Gezellig bezoek van vrienden uit Michigan

Zaterdag

Er vallen weer eens witte vlokken uit de lucht als we opstaan.  Gelukkig blijft het niet liggen en dan is het toch mooier en gezelliger om naar te kijken dan regen.  Rick voelt zich nog steeds niet optimaal en we plannen een rustige dag thuis.

Bij het ontbijt kijk ik via de NOS schaatsen.  Wat een wedstrijd was dat ook weer, een verschil van duizendsten seconden, hoe bestaat het.  De verandering van pak van de Amerikanen wat hier een heel controversieel iets was haalde niets uit.

Als het schaatsen klaar is neem ik mijn nieuwe Kindle Fire naar boven om tijdens het sporten te gebruiken.  Ik heb ook een Amazon Prime account wat nu goed van pas komt.  Ik kan zo gratis of veel goedkoper films en tv series kijken en begin eindelijk eens met seizoen een van Downton Abbey.  Zo vliegt het uur sporten lekker voorbij.

Het is weer een koude winterse dag en wat lekkerder dan soep als lunch dan.  Ik had Goudse kaas voor mijn neefje en nichtjes gekocht, omdat die daar dol op zijn, maar dat is ook voor mij gevaarlijk om in huis te hebben, want ik kan er moeilijk afblijven.  Ik doe een aantal plakjes ervan in mijn soep, want dat smelt zo lekker.

Soms moet je je verschillen opzij zetten om warm te blijven

Op NBC Online ga ik mijn favoriete wintersport kijken: skispringen.  Ik blijf het fantastisch vinden hoe die mensen letterlijk vliegen en dan weer op hun benen terechtkomen.  Ik heb er al van kinds afaan, toen we naar het Nieuwjaars skispringen in Garmisch keken, een fascinatie mee.

De rest van de middag besteed ik weer aan Portugees.  Volgens Duolingo kan ik nu 50% van de Portugese artikelen lezen.  Dat schiet dus al op.  Ik betwijfel dat ik de hele cursus af ga krijgen voor 8 maart, maar dit zal vast al veel helpen.

Rick haalt de post uit de bus en komt zwaaiend met een grote enveloppe voor Saskia binnen.  Hij komt van VCU en met trillende handen maakt Saskia hem open.  En jawel, hoor, grote opluchting:
Dear Ms. E.,
Perhaps the greatest pleasure of my job is to invite students to become a part of what I believe to be Virginia's most dynamic university!  I am delighted to inform you of your acceptance to Virginia Commonwealth University.

Saskia mag dus in de herfst in Richmond beginnen.  Waarschijnlijk gaat zij niet wachten op de andere scholen, want diep in haar hart wil ze daar het liefst heen.  Super nieuws dus en een grote opluchting eindelijk te weten dat ze is aangenomen.

Vrienden van ons uit Michigan zijn dit weekend in Washington en we gaan vanavond met hen eten.  Gelukkig voelt Rick zich goed genoeg, want we zien hen maar heel weinig.  We hebben bij Brasserie Beck in de stad afgesproken en de rit naar Washington verloopt gelukkig vlot.

Mooie zonsondergang na deze winterse dag

We geven de auto af aan de valet en wachten in de bar op de anderen.  Behalve Linda en Brian uit Michigan zijn er ook Susan en Zack, vrienden van Linda, die Rick en ik ook al een keer hebben ontmoet.  Het wordt een heel gezellige en lekkere maaltijd.

Zoals wel vaker bestel ik twee voorafjes, de steak tartare en de gegrilde inktvis en als bijgerecht spruitjes.  Alles is even lekker, de inktvis zo mals dat ik Linda, die denkt dat het taai is, een stukje aanbied.  Zij waagt zich er echter niet aan.  Iedereen is zeer tevreden met hun eten, dit restaurant stelt nooit teleur.

Steak tartare

Inktvis

Na afloop bestellen we per stel een dessert.  Rick en ik nemen de red velvet wafels met cream cheese ijs en dat is een heel goede keuze.  Na nog een uurtje te hebben gekletst loopt het tegen tienen en nemen we afscheid.  Rick en ik brengen Linda en Brian terug naar hun hotel en rijden dan naar huis waar we al gauw onze bedden opzoeken.

Zondag

Het is voor ons doen redelijk vroeg opstaan op een zondag, want we hebben weer met Linda en Brian afgesproken.  Op weg naar Washington stoppen we bij onze "stam" Starbucks voor ontbijtsandwiches en grande koffies, voor mij natuurlijk Americano, die we onderweg verorberen.

Tot onze verbazing en geluk vinden we meteen een parkeerplaats langs de weg in Dupont Circle.  Parkeren langs de straat is hier de hele dag gratis op zondag, dus dat komt mooi uit.  Langs allemaal prachtige residenties van ambassadeuren, o.a. Costa Rica, Pakistan, Noorwegen en Nederland, lopen we naar het Woodrow Wilson House waar we hebben afgesproken.

Zou de Nederlandse ambassadeursfamilie schaatsen aan het kijken zijn?

Het huis zou om tien uur open moeten gaan, maar om kwart over tien is er nog niemand.  We besluiten dan maar eerst naar de Phillips Collection te gaan, maar op mijn telefoon zie ik dat dat pas om elf uur opengaat.  Ik bel het Woodrow Wilson House nog eens en dit keer wordt er opgenomen.  De gids verontschuldigt zich dat ze wat verlaat was.

We lopen dus terug en worden begroet door Betty van Iersel.  Het valt me meteen op dat haar achternaam Nederlands is.  Ze is duidelijk tweede of meerdere generatie, maar kent wel een paar woordjes Nederlands en was ook goed bekend met de vorige Nederlandse ambassadrice Renee Jones en haar Britse man.  Die man heb ik een aantal jaren geleden ook tijdens een rondleiding ontmoet.

Vorig jaar ben ik voor het eerst in dit huis waar Woodrow Wilson na zijn presidentschap woonde geweest en was toen onder de indruk van alweer een verborgen schat.  We beginnen met een film over Wilsons leven.  Intussen komen er nog een aantal mensen binnen.  Het verbaast me hoe groot de groep is als Betty aan haar rondleiding begint.

Het huis is nog helemaal zoals het in de tijd van Wilson was, al leefde zijn vrouw na zijn dood nog 37 jaar.  Betty vertelt enthousiast en we mogen voor de verandering ook binnen fotograferen.  Meestal mag dat in de historische huizen niet, omdat niet alles erin van dat museum is.  Hier dus wel.

De woonkamer

Wilson's bed

Na een uurtje weten we bijna alles wat er maar te weten valt over deze president, die zeer geliefd was zowel bij zijn volk als bij de Europeanen.  Gisteren waren Brian en Linda toevallig nog in de Washington Cathedral waar Wilson begraven ligt.  Hij is de enige president, die in de stad Washington is begraven.

Inmiddels is de Phillips Collection ook open en we lopen er door de mooie buurt heen.  Dit museum, gevestigd in een historisch pand, huist de kunstcollectie van Duncan Phillips.  Daar zitten heel veel impressionisten bij, waaronder de Lunch of the Boating Party van Auguste Renoir.

We bewonderen de schilderijen en er zijn een aantal docenten aanwezig, die met vrij luide stem over de schilderijgen praten.  Ik ben dan ook verbaasd als ik op gewone toonhoogte iets tegen Linda zeg en er een man geergerd op me afkomt met zijn vinger op zijn lippen en "shhhh" zeggend.  We moeten er gewoon als tieners om giechelen!

Als we de hele collectie hebben bekeken, die anders was dan toen ik hier vorige maand was, omdat toen de speciale Van Gogh tentoonstelling er hing, rammelen de magen.  We lopen naar Connecticut Avenue waarlangs een heel aantal restaurantjes te vinden zijn.

Nederlands aandoende gevels

De keuze valt op het echt Griekse restaurant Zorba's Cafe.  Zelfs de buitenkant van dit restaurant is in de blauw-witte Griekse kleuren geverfd.  Het eten is ook voortreffelijk.  Ik neem de avgolemono soep en Rick en ik delen een witte bonendip.  Linda en Brian hebben die dip ook en mousaka.

Tijdens het eten bespreken we de plannen voor vanmiddag.  Brian is moe en wil liever terug naar het hotel.  Hun hotel ligt vlakbij de National Zoo en ik haal Rick over daarheen te gaan om de baby panda hopelijk te zien.  We brengen Linda en Brian naar hun hotel en nemen daar afscheid.  Het was erg leuk ze weer te zien!

Mijn Friends of the National Zoo kaart is nog geldig en daar zit het parkeren bij de dierentuin bij inbegrepen.  Toegang is gratis dus ik zou veel vaker moeten gaan.  We lopen eerst naar de panda's in de hoop Bao Bao, die zes maanden geleden geboren werd, te zien.  Dit diertje slaapt op het moment twintig uur per dag dus de kans is niet heel groot, maar niet geschoten is altijd mis.

Natuurlijk zijn wij niet de enigen, die de baby panda willen zien, en het is aardig druk binnen.  De ouders, Mei Xiang en Tian Tian, zijn lekker actief en doen zich tegoed aan struiken bamboe.  Bao Bao heeft er net een trainingsessie opzitten en ligt in een bak te slapen.  Heel even zie ik een stukje van haar snuitje, maar dan draait ze zich om en slaapt door.


Tian Tian doet zich tegoed aan bamboe

Rick en ik blijven nog even de twee volwassen panda's fotograferen en filmen en dan lopen we door naar het olifantenhuis.  Daar loopt de twaalfjarige Kandula, die in deze dierentuin geboren is, de tiener uit te hangen.  De oudere olifanten zijn ergens achter.  Foto's maken lukt niet echt dus we kijken even wat een olifant allemaal met zijn slurf kan doen en gaan dan verder.

De dierentuin heeft behalve een baby panda ook baby tijgertjes.  In de hoop dat die buiten zijn lopen we de (flinke) heuvel af naar het grote katten verblijf.  Helaas is er niets te bekennen van de tijgers of de leeuwen (waarschijnlijk te koud, want er ligt nog flink wat sneeuw).  Ook worden de verblijven verbouwd.  Jammer, maar dan heb ik een goede reden om binnenkort terug te gaan.

Toen mijn zus tiener was deed zij vrijwilligerswerk in het apenhuis.  Sindsdien kan ik de dierentuin niet bezoeken zonder een bezoek aan de gorilla's.  Mandara, het oudste vrouwtje, was er al toen mijn zus daar was en ik zou willen zweren dat zij zich mijn zus' stem herinnert.  De mijne lijkt daar wel op en iedere keer als ik Mandara roep, kijkt ze op.  Het blijven enorm leuke dieren om naar te kijken.

Wij lopen terug naar de auto en rijden naar huis.  Daar gaat het vuur aan en kijk ik gauw het schaatsen wat ik vanochtend heb gemist.  Natuurlijk weet ik door Facebook allang dat Nederland de eerste vier plaatsen bezette, maar ik wil het toch ook nog met eigen ogen zien.  De Amerikaanse pers bericht ook uitgebreid over de overheersing van de Nederlandse schaats(t)ers deze Spelen.

Voor het avondeten bestellen we makkelijk kabobs van Friends, voor mij de zalm, zo lekker.  En nu lekker ijsdansen kijken, ik hoop zo dat Meryl en Charlie gaan winnen!  Zij schaatsen zo ontzettend mooi.

Foto's van vandaag staan hier.