Kenilworth Aquatic Gardens

In tegenstelling tot gisterochtend ben ik vandaag bijtijds klaarwakker.  De zon schijnt dan ook vrolijk de kamer binnen.  Beneden hoor ik de Vitamix en weet dus dat Saskia niet op tijd naar school is gegaan.  Rick vertelt dat ze meer tijd wilde hebben om aan haar Engelse speech te werken.  Nog zeven schooldagen en dan hoeven we nooit meer die attendance lijn te bellen!

Na mijn ontbijt ga ik nog gauw vijfduizend stappen op de elliptical doen.  Ook moet ik wat administratie bijwerken en dan maak ik me gauw klaar.  Ik trek heel dunne kleding aan, want Anja en ik gaan buiten fotograferen en het belooft vandaag een graad of dertig te worden.

Om elf uur belt Anja aan en rijden we eerst naar Whole Foods.  Daar vullen  we een bak met lekkere salades van de salad bar om mee te nemen als lunch.  Ik kies o.a. een linzensalade, fattoush salade en een met couscous en edamame. Oak waterflesjes, want die zullen we in het park wel nodig hebben.

Daarna stel ik de GPS in en gaan we op weg naar Washinton.  Ons doel is een nationaal park waar ik al jaren naartoe wil, maar het kwam er maar niet van.   Het park ligt aan de noordoost kant van de stad en wij wonen aan de westkant, maar het is maar iets meer dan een half uur rijden, valt alles mee.

Als we bij de Kenilworth Aquatic Gardens aankomen weten we eerst niet zeker of we wel op de goede plek zijn.  Dan zie ik een vrij klein National Park Service bord en we rijden de verlaten parkeerplaats op. 

We smullen eerst van onze lunch en maken dan aanstalten het park in te gaan.  Ik doe de autodeur met de knop op slot en we lopen weg, maar ik merk meteen dat ik mijn autosleutels mis.  Het zal toch niet? 

Kijkend door de ramen van de van zien we nergens sleutels.  Ik doorzoek mijn tas, maar daar zijn ze echt niet.  In mijn broekzak ook niet en dat zijn de enige plekken waar ik ze gestoken kan hebben.  Ze moeten tussen de stoel en de deur gevallen zijn.

Even ben ik in paniek, wat nu?  Dan bedenk ik me dat Kai thuis is en de reservesleutel kan brengen.  Het is wel een half uur rijden voor hem, maar hij protesteert niet en belooft meteen op weg te gaan om de sleutel te komen afleveren.

Wij lopen het park binnen en zien enorme vijvers vol bloeiende witte en roze waterlelies.  Het doet me aan de schilderijen van Monet denken.  We fotograferen en zien ook veel mooie libelles.  Het is hier prachtig!

Na iets meer dan een half uur komt Kai met de sleutel.  Opgelucht open ik de vandeur en jawel, daar ligt mijn sleutelbos.  Les geleerd, voortaan alleen nog met de afstandsbediening de auto afsluiten.  We belonen Kai voor zijn moeite en gaan dan het park weer in.

Dit land is moerasland van de Anacostia rivier en we lopen over een houten boardwalk door enorme velden met lotusbladeren.  Die bloeien pas later in de zomer.  We moeten hier dus echt een keer terugkomen en dan vroeg op de dag, want de bloemen gaan weer dicht als het warmer dan 30 graden is.

Dat zien we ook als we teruglopen.  De open bloemen, die we eerder fotografeerden, zijn aan het dichtgaan, want de temperatuur loopt tegen de dertig graden.  Het is echt opvallend.   We kijken nog even in het kleine bezoekerscentrum en leren over het ontstaan van het park. Dan lopen we terug naar de parkeerplaats.

De van is enorm heet, dus de airconditioning gaat hard aan.  Op mijn verkeersapp zie ik dat de weg dat we gekomen zijn veel files heeft.  Ik kies een alternatief en daarmee komen we ook langs National Harbor en zien het nieuwe Capital Wheel.  Dat moeten we ook eens proberen.

Zonder oponthoud komen we weer bij ons thuis aan.  Ik neem afscheid van Anja, die ik waarschijnlijk tot begin juli niet meer zal zien.  De komende weken hebben we beiden van alles gaande.  Tenzij Anja's vriendinnen, die komen logeren, nog een korte rondleiding willen.

Op het deck lees ik eindelijk Het Verloren Symbool uit.  Ik heb het voor ik rondleidingen begon te geven gelezen en haalde er nu toch wat weetjes uit.  Alleen betrapte ik Dan Brown wel op een onwaarheid, een hardnekkig sprookje, en dat is dat geen gebouw in DC hoger dan het Washington Monument mag zijn.  De hoogte van de gebouwen heeft te maken met de breedte van de straat waar ze aan staan.

Rick komt wat later uit zijn werk dan gewoonlijk en we bestellen Thais eten.  Ik kan het niet laten de soft shell crabs weer te nemen.  Het regent inmiddels ook en er worden vannacht onweersbuien voorspeld.  Anja en ik hebben de juiste dag uitgekozen om te gaan fotograferen, want morgen komen er (onweers)buien, schijnt het.

Na het eten gaat de telefoon en het is de dierenarts.  Ik vond het al vreemd de hele dag niets gehoord te hebben, maar ik verwachtte geen nieuws, goed nieuws.  En dat is het ook wel een beetje.  Cosmo heeft arthrose in beide "elleboog" gewrichten.  Hij is geboren met elleboog displasia en daardoor heeft hij het jonger dan andere honden.  Het goede nieuws is dat we na een week of zo rust weer gewoon onze wandelingen kunnen doen, alleen niet zo intensief als afgelopen zondag.  Opluchting!

Foto's van vandaag staan hier.