Na negentien jaar corresponderen eindelijk in persoon ontmoet

Gisteravond belde Katja om een uur of kwart voor elf dat ze onderweg terug naar Roanoke was vanuit Virginia Beach.  Dat is zeker 5,5 uur rijden en wilde onderhouden worden, want ze was moe.

Meestal sms-t Katja alleen dus ik was sowieso blij haar stem weer te horen.  Ze had organen weggebracht en vertelde me meer over die baan.  De vitale organen worden door chirurgen uit de lichamen van orgaandonoren gehaald, maar daarna is er nog veel dat voor donaties gebruikt kan worden.  Huid, botten, beenmerg en meer en dat is waar Katja nu voor getraind wordt.

Ze vertelde dat haar eerste twee lichamen van een 62 jarige vrouw, die een hartaanval had gehad, en een 51 jarige man, die een hersenbloeding had, waren.  Ik blijf het knap vinden dat zij dit werk kan doen.

Door dat telefoontje werd het wel erg laat (Katja sms-te om 3:53 dat ze eindelijk thuis was).  Vanochtend is het dus niet makkelijk mijn bed uitkomen.  Rick en Saskia zijn allang weg als ik van mezelf moet opstaan.

Terwijl ik ontbijt, dit keer een gezond ontbijt van wafels en vers fruit, sms-t Saskia of ik haar lunch kan brengen.  Gauw maak ik een amandelboter sandwich en doe een appel in een lunchzak en rijd naar haar school.

Precies om tien uur kom ik daardoor aan bij de sportschool.  Eigenlijk had ik van tevoren nog wat cardio willen doen, maar misschien hebben mijn benen ook weleens wat rust nodig.  Sharon zorgt er dan ook voor dat de personal training voornamelijk bovenlichaam en buik- en rugspieren is.

Na dat uur fink hard werken voor mijn spieren en ook zoals altijd weer een leuk uur bijkletsen met Sharon haast ik me naar huis.  Daar zie ik dat Cosmo nauwelijks op kan staan en me heel zielig aannkijkt, zijn linkervoorpoot optrekkend. 

Het valt me al zeker een week op dat hij wat mank loopt, maar na de wandeling zondag, die voor Kai en Cosmo meer een klauterpartij was, is het erger.  Ik voel ook een bobbel op Cosmo's linker "elleboog" en maak een dierenartsafspraak voor later vanmiddag.

De tijd vliegt weer eens en ik heb om kwart over een afgesproken in Washington.  Vanwege het tijdgebrek vraag ik Kai me naar de metro te brengen.  Ik moet even op de trein wachten, maar denk nog makkelijk op tijd te zijn.

Onderweg krijg ik een email van Saskia's AP Government leraar dat ze nog 11 of 11 taken moet doen. Gisteren was er net zo'n email, maar toen hoefde ze nog maar 8 van 11 taken te doen.  Ik snap er niets van en wil dat Saskia gewoon graduate, dus stuur de leraar een email om uitleg te vragen.

Gelukkig schrijft hij meteen terug dat ik die rapporten kan negeren.  Poeh, zeg!  Mijn hart zat alweer in mijn keel denkend dat we Saskia straks toch niet haar high school diploma in ontvangst zullen zien nemen.  Het was aardig geweest als deze leraar een uitleg had gestuurd voor die rapporten!

Een paar minuten voor kwart over een kom ik bij de Old Ebbitt Grill aan.  Daar zie ik Carrie en Alex, die ik van foto's ken nog niet.  Carrie is een december 1995 moeder, net als ik.  Al 19 jaar, vanaf dat we zwanger waren van Saskia en Alex, corresponderen we via een emaillijst en nu Facebook. 

Tony en Mark hebben onze tafel al klaarstaan.  Mark zegt dat ik hun favoriete klant ben en Tony noemt me Honeybunny, jee, ik bloos gewoon.  Carrie's ouders zijn er ook en heel leuke mensen!  Het wordt een erg gezellige lunch, grappig toch dat je ook virtueel wel weet met wie je een klik hebt en met wie niet. 

Ook krijg ik goed advies voor ons reisje naar Moab eind deze maand.    We gaan na de bruiloft van onze neef een paar dagen naar Utah om Arches and Canyonlands National Parks te bezoeken.  Ik weet dat er hier ook lezers zijn, die daar geweest zijn, dus alle adviezen welkom.

Ontmoeting na 19 jaar!

Na de lunch gaan Carrie's ouders op weg naar de Cathedraal, ook een bijzonder gebouw hier in de stad.  Met Carrie en Alex loop ik richting het Holocaust museum waar zij toegangskaartjes voor hebben voor kwart voor vier.

Omdat ze nog drie kwartier hebben stel ik voor naar het Koreaanse oorlogsmonument te lopen wat Carrie nog nooit heeft gezien.  Zij heeft hier begin jaren 90 drie maanden gewoond en herkent de stad helemaal niet terug.   Die heeft inderdaad in ruwweg de afgelopen vijftien jaar een metamorphose ondergaan.

Net nadat we in het restaurant aankwamen begon het te plenzen en het regende hard tijdens onze lunch.  Gelukkig was het net weer droog toen we aan onze wandeling begonnen, maar mijn hemel, ik kan goed tegen warme vochtigheid, maar het is volgens mij bijna 100% vochtig ook al regent het niet!

Ze zijn onder de indruk van het monument en ik probeer er mijn dagelijkse foto te maken.   Het thema voor juni is "Weerspiegelingen, glinsterende dingen of macro's".  Er zijn hier heel wat weerspriegelen, zeker na de regen, en mijn keuze valt op een foto van een weerspiegelende soldaat (gewoonlijk zijn er zo geen reflecties, maar als het nat is wel).

Precies om kwart voor vier lever ik Carrie en Alex af bij het Holocaust museum.  Daar is het druk met schoolgroepen, dus goed dat ze kaartjes hebben.  Dit is een museum waar ik geen interesse in heb.  Ik heb genoeg Tweede Wereldoorlog geschiedenis in mijn familie, maar vind het wel heel goed dat dit museum er is natuurlijk.

Na afscheid genomen te hebben loop ik gauw naar de metro.  De tijd begint te dringen voor de dierenartsafspraak.  Ik vraag Kai me op te halen van het station, maar Saskia komt.  Kai gaat wel mee naar de dierenarts, want ik wil niet dat Cosmo de van in en uit moet springen en hij weegt toch een kilo of veertig.

De dierenarts voelt ook de bobbel op Cosmo's linker voorpoot.  Dat kan van alles zijn, van een verstuiking tot arthrose tot een tumor.  Ik hoop natuurlijk dat het niet dat laatste is!  Ze maken roentgen foto's en morgen zullen we de uitslag horen.

Intussen krijgen we een pijnstiller mee voor Cosmo, die ik hem na zijn avondeten geef.  Hij is pas 7,5 jaar oud dus ik hoop op niets ernstigs.  Nu merk ik ook hoe dol ik op deze hond ben, hij is mijn maatje en zien dat hij pijn heeft is zo moeilijk!  Laat het ook alsjeblieft niets ernstigs zijn!

Rick komt verlaat thuis uit zijn werk en als troost neemt hij sushi mee.  Zo lief, hij weet dat ik me zorgen maak om Cosmo en neemt dan mijn lievelingseten mee. Ook Kai houdt van Japans eten en we genieten er op het deck van.

Intussen probeer ik ook Het Verloren Symbool voor zondag uit te krijgen.  Ik vind het erg leuk om iemand rond te leiden, die geinteresseerd is in alle symboliek die in Washington verborgen ligt.  Er zijn een aantal dingen, die ik vergeten ben na het voor het eerst gelezen te hebben.

America's Got Talent is weer van start gegaan en volgens mij wordt het ieder seizoen beter!  Wat een artiesten zien we.  Laat ga ik het niet maken vandaag.  Ik dacht mijn 10000 stappen niet bij elkaar te krijgen, maar het werden er toch meer dan 11000.  Morgen weer een drukke dag!