Nederlands eetclubje bij mij thuis

Rick en Saskia zijn al weg en Kai ligt nog op een oor als ik opsta.  Het belooft alweer een warmezomerse dag te worden en natuurlijk eet ik dus ontbijt buiten op het deck.  Mijn cardinaaltje zingt ook weer enthousiast in zijn boom, ik ga dat weer missen als hij stopt met zingen tot volgende lente. 

Na emails, Facebook en andere dingen, die me een excuus geven niet te gaan sporten, is het tijd voor mijn uur interval op de elliptical.  In juni heb ik een aanvraag voor een rondleiding van iemand, die de plekken, die in Dan Brown's The Lost Symbol worden beschreven, wil bezoeken.  Daarom begin ik dat boek te herlezen, want ik ben het  een beetje vergeten.

Als ik klaar ben is Kai inmiddels ook op.  Hij is hard aan het vertalen, want een opdracht moet aan het einde van de dag klaar zijn.  Het gaat anders worden met hem thuis en aan het werk.  Om niet alleen maar achter zijn computerscherm te zitten gaat Kai op de loopband lopen en zo op zijn laptop werken.

Vanavond ben ik de hostess van het Nederlandse eetclubje.  Vanwege Cinco de Mayo deze maand  heb ik er een Mexicaans tintje aan gegeven.  Bij Whole Foods haal ik guacamole, salsa en tortilla chips voor een voorafje. 

Nu ik hier toch ben haal ik ook gelijk een sushi rol met hun quinoa rijst en tonijn, komkommer, zalm en avocado.  Ik eet het in hun cafe op.  Het smaakt weer enorm goed.

Bij Pie Gourmet haal ik het hoofdgerecht voor vanavond, hun Mexicaanse taart.  Ik heb een kleine taart besteld, die volgens de medewerker genoeg is voor 4 a 5 personen.  Vanochtend schreef Marie Jose dat ze er onverwachts toch bij kan zijn en nu lijkt die kleine taart wel erg klein.  Ik neem voor de zekerheid een  tweede mee, beter te veel dan te weinig, tenslotte.

Thuis bezem ik de vele boomzaden van ons deck en maak de tafel schoon.  Het is meer dan dertig graden, heerlijk zomers, dus.  Mijn hoop is dat we vanavond buiten kunnen eten.

Als Kai klaar is met zijn werk nemen we Cosmo mee voor een wandeling.  We lopen naar de grote vijver dichtbij.   Daar weet ik dat een cache te vinden is en laat Kai zien waar dat zou moeten zijn.  Het duurt even, maar dan vindt Kai hem ook.  Hij is superklein, geen wonder dat ik hem niet vond.  Maar ik begin wel een patroon te zien, namelijk, ik ben gewoon te ongeduldig!

Helaas is de log al sinds 2012 vol

Terug in de cul de sac komen we Leah tegen, die een lieve graduation kaart voor Kai heeft.  Het is echt vreemd voor ons  dat haar ouders hier niet meer wonen!  Deze zomer gaat Leah dicht bij Katja in Roanoke wonen, dus wie weet zien we haar dan daar.

Na de tafel gedekt te hebben en wijnglazen en water klaar te hebben gezet kunnen de gasten komen.  Als eerste komt Karin en niet veel later volgen de anderen.  Lia brengt quesadillas mee en Monique hummus, ik heb daar nog guacamole en salsa en chips bij.  Zoals altijd is er meer dan genoeg eten.

Langzaamaan wordt het steeds donkerder en horen we donder en zien bliksem in de verte.  Geen buiten eten voor ons dus vanavond, maar goed dat ik de tafel in de eetkamer heb gedekt.

Het duurt even voor de Mexicaanse taarten warm zijn, maar intussen genieten we van heerlijke salades.  Als de taarten klaar zijn blijkt dat ik het gewoon bij een had kunnen laten.  Natuurlijk is het zo dat als dat je enige eten is je er meer van eet.  Met al het andere eten erbij is een kleine taart genoeg voor ons zevenen.  Kai heeft nu een paar dagen een lekkere lunch in ieder geval.

Voor het dessert heeft Karin een stroopwafeltaart gemaakt.  Ik houd niet zo heel veel van taart, maar vind een stukje hiervan wel heel lekker.  Het smaakt echt naar stroopwafel (en heeft er ook stukjes stroopwafel bovenop liggen).

We bespreken wanneer we weer bij elkaar zullen komen en dan neemt iedereen weer afscheid.  Volgende maand alweer de laatste bijeenkomst voor de zomer, de tijd vliegt!