Toch een vrijwel droge rondleiding

Mijn hemel, wat heeft het vannacht huisgehouden! Ik heb allerlei "flash flood warnings" op mijn mobieltje, er is 5 tot 10 centimeter gevallen in zo'n korte tijd.  Ik ben dan ook een beetje verbaasd als het om kwart voor acht, als ik opsta, droog is.  Mijn hoop op een droge rondleiding gaat opeens een stuk omhoog.

Als ik Cosmo uitlaat begint het echter wel weer net te plenzen.  Na koffie en ontbijt brengt Rick me op weg naar zijn werk naar de metro.  Het regent en ik heb mijn regenjas aan en paraplu mee.  Op de radar zie ik dat het in Washington nog harder regent, maar dit lijkt het laatste staartje te zijn.

Inderdaad spettert het als ik bij het McPherson Square station uitstap nog.  Er staan bij de uitgang een paar musikanten, die liedjes als "Hey Jude" spelen en ik geef ze een dollar.  Het is leuk om te luisteren terwijl ik wacht.  Steeds vaker staan er muzikanten bij de uitgangen van metrostations.  Ik vind het wel wat hebben.

Tegen half tien zie ik mijn gezelschap van vandaag aankomen.  Het zijn A. en haar zoon.  A. is vandaag jarig en ik heb dus Virginiaanse pinda's  voor haar mee.  Ik feliciteer haar en overhandig haar het cadeautje. Dan gaan we op weg.

Het is droog!  Hallelujah, praise the Lord, zou Christine zeggen.  Er was zware regen voorspeld voor vanochtend.  Na mijn gewoonlijke verhaal over de geschiedenis van het ontstaan van onze hoofdstad lopen we naar het kerkje van de presidenten.  Dat is open en we bekijken het uitgebreid.

Voor het Witte Huis is het druk en als we naar de achterkant lopen zien we een officiele stoet aankomen.  Zou het de president zijn?  Je weet het maar nooit.  Waarschijnlijk niet, want we mogen tot aan het hek komen.

We lopen verder langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Daar zie ik in de verte zelfs blauwe lucht aankomen.  Ik ben zo blij dat we niet door de stromende regen lopen!

Alles is wel heel erg nat en we moeten regelmatig door flinke plassen waden.  Het lijkt ook wat minder druk met toeristen, behalve de schoolgroepen.  Het Vietnam Veteranen monument maakt zoals altijd indruk.  De namen zijn vandaag wat minder makkelijk te zien vanwege het vele regenwater wat vannacht is gevallen.

Na het Lincoln Memorial bewonderd te hebben lopen we door het Koreaanse oorlogsmonument.  Langzaamaan komt de zon ook tevoorschijn en we doen zelfs onze jassen uit. Wie had dat gedacht?  Ook hier is het rustig en daardoor mooi fotograferen.

We lopen door naar het Tidal Basin waar we het Martin Luther King Jr. Memorial bewonderen.  En dan...kunnen we niet langs het Tidal Basin lopen.  Het pad staat helemaal onder water, ik heb het nog nooit zo gezien.  Zelfs de bankjes staan bijna onder water.

We lopen dus om naar het Franklin Roosevelt Memorial, gelukkig zijn de monumenten ook van de andere kant te bereiken.  Hetzelfde geldt voor het Jefferson Memorial, we moeten hier ook van de achterkant naar binnen.  In ieder geval lukt het, maar dit is iets wat ik nog niet mee heb gemaakt, vandaar dat de rondleidingen nooit saai zijn.

Eenmaal terug in de omgeving van het Witte Huis neem ik afscheid.  Zij gaan gauw een sandwich eten, want ze hebben meer plannen.  Ik loop naar de Old Ebbitt Grill waar Mark me vriendelijk begroet en een tafeltje geeft, ondanks dat ik geen reservering heb.

Hun menu verandert vaak dus ik ben heel blij mijn favoriete ravioli er nog op te zien.   Die wordt geserveerd in een champignon bouillon met wilde paddestoelen, erwten en asperges.  Iedere hap is een genot!

Na het eten besluit ik eens wat Aziatische kunst te gaan bekijken.  Ik loop naar de Freer Gallery waar ik al vele jaren niet geweest ben.  Ik bezoek ik onder anderen de befaamde Peacock Room.  Helaas gaat de luiken daarvan maar een keer in de maand open en dat heb ik net gemist want dat was gisteren.  Het is er nu dus wat donker.

Naast de Freer Gallery ligt de Sackler Gallery, ook een (gratis) Aziatische kunst museum.  Hier zie ik niet zoveel interessants, misschien ook omdat ik op een gegeven moment wel genoeg buddha's e.d. heb gezien.  Toch mooi hoe oud die beelden zijn! 

Als ik genoeg van de kunst heb stap ik naar buiten.  Ik bevind me in de Enid A. Haupt tuin en ik zie een perfekt eenpersoonsbankje daar!  Ik besluit hier een uurtje lekker in het zonnetje te gaan lezen.  Het is zo ontspannend dat het anderhalf uur wordt, maar dan dwing ik mezelf om huiswaarts te gaan.

Kai haalt me op bij de metro en thuis doe ik mijn voeten omhoog.  Guus komt om de Nederlandse kinderboeken op te halen.  Ik snap de commentaren dat ze zo nostalgisch zijn, maar ik betwijfel dat onze eventuele kleinkinderen veel Nederlands zullen leren en we hebben minstens zoveel Engelstalige kinderboeken.  Tijd om te wieden in beiden.

Kleine Nora,  de dochter van Guus, is een schatje.  Ze spreekt op haar jonge leeftijd al Nederlands en Bulgaars, Engels zal ongetwijfeld heel snel volgen.  Ik hoop dat ze onze boekjes goed  kunnen gebruiken.

We zijn allemaal moe van de vele drukte de afgelopen tijd en besluiten Zpizza voor het avondeten te bestellen.  Het wordt verder een tv kijkende bank hang avond. 

Foto's van vandaag staan hier.