Een leuke rondleiding en bezoek aan Katja

Zaterdag

Wat het is weten we geen van allen, maar we zijn telkens veel vroeger wakker dan gewoonlijk.  De kinderen zelfs nog eerder dan Rick en ik.  Kai en Saskia hebben al ontbeten als Rick en ik om kwart over acht naar beneden gaan om te eten.

We bestellen beiden omeletten.  Voor mij weer eiwit met groentes en ham.  Het is druk dus duidelijk is het hotel flink vol.  Het eten smaakt weer prima.

Rick brengt mij naar Washington en zet me af bij het Smithsonian metrostation waar ik om half tien heb afgesproken met het gezin G.  Alleen is er om half tien nog niets van hen te bekennen, dus ik sms dat ik klaar sta.

Niet veel later volgt een telefoontje dat ze bij Union Station zijn.  Ik leg uit hoe ze van daaruit de metro kunnen nemen, maar uiteindelijk besloten ze te lopen.  Tegen tienen zie ik ze aankomen en we maken kennis.  Dit keer bestaan de "kinderen" uit zeventienjarige A. en de bijna vijftienjarige tweeling M. en R.

Na de korte uitleg over het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Het belooft een hete dag te worden al valt de vochtigheid mee.  Zij komen vers uit Nederland dus voor A. en D. en de kinderen is het zeker een overgang.

We lopen naar het Tweede Wereldoorlog monument en komen langs een of andere diploma uitreiking  Vooral in het weekend is er van alles gaande op de Mall.  Later zien we een religieus festival en weer later speelt een bandje op Freedom Plaza.

Ook bij de monumenten is het druk, vooral het Lincoln Memorial.  Het Vietnam monument is door de zwart granieten muur erg warm vandaag en de soldatenbeelden van het Koreaanse monument zijn zoals altijd zeer indrukwekkend. 

Voor dit gezin is dit de eerste indruk, die zij krijgen van de Verenigde Staten en ik voel me zeer vereerd dat ik die mag geven.  Het is zo leuk te zien hoe ze van alles onder de indruk zijn.  Het doet mij ook weer iedere keer met "nieuwe" ogen naar al het moois kijken.  Het verveelt nog steeds niet.

Na rond het Tidal Basin gelopen te hebben lopen we naar de Old Ebbitt Grill.  Daar heeft Mark onze tafel al klaar achterin het restaurant.  Vrijwel iedereen, behalve A., bestelt de crabcake sandwich, een succes zo te zien.  Ik neem de zalmburger, heel lekker, en A. de granola met yoghurt, diie ook in de smaak valt.

We genieten nog van wat capuccino's en voor mij een espresso en dan gaan we verder.  Eerst bekijken we de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Voor het Witte Huis zien we een grote demonstratie van Palestijnen, die willen dat Obama hun kant kiest.  Vlakbij staat Consuela met haar 32 jaar oude protest tegen Israel.

Wij lopen verder naar de achterkant van het Witte Huis en dan via Pennsylvania Avenue naar het Capitool. We lopen aan de schaduwkant van de weg waardoor de hitte erg meevalt.  Gewoonlijk loop ik aan de overkant waar veel meer zon is.  Ik neem me voor  voortaan zo te lopen in de hitte van de zomer, want we zien nog steeds dezelfde dingen.

De koepel van het Capitool is nog steeds niet in de steigers, al is men daar wel mee begonnen.  Natuurlijk is het  hier op zaterdag heel rustig.  Het Congres komt sowieso tegenwoordig maar zelden bijeen. 

Als laatste gaan we de Library of Congress binnen, altijd een favoriet bij iedereen en een beetje als het vuurwerk na een mooie dag.  We bekijken alles hier en dan geef ik de optie om een rondleiding in het Capitool te gaan doen, aangezien de tunnel van de bibliotheek daarheen loopt.

Het vergt even overleg, maar uiteindelijk wint de jet lag en de voetbbalwedstrijd het van het Capitool.  Buiten neem ik afscheid en loop naar de metro.  Ik dacht het Rick makkelijk te maken door de metro te nemen in plaats van mij op te halen, maar dat komt me duur te staan.

Er is vertraging door een niet functionerende trein in Foggy Bottom, een paar stations verderop.  Heel slim vertelt men niet hoeveel vertraging en als de trein komt denk ik dat het allemaal wel mee zal vallen.  Nou, niet dus!  Ik wilde zo graag de voetbalwedstrijd zien, maar in plaats daarvan laat Metro ons meer dan een half uur in een tunnel wachten, grrr.

Om de zoveel minuten roept de machinist om dat "this train will move momentarily"  Na de twintigste omroep krijg ik zin om haar nek om te draaien.  Natuurlijk is er hier onder de grond ook geen telefoonbereik. Ik heb nog net gezien dat Nederland 2-0 stond.

Eindelijk kom ik aan bij Dunn Loring waar Rick me al opwacht.  Hij volgde de wedstrijd via internet radio en zond mij scores.  We gaan de rest van de wedstrijd bij Blackfinn kijken.  De Ierse barkeeper daar ziet dat ik een oranje topje aanheb en steekt zijn beide duimen op.  Nederland doet het goed en ik zie nog het laatste doelpunt.  Supergoed van Oranje, nummer drie in de wereld!

Voor het avondeten gaan we naar Passion Fin waar Kai ons vergezelt.  Hun sashimi en sushi is erg lekker.  We smullen allemaal.  Dan zet Rick mij af bij het hotel en Kai rijdt hier ook heen.  Rick gaat nog verder thuis met het vastlleggen van alles wat in Kai's kamer is verbrand. Voor Kai is dat duidelijk te emotioneel om zelf te doen.

Een kunstwerkje is het!

Het was een mooie dag en een heel vermoeiende dag. We gaan dan ook vroeg slapen, zo vroeg dat Rick ons allemaal in diepe rust treft als hij om kwart voor elf terugkomt.  Alleen Kai hoorde zijn geklop op de deur nog.

We zien de mooiste zonsondergangen  vanuit onze hotelkamer

Zondag

Op tijd gaan slapen betekent ook dat we al om half acht allemaal klaar wakker zijn.  Rick, Kai en ik gaan beneden ontbijten en Saskia maakt een smoothie op de kamer.  Dan pakken we in en gaan op weg naar Roanoke om Katja te bezoeken.  Cosmo gaat ook gezellig mee.

Kai gaat aan het stuur, zodat Rick wat werk kan verrichten en ik schrijf vast het stuk van gisteren van dit blog.  Intussen kijk ik ook veel naar buiten, want het landschap hier is zo mooi.  Glooiend, veel groen en pittoreske boerderijen.

Het plan was om in Front Royal bij de drive thru Starbucks wat drankjes te halen, maar Kai rijdt de afrit voorbij dus dan rijden we maar verder.   Eenmaal op de I-81 schieten we goed op en de boerderijen met silo's en de typische rode schuren maken het uitzicht mooi in de Shenandoah vallei.

In Staunton weten we nog een Starbucks drive thru en maken daar een pit stop.  Dan hebben we nog 88 mijl te gaan.  Roanoke ligt een stuk dichterbij dan Blacksburg voor ons.

Om kwart voor een komen we bij Katja's appartement aan.  We maken kennis met haar nieuwe huisgenote Sarah en laten de honden even uit.  Dan lopen we naar ons lunchrestaurant, Local Roots.  Katja woont in een leuke buurt met allerlei restaurantjes en winkels.

Katja heeft een lekker grote kamer

Dit restaurant, de naam zegt het al, gebruikt alleen lokale en organische produkten.  Er staat wel niets per se veganistisch op het menu, maar de chef maakt een lekker bord fruit voor Saskia op haar verzoek.  Er wordt brunch geserveerd en ik kies een ontzettend lekkere variatie op eggs Benedict met gerookte forel en boerenkool.  Ieder hapje smaakt voortreffelijk.

Ook de anderen genieten van hun eten.  Het personeel is ook uiterst vriendelijk en heeft duidelijk hart voor de zaak.  Op de terugweg naar huis lopen we ook de Food Coop nog in met allemaal gezonde dingen.  Saskia slaat fruit in voor haar ontbijt morgen.

Het ziet er dreigend uit, maar ik zie op de radar dat die onweersbuien gelukkig precies ten noorden en zuiden van ons trekken.  Katja heeft aan vrienden gevraagd waar we goed de World Cup finale kunnen kijken.

Dat wordt bij Blue Five.  Dat blijkt een goede keuze.  Er zijn zo'n vijftig mensen aanwezig, schat ik, de meesten duidelijk voor Duitsland.  Er staan comfortabele bankstellen om op te zitten, zodat het bijna voelt alsof we bij een feestje bij iemand thuis zijn.

Na het Duitse doelpunt wordt er hard gejuicht en als ze wereldkampioenen zijn wordt er enthousiast geapplaudisseerd.  Kai was natuurlijk helemaal voor Duitsland, maar de rest van ons ook.  Als het dan Nederland niet kon zijn, dan toch liever een ander Europees land.

Het is inmiddels etenstijd en op Happy Cow zien we dat Nawab veganistische gerechten heeft.  Daar hebben we vorig jaar ook al eens gegeten en er goede herinneringen aan.  Het blijkt ook vandaag weer een heel goede keuze met ontzettend goede service en heerlijk eten, ook voor Saskia.

Na het eten rijden we de berg op naar de Roanoke Ster.  Die is vanuit het plaatsje goed te zien en naar verluid de grootste verlichte ster ter wereld.  Vanaf hierboven hebben we prachtig uitzicht over de Roanoke vallei en de bergen in de verte.  De Appalachen zijn een oud gebergte dus hoog zijn de toppen niet.  De hoogste berg, die we van hieruit zien is ongeveer 1000 meter hoog.

We maken de nodige foto's en rijden vervolgens terug naar Katja's huis.  Daar verzorgen we de dieren weer even voor we met zijn allen naar Hotel Roanoke rijden.  Daar checken we in en dan gaan Rick en Katja nog naar de bioscoop voor een late film (22 Jump Street).

Kai en Saskia hebben hun eigen kamer en hebben geen problemen er binnen te komen.  Mijn sleutel werkt echter niet.  Er blijkt iets mis te zijn met het slot van onze kamer en ik krijg de heel vriendelijke technische meneer mee, die het allemaal goed maakt.  Ik bel Rick dat hij zijn sleutel ook opnieuw moet laten doen als hij terugkomt.

Dit is een mooi en historisch hotel.  De kamers ook erg gerieflijk.  Het is verbazingwekkend hoe goedkoop de kamers zijn.  Kennelijk is deze zomerse zondag niet erg druk.  Hopelijk komt Rick niet te laat thuis, maar het is wel fijn dat hij nog wat extra tijd met Katja krijgt, dat gebeurt te weinig.

Foto's van gisteren staan hier

Foto's van de Ster en uitzicht staan hier.