Een productieve maandag

Eindelijk heb ik eens heerlijk geslapen en sta dan ook met hernieuwde energie op.  Kennelijk was het toch de jet lag en heel late naar bed gaan na thuiskomst, die me dit weekend zo buiten zijn voegen moe deden voelen. En dan lijkt zelfs de kleinste molhoop een grote berg, althans bij mij.

Vanochtend heb ik daar geen last meer van en begin vol goede moed aan de dag.  Eerst ga ik met Kai beneden ontbijten.  Dit keer wat roerei met ananas en ham en een glas tomatensap plus natuurlijk de allerbelangrijkste koffie.

Daarna rijd ik naar ons huis waar de verhuizers er nog niet zijn, maar de bazen wel.  Rick geeft me een check voor Sharon en ik rijd, na op de hoogste gesteld te zijn van wat er de komende twee dagen allemaal uit het huis wordt gehaald, naar de sportschool.

Het belooft een zeer warme dag te worden, maar binnen is het aangenaam koel.  Ik doe een half uur op de elliptical voor Sharon me komt halen voor personal training.  Dan voel ik wel dat ik een paar weken geen gewichten heb gedaan!  Oef, maar het voelt ook goed, alle spieren komen aan bod.

Intussen is er een mysterie ontstaan omtrent een aantal van Saskia's kleren.  Ze weet zeker dat ze een zak met haar jurken e.d. naar Sharon heeft gebracht, maar we kunnen hem niet vinden.  Sharon is er ook zeker van dat ze alles wat ze had terug heeft gegeven.  Terug in het hotel los ik het mysterie op.  Ik vind de tas in onze kast, want ik dacht gisteren dat het Ricks kleding was.

Het blijft vreemd zo tussen twee plekken in te leven.  In het hotel fris ik mezelf op en trek mijn nieuwe Athleta jurk aan.  Die heb ik online in hun uitverkoop besteld en hij zit gelukkig heerlijk.  Hij voelt ook lekker zacht aan, die ga ik vaak dragen! Ik bestel ook gelijk de groene, zo goedkoop is het bij Athleta meestal niet.

Als ik Rick dan niet mee kan helpen het huis op te ruimen kan ik me tenminste nuttig maken  door lunch voor hem te halen.  Hij neemt dat aanbod gretig aan.  Bij Al Nakheel haal ik Ricks bestelling op en haal voor mezelf een dunne bagel met gerookte zalm en cream cheese.

Rick en ik eten weer samen op ons bankje voor het huis.  Binnen zijn de verhuizers inmiddels aan het inpakken.  Het gaat twee dagen duren om alles voor elkaar te krijgen.  Ze waren vanochtend wat verlaat en wachten vanwege de hitte tot morgenochtend om de zolder te doen. 

Onze poes Meike loopt erg achter met haar inentingen, omdat ze een vrijwel totale binnenkat is.  Nu ze echter met zoveel andere katten in aanraking zal komen bij onze buren vind ik het mijn plicht vooral haar hondsdolheidsinenting up to date te krijgen.  Dat is namelijk ook een wettelijke verplichting, die ik schandelijk verzuimd heb.

Om tien over half twee heb ik een afspraak bij de dierenarts en haal Meike bij Lorraine op.  Die heeft haar al heel lief in haar drager gedaan.  De dierenarts, die haar onderzoekt, ken ik al vele jaren.  Zij is ook geschokt als ze hoort over de brand en vraagt honderduit. 

Meike is zo lief!

Meike is intussen heel lief en slaat zich dapper door de prikken (waarvan twee in haar staart worden gegeven voor het geval ze tumors veroorzaken).  Zoals zo vaak wilde Meike op de heenweg niet in haar kooitje zitten, maar na de prikken loopt ze er met liefde weer in.

Na Meike weer afgezet te hebben ga ik terug naar het hotel.  Daar bel ik AAA voor Kai's auto, die nog steeds niet start.  Het neemt even tijd uit te leggen waar we ons bevinden en dan zeggen ze er binnen drie kwartier te zullen zijn.

In de tussentijd email ik een aantal van de vele mensen, die de komende weken rondleidingen hebben geboekt, om te checken waar ze willen lunchen.  Ook bel ik de Old Ebbitt Grill en spreek met Tony om de juiste reservering voor mijn groepje van woensdag te krijgen.  We zullen de VIP tafel krijgen als "vrienden van de manager".  "All set, Honeybunny, we love you", zegt hij na afloop, zo leuk!

De AAA wagen komt na ongeveer een half uur.  Ik rijd mee om Kai's auto aan te wijzen.  Kai en de andere AAA man lopen alvast naar boven.  Het blijkt toch de accu te zijn, al hebben Rick en Kai vrijdagavond ook met kabels geprobeerd die aan de praat te krijgen.  Ze denken dat iets hem leeg heeft laten lopen, maar we kunnen niets vinden wat dat zou hebben kunnen doen.

Kai moet de auto nog twintig minuten laten lopen om de accu weer op te laden.  Als die weer zomaar leegloopt raadt de monteur aan hem naar de garage te brengen.  Hopelijk gaat dat niet gebeuren.  Rick heeft zijn auto nog niet terug, ook vandaag kwam de juiste band niet.

Saskia heeft morgen orientatie van VCU in Richmond.  Vanochtend vertelde ze mij dat ze daar lakens, een kussen, deken en baddoeken voor nodig heeft.  Natuurlijk zijn die allemaal niet meer bij ons thuis te vinden.

We gaan dus naar Target.  Iets zegt me dat we hier maar beter aandelen in kunnen nemen, zo vaak zullen we er de komende maanden zijn.  Behalve de benodigde dingen voor morgen koopt Saskia ook alvast wat andere spullen voor straks in haar dorm.  Ze mag die allemaal bij Kaylee opslaan voor nu.

De parkeergarage is een verdieping lager dan de winkel, dus hier komt ons wagentje naar beneden

Klaar met mijn taken voor de dag besluit ik mijn Kindle mee te nemen naar het zwembadje hier.  Daar staan ook allerlei makkelijke stoelen en ik kies er een in de schaduw.  Het zwembad klinkt als een fontein, er zijn planten en vogeltjes. 

De enige doorn in mijn oog is de life guard, een beetje een engerd en de enige andere persoon hier.  Ik vraag me ook af hoe laat hij blijft, want als Rick belt dat hij klaar is en opgehaald wil worden om te eten, zit die man er nog.  Lijkt me een doodsaaie baan, want het is maar een klein badje en er zijn niet veel gasten, die komen zwemmen.

Wel een leuk "deck", al mis ik mijn vuurvliegjes

Kai en ik halen Rick op in Kai's auto om de accu goed te gebruiken.  We vragen een tafeltje op het terras van Glory Days.  Ik bestel het enige gerecht dat ik hier lekker vind, crabcake met gestoomde groentes en zoete aardappelfrietjes en we kijken naar de zonsondergang.

Dan zetten Kai en ik Rick terug naar het huis waar hij nog een nacht door gaat brengen om de verhuizers nog eens te begroeten morgenochtend. 

Als we de cul de sac uitrijden moeten we wachten tot een groepje van vier jonge herten met geweien oversteken.  Zij lopen de cul de sac naast de onze binnen en we proberen foto's te nemen.  Het is echter al schemerig en de foto's lukken niet zo, maar ik plaats er toch een paar.

Ik bedoel maar, hoe vaak zie je nu vier herten gewoon door je buurt lopen?

Op de terugweg hoor ik dat Kai tussen zijn zeer gevarieerde muziek ook een klassieke wals, die ik ook ken, heeft zitten.  In de hotelkamer laat ik nog een paar mooie klassieke stukken, zoals de Bolero aan Kai horen.  Ik ben dol op klassieke muziek en vind het leuk dat hij het ook kan waarderen.