Nog niet klaar met inpakken en verhuizen

Saskia is al vroeg vertrokken naar Richmond waar zij vandaag haar orientatiedag voor VCU heeft. Ik hoor Kai ook al bezig, maar lig nog zo lekker dat ik tot half negen blijf doezelen.  Dan voeg ik me bij Kai voor het ontbijt wat hij al aan het eten is.

Vanochtend doe ik me tegoed aan een eiwit omelet met allerlei groentes en natuurlijk hun lekker sterke koffie.  De tijden dat koffie in vooral hotelrestaurants niet sterker dan theewater was zijn gelukkig vervlogen.

Intussen bespreek ik met Rick wat te doen met zijn auto.  De band is er inmiddels en hij moet zijn auto daarvoor dus weer naar Just Tires brengen.  Rick is echter nog bezig ons kantoortje op te ruimen en we spreken af dat ik na mijn sporten met hem mee zal rijden, zodat hij niet op die band hoeft te blijven wachten.

Dat sporten is een uur op de elliptical hier in het sportlokaaltje van het hotel.  Dat is toch dezelfde elliptical als bij de sportschool.  Ik ga die van thuis echt missen, want deze is geen Precor en heeft dus niet verschillende hellingen.  Toch heb ik het gevoel me goed in te spannen tijdens het uur.

Op de kamer maak ik me snel klaar en rijd dan naar ons huis.  Ik volg Rick naar Just Tires en opeens werkt mijn geheugen weer een beetje.  Tot mijn schrik realiseer ik me dat we voor morgenavond kaartjes voor de Lion King hebben.  Gelukkig toch niet helemaal vergeten, maar dat had zo maar kunnen gebeuren!  Er is ook zoveel gaande op het moment.

We laten de auto achter en maar goed ook, want het blijkt dat Ricks remmen ook niet goed zijn en gemaakt moeten worden.  Na Rick afgezet te hebben rijd ik terug naar het hotel waar ik mijn emailcorrespondentie bijwerk.  Er komen heel wat rondleidingen aan de komende paar weken.

Om twaalf uur heb ik beneden bij Le Pain Quotidien naast het hotel afgesproken met Karin.  We kiezen beiden de tartine met prosciutto en ricotta als lunch.  Die smaakt erg lekker.  We hebben zoals altijd ook heel wat te bekletsen dus de tijd gaat snel.

Als we klaar zijn geef ik Karin nog een de tour van ons hotel.  Het is hier echt wel goed vertoeven, erg modern en smaakvol ingericht.  Alleen word ik claustrofobisch van lang op de kamer zitten, behalve 's avonds.  Hoe Kai dat de hele dag doet snap ik niet.

Mijn nagels moeten nodig gedaan en ik kies dit keer oranje nagellak.  Wie weet brengt dat morgen geluk.  Intussen helpt Kai Rick zijn auto ophalen, toch heel handig al die rijdende gezinsleden.

Het is al na drieen en ik vraag Kai of hij zin heeft de halve finale wedstrijd Brazilie-Duitsland op het grote scherm te gaan zien.  Hij vindt het er te warm voor, maar ik ga eens kijken of ik een schaduwplekje kan veroveren.

Dat vind ik op een van de bankjes.  Bovendien waait het flink wat het ook koeler dan de 34 graden doet voelen.  Ik lees tot de wedstrijd begint en zie ook langzamerhand zowel Braziliaanse als Duitse supporters komen.  Vlaggen van beide landen waaien uit de auto's.  Deze plek is zeer geliefd om de wedstrijden te kijken.

Nou ja, de meesten hier weten het resultaat wel.  Ik heb te doen met de Braziliaanse mensen hier.  Ze worden bij ieder doelpunt stiller.  Naast mij zit een Braziliaanse mevrouw, die gewoon niet meer kan kijken na het derde doelpunt van Duitsland en alleen maar "ay, ay, ay, ay" blijft zeggen.  Natuurlijk zijn de Duitse supporters juist helemaal blij.

Grappig is hoe er regelmatig mensen langslopen, die de score nog niet wisten.  Iedere keer als ze hem voor het eerst zien of horen is er groot ongeloof.  Gewoonlijk haak ik af als een team zo overtuigend wint, maar deze wedstrijd blijft toch leuk om te kijken. 

Als Duitsland dan dus met 7-1 heeft gewonnen, bel ik Rick hoe het daar gaat.  Hij heeft op een klein tv-tje ook de wedstrijd gekeken, want al onze belangrijke electronica zijn weg uit het huis.  De verhuizers hebben zich verkeken op hoeveel er uit ons huis gehaald moet worden en zijn nog lang niet klaar.  Ik waarschuw Rick dat er onweer aankomt wat hun werk natuurlijk nog meer vermoeilijkt.

Dit is dus de eerste vertraging, want ze hadden voor vijf uur vanavond klaar willen zijn en nu moet er morgen doorgegaan worden. Ik verwacht er nog meer de komende weken. Gelukkig is Kai er dan om toezicht te houden, want Rick en ik moeten beiden werken.  Bij dit schrijven om 21 uur is Rick nog niet terug dus ze zijn nog steeds bezig.

Kai en ik gaan eerst even wat drinken aan de bar beneden.  We hebben een tegoedbon voor twee voorgerechten hier vanwege onze "VIR" (very important residents) status hier in het hotel.  Kai en ik kiezen soep, voor hem de tomatensoep en ik neem de tortillasoep, die echt lekker is.

Rick laat weten nog lang niet klaar te zijn, het onweer vertraagt alles ook nog.  Kai en ik willen nog op hem wachten met avondeten, maar dat raadt Rick met klem af.  Het plenst inmiddels en het enige restaurant waar we zonder nat te worden heen kunnen is Le Pain Quotidien.

Zo eet ik dus twee keer vandaag daar.  Geen straf, want ik vind meer dan genoeg dingen op hun menu lekker.  Dit keer kies ik de quinoa cake en Kai neemt een tartine met gruyere en ham.  Terwijl we eten gaat het buiten echt tekeer en we horen een aantal zware donderslagen.

Arme Cosmo, want op de zevende verdieping horen we die nog luider.  Gelukkig duurt het allemaal niet lang en daarna zien we een prachtige zonsondergang!  Wat dat betreft is zo hoog in het hotel zitten wel heel mooi (om ons heen is dus niet veel hoogbouw).

Hopelijk krijgen ze vanavond toch zoveel mogelijk in de verhuiswagen.  Wat je met vijftien jaar in een huis wonen al niet bij elkaar raapt!  Maar ja, het is dan ook een vrijwel complete verhuizing, maar weinig meubelen blijven in huis.

Foto's van ons vrijwel lege huis hier.