Een internetvriendin en gezin rondleiden

Rick is al om zes uur uit de veren en hoe zachtjes aan hij het ook probeert te doen, ik word toch wakker.  Ik draai me nog een paar keer om, maar zo lekker doezelen als ik thuis altijd doe lukt me hier om de een of andere reden niet.

Voor mijn wekker afgaat lees ik dus alvast mijn emails en spring dan onder de douche.  Ook Kai is hier iedere ochtend een stuk eerder op dan thuis.  Ik hoor hem al om kwart over zeven naar buiten gaan om Cosmo uit te laten. 

Vanochtend ben ik op tijd genoeg voor het ontbijt om een eiwit omelet te bestellen.  Er zijn verschillende mensen, die ze maken, en deze dame maakt ze het lekkerst.  Knapperig aan de buitenkant en precies goed aan de binnenkant.

Kai brengt me weer naar Vienna en ik facebook onderweg met Hanneke, die ik al jaren online "ken".   Eerst via een emaillijst en nu vooral ook via Facebook.  We zien ernaar uit elkaar eindelijk te ontmoeten.

Als ik het perron oploop rijdt de trein net weg.  Balen, maar gelukkig komt de volgende snel genoeg dat ik nog net voor half tien uitstap bij het Smithsonian metrostation.  Daar zie ik meteen Hanneke, haar man Harold en kinderen Dirk van tien en Bram van dertien.

Het is meteen vertrouwd, al ben ik natuurlijk wel in officiele capaciteit als hun gids.  Voor de tweede dag achtereen ben ik onder de indruk van de kinderen.  De jongens vragen veel en zijn erg geinteresseerd in alles. 

Vandaag is het ook nog warmer en vochtiger dan gisteren en ik heb geen klacht van hun lippen gehoord.  Zelfs wij volwassenen puffen erop los.  Na mijn gewoonlijke inleiding lopen we naar het Washington Monument en dan door naar het Tweede Wereldoorlog Monument.

Het is tien uur als we daar aankomen, dus vier uur 's middags in Nederland.  We zoeken een schaduwplek op om een minuut stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van MH17.  De hele dag door denken we aan de gebeurtenissen in Nederland en de nationale dag van rouw. 

De Amerikanen leven ook erg mee, president Obama ging gisteren het condoleanceregister bij de Nederlandse ambassade hier ondertekenen.  De dingen, die daar achter zijn gelaten zijn ook niet alleen van Nederlanders in deze omgeving, maar ook van veel Amerikanen.  Ook op het nieuws wordt er heel veel aandacht aan besteed.

Lopen door het monument voor de meer dan 400.000 Amerikaanse militairen, die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid voelt des te speciaal naderhand.  Het Vietnam Veteranen Monument maakt veel indruk, ook op de jongens.  Iets met die namen op een muur, hoe eenvoudig ook, maakt toch tastbaar wat de menselijke tol was van die oorlog.

De Reflecting Pool

Bij het Lincoln Memorial ben ik altijd blij als kinderen Night at the Museum 2 hebben gezien.  In die film komt het beeld van Lincoln uit zijn stoel en dit monument is dus zeker bij de Amerikaanse kinderen het bekendste, al is het maar daarom.  Ook Bram en Dirk hebben de film gezien.

Voor we erg nodige waterflesjes gaan kopen lopen we nog even door het Koreaanse oorlogsmonument.  De beelden van de soldaten en de foto's op de muur daar spreken ook tot de verbeelding.  Dirk vindt ook de vliegtuigen, die over de rivier bij Reagan National Airport landen, erg interessant.

We kopen lekker koude drankjes bij het standje aan de overkant en steken dan over naar het Tidal Basin.  Daar staat tenminste een koeler windje en we lopen langs de drie monumenten daar.  In het Jefferson Memorial zoeken we een bankje op voor even pauze.  Dit monument tocht en is in de zomer dus een lekker koel plekje om te vertoeven.

Na een kwartiertje zetten we onze tocht voort naar de Old Ebbitt Grill.  We zijn doorweekt van het zweet als we er aankomen.  Mark begroet ons vriendelijk, al zie ik er vast weer eens als een verzopenn rat uit. 

We krijgen een tafeltje in de zijbar en zijn blij even in de koelte te kunnen vertoeven.  Vandaag neem ik de zalmburger met zeewiersalade.  De jongens kiezen burgers, Harold de "kroketten" (meer aardappelkroketten) en caesarsalade en Hanneke de ravioli. 

Alles smaakt  prima en Hanneke en Bram hebben nog plaats voor een dessert, terwijl Harold en ik van een espresso genieten.  Om een uur of twee gaan we de oven, ehm, de buitenlucht weer in.  Ik realiseer me dat ik deze zomer zo'n geluk heb gehad met het weer.  Vorig jaar liep ik bijna iedere rondleiding in de zomer met dit weer of nog warmer.

Na de voor- en achterkant van het Witte Huis te hebben bekeken lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  We hebben geen water meer, maar meestal staan er entrepreneurs met waterflesjes voor $1 langs de route.  Natuurlijk zijn ze er vandaag uitgerekend niet.

Gelukkig is er bij het Capitool een oase met drinkfonteinen.  Daar maken we dankbaar gebruik van.  Het liefst zouden we in de fontein willen springen, maar ja.  Iedereen ziet er ook zo verhit uit en dan bedoel ik niet alleen wij, maar iedereen, die we tegenkomen.

Ik lijk hier een stuk kleiner dan Hanneke, maar we zijn ongeveer dezelfde lengte

Binnen in de Library of Congress is het dan ook goed vertoeven.  Ook daar is een waterfontein, dit keer met gekoeld water.  Daarna bekijken we de grote leeszaal en de rest van het mooie gebouw.

Dan gaan we op zoek naar een ATM.  Die is in Capitol Hill vrij snel gevonden, maar geen van de kaarten werken.  Na een telefoontje aan de bank blijkt dat ze geblokkeerd zijn voor de VS.  Gelukkig wordt dat opgelost en opgelucht lopen we naar de metro.

Hanneke en ik vinden het beiden jammer dat we maar zo weinig tijd hadden samen en we spreken af dat we morgenavond uit eten zullen gaan bij ons in de buurt.  Dat vind ik echt heel leuk!  Zo kunnen zij Rick ook ontmoeten.

We lopen terug naar de metro en daar nemen we afscheid.  Zij kunnen een trein eerder dan ik nemen en ik zwaai ze uit.  Mijn trein komt minuten later en ik vind gelukkig een zitplaats.  Mijn voeten protesteren hard tegen al dat lopen.

Bij Dunn Loring komt Kai al gauw om me op te halen.  In het hotel gaan de voeten omhoog. Rick komt pas tegen half acht thuis.  Na zijn werk is hij eerst nog naar ons huis gegaan.

Daar is de afgelopen drie dagen niets gebeurd en we hebben geen idee wanneer er verder aan zal worden gewerkt. Dat is natuurlijk heel frustrerend en Rick roept mij al in als hulptroep.  Ik kan namelijk mijn ongenoegen zeer goed kenbaar maken en dan gebeurt er meestal opeens van alles.  Laten we hopen dat dat in dit geval ook zo is.

Ondanks dat er geen constructie was heeft Rick toch allerlei foto's en video's te laten zien.  Zo heeft Snickers kennelijk een vleermuis gevangen en is een cicade uit zijn schaal gekomen.  Maar vooral bijzonder is dat een baby vogeltje verstrikt was geraakt in net en Rick hem of haar gered heeft en weer in het nest onder ons deck heeft gezet.  Ik mis het zo erg om een tuin te hebben!

We zijn allemaal moe en besluiten om gemakkelijk bij Le Pain Quotidien te gaan eten.   We bestellen eerst een voorafje van prosciutto met verschillende kazen.  Dan neem ik het zes groentes taartje.  Dat is lekker, maar ik vraag er harissa bij om het wat pittiger te maken.

Terwijl we eten komt het onweer dat voorspeld was voorbij.  We treffen dus een heel nerveuze Cosmo terug in de hotelkamer.  Arme hond, maar het is allemaal weer voorbij.  We kijken tv en ik ben blij morgen "vrij" te hebben.  Saskia is inmiddels ook op weg naar huis na een week in Portland.  Ik ben zeer benieuwd naar haar verhalen (als we die krijgen althans).

Foto's van vandaag staan hier.