Speciale rondleiding en een grote verrassing

Vannacht heb ik echt vreselijk geslapen!  Ik had om drie uur al op kunnen staan, want daarna heb ik om de een of andere redden geen oog meer dichtgedaan.  We hebben nu de ramen open en als ik om half zes "onze" cardinaal hoor zingen alsof hij in onze kamer staat moet ik hem toch even verwensen.

Saskia gaat gelukkig op tijd naar school en Rick en ik staan om kwart voor acht op.  Ik heb vanochtend een rondleiding en na het ontbijt brengt Rick me naar de metro.  Daar staat de trein al klaar en ruim voor de afgesproken tijd van half tien stap ik bij McPherson Square uit.

Een tijdje vermaak ik me met mensen kijken.  In een stad zie je altijd van alles en Washington is daarin niet anders.  Er komt van alles voorbij aan kledij, ik kijk mijn ogen uit. Om half tien begin ik te kijken of het mijn groepje zou kunnen zijn.  Ik weet dat ze komen lopen, want hun hotel is dichtbij.

Vandaag leid ik twee Belgische echtparen van rond de tachtig rond.  Zij zien mij eerder dan ik hen en we maken kennis.  Dit zijn de meest bejaarde mensen, die ik tot nu toe rond heb geleid, en ik was er eigenlijk wat bezorgd om, maar jee, laat mij ook zo tachtig worden, zeg!

Het is niet anders dan met jongere mensen en ze zijn allemaal super geinteresseerd in wat ik vertel.  Ze hebben heel wat vragen ook, vind ik altijd leuk, als ik het antwoord niet weet kan ik het opzoeken op mijn telefoon. 

We bekijken als eerste het kerkje van de presidenten en zien dan de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Alweer kunnen we om de een of andere reden niet dicht bij de achterkant komen, maar hebben goed genoeg zicht erop.

Na over het Washington Monument verteld te hebben lopen we verder naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Dat maakt enorme indruk.  Deze mensen zijn van de generatie, die geboren zijn net voor of tijdens de Tweede Wereldoorlog en misschien dat dit monument daardoor extra aanspreekt.

Er is ook net een concert van een band met doedelzakspelers in kilts.  Waar die nu opeens vandaan komen?  Maar mooi is het wel en geeft ook leuke plaatjes.

Het Vietnam Monument is net zo indrukwekkend in zijn soberheid.  Werkelijk, de twee monumenten zouden niet verschillender kunnen zijn, net als de oorlogen.  Waar er bij de Amerikanen over de Tweede Wereldoorlog een trots gevoel is, is dat gevoel er bij Vietnam helemaal niet.

Nu beginnen de dames het toch wel zwaar te vinden en het is ook vrij warm.  Ik stel voor het Lincoln Memorial en Koreaanse oorlogsmonument nog te bezoeken voor we afscheid nemen.  Dat vindt iedereen goed.

We nemen de lift naar boven in het Lincoln Memorial.  Dat doe ik niet vaak, dus ik moet even zoeken waar die is, maar het gaat allemaal goed.  We bekijken het hele monument en het uitzicht.  Ik neem ook een heel aantal foto's van het viertal, waaronder voor het beeld van Lincoln.  En dan nemen we de lift weer naar beneden.

Als laatste bezoeken we het Koreaanse oorlogsmonument.  Ook dat is altijd heel erg indrukwekkend met de soldatenbeelden met angstige gezichten.  Ik heb al een aantal veteranen van die oorlog gesproken en iedereen is het erover eens dat die oorlog "hel" was.  Er waren in die drie jaar dan ook meer slachtoffers aan de Amerikaanse kant dan in de hele Vietnam oorlog!

Bij de uitgang van dit monument neem ik afscheid van mijn groepje.  Ik hoop op mijn tachtigste ook nog in staat te zijn zo te reizen.  Nu gaan ze even een pauze nemen, maar op hun lijstje staat nog onder anderen Arlington National Cemetery en daar willen ze lopend heen. 

Met klem raad ik ze aan de metro te nemen. Mensen verkijken zich op de afstanden hier in Washington, wat zeg ik, niet alleen "mensen" zelfs ik nog.  De straatblokken in de stad zijn veel groter dan in andere steden en "even" naar Arlington National Cemetery lopen is een stuk verder dan de rondleiding, die ze net gehad hebben.  Hopelijk luisteren ze naar mij.

Na het afscheid loop ik de andere kant op.  Ik wil bij de Old Ebbitt Grill lunchen.  Ik ben van plan aan de bar te gaan zitten, maar Mark ziet me en biedt me een tafeltje aan. Dat is wel verleidelijk, want dan kan ik ook lezen, dus ik neem zijn aanbod aan.

Het tafeltje dat ik krijg ligt toevallig in het "gebied" van de liefste serveerster hier, Deborah.  Zij gaf vorig jaar een paar klanten van mij een gratis dessert om hen welkom te heten.  Ook vandaag is ze weer super aardig.

Een blik op het menu en ik weet wat ik ga bestellen.  Het wordt de heerlijke ravioli.  Gewoonlijk is pasta niet mijn favoriete eten, maar deze wordt geserveerd met erwten, asperges, tuinbonen (die ik hier in de VS maar heel weinig zie) en wilde paddestoelen in een champignon bouillon.  Lekker, licht en gezond, ik smul in ieder geval.

Tijdens het eten bedenk ik wat ik vanmiddag wil gaan doen.  Ik heb met Rick afgesproken met hem in de stad te eten als hij klaar is met zijn werk.  Dat laat dus de hele middag open.

Bij ieder monument wordt elk uur door park rangers een praatje gegeven.  Ik besluit daar een paar van te bezoeken.  Ik begin bij het Jefferson Memorial waar Joseph ons van alles vertelt over deze president en het monument.  Ik leer wel wat nieuws, maar niet interessant voor mijn rondleidingen.

Langs het Tidal Basin loop ik verder.  Dat loopt buiten zijn oevers na de zware regens deze week.  Er zwemmen zelfs een paar vissen wanhopig in een plas, die niet meer terug zullen kunnen de vijver in.  De meeuwen hebben het heerlijk en doen zich tegoed aan een maaltijd van gestrande vissen. 

Te vroeg voor de ranger talk loop ik door het Franklin Roosevelt Memorial.  In februari kregen we daar toch al een rondleiding van een ranger dus ik ben meer geinteresseerd in het Martin Luther King Jr. Memorial.  Daar wacht ik een kwartiertje op de ranger ook weer mensen kijkend.

David is de ranger, die hier rond komt leiden.  Hij is ontzettend aardig en ik ben de enige geinteresseerde (al komen er af en toe mensen bij staan).  Hij blijkt hier maar pas begonnen te zijn, want hij is eigenlijk een Blue Ridge Parkway ranger.

Het wordt een heel interessante uitwisseling van weetjes.  David heeft duidelijk veel interesse in de geschiedenis van de monumenten en vertelt mij toch heel wat dingen, die ik niet wist.  Daarentegen weet ik ook een aantal feitjes, waar hij nog niet van op de hoogte was.  Een erg leuk gesprek dat bijna drie kwartier duurt wordt het.  Er is ook zoveel interessante geschiedenis in deze stad!

Na David bedankt te hebben voor zijn informatie loop ik naar het American History museum.  Hier bezoek ik de tentoonstelling over de First Ladies met hun porcelein en jurken.  Ik bekijk ook weer even wie de verschillende First Ladies waren, de jongste was Andrew Jackson's nichtje die slechts 21 was toen ze zijn "First Lady" taken op zich nam.

Nieuw hier is Michelle Obama's tweede inauguratiejurk.  Het is een mooie rode jurk, heel anders dan de veel minder kleurrijke eerste inauguratiejurk.  Na nog een moederdagcadeautje te hebben gekocht in de museumwinkel loop ik weer naar buiten.

Rick is nog niet klaar en ik besluit op het terras van de Occidental Grill iets te gaan drinken.  Het wordt een lekker plaatselijk citrusbiertje.  Ook hier vermaak ik me met mensen kijken, want vlak voor het terras is een halte van de hop on hop off dubbeldekkerbussen en die vertrekken iedere keer vol toeristen.

Opeens krijg ik een sms-je van Katja met "Where is my family?" en een paar foto's van onze woonkamer en Cosmo en Django samen.  Ze is als verrassing dit weekend naar huis gekomen.  In overleg met Rick gooi ik mijn plannen om en neem de metro terug naar huis.  Rick heeft een concert van een collega en blijft wel in de stad.

Katja komt me van de metro halen en na een dikke "bear hug", want het is zo fijn om haar weer te zien, gaan we Vienna in.  Katja heeft gereserveerd bij Sweet Ginger en het wordt een heerlijke maaltijd zo bijkletsend met mijn oudste.

Thuis gaat zij weer aan de studie en ik kijk uitgeput wat tv.  Rick komt tegen tienen thuis en we kletsen nog wat met zijn drieen.  Veel later dan ik wilde zoek ik mijn bed op de andere twee nog in gesprek achterlatend.

Foto's van vandaag staan hier