelnemers, maar ook de bezoekers.  Zoals ieder jaar kijk ik mijn ogen uit en neem heel wat foto's.

We beginnen met langs de verschillende winkeltjes te lopen.  Er is veel moois te bekijken, veelal ambachtsprodukten, handgemaakt en daardoor heel erg duur.  Heel veel prachtige kostuums zijn er te koop en fantasiefiguren, zoals draken en feetjes en sieraden met een fantasiethema.  Ook zijn er allerlei uitvoeringen, varierend van zangers tot koorddansers.
Soms is de "kunst" niet onze smaak, deze kakkerlakken van mosselschelpen gemaakt kosten $145!

Ook zijn er een aantal tentoonstellingen.  Een paar daarvan hebben we nog niet eerder gezien.  Zo staat er een klein "kerkje" waar de Britse kroonjuwelen te bekijken zijn.  Natuurlijk weten we dat dit niet de echte zijn, maar zijn toch nieuwsgierig en gaan een kijkje nemen.

Ze zien er heel erg echt uit en een van de medewerksters vertelt ons dat dit een van de vier verzamelingen van "oefen" juwelen is van het Britse koningshuis.  Alles wat we zien werd volgens haar door de koningen en koninginnen gebruikt om te oefenen voor de ware plechtigheid.  Of het waar is, geen idee, maar het zijn wel heel goede namaakjuwelen.

Niet ver daarvandaan kunnen we allerlei bijzondere reptielen bewonderen.  Daar hoort de langste en dikste python, die ik ooit heb gezien (en in Afrika heb ik er best veel gezien) bij.  Ook kun je poseren met een enorme albino python, zo eentje als Alice Cooper heeft.  Ik heb dat in New Orleans al eens gedaan, maar Rick nog nooit. 

Hij wil echter niet, want claimt pijn in zijn nek te hebben.  Of dat ook zo is of hij toch wat bang is voor zo'n grote slang zullen we nooit weten (nee, hoor, grapje, hij had echt pijn en wilde er geen zware slang op).

Inmiddels hebben we beiden trek gekregen.  De afgelopen jaren met tenminste een van de kinderen mee kwamen er zoete aardappelfrietjes, worsten op stokken en dergelijken langs.   Die zijn er nog steeds, maar te zwaar voor ons.  Ik heb "Oh, Shucks" (een woordspeling, want de uitdrukking betekent zoiets als een verlegen "Oh, dank je" na een compliment, maar "shuck" is ook een oester openmaken) ontdekt. 

Daar worden oesters, mosselen en garnalen verkocht.  Ik bestel een paar oester shots (oesters in een klein beetje bloody mary) en een bakje gestoomde garnalen.  Rick gaat voor de crabcake sandwich, die gefrituurd is en dus niet echt mijn ding, maar hem smaakt het goed.

We delen een tafel met nog twee stellen en kletsen wat met hen.  De meeste mensen komen jaarlijks naar dit festival en deze twee paren zelfs meerdere keren per jaar.  Ik vind het een ontzettend leuk festival en zou er graag een hele dag alleen maar om te fotograferen willen rondlopen, maar meerdere keren per jaar is me wat teveel van het goede.

Na het eten lopen we nog een tijdje rond en kijken bij mijn favoriete sieradenstandje.  Daar hebben ze leuke drakenoorbellen, maar meer voor een Kerstcadeautje dan voor zomaar.  Ik neem hun visitekaartje mee om dingen van hun website op mijn verlanglijstje voor dan te zetten.

Om een uur of drie hebben we het allemaal wel gezien.  De rit naar huis verloopt vlot wat in dit gebied weleens anders kan zijn.  Saskia en Lawrence begroeten ons, hij kwam om haar wat te verzorgen, want ze heeft een flinke verkoudheid. Ze zijn zo lief voor elkaar, die twee.

Tot het te koel wordt ga ik buiten zitten lezen.  Het weerbericht voor de komende week is prachtig!  Temperaturen van zo'n 26 graden, zonnig en gewoon heerlijk.  Langzaam komen de herfstkleuren, maar over het algemeen is het nog helemaal groen.  Ondanks dat ik nog steeds een zomergevoel heb, begin ik toch ook die herfstsfeer weer erg te waarderen.  De kleuren en het weer zijn gewoon zo mooi!

Voor het avondeten bestellen we Zpizza en kijken opgenomen premieres van shows als "The Big Bang Theory".  Rick is helemaal blij dat al zijn favorieten weer nieuwe episodes hebben.

Vandaag deed Katja ook een mooie "hike" (bergwandeling), die ik ook eens wil doen.  Hier een leuke foto van haar en het mooie landschap van Virginia op de achtergrond (wie wil hier nu nog niet op vakantie komen?):


Meer herfstfoto's staan hier

De festival foto's staan hier

zaterdag, september 28, 2013

Weer een internet ontmoeting na vele jaren

Saskia heeft vandaag een vroege dag en is dus al weg als ik opsta.  Meike en Snickers slapen 's nachts samen in hun eigen kamertje in de basement, dus die ga ik eerst vrijlaten.  Als ik de deur opendoe zie ik alleen Snickers.  Meike is nergens te bekennen!

Even schrik ik, want in hun jongere jaren vonden ze nog weleens op onverklaarbare wijze hun weg naar het plafond waar ze dan via een losse tegel opklommen.  Gauw doe ik het licht aan en dan zie ik waar Meike is.  Ze ligt heel schattig helemaal tegen Snickers aan zodat het een kat met twee koppen lijkt.  Natuurlijk moet ik daar een foto van nemen want dat zo liggen ze niet vaak.


Na mijn ontbijt stel ik mijn GPS in op een adres in het noordoosten van Vienna (wij wonen in het zuidwesten van de stad).  Eergisteren vertelde Kathy, wiens dochter ook in December 1995 is geboren en met wie ik al meer dan 18 jaar via een emaillijst correspondeer, dat ze daar vannacht bij een vriendin zou logeren.

Zij nodigde mij uit voor koffie om elkaar voor het eerst in zoveel tijd eens in persoon te ontmoeten.  Kathy is hier om met een groepje van nog een andere emaillijst een lang weekend bij een meer in zuid Virginia door te gaan brengen.  Ook met de Dec95 emaillijst waar ik haar van ken hebben we het erover een uitstapje te organiseren.  Wat daarvan gaat komen is nog onbekend.

Het is in ieder geval, zoals gewoonlijk, net alsof we elkaar al jaren kennen.  We kletsen bij over van alles en nog wat en voor we het weten is er meer dan een uur voorbij. Erg leuk om weer een "echte" persoon achter de naam te kennen. De dames gaan inpakken voor hun rit naar het zuiden en ik neem afscheid en rijd naar de sportschool, die vlakbij is.

Vandaag staan er gewichten op het programma en ik besluit eens iets anders te doen dan dumbbells.  Ik stel mijn telefoon timer op Tabata in (20 seconden heffen, 10 seconden rust) en doe het circuit apparaten.  Vijf voor mijn benen en vijf voor mijn bovenlichaam en een voor buikspieren.  Dat duurt iets meer dan een half uur en ik heb het gevoel goed bezig te zijn geweest.  Dat ga ik vaker doen!

Na nog een half uur cardio is het weer genoeg voor vandaag.  Thuis fris ik me op en ga dan lunch eten bij Panera.  Ik bestel hun nieuwe ravioli gevuld met butternut squash en eet voor de verandering in het restaurant.  Dit gerecht is heerlijk en gaat op mijn lijstje van favorieten!

Intussen sms-t Katja heel blij dat Leah in Roanoke was en dat ze gisteravond gezellig Thais hebben gegeten en vanmiddag samen hebben geluncht.  Katja had het gevoel dat het oude vertrouwde weer terug was en ze hebben elkaar beloofd weer meer contact te houden.  Erg fijn, want Katja miste die vriendschap echt.

Ook Kai belt met goed nieuws.  Hij heeft een test gedaan voor een online vertaalbedrijf en is daarvoor geslaagd.  Hij mag van nu af aan teksten van Duits naar Engels vertalen voor hen en krijgt daar per woord voor betaald. 

Met al dat goede nieuws is mijn lunch ook op.  Na nog wat boodschappen doen bij Rite Aid en een pakje versturen bij het postkantoor ben ik weer klaar in Vienna.

Het is weer heerlijk weer, hoewel meer bewolkt dan de andere dagen, dus tijd voor een lange wandeling door de buurt met Cosmo.  Een paar straten verderop wonen wat we hier "hoarders" noemen.  Een slecht onderhouden huis en tuin vol met troep, maar er groeit wel een mooie passiebloem struik, een vlag op een modderschuit!
 
Het is ook hard nodig om mijn nagels weer eens te laten doen en Thu wacht me al op.  Dit keer neem ik pompoenoranje ter ere van de herfst.  Met nette nagels verlaat ik de salon weer en voel mijn maag rommelen.
 
Bij Yama bestel ik sushi voor mijn avondeten en zie intussen een heel mooie zonsondergang.  Saskia is met Lawrence naar Washington om te eten bij Sticky Fingers.  Rick merkte al op dat Lawrence wel dol op Saskia moet zijn om bij een veganistisch restaurant te gaan eten. 
 
De sushi smaakt goed en ik vermaak me met het kijken naar onder anderen Undercover Boss en Shark Tank.  Inmiddels is het al na negenen en Saskia is nog niet thuis.  Ik heb haar net een sms gestuurd als ik Lawrence's nummer op mijn telefoonscherm zie verschijnen.
 
Saskia is de weg kwijtgeraakt en bevindt zich nu ergens in Maryland.  Haar telefoons accu is leeg en haar GPS werkt niet en die op Lawrence's telefoon ook niet.  Gelukkig kan ik door middel van zijstraten vinden waar ze zijn en haar in de goede richting sturen. 
 
Dit is een enorm gebied en Saskia reed om te beginnen helemaal de verkeerde kant op! Ze reed zo vijfentwintig tot dertig kilometer in oostelijke in plaats van westelijke richting en was helemaal aan de andere kant van Washington. 
 
Het duurt dan ook nog drie kwartier voor ze opgelucht weer het huis binnenlopen.  Binnenkort ga ik toch maar een kaart voor haar kopen voor het geval de electronica niet voldoende zijn! Bovendien blijkt haar autooplader voor haar telefoon niet te werken, dus die moet ook vervangen worden.
 

donderdag, september 26, 2013

Bunco avondje

Rick heeft al Starbucks koffie gehaald als ik eindelijk mijn bed uitkom.  Hij blijft tot hij naar het vliegveld moet vertrekken van huis uit werken.  Zo eten we dus gezellig samen ontbijt.

Vandaag ga ik dan maar weer eens boven sporten.  Met mijn boek kom ik het uur interval op de elliptical wel door. 

Ricks vlucht zal om een uur of drie gaan en we besluiten samen nog even een vroege lunch te eten.  Dat doen we op het terrasje van Noodles & Company, want het is alweer heerlijk warm weer.  Ik kan het niet laten voor de tweede keer deze week de garden pesto sauto te nemen en Rick neemt een sandwich.

Dan laat Rick thuis zijn bagage in de auto en neemt afscheid.  Hij gaat naar Denver voor twee nachten.  Hij gaat bij zijn zus logeren, die daar in de buurt woont en ziet dan zijn zwager en neef en zijn vrouw natuurlijk ook.  Ik had wel mee gewild, want we zien hen zo zelden, maar het kostte te veel om voor een paar nachten te gaan.

Cosmo heeft wel weer eens een lange wandeling verdiend.  Ik neem hem mee naar het Southside Park.  Onderweg zien we allerlei bedrijvige eekhoorns en ook een paar chipmunks, de gestreepte grondeekhoorntjes.  In het park zie ik een paar herten in het struikgewas, maar Cosmo ziet ze gelukkig niet.  Ze lopen te gauw weg om een foto te maken.

Eerste herfstkleuren

Dat laatste doe ik wel van de bijen op de bloemen van een van onze buren.  Ik blijf het leuk vinden mijn Nokia Lumia 1020 toestel voor macro's te gebruiken.  Ik hoop er ook National Geographic waardige foto's mee te krijgen, net als een van hun fotografen
Klik op de foto voor de rest van de bijenfoto's

Bij de Safeway ga ik op zoek naar een kleinigheidje voor de Bunco avond waar ik vanavond weer eens heenga.  Het thema is "Oogstmaan" en ik houd het maar bij het "oogst" gedeelte daarvan.  Ik neem vier Honey Crisp appels mee, de lekkerste maar ook duurste appels op het moment.

De rest van de middag breng ik lezend en met Cosmo spelend buiten door.  Ik maak een lichte maaltijd van linzensoep, want er zullen vanavond ook snacks zijn.  Dan loop ik om een uur of half acht naar Beths huis. 

Daar is pas een andere deelneemster, waar ik kennis mee maak. Haar kinderen zijn 3 en 6 en zij is dus beduidend jonger, maar dat is juist wel leuk, zo leer ik wat nieuwe mensen in de buurt kennen. Langzaam druppelen de andere tien dames binnen, daarvan ken ik ongeveer de helft en er zijn er een paar met kinderen net zo oud als de onze.

Er is allerlei lekkers, verschillende kazen, dips, fruit, groentes en meer.  We laden allemaal een bordje op en beginnen dan aan de spelletjes.  Bunco is een dobbelsteenspelletje en er zijn allerlei regels voor, maar het doel is gewoon om zoveel mogelijk van hetzelfde nummer te gooien tot er iemand 21 heeft of drie van datzelfde nummer te gooien, zodat je een "Bunco" krijgt en automatisch wint.

Vanavond krijg ik een Bunco en twee Snake Eyes (drie keer het nummer 1).  Met die twee Snake Eyes win ik nog bijna iets, maar iemand anders had er ook twee en wint de dobbelsteenrol.  Het is al bijna half elf als ik huiswaarts ga.  Het was een leuke avond en ik neem me voor weer vaker te gaan. 

woensdag, september 25, 2013

Nieuwe DVR

Zon, zon, zon, het is zo lekker om met dit mooie weer de lamellen open te trekken.  Cosmo kan ook niet wachten naar buiten te gaan.  Maar dan wacht me toch even een schokje als ik in mijn korte mouwen vrolijk de garage uitstap.  Brrrrrr!!!!

Overdag wordt het nog lekker warm, maar zonder wolken koelt het 's nachts enorm af.  Het is maar een graad of tien, dus ik doe gauw een jas aan.  Cosmo vindt het natuurlijk juist heerlijk met zijn dikke vacht.   Met dit weer protesteert hij absoluut niet tegen buiten zijn.

Rick en Saskia zijn al vertrokken, maar Rick heeft al koffie voor me gezet.  Na een paar koppen en een bakje yoghurt wat Cosmo mag uitlikken (hij kan daar heel geduldig op wachten), vertrek ik naar de sportschool. 

Daar doe ik een uur op de ARC trainer.  Ik ben alweer aan boek vier van de "Fool's Gold" serie van Susan Mallery bezig.  Die lezen wel heel lekker weg, zeg!  Soms zijn de verhalen wat vergezocht, maar het doet me toch denken wat ik in zo'n geval gedaan zou hebben.

Thuis tref ik allerlei bedrijvigheid aan.  De schoonmaaksters zijn er en Saskia's kamer ziet er de ene dag in de week keurig uit.  Verder zijn er mensen aan onze satelliettv bezig.  We krijgen een nieuw systeem geinstalleerd.  Daarmee kunnen we maar liefst 5 shows tegelijk opnemen!

Rick is ook thuis om al het tv gebeuren in goede banen te leiden en intussen moet hij ook werktelefoontjes afwerken. Dat blijkt niet makkelijk, want overal is er veel lawaai.  Binnen de stofzuiger en buiten de grasmaaiers. 

Inderdaad bedenk ik me dat het eigenlijk nooit stil is hier, al wonen we in een rustige buurt.  Grasmaaiers, insekten, eekhoorns, mensen, auto's, vliegtuigen, helicopters, er is altijd geluid als ik buiten zit.

Voor de lunch haal ik bagels bij Manhattan Bagel, aangezien Rick niet weg kan.  Voor mij de dunne bagel met tonijnsalade, altijd heel lekker.  Voor de verandering word ik door de dames daar als een bekende begroet. 

Thuis eten we het aan de tafel op het deck op.   Rick werkt buiten door en ik ga eens op zoek naar insekten op bloemen.  Die vind ik al voor ons huis.  Ik probeer de camera van mijn telefoon weer eens en die geeft mooie close ups.  Vooral van de hommel, die zich tegoed deed aan onze buddleia.  Ik hoop dat we daar ook nog monarchs op gaan zien, maar nu zijn het slechts bijen, hommels en kleine vlinders.

 
De DirecTV monteur heeft een hoge ladder tegen ons huis gezet. Snickers vindt het wel interessant en klimt het dak op.  Ik ben blij dat ik het zie, want we willen niet dat Snickers straks op het dak vastzit!  Ik probeer hem met snacks weer naar beneden te krijgen en gelukkig lukt dat.
 

 
 

Langzamerhand wordt het ook warmer en Rick blijft buiten werken.  Ik lees verder in mijn roman, ik bedenk me dat ik bijna zoveel lees als toen ik een tiener was met die e-reader!  Ik had allerlei andere plannen voor vanmiddag, maar Rick gaat straks weer op reis dus ik geniet van zijn gezelschap, al is hij aan het werk.

Omdat hij dus op reis gaat wil Rick mij vanavond uit eten nemen.  Mijn keuze voor het restaurant en dat wordt Chef Geoff.  We delen eerst de gevulde eieren, heel lekker!  Dan neem ik de oesters met Parmezaanse kaas en die vallen tegen.  De Parmezaanse kaas proef ik bijna niet, maar het ziet er wel smakelijk uit.
Voor mijn hoofdgerecht kies ik twee voorgerechten, de gazpacho met tomaat en watermeloen (super lekker!) en de tonijn sashimi (teveel soya saus maar wel erg lekker).  Rick heeft de zalm en die ziet er ook erg lekker uit.

Het is zo gezellig met zijn tweeen.  We blijven na de rekening nog een tijdje napraten.  Veel buitenlanders denken dat je meteen na het betalen van de rekening moet vertrekken, maar dat is niet zo.

Dan is het tijd om die nieuwe DirecTV uit te proberen.  Er zijn allerlei shows, die we leuk vinden, Rick en Saskia hebben ook hun favorieten.  Voorheen konden er maar twee tegelijk opnemen en als er dan een derde was, was het jammer.  Dat "probleem" hebben we met de "Genie" niet meer.

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk.  Ik zag op mijn log heel wat mensen uit Nederland en Belgie, die hier regelmatig komen.  Wie zijn mijn lezers en lezeressen? 

dinsdag, september 24, 2013

Prachtig weer!

Een van de leuke dingen van de herfst hier is dat het meestal (tenzij er een staartje van een orkaan of tropische storm langskomt) stralend zonnig en warm weer is.  Weg is de vochtigheid, die in de zomer zo vaak aanwezig is. 

Ook vandaag schijnt de zon weer vrolijk door de lamellen.  Dat maakt opstaan toch altijd weer een stuk makkelijker.  Rick komt vertellen dat Saskia zich niet lekker voelt, hoofdpijn en misselijk, en hij heeft haar al ziek gemeld. 

Echt balen voor haar, ik krijg sterk het gevoel dat de slechte houding in de schoolbanken en spanningen er veel mee te maken hebben, want ze heeft in de zomer nergens last van gehad.

Sharon wacht me al op voor een intensief uur met gewichten.  Ze doet veel bovenlichaam oefeningen en allerlei "core", buikspieren.  Ik denk dat ik morgen mijn spieren weer goed ga voelen!  Intussen kletsen we wat af, maar wat ik zo goed aan Sharon vindt is dat het geen kletsuurtje wordt, maar dat ik me regelmatig zo moet inspannen dat ik niet eens kan praten!

Na afloop helpt Sharon mij flink rekken en strekken.  Ik ben stijf, vooral mijn benen.  Daar moet ik echt iets aan doen, want dat maakt mijn pijnen enkel erger.  Met Saskia's spierproblemen wil ik zo graag een goede masseuse vinden, want zij wil liever geen man. 

Helaas reageert mijn vroegere masseuse niet op emails en voicemails, wat me doet denken dat ze die toch zeer fysieke baan niet meer kan uitvoeren na haar knieoperatie.  Helaas zijn verder de goede massage therapeuten, die ik heb ontmoet, mannen.

Na nog een half uur cardio ga ik weer huiswaarts.  Inmiddels is Saskia wel op, maar voelt zich nog helemaal niet lekker.  Ze vraagt of ik wat soep mee kan nemen voor haar lunch en geeft me nog een kort boodschappenlijstje.

Bij Whole Foods werk ik dat lijstje af en neem eten voor vanavond mee.  Nu de herfst begonnen is zijn er ook weer allerlei herfstprodukten.  Oktoberfest bier, allerlei verschillende vormen en kleuren pompoenen en produkten met pompoensmaak.  Ik ben nog niet klaar om er iets van te kopen, maar foto's maken is gratis.

 

Voor mijn lunch haal ik de garden pesto saute bij Noodles & Company.   Met de herfst aangekomen verwacht ik dat die binnenkort van het menu zal verdwijnen.  Buiten op het deck in het zonnetje smaakt het weer heel goed.

Het is zulk schitterend weer, maar ik heb binnen een aantal dingen te doen.  Saskia voelt zich gelukkig wel goed genoeg om naar SAT bijles te gaan.  Ze had de vorige keer best een goede score, maar wil het nog een keer proberen.  Op 5 oktober is het zover, ik ben heel benieuwd, want als ze het nu weer een stuk verbeterd staat dat hopelijk goed voor de college aanmeldingen.

Om een uur of vier ben ik klaar om te ontspannen.  De hangmat lacht me toe en ik ga in het zonnetje liggen lezen.  Cosmo houdt me natuurlijk gezelschap.  Opeens hoor ik een hels kabaal en zie Flapjack met iets naar het huis rennen.
Rood en blauw!

Dat blijkt een cicade te zijn.  Wat maakt een zo'n beest toch een lawaai!  En nu is hij in ons huis!  Flapjack en Meike vinden hem heel fascinerend en Cosmo komt er ook bij.  De cicade blijft maar zoeken en dat lokt natuurlijk meer spelen van de katten uit.  Uiteindelijk neemt Cosmo hem in zijn bek naar buiten.  Wat hij er daar mee doet zie ik niet, ik ben allang blij dat ik hem niet hoef aan te raken!
 

Rick komt later thuis vanwege een receptie en we eten spinazie en olijfbrood met daarbij voor mij zalm en voor Rick meatloaf.  Allerlei nieuwe seizoenen van bekende shows beginnen deze week weer en daarvoor is de DVR.  Ik kijk weer naar The Voice, wat een talent (en ook leuk dat uit Nederland komt)!
Saskia's boek Hamlet is te saai voor Meike en Flapjack!

maandag, september 23, 2013

Een koele rondleiding

Als Rick opstaat doe ik ook mijn ogen voorzichtig open.  Helaas zie ik de beloofde zon niet door de lamellen schijnen en het is ook best koel in onze kamer.  Als ik een kwartiertje later zelf mijn warme bed verlaat herzie ik dus maar de kledingkeuze voor vandaag, die ik gisteren had klaargelegd.

Het zal een voor ons koele herfstdag worden met temperaturen van slechts 18 tot 20 graden.  Als Rick me op weg naar zijn werk bij de metro afzet is het maar 13 graden.  Voor ons, die toch nog steeds temperaturen van tegen de 30 graden gewend zijn, voelt dat echt flink koud aan.

Bij het Smithsonian station kom ik weer boven de grond.  Op mijn gezelschap ga wachten onder de grote Metro M sta ik toch echt even te rillen ondanks mijn lange broek en winddichte jack.  Ik zie mensen in korte mouwen en korte broeken uit de metro komen, duidelijk niet naar het weerbericht gekeken!

Om half tien zie ik nog niemand, die aan de beschrijving van een Nederlands stel kan voldoen.  Voor de zekerheid bel ik J.'s mobiel dus maar even.  Het blijkt dat ze vanaf Metro Center zijn komen lopen en er bijna zijn.  Inderdaad zie ik ze niet veel later aan komen lopen.

Na het gewoonlijke geschiedenis van de stad verhaal lopen we richting Capitool.  Er wordt op de Mall opgeruimd van het National Book Festival dat er dit weekend werd gehouden.  Ieder jaar neem ik me voor daarheen te gaan en voor ik het weet is het weer voorbij.

We lopen langs het Capitool naar de Library of Congress.  Tot mijn verbazing staat hier een rij tot buiten de deur en ook binnen is het drukker dan ik zou verwachten.  Ieder jaar zijn er dan ook beduidend meer toeristen in de stad en ook meer tijdens de gewoonlijk rustigere periodes.  Natuurlijk is dat een goed iets voor de lokale economie.

Net heb ik wat verteld over de grote leeszaal als een gids komt zeggen dat we best mogen blijven, maar stil moeten zijn, want zij gaat haar groep toespreken.  Daar luisteren we een tijdje naar, want ze vertelt wel wat interessante weetjes (hoe iedere gids toch weer wat anders naar voren brengt blijft me verbazen). 


Buiten komt langzaam de zon tevoorschijn en zodra dat gebeurt wordt het ook een stuk warmer.  De jas kan al gauw uit, in ieder geval.  We lopen door Chinatown en langs Ford's Theatre waar Lincoln werd neergeschoten en het huis aan de overkant waar hij uiteindelijk uren later overleed.

Langs het FBI gebouw lopen we terug naar Pennsylvania Avenue.  Ik kijk eens op mijn horloge en het loopt tegen twaalven.  Net niet meer genoeg tijd om ook het Witte Huis nog te bekijken, dus we komen een kwartiertje voor onze reservering bij de Old Ebbitt Grill aan.

Daar word ik enthousiast begroet door Mark, de host. Het blijft leuk om zo'n bekende klant bij dit drukke restaurant te zijn.  Geeft helemaal niets dat we vroeg zijn, onze tafel staat al klaar.  Op het menu zie ik dat veel van mijn favorieten er niet meer opstaan.

De linzenburger is weg, zo jammer!  Mijn oorspronkelijke favoriet, de sandwich met gerookte zalm is er ook allang niet meer. De heirloom tomaatsalade staat er niet meer op, maar die hoort bij de zomer en het menu is al helemaal herfst, zelfs met een Oktoberfest gerecht.

Onze serveerder, James, is heel vriendelijk en komt herhaalde malen vragen of we al klaar zijn om te bestellen.  Ik ben echter niet de enige, die het uitgebreide menu even uitgebreid wil bestuderen.

James vraagt waar we vandaan komen en zij antwoorden "Holland".  Dat doet zijn ogen oplichten, want daar komt zijn "Oma" vandaan.  Hij is er zelf nog nooit geweest en spreekt geen Nederlands, maar heeft duidelijk grote interesse om eens te gaan.

Er staan dus ook nieuwe dingen op het menu en een daarvan kies ik.  Het wordt de "pizza" met vijg, pancetta, butter squash en ricotta.  Heel erg lekker!  Wel heel veel, dus ik eet veel van de top, maar meer kan ik als lunch echt niet op.  James vraagt bezorgd of ik het niet lekker vindt, maar dat is het niet, het is gewoon teveel. 

D. heeft een burger met frietjes besteld en J. een sandwich, ook met frietjes.  "Willen jullie er mayonnaise bij?", vraagt James.  Dat is wel echt voor het eerst ooit in de VS dat een serveerder dat heeft gevraagd bij patat!  "Mijn oma heeft me dat geleerd", vertelt hij en brengt twee volle bakjes mayonnaise.  Ik bedenk me dat James in dezelfde familiepositie staat als mijn toekomstige kleinkinderen.

Na de lekkere maaltijd en een kort praatje met Tony, de manager, die mij altijd weer "Honey Bunny" noemt, gaan we verder met de rondleiding.  Helaas is het kerkje van de presidenten vandaag gesloten vanwege onderhoud. 

Voor het Witte Huis zit Concepcion weer met haar 32 jaar oude protest.  Een paar weken geleden was het groot nieuws dat het tijdelijk opgeheven was.  Het moet contractueel 24 uur per dag bemand zijn en was een paar uur lang verlaten, dus ruimde de politie het op.  Heel snel daarna was het terug, maar het was de eerste onderbreking in al die tijd!  Het is nu meer een toeristenattractie, vind ik.

We bekijken de voorkant van het Witte Huis en lopen dan naar de achterkant.  Daar wacht ons nog een leuke verrassing, want de nieuwste Obama huisdier aanwinst wordt net uitgelaten.  Sunny is een jaar oude Portugese waterhond en pas sinds vorige maand bij de Obama's.  Het is bijna net zo speciaal hun hond te zien als de familie zelf, ha ha.

Wij lopen verder naar de monumenten.  Intussen is er een felblauwe lucht, dus prachtig voor foto's.  Het is werkelijk heerlijk weer en eindelijk loop ik eens niet transpirerend en me afvragend hoe slecht ik er uitzie rond. 

Het is ook lekker rustig overal, hoewel veel meer toeristen dan een paar weken geleden.  We nemen overal de tijd voor.  Het is gewoon een plezier om buiten te zijn, nu, al zijn mijn voeten in mijn Dansko klompen niet zo blij als ik me van het begin van dit jaar herinner. 

Tegen de tijd dat we bij het Martin Luther King Jr. Memorial zijn en aan het Tidal Basin beginnen, zijn mijn tenen helemaal niet blij!  Als het geen hielpijn is, is het wel tenenpijn, grr!  Het is mooi fotograferen bij het Franklin Roosevelt Memorial, er is bijna niemand.  Datzelfde geldt voor het Jefferson Memorial.

We lopen terug naar het Washington Monument en dan nemen we afscheid. J. en D. willen nog even snel naar het American History Museum voor het sluit.  Na nog wat advies te hebben gegeven ga ik terug naar het Smithsonian metrostation.  

Eenmaal weer in Virginia bel ik Saskia om me op te halen.  Maar haar vriendje heeft net een kleine aanrijding gehad waar zij bij was en dat gaat niet lukken.  Ik denk er maar niet aan dat dit nu de tweede aanrijding in heel korte tijd is voor hem en hij heeft zijn rijbewijs pas een paar maanden. 

Mijn voeten doen teveel pijn om de kilometer naar huis nog te lopen, dus ik neem een taxi.  Ik geef de chauffeur een bijna 100% fooi, want ik vind het zielig dat ze een langere rit missen door mijn zwakte.  Daar is hij dan ook wel heel erg dankbaar voor, mijn goede daad van vandaag.

De klompen gaan dan ook zo snel mogelijk uit en ik heb inderdaad een paar blaren bovenop mijn grote tenen.  Zo vreemd!  Cosmo heeft mij natuurlijk zeer gemist en heeft ook honger.  Met hem Flapjack, die altijd een paar hapjes hondeneten steelt.

Nu vind ik onze La-Z-Boy stoelen zo lekker!  Benen omhoog en ontspannen maar.  Rick neemt Friends mee voor het avondeten en The Voice is vanavond voor het eerst weer op tv (samen met allerlei andere nieuwe afleveringen van series).  Ik voel me rozig en weet zeker dat het lekker slapen wordt straks.

Vandaag heb ik ook eens geexperimenteerd met cinemagraph, een andere manier van fotograferen, en de resultaten staan hier en hier.

Foto's van vandaag staan hier

zondag, september 22, 2013

Eerste herfstweekend

Zaterdag

Het weekend is begonnen en dat betekent uitslapen.  Ik voel me niet zo lekker als ik wakker word, een soort algehele malaise.  Ik blijf nog wat langer liggen dan Rick en vind Rick en Saskia dan al op beneden.

Na het ontbijt gaat Saskia buiten hardlopen, Rick laat zijn auto inspecteren in Vienna en ik ga op de elliptical boven.  Daarop doe ik een interval van drie kwartier en intussen is de zon helaas ook verdwenen.

Gelukkig is het nog wel lekker buiten en ik ga nog even op het deck lezen tot het begint te drupplen.  Rick maait nog snel het gras en dan gaan we lunch halen.  Het is inmiddels weer droog en we eten de pho op het deck en lezen en computeren daar ook.

Helaas gaat het om een uur of half drie ook echt regenen, zoals voorspeld.  We gaan gauw naar binnen en maken ons klaar naar de bioscoop te gaan.  Althans, Rick en ik, want Saskia wil niet mee. Ze zegt niet van films te houden, maar gaat dan zelf naar de bioscoop met Lawrence, tieners!


Rick en ik gaan bij het Angelika Film Center Lee Daniels' The Butler kijken. We bestellen een biertje en een wijntje, wat deze bioscoop extra speciaal maakt.  Het is dan ook denk ik echt een bioscoop voor volwassenen.  Ik zie er althans geen kinderen en bij eerdere bezoeken ook niet.

Tijdens de film heb ik vrijwel van het begin af aan een brok in mijn keel en moet soms echt mijn tranen terugdringen.  Wat die mensen allemaal door hebben moeten maken enkel om de kleur van hun huid!  

Rick vond het ook een prachtige film en we proberen uit te vinden wie al de acteurs waren.  Er zitten heel veel bekenden tussen, dat is zeker.  Er komt rond Kerst ook een film uit met veel bekende acteurs, zagen we bij de voorfilms, over de Monuments Men in de Tweede Wereldoorlog.  Ook een film, die wij willen zien!

Als de film over is, is het etenstijd.  Clyde's heeft deze maand een special voor een anderhalf pond kreeft en daar ben ik dus dol op.  We gaan naar hun restaurant in Tysons Corner en krijgen meteen een tafel.  We zien al allemaal mensen met de kreeft slab, duidelijk is deze special populair!

Rick neemt als voorafje een kop met chili en ik zes oesters, die erg lekker zijn.  Ook de kreeft is niet te versmaden!  Rick geeft daar niet om en besteld een biefstuk, die er ook goed uitziet.  Dit restaurant is van dezelfde keten als de Old Ebbitt Grill waar ik maandag weer zal lunchen.
Een mooie foto van Meike met mijn telefoon genomen


Zondag

Het heeft vannacht flink gehoosd, volgens onze Mickey regenmeter is er maar liefst meer dan zes centimeter (anderhalve inch) water gevallen!  Daarvan is bij het wakker worden niets meer te merken.  Staalblauwe lucht en zonneschijn stralen ons tegemoet.

Het is wel koeler dan het geweest is met een graad of 16 en voor het eerst bestel ik bij Starbucks weer eens een warme Americano en de kalkoenbacon met ei en kaas sandwich.  Wel eten Rick en ik buiten op het deck, want in het zonnetje is het heel lekker. 

Mijn boek is ook nog zo leuk, dus ik blijf een tijdje lezen, maar dan neemt het gevoel dat ik toch "iets" aan beweging moet doen over.  Ik neem Cosmo mee voor een lange wandeling door de buurt en geniet van het lekker weer.  Ik niet alleen, want er zijn veel mensen buiten en ik klets met deze en gene.

Thuis vind ik dat toch nog niet genoeg en doe een Max Capacity routine met acht pond gewichten buiten op het deck.  Zal er vast vreemd uitzien voor mensen, die langs komen rijden, maar het is net of ik in de natuur ben zo.  De zestien minuten gaan dan ook snel en maken me goed bezweet.  Het is niet veel, maar ik heb toch het gevoel echt hard bezig te zijn geweest.

Rick en ik zijn vanmiddag uitgenodigd bij Susan en Zack voor lekkernijen en een bierproeverij.  Susan heb ik een paar maanden geleden ontmoet dankzij een vriendin in Michigan.  Haar man is dol op bier net als Rick.

Zij wonen in Arlington, een half uurtje rijden bij ons vandaan, in een leuke condominium.  Susan is dol op koken en heeft dit keer allerlei lekkers gebakken. Nu ben ik helemaal geen zoetekauw en vooral taarten e.d. kunnen me niet bekoren. 

Om beleefd te zijn probeer ik een klein stukje van de pruimencake met olijfolie en ricotta gebakken, erg lekker.  Ook neem ik een van de heerlijk uitziende chocoladekoekjes, ook zeer smakelijk, maar dan heb ik weer genoeg zoets naar binnen.  

Rick kan het goed met Susans man en een andere aanwezige vinden en ze proberen beetjes van een paar verschillende bieren.  De conversatie is ook geanimeerd en voor we het weten loopt het tegen half vijf.  We nemen afscheid en rijden via de sluipwegen huiswaarts.

Het is wel wat vroeg voor het avondeten, maar we besluiten een tafeltje op het gezellige terras van Open Road te vragen.  We bestellen wat calamari en kletsen wat met de mensen om ons heen.  Dan zien we opeens een oude bekende van wel vijftien jaar geleden!  Hij herkent ons niet en het waren een beetje vreemde omstandigheden waaronder we hem voor het laatst zagen, dus we zeggen maar niets.  Maar wat een kleine wereld toch!

Als hoofdgerecht bestel ik de spinaziesalade met zalm en Rick de biefstuksalade.  Beiden zijn erg lekker en licht.  We bedenken ons dat er steeds meer restaurants in de buurt zijn met een gezellige bar.  Grappig hoe de trends veranderen.  Vroeger waren er geen terrasjes, geen gezellige winkelcentra buiten, alleen overdekt (en daar zou ik het woord "gezellig" ook niet voor willen gebruiken) en niet veel gezellige buurtbars. 

Thuis zien we nog een mooie zonsondergang, alleen zitten de bomen nog in de weg om de zon echt te zien.  Wat dat betreft is het beter als de bladeren weg zijn.  Een (heel klein) voordeel van de winter, dus.  Het was weer een heel fijn weekend en het ziet ernaar uit dat we een prachtige eerste week van de herfst tegemoet gaan.

zaterdag, september 21, 2013

TGIF

"TGIF!", roept Rick vrolijk als hij naar zijn werk vertrekt.  Die afkorting doet me altijd weer aan het restaurant met dezelfde naam denken, T.G.I.Friday's.  We komen er niet vaak, of zelfs bijna nooit, maar ik heb er fijne herinneringen aan omdat mijn eerste vrienden hier in Amerika me er voor mijn verjaarslunch heennamen.  Daar hingen zelfs ballonnen en er werd voor me gezongen door het personeel, dat me een gratis dessert met een kaarsje kwam brengen.  Dat was ik, vers uit Nederland, natuurlijk niet gewend.

Deze vrijdag is een lekkere zonnige dag, die zomers warm belooft te worden.  De laatste dag voor de herfst alweer, onvoorstelbaar!  Lekker buiten in de zon drink ik mijn koffie en eet mijn ontbijtreep van Kashi.

Daarna vertrek ik naar de sportschool waar Sharon me al opwacht.  Ze wil natuurlijk alles horen over de reis naar Chicago en het uur gaat heel snel voorbij.  Daarna doe ik nog een half uur cardio en haast me dan naar Whole Foods.

Saskia sms-te me tijdens het sporten om te vragen of ik haar en Kaylee sushi kan brengen voor hun lunch.   Ik koop dus een paar vegetarische sushi's en breng die gauw naar Madison high school.  Ik ben net op tijd voor de start van Saskia's lunch en die neemt het eten dankbaar aan.

Intussen is het ook voor mij lunchtijd.  Ik bestel een garden pesto saute van Noodles & Company online en die staat al klaar als ik er binnenloop.  Wie weet hoelang die nog op het menu zal staan en ik vind het zo'n heerlijk gerecht.

Thuis besluit ik het uitpakken en schoonmaken te laten voor wat het is.  Daar is altijd nog tijd voor, terwijl dit prachtige weer niet meer iedere dag te genieten valt.  Ik heb weer een nieuwe schrijfster gevonden, Susan Mallery, en het eerste boek uit haar Fool's Gold serie verslonden.   Het tweede boek kan ik ook meteen niet meer wegleggen.

Zo'n blauwe lucht!
 
Saskia heeft Lawrence hier en ze gaan samen naar het verjaarsfeestje van een vriend.  Als Rick na zijn werk en de sportschool thuiskomt, stelt hij voor naar Alegria te gaan.  Hij zag toen hij klaar was met sporten dat het daar gezellig druk was en we hopen op een tafeltje op hun terrasje.

We hebben geluk, want er gaan net wat mensen weg.  Behalve dat de muggen meteen mijn enkels vinden wordt het een leuke en lekkere maaltijd.  Ik neem de drie taco's, een met portobello, een met pittig rundvlees en een met gegrilde vis, zeer smakelijk. 

Het is weer een leuk begin van het weekend. 

De rest van de foto's van Chicago staan hier

vrijdag, september 20, 2013

Chicago Dag 3 en thuisreis

Woensdag

 
Vandaag geen zonneschijn bij het wakker worden, maar het is droog en het weerbericht belooft later wel zon.  Ik begin mijn dag met een Max Capacity routine, zestien minuten oefeningen die alle belangrijke spieren gebruiken. 
Daarna maak ik me klaar om te gaan ontbijten.  Bij het inchecken kreeg ik een zilveren plastic kaart, die mij toegang verschaft tot de “Executive Floor”.  Die ligt op de 24ste verdieping en er wordt gratis ontbijt geserveerd.
De koffie is er lekker en ik doe me tegoed aan een hardgekookt ei, een muffin en een bakje met verschillende soorten meloen.  Zo kan ik er weer even tegenaan.
Op de kamer klets ik even bij met Rick en dan sms-t Karin dat ze in de lobby staat.  We hebben weer een volle dag op het programma staan.  Als eerste lopen we naar het kantoor van de Chicago Architecture Foundation.
Daar hebben we een wandeltocht geboekt met het thema “De opkomst van de wolkenkrabbers”.   We zijn wat vroeg en kijken eerst rond in de leuke winkel met allerlei originele hebbedingetjes.  Dan krijgen we een sticker en een apparaatje om de gids goed te kunnen horen.
Die gids is Matt, een oudere man, die interessant vertelt over de verschillende gebouwen uit de laat 19e eeuw en begin 20e eeuw.  In 1871 is vrijwel heel Chicago afgebrand, dus behalve de Water Tower verderop in de stad is geen enkel gebouw ouder dan dat jaartal.

We lopen de lobby van de Roosevelt University binnen, die door Frank Lloyd Wright is ontworpen.  Werkelijk prachtig!   Intussen is de zon er en de lucht mooi blauw.  De architectuur is prachtig en gevarieerd.

We horen de geschiedenis van een heel aantal gebouwen en gaan er nog een paar heel mooie naar binnen.   Een daarvan is door Frank Lloyd Wright gerestaureerd en een ander heeft allerlei mozaieken. 
Matt vertelt interessant, hoewel het wel heel veel architectuurinformatie is.  Heel af en toe merk ik dat ik mijn aandacht er niet bij kan houden, maar over het algemeen wordt het onderhoudend gebracht.
De twee uur zijn dan ook zo voorbij en we leveren onze luisterapparaatjes weer in.  Het weer is intussen erg lekker en we gaan op zoek naar een terrasje om te lunchen.  Dat vinden we bij het Park Cafe.  Hun menu is ook erg lekker en het is even moeilijk kiezen.
Uiteindelijk nemen we beiden hetzelfde, een salade met asperges en arugula met rauwe ham, kaas en een gepocheerd ei.  Allemaal heel erg lekker.  We vragen of de serveerder een foto van ons kan maken en alweer valt mijn Lumia 1020 meteen op.  De advertenties daarvoor zijn duidelijk effectief.

Na die smakelijke lunch lopen we even terug naar het hotel om mijn te warme regenjas terug te brengen.  Nu krijgt Karin mijn kamer en het uitzicht ook te zien.  Voor de zekerheid neem ik wel een plastic zak voor mijn fototoestel en mijn paraplu mee, want de onweersbuien komen langzaam dichterbij.
Onze excursie van vanmiddag is de Willis Tower.  Helaas is het nu wel weer bewolkt, maar wel een heel aangename temperatuur.  In ieder geval blijft het voorlopig ook nog droog.
De bekende Route 66 eindigt hier in Chicago

De Willis Tower heette vroeger en is nog steeds bekender als de Sears Tower.  Na het vallen van de World Trade Center gebouwen is het het hoogste gebouw op het westelijk halfrond.  Wij gaan naar boven naar het Sky Deck op de 103e verdieping.  Het is gelukkig helemaal niet druk en we kunnen zo naar boven.
Als we op de lift staan te wachten belt Katja helemaal blij met zeer heuglijk nieuws.  Ze heeft haar eerste officiele full time baan!  Ze gaat 21 oktober beginnen als intermediate medic op ambulances, die patienten vervoeren voor bepaalde procedures in het ziekenhuis.  Ze krijgt er een leuk salaris voor, dus dit zal voor het eerst worden dat een van onze kinderen zichzelf zal kunnen onderhouden.
Boven op de 103e verdieping maken we de nodige foto’s van de skyline.  Er zijn nu ook een aantal doorzichtige balkonnetjes gebouwd.  Als je daarop gaat staan kun je dus zo naar beneden naar de straat kijken. 

Het is een bijzondere ervaring.  Karin en ik laten een paar foto’s maken terwijl we op het balkon staan.  Eerst eentje van mij alleen, want Karin heeft dit al eerder gedaan, en daarna eentje van ons beiden.  Ik kan me voorstellen dat dit eng is als je hoogtevrees hebt, maar ik vind het een gave belevenis.
Eenmaal weer beneden lopen we rond de toren en neem ik wat foto’s van die balkonnen van beneden.  Dan zie je ook hoe hoog ze zijn.  De mensen die erop staan lijken niet groter dan mieren!
We hebben allebei dorst en zin om onze voeten weer even wat rust te gunnen.  We halen een paar cola lights bij Au Bon Pain en gaan op hun terrasje zitten kletsen.  Dat kletsen wordt telkens onderbroken door de “El” treinen, die om de haverklap over de rails midden boven de straat voorbij denderen.  Praten is dan echt niet mogelijk!
Op de terugweg naar het hotel bekijken we nog het historische Macy's gebouw, wat vroeger Marshall Field was en dus een beetje pijnlijk voor Chicagoans, want hun grote warenhuisbedrijf werd overgenomen door de New Yorkse concurrent.  Het plafond hier is helemaal mozaiek, prachtig!

Op de radar van mijn telefoonapp zie ik dat het onweer steeds dichterbij komt.  We voelen nu ook wel de eerste druppels.  Ik zag die stormen vanochtend al over Iowa en ze hebben er dus de hele dag over gedaan hier te komen (gelukkig, want zo hielden wij het droog).
Terug in het hotel gaat Karin haar andere schoenen uit de auto halen voor het avondeten en ik verwissel mijn sandalen voor mijn zwarte Dansko's om dezelfde reden.  Dan ontmoeten we elkaar weer op de 24ste verdieping.
Daar laat ik mijn zilveren "executive" kaartje weer zien en dan mogen we plaatsnemen in de executive lounge.  Daar zijn allerlei hapjes en drankjes.  We nemen niet veel te eten, want hebben straks ook een speciaal restaurant daarvoor. 
Terwijl we zitten te kletsen horen we opeens een flinke donderslag!  Inderdaad regent het flink als we  niet veel later een taxi willen nemen.  De bellman houdt een enorme paraplu boven onze hoofden bij het instappen.
Eenmaal bij het Hancock gebouw drupt het alleen nog maar, dus we gaan vrijwel droog naar binnen.  Ons restaurant, Signature Room, hier ligt op de 95ste verdieping.  Karin heeft gereserveerd en we krijgen een tafeltje aan het raam met uitzicht op de Navy Pier.
Opeens komt het onweer dan echt aan!  We zien de wolken op deze hoogte natuurlijk gewoon binnenrollen en horen de donder en bliksem.  Het wordt echt spectaculair!
Op het menu staat dat iedereen een hoofdgerecht moet bestellen.  Karin wilde eigenlijk liever een voorafje en een salade, die bij elkaar hetzelfde zouden kosten, maar dat mag dus niet.  Igor, onze serveerder, die geen persoonlijkheid heeft, is daar zeer streng in.
Dan neemt Karin maar het zalmhoofdgerecht en ik de St. Jacobsschelpen met paddestoelen, erwten en een mosterdsaus.  Het is allemaal zeker lekker, maar dit is, net als in de Seattle Space Needle, zo'n restaurant dat pretendeert je van het te zijn, maar het van de locatie moet hebben. 
Zo vroegen we of de rose zoet was.  Volgens de serveerder was dat zeker het geval.  Wij waagden het toch op een glas en dat bleek een superlekkere droge rose te zijn.  Hoeveel mensen hebben die niet besteld, omdat de serveerder niet weet hoe die smaakt ?
Na het eten zijn de bliksemschichten boven het meer en boven de stad helemaal spectaculair.  Dit is geen ronddraaiend restaurant, maar de mensen, die er zitten te eten, vinden het prima als anderen tussen hun tafeltjes komen fotograferen. 
Terwijl ik echter de Willis Tower en andere bekende gebouwen fotografeer, komt een medewerker van het restaurant me vertellen dat ik dat niet mag doen.  Ik antwoord dat ik hier heb gegeten en dan druipt hij af.  Ik snap het best dat ze willen voorkomen dat niet-klanten profiteren van het uitzicht hier, maar ik vind het slecht dat ze het zo aanpakken. 
Het is even wat rustiger qua regen als we het restaurant verlaten.  Dat duurt niet lang, want al gauw beginnen de dikke druppels weer.  We zijn dan ook heel blij meteen een taxi te vinden.  Het is echt noodweer als we bij het hotel uitstappen!
Ondanks de paraplu van de bellman ben ik toch flink nat na nog geen minuut in die regen!  Karin en ik nemen afscheid en dat vind ik eigenlijk best moeilijk.  Alweer iemand, waar ik het zo enorm goed mee kan vinden, die zo ver weg woont.  We beloven elkaar meer reisavonturen samen te gaan maken!
Gisteravond heb ik toch wel bij de klantenservice verteld dat ik teleurgesteld was dat het kaas- en fruitbord al verwijderd.  Er werd mij een nieuw bord beloofd, maar dat is er om negen uur nog niet.  Eigenlijk wil ik me klaar maken voor bed, maar ja, als er nog een man van room service moet komen wil ik natuurlijk niet al in pijama zijn!
Voor de zekerheid bel ik de klantenservice toch nog eens.  Duizend verontschuldigingen volgen en het is echt onderweg.  Een kwartiertje later wordt er inderdaad geklopt en krijg ik nog een mooie combinatie van fruit en kaas. 
Veel eet ik er niet van, want ik ben moe en wil gaan slapen, maar morgen zal het ontbijt zijn.  Alweer slaap ik vrijwel meteen.
Donderdag
Boem, flits, boem, flits!  Een betere wekker dan een flink onweer is er niet.  Het loopt tegen zevenen als ik gewekt wordt door dit natuurspektakel. 
Helaas blijft het ook hangen, waarschijnlijk vanwege het meer, en ik doezel door, want kan met dit weer toch niet naar buiten.  Om een uur of half negen sta ik op.  Het regent nog steeds, dus mijn plan om een lange wandeling in de stad te maken laat ik varen.
Beneden haal ik een Americano en eet ontbijt van mijn bord met fruit en kaas.  Dan ga ik naar de sportschool hier.  Ik heb er spijt van mijn zwempak niet mee te hebben, want er is hier een prachtig zwembad met jacuzzi. Dat was perfect geweest voor een grijze, regenachtige ochtend als vandaag.
In plaats daarvan kies ik een voor mij onbekende Precor machine.  Hij doet me aan de ARC trainer denken, maar is toch weer anders.  Na een kwartier vind ik echter dat ik er niet genoeg stappen van krijg en verplaats me naar de gewone elliptical. 
Na bijna een uur ben ik er wel klaar mee.  Buiten ziet het er nog steeds somber uit, maar ik hoop toch de rest van mijn 10000 stappen buiten te kunnen doen.
Terug op de kamer douche ik, pak weer in en kijk telkens naar buiten of de auto's hun ruitenwissers nog aan hebben.  Dat is telkens nog het geval, helaas.  Ik klets wat met Katja, die natuurlijk de hemel te rijk is met haar nieuwe baan.
Eindelijk om een uur of elf lijkt het droog te zijn en ik wil echt nog even wat wandelen voor ik naar het vliegveld vertrek.  Ik besluit uit te checken en mijn bagage even af te geven.  Dat kost $2 per stuk, maar ach, prima.
Buiten is het inderdaad droog, maar heel vochtig en warm!  De wolken hangen zo laag dat er geen skyline te zien is.  Zelfs de beroemde Buckingham Fountain valt bijna weg tegen de mist.  Zo lopend besluit ik toch ook maar hier lunch te eten, want Rick sms-te al dat er twee uur vertragingen zijn op O'Hare, een van de drukste vliegvelden ter wereld.
Geen skyline vandaag
 

Terug in het hotel neem ik een broodje met rosbief en kaas in het cafetaria daar. Niets bijzonders, maar het vult de maag.  Ik haal mijn bagage weer op en vraag om een taxi, die er meteen is.  Drie kwartier later word ik, na toch ook weer wat files, afgezet bij de United terminal.
Het inchecken gaat snel en de veiligheidscontrole voor dit vliegveld ook.  Nu heb ik nog wel heel veel tijd, bijna tweeeneenhalf uur, voor vertrek!  Mijn gate is ook nog eens tegenover de veiligheidscontrole, dus ik hoef nergens heen.
Dit vliegveld is echter superdruk en er is bijna geen stoel te vinden bij mijn gate.  De meeste vluchten zijn enorm vertraagd, maar die van mij wonder boven wonder niet. Ik loop eens wat rond, maar ook bij de cafe's en restaurants zit alles vol.
Als de vlucht naar Denver bij "mijn" gate eenmaal is vertrokken zijn er ook wat zitplaatsen vrij.  Ik ga dit blog schrijven, maar dan komt er een luid kauwende dame vlak naast me zitten en ik heb ook weer dorst, dus ga naar Hudson News en koop drinken en een zakje met een snack.
Terug met mijn proviand vind ik toch weer een plek bij de gate weg van de luid kauwende dame.  Veel zitplaatsen zijn er niet en dat blijkt wel als een Nederlands stel de stoel naast de mijne en die daarnaast wil nemen.  Maar alleen de stoel naast mij is echt vrij, die andere wordt al bezet gehouden voor iemands vrouw.
De Nederlandse man gaat zitten en de vrouw blijft staan, al klopt hij op zijn knieen. Ik kan het niet laten en zeg dat zij lekker op zijn schoot moet gaan zitten.  Dat heeft een heel leuk gesprek tot gevolg en ik geef ze mijn visitekaartje.  Wie weet?  Echt leuke mensen waren het en dit keer gingen ze naar Canada, maar ze klonken ook open voor een reisje naar het zuiden van de VS.
Toch ook weer vertraagd, want ons vliegtuig uit Vancouver kwam laat aan, gaan wij aan boord.  Ik heb een economy plus stoel met extra beenruimte aan het raam en er is DirecTV op deze vlucht.  Die ga ik dus makkelijk doorkomen met naar Pawn Stars te kijken. 
We stijgen op en vliegen over de stad, erg leuk!  Het is inmiddels weer helemaal helder en ik zie de bekende gebouwen eventjes, net niet lang genoeg om er een goede foto van te maken. 
De vlucht verloopt vlot, maar ongeveer drie kwartier voor de landing wordt er omgeroepen of er een dokter aan boord is.  Een man achterin het vliegtuig is onwel geworden en zo te zien zijn er twee doktoren, die zich over hem ontfermen. 
Gelukkig landen we wel gewoon in Washington en komt het medisch personeel daar meteen aan boord.  De man kan echter zelf het vliegtuig uit wandelen en een van de doktoren denkt dat hij enkel flauw was gevallen.  We kregen, vertelt de flight attendant, flinke voorrang om te landen en de piloot deed dat dan ook zeer rap!
Rick beaamt dat als ik hem even later bij de uitgang ontmoet.  Op de monitors stond onze aankomsttijd een kwartier later dan toen ik hem sms-te dat we geland waren.  Zoals een van de doktoren zei: "All is well that ends well" en zo is het maar net!
Na mijn tas van de band gehaald te hebben rijden we huiswaarts.  Het is etenstijd en we kiezen Sea Pearl om te gaan eten.  Dat is altijd erg lekker, ik neem de ceviche en de sashimi salade.  Intussen wil Rick alles over mijn avonturen in Chicago met Karin horen.  Het waren zulke leuke dagen, die omgevlogen zijn!
De rest van de foto's volgen dit weekend.