Een mooie rondleiding en een luie zondag

Zaterdag

Vannacht heb ik veel te weinig geslapen.  Gisteravond bleef ik tot na middernacht op om te wachten op Saskia's sms of ze bij haar vriendin zou blijven logeren of naar huis zou komen.  Dat sms-je kwam niet en ze beantwoordde haar telefoon ook niet, ik wist dat haar batterij op was.

Denkend dat ik nog wel acht uur slaap zou krijgen ging ik naar bed en werd om vijf uur wakker.  Nog steeds geen sms van Saskia en dan gaat mijn moederbrein in overdrive, want ik weet niet waar ze is.  Het lukt me niet weer in slaap te vallen en mijn verbeelding is weer heel kundig in het bedenken van allerlei rampen die Saskia hadden kunnen overkomen.

Om kwart over acht sta ik dan ook nog moe op.  Kai niet veel later, want hij heeft lief aangeboden mij naar Washington te brengen.  Nog steeds weet ik niet waar Saskia is en ik krijg geen antwoord op mijn sms.  Ik vind het helemaal niet leuk haar niet te kunnen bereiken.  Wat deden we ooit zonder mobiele telefoons?

Na een snel ontbijt en een kop koffie gaan we op weg naar Washington.  Eindelijk krijg ik in de auto een sms van Saskia, nota bene vragend waarom ik wil weten waar ze is (wat ook nog eens niet is waar ze gezegd had dat ze zou zijn).  Die tieners denken er ook echt geen moment aan dat wij ouders (want Rick maakte zich ook zorgen ver weg in Panama City) gewoon een simpel  sms-je willen om te weten dat ze veilig bij iemand logeren.

Kai zet me bij het Smithsonian station af en ik zie J. en P. al zitten.  Zij hebben me van tevoren hun namen geschreven en ook iets van zichzelf verteld.  Ik zou willen dat iedereen dat deed, want soms versta ik de namen bij de introduktie niet of ik vergeet ze en dan vind ik het ook zo vervelend nog eens naar de naam te vragen.

Het is werkelijk schitterend weer, korte mouwen, geen jas nodig.  We lopen naar het Capitool en gaan dan de Library of Congress binnen.  Na dat gebouw uitgebreid bekeken te hebben lopen we langs Pennsylvania Avenue naar 7th Street.

Daar slaan we af om Penn Quarter en Chinatown in te gaan.  Dit zijn altijd veel levendiger echte stadsbuurten, dan vooral in het weekend het ongewone gedeelte op en rond de National Mall.  Een echte Chinatown zoals New York of San Francisco heeft Washington niet, maar wel de grootste Chinese boog ter wereld.

We gaan het oudste katholieke kerkje in de stad binnen en lopen langs Ford's Theatre, waar Lincoln werd vermoord, en het FBI gebouw.  J. en P. zijn duidelijk goede lopers, want we hebben flink de pas erin. 

Daarom hebben we voor de lunch nog de tijd om het kerkje van de presidenten te bezoeken, wat helaas gesloten is vandaag, en de voorkant van het Witte Huis. Daar is het een drukte van jewelste, ook met protesten.  We kijken onze ogen uit (en ik vraag me vaak af hoe dit is voor de twee meisjes, die er wonen, zij worden door hun ouders goed buiten de media gehouden).

Bij de Old Ebbitt Grill ben ik verbaasd Mark als host te zien.  Hij werkte eerder niet op het weekend. Hij vertelt dat hij nu zes dagen per week werkt, tjee!  Het is ook geen rustige baan in dit altijd drukke restaurant.

We krijgen een tafeltje in het gedeelte waar ik meestal zit, maar niet mijn "stamtafel".  Mark komt zelfs nog vragen of die wel goed is.  Tony en hij schijnen te denken dat ik altijd aan die ene tafel wil zitten, maar mij maakt het zeer weinig uit. 

Ze hebben soft shell crab op het menu staan en dan ben ik verloren.   Hij kan ook nog eens in de pan gebakken worden wat het voor mij nog lekkerder maakt. Hij wordt geserveerd met een heel lekkere lichte salade en gegrilde mini aardappeltjes.  Een heerlijke lunch!

J. bestelt de crabcake en vindt die duidelijk ook erg lekker.  P.  neemt een van hun hamburgers, dei ook goed in de smaak valt.  Dit restaurant stelt nooit teleur.  Het is altijd druk, maar er worden maar heel weinig tot geen fouten gemaakt.

Na het eten beginnen we aan het rondje monumenten.  Het is zo leuk het Washington Monument weer toegankelijk te weten.  Ik vertel er weer over en we lopen verder door het Tweede Wereldoorlog Monument en dan door naar het Vietnam Veteranen Monument.

Daar vraag ik aan een van de vrijwilligers hoeveel namen er dit jaar met Memorial Day aan toe zijn gevoegd.  Sinds de opening in 1082 zijn er ieder jaar namen bij gekomen, meestal drie of vier.  Dit jaar zijn het er maar liefst dertien! 

De regels om op de muur te komen zijn streng.  Ik ben blij voor die dertien families, want op de muur staan is een grote eer na die nare oorlog (alsof er ook maar een niet nare oorlog is, daar niet van).

Bij het Lincoln Memorial is het zoals altijd een drukte van jewelste.  De Reflecting Pool doet vandaag zijn eer aan en we lopen er een stukje langs om ook de weerspiegeling van het Lincoln Memorial op de foto te krijgen.

Daarna bezoeken we het Koreaanse oorlogsmonument.  Overal staan nog zijden boeketten van Memorial Day, erg mooi.  Dan lopen we rond het Tidal Basin langs de drie monumenten daar. 

Inmiddels is Rick ook weer geland op Dulles en biedt aan mij op te halen.  Daar zeg ik geen nee tegen!  Na weer bij het Smithsonian station afscheid van J. en P. te hebben genomen (hopelijk houden we nog contact via Facebook) zoek ik een bankje op de Mall op om op Rick te wachten.

Het is druk met toeristen, maar ik vind nog een vrij bankje.  Helaas wel naast een moeder en vader en dochter van een jaar of drie, vier, waarvan de moeder het nodig vindt om het kind constant op een luide en nare manier terecht te wijzen.  Ik moet me enorm inhouden er niet iets van te zeggen en van lezen komt dus niet veel terecht.

Rick komt met een Panama hoed op aan.  Het is zo fijn hem weer te zien en zijn verhalen over Chili te horen.  Hij wil er echt samen volgend jaar heen.  Van mij geen protest, in januari is het daar zomer, helemaal goed.

We sms-en met Katja, die haar zware vier uur durende examen heeft doorstaan.  Ze heeft geen idee hoe ze het gemaakt heeft en zal pas over een maand de uitslag krijgen.  Gelukkig woont Leah inmiddels ook tijdelijk in Roanoke en gaan ze vanavond samen iets ondernemen.


Thuis halen we Kai op en gaan naar Blackfinn voor het avondeten.  We zijn vroeg en krijgen nog een laatste tafeltje op hun terras.  Het eten is heerlijk!  Kai en ik delen een gegrilde brie met appel en andere lekkernijen als voorafje.

Als hoofdgerecht bestel ik het voorafje van tonijn en een kleine Blackfinn salade.  Het smaakt allemaal heel erg lekker!  Het is ook heerlijk buiten dus we blijven natafelen tot het te koel wordt.

Laat maken we het vanavond niet.  Rick is moe van zijn vluchten en ik van de slechte nacht en de rondleiding.

Zondag

We slapen lekker uit en gaan dan met zijn drieen ontbijt halen bij Panera en Starbucks.  Alleen Saskia blijft nog langer slapen, moe van de doorweekte Prom nacht.  Ze heeft het in ieder geval wel heel erg leuk gehad.  Sam was een leuke "date".

Na het ontbijt halen Rick en ik de hangmat naar buiten en daar ga ik heerlijk een paar uur in liggen lezen.  Intussen maait Kai het gras en haalt Rick boodschappen.  Het is een lekker rustige zondag zo, heel fijn na alle drukte.

Als Rick weer terug is gaan we met zijn drieen naar Whole Foods.  Daar halen we ingredienten voor het avondeten.  Het is ook lunchtijd en ik wil graag sushi, maar er is niemand bij de sushi bar.  Eindelijk komt er iemand en die vertelt me eerst dat ze die rol niet kan maken en dan dat het een kwartier zal duren voor ze "mijn" rol zal klaar hebben. 

Belachelijk lang en ik heb geen zin te wachten, dit is voor het eerst ooit dat ik een Whole Foods medewerkster niet klantvriendelijk vind.  Ik neem dan maar een van hun summer rolls met garnalen en groentes.

Thuis eten we buiten lunch en dan nemen Kai en ik Cosmo met zijn nieuwe zomerse halsband en riem mee naar Scotts Run.  Daar staan veel auto's geparkeerd, maar ik vind meteen een plaats.  Kai neemt Cosmo meteen mee het riviertje in.  Ik blijf op het droge met mijn camera.

We lopen naar de waterval waar een heel stel tieners aan het zonnen en zwemmen is.  Het water is nog flink koud, maar ik zie Kai's ogen oplichten bij de gedachte om hier ook deze zomer te gaan zwemmen.  Voor nu gaat hij pootje baden in de Potomac met Cosmo.

 

Op een boomstronk vind ik een comfortabel plekje om iedereen gade te slaan.   Het is hier zo mooi!  Af en toe komen er kayakers en kanoers voorbij op de rivier.  Dat lijkt me ook erg leuk eens te doen vanaf Great Falls (onder de watervallen dan natuurlijk).

Kai besluit dat hij met Cosmo zijn weg terug wil klimmen en ik neem zijn schoenen mee terug.  Bij de eerste oversteek ga ik op een steen zitten wachten, genietend van het mooie weer en de natuur. 

Niet slecht om te vertoeven!

Wat ben ik blij dat een groep buurtgenoten in 1970 voorkwam dat dit mooie natuurgebied door bulldozers plat zou worden geslagen en er 370 huizen gebouwd zouden worden.  Ze waren zelfs bereid extra belasting te betalen om de natuur te behouden.

Net als ik denk dat ik Kai misschien op de een of andere manier heb gemist, zie ik hem en Cosmo aankomen.  Kai heeft alleen net zijn voet gesneden en doet gauw zijn schoenen aan.  We lopen terug naar de auto met een kleddernatte Cosmo.  Gelukkig ligt er nog een baddoek in de van, die we op zijn stoel leggen.

Cosmo is helemaal uitgeput van al dat geklim en valt meteen in slaap.  Het was goed hem weer eens mee te nemen de natuur in.  De laatste tijd heb ik het te druk gehad om dat met hem te doen.

Saskia is vanmiddag naar de kapper geweest en heeft haar kapsel drastisch veranderd.  Het is nu een vrij korte bob, die haar fantastisch staat.

Thuis gaat de grill aan en we genieten buiten van (zalm voor mij en veganistische voor Saskia) burgers, worteltjes, maiskolven.  Een heel lekkere afsluiting van een zomers weekend!

Foto's van Washington gisteren staan hier

Foto's van Scotts Run staan hier