Weer een superdrukke dag, maar leuke rondleiding

Om kwart voor acht sta ik op, al ben ik al een tijdje wakker.  Zodra ik wakker ben gaat mijn brein in werking en kan ik niet meer slapen.  Gauw maak ik me klaar en ga beneden ontbijten. 

Rick heeft beloofd me naar de metro te brengen en terwijl ik op hem wacht bel ik de stomerij over de vermiste kleding.  Hij heeft enkel een bon met 9 kledingstukken voor mij, ik snap er niets van, maar neem me dan maar voor vanavond even naar Target te gaan.

Alweer is er een vertraging bij de metro en ik sms H. dat ik misschien wat verlaat zal zijn.  Precies om half tien stap ik echter naar buiten de Mall op.  Alleen zie ik niemand, die aan de beschrijving van een Nederlandse man en zijn zoon zou kunnen voldoen.  Ik sms dat ik er ben en al gauw zie ik ze aan komen lopen.  Ze waren bij de verkeerde uitgang naar boven gegaan, ze zijn daarin niet de eersten en het is ook allemaal niet overduidelijk in de metrostations.

Na mijn korte verhaaltje over de geschiedenis van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Het Folklife Festival is vandaag begonnen en China en Kenya zijn dit jaar de landen.  Wij hebben geen tijd om het te bekijken, hoe interessant het er ook uitziet.

Via het Washington Monument lopen we door het Tweede Wereldoorlog monument naar het Vietnam Veteranen monument.  Het is vrij rustig overal, al zien we wel een aantal veteranen.  Het is zo vroeg al heel warm en vochtig en ik heb H. en T., zijn zoon, gisteren al aangeraden een paraplu mee te nemen.  Hopelijk zijn de goden ons dan gunstig gezind want er worden vanmiddag zware onweersbuien voorspeld. 

Gelukkig staat er weer een bries, die ietwat verfrist, maar ik zie er vast uit als een verzopen kat.  Maar ach, iedereen ziet er zo verhit uit. Na het Lincoln Memorial lopen we naar het Koreaanse oorlogsmonument.

Daar vallen we met onze neus in de herdenking van de wapenstilstand van deze oorlog.  Het is een hele ceremonie met vlaggen van alle landen, die deelnamen, speeches, het volkslied en Taps, kransleggingen en medaille uitreikingen.  We blijven het allemaal kijken, erg indrukwekkend.

Ook Nederland is vertegenwoordigd en ik hoop de ambassadeur te zien om de krans te leggen, maar het is iemand, die ik niet herken.  Ik zou nu juist denken dat zoiets is waar een ambassadeur voor zou opdagen, maar wie ben ik.

Als de plechtigheid voorbij is lopen we door het monument met hernieuwd respect.  Dit was zo'n verschrikkelijk bloederige oorlog.  In die drie jaar daar waren er miljoenen slachtoffers en ook zware verliezen aan de Amerikaanse kant.  Meer dan tijdens de hele Vietnam oorlog, die veel langer duurde.

We lopen rond het Tidal Basin en bekijken de drie monumenten daar.  Dan lopen we via de achterkant van het Witte Huis naar ons lunchrestaurant, Potbelly.  Daar ruikt het echter enorm naar rook.  Ik heb mijn brandverhaal ook aan H. en T. verteld, want ik krijg nogal wat sms-jes e.d. onderweg.  H. stelt voor dan maar ergens anders heen te gaan en dat neem ik grif aan, want ik voel mijn keel al meteen.

Cosi is aan de overkant en die kiezen we nu.  De enige reden, waarom ik dit restaurant niet altijd kies is dat het in de zomer enorm warm kan zijn.  Hun broodoven staat namelijk midden in het restaurant.  Gelukkig is het er vandaag lekker koel en we smullen van de flatbreads, die we bestellen.

Aan de voorkant van het Witte Huis lijkt het een en ander afgezet.  Er is ook erg veel politie.  We kunnen ook niet dichtbij de West Wing, waar ook de Oval Office is, komen.  Op een officiele auto zien we de Israelische vlag en online zie ik dat premier Netanyahu op bezoek is.  Toch wel een vreemd gevoel om zo dicht bij twee wereldleiders te lopen.

Na over het Witte Huis en anecdotes verteld te hebben lopen we Pennsylvania Avenue af.  Het is warm, warm, warm!  Gelukkig zetten de heren er flink de pas in.  Later als ik naar mijn Fitbit statistieken kijk, zie ik dat ik 97 minuten heel actief ben geweest.  Natuurlijk pas ik mij altijd aan aan het tempo van mijn gezelschap, maar dit is wel "my speed"!

We lopen door Chinatown en dan naar het Capitool.  Ze zijn dan wel begonnen met de steigers, maar het schiet niet hard op.  Ik hoop voor mijn juli klanten dat het dan ook nog niet klaar zal zijn.  Ik beloof echter niets!!

Als laatste bezoeken we de Library of Congress.  Ik weet niet of dit het hoogtepunt is van de rondleiding voor veel mensen, maar ik vind het altijd een van de hoogtepunten.  We besteden er dan ook weer een goed half uur.

Hier eindigt mijn rondleiding en ik raad H. en T. aan nog de rondleiding in het Capitool te gaan doen.  Er loopt een tunnel van de Library of Congress naar het Capitool.  We nemen daar dus afscheid en ik loop naar het metrostation vlakbij.

Rick haalt me bij Vienna op en thuis knuffel ik eerst eens extra met Cosmo.  Die arme hond heeft door dat alles niet normaal is.  Tijdens mijn rondleiding kreeg ik ook van de stomerij te horen dat ze onze kleren "gevonden" hadden.  Die dozen hebben ze vanmiddag bezorgd.

Het blijkt dat een doos de kleding waar ik naar zocht bevat, maar de andere twee kleding, die we tot we weer terug verhuizen niet nodig hebben.  Nou ja, het is allemaal terecht, zullen we maar denken.  Ik ben in ieder geval blij dat ik een bikini heb.

Katja en ik brengen Cosmo naar de kennel.  Dat vind ik dit keer extra moeilijk en Cosmo ook.  Voor het eerst ooit laat hij duidelijk merken hier niet te willen zijn door naar de uitgang te lopen.  Zo moeilijk om afscheid te nemen! 

Daarna rijden we naar DSW om schoenen voor Katja uit te kiezen.  Helaas kan zij niet mee naar Denver morgen, maar gaat naar een bruiloft in New Jersey.  Tenminste hebben we haar nog even hier voor het avondeten.

Rick en Kai komen tegelijkertijd met ons aan in het hotel.  We lopen dan ook gauw naar ons restaurant, Sea Pearl.  Daar  krijgen we een tafeltje aan het raam.  Het eten is heerlijk.  Ik bestel de tempura spinazie en die is heerlijk!  De anderen eten het gelukkig ook, het is teveel voor mij.

De rest van het eten is ontzettend lekker, Katja en ik hebben sushi en andere gerechten van de sushi bar.  Na  afloop sms ik Sharon dat we klaar zijn.  Het is gelukkig nog droog!

Sharon sms-t terug dat ze toch bij Target  en vlak bij ons hotel geparkeerd.  Zij komt onze kleding, die we niet voor de reis nodig hebben, ophalen om bij haar thuis te bewaren.  Dat zijn van die dingen, waar je gewoonlijk niet bij stilstaat, maar heel fijn dat Sharon het voor ons wil doen.

Dan ben ik klaar met de dag en ga tv kijken.  Ik ben ook al vrijwel ingepakt voor morgen.  Arme Rick moet nog achterstallig werk doen waar hij overdag niet aan toe is gekomen.  Morgen vroeg op voor onze reis, ik heb er wel zin in om al deze rompslomp even achter ons te laten, al komt die bij terugkomst meteen weer op ons af.

Foto's van vandaag staan hier.