Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, juli 21, 2014

Een "rust"dag

Vanochtend mag ik van mezelf lekker uitslapen.  Alleen lukt dat niet, kennelijk zit ik in het ritme van vroeger wakker worden en als Rick om half acht opstaat ben ik eigenlijk ook al klaarwakker.  Ik dwing mezelf nog een tijdje door te doezelen, maar sta dan op en ga ontbijten.

Na een paar weken in dit hotel valt me op dat hun ontbijt door de weeks uitgebreider is dan in het weekend.  Om onverklaarbare redenen is er in het weekend geen tomatensap en geen ham.  Vandaag neem ik dus weer lekker een glaasje tomatensap en ham met verse ananas.  Kai komt me ook vergezellen.

Omdat ik nog ruimschoots de tijd heb voor ik met Sharon voor personal training heb afgesproken, begin ik alvast aan een van mijn taken van vandaag.  Omdat we in het hotel wonen moeten we ook veel vaker buiten huis eten (nog veel vaker dan we al deden) en dat kost natuurlijk ook meer. 

De verzekeringsmaatschappij heeft aangegeven daar een gedeelte van te zullen betalen.  Rick doet al zoveel, dus ik heb aangeboden dit op me te nemen.  Eerst moet ik nog even USAA bellen, want ik blijk nog geen account te hebben.   De vriendelijke dame aan de lijn legt me ook uit hoe ik foto's kan plaatsen, zodat ik met de claim kan beginnen.

Met Office Lens neem ik foto's van de bonnetjes op chronologische volgorde, beginnend op 20 juni, de dag na de brand.  Wat lijkt dat alweer lang geleden!


Blij dat ik ook iets heb kunnen doen stap ik in de van om naar de sportschool te rijden.  Rick belt dat hij langs het huis is gegaan en er is geen werker te bekennen.  Het blijkt dat de rechterhand niet weet wat de linkerhand doet zo'n beetje. 

Het is natuurlijk zomer, dus een belangrijke coordinator is een aantal weken op reis.  Een ander heeft net een baby gekregen en weer een ander wist niet dat ons project nu zijn verantwoording is.  Erg frustrerend, want iedere dag niet gewerkt betekent een dag langer hotel wonen.  Rick denkt ook niet dat er morgen gewerkt gaat worden, twee verloren dagen dus weer.

Sharon wacht me al op en heeft een uur intensieve oefeningen met gewichten in petto voor mij.  We kletsen natuurlijk ook bij over van alles en nog wat en voor ik het weet is het tijd om te rekken en strekken.  Op dagen dat ik geen rondleidingen heb wil ik gewichten routines blijven doen.

Op het moment zou ik mijn hoofd nog vergeten als het niet vastzat en als ik terug bij het hotel ben merk ik tot mijn schrik dat ik mijn tas bij de sportschool ben vergeten.  Gauw bel ik Julie, de administratrice, en gelukkig ziet zij de tas meteen en legt hem in haar kantoor. 

Als ik de tas opgelucht weer in ontvangst heb genomen besluit ik dan ook maar gelijk lunch te eten bij Panera.  Ik bestel mijn "comfort food" hier: de lemon chicken orzo soep en tonijnsalade op tomaat basilicum brood.

Na het eten ga ik terug naar het hotel en werk een heel lijstje administratie af.  Onder anderen een aantal dingen, die we proberen terug te krijgen voor Kai.  Helaas krijg ik overal antwoordapparaten, dus hopelijk bellen die mensen allemaal terug.

Om de hotelkamer te ontvluchten besluit ik bij het zwembad te gaan lezen.  Ik wilde ook gaan zwemmen, maar er is een life guard en ik zou me vreemd bekeken voelen als ik het water in zou gaan.  Als er nu ook andere mensen waren zou het anders zijn.

Als mijn spannende boek, de nieuwste van Barbara Freethy, uit is, ga ik terug naar de kamer.  Daar maak ik me klaar voor het avondeten.  Rick komt me ophalen en we rijden naar het Westin hotel in Reston.

We hebben met Anja en Marcel afgesproken bij Vinifera, het restaurant daar, te gaan eten.  Rick en ik zijn hier een keer eerder geweest en ik begrijp nu niet waarom we er niet veel vaker heengaan.   Dit is precies het soort restaurant dat ik heerlijk vind.  Ze hebben allerlei kleine hapjes en gerechtjes.

Het gesprek is geanimeerd en we smullen van de liflafjes.  Marcel bestelde een kreeft gerechtje dat er zo lekker uitziet dat Anja en ik het ook bestellen.  Daar hebben we geen spijt van, zo lekker!

Pas tegen negenen nemen we afscheid.  Het was ontzettend gezellig en het restaurant zeker voor herhaling vatbaar.  In het hotel kijken we nog wat plaatselijk nieuws en het is hartverwarmend te zien hoeveel bloemen en condoleances bij de Nederlandse ambassade hier liggen.  Dan is het slaaptijd, want morgen moet ik weer paraat zijn in Washington.

7 reacties:

Becs zei

Wat komt er veel kijken na een brand. Jeetje, ik vind het echt heel erg knap hoe jullie iedere dag weer moedig tegemoet gaan. Hopelijk kunnen jullie sneller dan verwacht weer naar huis en zullen de gemiste dagen er niet voor zorgen dat jullie nog langer in het hotel moeten blijven.

Anoniem zei

Extra frustrerend dat zelfs nu gestart kan worden, er weer sprake is van (onnodige) vertraging.

Sterkte!!

Ineke zei

Oh wat naar die vertraging, elke dag is er eentje teveel voor jullie. Wsch. extra pech voor jullie omdat het nu vakantietijd is en er werkers met vakantie zijn?
Sterkte!

Anoniem zei

Wat jammer dat er NU al vertraging is.
Ik hoop voor jullie dat ze toch wel snel zullen beginnen.
Fijn rondleiding vandaag, Bea

Sandrah zei

Wat vervelend die vertraging en net wat je zegt: iedere dag niet gewerkt, betekent een dag langer bivakkeren in het hotel. Ik hoop dat ze snel echt aan het werk gaan.

Ik blijf die herdenkingsplaatsen overal ter wereld indrukwekkend vinden. Het blijft vreselijk wat er is gebeurd...

Sandra

Petra zei

@Becs - Ja, het is onvoorstelbaar wat er allemaal moet gebeuren.

@Ruud - Inderdaad niet fijn, ik hoop toch dat er morgen verder wordt gegaan.

@Ineke - Ja, dat zal vast meespelen.

@Bea - Was weer een leuke rondleiding

@Sandra - Ja, er wordt hier ook veel over gepraat overal

Anja zei

Een gezellige avond met heerlijk eten!