Opruimen en weggooien

Zaterdag

Vannacht hebben we gelukkig wat beter geslapen, maar de nachtmerrie van ons huis is er natuurlijk nog steeds als we opstaan.  We eten dit keer het gratis ontbijt beneden.  Dat is heel goed!  Ik neem een eiwit omelet met groentes en ham.

Dan rijden we naar ons huis waar de rookstank nog net zo sterk is. Gek dat ik onbewust stiekem had gehoopt dat het minder zou zijn.  Katja heeft redelijk geslapen, alleen ging het alarm om onverklaarbare redenen om half zeven af.  Waarschijnlijk toch aangetast door de brand, dus, en zo vinden we nog steeds onverwachte dingen, die beschadigd zijn.

De enormiteit van wat ons te wachten staat met in korte tijd alles boven en op zolder te moeten inpakken weegt letterlijk zwaar op mijn schouders. Ik heb er enorme pijn in.  Ook de onzekerheid over wat er met de katten gaat gebeuren en de hoop dat Cosmo het goed kan vinden met de hond van Ricks collega. 

Rick is zijn gewoonlijke super optimistische zelf en ik merk dat ik moet oppassen daar niet constant tegenin te gaan.  Hij verwerkt dit alles ook op zijn manier en de kinderen ook.  Ik draag mezelf op alles van uur tot uur te nemen.  Ik loop anders de hele tijd met zo'n huilgevoel rond, stomvervelend.

Na blindelings een stapeltje "urgente" kleding voor Saskia te hebben uitgezocht, want ik heb geen idee wat zij belangrijk vindt om te hebben deze zomer, ga ik naar de sportschool.  Daar wacht Sharon me al op en het voelt goed iets "normaals" te doen en natuurlijk ook een luisterend oor te hebben.

Sharon masseert mijn schouders na afloop en dan ga ik weer huiswaarts.  Ik kom daar gelijk aan met de stomerij meneer, die onze "urgente" kleding op komt halen om te reinigen.  Dat is kleding voor de komende twee weken.  Maandag komen ze de rest van de spullen, die niet urgent zijn, ophalen.

Het valt nog niet mee te bepalen welke kleding we de komende twee weken nodig zullen hebben.  Dat is ook inclusief onze reis naar Denver en Moab.  Ik neem misschien teveel mee, maar beter teveel dan te weinig.

Daarna wil ik toch echt gaan werken aan waar de katten heen zullen gaan.  De gedachte dat zij al die tijd in een hokje moeten verblijven maakt me letterlijk misselijk.  Gisteren heeft Rick wel met buurman Chuck gesproken, maar duidelijk niet verteld dat we zo lang niet in ons huis zullen kunnen wonen.

Lorraine en Patricia (hun jongste van 16, die dol is op onze katten) bieden meteen aan alle drie de katten te nemen.  Het zullen in ieder geval Meike en Snickers worden en wellicht ook Flapjack als een van Saskia's vriendinnen hem niet kan nemen.   Wat een opluchting, zeg! 

Zoveel verbrande spullen, maar wel mooie bloemen in de tuin

Nu nog hopen dat Cosmo het kan vinden met de andere hond en de dieren hebben onderdak. Ook bel ik het hotel en boek de twee kamers, die we nu hebben tot 19 juli.  Ik was bezorgd dat ze 4 juli vol zouden zijn, maar dat is gelukkig niet het geval.  Maandag gaan we bespreken dat we hier een paar maanden zullen verblijven en hopelijk kunnen we dan een van hun suites met balkon krijgen.

De rest van de middag gaan Kai en Rick naar de mall om een nieuwe laptop voor Kai te kopen.  Ook heeft Kai nette kleding nodig voor de bruiloft op zaterdag.  Het is nog zo'n vreemde gedachte dat Kai letterlijk alles wat hij had kwijt is!

Katja en ik werken intussen aan het opruimen van kasten.  Ik vul twee volle zakken met boeken en twee zakken met vuilnis uit mijn kant van onze slaapkamer.  Dat is dan weer een voordeel van dit alles, we moeten nu wel opruimen.  Niet dat ons huis een grote rotzooi is of was, maar opruimen is altijd goed.

Eerst ga ik met de zakken vol boeken naar de doos vlakbij waar ik die kwijt kan.  Dan email ik mijn plaatselijke Nederlandse vriendinnen, want ik heb ook een stapeltje Nederlandse boeken.  Katja brengt de pluche dieren en kleding, die zij niet meer wil, op dezelfde manier weg.  Ironisch genoeg zei ik voor de brand nog tegen haar dat het goed zou zijn haar kamer hier eens helemaal op te ruimen.

Duidelijk ben ik allergisch voor de rooklucht, want ik loop constant te hoesten.  Ik besluit dan ook terug naar het hotel te gaan en daar eindelijk te douchen.  Daarna wil ik echt niet meer terug naar die stank en Rick zegt dat ze ook dingen aan het doen zijn waar ze mij niet bij kunnen gebruiken.  Ik vraag me af wat dat betekent, maar prima.

Na wat computeren, lezen en tv kijken, het begin van de wedstrijd Nigeria-Bosnie, bel ik eens om te kijken wanneer we gaan eten.  Rick zendt een foto terug en die stemt me heel blij.  Hij heeft eindelijk alle lege kartonnen dozen van zolder gehaald.  Die waren in mijn ogen altijd al een brandgevaar, dus helemaal goed.

Rick, Kai en Katja halen mij op om te gaan eten.  De keuze valt op BJ's waar we meteen een tafeltje krijgen.  Het wordt een lekker en gezellig maal.  Ik heb Katja ook aan de sauvignon blanc, die bij dit restaurant erg lekker is.  Ook het eten stelt niet teleur.

Zoals vaker neem ik twee voorafjes.  De Thaise garnalen sla "wraps" zijn werkelijk heerlijk, de tuna poke ook.  Iedereen smult en dan bestellen we pizookies als dessert.  Rick en delen een mini salted caramel koekje, zo lekker!

Rick en Katja gaan vannacht in ons huis slapen in de basement.  Daar ruikt het niet zo erg, maar ik blijf toch liever in het hotel en Kai ook.  Wij gaan dus op de kamer ontspannen.  Dit is zeker niet het weekend waar we op gehoopt hadden, we zijn bijvoorbeeld de graduation party van een van Saskia's vriendinnen straal vergeten, maar het is wat het is.

Zondag

Vannacht heb ik zo diep geslapen dat het moeilijk is om op te staan.  De gordijnen in de hotelkamer maken het lekker donker ook.  Ik neem me voor ze voor morgenochtend een beetje open te zetten, want dan moet ik eerder op.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om op te staan, want dat betekent weer naar dat stinkende huis gaan en rokerige spullen te sorteren.  Maar ja, het moet nu eenmaal. 

Kai is ook net wakker en samen gaan we beneden ontbijten.  Dat is werkelijk prima voor een gratis ontbijt.  Ik kies weer het eiwit omelet met groentes en ham en wat vers fruit.  Het is druk, maar we vinden nog een tafel om aan te zitten.

Kai wil vandaag niet naar huis.  Ik kan me dat goed voorstellen.  Hij heeft er niets meer en het herinnert hem enkel aan alles wat hij is kwijtgeraakt.  Hij blijft dus in de hotelkamer zijn nieuwe laptop opzetten.

Thuis tref ik Rick en Katja al hard aan het werk.  Omdat Katja's kamer na die van Kai het zwaarst is getroffen werkt zij hard aan het wieden tussen dingen, die ze wil houden en die ze weg wil gooien.  Het is fijn dat haar manager haar twee extra dagen gaf, want ik zou het naar vinden spullen van haar weg te gooien, die ze eigenlijk belangrijk vond.

Ook ik ga aan het wieden.  Ik ga door mijn ladenkast en geef een heel aantal sjaals en sportkleding weg.  Het wordt een volle zak met spullen.  Intussen hoest ik en heb een pijnlijke keel.  Ik kan helemaal niet tegen deze rooklucht!  Katja heeft dat ook, maar Rick zegt dat hij er geen last van heeft.

In de lades naast mijn bed vind ik een aantal zeer nostalgische dingen (al kan het meeste weg).  Zo is er om onverklaarbare redenen een babytruitje van Kai met zijn naam er door mijn oma op geborduurd.  Ook een paar dingen, die de kinderen als kleintjes maakten.  Maar het meeste kan weg.  Onvoorstelbaar wat je tijdens vijftien jaar bewaart, maar nooit weer naar omkijkt.

Als ik al die lades heb opgeruimd is het tijd om mijn verdiensten van het afgelopen jaar naar de bank te brengen.  Dat is aardig wat en de ATM kan het kennelijk niet aan.  Ik krijg $200 terug uitgespuugd en na een kwartier wachten het bericht dat deze ATM niet bereikbaar is.  Dat is niet leuk, want ik heb geen bon dat ik dat geld erin heb gedaan.

Natuurlijk is er op zondag niemand te bereiken.  Ik ga dus maar aan de overkant de van laten wassen.  Ik heb morgen een excursie gepland naar Great Falls en Alexandria en wil dan wel een goed ruikende auto hebben.  Het ziet er na afloop weer goed uit.

Na de brand heb ik serieus overwogen deze rondleidingen de komende drie dagen af te lassen, maar Rick vond dat ik ze moest doen en ik denk toch dat het een goede afleiding gaat zijn. Bovendien is in dat rokerige huis zijn duidelijk niet goed voor mijn gezondheid. 

Met een schone van rijd ik naar Safeway waar Suntrust ook een branche heeft.  Was ik hier maar eerst heengegaan, want deze branche is open.  Ik vertel wat er bij de ATM van de andere branche voorviel en krijg een telefoonnummer om morgen te bellen.   Dat kan er ook nog wel bij, zucht!

De rest van het geld wordt op de betreffende rekeningen gezet en dan is het al ruim lunchtijd geweest.  Rick en Katja willen graag naar Sweet Leaf en dat vind ik ook prima.  Buiten op hun terras eten we lunch.  Ik heb de linzensalade, zo lekker!  Rick de zalm wrap en Katja waagt zich aan een van hun salades. 

Dat is lachwekkend, want niemand kan die volgens mij helemaal op.  Katja ook niet.  Het is meer groenvoer dan een persoon opkan!  Dat is wel jammer, want verder zijn hun salades ontzettend lekker, maar je moet vissen tussen het groenvoer naar de lekkere dingen.

We zijn net weer thuis als de deurbel gaat.  Ik ben gisteren voor mijn boekenkast naast mijn bed gegaan en vond daar een aantal Nederlandse boeken.  Ik heb mijn Nederlandse vriendinnen in de buurt gevraagd of ze interesse hadden en Anja en Karin hadden dat.

Anja en Marcel komen eerst (al heb ik Karins eerste bezoek achteraf gemist, echt erg hoe onze hoofden op het moment compleet omlopen).  Beiden zijn geschokt over wat ze aantreffen.  Anja leest mijn blog en zegt dat het veel erger is dan hoe ik het omschreef.  Ik wil nooit overdrijven, maar ja, inderdaad, het is heel erg!

Deze foto laat Kai's verwoeste kamer zien, maar de brandlucht is al buiten te ruiken

Anja kiest het merendeel van de boeken, dus ik bel Karin om te zeggen dat er een paar over zijn, maar misschien niet interessant voor haar.  Karin belooft toch even langs te komen wat ik erg waardeer.

Een ding dat ik telkens weer lees van Europeanen (niemand in mijn directe kring, hoor) is dat Amerikaanse huizen sneller afbranden omdat ze een houten skelet hebben.  Dat is dus grote onzin!  Als dat zo was was ons huis afgebrand.  De muur van Kai's kamer is zwartgeblakerd, maar de brand kwam niet verder, omdat het drie tot vier uur vuur zou vergen, die zelfs in brand te krijgen.  Er zijn hier houten constructies uit de 18e eeuw, dus ik hoop dat die hardnekkige mythe eens en vooral weerlegd is. 

Karin komt langs en neemt ook een paar boeken mee.  De rest is zo oud dat ik ze weggooi.  Ook met Karin bespreken we hoe het allemaal gebeurde.  Je denkt in geval van brand dat je "nog even" dit en dat mee kunt nemen, maar in de werkelijkheid haast je je naar buiten.  Mijn telefoon lag bijvoorbeeld de hele tijd nog binnen, als had ik zo graag foto's genomen!  Vandaar dat jullie alleen de foto's van Rick en Katja zagen.

Katja vertrekt terug naar Roanoke.  Gelukkig heeft zij haar eigen kamer hier kunnen uitmesten.  Nu moet Saskia nog terugkomen vanavond om dat met haar kamer te doen.  Rick en ik zijn intussen doodmoe!

Prima tijd dus om naar Kaylee's huis te gaan.  Met alle besognes gisteren zijn we straal vergeten dat het haar graduation party was!  We hebben een kaart met geld voor haar en gaan die brengen.  Alweer moet ik slikken als we zo vriendelijk worden ontvangen.  We moeten alles vertellen wat er is gebeurd.

Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk in de buitenlucht op hun terras een biertje te drinken.  Mijn keel doet pijn van in de rook zijn.  Het is zo gezellig en daarom moeilijk om na een uurtje te zeggen dat we echt verder moeten.

We halen Kai op van het hotel en gaan op zoek naar een plek om de wedstrijd tussen Portugal en de VS te kijken.  We beginnen met Velocity 5, maar daar zit het propvol.  Bij Sea Pearl is het leeg en geen geluid. 

In het Mosaic District is er een jumbo tron waar heel wat mensen aan het kijken zijn, maar wij moeten ook nog eten.  Na even wachten krijgen we een tafel in de bar van Matchbox en kijken al etend de spannende wedstrijd.  Helaas wordt het op het laatste moment toch nog gelijk spel.  De volgende wedstrijd wordt dus helemaal spannend!

Rick brengt Kai en mij terug naar het hotel en gaat dan zelf verder met het opruimen van zijn kast.  Hij heeft veel meer moeite afstand te nemen van spullen, dan ik.  Ik blijf achter in het hotel en moet morgenochtend een drietal van het Vienna metrostation halen voor een excursie naar Great Falls en Alexandria.  Gelukkig schijnt het schitterend weer te worden.

Ondanks alles probeer ik nog wel mijn blog te schrijven.  Het helpt alles van me af te schrijven, maar ik ben ook emotioneel en fysiek heel erg moe en de rook maakt dat ik me naar  voel.  Verwacht dus niet heel veel foto's voor nu, sorry, en vergeef typfouten!