Een warme, maar weer erg leuke rondleiding

Rick heeft vannacht weer in de basement van ons huis geslapen en moest vanochtend vroeg naar zijn werk.  Er moet ook door hem natuurlijk gewerkt worden en het is nog moeilijker om alles omtrent het huis te regelen met ons beiden druk. 

Kai heeft aangeboden me naar de metro te brengen en daarvoor eten we samen ontbijt.  Dat is zeer prima in dit hotel, gezond en lekker.  Dat houd ik wel zes tot tien weken vol in ieder geval.  Intussen krijg ik de contactinformatie voor de stomerij van Rick.  Als het goed is komen onze "nood"kleren vandaag terug.

Al ligt het hotel dichter bij het tweede metrostation aan de oranje lijn, toch laat ik Kai me naar Vienna brengen.  Daar ben ik tenminste nog verzekerd van een zitplaats.  Maar goed ook, want er blijkt een of andere vertraging te zijn en de trein zit in Vienna al propvol. 

Eenmaal onderweg bel ik Charlie van de stomerij.  De kleding is klaar en zal vanmiddag bezorgd worden.  Ook hebben ze gisteren vergeten onze jassen mee te nemen en daar zullen ze morgen voor komen.

De trein is werkelijk afgeladen, ik ben zo blij met mijn zitplaats!  Precies om half tien kom ik bij het Smithsonian station aan.  Daar denk ik meteen het stel van vandaag te herkennen en inderdaad, ik maak kennis met M. en J.. 

Zij lazen mijn blog ook en bedanken me dat ik de rondleiding toch doe ondanks de rompslomp met het huis.  Ik  krijg onderweg wel heel wat berichtjes en sms-jes en moet een enkel telefoontje plegen, maar dat vinden zij gelukkig niet erg.

We lopen langs het Washington Monument, waar de aluminium pyramide bovenop voor de verandering heel mooi glinstert.  Bij het Tweede Wereldoorlog en Vietnam Veteranen monument is het minder druk dan het was.  De schoolgroepen zijn vrijwel vertrokken en de grote toeristengroepen nog niet volledig aanwezig.

Regelmatig vragen J. en M. mij een foto van hun tweeen te nemen.  Altijd zo grappig, hoe verschillend mensen zijn.  Sommigen geven er niet om op de foto te gaan, anderen juist wel.  Bij het Lincoln Memorial is het altijd heel druk, duidelijk het bekendste monument in de stad.

Het Koreaanse Oorlogsmonument maakt ook zoals altijd weer indruk.  We steken over naar het Martin Luther King Jr. Memorial en J. en M. zijn geinteresseerd in de uitspraken op de muren daar.  Die heb ik al vaker gelezen en ik wacht even zittend in de schaduw op hen.  Het is even lekker om te rusten.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial is altijd zo anders dan de anderen en, ik heb het al vaker geschreven, een van mijn favorieten.  Er is zo enorm over nagedacht, alles heeft een betekenis.  Helaas staan vandaag om de een of andere reden de fonteinen uit, die toch altijd ook veel bijdragen aan het monument.

Na het Jefferson Memorial lopen we naar het Witte Huis.  Bij het bezoekerscentrum daar staan twee ambulances en een politieauto met zwaailichten.  Het ziet er erg uit, maar dichterbij komend zien we niets gaande.  Later zien we de ambulances met sirene vertrekken, wat dat was?

We bekijken de achterkant van het Witte Huis en daarna de voorkant.  Dan is het tijd voor de lunch en Mark begroet me vriendelijk en instrueert een hostess ons naar onze tafel te brengen.  Die is in dezelfde kamer als gewoonlijk, maar een andere tafel. 

Maakt mij niet uit, ik hoef echt niet iedere keer aan dezelfde tafel te zitten.  Tony komt echter heel bezorgd vragen waarom we niet aan mijn stamtafel zitten.  Tja, de hostess gaf ons deze tafel.  Hij biedt aan dat we verplaatsen, maar dan vind ik niet nodig.  Zolang ik, "honey bunny", maar tevreden ben, zegt hij, toch wel heel lief.

Ook eens een foto van het decor bij de Old Ebbitt Grill

Het eten is, zoals altijd, zeer naar tevredenheid.  M. bestelt de ravioli, die nu weer anders geserveerd wordt, dan ik bestelde.  J. heeft kip met puree en groentes, die hij ook erg lekker vindt en mijn zalmburger op zeewiersalade smaakt ook zeer goed.

Na het eten lopen we verder langs Pennsylvania Avenue en door Chinatown naar het Capitool.  Het is erg warm, maar er waait wel een warme, maar toch wat verkoelende wind.  Het zomerweer is wel duidelijk hier met 29 graden, maar de vochtigheidsgraad valt mee.  Het is weer een kwestie van wennen voor mijn lichaam.

Ze zijn begonnen met de stellages

Als laatste gaan we de Library of Congress binnen.  Ik denk wel dat ik dit gebouw duizend keer binnen zou kunnen gaan en nog steeds zo onder de indruk zijn.  Laat staan als je het voor het eerst ziet.  Ik zie dan ook de bewondering in hun ogen.  We nemen ruim de tijd om alles te bekijken.

Eenmaal weer buiten neem ik afscheid, gelukkig hebben zij ook Facebook, altijd een leuke manier om toch nog wat contact te houden.  Je besteedt toch een leuke en volle dag met elkaar. 

Saskia haalt me op van het Vienna metrostation en net als we het hotel binnenlopen is de man van de stomerij er ook met onze "urgente" kleding.  Alleen mis ik allerlei sportkleding, die ik erbij had gedaan.  Ik moet daar morgen over bellen, anders is het tijd voor een bezoekje aan Target, want die heb ik volgende week wel nodig.

Na een korte stop in de hotelkamer rijd ik naar ons rookhuis.  Ik ruik de lucht al als ik aan kom rijden.  Nu ik er een paar dagen niet geweest ben valt het op hoe erg die lucht is.  Je raakt er kennelijk wel aan gewend.

Cosmo staat me al op te wachten en ik vind het zo jammer dat ik niet meer tijd heb om met hem te besteden.  Dat vind ik denk ik nog het ergste, al die tijd zonder echt onze viervoetige babies bij ons te hebben.  Gelukkig zullen ze allemaal prima verzorgd worden, want Cosmo kon het prima vinden met Nina's hond, maar het is niet thuis en ik probeer er niet teveel aan te denken, want dan word ik erg verdrietig bij de gedachte hem zo lang niet bij me te hebben.

Na nog wat dingen in het huis gedaan te hebben, ga ik naar Lofty Salon.  We gaan dit weekend naar een bruiloft en mijn haar is aan een kleurbeurt toe.  Taylor doet het dit keer, maar Mona komt naar me toe en geeft me een grote omhelzing.  Ze vindt het zo erg voor ons.  Ik houd het meestal droog, maar als mensen zo lief gaan zijn zitten de tranen meteen hoog.  Vooral nu net omdat ik het zo moeilijk vind Cosmo zo lang niet bij me te hebben.

Mijn haar ziet er in ieder geval na drie kwartier weer mooi uit.  Rick en Saskia hebben een vader-dochter evenement vanavond.  Zij zijn naar het concert van Katy Perry bij het Verizon Center.  Ik zou graag gegaan zijn, maar wist dat het teveel zou worden met de rondleidingen erbij.

In plaats daarvan heb ik Kai als mijn "date".   Zeker geen straf, want ik heb nog steeds de neiging hem te knuffelen als ik hem zie.  Ik zie hem nog steeds in dat brandende bed liggen.  Als die brand maar een paar uur later had plaatsgevonden...

We gaan naar een nieuw restaurant vlakbij, Passion Fin.  Dat blijkt een goede keuze.  Ze hebben een lekkere sushi en sashimi lijst, maar ook Chinese en Thaise gerechten.  Kai vindt daar een lekker gerecht tussen, waarvan hij de helft mee terug naar huis neemt om morgen als lunch te eten.

Terug in het hotel komt Kai mij gezelschap houden.  Hij werkt op zijn computer en ik aan dit blog.  Morgen is er weer van alles gaande, maar ik heb me voorgenomen uur tot uur, al is dat heel erg moeilijk te volgen. 

Er zijn zoveel mensen om achteraan te gaan, neem nu die kleding, ik kon toen ik uitvond wat er miste niemand meer bereiken.  Zo frustrerend en Rick heeft ook al frustraties met de bereikbaarheid van mensen bij de verzekeringsmaatschappij.  Dit gaat een lange weg tot "normaal" worden!

Foto's van vandaag staan hier