Dead Horse Point en Island in the Sky in Canyonlands

Gisteravond hebben Rick en Kai prachtige foto's genomen van de sterrenhemel.  Ik was graag meegegaan, maar had de rust in de kamer hard nodig.

Vanochtend gaat Ricks telefoon om half acht af, maar we willen allemaal nog even blijven liggen.  Om acht uur staan we op om van de laatste dag hier in Utah te gaan genieten.  Unaniem kiezen we het Peace Tree Cafe voor het ontbijt.

Daar hebben ze allerlei lekkers, maar ik bestel het V8 sap en de quinoa eiwitten omelet met groentes weer.  Het smaakt allemaal weer erg lekker en we nemen ons voor morgenochtend vroeg op te staan om hier nog een keer te kunnen eten.

Na het eten gaan we op weg naar Dead Horse Point State Park.  Dit ligt een half uurtje rijden buiten Moab.  Omdat het een staatspark is geldt mijn nationale parkenpas niet en we gaan de $10 entree in het bezoekerscentrum betalen.  Ook kopen de kinderen en ik nog wat extra waters, want we drinken veel in deze hitte en ik heb liever teveel dan dat we ieder slokje moeten rationeren.

Dan rijden we naar het Dead Horse Point.  Dit heet zo omdat in de laat 19e eeuw cowboys een groep paarden er, naar verluid per ongeluk, in gevangen zetten.  Die groep verhongerde en verdroogde bij gebrek aan water en voedsel.

Het uitzicht op de Colorado rivier hier is adembenemend.  We nemen er dan ook ruim de tijd voor.  Ik heb wel een fobie voor op het randje van afgronden staan en naar mijn gevoel staan de anderen dat regelmatig.  Ik heb niet per se hoogtevrees, maar krijg wel buikpijn bij zulke afgronden als de kinderen of Rick er vlak aan gaan staan.

Gelukkig komen we er allemaal weer levend uit.  Dit canyongebied is niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust wat dat betreft.  Er zijn overal afgronden en mijn gezin lijkt het juist erg leuk te vinden precies aan het randje te gaan staan.  Natuurlijk vinden zij mij helemaal overdreven reageren.

Na het staatspark rijden we naar het Island in the Sky gedeelte van Canyonlands National Park.  We hebben inmiddels geleerd advies van Rangers te vragen over welke wandelingen het meest de moeite waard zijn.  Ook hier worden we weer heel vriendelijk geholpen.

We rijden eerst naar het einde van de weg naar Grand View Point.  Daar stappen we uit en genieten van het mooie uitzicht over de diep uitgesneden canyons en bergen in de achtergrond.  Het is intussen al ruim lunchtijd en we zoeken de picknicktafels bij White Rim Overlook op.

Gelukkig is er nog net eentje beschikbaar, want ze zijn overdekt en een veel prettigere manier om te picknicken dan in de hete zon (hoewel het hier boven niet zo heet is als in de vallei).  We nemen de meegebrachte lekkernijen uit de auto en smullen van fruit, kaas, worst en crackers.

Helaas weten de bijtende paardenvliegen mij ook meteen te vinden.  Ik heb een aantal grote en jeukende plakkaten op mijn benen om de anderen te laten zien dat ik echt niet overdrijf.  Zij worden namelijk helemaal niet gebeten. 

Onze andere bezoekers zijn een aantal heel brutale raven.  Duidelijk worden die door sommige toeristen gevoed.  Ze komen in een dode boom naast onze tafel zitten.  Kai jaagt ze telkens weg, maar dat weerhoudt ze er niet van om terug te komen.  Ik maak een paar foto's,, want het lijkt wel een Alfred Hitchcock film.

We laten jammer genoeg voor de raven helemaal niets achter als we klaar zijn met eten.  Zij komen de tafel helemaal inspecteren, maar vinden niets.  Slimme vogels zijn het!

Wij gaan verder met dit deel van het park verkennen.  Ik vind het mooier dan Needles.  We bekijken de Green River en zijn canyons van boven en maken dan een korte (maar inmiddels wel hete) wandeling naar een uitzichtpunt over Upheaval Dome. 

Dit is een grote en kleurrijke krater waarvan men niet weet hoe hij ontstaan is.  Het kan een meteoor zijn geweest, maar ook een zoutberg, die in elkaar gestort is.  Mooi is het in ieder geval wel.

De volgende wandeling is Aztec Butte, hier moeten we aan het einde graanopslagplaatsen van de Anasazi vinden.  Dit blijkt een korte, maar wel uitdagende klimpartij te zijn.  We geven het bijna op als Kai opeens de opslagplaatsen vindt.  Via een nogal steile helling komen we er en rusten even in de schaduw waar eeuwen geleden de oorspronkelijke bewoners hun graan bewaarden.

Dan klauteren we terug naar de van.  De laatste wandeling, die op het programma staat hier, is naar Mesa Arch.  Onze laatste boog van deze vakantie, dus.  Saskia wil niet meer mee en blijft in de auto.

Wij lopen er met een flinke groep Italianen heen.  Dat betekent ook de hele tijd mensen voor de boog en, anders dan Amerikanen, die zich vaak meteen schaars maken om anderen een kans te geven te fotograferen, blijven deze mensen eindeloos het uitzicht bederven.  Sommigen gaan er zelfs lekker rustig zitten.  Wat een verschil in mentaliteit, opeens valt het heel erg op en Rick beaamt het.

Gelukkig is het een enorme boog met mooi uitzicht erachter dus met een beetje creativiteit krijgen we (hopelijk, want ik heb ze nog niet bekeken) toch de nodige foto's.  Na het allerlaatste uitkijkpunt over Shafer Canyon en de ruwe weg, die Rick, mochten we hier ooit terugkomen, dolgraag zou rijden.

Na nog een pit stop bij het bezoekerscentrum neem ik het stuur over van Rick, die zich moe voelt.  Kai heeft laten weten heel graag nog in de Colorado rivier te gaan waden.  Daar hebben we gelukkig nog tijd voor, want Kai vraagt nooit veel en het is duidelijk dat dit hoog op zijn wenslijstje staat.

Langs de 128 viel me een aantal keren op dat mensen in de rivier stonden.  Inderdaad zie ik een paar kilometer buiten Moab mensen in het water.  Ik parkeer de auto en we vogelen uit hoe we via een heel smal, zeker niet officieel paadje naar beneden kunnen.

Daar gaan Kai en ik pootje baden in de rivier.  Mijn Teva's kunnen nat worden dus geen probleem en Kai doet zijn schoenen uit.  Rick en Saskia willen dat niet en blijven op het droge.  Het water is koud!  Maar nu kan ik zeggen dat ik in de Colorado rivier heb gelopen.

 

Er zwemmen ook een paar mannen in het midden van de rivier.  Het stroomt heel hard hier en we zijn nog even bezorgd dat ze er niet weer uit komen, maar gelukkig gaat het goed.  Het is ook wel heel erg heet en lang blijven we dan ook niet.

We zetten Saskia af bij het hotel, want zij heeft hoofdpijn en geeft ons een bestelling van sushi om mee terug te nemen.  De mannen willen niet nog eens sushi, maar ik wel.  Ik ga gezellig met de mannen mee naar Zax waar zij op het terras hun avondeten eten en ik van een Blue Moon biertje geniet.

De sushi is klaar bij Sabaku.  Het is grappig dat er maar een Aziatische sushi chef is hier en die lijkt ook nog aan het trainen te zijn.  Hun sushi is echter ontzettend lekker!  Saskia en ik smullen ervan op ons bed.

We pakken in en kijken tv en bekijken ook de lijst met dingen, die in ons huis gedaan moeten worden voor we er weer in kunnen.  Rick kreeg die vanmiddag toegestuurd.  Alweer is het een schok, veel meer dan we dachten, de hele woonverdieping moet ook leeggehaald worden, maar beter dat het allemaal goed gedaan wordt, dan dat we later problemen hebben, zullen we maar zeggen.

Morgen de lange rit terug naar Denver en dan "verhuizen" we echt naar het Hyatt House hotel.  Het gaat zo'n vreemde zomer worden!  Maar ach, dat voorzag ik natuurlijk toen ik dit blog "Avonturen uit ons hoekje van de wereld" noemde bijna elf jaar geleden, ha ha.

Foto's van vandaag staan hier.